
Vertigo (1958)
Alternatieve titel: De Vrouw Die Tweemaal Leefde
Verenigde Staten
Thriller / Mystery
129 minuten
geregisseerd door Alfred Hitchcock
met James Stewart, Kim Novak en Barbara Bel Geddes
Scottie Ferguson is een voormalig politieagent uit San Francisco die vanwege zijn hoogtevrees met pensioen is. Een oude vriend vraagt hem diens vrouw te volgen vanwege haar zelfmoordneigingen. Nadat hij haar met succes van een sprong in het water heeft gered, raakt hij langzaam maar zeker geobsedeerd door deze prachtige, maar verwarde vrouw.
- nummer 96 in de top 250
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=Z5jvQwwHQNY
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,3 / 366739)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)filmscore (MusicMeter)iTunes: € 9,99 / huur € 3,99Google Play: € 7,99 / huur € 2,99Pathé Thuis: vanaf € 8,99 / huur € 2,99
Van de week Vertigo maar weer eens opgezet, dit naar aanleiding van Zuster Stein' scherpe analyse van de bloedstollende finale, waardoor ik de film nu met heel andere ogen zag. De ene na de andere fallussymbool trok aan mijn netvlies voorbij: de wandelstok die Stewart op zijn hand laat balanceren, de gigantische boom die John en Madeleine staan te bewonderen en natuurlijk de klokkentoren.
We zien Novak voortdurend door de ogen van Stewart, die tot over zijn oren verliefd is op deze mysterieuze verschijning; wanneer hij haar begluurt vanuit een donker kamertje in een bloemenwinkel waar we Novak zien in een zee van kleuren en bloemen, de vlammen die vlak achter haar oplaaien als ze voor de open haard zit.. Stewart is helemaal geobsedeerd door haar. De burgerlijke Midge doet hem vrijwel niets: Oh Midge, don't be so motherly...
De fenomenale muziek, de schitterende opening en dat stuk in het midden met de fluoriserende kleuren en de spiraalvormen, waar het lijkt of Hitchcock ons onder hypnose wil brengen. De spiraalvorm komt overigens ook in de rest van de film herhaaldelijk terug: in het opgestoken haar van Novak, de wenteltrap in de toren en de jaarringen in de omgehakte boom.
En tot slot dat geheimzinnige einde - een moord in een kerk gaat sowieso je verstand te boven - waar alles lijkt samen te komen en waar nog even de hoop bestaat dat alles goedkomt, maar dan is daar ineens de Dood, die maar een doodeenvoudige non blijkt te zijn.
Had er gezien de score en beoordelingen hier op de site wat meer van verwacht.
Dit was mijn eerste Hitchcock, heb er inmiddels drie gezien (Rear Window & Psycho) maar Vertigo is echt zoveel sterker dan voorgenoemde. Alhoewel is Psycho natuurlijk wel juweel van het genre en ook een heel andere film.
Trouwens: de Nederlandse titel slaat echt nergens op (De Vrouw Die Tweemaal Liefde). Dit is eigenlijk al een beetje een spoiler. Achja, ik wist pas dat hij in 't Nederlands zo werd genoemd toen ik hem op deze site zocht.
Dit was mijn eerste Hitchcock, heb er inmiddels drie gezien (Rear Window & Psycho) maar Vertigo
Behoren ook tot mijn eerste Hitchcocks, inmiddels staat de teller op 33. Veel moois nog te ontdekken voor jou, veel rotzooi ook.
Kim Novak doet me ook helemaal niets, zeker niet als Judy, wat natuurlijk niet bevorderlijk is om in het verhaal mee te gaan. Toch speelde ze haar beide rollen wel goed, moest ik bekennen toen ik doorhad hoe de vork aan de steel zat.
Maar de afwikkeling was toch weer ouderwets in slechte zin dan: het meisje dat helemaal in de ban is van die o zo onweerstaanbare man en zich wanhopig in de diepte stort. . Heel die eindsequens was trouwens heel stroef ( die non

Maar wel prachtig geënsceneerd, gekadreerd, belicht… allemaal ouderwets (in goede zin dan) sterke composities. Een plaatje.
Het verhaal gaat grotendeels over Madeleine, de vrouw van een kennis. Ze is een bizarre vrouw met zelfmoordneigingen die worstelt met het verleden van één van haar voorouders. Het knappe aan het verhaal en het plot is dat de geschiedenis zich herhaalt en Ferguson eveneens in een obsessie terecht komt bij een "donkerharige Madeleine". Vanaf dan wordt de film echt boeiend. Het einde daarentegen vond ik wat bizar. Die non bvb?
