Jusqu'à la Garde (2017)

Beetje een tegenvaller: ééndimensionale karakters -vooral pa- en een niet echt passend over the top einde. Na het droge begin krijgen we een ietwat voorspelbaar drama met thriller-elementen te zien. Wel acteren de vader en de zoon goed. Kijkt ook makkelijk weg, krappe voldoende.

3,0*

Een fenomenale film, perfect geregisseerd en met monumentale vertolkingen van de drie hoofdpersonen waarvan die van Thomas Giorgia het meest opzienbarend is. Deze thriller begint met en hoorzitting waarbij twee advocaten een pleidooi doen voor een ouderschapsregeling voor hun beide kinderen. Hun dochter Joséphine [Mathilde Auneveux] viert binnenkort haar 18e verjaardag, vandaar dat de aandacht zich uitsluitend richt op Julien [Thomas Giorgia]. Moeder Miriam [Léa Drucker] beweert dat vader Antoine [Denis Ménochet] gewelddadig is en haar en de kinderen bedreigt, Antoine beweert dat Miriam geen enkel middel schuwt om hem bij zijn kinderen weg te houden en dat alles een leugen is. De rechter [Saadia Bentaïeb] besluit het al bestaande co-ouderschap te behouden, maar zodra we Julien bij zijn vader zien instappen is het duidelijk dat hij doodsbang is voor zijn vader, die hem bovendien als pion gebruikt om Miriams geheime telefoonnummer en adres te achterhalen.
Xavier Legrands regie sluit perfect aan op het nauwkeurig opgebouwde scenario, waarin de onderhuidse spanning vanaf het begin voelbaar is, de beklemmende sfeer geleidelijk toeneemt en de finale ronduit zenuwslopend is. Legrands timing is perfect, gezien zijn effectieve gebruik van soms ondraaglijke stiltes. Het ononderbroken shot tijdens Joséphines feest is een tour-de-force, maar het zijn de karakters en de perfecte vertolkingen die deze film onvergetelijk maken.

Jusqu’à la garde is ... ook de neerslag van een dubbele maatschappelijke tragiek. De rechtbankscène laat zich lezen als een problematisering van de drang naar keiharde feiten. Antoine kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor zijn gedrag omdat er geen bewijs is voor zijn grensoverschrijdende gedrag. Daarnaast laat Legrand zien hoe huiselijk geweld in Frankrijk (maar zonder meer ook in andere landen) op pijnlijke wijze in de taboesfeer blijft hangen.

uitgebreide recensie

Beetje voorspelbaar gezinsdrama dat perfect inhaakt op de MeToo rage. De opbouw duurt eindeloos. Uiteindelijk wordt het nog zo’n 5 minuten echt spannend, al voelt het einde ook een beetje over the top aan. Moest erg aan The Shining denken, die natuurlijk van een totaal andere orde is.

3*

Ik schaar me bij tbouwh. De wederhelft is zelfs nog iets enthousiaster.

Heftige , beklemmende maar ook erg spannende film. Deze zal me nog even bijblijven

Een bijzonder beklemmende en zeer sterk geacteerde film. Ben vooral onder de indruk van Thomas Gioria, die de rol van de zoon speelt. Waar hebben ze die vandaan?! Knap hoe hij de verschillende emoties die hij ten opzichte van zijn vader voelt, overbrengt op de kijker. Knap ook hoe de spanning in de film wordt opgebouwd. Sommigen mogen het einde als 'over the top' hebben ervaren, de praktijk leert helaas dat dit soort excessen (met name in stalking situaties) voorkomt (gelukkig niet vaak). Toch was deze ontknoping niet per se nodig geweest; met een minder schokkende ontknoping was de film wat mij betreft niet minder goed geweest, omdat de kracht van de film met name zit in de psychologische oorlogvoering tussen de ouders, waarvan de kinderen de dupe zijn en waarbij zij worden ingezet in de strijd tussen hun ouders en waarbij pijnlijk duidelijk wordt wat dit met name met de zoon doet.

De film behandelt, dat zal inmiddels duidelijk zijn, een steeds meer voorkomend fenomeen, of althans een fenomeen waarvoor steeds meer aandacht is: de zogeheten 'vechtscheiding'. Dat die alleen maar verliezers kent en dat het kind of de kinderen de dupe zijn, mag duidelijk zijn en komt in deze film, nogmaals, ook op een indringende manier naar voren. De mensen die er omheen staan en het zien gebeuren, zijn vaak machteloze toeschouwers, zoals in deze film bijvoorbeeld geldt voor de rechter die een moeilijke beslissing moet nemen over de omgang van de zoon met de vader. Een goede keuze van de regisseur om de film met deze scene te beginnen. Het legt meteen diverse dilemma's bloot. Daarna is het aan de kijker om te beoordelen of de keuze van de rechter een juiste keuze is geweest. Een intrigerende en pijnlijke, maar ook urgente, film.

