Ammonite (2020)

Hopen dat de nieuwe Meryl Streep eindelijk haar Oscar kan binnenslepen. Al schijnt ze forse concurrentie te hebben van Glenn Close (Hillbilly Elegy).

Film review: Five stars for the ‘exquisite’ Ammonite - Bbc

Lijkt wel heel hard in het vaarwater van portrait de la jeune fille en feu te zitten

Vanaf 10 december in de bioscoop (Sony Pictures Releasing, via Universal)

Kate en Saoirse in een kostuumfilm en dan ook nog samen intiem... deze film moet ik zien.

De kostuum- en setdressing is subliem!

Het acteerwerk is helemaal zoals je van ze verwacht!

Tot zover mijn enthousiasme.

Het prutswerk komt geheel ten goede aan de regie en gedeeltelijk aan het script.

De romantiek ontbreekt namelijk volledig in deze film. Het moment dat ze ineens intiem met elkaar worden is er ineens in geknald. Hopla.. en ze zijn intiem. Daarvoor geen enkele chemische avances tussen beide. Echt een totale misslag van de regisseur.

En dan de manier waarop ze intiem zijn is echt belachelijk.

Tegenwoordig doen films niet meer aan romantische liefdesscènes... als er al liefde wordt bedreven in films zijn het korte liefdeloze porno-scenes. Zo van RAM BAM BAM en klaar is kees.

De film speelt zich notabene af in de meest romantische tijd in de geschiedenis!

En dan heb ik het nog niet eens over de manier waarop ze in de film met elkaar omgaan. De regisseur was zeker even vergeten dat ze in die tijd wel fatsoenlijke omgangsnormen met elkaar hadden.

Zelfs de figuranten liepen maar doelloos door het dorpje heen en niemand die elkaar even groet.

Eigenlijk is het een film met fatsoensnormen anno 2020 maar dan met de kleding van toen.

Dat gezegd hebbende: Kate en Soairse zijn hoe dan ook een verademing om naar te kijken.

Ik geef de film alleen om de hoofdrolspelers en de setdressing een 3,5... maar 0 voor de rest !

Klein beetje teleurgesteld de zaal uitgelopen. Had toch wat te hoge verwachtingen. Het is zeker een goede film, maar er gebeurd wel heel een beetje weinig. Wel een stuk explicieter met de seksscenes dan ik had verwacht. Winslet en Ronan spelen ook wel heel erg sterk. 3.5*

Paleontoloog en fossieldeskundige Mary Anning [Kate Winslet] gaat in op een verzoek van Roderick Murchison [James McArdle] die bereid is haar te betalen als ze zijn (vermoedelijk) depressieve vrouw Charlotte [Saoirse Ronan] laat meegaan tijdens haar zoektochten naar fossielen op het kiezelstrand bij Lyme. Het contact tussen de twee vrouwen verloopt moeizaam, totdat Charlotte ernstig ziek wordt en de dorpsarts [Alec Secareanu] Mary vraagt de dagelijkse zorgt op zich te nemen.

Veel stiltes en veelzeggende blikken in een weinig verheffend, formulematig romantisch drama. Het scenario van regisseur Francis Lee laat veel vragen onbeantwoord, met name over beide hoofdpersonen, en Winslet en Ronan slagen er mede daardoor niet in om hun personages van enige diepgang te voorzien. Er zijn wel enkele vrij expliciete seksscènes. Subtiel is dit niet, goed is het helaas ook niet.

Zeer voorspelbaar, en had een half uur korter gekund. Het lag niet aan de actrices maar het script was flinterdun, helaas

Na zo'n film kun je me opvegen. Een slow-burner vol romantiek en ingehouden emoties, de ruige natuur van de Engelse zuidkust en twee mooie dames. Aan Kate Winslet zijn de jaren nu wel af te zien, al hoort dat natuurlijk ook bij haar rol. Het blijft een fantastische actrice. Saoirse Ronan is een plaatje met haar pijpenkrullen. De twee dames hebben het leuk met elkaar en daar doet de film niet kinderachtig over. En dan nog Winslet die staat te piesen op het strand. Af en toe dwalen je gedachten wel af naar 'The French Lieutenant's woman' (1981) van Karel Reisz, dat zich ook in Lyme afspeelt. Ik ken Lyme goed, maar de fossielen liggen daar echt niet voor het oprapen. Wat mij betreft chapeau voor Francis Lee, ik heb genoten.

