Anatomy of a Murder (1959)

Ah juist. De plotbeschrijving doet me alleen anders denken. Thanks

Dat zijn alle drie geweldige films, maar ook Anatomy of a Murder hoort mijns inziens toch echt in dit rijtje thuis. De film is door Otto Preminger uiterst zorgvuldig gemaakt. Het verhaal zit knap in elkaar en bevat een gezonde dosis humor. De topbezetting zorgt voor geweldige acteerprestaties met James Stewart en rechter Joseph N. Welch als uitschieters.

Erg lang uitgesponnen rechtbankfilmpje dat dankzij de fijne cast redelijk boeit, maar uiteindelijk als een pudding in elkaar zakt. Wat een slap eind. Had gerust een uur korter gekund. Ook op visueel gebeid had het niets te bieden. Had net zo goed een hoorspel kunnen zijn.

Nee, tegenvaller. 2,5*

Fantastische rechtbankfilm, al komt de eerste rechtbankscene pas na een uur spelen. De cast is voortreffelijk maar het sterkste aan deze film zijn wellicht de dialogen. De melige scenes in de rechtbank maken het misschien wat minder geloofwaardig maar houdt de film uiterst vermakelijk. De lange speelduur valt pas op als de film is afgelopen.

Zeer aangename film, ik hou wel van die James Stewart. Een rechtbankdrama is een film met veel dialoog een een acteur als Stewart kan hier voor een meerwaarde zorgen. Net als in Rear Window waarin hij tenslotte heel de tijd in een kamertje zit met een verrekijker maar toch voor veel spanning kan zorgen.

Anatomy of a murder is regelrechte rechtbankfilm. De film mikt niet per se over de misdaad zelf, of hoe de zaak zal aflopen. Wel over het verloop van de rechtzaak. Waarin elke partij probeert z'n troeven zo goed mogelijk uit te spelen. Regisseur Otto Preminger was geen voorstander van flashbacks en ik ben blij hiervoor. In films waar dit wel gebruikt is, wordt op die manier de sfeer en het ritme uit de rechtbankscènes gehaald.

Enige minpunt zijn sommige figuren. Laura is net iets te vrolijk voor iemand die verkracht werd. En wat die Parnell daar doet is me een vraagteken.

Je moet wel voor dit soort films zijn. Het type acteerwerk van Stewart zal nu maar weinig mensen aanspreken. Dit komt nog uit een tijd dat dergelijke Hollywoodfilms sterk aanleunen bij theater of boeken. Maar ik hou hier net van. Aangename dialogen, ondersteund door een best wel mooie zwart wit omkleding (wordt visueel nogal onderschat en als oubollig afgeschreven...). Meer van dit soort films!

Zou het echt? of bedoel je meer de jongere generatie filmkijkers.

Ik denk de jonge generatie filmkijkers. James Stewart is vooral een man van dialoog en juist gebruikte lichaamstaal. Een man van zijn generatie en misschien wel wat misstaan in de huidige cinema.

Ik reken mezelf tot de jonge generatie, en James Stewart is net een van mijn favoriete acteurs

Sluit ik me bij aan! Wat een charisma heeft die man toch.

Dat vond ik ook een beetje misplaatst. Uiteindelijk begon ik ook te twijfelen aan haar verhaal en vroeg me af of er wellicht een plottwist zou komen waaruit zou blijken dat Laura alles bij elkaar loog, omdat haar houding niet bepaald strookt met die van een zojuist bruut verkrachte vrouw.

Leuke film maar stoorde me net iets te veel aan sommige sujetten in deze prent.

Een (te) lang rechtbankdrama, dat qua plot niet heel erg bijzonder is. Wel erg fijn acteerwerk van James Stewart, ook George C. Scott zet een aardige rol neer. Voor de rest was het acteerwerk niet al te bijzonder. Vooral de rol van Laura Manion kwam niet altijd al te overtuigend over. De speelduur is aan de lange kant, maar het einde wordt daarentegen wel vrij snel afgeraffeld, daar had een beter evenwicht in gevonden kunnen worden. Degelijk.

Dat had ie zeker ja, en dit was ook wèèr eens een geweldige rol van em.
Goeie rechtbankfilm, met een paar leuke lachscenes.
Het eind is iets wat ik niet verwacht had, had `t wat anders verwacht.
Desondanks, een zeer goeie film van Preminger.

