Vertigo (1958)
Alternatieve titel: De Vrouw Die Tweemaal Leefde
mijn stem
1953 stemmen
Verenigde Staten
Thriller / Mystery
129 minuten
geregisseerd door Alfred Hitchcock
met James Stewart, Kim Novak en Barbara Bel Geddes
Scottie Ferguson is een voormalig politieagent uit San Francisco die vanwege zijn hoogtevrees met pensioen is. Een oude vriend vraagt hem diens vrouw te volgen vanwege haar zelfmoordneigingen. Nadat hij haar met succes van een sprong in het water heeft gered, raakt hij langzaam maar zeker geobsedeerd door deze prachtige, maar verwarde vrouw.
- nummer 96 in de top 250
0
geplaatst: 4 juli 2017, 21:58 uur
O, die is niet slecht... Zoals we uit het slotbeeld van North by Northwest weten was Hitchcock niet vies van een populair Freudiaans motiefje of symbooltje op z'n tijd, dus dat zou zomaar kunnen. Mooie vondst, het zou in ieder geval dat abrupte slot wel verklaren!
3
geplaatst: 3 augustus 2017, 20:49 uur
Toevallig is mijn kat Aristo op dezelfde jarig als de grootmeester zelf: 13 augustus. Ook Kim Novak heeft iets katachtigs over zich; haar gracieuze, aristocratische manier van bewegen, de zwaar aangezette wenkbrauwen, wat vooral opvalt bij de tweede Kim Novak en haar het uiterlijk geeft van een katachtig roofdier. Bioloog Midas Dekkers vergelijkt de kat met vrouwen als Marilyn Monroe en Madonna, vrouwen die de fantasie prikkelen, ongrijpbare vaak hoogblonde vrouwen, zoals de typische Hitchcock-vrouw. Het lijkt wel of Kim Novak meerdere levens heeft en altijd weer op haar pootjes terechtkomt. Haar echtgenoot vertelt Stewart dat ze vaak in gedachten is verzonken en zo afwezig lijkt. Hij zegt letterlijk over zijn vrouw: ..and she wanders, God knows where she wanders... (dat vraag ik me nou ook altijd af als mijn kat buiten is en een nachtje wegblijft) De plot zelf die uit twee delen lijkt te bestaan doet weer denken aan The Black Cat van Edgar Allan Poe. Ook grappig is het moment dat Stewart bij Novak aan de deur staat en zij even twijfelt of ze hem wel of niet zal binnenlaten, tot ze zegt: Well, you don't look very much like Jack the Ripper. Kim Novak schijnt dus ook nog te weten hoe Jack the Ripper eruit zag. Raadselachtig hoor. 
Van de week Vertigo maar weer eens opgezet, dit naar aanleiding van Zuster Stein' scherpe analyse van de bloedstollende finale, waardoor ik de film nu met heel andere ogen zag. De ene na de andere fallussymbool trok aan mijn netvlies voorbij: de wandelstok die Stewart op zijn hand laat balanceren, de gigantische boom die John en Madeleine staan te bewonderen en natuurlijk de klokkentoren.
We zien Novak voortdurend door de ogen van Stewart, die tot over zijn oren verliefd is op deze mysterieuze verschijning; wanneer hij haar begluurt vanuit een donker kamertje in een bloemenwinkel waar we Novak zien in een zee van kleuren en bloemen, de vlammen die vlak achter haar oplaaien als ze voor de open haard zit.. Stewart is helemaal geobsedeerd door haar. De burgerlijke Midge doet hem vrijwel niets: Oh Midge, don't be so motherly...
De fenomenale muziek, de schitterende opening en dat stuk in het midden met de fluoriserende kleuren en de spiraalvormen, waar het lijkt of Hitchcock ons onder hypnose wil brengen. De spiraalvorm komt overigens ook in de rest van de film herhaaldelijk terug: in het opgestoken haar van Novak, de wenteltrap in de toren en de jaarringen in de omgehakte boom.
En tot slot dat geheimzinnige einde - een moord in een kerk gaat sowieso je verstand te boven - waar alles lijkt samen te komen en waar nog even de hoop bestaat dat alles goedkomt, maar dan is daar ineens de Dood, die maar een doodeenvoudige non blijkt te zijn.
Van de week Vertigo maar weer eens opgezet, dit naar aanleiding van Zuster Stein' scherpe analyse van de bloedstollende finale, waardoor ik de film nu met heel andere ogen zag. De ene na de andere fallussymbool trok aan mijn netvlies voorbij: de wandelstok die Stewart op zijn hand laat balanceren, de gigantische boom die John en Madeleine staan te bewonderen en natuurlijk de klokkentoren.
We zien Novak voortdurend door de ogen van Stewart, die tot over zijn oren verliefd is op deze mysterieuze verschijning; wanneer hij haar begluurt vanuit een donker kamertje in een bloemenwinkel waar we Novak zien in een zee van kleuren en bloemen, de vlammen die vlak achter haar oplaaien als ze voor de open haard zit.. Stewart is helemaal geobsedeerd door haar. De burgerlijke Midge doet hem vrijwel niets: Oh Midge, don't be so motherly...
