Midnight in Paris (2011)

Ja, hoor... De NPO zendt deze film vanavond uit, voor de vierde keer binnen 2 jaar.

Ondanks dat ik best een "fan" ben van Owen, vind ik hem voor deze film eigenlijk, "net niet". Hij doet zijn vaste rolletje die hij normaal naast Ben Stiller speelt en kan zich daar niet van losmaken in deze toch ander soort comedy. (ik snap eigenlijk niet waarom woody hem heeft gecast) verder is het echt wel een fijne film met mooie vrouwen en leuke terugblikken naar de 20ies in Parijs.

Omdat ik binnenkort voor het eerst in mijn toch al vrij lange leventje naar Parijs ga, leek het me een aardig idee deze film eens te bekijken. Om in de stemming te komen, begrijp je wel? Drie maal raden waar ik van thuiskwam. Van een koude kermis. Jawel. Eendimensionale personages, voorspelbare Zeg 'ns AAA-humor (niet ten nadele van Kenneth Herdigein) en een belegen moraal (vroeger was heus niet alles beter; geniet van het heden) die er blijkbaar niet dik genoeg bovenop lag en door Owen in een dialoog nog even wordt uitgelegd aan zijn schone Parisienne. Ik wist dat Woody Allen niet bepaald constant is, maar dat hij tot zo'n gedrocht in staat was had ik niet verwacht.

Wel nog steeds zin om naar Parijs te gaan.

“A man in love with a woman from a different era. I see a photograph!”

Midnight in Paris is een mindere film uit het uitgebreide oeuvre van Woody Allen. Ik kan zijn films meestal zeer waarderen door de scherpe dialogen, mooie observaties, leuke acteurs en luchtige toon waarop hij omgaat met het fenomeen schuld en boete. Jammer genoeg is Midnight een beetje nietszeggend en een tikkeltje pedant. Net zoals het karakter Paul (heerlijk gespeeld door Michael Sheen) wil Allen even laten zien hoeveel hij weet over Parijs, haar geschiedenis en historische figuren.

Helaas komt hij niet verder dan wat oppervlakkige observaties en maakt hij van onder meer Hemingway, Scott Fitzgerald, Picasso en Salvador Dali meer karikaturen dan mensen van vlees en bloed. Het verhaal kabbelt rustig voort maar welk punt Allen wil maken blijft onduidelijk. Wat deze film wel de moeite waard maakt zijn de fijne acteerprestaties van onder andere Wilson, Sheen, McAdams, Cotillard, Seydoux en de zichtbaar lol belevende Brody, de prachtige cinematografie en natuurlijk Parijs als decor. Want als ode aan Parijs is deze film zeker geslaagd. Helaas is het voor de rest erg middelmatig.

"Midnight in Paris" is geen meesterwerk, maar een dromerige fantasie; een poëtische mijmering over liefde en nog veel meer.
Owen Wilson is echt puik als de copie van Woody Allen en de pastelkleuren van de film zijn prachtig. Parijs is ook mijn geliefkoosde grootstad en als naast de romantische (zelfs in de regen) plaatsjes er nog een opsmuk van croonermuziek uit de jaren 20 bijkomt, dan is het direct hoogspanning. Het idee om dergelijke fantasierijke film te maken is schitterend; ge kunt er alleen maar met een zelfvoldane glimlach van genieten.

De beoordeling voor deze film is weer een dubbeltje dat naar beide kanten kan vallen. Ik lees hier slechte waarderingen en ben zelfs mee met de argumenten. eens je jezelf aan bepaalde dingen begint te ergeren, dan is het hek van de dam (dat had ik bij zijn Barcelonafilm!). Hier heb ik dat niet gedaan en dus maar viel het dubbeltje bij mij naar de andere kant.

