The Perks of Being a Wallflower (2012)

Dit is echt een film die je een verloren parel mag noemen.

Deze film heeft echt uitstekend acteerwerk en een zeer mooi verhaal.

Deze lag in de bib en eens meegebracht. 'k was wel aangenaam verrast, vond hem boeiend van begin tot einde. Ook sterk geacteerd. Verder nog mooie muziek.

'k had eigenlijk geen verwachtingen, maar vond het een aanrader!

Lange zit, wat grotendeels wel een Disney Channel film leek te worden.

Ezra Miller is geen straf om naar te kijken en ook Emma Watson blijft een knappe meid, maar de film zelf begint enorm langdradig.
Na een anderhalf uur tijdens het true or dare spelletje word het pas dramatisch en word de film aangenaam te kijken en gebeuren er allemaal dingen, maar is de film dus al bij het eind.

Wat een geweldige film! Het komt in dit geval ook natuurlijk door het boek.

Dikke 4,5! Waarom? Het is half 3 en ik heb hem pas net af, dus ben iets te moe om er in de volle details op in te gaan, maar deze film is vooral sterk omdat er dingen zijn waarin iedereen zichzelf herkend, het acteerwerk is erg goed, de muziek, de sfeer. Langzaam komt Charlie van wallflower tot bloei en leert veel dingen kennen en doet simpelweg grootschalig levenservaring op. Het draait allemaal om Charlie en ik ervoer het alsof ik het was. Pure characterbuilding voor twee uur en een mooie strik erom op het eind en alle lussen krijgen een krul. Goed boek en perfect vertaald naar film.

Today expect something good to happen to you no matter what occurred yesterday

Indrukwekkend hoe intens verdrietig en tegelijkertijd mooi The Perks of Being a Wallflower eigenlijk is. Een veelgehoorde aanname over deze film is dat je het idee kunt hebben naar een typische high school film te gaan kijken, waarbij na afloop eigenlijk iedereen zich wel bedenkt. En terecht! Deze film is namelijk heel veel meer zonder goedkoop drama aan de kijker te willen verkopen.

Een van de grootste pluspunten is dat je het idee hebt dat de hoofdrolspelers in het echte leven ook een hechte band hebben, want de chemie spat namelijk van het scherm af. Geen enkel moment heb je het idee dat je naar een groep acteurs zit te kijken en het verhaal word door hen echt naar een hoger niveau getild, waardoor je ook het idee krijgt dat ze bij je in de huiskamer zitten. Ook een pluspunt zijn de diepere lagen die het verhaal heeft. Bij aanvang van de film lijkt er niet veel diepgang te zijn, maar laat je hier niet door bedotten. Laag na laag wordt er afgepeld tot er uiteindelijk veel meer aan de hand blijkt te zijn dan aanvankelijk door mij gedacht werd. Niet alles was mij zelfs duidelijk, waardoor ik ook maar even op internet na heb gelezen hoe bepaalde zaken nu precies in elkaar staken. Toen ik dit las werd ik compleet verrast door de subtiele diepgang die er door de opbouw van het verhaal heen verweven zit, en die ik helemaal niet opgemerkt had, waardoor ik zeker een keer een herziening moet gaan plannen.

Waarom The Perks of Being a Wallflower uiteindelijk eindigt met een 4,5 in plaats van de volle mep, is toch wel omdat je, zeker bij het begin, even door de simpele opzet van het verhaal heen moet kijken. Nu was dit voor mij niet moeilijk, aangezien de sterke cast meteen mijn aandacht had, maar dit zal niet voor iedereen het geval zijn. Er word hier enorm veel tijd voor de opbouw genomen, waardoor er in het eerste uur ook niet veel lijkt te gebeuren en mensen af zullen haken. Dit is niet per se een nadeel, maar ook ik vond wel dat de opzet wat pakkender had gemogen. Dit vind ik ook puur voor het eigenbelang van de film, omdat er vanwege deze reden ongetwijfeld kijkers af zullen haken. En dat is een eeuwige zonde bij deze oester, waarin een prachtige parel verborgen zit, als hij eenmaal opent.