Technisch zit de film knap en stijlvorm knap in elkaar, maar dat mag geen verbazing wekken bij Hitchcock. Het lijkt vanzelfsprekend, maar deze film is volgend jaar al 60 jaar oud. Het blijft knap vast te stellen dat deze en vele andere van zijn films lekker blijven wegkijken.
Toevallig is mijn kat Aristo op dezelfde jarig als de grootmeester zelf: 13 augustus. Ook Kim Novak heeft iets katachtigs over zich; haar gracieuze, aristocratische manier van bewegen, de zwaar aangezette wenkbrauwen, wat vooral opvalt bij de tweede Kim Novak en haar het uiterlijk geeft van een katachtig roofdier. Bioloog Midas Dekkers vergelijkt de kat met vrouwen als Marilyn Monroe en Madonna, vrouwen die de fantasie prikkelen, ongrijpbare vaak hoogblonde vrouwen, zoals de typische Hitchcock-vrouw. Het lijkt wel of Kim Novak meerdere levens heeft en altijd weer op haar pootjes terechtkomt. Haar echtgenoot vertelt Stewart dat ze vaak in gedachten is verzonken en zo afwezig lijkt. Hij zegt letterlijk over zijn vrouw: ..and she wanders, God knows where she wanders... (dat vraag ik me nou ook altijd af als mijn kat buiten is en een nachtje wegblijft) De plot zelf die uit twee delen lijkt te bestaan doet weer denken aan The Black Cat van Edgar Allan Poe. Ook grappig is het moment dat Stewart bij Novak aan de deur staat en zij even twijfelt of ze hem wel of niet zal binnenlaten, tot ze zegt: Well, you don't look very much like Jack the Ripper. Kim Novak schijnt dus ook nog te weten hoe Jack the Ripper eruit zag. Raadselachtig hoor.

Van de week Vertigo maar weer eens opgezet, dit naar aanleiding van Zuster Stein' scherpe analyse van de bloedstollende finale, waardoor ik de film nu met heel andere ogen zag. De ene na de andere fallussymbool trok aan mijn netvlies voorbij: de wandelstok die Stewart op zijn hand laat balanceren, de gigantische boom die John en Madeleine staan te bewonderen en natuurlijk de klokkentoren.
We zien Novak voortdurend door de ogen van Stewart, die tot over zijn oren verliefd is op deze mysterieuze verschijning; wanneer hij haar begluurt vanuit een donker kamertje in een bloemenwinkel waar we Novak zien in een zee van kleuren en bloemen, de vlammen die vlak achter haar oplaaien als ze voor de open haard zit.. Stewart is helemaal geobsedeerd door haar. De burgerlijke Midge doet hem vrijwel niets: Oh Midge, don't be so motherly...
De fenomenale muziek, de schitterende opening en dat stuk in het midden met de fluoriserende kleuren en de spiraalvormen, waar het lijkt of Hitchcock ons onder hypnose wil brengen. De spiraalvorm komt overigens ook in de rest van de film herhaaldelijk terug: in het opgestoken haar van Novak, de wenteltrap in de toren en de jaarringen in de omgehakte boom.
En tot slot dat geheimzinnige einde - een moord in een kerk gaat sowieso je verstand te boven - waar alles lijkt samen te komen en waar nog even de hoop bestaat dat alles goedkomt, maar dan is daar ineens de Dood, die maar een doodeenvoudige non blijkt te zijn.
Dacht gelijk aan de film Basic Instinct. Dit moet zijn inspiratiebron zijn geweest voor Paul Verhoeven.
Heb genoten van de prachtige locaties. De blu ray spat er vanaf. De prachtige mooie loofbomen van honderden jaren oud. Fascinerend om te zien. Kim Novak die een glansrol speelt en nog steeds leeft. Deed me een beetje denken aan Basic Instinct. Het eind van de film komt alles uit. Wel jammer dat ze alsnog valt Opmerkelijk dat de film in het buitenland een extra stuk kreeg vanwege de moordenaar die in de huidige versie buiten beeld blijft.
Hoe dan ook een interessante film voor de liefhebbers.