Jazeker, dit is een ongenuanceerde liefdesverklaring aan een stad die alleen uit romantische clichés lijkt te bestaan. Maar toevallig zie ik Parijs ook door die bril. Wie ooit boeken van Zola, Gide of ja, zelfs Céline heeft gelezen, verlangt er alleen naar om zelf in die stad rond te lopen en als ik er kom, word ik nooit teleurgesteld. Deze film gaf me dan ook enorm veel zin om nog eens terug te keren.

Speelt Wilson gewoon zichzelf? Ik zie toch echt een acteur die (soms wat te veel) een suffe Woody probeert neer te zetten. Met zijn slome khakibroek slaagt hij daar wonderwel in. Dat de artiesten in het verleden karikaturen zijn, mag geen punt van kritiek zijn, want zij zijn immers de archetypen zoals wij ze hebben leren kennen en het gaat wel degelijk over hen als een soort romantisch ideaal. Het is dan ook wel degelijk een droom want het is bepaald absurd dat hij deze mensen steeds bij bosjes tegenkomt. Ook de Amerikanen en consoorten in het heden zijn niet echt mensen van vlees en bloed, maar figuranten in een fantasie die dan ook nog eens fantasierijk afgerond wordt met de ontmoeting met de beeldige Lea Seydoux.
Een (natte) Parijse droom waar ik alleen maar goed gezind van werd.

Naar aanleiding van het (prima) bericht van mijn voorganger heb ik deze film een jaar na de eerste kijkbeurt nog een tweede keer geprobeerd, ook al omdat ik in oktober 2016 nog steeds aan deze film liep te denken terwijl ik in oktober 2015 heel stellig had verklaard dat er van deze film reeds de volgende dag helemaal niets was blijven hangen (ja, mijn overtuigingen zijn gebeiteld in steen). En inderdaad is dit toch een veel sterkere film dan gedacht, met uitstekende vertolkingen, een sfeervol beeld van Parijs anno nu (waar ik nog nooit ben geweest) en in het verleden (waar ik veel van gelezen heb: Hemingway schreef prachtige boeken, maar ik weet niet of ik erg lang met hem in één kamer zou kunnen verkeren) en een moraal die op zich helemaal niet verkeerd is. Dank voor de por in de ribben, stefan dias ! (Van *** naar ****)

Wat een zuur verhaal. Leuk toch, als iemand een verhaal over een andere tijd met verwijzingen naar interessante en belangwekkende schrijvers, filmmakers, componisten en schilders maakt? En als je de mensen in kwestie niet kan plaatsen maakt Allen toch wel duidelijk waar ze voor staan en waarom ze voor het personage van Owen Wilson zo belangrijk zijn, en anders wordt het door het personage van Marion Cotillard wel nogmaals geformuleerd... "I don't get it" – misschien moet de auteur van dit stuk wel met een andere vrouw naar zo'n film gaan, want zo héél erg moeilijk is deze film toch niet. Als je er niets aan vindt, okee, daar kan ik in komen, maar doet niet net of dit een heel esoterisch werkstuk is. (En nee, ik heb geen "unnecessary number of arts/literature classes" genomen –als dat al mogelijk zou zijn– en ik ben nog niet boven de 60, hoewel wèl een "lit major".)

Mijn eerste echte kennismaking met Woody Allen als regisseur, een kennismaking die mij erg nieuwsgierig heeft gemaakt. Midnight in Paris zou wel eens de beste romantische komedie die ik tot nu toe gezien heb kunnen zijn, niet dat dit er gigantisch veel zijn maar alsnog.

De dialogen vind ik ijzersterk, er wordt op een simpele en natuurlijke manier gesproken maar de filosofische inslag gaat hierdoor niet verloren. Enig smetje hierop is dat niet erg thuis ben in de vroege kunst en schrijvers en zeker niet in de categorie die in de film wordt behandeld, dit maakt het af en toe wat afstandelijk.

Owen Wilson zet hier een prima rol neer, hij geeft het hoofdpersonage sterk vorm. Ook de dialogen doet hij sterk al vind ik het zo af en toe net iets te overdreven gespeeld. De rest van de cast verdiend ook een compliment, het ziet er allemaal erg strak uit.