Mooie, rustige en romantische film in een prachtige omgeving en met een prima cast (ook al is die niet omvangrijk). Normaalgesproken niet mijn genre vanwege de tijd waarin zich dit afspeelt, maar deze film was daarom niet minder boeiend.

Dit vond ik echt een vrouwenfilm. Er wordt weinig gepraat en het kabbelt rustig voort totdat beide dames ineens bam behoorlijk intiem worden en dat verpestte voor mij de hele film. De expliciete sex scenes vond ik in het geheel niet passen bij deze film, maar wellicht is dat juist de bedoeling geweest. Beide dames zijn prachtig en met name Kate Winslet is altijd geweldig. De setting is prachtig. Toch absoluut een boeiende film.

Een film over de paleomthologe Mary Anning die enkele bijzondere fossiele vondsten deed in de 19e eeuw in het kustplaatsje Lyme Regis in het Engelse graafschap Dorset. Een film met prachtige fotografie en sterk acteerwerk. Ook een film met een aantal opzienbare en esthetisch gefilmde interacties tussen beide hoofdrolspeelsters Kate Winslet en Saoirse Ronan.
Altijd als ik een film bekijk die gebaseerd is op het leven van een bepaald persoon, lees ik na afloop wat tekstjes over die persoon. Meestal ontdek je dan dat een film zich nogal wat vrijheden veroorlooft met betrekking tot de invulling van de levensloop van die persoon. Dat doet deze film ook.
Het pleit voor regisseur Francis Lee dat hij niet voorgeeft een puur biografisch werk te hebben willen maken. Op die manier kunnen de interacties tussen beide hoofdrolspeelsters al iets beter geplaatst worden. Zijn redenering over een vermeende liefdesrelatie is desondanks nogal vergezocht. Volgens hem is er geen bewijs dat Anning een heteroseksule relatie had, dus voelde hij zich geheel vrij om zelf een fictieve relationele draai aan het verhaal te geven. Het zal de belangstelling voor de film waarschijnlijk goed doen, maar historisch onderbouwd is het niet. Laat ik voorop stellen dat alles mogelijk is, maar mijn vermoeden is dat beide dames slechts goede vriendinnen waren. Bij het zien van de beelden, heb ik overigens snel vrede kunnen sluiten met Lee's kromme interpretatie.
De film is vooral een romantisch drama geworden, waarin sporadisch aandacht is voor het paleotologische werk van Anning. Ook met sporadische aandacht voor het feit dat zij als vrouw geen deel kon uitmaken van het door mannen beheerste wetenschappelijke leven dat zich in universiteiten en in musea afspeelt. Veel aandacht is er voor de vriendschap tussen beide vrouwen.
De film is met ijzersterk acteerwerk ingevuld. Winslet en Ronan gebruiken daarvoor weinig tekst, maar veel mimiek. Achter elke blik en elk gebaar zit een emmer vol emoties. Aan de kijker openbaart zich een wereld van onderdrukte gevoelens, die aarzelend doorsijpelen en iets wegnemen van het ingetogen en defensieve schild dat beide vrouwen vanaf het begin uitstralen en koesteren.
Een sfeervolle film. Visueel prachtig. De film houdt van stilte en maakt vaak enkel gebruik van omgevingsgeluid. De kleurstelling is grauw, grijs en somber en toont Lyme Regis en omstreken als een mistroostig oord waar de uitdrukking "joie de vivre“ of het Engelse equivalent ervan nooit en te nimmer een levendig begrip zal kunnen worden. Tijdens het kijken waande ik mij soms in een museum en laafde ik mij aan schitterende schilderijen van Dorset en aan magnifieke portretten van de personages. Heel opvallend hoe consequent de gefilmde weergave van de personages de vergelijking met een geschilderd portret steeds kan doorstaan.
In dat laatste kader is een bepaalde scène heel opmerkelijk. Winslet staat voor een geschilderd portret van een belangrijke man maar staat zodanig geposteerd dat zij exact de contouren van de geportretteerde man invult. De camera filmt haar zodanig dat het lijkt alsof zij het is die op het schilderij staat afgebeeld. Erg mooi gedaan en tevens een veeg naar de patriarchale wereld van de wetenschap waar vrouwen en hun prestaties niet werden erkend.
Rest het verhaal. De handeling. Tja. Er gebeurt niet veel. De film blijft steken in schoonheid. In uitgekiende shots. In fijn acteerwerk. Veel verhalende beweging is er niet. De film is een museum. Schitterend om doorheen te lopen en je te laven aan prachtige kunst. Na een bepaalde tijd zit je er echter zo vol mee, dat je niet meer schoonheid kunt verdragen. Dan wil je alleen nog maar weg. De zinnen verzetten. Even wat frisse lucht inademen. Even wat vrolijker kleuren zien. Even al die kunstzinnigheid ontvluchten. Even wat minder esthetisch geamuseerd worden. Die mogelijkheid biedt de film je niet. Zelfs niet even.

