About Time (2013)

Heerlijke romantische film met typische Britse setting. Extra is het tijdreizen dat echter niet centraal overheerst. Geen complex gedoe met moeilijke doordenkers en ook geen zware butterfly effecten. Wel aangename film over dagdagelijkse liefde. Super geacteerd. Feel good movie. Geen Sci-Fi wel pure romance. Je ziet dat de makers van Love Actually hier achter zitten.

Leuk, lief, grappig sprookje over het soort perfecte leven wat nooit iemand zal hebben. Af en toe heerlijke humor.

“We're all traveling through time together, every day of our lives. All we can do is do our best to relish this remarkable ride.”

About Time blijft een sterke romcom met een goede balans tussen romantiek, tijdreizen en drama. McAdams en Gleeson hebben een aandoenlijke chemie, en de film heeft fantastische bijrollen en een geweldige soundtrack. Het verhaal zit ook goed in elkaar. Tim krijgt op zijn 21ste verjaardag van zijn vader te horen dat hij kan tijdreizen. Daar zijn wel allemaal regels aan verbonden (je kan niet terugreizen in de tijd en Hitler vermoorden), maar Tim ziet het vooral als een kans om zijn droomvrouw te vinden. Je kan immers steeds terugreizen in de tijd om je fouten te corrigeren, dus geen foute eerste dates, gelijk geweldige seks en geen andere mannen die je droomvrouw wegkapen voor je neus.

Wanneer hij Mary tegenkomt heeft hij de vrouw van zijn dromen ontmoet, en probeert hij door middel van tijdreizen de best mogelijke indruk op haar te maken. Uiteraard zorgt het tijdreizen voor allerlei complicaties, en naarmate de film vordert wordt het ook voor Tim steeds duidelijker dat je de dag en het leven in het algemeen moet nemen zoals het is. Met al zijn mooie momenten en imperfecties. Of het nu het krijgen van kinderen is, een geweldige dag op je werk of het verliezen van je vader, het tijdreizen lost niet alles op. Tim komt daar op de harde manier achter, en het maakt van About Time een indrukwekkende en melancholische filmbelevenis.

Gelukkig dat ik het van mezelf weet maar ik ben zo gebrainwasht door de mooie mensen uit Hollywood dat een film met degelijke Engelse jongemannen toch een andere beleving geeft. De dames (Rachel en Margot) zijn een genot om naar te kijken maar de mannen heel wat minder. Die ene leek inderdaad op een Muppet en dat zijn niet eens mijn woorden. Maar afgezien van die afwijking mijnerzijds was het een goed verhaal en goed uitgewerkt ook. Acteren was ook prima in orde en had ook leuke humor. Ruim voldoende.

Ik vind de eerdere producties van Richard Curtis vrijwel allemaal bijzonder geslaagd. Zowel zijn schrijfwerk (Four Weddings, Notting Hill, Bridget Jones) als zijn regiewerk (Love Actually, The Boat That Rocked) kan ik erg waarderen. Hij creëert vaak de perfecte mix tussen romantiek en (stuntelige) humor, dus ik had ontzettend veel zin in About Time. De film is me uiteindelijk helaas wel een beetje tegengevallen.

Begrijp me niet verkeerd, het is verre van een slechte film. Zo zitten er zeker enkele grappige scènes in en doen hoofdrolspelers Domhnall Gleeson en Rachel McAdams het erg leuk. Er was absoluut sprake van chemie tussen de twee en dat is uiteindelijk toch een belangrijke (zo niet de belangrijkste) factor die dit soort films kan maken of breken. Ook de bijrollen worden goed gespeeld, waarbij met name Bill Nighy wederom in positieve zin opvalt. De film ademt daarnaast een typisch Engelse sfeer uit en dit alles wordt ondersteund door een fijne soundtrack.

Het moet echter wel gezegd worden dat ik met name van de eerste helft erg genoten heb. Vanaf het moment dat Tim en Mary trouwen begint de film wat te langdradig te worden en wordt het tijdreizen concept wat flauw (zeker wanneer Tim zijn zusje inlicht). De film wordt serieuzer van toon en het resultaat daarvan is wisselvallig. Enerzijds wordt de relatie tussen Tim en zijn vader prima uitgewerkt, maar ik vond het ietwat vreemd dat Tim op een gegeven moment als het ware moet kiezen tussen hem of nog een nakomeling.

Ach, dit is prima kijkvoer voor de zondagavond. De dialogen zijn veelal erg leuk geschreven en het is ook wel fijn dat Curtis eens een andere richting met het genre durft op te gaan dan gebruikelijk. Ik miste echter wel een beetje 'magie' die normaal gesproken als vanzelfsprekend aanwezig lijkt te zijn in zijn films. Evengoed valt dit als romantische komedie absoluut aan te raden; alleen al vanwege de originaliteit.

3*

Nu voor de 2e keer gezien en het motto is erg fraai: Pluk de Dag, geniet van elke dag in je leven:

**** (+1/2 *)

Aandoenlijke film, erg aangenaam om naar te kijken. Wel wat te lang en de valkuil om de sentimentele paden iets te veel te betreden word dan ook niet omzeild. Met name tegen het prekerige eind springt het glazuur van je tanden. Maar wat vooral overheerst zijn de talrijke rake momenten, herkenbaar en uit het leven gegrepen zullen we maar zeggen. Heb zelf geen mannen in mijn kennissenkring die terug in de tijd kunnen reizen, dus beoordelen of dit realistisch is kan ik niet, maar wat doet het er toe? Sterk spel van Gleeson(tegenwoordig vooral bekend als ultieme slechterik uit de nieuwe Star Wars reeks) en McAdams, een dame die een abonnement op dit soort rollen lijkt te hebben. Grappig om ook een beginnende Margot Robbie te zien voorbij komen als love interest. Het moment dat Gleeson McAdams verkiest boven Robbie is trouwens het meest ongeloofwaardige moment uit About Time, en dat pleit dan weer wel voor Curtus.

