Midnight in Paris (2011)

Met iedere film die ik zie begin ik Woody Allen meer te waarderen. Midnight in Paris is een regelrechte liefdesverklaring aan de stad en zijn (soms illustere) inwoners. Bijna in alles cliché: de beelden van het toeristisch Parijs, de one-liners van Hemmingway, de Fitzgerarlds, het romantische verhaaltje enz. Maar zo liefdevol en intelligent uitgevoerd dat ik popel om Parijs weer eens te bezoeken. Kan Woody Allen niet een film maken over Rotterdam? Lijkt me een leuke opdracht in het kader van city sponsering, krijg je tenminste waar voor je geld.

Allen lijkt inderdaad zichzelf in de rol van Wilson te hebben geschreven, of is het net het omgekeerde? Aan het begin van de film stoorde ik mij nog een beetje aan Wilson die een soort Woody Allen neerzet, maar dan jonger, groter en minder Joods. Maar uiteindelijk kon de film mij wel boeien, het zal vooral de setting in Parijs zijn, de muziek van die tijd alsook de romantiek met de beeldige Marion Cotillard. Ook leuk om historische figuren als Hemmingway en Picasso te zien. De leukste waren toch wel Adrien Brody als Salvador Dali, ik had graag zijn portret van Owen Wilson mét neushoorns gezien, en Vincent Menjou Cortes als Henri de Toulouse-Lautrec, die maar net met kop en schouders boven de tafel uitstak. Ik ben normaal niet zo voor romantische films maar bij Allen is er altijd een flinke portie humor en intellectueel geneuzel bij, wat de film zoveel interessanter maakt. Het verlangen naar het leven in een andere tijd, toen alles beter was, of toch niet? Maar ook de in Allen's films steeds terugkerende onderwerpen, zoals relaties met de verkeerde mensen en onmogelijke liefdes.

"You can fool me but you can not fool hemingway!"

Wow!! Deze film is eigenlijk best wel leuk vergeleken met de carriere van Owen Wilson. Die niet heel speciaal meer is (gewoon vergaande glorie). Maar de film is daarintegen een heel leuk idee. Het heeft wel wat.

In Vlaanderen zitten we opnieuw in een lockdown en ik prijs me toch gelukkig dat ik een saaie hobby uitoefen met name films kijken en erover schrijven. Leve de isolatie ! Mijn buurman gaat 3x per jaar skiën, doet aan benji springen, raften, is ondervoorzitter van de motocrossclub én organiseert de lokale Halloween tocht. Ik zal hem maar een dwangbuis bestellen.

Over naar de film en vermits de barometer die avond op klassiek en luchtig stond dan maar een film van Allen in de speler gestoken. Bij Allen zijn we bijna zeker : waarschijnlijk een hoofdpersonage dat ongelukkig is in zijn relatie, vol twijfel en wil ontsnappen uit zijn huidig leventje en eventjes later met gemak een nieuwe liefde vindt dat een happy end zal betekenen. En zo geschiedde het ook Midnight in Paris. Maar ondanks alle voorspelbare Allen elementen heb ik toch genoten van de film. Ach, de romantische ziel. Allen giet zijn formule in een origineel frame (en bouwt verder door met die privé detective én met de tijdsperioden) en de switch tussen heden en verleden blijft leuk en luchtig maar meer is het niet. We zien immers een fantasie van het personage van Owen waardoor hij en wij eendimensionaal kijken naar de gebeurtenissen. Wegdromen in een andere tijd en een babbeltje slaan met grote kunstenaars wordt immers niet serieus genomen en de clichés van de kunstenaars zijn nu eenmaal te wijten door hoe het personage de figuren ziet in zijn verbeelding. Neemt niet weg dat de film blijft steken in typetjes ipv personages. Volgens mij stond er op het einde van de aftiteling : elk verband met de werkelijkheid is volkomen toevallig.

Leuk, maar daarmee is ook àlles gezegd. Zéér lichte kost dus...

Sympathiek filmpje over nostalgie naar een tijd die je zelf niet hebt meegemaakt. Ook ik pleit schuldig op dat vlak. Ik heb alleen weinig met de jaren 20, maar gelukkig weet Allen er wel iets leuks van te maken. De film zit naar goede gewoonte tjokvol gevatte dialogen; daar heeft deze regisseur toch echt een patent op.

Owen Wilson komt op een knullige manier bijzonder aimabel over. Zijn personage vormt zo een mooi contrast met alle Parijse haantjes die in ijltempo de revue passeren.

Verder doet Allen wat meer moeite dan gebruikelijk om de film op visueel vlak enige glans te geven, wat half gelukt is. Soms ogen de tableaus sprookjesochtend, maar soms ook gewoon erg “geel” (alsof er een Instagram-filter overheen gezwierd werd).

Anyway, ik heb me aardig vermaakt. Erg fijn ook om Carla Bruni eens aan het werk te zien. 3,5*

Moeilijk te waarderen film.

Tegelijkertijd charmant en dat je hoofdschuddend wilt zuchten. Ik begon de film met onbegrip wat Rachel McAdams karakter met Owen Wilson moest, maar dat draaide ondanks mij gebrek aan affiniteit voor de acteur alsnog redelijk vlot om. Woody Allens visie van Parijs vervolgens is.... tsja... Wat moet ik erover zeggen. Mooicharmantkitscherigonzinnig?

Gezien als een sprookje over de romantisering van een stad, iemands idolen en romantische idealen is het misschien zo gek nog niet. En ik ben niet vies van wat nostalgie, dus ik rond toch naar boven af. Maar dit is bij uitstek een film waarbij ik zowel de 1* als de 4* snap.

3,5*

hele grappige film en heel leuk gedaan

Ook bij herziening blijft het een heerlijke film om naar te kijken met een origineel verhaal en toch erg Woody Allen. Al was het verrassende er nu wel af. Dus toch een halve ster minder.

vergane glorie dus...klok en de klepel..