Ik sluit met volledig aan bij Cinsault hierboven. Prachtige film waarin de wanhoop van alle betrokken partijen goed in beeld wordt gebracht. Treurig genoeg staat de film dicht bij de realiteit en weet Legrand dit zonder poespas te brengen. Klasse.

Beklemmend, realistisch ogend familiedrama. Knap hoe regisseur Legrand aanvankelijk in het midden laat wie in deze vechtscheiding het gelijk aan zijn zijde heeft; wat er wel of niet waar is van de wederzijdse beschuldigingen. Maar wanneer na een tam begin de onderhuidse spanning geleidelijk aan oploopt, voel je wel welke kant het uit zal gaan. Toch komt het einde nog als een verrassing, en dan bedoel ik met name de intensiteit van de ontknoping. Nog maar zelden een film gezien met zo’n spannende climax. Je zou er hartkloppingen aan overhouden.

Een juweel van een film, uitmuntend geregisseerd en met uitzonderlijk sterke acteerprestaties van de drie protagonisten. Van hen wil ik vooral wijzen op de genuanceerde vertolking van Thomas Gioria als het brandpunt van alle ellende.
Van de films uit 2018, die ik tot nu toe gezien heb, is dit met voorsprong de beste.

Wow, wat een film. Ik moest er even in komen, maar al gauw had hij mij in zijn greep. Heel goed acteerwerk door iedereen en een triest en realistisch verhaal met een spannende, beklemmende sfeer. Ik ben onder de indruk! Heel sterk. 5*

Ijzersterke film die u gedurende anderhalfuur aan uw stoel vastspijkert en vaak de adem afsnijdt.
Zelden of nooit gezien de intensiteit in script, regie én vertolkingen hoe het drama van een "vechtscheiding" uit de doeken wordt gedaan.
Het begint al met de scène in de rechtbank, hard en concreet en op hoog niveau en garant voor het vervolg.
En dat vervolg is indrukwekkend met talloze, schitterend vertolkte scènes.
Vooral het beeld van het werkelijk geterroriseerd en doodsbang elfjarig zoontje (de scènes in de auto !) gaan door merg en been.
Léa Drucker is uitstekend gecast evenals Denis Ménochet.
Franse film van topkwaliteit.

?? wat heeft dit in vredesnaam met metoo te maken??

Vond het een mooie en vooral pijnlijke film, met name de eerste driekwart die geregeld iets van de Dardennes had.

Einde gaat er helaas wat mij betreft wel wat overheen.

Lijkt me vrij duidelijk, de man als moderne boeman. Had het sterker gevonden als het uiteindelijk de vrouw was geweest die fout zat. Is wel vaker zo bij oudervervreemding... Maakt de nan boos en machteloos, maar niet geweldadig.

Metoo gaat over seksueel misbruik, niet over de man als boeman...

Bij Metoo is de man absoluut de boeman en wordt de rol van de vrouw geminimaliseerd. Die zijn zo onschuldig als gras.... Dat stereotype beeld wordt hier bevestigd. De werkelijkheid kent echter wel twee kanten.

Sorry, maar je zit echt te zwetsen. Wat is deze film gebeurt is een doodnormale en gebruikelijke voorstelling van zaken (afgezien van het einde). En nergens wordt gesteld dat een vrouw altijd onschuldig is. Volslagen nonsens.

Het bevestigd het beeld ‘dat dit een doodnormale en gebruikelijke voorstelling van zaken is’. Dat terwijl bij oudervervreemding, waar deze film over gaat, het even zo vaak, zo niet vaker het de vrouw is die de kinderen opstookt tegen de vader en deze demoniseerd. Maar in deze film blijkt hij dan ook nog eens een waardige opvolger van Jack Nicholson...

Jouw houding bevestigt mijn stellingname des te meer.

Een wat bedeesde, ingetogen maar ook wel akelig realistische film die naar het einde toe ook nog eens behoorlijk spannend word. De moeite zeker waard met een zeer goede rol van Ménochet die de ogenschijnlijk normale maar in werkelijkheid gefrustreerde vader met griezelige subtiliteit neerzet. Ook Drucker is trouwens goed als de zelfverzekerde vrouw die het onvermijdelijke onheil lijkt aan te kunnen.
Uit het leven gegrepen dit, is qua stijl bijna een documentaire over iets wat ons allemaal zou kunnen overkomen, en dat maakt het ook zo goed. Kleine film met maximaal effect.

