An (2015)

Eerste film van Kawase die niet door haarzelf geschreven is. Schijnt wat toegankelijker te zijn. Ben toch weer benieuwd wel.

Vanaf 11 februari 2016 in de bioscoop (Cinéart)

Betoverend!

Ik vond 'm ook prachtig, in alle eenvoud. Ik ben sowieso wel een sucker voor het Japanse sentiment, maar waar vaak dit nogal hysterisch kan worden gebracht, heeft Kawase een gave het heel subtiel te brengen en dat is zeker niet minder intens. Een hartverwarmend verhaal dat zich mooi (maar, minpuntje, soms niet even logisch) ontvouwt naar een wonderschoon einde. Het moment tegen het einde wanneer er even pure stilte heerst om ruimte te maken voor ons de wind te horen spreken, die stilte in een uitverkochte bioscoopzaal raakte me diep. Kawase begint me erg geliefd te worden en ik moet het door mij bij eerste keer zien minder gewaardeerde The Mourning Forest nodig eens herzien.

Vooral leuk om zo'n eigenlijk quitenssentieel Japans filmpje in de Nederlandse filmhuizen te zien draaien. Kawase mengt er wel wat typische Kawase-dingetjes doorheen (het hint soms naar documentaire, het gaat over tradities, ouderen en in die zin ligt het er soms iets te dik bovenop), maar het is vooral een heerlijk kabbelend en vriendelijk filmpje over pannenkoekjes en intermenselijke vriendelijkheid

Leuke vriendelijke film. Ook altijd leuk, op vrijdagmiddag even 2 uurtjes in Japan zijn en de levens van enkele mensen daar observeren. Kabbelend is (ook al, Danuz typeert mij de woorden uit de mond) een mooie typering, ondanks dat het kabbelde was het voor mijn gevoel toch zomaar voorbij. Is altijd een goed teken.

Heb deze verrassend genoeg al liggen, maar onder z'n alternatieve titel. Had de connectie nog niet gemaakt om eerlijke te zijn en was er vooral achtergegaan vanwege Nagase. Binnenkort maar eens meepikken.

Nagase is in zekere zin ook de grote attractie van de film in een ongewone rol. Kiki Kirin speelt het 'Japanse omaatje' nieuwe stijl (net als in de vorige drie Kore'Eda's - en ook de komende). Best een mooie rol, maar ze is vrij dominant/monotoon in haar voorkomen en maniertjes. Het duo maakt deze MOR-Kawase de moeite waard.

Fijn.

Vond dit een wat aangenamere Kawase. Ongetwijfeld omdat Nagase een sterke hoofdrol neerzet, blijft één van Japan's beste acteurs. Inderdaad een wat atypischere rol, vooral een stuk rustiger dan normaal, maar hij weet makkelijk de film te dragen.

Het omatje is een leuke tegenspeelster, maar misschien net iets té klassiek. Ook, hoewel in mindere mate hier, toch vaak het probleem waar ik tegenaan loop bij het kijken naar Kawase. Ondanks haar verwoede pogingen tot natuurlijke stijl vind ik het drama vaak nét iets te gemaakt, waardoor de twee niet altijd even mooi bij elkaar aansluiten.

Vond het visueel wel iets beter dan haar andere films, maar dan komt vooral door de zonnige setting denk ik. Veel sakura boompjes, zonnetjes, veel groen. Best genietbaar allemaal. Soundtrack is vooral klassiek Japans drama werk, erg rustig maar effectief.

Fijne film, duurt een beetje lang en de dramatisch wending halverwege wist me niet helemaal te raken. Verder mis ik nog steeds iets wat me écht weet te grijpen, iets waar menig ander Japans drama wel in weet te slagen.

3.5*

Heel erg traag... de verhaallijn is erg dun. Kon me niet pakken.

Mooi ingetogen en gevoelig drama met uitstekende acteerprestaties en eindelijk een film uit Japan die me wel wist te raken.

Qua cinema & verhaallijn vond ik deze film juist erg sterk, wat minder vond ik inderdaad nogal de traagheid gedurende de hele film.

Kawase.