4,5*

Deze was mij geheel ontschoten, ondanks dat ik Emma Watson graag zie acteren. Dit is misschien wel haar beste rol en film. Blanco ingestapt en de film deed me gelijk denken aan The Breakfast Club (1985), maar dan een decennium later. Net als die film ademt deze een heerlijke nostalgische sfeer. Beide films focussen op een klein groepje scholieren/studenten die aan de rand staan van volwassenheid.

De film probeert op diverse manieren in te haken op de eigen ervaringen van de volwassen kijker om zo dat nostalgische gevoel nog sterker te maken. Studentenfeestjes, rondhangen met de vrienden, luisteren naar muziek (prachtige soundtrack), liefdesperikelen, autoritjes, afstuderen... etc. Oftewel terugblikken op die zorgeloze tijd. En het werkt . De film vervalt niet in Hollywoodclichés, geen komische nerds, geen hot babes, geen cheerleaders, maar gewoon normale jonge mensen. Filmisch is ook alles dik in orde, script, score, dialogen, acteerwerk, etc.

Samen met The Breakfast Club zijn dit twee prachtige unieke films. 4*

Viel me toch wat tegen na de berichten hier. Charlie is eigenlijk nauwelijks een muurbloempje te noemen. Ja, hij heeft het een halve dag moeilijk op school, en dan vanuit het niets een grote groep vrienden met hoofdzakelijk totaal karikaturale figuren. En dan op het laatst kom je er opeens achter wat er vooraf is gebeurd, als hij een soort breakdown heeft, hoewel dat hele gedoe de rest van de film nauwelijks een rol heeft gespeeld. En uiteraard krijgt hij het meisje op het laatst. Beetje voorspelbaar allemaal.

Grotendeels eens met bjerik76.

Had de film aangezet omdat ik hier zoveel over gehoord had en zo'n vreselijk hoge rating krijgt maar ik kan dit dus absoluut niet begrijpen.

Vind dat de film onwijs erg overrated is.

Slecht? nee zeker niet. Heb me opzich aardig kunnen vermaken met de film maar dit kwam dan het meest dor de cast en de best goede vertolking. Vooral Ezra Miller weet wel een goede rol neer te zetten en de film nog wat weet te redden. (Heb hem verder alleen nog maar zien spelen in de film: we Need To Talk About Kevin.)

Paul Rudd was daarnaast ook een leuke toevoeging aan de film.

Het verhaal wist me daarnaast vrij weinig te boeien. langdradig en hier en daar zelfs wat saaie momenten. Gewoon veel te hoge verwachtingen van de film.

Helaas, 2,5* van mij. Meer kan ik niet voor geven.

Film over een jonge man die niet zo gemakkelijk harmonieert met zijn omgeving, eerder introvert overkomt en eigenlijk onzeker en pessimistisch door het leven stapt. Wanneer hij dan toch in wat omstuimiger tienerleven terecht komt krijgt zijn ingesteldheid toch een opwaartse duw, zeker als romantiek met haar ups en downs zijn leven binnenstapt.

Met de nodige charme, zekerlijk ook gevoel, aangename muziek en prima vertolkingen gebracht.

Flinke tegenvaller andermaal. Ik heb eerst en vooral weinig met de muziek, en deze film geeft daar een grotere rol aan dan aan het verhaal zelf. Het is gewoon veel te prominent. Veel nostalgie heb ik hier ook niet, al had ik al door dat het een film uit de jaren '70 of '80 zou zijn. Boyhood slaagt voor mij veel meer in dat opzet. Nochtans kan ik me eerder herkennen in de rol van deze jongen dan in die van Boyhood (het zijn van een outcast), maar aan de andere kant dan ook weer totaal niet (in welk opzicht het een outcast is, en uiteindelijk in de specifieke "perks"). Het doet me uiteindelijk in totaal ook heel weinig. Ik vond het een beetje grijze film qua inkleding, en ik kan me niet echt goed inleven in de film doordat de verhaalstructuur toch weer heel anders is (weinig to the point, veel metaforen en beeldspraak). De film ratelt ook weer te lang door op het einde. Nee, dit zal het niet worden.

