Girl (2018)

Van jezelf leren houden als de maatschappij jouw bestaan niet erkent. In 'Girl' (2018) staat de vijftienjarige Lara (Victor Polster) aan de vooravond van een ingrijpende geslachtsoperatie. Zelf kijkt ze uit naar dat moment, maar ze zit nog in het frustrerende traject waarin ze psychische evaluaties en medische keuringen moet ondergaan. Tegelijkertijd begint Lara haar nieuwe schooljaar aan een gerenommeerde balletschool, waar ze een achterstand heeft opgebouwd omdat ze later moest beginnen met trainen. Als ze haar op deze school accepteren als balletdanseres, dan zal ze uiteindelijk ook door anderen geaccepteerd worden als volwaardige vrouw. Wat ik zo mooi vind aan 'Girl' (2018) is dat het heftige onderwerpen als discriminatie, transfobie en buitensluiting zeker niet overslaat. Maar Lara's identiteitsproblematiek is subtieler en gelaagder. Misschien zijn de eenzaamheid en het gevoel van onbegrip erger dan de momenten van uitgesproken haat. Het onvermogen van dierbaren om haar in dit proces te begrijpen.

Visueel heeft debuutregisseur Lukas Dhont een pareltje afgeleverd in de sociaalrealistische traditie van Fien Troch of de gebroeders Dardenne. Weinig opsmuk, maar sobere shots waarin kadreringen en spiegelingen Lara's verhoogde lichaamsbewustzijn in beeld brengen. Of de chaotische ritmiek van opzwepende dansscènes wanneer ze mee probeert te komen met haar medeleerlingen. Of die schitterende overzichtsshots waar je weinig meer ziet dan mensenmassa's en Lara die eruit springt. Steeds maar weer die blikvanger zonder het zelf te willen zijn. Mijn favoriete scène is wanneer Lara met enkele medeleerlingen speelt en ravot in een buurtzwembad. Voor even accepteren ze haar als een gelijke. Voor even vallen de verschillen weg in het vertroebelende zwembadblauw. Het kortstondige moment van geluk gaat aan diggelen wanneer dezelfde medeleerlingen haar dwingen om de ultieme vernedering te ondergaan.

'Girl' (2018) is een empathisch, rauw sfeerportret van de psychisch heftige aanloop naar een geslachtsoperatie. Zoals de jonge acteur Victor Polster met z'n indringende en fysieke performance maakt dat je gaat houden van dit ingewikkelde transmeisje. Zo'n rol die een carrière maakt. Nu al. Op dezelfde manier toont debuutregisseur Lukas Dhont een eigenheid in hoe hij visuele beeldtaal gebruikt om deze innerlijke verwordingsgeschiedenis te vertellen. We zullen hopelijk nog veel mooie projecten tegemoet zijn van deze twee jonge talenten.

Vandaag te zien op TV > ARTE >20:15 uur

Ik vond er geen fluit aan. Na homo's, autisten, marginalen, immigranten en longzieken had men nog geen film over transgenders in België. Weer zo'n staaltje politiek correcte cinema om toch maar te tonen hoe open we staan voor minderheidsgroepen. En politiek mag je gerust letterlijk nemen, want de thematieke keuze en semi-pedagogische uitwerking zal wel een voorwaarde geweest zijn voor de half miljoen euro financiering door het Vlaams audiovisueel fonds.

Girl is vooral goed geacteerd door Polster, enige waar ik nog lof voor heb, maar verder saaie en verrassingsloze cinema van eigen bodem, voor een kwart gevuld met balletscènes zonder toegevoegde waarde, vader/dochter dialogen die uitblinken in banaliteit en een paar rauwe scènes om toch nog het publiek wakker te houden. Nog schrijnender is dat de film de felste kritiek kreeg van de transgendergemeenschap, zegt genoeg. Geef me maar een onafhankelijker film over dit thema zoals Una Mujer Fantastica die gewoon veel knapper is. Ik had hier zoveel van verwacht

Als ik de de films van Dhont op chronologische volgorde had gezien was dit het veelbelovende debuut met veel mankementen en was de veel betere opvolger Close de inlossing daarvan. Nu ik ze andersom zag voelt Girl als een vingeroefening. Qua stijl is er niet zoveel verandert, maar Close is veel trefzekerder en slaagt er veel beter in om de stijl van Dhont om te zetten in filmische emotie waarvoor geen woorden nodig zijn. In Girl zitten meerdere hele sterkte stukken, maar met name het lompe einde laat de film uit de rails lopen. Het balletgegeven werkt nauwelijks en voelt na films als Black Swan en veel langer terug The Red Shoes ook een beetje makkelijk. Terwijl de indringendste scenes juist goedbedoelende situaties zijn die Lara toch pijn doen. Een leraar die vraagt of de klas bezwaar heeft tegen Lara die samen met de meisjes omkleed. bijvoorbeeld. Stilistisch spreekt het me aan en heeft het veel stijlmiddelen waar ik van hou, maar inhoudelijk laat Girl wat steken vallen.

Hmm deze film heeft zoveel tijd nodig om dan uiteindelijk zo weinig te vertellen. Ok de situatie is niet makkelijk voor Lara maar daarvoor heb ik geen 5 scenes intaping genitaliën en 7 scenes bebloede voeten nodig. Het valt voortdurend in herhaling. Verder wordt Lara goed ondersteund door haar omgeving dankzij liefhebbende familie, een prachtig medische team … Het verloopt bijna op een ideale manier voor haar. Er is een vernederende scene met de vriendinnen maar zelfs dat had véél erger gekund. Goed voor Lara maar maakt de film er niet interessanter op. De crisis op het einde … een beetje cru en misschien toegevoegd voor een shockeffect. Ik kon er niets mee.

In het algemeen niet slecht als portret maar vervult zeker niet het potentieel. Het kroop me nergens onder de huid wegens te oppervlakkig en te eenzijdig. In letterlijk elke scene is Lara aanwezig bijna alsof het om een docu gaat. Wel een mooie cameravoering en goeie prestatie van Victor Polster.