Dong (1998)

Niet zo sfeervol als Tsai's Goodbye Dragon Inn of The Wayward Cloud en niet zo indrukwekkend als Vive L'Amour, maar ook zeker geen slechte film. Iets minder traag was deze ook, niet dat dat per se positief moet zijn. Het plot vind ik wel een leuk idee, had misschien iets beter uitgewerkt kunnen worden, maar toch bleef het mij allemaal prima boeien.

En ook in deze zitten net als in The Wayward Cloud musical achtige scenes, waar ik mij niet overdreven aan gestoord behalve één, die met dat *nies*- "gesundheid".

Maar goed, over het geheel allemaal prima in orde en een kleine 4* lijkt mij wel genoeg voor deze film.

Iets minder dan z'n latere film inderdaad, maar wel weer heel wat beter dan z'n eerdere (inclusief Vive L'Amour).

Het blijft een maffe vent, die Tsai. Had vandaag zin in een lange film, maar geen zin om veel tijd te verdoen. Dan is zo'n filmpje als dit ideaal. Er gebeurt geen fuck en dat erg langzaam. Gelukkig heeft Tsai zo'n geweldig droog gevoel voor humor dat het allemaal erg goed uitpakt.

Kang-Sheng Lee begin ik ook steeds meer en meer te appreciëren. Weet hier weer geweldig een goofy loser neer te zetten, zonder al te karikaturaal te worden. Het verhaaltje zelf is weird maar vaak erg komisch. Topmoment ongetwijfeld de scene die ook op de foto staat. Slaat nergens op, maar wel lachen. De muzikale intermezzos stoorden mij minder dan bij The Wayward Cloud, wat mij positief stemt bij een herziening van die film.

Grappig trouwens dat ik weer enorm veel zin heb in een nieuwe Tsai, terwijl z'n huidige nog steeds moet verschijnen in België. Anyway, geinige film dit. Vaak kunnen lachen (mi mi!) en mooie dingen gezien. Regisseur die steeds hoger op het laddertje komt te staan. Aanrader. 4 sterren.

Samen met Vive l'Amour Tsai's beste film voor mij. Wat een perfect beheerst minimalisme zonder dat het saai, vervelend of gekunsteld wordt. En ook nog humor en een hoop vertedering. De slotscene is wederom briljant, maar daar heeft hij ook echt gevoel voor, want dat geldt bijna voor al zijn films.

Eindelijk mijn eerste Tsai gezien. Verwachtte hier bijzonder veel van door vele positieve commentaren bij zijn films. Dus heb er maar meteen 3 binnengehaald: Dong, Ni Neibian Jidian en Bu San.

Gelukkig stelde hij niet teleur. Geweldig interessante film, kan mij niet inbeelden ooit iets soortgelijks gezien te hebben. De traagheid is heerlijk, maar dat had ik wel verwacht. Leuk uitgangspunt ook, wat meermaals leidde tot zeer vreemde scenes. De absurde humor die hiermee gepaard ging, werkte perfect. Schrok wel even van de muzikale intermezzo's maar ze waren zeker niet storend. Integendeel, vond het een zeer leuke toevoeging.

Een aangename kennismaking dus en nu op naar zijn andere werken.

4*

Hier bleef het 'wow- wat een prachtige film' op het einde zoek bij mij, wat bij zijn andere telkens lukte. Hij was goed, daar niet van, maar zijn andere waren beter in mijn ogen.

Leuk was wel dat hij een hulde brengt aan de Hongkongmusical van de jaren '50. Dat en de typische Tsai humor gaven een komische break aan het verhaal, wat ik wel aangenaam vond.

Toch even credits voor MiMi, de kat, ze heeft dat schitterend gedaan

Sfeervolle Tsai, veel humor, veel vertedering en soms ontroering, veel warmte en bijzonder fraai, hoopvol einde. Levens die compleet in elkaar storten, water wel waar het niet hoort en soms ineens niet waar het wel hoort, een enorme verzameling toiletpapier, een laatste winkeltje onder het appartementencomplexdat nog open is, compleet met flikkerende bijna kapotte neonverlichting, mooie oude popliedjes van een ongetwijfeld in die hoek van de wereld legendarische zangeres, een zwerfkat, een cursus over de kunst van het koken met instant noodles op TV en een gat in de vloer. Ik heb genoten.

Ik heb nu alle reguliere films van Tsai gezien, maar hij werkt aan een nieuwe waar ik alweer naar uitkijk.

4.0*

Een waardige prequel op The Wayward Cloud!