Altijd pijnlijk als 1 van je favoriete films zo wordt afgekraakt. Maar ieder zijn eigen mening natuurlijk. En het is goed onderbouwd TornadoEF5

Net wel de moeite om te bekijken maar niet bijzonder. Nogal bizar dat ze wel Nick Drake kenden maar niet David Bowie.

Na wat ik als een heel goed begin beschouw, zakt de film even wat in om zich daarna toch weer te herpakken. In de rol van Charlie kon ik me zeker vrij goed inleven, heb zeker een aantal raakvlakken met hem. De muziek in de tunnelscène vond ik best sterk, hoewel ik normaal niks heb met David Bowie.
De interactie tussen Charlie en zijn leraar en ook met Emma Watson zijn erg sterk. Het lijkt ook allemaal niet gespeeld, daar schuilt toch ook wel de kracht van deze film. Iedereen heeft een goede chemie met elkaar. Ezra Miller speelt ook geweldig. De rating van deze film vind ik geheel terecht, ik zou zelfs zoiets geven maar zal maar naar boven afronden, 4*. Wist sinds een paar dagen geleden pas af van deze film, toch wel redelijk vreemd voor een film met deze waardering. Anyway, leuk om deze coming-of-age film eens gezien te hebben. De achtergrond met de tante vond ik wel wat vaag weergegeven. Heeft ze hem (seksueel) misbruikt? Ik ga ervan uit van wel, omdat zij blijkbaar zelf vroeger seksueel misbruikt werd door een familielid(?) en dus zelf ook vaak in het hospitaal heeft gelegen. Dat is ook typisch iets voor introverten, alles opkroppen en uiteindelijk dan toch breken. Was een beetje onduidelijk in de flashbacks vond ik, maar volgens mij heb ik het wel goed begrepen.

Super mooie film, zeker waard om eens te kijken. Wel raad ik aan eerst het boek te lezen. Ik vind het enorm mooi hoeveel emotie er in de film zit verwerkt en hoeveel belangrijke onderwerpen als mentale stoornissen, gevoelens, relaties en school aan bod komen. Kortom zeker een van mijn favoriete films nu.

Favoriete quotes uit de film:

''We accept the love we think we deserve''

''I feel infinite''

''That's when I realized I really love you''

''You can write about us.'' -''I will.''

Uitstekende film waar alles aan klopt.

Op zich aangenaam om te kijken, maar de geloofwaardigheid lijdt een beetje onder het feit dat de "wallflowers" de coolste en hipste mensen van de film zijn.

Neh niet mijn soort film , heb na 30 min uitgezet ..was me alles te traag .

mooie film

prachtig acteerwerk!!

Meer dan degelijke coming of age film. Niet de verpletterende indruk op mij nagelaten die het bij andere kijkers hier wel heeft gedaan, maar me sowieso niet verveeld. Charlie stzat centraal in de film. Een jongen die teruggetrokken en introvert is, moeilijk vrienden maakt en als eerstejaar de dagen aftelt tot hij zal afstuderen. De onderwerpen in de film zijn herkenbaar in dergelijke genrefilms waarbij hoogte- en dieptepunten verweven zijn in het verhaal. Vriendschap, populariteit, relaties, onzekerheden ... het maakt allemaal deel uit van een tienerleven.

Logan Lerman doet het erg goed en de bad, de chemie tussen hem, Miller en Watson is uitstekend. Watson was bijzonder goed en ze gooit definitief het juk van Hermelien van zich af. Humor en emotionele momenten wisselen elkaar af en leveren een aangename film af om te volgen. Fijne soundtrack ook met David Bowie.