Mooi verhaal van Collins. Met name zijn observatie van Winslet en het portret vind ik knap gevonden. Was mij niet opgevallen. Zo te lezen heeft de film toch wel behoorlijk wat indruk op hem gemaakt. En dan toch maar een mager zesje?

Geen magere, maar een vette 6.

Tja. Met de esthetica zit het wel goed. Echt (subtiel) genieten op dat vlak. In verhalend opzicht beviel de film mij minder. Ik ervoer weinig spanning. Ook de sprong naar een lesbische verhouding (uiteraard heel mooi in beeld gebracht) was een te grote. Wel een film die voldoende inspiratie opleverde om een aardig verhaaltje over neer te pennen.

Uitstekende film over een vrouw die langs de kust op zoek is naar fossielen. Een mooi liefdesdrama dat zich afspeelt in de eerste helft van de 19de eeuw. Het werk van de vrouw is interessant en ook mooi in beeld gebracht. Maar uiteraard staat de relatie tussen de twee vrouwen die hier ontstaat centraal. Twee prachtige, ingetogen rollen van Saoirse Ronan en vooral Kate Winslet. Kan in eerste instantie wat saai overkomen, maar onder de oppervlakte gebeurd er genoeg.

Erg prettig mooie beelden - beeldstijl, kleuren, omgeving, locaties, het komt allemaal erg mooi bij elkaar. Met het verhaal heb ik het dan wat minder - en, ik moet bekennen dat ik ergens op driekwart of zo eigenlijk de interesse ook een beetje kwijt was ook. Wellicht dat ik me daar ook wel ietwat op het verkeerde been heb laten zetten, want de introductie met de leuk nerdy rol die de fossielen daarin krijgen (ha, ik leer weer eens iets nieuws...) en het karakter van Winslet wat ruimte krijgt... neemt de film dan ineens een draai naar iets wat wel als romantiek bedoeld zal zijn - al komt dat op mij niet zo heel erg over. Vandaar dus dat ik ietwat de draad kwijt raakte - het had me beter gelegen als de hele film of op het ene motief of op het andere had gefocust. Wellicht dat dat bij een nieuwe kijkbeurt beter valt, dat hangt wel eens van de stemming van het moment af.

Sterke film over drie eenzame vrouwen en hun leed, die op het einde toch een teleurstellende wending krijgt. Dat die jongedame die kamer had ingericht en dacht dat Anning daar wel blij van zou worden vond ik behalve een rare wending ook eigenlijk niet bij haar karakter passen.
De wijze waarop de passie tussen de dames ontstond vond ik juist wel heel goed opgebouwd. Dat was zeker niet plotsklaps, maar het was slechts dat het opeens tot ontlading kwam. De spanning zat er al langer in.