Tsai heeft enkele stevige missers op zijn naam staan, gelukkig laat hij hier weer eens zien waar hij zich mee bezig moet houden: het creëeren van een aparte wereld, zoals hij later ook zou doen in The Wayward Cloud, een festijn van droogte en watermeloenen gecombineerd met het thema eenzaamheid en leegte.

In Dong regent het onophoudelijk en waart er een virus rond, wat ervoor zorgt dat de 2 hoofdpersonages hun dagen slijten in een bijna geïsoleerde omgeving en een aftands huis. De personages leven in zo `n ellendige wereld, dat je ze toewenst dat ze elkaar aan het einde van de film in de armen mogen sluiten.

Tsai is een groot liefhebber van de jaren `60 of het nou om muziek of de nouvelle vague stroming gaat. De musicalintermezzo `s zijn stuk voor stuk geweldig ( Ik kwam niet meer bij na dat 1ste muzikale intermezzo: Oh Calypso! ) en houden samen met de gortdroge humor het tempo in/de aandacht bij, deze film. 4*

Na Goodbye Dragon Inn wederom een film waarin Tsai een verterend portret van eenzaamheid en spaarzame, maar betekenisvolle communicatie binnen een armoedige setting schetst. Vooral de eindscène is vertederend. De musicalnummers vormen dan weer een aardig contrast met de troosteloze isolement waarin de personages zich bevinden. Het enige minpuntje dat ik kan bedenken is dat ik niet altijd even gecharmeerd ben door Tsai's absurde humor.

Mooi filmpje weer van Tsai. Zijn typische humor is aanwezig en de musicalstukjes zorgen - zoals hiervoor reeds opgemerkt - voor de link met The Wayward Cloud.

Wel valt op dat Tsai in zijn vroeger werk nog niet echt die prachtige shots bovenhaald zoals in Bu San of I Don't Want to Sleep Alone, vandaar dat Vive L'Amour me ook iets minder aanspreekt.

Film weet goed gebruik te maken van de settting en een bijzonder sfeertje neer te zetten. Naast wat humor ook een brok drama. Aardig om gezien te hebben.

Bijzonder leuke film weer van Tsai. In al zijn films (die ik tot nu toe zag) komen wel lekkende plafonds of andere waterproblemen kijken, maar in Dong is het een leitmotiv. Het water komt met bakken uit de hemel, langs de muren, alles is vochtig en bedompt, ik begin me toch af te vragen hoe Tsai vroeger behuisd was.

Er gebeurt niet zo veel in deze film, maar dat maakt eigenlijk niks uit, het heeft ook wel wat ontspannends, zo'n film. De onmogelijke strijd tegen het water van de onderbuurvrouw, de laisser faire houding van de bovenbuurman, en het gedoe rondom het gat - het zorgt voor de nodige leuke scenes, die geregeld onderbroken worden door geinige oude liedjes. Mooi magisch einde.

de voltallige redactie van Cahiers du cinema is opgestapt omdat zich onder de nieuwe aandeelhouders ook een groep filmproducenten bevinden. Hun onafhankelijkheid kon niet meer worden gegarandeerd. Toch een toonaangevend blad voor Frankrijk én internationaal dat nu zo maar verdwijnt. Hartzeer omdat dit blad mij toch een aantal cineasten heeft leren ontdekken en appreciëren (mede dankzij hun analyses) zoals Hou Hsiao Hsien, Lucretia Martel, Pablo Trapero, Jia Zhang ke, Marco Bellochio, Bong Joon Ho, Alexander Sokurov. Als eerbetoon aan dit kwaliteits tijdschrift pik ik er een film uit van Tsai Ming Liang, een cineast die ze steeds hebben gekoesterd. En de vonk sloeg over want ik herinner mij dat ik 80 kilometer verder naar een bioscoop ben gegaan om een film van Tsai te zien na een enthousiaste review van CDC. Met als gevolg dat één van zijn films zich in mijn favoriete top 100 heeft genesteld. Maar ik kies nu voor The hole en het sluit perfect aan bij mijn opmerking in La cinquième saison dat ook auteurs zich graag in de apocalyps wentelen. Het begint met een radio bericht dat een virus (genaamd : 'fin de siècle' virus) bepaalde regio's heeft besmet. Of hoe actualiteit soms fictie inhaalt. Op 1 jan 2000 zal het water worden afgesloten. De bewoners hebben nog 7 dagen tijd om te vluchten. De personages trekken het zich niet aan (behalve dan dat de vrouw aan het hamsteren is geslagen door de helft van haar kamer te vullen met toiletpapier !!!). Ze blijven hun routine volgen. De wijk is nochtans leeg, verlaten, doods. Voortdurend plenzende regen (Tsai laat dit geluid sterk op de voorgrond komen) en vuilnis wordt zo maar buiten gegooid (prachtige shots waarin zakken vuilnis op de achtergrond naar beneden suizen). Fotografie is over gans de film schitterend (de rode deur bv in appartement van Lee, personages in halfduistere ruimtes) maar vooral in de musical nummertjes valt op hoe creatief daar mee wordt omgesprongen. Immers, Tsai behoudt de sobere vervallen locaties. In een lift (magistrale one take scene), trappenhal, loods, etc komen plots zang- en dansnummertjes tot leven die regelrechte odes aan jaren '50 (Amerikaanse) musicals zijn. De film vraag wel inspanning omdat - meermaals hier aangegeven - er weinig verhaal is en bepaalde scenes worden lang aangehouden. Je voelt dat de film is opgebouwd naar één bepaalde scene toe (en dreigt daardoor wat in te zakken) maar die scene is dan ook grandioos. Geen sterker beeld om de eenmaking van een koppel te tonen dan een vrouw die door een gat in het plafond omhoog wordt getrokken. Tsai geeft magistraal commentaar over zijn thema's vervreemding en communicatie stoornis waarin de titel letterlijk de link vormt tot een liefdesaffaire. Niet te vergeten dat er ook heel wat humor in die film schuilt (dat shot waar Kuei-Mei Yang op het toilet zit, onderbroek op de knieën en met een teil op haar hoofd om het waterlek op te vangen, is goddelijk) zodat de film toch rijker is dan wat je met een eerste visie zou vermoeden. Hatchie en Gesundheit !

