Un Amour Impossible (2018)

Vanaf 7 februari 2019 in de bioscoop (Cherry Pickers Filmdistributie)

Guardian

Miss Milton zegt na de trailer: ‘ik vind het een mega klootzak, maar ik wil hem wél zien’. Kan het daar niet mee oneens zijn.

Efira schittert gedurende de hele film, maar ondanks het onderwerp doet de film uiteindelijk toch wat gezapig aan. Kakt in het midden net wat te veel in en als je eenmaal achter de incest komt, is het lastig om nog mee te gaan. Gek genoeg raakt de film hierdoor toch niet de juiste snaar, ondanks het onderwerp waar vakkundig omheen gefilmd wordt. Maar dat de film echt beklijft, blijft hierdoor uit.

Rachel [Virginie Efira] groeit op in een Frans dorpje waar traditionele waarden over liefde en huwelijk prevaleren. Eind jaren '50 ontmoet de dan 26-jarige Rachel - die binnen haar dorp als een ouwe vrijster wordt gezien - de charismatische Philippe [Niels Schneider], een intelligente, vrijgevochten Parijzenaar. De twee beginnen een affaire, maar al gauw blijkt dat ze niet aan elkaars verwachtingen tegemoet kunnen komen. Simpel gezegd: Philippe blijkt een onuitstaanbare klootzak te zijn, maar dat weerhoudt Rachel er niet van om haar rol te spelen in een knipperlichtrelatie die zich afspeelt over zo'n 35 jaar.

Efira is prima in de hoofdrol, daarbij beholpen door make-up waarbij ze op overtuigende wijze ouder wordt, maar Philippe is zo'n onuitstaanbare eikel dat je je afvraagt waarom Rachel hem niet meteen uit haar leven bant. De belangrijkste momenten uit het verhaal vinden buiten beeld plaats, inclusief het verschijnen en plotseling verdwijnen van belangrijke karakters. Het resultaat is niet alleen episodisch, maar ronduit rommelig en wekt het gevoel op dat iemand er flink de schaar in heeft gezet. Dit had beter gewerkt als miniserie, maar zou het dan een voldoende waard zijn? Ik waag het te betwijfelen.

Een bij vlagen aangrijpend drama over een complexe moeder-dochter relatie. Het verhaal wordt in voice-over verteld door de dochter (Chantal, vertolkt door verschillende actrices), maar vanuit het perspectief van de moeder (Rachel, vertolkt door Virginie Efira) en over een periode die enkele decennia omvat. Rachel is een vrouw van midden twintig en werkzaam als typiste als zij Philippe ontmoet, een erudiete en eloquente jongeman, afkomstig uit een artsengezin. De twee worden verliefd en Rachel wordt zwanger. Hoewel Philippe al enkele keren op een nare manier heeft laten doorschemeren dat er geen toekomst zit in hun relatie, gaan bij Rachel vooralsnog geen alarmbellen rinkelen. Pas nadat Rachel zwanger is geworden en vooral nadat Chantal is geboren, wordt het voor haar duidelijk dat zij haar dochter alleen zal moeten opvoeden. Na vele jaren touwtrekken tussen de ouders, krijgt Rachel uiteindelijk haar zin: Philippe erkent zijn dochter. De prijs zal echter hoog blijken te zijn.