Nee dit was echt saai en kon me totaal niet boeien. Zo eigenwijs dat ik ben, heb ik hem maar liefst 3 keer! geprobeerd te kijken in de afgelopen 3 avonden, puur en alleen omdat ie zo hoog scoort hier (onbegrijpelijk), maar viel elke avond na een paar minuten weer in slaap. Zo'n ontzettende saaie, trage, nietszeggende film. Bovendien heel erg voorspelbaar. Als je niet in slaap kunt komen: kijken! Als je geen 1,5 uur wilt verspillen, vooral niet doen. Mijn mening.

En dan kunnen ze wel goed acteren, maar daar red je in dit geval geen film mee ?

Zo'n herziening na vijf jaar kan altijd twee kanten opvallen, maar god, wat blijft dit prachtig. Ik kon me er weinig meer van herinneren en vraag me ook af of ik hem destijds intens genoeg heb beleefd. Of ik doorhad door welke emoties de personages allemaal doorgingen, of ik besefte hoe tijdloos schitterend de tunnelscène is. Wél wist ik hoe ontzettend prachtig Emma Watson is, met dat korte kapsel waardoor haar perfecte gezicht nog mooier naar voren kwam. De crush is daarna nooit meer overgegaan, maar ook heeft ze vanaf deze periode nooit een mindere rol gespeeld; het blijft een schandalig ondergewaardeerde actrice.

Hopelijk laat de volgende herziening niet weer vijf jaar op zich wachten. Het liefst zou ik gelijk weer op play drukken, maar er ligt nog een hele Emma-blu's op me te wachten.

Wat mij betreft vooral door de betoverende Emma Watson en de knipogen naar oudere films toe de moeite waard geworden, een film die duidelijk met de juiste intensies is gemaakt en het hart op de goede plek heeft. Het verleden van Charlie had een betere uitwerking verdiend, het is iets wat rommelig en soms ook verwarrend.

3,5*

Prachtige en kalme film.

Feel good en onroerende film.

Naarmate de film vordert, wordt hij dramatischer.

Sterk spelende cast, die de hoofdrollen vertolken.

Uitstekende muziek uit de seventies en eighties.

Zeer geslaagde film.

We accept the love, we think we deserve.

Wat een prachtige en intrigerende film was dit zeg.

Het boek ken ik niet, dus daar kan ik niks over zeggen, maar de film… Doet eigenlijk alles goed wat het goed kon doen.

Het verhaal en de personages, ogen allemaal zo natuurlijk, dat alles organisch lijkt te gaan. Niets komt geforceerd over, alles voelt aan, alsof je naar een levensverhaal luistert van een type jongen als Charlie. Charlie, is inderdaad écht een muurbloempje. Iedereen heeft zo’n type jongen, wel op zijn middelbare school meegemaakt. De ongemakkelijke stillen jongen, die liever een woordje te weinig, dan te veel zegt.

Lerman, Watson en Miller, zetten hier echt een geweldige prestatie neer. Lerman ken ik tot nu toe, nog niet heel goed. Ken hem van ‘Fury’ waar hij ook zo’n soortgelijk personage speelt. Watson, is een geweldige actrice en Miller, ondanks zijn controversiële persoonlijkheid. Is gewoon echt een geweldige acteur. Misschien wel, een van de beste van deze generatie. Heb al heel wat diverse rollen van hem gezien en hij blijft mij constant verbazen.

Allemaal niet.

Wellicht dat als je de film op het juiste moment in de puberteit ziet, dat er dan op een of andere manier een cultstatus ontstaat. Maar daar ben ik wel veel te oud voor ondertussen, en het komt gewoon echt niet over.

Wat me vanaf het begin al verkeerd schiet is de soundtrack - niet passend in het tijdsframe, en zo gemakzuchtig. Het narratief is ook best moeizaam - pas ergens aan het einde komt er iets uit, en voor die tijd word je op het spoor gezet van een halve outcast, een gemiddeld persoon zoals driekwart van elke gemiddelde klas. Nogal zwak in de opzet en uitwerking, dat is wat er bij mij overblijft. Oh, en er was kennelijk een boek, dat zal dan wel een heel stuk beter geweest zijn.