Mooie anecdote, aan de andere kant toch ook een teken dat dit soort bladen in deze tijd veel van hun relevantie hebben verloren.

Ja, dit was een prima kennismaking met Tsai. Wat een leuk filmpje! Ruime 3,5. Erg benieuwd naar zijn andere werk.

Moeilijk te doorgronden film, minder toegankelijk ook voor het grote publiek en eerder leunend op het artistieke aspect dan het verhaaltechnische. Vele lange shots waar je weinig meer kunt dan observeren. Observeren van weinig uitnodigende kale grijze huismuren met vocht en vuil. De constante toon van felle regenbuien op de achtergrond, (achtergebleven) bewoners die op zichzelf en met elkaar zijn toegewezen omwille van een uitgebroken virus (dat als plot niet wordt uitgewerkt, maar op de achtergrond speelt), en ga zo maar door.

Klinkt allemaal nogal deprimerend en is het ook, ware het niet dat er af en toe opgewekte jolige disco- en dansnummers naar voren komen om het geheel wat extra zuurstof en schwung te geven. Alsof er tussen alle troosteloosheid steeds nog altijd dat sprankeltje hoop en vreugde te vinden is in een mensenleven.

Een film over woorden die tekort schieten waarvan voor de beschrijving ervan mij woorden tekort schieten. Een les in opnieuw leren kijken, kijken als onoverbrugbaar verlangen naar het andere, weten zonder bewust te weten, dromen met de ogen open, zoiets.

Regisseur Ming-Liang Tsai lijkt hier wel een zeer naargeestig beeld te willen voorschotelen van de op til staande 21ste eeuw. Alleen al het geluid van de regen die gedurende de ganse film met bakken uit de lucht valt en binnenshuis nogal wat verwoest, is al van aard onrustbarend op de film te drukken.

Een prachtig, expressieve film trouwens die heel wat thema's naar voren schuift zoals de dwingende richtlijnen van de overheid (water afsluiten, de regio verlaten,...), de economische groei die de kloof arm/rijk vergroot, gepaard gaand met een consumptiemaatschappij (de stapels poetsdoeken), de mensen die elkaar niet meer kennen in hun onbekwaamheid tot communicatie,..

En toch is er ook wat prettiger afwisseling zoals de variété-nummers ter ere van Grace Chang, een zangeres uit vervlogen tijden (Was het dan vroeger zo veel beter ?) en zeker de slotscène waar de uitgestoken arm toont hoe de mens in noodsituaties toch tot hulp bekwaam is.

Zag van deze cineast alleen nog maar "What time is it there?". Een knappe film, maar deze Dong maakt nog meer indruk. Origineel van concept, stevig camerawerk en opbouw en heel wat thema's ter overpeinzing.

Boeit van begin tot het slot, ondanks de vaak lange handeling in real time, dat eigenlijk het resultaat nog preciezer maakte en mij wel steeds kan bekoren;