De fenomenale muziek, de schitterende opening en dat stuk in het midden met de fluoriserende kleuren en de spiraalvormen, waar het lijkt of Hitchcock ons onder hypnose wil brengen. De spiraalvorm komt overigens ook in de rest van de film herhaaldelijk terug: in het opgestoken haar van Novak, de wenteltrap in de toren en de jaarringen in de omgehakte boom.
En tot slot dat geheimzinnige einde - een moord in een kerk gaat sowieso je verstand te boven - waar alles lijkt samen te komen en waar nog even de hoop bestaat dat alles goedkomt, maar dan is daar ineens de Dood, die maar een doodeenvoudige non blijkt te zijn.
0
geplaatst: 21 augustus 2017, 02:37 uur
Eindelijk deze hooggeprezen klassieker gezien, en hoewel goed ben ik toch lichtelijk teleurgesteld.
Had er gezien de score en beoordelingen hier op de site wat meer van verwacht.
Had er gezien de score en beoordelingen hier op de site wat meer van verwacht.
3
geplaatst: 14 november 2017, 01:01 uur
Visueel de perfecte film. Qua verhaal ook ijzersterk en spannend. Hitchcock heeft de kijker perfect weten af te leiden. Weliswaar ook met een bloedmooie Kim Novak, 'welk mystery waren we ook alweer aan het oplossen'? Ik raakte vaak de kluts kwijt wanneer zij in beeld kwam. Ik bleef geboeid tot aan de laatste seconde en er valt heel veel over deze film te filosoferen. Het is niet alleen een 'whodunnit' mystery (al zit deze er natuurlijk wel in, als bij een Hitchcock film valt te verwachten), maar er zitten verschillende lagen in die bij elke herziening duidelijker worden. Het helpt misschien dat ik hier ooit een paper vanuit een feministisch perspectief over heb geschreven (en hij kwam er niet per se heel rooskleurig uit op dat aspect).
Dit was mijn eerste Hitchcock, heb er inmiddels drie gezien (Rear Window & Psycho) maar Vertigo is echt zoveel sterker dan voorgenoemde. Alhoewel is Psycho natuurlijk wel juweel van het genre en ook een heel andere film.
Trouwens: de Nederlandse titel slaat echt nergens op (De Vrouw Die Tweemaal Liefde). Dit is eigenlijk al een beetje een spoiler. Achja, ik wist pas dat hij in 't Nederlands zo werd genoemd toen ik hem op deze site zocht.
Dit was mijn eerste Hitchcock, heb er inmiddels drie gezien (Rear Window & Psycho) maar Vertigo is echt zoveel sterker dan voorgenoemde. Alhoewel is Psycho natuurlijk wel juweel van het genre en ook een heel andere film.
Trouwens: de Nederlandse titel slaat echt nergens op (De Vrouw Die Tweemaal Liefde). Dit is eigenlijk al een beetje een spoiler. Achja, ik wist pas dat hij in 't Nederlands zo werd genoemd toen ik hem op deze site zocht.
0
geplaatst: 19 november 2017, 23:32 uur
durange schreef:
Dit was mijn eerste Hitchcock, heb er inmiddels drie gezien (Rear Window & Psycho) maar Vertigo
Dit was mijn eerste Hitchcock, heb er inmiddels drie gezien (Rear Window & Psycho) maar Vertigo
Behoren ook tot mijn eerste Hitchcocks, inmiddels staat de teller op 33. Veel moois nog te ontdekken voor jou, veel rotzooi ook.
0
geplaatst: 3 december 2017, 13:37 uur
Mja… zal nooit helemaal meegaan in de Hitchcockadoratie, hoewel zijn films altijd wel fraai zijn om naar te kijken. North by Northwest, To catch a thief…
Kim Novak doet me ook helemaal niets, zeker niet als Judy, wat natuurlijk niet bevorderlijk is om in het verhaal mee te gaan. Toch speelde ze haar beide rollen wel goed, moest ik bekennen toen ik doorhad hoe de vork aan de steel zat.
Maar de afwikkeling was toch weer ouderwets in slechte zin dan: het meisje dat helemaal in de ban is van die o zo onweerstaanbare man en zich wanhopig in de diepte stort. . Heel die eindsequens was trouwens heel stroef ( die non
en… tja… de tand des tijds.
Maar wel prachtig geënsceneerd, gekadreerd, belicht… allemaal ouderwets (in goede zin dan) sterke composities. Een plaatje.
Kim Novak doet me ook helemaal niets, zeker niet als Judy, wat natuurlijk niet bevorderlijk is om in het verhaal mee te gaan. Toch speelde ze haar beide rollen wel goed, moest ik bekennen toen ik doorhad hoe de vork aan de steel zat.
Maar de afwikkeling was toch weer ouderwets in slechte zin dan: het meisje dat helemaal in de ban is van die o zo onweerstaanbare man en zich wanhopig in de diepte stort. . Heel die eindsequens was trouwens heel stroef ( die non
en… tja… de tand des tijds.Maar wel prachtig geënsceneerd, gekadreerd, belicht… allemaal ouderwets (in goede zin dan) sterke composities. Een plaatje.