De eerste keer dat ik een film van haar zie, en ik ben er nog niet uit of ik dat een gemis vind. Op zich is dit niet echt een slechte film - want, fijn rustig en mooi uitgewerkt, waar mij de traagheid eigenlijk nergens gestoord heeft. Dan wel weer dat het onderliggende gegeven wel wat erg dun is en er met nogal wat overdreven en gemaakt sentiment in geduwd wordt. Dat had me met wat meer subtiliteit al gauw beter gelegen.

En van cinematografie ook prima op orde, hoewel wat simpel en wat veel drijvend op wat clicheplaatjes. Heel Japans komt het allemaal ook niet me over, hoe vreemd dat misschien ook klinkt. Misschien is dat vooral wat er voor m'n gevoel ontbreekt.

Het bekijken van deze laatste film van Kawase heb ik lang uitgesteld omdat ik van deze film uitgaande van de plotomschrijving helemaal niets verwachtte. Films die gaan over eten hebben nooit echt mijn belangstelling gehad. Tja, ik ben nu eenmaal niet zo culinair ingesteld. Maar... deze film viel mij toch 100% mee. Dat ligt niet alleen aan het warme verhaal maar toch vooral aan de manier hoe Kawase de seizoenswisselingen weergaf. Het begon met bloesem, vervolgens de groene blaadjes afgewisseld met het geruis in de bomen, daarna de bomen in herfsttooi en het eindigde weer met bloesem. De symboliek druipt er vanaf. Hier herkennen we toch weer duidelijk de filmstijl van Kawase die met The Morning Forest en Still the Water zulke prachtige poëtische films maakte.

3.5*

Film waar je niks op tegen kan hebben. Lieflijk, fijn ingetogen geacteerd, soms mooie plaatjes van kersenbloesem en een fijn sfeertje in het algemeen. Maar ook iets te zoetsappig en zonder ook maar ergens dat het knettert en ook echt diepgang ontbreekt. Gezapig zou ik zeggen. Kijkt makkelijk weg maar is uiteindelijk wel wat te langdradig. 3,0*.

Een sentimentele tranentrekker met een tergende traagheid waaraan Ingmar Bergman zeker geen broertje dood aan zou hebben. Het is zo suikerzoet dat er in de film zelfs aan gerefereerd werd om deze hapklare brok in het geheel wat zouter te maken. Er zit totaal geen diepgang in de karakters, we leren niets van de ad-hoc omgeving. Er zijn vele Aziatische voedsel-films voorhanden - deze is een mindere.

Een warm bad.

Misschien wat stroperig...maar lief.

Tokue brengt de liefde voor de schoonheid van de natuur tot in de keuken maar ook tot in het hart van de trieste en introverte koekjesbakker en zorgt voor vreugde en het herkennen van het wonderbaarlijke van het leven.

Mooie, intense weergave van de vriendschap tussen mensen van ver uiteenlopende leeftijden.

Idyllische plaatjes in contrast met materialistische (de treinen, het harde realisme van de eigenares).

Innemende soundtrack.

Genietbare regisseuse, die Naomi Kawase. Zag al een paar van haar films, maar er blijven er toch nog meerdere te doen...

Ik ging helemaal stuk tijdens deze film. Gewoonweg schitterend. Heerlijk geacteerd met veel ingetogen kleine dingen die zoveel zeggen. Prachtig in beeld gebracht, zoveel mooie plaatjes. Wat een prachtig mens is Tokue. En Wakana is om verliefd op te worden.

Je weet wel dat er iets mis moet gaan, alles in de film wijst er op, maar je wilt dat alles goed gaat voor deze mensen want je voelt dat niemand hier het makkelijk heeft een toch doorgaat. Dit geeft de film een spanning die mij constant aan de rand van een inzinking hielt. Een rustige film maar zo ontzettend mooi.

heel mooi!

Erg serene en mooie ingetogen film over een klein bakkerijtje waarbij twee mensen naar elkaar toegroeien. Ik hou wel van dit soort films, en zeker ook de Japanse markt heeft tal van deze (verborgen) pareltjes. Voor het personage van het oude mevrouwtje (Tokue) is erg mooi. Haar spontaniteit, enthousiasme en vooral liefde die ze uitstraalt voor haar medemens én haar geheime rodebonenpasta is innemend. Haar ziekte is vervolgens mooi verweven in het hoofdplot van de bonenpasta.

