Midnight in Paris (2011)

Ja, hoor... De NPO zendt deze film vanavond uit, voor de vierde keer binnen 2 jaar.

Ondanks dat ik best een "fan" ben van Owen, vind ik hem voor deze film eigenlijk, "net niet". Hij doet zijn vaste rolletje die hij normaal naast Ben Stiller speelt en kan zich daar niet van losmaken in deze toch ander soort comedy. (ik snap eigenlijk niet waarom woody hem heeft gecast) verder is het echt wel een fijne film met mooie vrouwen en leuke terugblikken naar de 20ies in Parijs.

Omdat ik binnenkort voor het eerst in mijn toch al vrij lange leventje naar Parijs ga, leek het me een aardig idee deze film eens te bekijken. Om in de stemming te komen, begrijp je wel? Drie maal raden waar ik van thuiskwam. Van een koude kermis. Jawel. Eendimensionale personages, voorspelbare Zeg 'ns AAA-humor (niet ten nadele van Kenneth Herdigein) en een belegen moraal (vroeger was heus niet alles beter; geniet van het heden) die er blijkbaar niet dik genoeg bovenop lag en door Owen in een dialoog nog even wordt uitgelegd aan zijn schone Parisienne. Ik wist dat Woody Allen niet bepaald constant is, maar dat hij tot zo'n gedrocht in staat was had ik niet verwacht.

Wel nog steeds zin om naar Parijs te gaan.

“A man in love with a woman from a different era. I see a photograph!”

Midnight in Paris is een mindere film uit het uitgebreide oeuvre van Woody Allen. Ik kan zijn films meestal zeer waarderen door de scherpe dialogen, mooie observaties, leuke acteurs en luchtige toon waarop hij omgaat met het fenomeen schuld en boete. Jammer genoeg is Midnight een beetje nietszeggend en een tikkeltje pedant. Net zoals het karakter Paul (heerlijk gespeeld door Michael Sheen) wil Allen even laten zien hoeveel hij weet over Parijs, haar geschiedenis en historische figuren.

Helaas komt hij niet verder dan wat oppervlakkige observaties en maakt hij van onder meer Hemingway, Scott Fitzgerald, Picasso en Salvador Dali meer karikaturen dan mensen van vlees en bloed. Het verhaal kabbelt rustig voort maar welk punt Allen wil maken blijft onduidelijk. Wat deze film wel de moeite waard maakt zijn de fijne acteerprestaties van onder andere Wilson, Sheen, McAdams, Cotillard, Seydoux en de zichtbaar lol belevende Brody, de prachtige cinematografie en natuurlijk Parijs als decor. Want als ode aan Parijs is deze film zeker geslaagd. Helaas is het voor de rest erg middelmatig.

"Midnight in Paris" is geen meesterwerk, maar een dromerige fantasie; een poëtische mijmering over liefde en nog veel meer.
Owen Wilson is echt puik als de copie van Woody Allen en de pastelkleuren van de film zijn prachtig. Parijs is ook mijn geliefkoosde grootstad en als naast de romantische (zelfs in de regen) plaatsjes er nog een opsmuk van croonermuziek uit de jaren 20 bijkomt, dan is het direct hoogspanning. Het idee om dergelijke fantasierijke film te maken is schitterend; ge kunt er alleen maar met een zelfvoldane glimlach van genieten.

De beoordeling voor deze film is weer een dubbeltje dat naar beide kanten kan vallen. Ik lees hier slechte waarderingen en ben zelfs mee met de argumenten. eens je jezelf aan bepaalde dingen begint te ergeren, dan is het hek van de dam (dat had ik bij zijn Barcelonafilm!). Hier heb ik dat niet gedaan en dus maar viel het dubbeltje bij mij naar de andere kant.

Jazeker, dit is een ongenuanceerde liefdesverklaring aan een stad die alleen uit romantische clichés lijkt te bestaan. Maar toevallig zie ik Parijs ook door die bril. Wie ooit boeken van Zola, Gide of ja, zelfs Céline heeft gelezen, verlangt er alleen naar om zelf in die stad rond te lopen en als ik er kom, word ik nooit teleurgesteld. Deze film gaf me dan ook enorm veel zin om nog eens terug te keren.

Speelt Wilson gewoon zichzelf? Ik zie toch echt een acteur die (soms wat te veel) een suffe Woody probeert neer te zetten. Met zijn slome khakibroek slaagt hij daar wonderwel in. Dat de artiesten in het verleden karikaturen zijn, mag geen punt van kritiek zijn, want zij zijn immers de archetypen zoals wij ze hebben leren kennen en het gaat wel degelijk over hen als een soort romantisch ideaal. Het is dan ook wel degelijk een droom want het is bepaald absurd dat hij deze mensen steeds bij bosjes tegenkomt. Ook de Amerikanen en consoorten in het heden zijn niet echt mensen van vlees en bloed, maar figuranten in een fantasie die dan ook nog eens fantasierijk afgerond wordt met de ontmoeting met de beeldige Lea Seydoux.
Een (natte) Parijse droom waar ik alleen maar goed gezind van werd.