De eerste 50 minuten geef ik 2 sterren, het laatste anderhalf uur geef ik 5 sterren. Geen idee hoe ik de film in zijn totaliteit zal beoordelen. Ik hou het voorlopig bij 4 sterren.

Interessante en uiterst boeiende procesfilm die hoe dan ook vooral stoeit op het onweerstaanbaar talent van James Stewart. Schande dat hij hiervoor geen Oscar kreeg.
Twee minpunten van deze film zijn het een beetje gehaast en ook ontgoochelend einde en de sound van Duke Ellington, niet bepaald mijn genre al blijft Preminger trouw aan de manier van aanpakken op dit vlak zoals in "The Man with de Golden Arm".
Merkwaardig is ook de verschijning van een jonge George C. Scott (ook uitstekend) en vooral deze van een jonge Ben Gazzara, vertrouwd als we zijn met zijn oudere look.

Voor een aardig lange tijd vroeg ik me tijdens het kijken naar Anatomy of a Murder af waarom deze film juist zo vaak als een uitschieter in het rechtbankgenre gezien werd. Toegegeven, het duurt eventjes voordat het verhaal zich werkelijk naar de rechtbank verplaatst, want eerst wordt zorgvuldig alle informatie gepresenteerd die de advocaat krijgt en zien we hoe hij zijn onderzoek doet. We weten precies wat hij weet en zien hoe daarop zijn zaak baseert. Verwacht geen scènes met slechts de verdachte en zijn vrouw, bijvoorbeeld. Hoe dan ook, het was onderhoudend, maar niet bijzonder opvallend.

Toen echter de rechtszaak zelf aanbrak begon ik te merken waar de reputatie van deze film vandaan kwam. Essentieel is met wat voor zaak we te maken hebben. Er is geen vraag over wie de dader is. Manion heeft de barman vermoord, klaar en duidelijk. Ook zien we dat Manion duidelijk geen lieverdje is en de suggestie dat hij degene is die zijn vrouw een blauw oog geslagen heeft blijft hangen. Dit is ietwat uniek, aangezien de meeste rechtbankfilms wat meer zwart-wit werken, met duidelijke schuldigen en onschuldigen. Sommige films gebruiken dit gegeven om wat te spelen met ideeën van moraliteit.

Anatomy for a Murder steekt wat anders in elkaar. De kwestie wie wat heeft gedaan onder welke omstandigheden en waarom blijft allemaal wat ambigu. Waar het om draait is hoe je met de informatie die je hebt en die je kunt lospeuteren een goede verdediging of aanklacht kan maken. Het draait over reden, redeneren, interpreteren en gissen. De vraag of Manion echt ontoerekeningsvatbaar was of dat zijn wraak gerechtvaardigd was zijn hier niet zo van belang, maar meer het maken van een goed verhaal voor de jury. Het is een soort uiteenzetting over de manier waarop perceptie en beeldvorming in de rechtszaal rechtspraak bepalen.

Dat is geen lichte kost, maar dit is een film uit Hollywood uit het jaar 1959, dus het is verpakt als entertainment. Het is echter wel entertainment die weet wat hij doet. Ik ben geen expert op het gebied van rechtspraak, maar het kwam allemaal wat realistischer op me over dan gewoonlijk in dit genre. Niet verrassend zo blijkt, want de film is gebaseerd op een boek geschreven door een rechter die onder een pseudoniem een rechtszaak beschrijft die hij zelf heeft meegemaakt. Daarbij zijn de dialogen hier bijna belachelijk goed. Wat mij persoonlijk zo aantrok was het spel met woorden en de draai die de advocaten steeds gaven aan nieuwe informatie die ze kregen. Het is een soort spelletje en Stewart en Scott spelen bijna net zo veel acteurs als advocaten, een bewuste keuze.

Preminger regisseert het zoals gewoon met vaste hand en met zijn gebruikelijke voorkeur om meerdere acteurs in één frame te krijgen, iets wat misschien nog nooit zo essentieel is, aangezien reacties op wat gezegd wordt zo vaak zo belangrijk is. De muziek van Ellington was ook een heerlijke toevoeging. Zoals zo vaak bij een film die voor een groot deel steunt op acteerwerk is de casting perfect gedaan.

Misschien is het wel de ultieme rechtbankfilm. Ik denk in ieder geval dat je er weinig zult vinden met zo veel voeling voor de machinaties die rechtspraak bepalen.
4*

Goede film, maar wel een beetje lang vind ik persoonlijk, bijna 2 uur en een half....da's niet zo ideaal om de aandacht er constant bij te houden.