De film kent een traag tempo, maar zakt alleen halfweg wat in. Mooie rustige soundtrack samen met mooie beelden van bloesems en het contrasterende woongebied van één of andere buitenwijk van een grote Japanse stad.

Absoluut hoogtepunt van de film is wanneer Tokue Sentaro laat zien hoe je adukibonenpasta klaarmaakt. Op ambachtelijke gedetailleerde wijze en met erg veel zorg legt Tokue de verschillende stappen van het proces uit. Kawase neemt hiervoor uitvoerig de tijd, zeker ruim 20 minuten en dat zorgt voor een hongerig en nieuwsgierig gevoel bij de kijker.

Dikke 3,5* alvast, schommelend rond de 4,0*. Een ideale insteek om nog andere werken van Kawase te zien.

Weer een mooie kleine warme Japanse film, enigszins vergelijkbaar met een aantal werken van Hirokazu Koreeda die ik onlangs zag.

Wat mij betreft moet de film het vooral hebben van de beperkte setting en het sympathieke acteerwerk. De maatschappelijke ondertoon m.b.t. lepra patiënten is op zich interessant, maar krijgt op één of andere manier niet heel veel impact.

Sentaro heeft in de gevangenis gezeten toen hij bij een uit de hand gelopen ruzie iemand voor het leven verwondde. Wanneer hij vrijkomt begint hij een bakkerij waarvoor hij geld leent. Dank zij de hulp van een oude en spirituele vrouw komt zijn zaak tot bloei en ontwikkelt zich tussen hem en de oude dame een bijzondere vriendschap. Maar wanneer de kredietgever van Senatro ontdekt dat de bejaarde vrouw lepra heeft gehad ontstaan er moeilijkheden.
Japanse films kunnen mij doorgaans niet zo erg bekoren, maar deze "An" was voor mij heel toegankelijk en een echte revelatie. Een diepmenselijke prent met ontroerende vertolkingen. Alles is ook stijlvol in beeld gezet. Een aangename verrassing. Ik zal toch maar eens op zoek moeten gaan naar meer van deze verborgen parels.

In de films, die ik van haar gezien heb, heeft Kirin Kiki steevast de nodige indruk op mij gemaakt. Zo ook in deze film over een man van middelbare leeftijd, die wat aan sappelt met een dorayaki-kraam en daarbij onverwacht hulp krijgt van een oude vrouw. Met het nodige succes als gevolg. Natuurlijk is er dan altijd wel iemand, die de boel komt verzieken. Een subtiele film met een gevoelig verhaal zonder opsmuk en eerste klas acteerwerk.

Een oude vrouw van 71 gaat werken bij een man die gevulde cakejes maakt en verkoopt. Eigenlijk een hele saaie en langzame film want er gebeurt verder niet zoveel. Het proces van de vulling voor de cakejes maken komt bijvoorbeeld heel uitgebreid aan bod. Toch is het wel een lieve film. De sfeer is heel aangenaam en ook de hoofdpersonen in de film komen sympathiek over. Geen hoogvlieger dus maar een lief filmpje. De film had voor mij wel eerder af mogen zijn. Op het moment dat hij op aanraden van de vrouw een eigen hartige vulling ging ontwikkelen was de film eigenlijk mooi rond en had hij naar een einde kunnen werken. De laatste scenes met het sterven van de vrouw en de nieuwe medewerker op aanraden van de eigenaresse hadden dan achterwege kunnen blijven. Die voegden immers ook niets meer toe aan het verhaal.

Lief verhaal, eenvoudig, met respect voor de natuur en tradities. Film is net iets te traag en ook iets te lang om de volledige speelduur te boeien, maar verder is het vooral genieten. Probleem blijft dat ik wil weten hoe die An smaakt. Het recept stond op Cineville maar ik waag me er maar niet aan.

Niet de meest opmerkelijke film, maar fijn en mooi gespeeld en daardoor zeer onderhoudend. Kawase heeft het script weliswaar niet geschreven, maar maakt wel 'haar' film ervan. Film blijft verder niet bijzonder hangen, maar is een aangenaam tijdverdrijf.