Naast de dialogen en de cast heeft de film nog meer in huis, Parijs wordt ontzettend mooi in beeld gebracht. Zowel recente beelden als de beelden van Parijs in verschillende decennia van de vorige eeuw. Dit alles vormt samen met de subtiele en verfijnde humor een schitterend geheel. Vierenhalve ster.

Dan staat je nog veel moois te wachten. De man is altijd ontzettend productief geweest (nog steeds trouwens).

TJa. Met de nogal suffe moraal kon ik wel leven, ik vond de fragmenten in het heden zelfs alleraardigst (zeker toen het verleden nog geen noemenswaardige rol speelde), maar: mijn hemel, wat gaat er in die verleden tijd veel mis: ieder karakter is een cliché, de schrijvers praten in oneliners, geen moment komt de desbetreffende tijd ook maar enigszins overtuigend dichtbij of tot leven. Waarom niet enigszins subtiel dat tijdsbeeld laten zien? Waarom worden Hemingway en Fitzgerald neergezet als twee zelfvoldane, uitsluitend in poeticale oneliners sprekende schertsfiguren?. En dan is er ook nog Wilson, die deze hoofdrol niet bepaald kan dragen. Jammer: paar aardige momenten, als geheel voorspelbaar, clichématig en regelmatig ronduit storend.

Cliché? Jazeker: ik citeer mezelf even voor het gemak: "Dat de artiesten in het verleden karikaturen zijn, mag geen punt van kritiek zijn, want zij zijn immers de archetypen zoals wij ze hebben leren kennen en het gaat wel degelijk over hen als een soort romantisch ideaal. Het is dan ook wel degelijk een droom want het is bepaald absurd dat hij deze mensen steeds bij bosjes tegenkomt. Ook de Amerikanen en consoorten in het heden zijn niet echt mensen van vlees en bloed, maar figuranten in een fantasie."

"Oh, ok, now it's starting to rain."
"No, but that's ok. I don't mind getting wet." Zo dubbelzinnig

Dit is zo'n beetje een film buiten mijn comfort zone. Ik heb eigenlijk helemaal niets met literatuur of kunst, al was het wel tof om al die verschillende karikaturen te zien van Picasso, Dali, Hemingway, Lautrec, Gaugain etc.

Ik kon me eigenlijk wel goed vinden in het verhaal. Ik zeg ook geregeld: vroeger was alles beter (ook al weet ik dat het op sommige vlakken vast niet zo was), er waren geen computers, smartphones, vliegtuigen, ... machines in het algemeen om ons te helpen. Er waren geen sociale media waarachter we urenlang op clickbait zitten te klikken, maar nooit meer het hele verhaal lezen achter een artikel.
De romantiek is lichtelijk cliché natuurlijk, maar Parijs is natuurlijk de stad van de liefde. Echt gelachen heb ik niet direct.

De dialogen zijn best verrassend sterk. Hier en daar wat te filosofisch voor een normaal gesprek lijkt me. Toch was ik tijdens de ganse film vrij geboeid aan het luisteren naar wat er gezegd werd. Best nog wel een fijne kennismaking met Woody Allen's oeuvre.

Ook bij een herziening een lust voor het oog(prachtig hoe Woody Parijs vastlegt) en een dromerig en super sfeervol verhaal.
Owen Wilson doet het echt super in deze film, Woody Allen mag hem gerust nog eens uitnodigen Een film die op en top feel-good is en wat voor mij toch zeker de grootste uitschieter blijft in de afgelopen 6 jaar. (Wonder Wheel nog niet bekeken namelijk)

4 sterren blijven staan, met Café Society kwam Woody weer erg dicht op het zelfde niveau terecht maar deze film blijft mijn voorkeur hebben.

geen slechte, ietwat dromerige film, maar een beetje ongeloofwaardig.