Case closed Premmingers Advise and Consent en zijn Noir's zijn stukken scherper.

Daar waar men om een slipje grinnikt, maar verder alles zakelijk benadert. Het zal destijds wel wat stof hebben doen opwaaien. Daarnaast een film die zich zodanig in de materie vastbijt, dat het bewijst dat rechtszaken over het algemeen een vrij saaie bedoening zijn. Daar ontsnapt Preminger ook niet aan, al probeert hij met een fideel sfeertje, deels althans, de boel aan de praat te houden. En dat met moord en verkrachting als voorname ingrediënten.

Best raar, net zoals Laura, die qua gedrag wel erg ver verwijderd blijft van een slachtoffer. Stewarts rol zal het grootste haakje zijn. Enerzijds de held die het voor de arme Manions moet oplossen, anderzijds een glibberige aal die de waarheid best wat wil bewerken zodat de wet er iets mee kan. Ik kon er al met al wat minder mee, Scott is wel leuk op dreef en de soundtrack van Duke Ellington is plezierig, maar op deze speelduur is er wat te weinig vuurwerk.

Ik moet hem ook nog steeds, mede daardoor. Al lonkt het wel met 13 lijstjes op ICM en de klassieker status. Hij ligt al jaren klaar, maar het komt er steeds niet van, ook omdat ik vroeger niet zo'n Stewart fan was. Dat is inmiddels wel iets bijgedraaid gelukkig.

Bij mij is het net andersom. Niet dat ik hem nou niet meer moet, maar het is ook zeker niet meer zoals het vroeger was.

Toch is het geen taaie film, hoor. Ik heb in ieder geval niet smekend naar het klokje gekeken. Je moet een beetje mee zijn in het tactische spelletje (de derde alinea van TOR's review spreekt wat dat betreft boekdelen) dat Biegler speelt, denk ik. Misschien dat Stewarts ietwat suffe voorkomen hier juist in z'n voordeel werkt.

Ik mag Stewart graag zien, maar schaar me volledig bij Otherfool. Ik had echt moeite wakker te blijven en het is 20 uur 's avonds! Nou ben ik geen groot fan van rechtbankdrama's, maar ik had bij deze toch wel het gevoel het allemaal al wel eens eerder gezien te hebben, en de onsympathieke karakters van de gedaagde en zijn vrouw helpen daar ook niet bij, het maakte mij niet echt uit wat er met hem zou gebeuren. En Stewarts tactisch spel alleen was voor mij niet genoeg. Nee, dan zijn een 12 Angry Men en To Kill a Mockingbird inderdaad vele malen beter imho. Tevens werkte de jazz score ook niet echt voor mij. Seemed out of place

Gezien een paar eerdere commentaren was ik voorbereid op een ietwat trage, niet al te boeiende film, maar deze 'Anatomy of a Murder' heeft me positief verrast. Stewart neemt de aandacht op zich en draagt deze prent. Goed geschreven, blijvend interessant, met een aantal leuke wendingen en leuke humor tussendoor. De opbouw is goed - de aanloop naar de rechtszaak en het vele heen en weer gepraat in de rechtzaal zelf. Bijzonder vermakelijk, ondanks de relatief lange speelduur. Fijne klassieker.

De film begon wat mij betreft niet heel erg interessant. De introductie naar de rechtszaak duurde me dan ook wat lang. Zodra het spel in de rechtbank echter begon heb ik de rest van de film geboeid zitten kijken. Daar kon James Stewart helemaal los gaan en ook zijn tegenstanders acteerde goed. De vrouwelijke personages konden me wat minder bekoren.
Het verhaal leunt wel vooral op het acteerwerk en dialoog, want er zit weinig verassing in het plot.
Het einde had verder iets beter uitgewerkt mogen worden, maar over het algemeen heb ik genoten van deze film.

'Anatomy Of A Murder' is een lange zit, waarin Otto Preminger met precisie een rechtzaak rondom moord en verkrachting reconstrueert. De vormgeving is subliem, van de openingstitels van vormgever Saul Bass tot de toffe muziek van Duke Ellington. Bovendien wordt in de rechtbank geen blad voor de mond genomen met discussies over sperma, penetratie en gescheurde slipjes. De Amerikaanse jaren vijftig-goegemeente werd flink wakker geschud.