Leuk.

Je ziet het wel vaker, schrijvers die zelf hun eigen boek verfilmen. Echter zie je het aan de andere kant niet al te vaak, dus dan schept dat meteen bepaalde verwachtingen. Je weet tenslotte als de bedenker natuurlijk het best hoe je je eigen verhaal voor ogen hebt. Die visie wordt gelukkig kundig ingelost door Chbosky, dus met de verwachtingen zit het wel snor.

Een mooie sfeerbeleving vult de hele film op, al duurde het even voordat ik doorhad dat we ons in de jaren '90 bevonden. Pas toen de typemachine tevoorschijn kwam dacht ik "Hey, die gebruiken we niet meer". De film voelt erg modern en traditioneel aan, maar gelukkig doet dat maar weinig af aan de ervaring. Toch wel degelijk een klein aandachtspuntje voor Chbosky zelf, al zal hij waarschijnlijk weinig waarde hechten aan een willekeurige Nederlands geschreven review.

Kwalijker vond ik dat het allemaal wel erg toevallig was. Niets mis met dramatiek binnen highschoolverhalen (dat hoort er tenslotte bij), maar The Perks of Being a Wallflower maakt er wel erg overtollig gebruik van. Er is niemand in deze wereld die het niet zwaar heeft of nergens mee zit. Iedereen heeft een moeilijke en lange achtergrond. Tegen de finale aan wordt het zelfs nog zwaarder, maar Chbosky focust zich eigenlijk al op zoveel problemen dat de onthulling meer aanvoelt als "Oh, ook dat nog". Niet dat ze zwakjes worden uitgewerkt, maar het project maakt wel een overvolle indruk.

Aan de andere kant kijkt het meer dan aardig weg, weten er diverse momenten best te raken en speelt Lerman zijn rol met verve. De visuele stilering wordt kundig vertolkt door Chbosky. De toonzetting is weliswaar zwaar en verdrietig, maar weegt nooit te zwaar op de kijker. Het verhaal staat nooit stil, en jij als kijker dus ook niet. De 103 minuten vliegen om, maar ik had liever gezien dat de film of langer had geduurd, of wat minder hooi op z'n vork had genomen. Alles lijkt van TPOBAW een complexe en herkenbare film te willen maken, maar de diepere laag komt er zelf vervolgens maar halfjes uit. Eeuwig zonde, want verder is het een meer dan kundig en vriendelijk in elkaar gestoken project.

Charlie [Logan Lerman] is een introverte tiener die op school probeert zo weinig mogelijk op te vallen, mede omdat hij kampt met een negatief zelfbeeld. Dan raakt hij bevriend met Patrick [Ezra Miller] en valt hij voor diens zus Sam [Emma Watson]. Voor het eerst voelt hij zich ergens thuis, ook al blijft hij het lastig vinden om zich meer open te stellen. Geleidelijk ontdekken we waarom hij zijn emoties zo krampachtig probeert te verbergen. Een tienerfilm zonder karikaturen of de hokjesgeest die vooral tienerkomedies verpest. Dit is een diep gelaagd psychologisch drama met drie charismatische personages die elk een indringend, persoonlijk verhaal hebben. Iedere rol is nauwkeurig uitgewerkt en Chbosky (die hier zijn eigen boek verfilmd) kiest nooit voor de gemakkelijke weg. Een buitengewoon volwassen tienerdrama waarin Watson haar imago uit Harry Potter ver achter zich liet en Miller zijn talent bevestigde. Afgezien van de titelrol in Percy Jackson: Sea Of Monsters is er van Lerman weinig vernomen. Zowel door (tiener)publiek als door critici geprezen en een van de beste films over tieners van de 21 eeuw.