Het is aldus een volmaakte film en waarschijnlijk een van de knapste ooit gemaakt. Toch heb ik er wat moeite mee de film vijf sterren te geven: de film is ingenieus maar – en dat heb ik vaker met films van Hitchcock – hij heeft ook iets saais en gedateerds alsof Hitchcock niet heeft kunnen ontsnappen aan de ’saaie’ sfeer van de jaren ’50 die alles grijs maakt (ook al is het een kleurenfilm). Daardoor lijkt de film ook traag en je krijgt de indruk dat elke scene net iets te veel tijd neemt, ook al is het verhaal gecompliceerd en gelaagd. Het acteerwerk is soms opmerkelijk klunzig en de decors duidelijk nep. Hitchcock is denk ik gewoon niet helemaal mijn regisseur.
4,5 sterren
De attractieve Kim Novak ontpopt zich tot een echte femme fatale. “Vertigo” is een hypnotiserend, overweldigend emotioneel en oer-cinematografisch meesterwerk met een briljante score van Bernard Herrmann en in prachtige kleuren. Ik heb die onvergetelijke en tijdloze klassieker al talloze keren herbekeken.
IJzersterke film van Hitchcock. Met Vertigo mixt Hitchcock romantiek, drama, mysterie en suspense, en maakt er een enerverende en ingenieuze film van. De acteerprestaties, het verhaal en de muziek zijn sterke punten, maar het allergrootste compliment moet de cinematografie krijgen. Want Vertigo ziet er schitterend uit, van de scenes Downtown San Francisco tot aan de scenes in het bos.
Kim Novak heeft een ongelooflijke screen presence, en als Madeleine/Judy weet ze twee persoonlijkheden op briljante wijze neer te zetten. Stewart is ook sterk als obsessieve sul, en hij legt echt zijn ziel en zaligheid in de rol. Het verhaal zit briljant in elkaar, met een aantal slimme regiekeuzes van Hitchcock. Zoals de clou van het verhaal, die een half uur voor het einde al wordt weggeven. Dat laatste half uur is beklemmend en bijna maniakaal zoals Stewart Novak omtovert tot zijn droomvrouw Madeleine. Hitchcock kennende zou het wel eens aardig meta kunnen zijn.
Dat laatste half uur is beklemmend en bijna maniakaal zoals Stewart Novak omtovert tot zijn droomvrouw Madeleine. Hitchcock kennende zou het wel eens aardig meta kunnen zijn.
...maar er is ook iets vreemds mee aan de hand:
het ligt aan mijn gemoedstoestand of ik het halverwege de film een geniale vondst van Hitchcock vindt om feitelijk de clou te verklappen, of dat ik dit als zwaar teleurstellend ervaar en van te voren weet ik nooit hoe ik er op zal reageren. Een week later kan het weer compleet anders zijn.
Geen idee of dit een normale reactie is bij deze film, of dat dit typisch bij mij het geval is.
Van de ene kant had ik liever gehad dat je samen met het hoofdkarakter ontdekt hoe het precies allemaal in elkaar steekt, het neemt op dat moment toch een groot deel van de opgebouwde spanning weg,
van de andere kant dwingt Hitchcock je nu na deze onthulling je sympathie voor Stewart te verleggen naar Novak en dat is natuurlijk heel slim gedaan. Je kunt het niet helpen om mee te gaan leven met het door haar gespeelde personage, zeker ook omdat die van Stewart steeds onsympathieker en fanatieker wordt, hij begint bijna zelfs psychopathische trekjes te vertonen, in zijn speurtocht naar de in zijn ogen perfecte vrouw, die hij door toe doen van zijn eigen tekortkomingen is verloren (of in ieder geval dat heeft men hem doen laten geloven).
Als kijker vraag je je voortdurend af hoe dit zal gaan aflopen en je hoopt dat het voor het veel sympathiekere Novak personage goed zal komen.
Qua acteren is het dik in orde: goed spel van Stewart en Novak weet de twee verschillende persoonlijkheden goed -en verschillend genoeg- overtuigend neer te zetten. En wat maakt ze iedere keer weer een enorme indruk op mij: ze is werkelijk een plaatje. Wat een geweldige, mooie vrouw was dat!
Dit is toch wel Hitchcocks beste film, die begint als een soort van spookthriller annex thriller mysterie en weet jou, de kijker, iedere keer weer op het verkeerde been te zetten en dan is er de climax waarbij de regisseur de intensiteit nogmaals opvoert. Helaas is dan net de laatste halve minuut ietwat teleurstellend en komt eigenlijk volledig uit de lucht vallen.