In “Anatomy Of A Murder” neemt advocaat Paul Biegler [James Stewart] de verdediging op zich neemt van Frederick Manion [Ben Gazzara], een luitenant in het leger die barman Barney Quill doodschoot omdat die Fredericks echtgenote Laura [Lee Remick] zou hebben verkracht. Frederick wordt aangeklaagd voor moord, maar Paul wil bewijzen dat hier sprake is van ‘temporary insanity’. Paul moet daarvoor in ieder geval aantonen dat Laura is verkracht en dat blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. Laura is een aantrekkelijke vrouw die op de bewuste avond vrij sexy gekleed was, bovendien is ze erg flirterig. Daar komt nog eens bij dat barman Alphonse Paquette [Murray Hamilton], de belangrijkste ooggetuige in deze zaak, een goede vriend van Barney was.
Anno 2017 is de film lang niet meer zo controversieel als in 1959. Dit was de eerste film waarin het woord ‘panties’ valt en er openlijk wordt gesproken over vrouwenondergoed. En wat te denken van het woord ‘spermatogenesis’? Een uiterst correcte medische term voor het hele proces dat eindigt met een zaadlozing. Aangezien het hier om een verkrachting gaat is de vraag of er sporen van ‘spermatogenesis’ zijn gevonden volledig op zijn plaats, maar bioscoopgangers waren geschokt toen James Stewart deze term (excuses voor de formulering) in zijn mond nam. James Stewart was de verpersoonlijking van de gewone Amerikaanse man, vergelijkbaar in reputatie en statuur met Tom Hanks, dus ook hij nam ook een groot risico door deze rol te accepteren.
Zeer opvallend is ook het vrouwelijke slachtoffer, zoals gezegd geen braaf huisvrouwtje maar een aantrekkelijke, sexy en flirterige jonge vrouw wiens luchtige houding in haar gesprekken met de advocaat die haar man moet verdedigen tegen een aanklacht voor moord! Het is daarom niet verwonderlijk dat de aanklager suggereert dat er geen sprake was van verkrachting, maar dat Laura Barney had verleid. Daarmee roert de film een moreel dilemma aan waarin Paul Biegler het uiteraard vol overgave opneemt voor Laura (en daarmee voor vrouwen in het algemeen).
Deze film heeft bijzonder veel aandacht voor het juridische proces, zonder daarbij ooit teveel in advocatenjargon te vallen. Het toont welke trucs de advocaten aan beide kanten gebruiken, inclusief de vele ‘objections’ en de afwegingen van de rechter om een bezwaar wel of niet toe te kennen. Stewart torent boven alles uit in één van zijn beste rollen en The Academy nomineerde hem voor een Oscar. Ook George C. Scott (als één van de aanklagers) en Arthur O’Connell [als Stewarts alcoholische partner] kregen een nominatie. Preminger [beste film], Wendell Mayes [scenario], Sam Leavitt [cinematografie zwart/wit] en Louis R. Loeffer [montage] kregen ook een nominatie. Dit was echter het jaar waarin “Ben Hur” met vrijwel alle Oscars aan de haal ging. En zo werd ook Premingers beste werk overschaduwd door een ander meesterwerk. Gezien zijn lange carrière en zijn imposante filmografie denk ik dat hij er zelf niet zo heel erg van wakker heeft gelegen, bovendien heeft hij nu de erkenning die hij verdient: als één van de toonaangevende filmmakers van de 21e eeuw.

“As a lawyer, I've had to learn that people aren't just good or just bad. People are many things.”

In Anatomy of a Murder volgen we een moordzaak. Van de eerste ontmoeting tussen advocaat en verdachte, tot aan de uitspraak van de jury. Interessante materie, maar het kan natuurlijk ook al snel redelijk droog worden. Gelukkig zorgt Otto Preminger ervoor dat je geboeid blijft kijken, en vooral de rechtbankscènes zijn interessant. Anatomy of a Murder heeft een bepaalde flow wat er voor zorgt dat er, voordat je er erg in hebt, al anderhalf uur is verstreken.

Minpunt is dat het verhaal over moord, verkrachting en geweld soms aanvoelt als een rechtbankkomedie. Het is een keus die niet slecht uitpakt, maar vreemd is het wel. Voordeel is dat James Stewart weer een uitstekende rol neerzet.

Heerlijk onderkoeld rechtbankdrama, leuk gespeeld door de hele cast en zeer onderhoudend. De plot steekt niet bijzonder intrigerend in elkaar, maar door het sterke spel en de gevatte dialogen vliegt de film voorbij, ondanks de toch stevige speelduur. Ja lieve kijkbuiskinderen, zo worden ze niet meer gemaakt.