Heeerlijke film! Echt heel tof gedaan!

Een kunstzinnige film. Een verhaal dat mij redelijk wist te vermaken. Het acteerwerk vind ik goed, maar soms erg overdreven. Het is gewoon niet helemaal mijn ding en ik bleef niet constant geboeid, maar ik vind het goed genoeg voor een voldoende. 3*

Midnight in Paris is een dromerige charmante film over het nostalgische Parijs. De mooie plaatjes over de verlichte straatlantaarns langs de Seine of andere pittoreske straatjes zijn legio. Midnight in Paris is één grote toeristische reisgids doorheen de stad.

Fijn verhaal met Owen Wilson in de hoofdrol die in een soort van teletijdmachine kennismaakt met grootheden als Dali, Gaugain, Picasso , Hemingway, ... Geen Van Gogh gezien, die mankeerde nog voor "zijn" Parijs, mede doordat de filmposter gebaseerd is op één van zijn schilderijen. Qua plot niet altijd even geloofwaardig: zo vond de relatie met zijn vriendin maar bizar. Alsof je dagelijks op je dooie eentje door het nachtelijke Parijs kan gaan dwalen. Hun relatie begon op de duur te vervelen. De dialogen zaten goed en ik heb geboeid gekeken naar de grootheden die de revue passeerden. Leuk rolletje overigens voor Adrien Brody als Salvador Dali. Hier en daar ook wat grappig, zeker wanneer hij die kunstkenner Paul op zijn plaats zette.

Niet Woody's beste, die eer is nog steeds weggelegd voor Manhattan, maar best een aangenaam en verfrissend kijkstuk. Leuk!

Beetje laat, maar hoe was het ?

Briljante films gemaakt, en dan dit...
Maar ja, hij begeeft zich alwéér buiten zijn biotoop, moet hij niet doen, was nooit een succes vind ik.

Mooie film over een mooie stad!

Hij begeeft zich inderdaad buiten zijn biotoop, maar de biotoop is nooit het onderwerp van zijn films, slechts het decor. Nostalgie is eerder zijn thema en dat krijgt hier prachtig gestalte.

maar de biotoop is nooit het onderwerp van zijn films, slechts het decor. Nostalgie is eerder zijn thema

Dat zie je toch echt verkeerd, los van het feit dat dit gewoon een slechte film is.

Parijs (lees: Europa) bevat hij niet voldoende voor hetgeen hij wil zeggen, hij komt er ook niet vandaan. Manhattan is beslist méér dan alleen decor voor hem geweest.
Hij heeft zijn beste tijd eigenlijk gewoon gehad denk ik.
Maar zoals gezegd, hij heeft een paar schitterende dingen gemaakt.

Zo gaat het vaak in de kunst.

Wat wil hij dan zeggen?

Tja, 'zeggen' is misschien niet het juiste woord: hij betrekt ons meestal in de relatieproblematiek van een vaak intellectueel gezelschap. In de jaren 70 en 80 (en soms later ook nog) heeft dit een schitterende reeks opgeleverd, ingebed in een stad waarvan hij de geest wist te vangen met soms bijzondere, soms alledaagse locaties. In Parijs komt hij eigenlijk niet verder dan het projecteren van een gemiddeld VVV-foldertje. En al die kunstenaars waren gewoon wandelende cliché's.

Vroeger was alles beter. Dat is de stelling van het goudentijdperkdenken. Woody Allen heeft altijd al gedweept met de jazz age. In zijn Europese periode roept hij een nostalgisch beeld op van kunstenaars in Parijs in de jaren '20. Nogal wat Amerikaanse schrijvers verbleven in de hoofdstad, van grootheden als Hemingway en Fitzgerald tot de minder voor de hand liggende Djuna Barnes. De muziek van Sidney Bechet en Cole Porter roept meteen de juiste sfeer op.