Een erg vermakelijke film die bewijst dat je zonder ingewikkelde cgi toch nog leuke films kunt maken, en film de het moet hebben van de acteurs en een simpel maar slim verhaaltje. Een film met ogenschijnlijk normale imperfecte mensen, hoewel de dames een genot zijn om naar te kijken.
"Achteraf kun je een koe in de kont kijken"", maar hoe zou je leven zijn als je wel een tweede kans kreeg en met voorkennis kon handelen. Dat is waar het verhaal zo'n beetje over gaat. In dit geval levert het de nodige humor op en een aardige moraal. Er is ruimschoots de tijd genomen wat de film wel wat te lang maakt.

Leuk filmpje. Science fiction is het niet, meer fantasy ala Groundhog Day. Gleeson wordt erg vaak afgekraakt als acteur maar ook in deze film vind ik hem prima. Het probleem is wel dat je nooit leert wat hij met Adams in godsnaam gemeenschappelijk heeft. Dat ze verder idolaat is van junkie-skelet Kate Moss en idioot onzeker over haar uiterlijk waren ook niet echt selling points, blijft over een leuk gezichtje en een mooie lach...maar als we moeten geloven dat deze twee mensen echt bij elkaar horen moet er toch iets meer bedacht worden dan dat.

Te oppervlakkig dus wel en ook afgezien van de tijdreisgimmick niet realistisch. De film heeft af en toe scherpe Engelse humor maar zoekt naarmate de film voortduurt steeds meer de veilige weg en met de gimmick wordt niks interessants meer gedaan. De eerste helft is veruit het sterkst.

Het einde stelt teleur met vermoeiende dooddoeners (leef elke dag alsof het je laatste is...pfff) die nog even als tegeltjeswijsheden aan de muur worden gehangen van een uiteindelijk redelijk zorgeloos leven, waarin we eigenlijk geen enkel huwelijks conflict hebben gezien.

Maar toch een aardig sympathiek filmpje, vooral door Gleeson. Een veel leukere romantische comedy met een tijdreiziger heet Happy Accidents.

Zo heb ik het niet ervaren. Als iemand waar jij vroeger verliefd op was je toen afgewezen heeft, groei je daar overheen. Als ze na al die jaren dan plotseling wel geinteresseerd is, wil je misschien nog wel kijken of dat toch nog iets kan worden, want mensen veranderen en kunnen verkeerde inschattingen maken, maar een zure bijsmaak heeft het dan wel. En als je dan al een leuke vrouw hebt, vind ik het niet zo ongeloofwaardig om nee te zeggen. Natuurlijk zijn er ook mannen die geen enkele vaginale uitnodiging zullen weerstaan maar Gleeson speelt hier niet zo'n type.

Punt is anderzijds natuurlijk wel dat er normaal gesproken sleur komt in zo'n relatie, en zeker bij de komst van kinderen verandert het ook seksueel, en daar gaat de film gemakzuchtig aan voorbij. En als dat realistischer was belicht was deze scene meteen ook minder geloofwaardig, want men wil dan graag begeerd worden en weer voelen hoe dat is.

Tim en Mary hebben toch dezelfde humor en zo? Als er chemie tussen de acteurs/personages is, hoeft de film voor mij verder niet "uit te leggen" waarom twee mensen bij elkaar passen. (In het echt is dat immers ook vaak niet uit te leggen, toch?)

"Humor" is duidelijk geformuleerd, "en zo" wat minder. Uitleggen hoeft zeker niet, laten zien wel en ik kon het in deze film niet zo goed zien, er werd (zoals wel vaker in films) wel heel makkelijk overheen gestapt naar mijn beleving. Bij een geloofwaardige romance heb je echt het idee, die twee zijn gemaakt voor elkaar. Hier was het meer een gegeven waaromheen een verhaal wordt verteld.

In het echt...zie ik veel stellen die min of meer, enigszins bij elkaar passen en maar weinig die heel goed passen. En dus ook veel stellen die door hun verschillen weer uit elkaar gaan. Zo eenvoudig is het dus allemaal niet en dat maakt een film als deze wat onnozel en leugenachtig. De andere films van Curtis die ik zag waren net zo charmant maar leden aan hetzelfde euvel. Het is van een soort gesuikerde mainstream braafheid die ik niet zo goed lust, maar dat is persoonlijk.

Meh. Het gegeven is al eens eerder gebruikt, bijvoorbeeld in The Girl Who Leapt Through Time. Hier gebruikt de hoofdpersoon zijn gave op een wijze die doet denken aan een lauwe versie van Groundhog Day. Het is allemaal niet erg spannend, grappig of scherp, en het geeft het gevoel dat er qua humor veel meer mee gedaan had kunnen worden.

De tweede helft is inderdaad meer dramatisch, maar ook hier ontbreekt alle scherpte. Als je dan toch het drama opzoekt met zo'n uitgangspunt, mag er ook wat meer diepgang gezocht worden en dat gebeurt hier niet. Het mag allemaal makkelijk wegkijken, en normaal vind ik dat prettig, maar hier schuurt het voor mij: men kiest voor de gemakkelijke weg, wat een erg veilige film oplevert, maar hier voelt dat als luiheid aan. 1*.