Een typische "kleine" Japanse film met eenzelfde sfeer als Tenten of Wandafuru Raifu: het is allemaal niet groots wat gebeurt, het kabbelt eigenlijk wat voort, maar het voelt zo verstilt en oprecht aan dat het toch een grote indruk achterlaat. Ik heb bij dit soort films het gevoel dat ik iets over het leven leer; tegelijk is het erg emotionerend, maar zonder grote gebaren. En verder wist ik niet dat lepra nog iets is dat in de Japanse samenleving speelt, hoewel het ook daar aan het uitdoven is.

Ondanks de trage speelduur is dit een erg mooi drama, dat meer dan degelijk geschoten is. De sfeer is sereen, net als de soundtrack (die vaak ook zo belangrijk is voor de sfeer). Erg goed. 4*.

Het blijft toch wonderlijk hoe Japanners kleine meesterwerkjes kunnen maken rond hun eetcultuur. Zo is 'An' (2015) een liefdevolle ode aan dorayaki's (koekjes met bonenpasta) als een soort manier waarop mensen een tweede kans krijgen in het leven. Of het om ex-delinquent Sentaro (Masatoshi Nagase) gaat, of de zeventigjarige Tokue (Kirin Kiki) die op zijn vacature reageert. Ergens klikt het tussen de twee outsiders, maar er is ook nog altijd de angst voor het oordeel van die anderen. Zeker wanneer Tokue een tragisch geheim met zich meedraagt dat haar in de Japanse maatschappij tot een paria kan maken. 'An' (2015) is ook zo heerlijk minimalistisch omdat het zich voor 't grootste deel afspeelt rond het kleine bakkerijtje, terwijl de personages vooral bezig zijn met het bereiden van gerechten. Toch weet regisseuse Naomi Kawase op een subtiele, poëtische manier het schijnbaar alledaagse naar welhaast magische hoogten te brengen. Kleine observaties en overpeinzingen over het leven. Het maakt 'An' (2015) een contemplatieve film met een warm hart.

Verrassend genoeg heb ik me niet verveeld tijdens deze film. Hoewel alles heel traag verliep bleef het boeiend genoeg, mede door de mooie beelden en personages.

Ik las enkele keren de omschrijving “lieve film”, dat vind ik wel kloppen.

Graag een 3,75, maar gezien dit niet kan rond ik (zo liéf!) af naar boven.

Sentarô [Masatoshi Nagase] is de zwijgzame, wat nukkige manager van een kleine flensjeswinkel. Wanneer de 76-jarige Tokue [Kirin Kiki] op een dag vraagt of zij voor Senatarô mag komen werken, laat hij zich pas na lang aandringen overhalen om haar in dienst te nemen. Hoewel Tokue een aandoening heeft waardoor ze haar vingers niet goed kan gebruiken, blijkt ze een meester te zijn in het maken van de bonenvulling (de ‘An’ uit de titel) voor de flensjes. De complimenten van de klanten doet Sentarô duidelijk goed, maar wanneer de vrouw van de winkeleigenaar [Miyoko Asada] een geheim ontdekt over Tokues verleden, komt Sentarô voor een moeilijke keuze te staan. Een in bedachtzaam tempo voltrekkend psychologisch drama over drie generaties (er is ook nog een eenzame tiener [Kyara Uchida] die een veilige thuishaven vindt in de flensjeswinkel) is uitstekend geacteerd, met een glansrol voor de innemende Kiki. De tijd die Kawase neemt om het verhaal en de onderliggende gedachtes en gevoelens uit te drukken stelt soms het geduld op de proef, maar dat is het waard.

Dit is echt een film voor mij, en wat heb ik ervan genoten. Misschien niet echt slow cinema, maar ik noem het toch zo. Het lijkt een simpel verhaal van een pannenkoekenverkoper en een oude eenzame dame, maar het is echt zo simpel niet.

De film kabbelt rustig voort maar dat geeft je meer tijd om de genieten van de fantastische acteerprestaties van Sentaro en Tokue. Zoals altijd in het leven heeft iedereen zijn verhaal en dikwijls is het minder prettig dan hetgeen je voor ogen had. Wat ik er ook in zie is de schrik voor mensen die ook maar een beetje anders zijn, wat nu ook in Europa duidelijk te zien is.

Trouwens als je ooit de mogelijkheid hebt om die heerlijke dorayaki te eten zeker doen, de Japanse keuken is als deze film, je moet er traag en lang van genieten....het is heerlijk