Een gele Peugeot uit de jaren '20 brengt Gil terug naar het decennium van de charleston en het bobkapsel. Wat hij daar te zien krijgt, is niet de realiteit, maar zijn eigen geïdealiseerde fantasiebeeld van het verleden. Hemingway is een typetje, Zelda Fitzgerald komt te veel overeen met wat in elke korte biografie over haar staat, Buñuel neemt zomaar een idee aan van een wildvreemde. Het is wel erg toevallig dat al die beroemdheden aanwezig zijn op hetzelfde feestje en hem meteen in de kring opnemen.

Van in het begin is duidelijk dat Gil en zijn verloofde op twee verschillende planeten leven. Je vraagt je af hoe ze ooit bij elkaar beland zijn. Zij is een verwende rijkeluisdochter, oppervlakkig, materialistisch en opvliegend. Hij is een dromer die de banale realiteit en de Amerikaanse cultuur wil ontvluchten.

Owen Wilson is ontspannen en naturel. Met z'n gesticulaties, gestamel en omslachtige redeneringen lijkt hij op de jonge Woody Allen. Rachel McAdams biedt tegengewicht als het verwende nest. De Franse actrices Marion Cotillard, Léa Seydoux en Carla Bruni hebben sympathieke rollen met de charme en poëzie van de Lichtstad. Alison Pill heeft een van de leukste nevenrollen als de labiele Zelda Fitzgerald.

Woody Allen voelt zich meer verwant aan die kunstenaars uit het verleden dan aan de geldwolven in het Hollywood van vandaag, maar je kunt nu eenmaal niet kiezen wanneer je geboren wordt. De vraag of er zoiets bestaat als een gouden tijdperk wordt ontkennend beantwoord, maar in de reisjes naar het verleden schuilt toch een diep verlangen naar een vervlogen tijdperk.

Gewoon een slechte film, hij begrijpt werkelijk niets van Europa.

Als puber vond ik films van Woody Allen heel grappig en diepzinnig maar nu vind ik ze vooral vermoeiend wegens alle babbelzieke personages die zich veel interessanter voordoen dan ze werkelijk zijn. Z’n films zijn ook sterk narcistisch: ze lijken allemaal over Woody Allen te gaan die zichzelf dan ook nog verheerlijkt. Woody Allen heeft me zelfs misogyne gemaakt: al zijn films suggereren dat je elke vrouw het bed in kunt lullen met slap, pseudo-intellectueel geleuter hetgeen alle vrouwen tot idioten reduceert.

Deze film is geen uitzondering. Behalve het babbelzieke dat vermoeit stoorde me de clichés waartoe de eindeloze rij beroemde schrijvers en kunstenaars uit het verleden worden gereduceerd en is de humor, die vaak is gebaseerd op de voorkennis die de tijdreiziger heeft, flauw. En de film is zo narcistisch dat Owen Wilson niet alleen een scriptschrijver (Woody Allen) speelt maar zelfs praat als Woody Allen. De boodschap is wel aardig: we zijn op een romantische manier nostalgisch en verheerlijken het verleden. Toerisme is in hoge mate erop gebaseerd het nu en hier te ontvluchten, al verhindert dat Gil niet om zijn liefde voor Parijs te handhaven.