Duidelijke bijrol voor het weer ook.

Een film met Kate Winslet én Saoirse Ronan kan ik natuurlijk niet links laten liggen. Het duurt even voor de film op gang komt en ook het einde is wat moeizaam, maar over het geheel genomen is het een erg mooie film; met veel gevoel gemaakt. Ik werd andermaal gefascineerd door de excellente vertolkingen van de beide acteerkanonnen. Prachtige poster trouwens.

Sfeervolle film in een altijd interessant tijdperk. En ik ben vooral ook gaan kijken om de cast, Kate Winslet en Saoirse Ronan samen in een film leek me het bekijken waard.

Qua films over ontluikende romantiek en seks tussen twee vrouwen deed het me vooral denken aan Carol, en ik moet zeggen dat ik het bij zowel die als bij deze film niet zo geloofde. Het personage van Kate Winslet weet niet tot nauwelijks te ontdooien waardoor je je vooral afvraagt wat Charlotte precies in haar ziet.

Persoonlijk heb ik ook nooit zoveel met van die liefdes die zich vrijwel zonder dialoog ontwikkelen en vooral bestaan uit steelse blikken en veelbetekenende stiltes. En dan vond ik de uiteindelijke seksscènes ook net wat te plat en expliciet.

Maar goed, los daarvan is het een heel aardige film die toch wel heel de speelduur weet te boeien. Veel sfeer, fijne tijdsgeest en met wat understated commentaar op de positie van vrouwen in die tijd.

3,5*

Eigenlijk niet zo slecht vond ik. Als je puur acteerwerk kan waarderen en al de overige opsmuk even kan vergeten, dan zou ik dit een kans geven. Het is een minimalistisch verhaal van twee vrouwen die verliefd worden op elkaar in een tijd waar dit onbespreekbaar was. Wat vooral goed doorkomt in Ammonite is de melancholische stemming. Er zit eenzaamheid en droefenis in de levens van die vrouwen, en ze vinden heel even warmte, vriendschap en genegenheid bij elkaar. Kate Winslet en Saoirse Ronan zijn niet de minste actrices en het is ook voor hen een redelijk ongewone film waarin de vereisten van hun acteertalent net iets zwaarder doorweegt... ze brengen het er in elk geval goed van af, ook in de erotische scène.

Deze film wekte wat controverse op in de zin dat het historisch niet aangetoond is dat Mary Anning lesbisch was en de regisseur riskeert zich op dun ijs door personages te nemen die werkelijk bestaan hebben. Visueel is dit een sober Brits period drama met soms de schilderachtigheid van Mr Turner (3,5*) en ook zoals ik hier las, de thematische overeenkomsten met Portrait de la Jeune Fille en Feu (3,5*) zijn helemaal terecht.

De prachtige slotscène maakt het duidelijk: de verknochtheid aan eigen herkomst, milieu, stand en eigen zijn, alsook de liefde voor het werk, kunnen een relatie grondig dwarsbomen en zelfs teniet doen.
Verrassend slot toch van deze film die laat zien hoe eigenlijk twee introverte vrouwen totaal ontluisteren en tot vriendschap en onstuimige liefde komen (deel de mening dat de intieme scènes verrassend en wat knullig waren)
Twee uitstekende actrices zorgen voor invulling van de hoofdrollen, waarbij vooral Kate Winslet uitblinkt. Ze heeft ook de meest complexe rol.

Ik heb het idee dat er de laatste jaren genoeg van dit soort historische drama’s worden gemaakt. Meestens negentiende eeuwse setting, vrouwelijk oogpunt, moderne (feministische) blik, niet al te spraakzaam en ietwat Dogma-achtig camerawerk. Naast Portrait.. bijvoorbeeld ook Lady Macbeth en dan vergeet ik er nog een paar.