Naar aanleiding van het (prima) bericht van mijn voorganger heb ik deze film een jaar na de eerste kijkbeurt nog een tweede keer geprobeerd, ook al omdat ik in oktober 2016 nog steeds aan deze film liep te denken terwijl ik in oktober 2015 heel stellig had verklaard dat er van deze film reeds de volgende dag helemaal niets was blijven hangen (ja, mijn overtuigingen zijn gebeiteld in steen). En inderdaad is dit toch een veel sterkere film dan gedacht, met uitstekende vertolkingen, een sfeervol beeld van Parijs anno nu (waar ik nog nooit ben geweest) en in het verleden (waar ik veel van gelezen heb: Hemingway schreef prachtige boeken, maar ik weet niet of ik erg lang met hem in één kamer zou kunnen verkeren) en een moraal die op zich helemaal niet verkeerd is. Dank voor de por in de ribben, stefan dias ! (Van *** naar ****)

Wat een zuur verhaal. Leuk toch, als iemand een verhaal over een andere tijd met verwijzingen naar interessante en belangwekkende schrijvers, filmmakers, componisten en schilders maakt? En als je de mensen in kwestie niet kan plaatsen maakt Allen toch wel duidelijk waar ze voor staan en waarom ze voor het personage van Owen Wilson zo belangrijk zijn, en anders wordt het door het personage van Marion Cotillard wel nogmaals geformuleerd... "I don't get it" – misschien moet de auteur van dit stuk wel met een andere vrouw naar zo'n film gaan, want zo héél erg moeilijk is deze film toch niet. Als je er niets aan vindt, okee, daar kan ik in komen, maar doet niet net of dit een heel esoterisch werkstuk is. (En nee, ik heb geen "unnecessary number of arts/literature classes" genomen –als dat al mogelijk zou zijn– en ik ben nog niet boven de 60, hoewel wèl een "lit major".)

Mijn eerste echte kennismaking met Woody Allen als regisseur, een kennismaking die mij erg nieuwsgierig heeft gemaakt. Midnight in Paris zou wel eens de beste romantische komedie die ik tot nu toe gezien heb kunnen zijn, niet dat dit er gigantisch veel zijn maar alsnog.

De dialogen vind ik ijzersterk, er wordt op een simpele en natuurlijke manier gesproken maar de filosofische inslag gaat hierdoor niet verloren. Enig smetje hierop is dat niet erg thuis ben in de vroege kunst en schrijvers en zeker niet in de categorie die in de film wordt behandeld, dit maakt het af en toe wat afstandelijk.

Owen Wilson zet hier een prima rol neer, hij geeft het hoofdpersonage sterk vorm. Ook de dialogen doet hij sterk al vind ik het zo af en toe net iets te overdreven gespeeld. De rest van de cast verdiend ook een compliment, het ziet er allemaal erg strak uit.

Naast de dialogen en de cast heeft de film nog meer in huis, Parijs wordt ontzettend mooi in beeld gebracht. Zowel recente beelden als de beelden van Parijs in verschillende decennia van de vorige eeuw. Dit alles vormt samen met de subtiele en verfijnde humor een schitterend geheel. Vierenhalve ster.

Dan staat je nog veel moois te wachten. De man is altijd ontzettend productief geweest (nog steeds trouwens).

TJa. Met de nogal suffe moraal kon ik wel leven, ik vond de fragmenten in het heden zelfs alleraardigst (zeker toen het verleden nog geen noemenswaardige rol speelde), maar: mijn hemel, wat gaat er in die verleden tijd veel mis: ieder karakter is een cliché, de schrijvers praten in oneliners, geen moment komt de desbetreffende tijd ook maar enigszins overtuigend dichtbij of tot leven. Waarom niet enigszins subtiel dat tijdsbeeld laten zien? Waarom worden Hemingway en Fitzgerald neergezet als twee zelfvoldane, uitsluitend in poeticale oneliners sprekende schertsfiguren?. En dan is er ook nog Wilson, die deze hoofdrol niet bepaald kan dragen. Jammer: paar aardige momenten, als geheel voorspelbaar, clichématig en regelmatig ronduit storend.

Cliché? Jazeker: ik citeer mezelf even voor het gemak: "Dat de artiesten in het verleden karikaturen zijn, mag geen punt van kritiek zijn, want zij zijn immers de archetypen zoals wij ze hebben leren kennen en het gaat wel degelijk over hen als een soort romantisch ideaal. Het is dan ook wel degelijk een droom want het is bepaald absurd dat hij deze mensen steeds bij bosjes tegenkomt. Ook de Amerikanen en consoorten in het heden zijn niet echt mensen van vlees en bloed, maar figuranten in een fantasie."

"Oh, ok, now it's starting to rain."
"No, but that's ok. I don't mind getting wet." Zo dubbelzinnig

Dit is zo'n beetje een film buiten mijn comfort zone. Ik heb eigenlijk helemaal niets met literatuur of kunst, al was het wel tof om al die verschillende karikaturen te zien van Picasso, Dali, Hemingway, Lautrec, Gaugain etc.

Ik kon me eigenlijk wel goed vinden in het verhaal. Ik zeg ook geregeld: vroeger was alles beter (ook al weet ik dat het op sommige vlakken vast niet zo was), er waren geen computers, smartphones, vliegtuigen, ... machines in het algemeen om ons te helpen. Er waren geen sociale media waarachter we urenlang op clickbait zitten te klikken, maar nooit meer het hele verhaal lezen achter een artikel.
De romantiek is lichtelijk cliché natuurlijk, maar Parijs is natuurlijk de stad van de liefde. Echt gelachen heb ik niet direct.

De dialogen zijn best verrassend sterk. Hier en daar wat te filosofisch voor een normaal gesprek lijkt me. Toch was ik tijdens de ganse film vrij geboeid aan het luisteren naar wat er gezegd werd. Best nog wel een fijne kennismaking met Woody Allen's oeuvre.