Toch vind ik dit een fantastische film, prachtig in beeld gebracht, fraai kleurgebruik en begeleidt door de briljante score van Bernard Herrmann. Pure klasse!
Een meesterlijke film, die ik keer op keer kan bekijken: een tien, ofwel 5 sterren!

En tijdens de derde weer van een 9 naar een 7.
Het houdt je van de straat.

Volgende keer weer 9.
Die kans lijkt me klein. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik te hoog heb ingezet.
Tot zo ver Obsession dat hier duidelijk invloeden/ideeën van heeft overgenomen maar verre van een remake kan genoemd worden. Vertigo is een film die in het eerste uur redelijk drijft op de spanning om dan over te gaan in een steeds fanatieker wordend liefdespel. Het einde vind ik wat abrupt en ook nogal vreemd. Hier zal vast een religieuze symboliek achter steken met die non. . Blij om eens gezien te hebben en ik denk dat Hitchcock nummer 3 er sneller zit aan te komen.
Soms willen de oudere klassiekers me nog weleens pakken. Wetende dat Hitchcock destijds zijn tijd wel vooruit kon gaan met enkele toffe trucjes, zijn het vooral andere elementen die het hier gewoon niet compleet maken helaas.
Want wanneer Hitchcock qua stijl uitpakt ziet het er goed uit. De film leeft al helemaal op wanneer de Vertigoscenes beginnen. Dat zijn wel de stukjes die de film bijzonder weten te maken. Ook zoiets als die opening zijn leuke toevoegingen aan de film.
De film is nergens heel spannend en weet slechts zelden intens te zijn. De momenten van spanning zijn trouwens schaars en de mystery niet al te pakkend. De twist vond ik ook weinig bijzonder eigenlijk. Dubbelgangers zij nou niet bepaald vernieuwend meer in de filmwereld.
Acteerwerk is ver ondermaats. Novak was te erg voor woorden. Stewart te oud. De romantiek voelt al snel niet echt aan zo. Bovendien vind ik de romantiek echt tot de belabberdste romantiek behoren uit de gehele filmgeschiedenis. Zo overdreven, zo nep. De dialogen zijn van triest niveau.
Schrik dan toch wel dat het van Hitchcock kwam, die ik altijd als een wat modernere regisseur zag destijds. Zeker de kleurtjes laten wel zien dat Hitchcock een eigenaardig mannetje was en wel iets aan wilde durven. Maar op andere genres, vooral romantiek en drama, faalt het echt op grandioze wijze.
De sceneovergangen zijn ouderwets, wat vanzelfsprekend is. Maar ik blijf het toch slordige en abrupte overgangen vinden. Zo voelt het allemaal redelijk gehaast aan. Voor de rest heeft de film wel zijn charmes. Ik ga het weer herhalen, de kleurrijke beelden. De thriller bij vlagen intrigerend en de Vertigo erg pakkend.
Zal vast monumentaal zijn in de filmgeschiedenis, maar de romantiek is zo hinderlijk dat ik mezelf er niet overheen kan zetten gewoon van de geschiedenis te genieten.
De scènes met Barbara Bel Geddes, in een zeer ondankbare rol, voegen niets toe en zonder de sfeervolle muziek van Herrmann zou de eerste helft van de film - met name de sequentie waarin John Madeleine [Kim Novak] eindeloos schaduwt - nauwelijks door te komen zijn. Fans van deze film verwijzen veelal naar een paar momenten (de scène bij San Francisco Bay, het beroemde zoom-shot in de klokkentoren en het moment waarop Judy's transformatie tot Madeleine is voltooid), maar die momenten maken nog geen monumentaal meesterwerk. Een overgeanalyseerde en overschatte film.
Ofwel, Vertigo zie ik als een kunstzinnig meesterwerk, en ik sta daarin niet alleen.
Zelf was ik er de eerste twee kijkbeurten nooit erg van onder de indruk geraakt. Nu zat die in de 4K Hitchcock box, dus een mooie aanleiding m weer de kans te geven.
Vond m wel wat beter, maar ik zie er nog steeds biet het grote meesterwerk in. Er gebeurd gewoon niet zo veel en de eindeloze rij-shots ogen gedateerd.
Maar goed, de kleuren spatten wel van het doek af. De 4k restauratie is prachtig.
3,5