Hier ben ik het niet mee eens: hoewel Allen zelf vaak een rol in zijn films speelt, kan ik nou niet bepaald zeggen dat hij zichzelf als winnaar presenteert. Neem nou Annie Hall: in die film speelt Allen duidelijk een egocentrisch, vervelend en asociaal personage en in die film laat hij zien hoe Alvy Singer zijn eigen relatie met Annie Hall verpest heeft. Hetzelfde geldt voor Manhattan: ook in die film framet Allen zijn personage duidelijk als onsympathiek en onredelijk.
Mensen willen wel eens vergeten dat Woody Allen niet alleen de teksten voor zijn eigen personages schrijft, maar ook voor de andere karakters: als de personage van Allen in conflict is met zijn tegenspelers, komt de tekst van die tegenspelers óók uit de koker van Allen.
Dus nee, ik kan niet zeggen dat ik Woody Allens films narcistisch vind. Ook hier kan ik het niet mee eens zijn. Los van het feit wat Woody Allen in zijn privéleven wel of niet doet, vind ik hem, wat vrouwen in films betreft, een verademing in Hollywood. Waar in veel films vrouwen worden gereduceerd tot enkel bijrollen of love interests zijn de meeste vrouwen in Allens films wel degelijk round characters. Kijk naar films als Interiors of Blue Jasmine. (Toen Cate Blanchett voor haar rol als Jasmine in laatstgenoemde film haar oscar ontving, greep ze ook dat moment aan om een lans te breken voor films over vrouwen. Dat deed ze toen ontzettend goed, vind ik.)
Dus nee, ik vind Woody Allens oeuvre zeker niet misogyn. En de opmerking dat "je elke vrouw het bed in kunt lullen met slap, pseudo-intellectueel geleuter" vind ik ook onzin: het lijkt me eerder dat de personage van Allen een klik krijgt door zijn humor of zo. Ik denk dat de teksten die Woody Allen schrijft zich ook lenen voor die manier van spreken. Je kunt dat narcistisch noemen, maar het lijkt mij logischer dat Woody Allen gewoon schrijft vanuit zichzelf. Dat hoef je die man ook weer niet te verwijten, lijkt me.

Overigens ben ik ook niet de allergrootste Woody Allen-fan of zo, hoor. Ik vind ook dat de man zichzelf vaak herhaalt, dat zijn onderwerpen ondertussen (door hemzelf) wat uitgekauwd zijn, dat zijn romantische, nostalgische gedweep met het (culturele) verleden irritant is (ik deel die sentimenten ook niet), maar... ik vind het toch wel een interessant figuur binnen de filmwereld.

Met iedere film die ik zie begin ik Woody Allen meer te waarderen. Midnight in Paris is een regelrechte liefdesverklaring aan de stad en zijn (soms illustere) inwoners. Bijna in alles cliché: de beelden van het toeristisch Parijs, de one-liners van Hemmingway, de Fitzgerarlds, het romantische verhaaltje enz. Maar zo liefdevol en intelligent uitgevoerd dat ik popel om Parijs weer eens te bezoeken. Kan Woody Allen niet een film maken over Rotterdam? Lijkt me een leuke opdracht in het kader van city sponsering, krijg je tenminste waar voor je geld.

Allen lijkt inderdaad zichzelf in de rol van Wilson te hebben geschreven, of is het net het omgekeerde? Aan het begin van de film stoorde ik mij nog een beetje aan Wilson die een soort Woody Allen neerzet, maar dan jonger, groter en minder Joods. Maar uiteindelijk kon de film mij wel boeien, het zal vooral de setting in Parijs zijn, de muziek van die tijd alsook de romantiek met de beeldige Marion Cotillard. Ook leuk om historische figuren als Hemmingway en Picasso te zien. De leukste waren toch wel Adrien Brody als Salvador Dali, ik had graag zijn portret van Owen Wilson mét neushoorns gezien, en Vincent Menjou Cortes als Henri de Toulouse-Lautrec, die maar net met kop en schouders boven de tafel uitstak. Ik ben normaal niet zo voor romantische films maar bij Allen is er altijd een flinke portie humor en intellectueel geneuzel bij, wat de film zoveel interessanter maakt. Het verlangen naar het leven in een andere tijd, toen alles beter was, of toch niet? Maar ook de in Allen's films steeds terugkerende onderwerpen, zoals relaties met de verkeerde mensen en onmogelijke liefdes.
"You can fool me but you can not fool hemingway!"

Wow!! Deze film is eigenlijk best wel leuk vergeleken met de carriere van Owen Wilson. Die niet heel speciaal meer is (gewoon vergaande glorie). Maar de film is daarintegen een heel leuk idee. Het heeft wel wat.