Uiterst beklemmende en zeer goed geacteerde film die het lijfelijk voelbaar maakt hoe het is om je binnen een gezin onveilig te voelen. De scene's tussen vader en zoon zijn bijzonder indringend en zelfs akelig te noemen. De hele film is als het ware een grote psychologische oorlog en het is bijzonder knap dat de realistische en dreigende sfeer de hele film erin blijft zitten.

Enig kritiek punt zijn een aantal lange scenes waarin nauwelijks iets gebeurd. Het zal wel bedoeld zijn om een bepaald gevoel van ongemak over te brengen maar van mij had de film gerust 10 minuten korter mogen duren. En eerlijk is eerlijk. De eerste 20 minuten zijn een erg lange zit.

Alles bij elkaar

Boven gemiddeld.

Magistrale cinema!

Uitstekende film waarin een gescheiden koppel vecht voor de voogdij van hun 11-jarige zoon. Een sterke opening en ook een indringende finale. Hier tussenin is de film ook goed, ondanks dat het soms wat eentonig wordt. Vooral de spanning blijft aldoor voelbaar (zoals de ongemakkelijke omgang tussen vader en zoon). Een nipte 4.0 sterren.

Deze film ook eens geprobeerd en vond hem wel goed. Toch wel overtuigend geacteerd en toch wel boeiend gebracht. De speelduur was ook goed, niet te lang en niet te kort.
Toch wel de moeite om gezien te hebben.

Aangrijpende film over de juridische en psychologische strijd over de voogdij van een 11 jarig kind.
Heb zelden zo'n overtuigende vertolking gezien van een kind, werkelijk subliem.
Hoewel de vader hierin als onberekenbaar wordt voorgesteld begrijp ik zijn daden tot op een zeker punt wel....

Sterk authentiek drama over wat een vechtscheiding met zich kan meebrengen. Het begint al bij de openingsscène waarbij advocaten elk voor hun cliënt het gelijk willen halen. Het kind zou zogezegd centraal moeten staan, maar is dat allerminst. Alles draait om winnen en het kind is hier de speelbal van.

De film bevat enkele sterke scènes zoals die in de auto bvb. Emotioneel en psychisch keihard voor een elfjarige jongen. Triestig om te aanschouwen. Ik snap de Metoo discussie hierboven wel gedeeltelijk. Stel dat je onterecht wordt beschuldigd van slagen en verwondingen, dan heb je het wel vlaggen natuurlijk. Je wordt dan een paria, opgeschoten wild. Als dit écht zo is, ok, dan moet de straf maar komen. Is dit niet zo, dan ga je door een hel.

Zeer sterke rol van het kind al deed iedereen het wel goed in deze kleine Franse kwaliteitsfilm. Ik zag al eerder films rond vechtscheidingen zoals Kramer vs Kramer of Marriage story, maar deze hakt er toch op in. Niet zozeer door het slot, maar in het algemeen omdat één van de twee partijen toch andere belangen vooropstelt.

Vergeet Kramer vs Kramer en Marriage Story, Jusqu'à la Garde is namelijk de ultieme scheidingsfilm met huiselijk geweld als belangrijkste thema. Menochet is echt angstaanjagend als de vader, geweldige rol.
Beklemmende en zeer realistische film.

Eerste 80 minuten zijn traag, saai (monomane personages) en oninteressant. Jusqu'a la Garde hoort bij de school van het zware realisme. Toch wel ondertussen een knappe scene in de auto met dat jongetje. En de ontknoping is zowaar ineens spannend, dus dat levert 0,5-1 ster extra op.

Toevoeging: in reactie op mijn bovenburen wil ik nog zeggen dat Marriage story een stuk gelaagder is (en daarom ook veel beter).

Droevige, bangelijke film. Zoals het helaas soms voorkomt in het werkelijke leven. Wat een natuur talent die Thomas Gioria, had hem zo graag willen helpen en troosten. Een zeer emotionele, en toch ook spannende, film. Was er even stil van na afloop.

Onbegrijpelijk hoe de eerste 80 minuten saai en oninteressante personages genoemd kunnen worden. Gewoon geweldig realistisch en spannend drama. Geen bloederige scenes met opzwepende muziek maar juist heel subtiel oobouwende spanning zonder opsmuk en sentimenteel geneuzel. Indrukwekkend van begin tot eind.

Niet iedereen houd evenveel van realisme (als kunststroming) Cerise.