Catherine Corsini levert met Un Amour Impossible een grotendeels ingetogen karakterstudie af en is spaarzaam met uitbundige momenten, waardoor die des te meer indruk maken. De film heeft de neiging wat voort te kabbelen, maar weet ook op tijd weer wakker te schudden door de verschillende plotwendingen. Corsini heeft ervoor gekozen om bepaalde sleutelscenes niet te tonen, maar laat de kijker ook niet in het ongewisse. Zij lijkt te vertrouwen op het voorstellingsvermogen en ook inlevingsvermogen van de kijker en dat is wat mij betreft een goede keuze. Daarbij komt dat in deze film de relatie tussen moeder en dochter centraal staat, waarbij die sleutelmomenten op zichzelf niet interessant zijn, maar wel de impact daarvan op hun onderlinge relatie. Virginie Efira maakt indruk als de liefdevolle moeder, die de gegeven omstandigheden en tegenslagen nederig trotseert, maar ook steeds meer in vertwijfeling raakt als zij op een gegeven moment niet meer weet hoe zij écht in contact met haar dochter kan zijn. Dat levert een aantal mooie, maar soms ook pijnlijke scenes op, zonder dat Corsini daarbij vervalt in melodrama. En zo slaat de titel van deze film niet alleen op de relatie tussen Rachel en Philippe, maar zeker ook op de relatie tussen moeder en dochter.

Aangrijpende verfilming van Christine Angot’s autobiografie over de knipperlichtrelatie tussen haar minzame moeder en de smeerlap, die haar vader blijkt te zijn. In deze schokkende familiekroniek vergrijpt de man zich gedurende lange tijd eerst psychisch aan een goedgelovige jonge vrouw en later maakt hij fysiek misbruik van zijn tienerdochter.
Het is in meerdere opzichten de film van Virginie Efira, die een ijzersterke rol neerzet als de veel te naïeve minnares annex moeder, die uit behoefte voor liefde en geborgenheid geen oog heeft voor het ware karakter van haar geliefde, een hautaine klootzak in het kwadraat. Pijnlijk.

Betere film dan verwacht. Een triest verhaal, mooi uitgewerkt en met sterke acteerprestaties. Echter wist de film mij over het algemeen niet enorm te raken en te boeien. Het keek fijn weg, zonder een enorme indruk op mij te maken. Met een vrij lange speelduur, voelde het niet (te) langdradig. Prima om gezien te hebben. Een 7. 3,5*

Virginie Efira verdient veel meer dan een Césarnominatie voor haar vertolking van deze rol; hoe ze in het eerste gedeelte van de film haar al te naiëve gevoelens van liefde en bewondering en nadien van ontgoocheling en pijn weergeeft en ze nadien, als het accent meer naar de relatie vader/dochter wordt gelegd, evenzeer indruk maakt.

Film die van romantiek naar loodzware ernst overstapt -al wordt het voor de kijker vlug duidelijk wat er gaande is - en een gans leven omvat van een vrouw die alleen maar onbaatzuchtige liefde kon geven en vaak harde realiteit, ook als moeder, ervaart.

Uitstekende rol ook voor debutante Jehnny Beth wat o.m. uitmondt in een prachtige scène naar het slot toe waarbij dochter in rake bewoordingen aan moeder verpletterende waarheden brengt.

Deze lag in de bib en toch maar eens meegebracht. Geen verwachtingen en het verveelde niet. Niet dat er zo veel gebeurd, maar kon toch boeien. Naar het einde toe is er nog een verrassende wending. De cast deed het prima en kwam overtuigend over.

Niet slecht, niet waw.

Prachtig gespeeld.

Goeie film over een vrouw die haar dochter alleen opvoedt, omdat haar vader haar niet wil erkennen. Deels een liefdesdrama, maar op een gegeven moment gaat het toch een beetje een andere kant op (zonder onevenwichtig te worden). Het verhaal beslaat een paar decennia zonder dat het gehaast overkomt. Een mooie rol van Virginie Efira die de film grotendeels weet te dragen. Wat aan de lange kant, maar met gemak 3.5 sterren.

Sterke film die er fraai uitziet. Het acteerwerk is ook in orde, vooral ook van de actrice die de adolescente Chantal verbeeldt. Beetje een ongemakkelijke film omdat een van de hoofdpersonen bepaald niet sympathiek is.

Prima film die de aandacht blijft trekken, ook al scheert het vaak langs melodrama. De pijnlijke relatie tussen Rachel en Philippe blijft geloofwaardig voor de kijker, ook al vliegen de ‘red flags’ je om de oren. Knap hoe die tegengestelde karakters worden uitgebeeld.