2
geplaatst: 15 december 2017, 13:37 uur
Mijn derde film van James Stewart in een Hitchcock-movie na Rear window en The man who knew too much. Ook deze Vertigo beviel me wel al heb ik niet het wow-gevoel van "de beste Hitchcock" die deze film torst. Nochtans bekruipt je een gevoel van ongemakkelijkheid als je de intro ziet. Ook ergens middenin de film wordt er ook nog eens geëxperimenteerd met kleuren en draaicirkels. Leuk! Vertigo is een psychologische film geworden van een rechercheur die door een ongeval lijdt aan hoogtevrees. De hele film door vraag je je af waartoe dit dient, maar gelukkig kon je er op het einde nog iets mee. Was deze subplot absoluut noodzakelijk om eenzelfde film te produceren, wellicht niet. Toch is die achtervolgingsscène op de daken bloedstollend.
Het verhaal gaat grotendeels over Madeleine, de vrouw van een kennis. Ze is een bizarre vrouw met zelfmoordneigingen die worstelt met het verleden van één van haar voorouders. Het knappe aan het verhaal en het plot is dat de geschiedenis zich herhaalt en Ferguson eveneens in een obsessie terecht komt bij een "donkerharige Madeleine". Vanaf dan wordt de film echt boeiend. Het einde daarentegen vond ik wat bizar. Die non bvb?
Technisch zit de film knap en stijlvorm knap in elkaar, maar dat mag geen verbazing wekken bij Hitchcock. Het lijkt vanzelfsprekend, maar deze film is volgend jaar al 60 jaar oud. Het blijft knap vast te stellen dat deze en vele andere van zijn films lekker blijven wegkijken.
Het verhaal gaat grotendeels over Madeleine, de vrouw van een kennis. Ze is een bizarre vrouw met zelfmoordneigingen die worstelt met het verleden van één van haar voorouders. Het knappe aan het verhaal en het plot is dat de geschiedenis zich herhaalt en Ferguson eveneens in een obsessie terecht komt bij een "donkerharige Madeleine". Vanaf dan wordt de film echt boeiend. Het einde daarentegen vond ik wat bizar. Die non bvb?
Technisch zit de film knap en stijlvorm knap in elkaar, maar dat mag geen verbazing wekken bij Hitchcock. Het lijkt vanzelfsprekend, maar deze film is volgend jaar al 60 jaar oud. Het blijft knap vast te stellen dat deze en vele andere van zijn films lekker blijven wegkijken.
0
geplaatst: 18 juni 2018, 14:27 uur
Beetje moeten lachen om de veel onmogelijkheden die zich voordeden in deze film. Een goede remake misschien?? Ook het idee dat zo n mooie jonge vrouw valt voor zo n oude man. Al bij al rekeninghoudend met de tijdsgeest. 3*
1
geplaatst: 10 augustus 2018, 23:45 uur
Ebenezer Scrooge schreef:
Toevallig is mijn kat Aristo op dezelfde jarig als de grootmeester zelf: 13 augustus. Ook Kim Novak heeft iets katachtigs over zich; haar gracieuze, aristocratische manier van bewegen, de zwaar aangezette wenkbrauwen, wat vooral opvalt bij de tweede Kim Novak en haar het uiterlijk geeft van een katachtig roofdier. Bioloog Midas Dekkers vergelijkt de kat met vrouwen als Marilyn Monroe en Madonna, vrouwen die de fantasie prikkelen, ongrijpbare vaak hoogblonde vrouwen, zoals de typische Hitchcock-vrouw. Het lijkt wel of Kim Novak meerdere levens heeft en altijd weer op haar pootjes terechtkomt. Haar echtgenoot vertelt Stewart dat ze vaak in gedachten is verzonken en zo afwezig lijkt. Hij zegt letterlijk over zijn vrouw: ..and she wanders, God knows where she wanders... (dat vraag ik me nou ook altijd af als mijn kat buiten is en een nachtje wegblijft) De plot zelf die uit twee delen lijkt te bestaan doet weer denken aan The Black Cat van Edgar Allan Poe. Ook grappig is het moment dat Stewart bij Novak aan de deur staat en zij even twijfelt of ze hem wel of niet zal binnenlaten, tot ze zegt: Well, you don't look very much like Jack the Ripper. Kim Novak schijnt dus ook nog te weten hoe Jack the Ripper eruit zag. Raadselachtig hoor.
Van de week Vertigo maar weer eens opgezet, dit naar aanleiding van Zuster Stein' scherpe analyse van de bloedstollende finale, waardoor ik de film nu met heel andere ogen zag. De ene na de andere fallussymbool trok aan mijn netvlies voorbij: de wandelstok die Stewart op zijn hand laat balanceren, de gigantische boom die John en Madeleine staan te bewonderen en natuurlijk de klokkentoren.
We zien Novak voortdurend door de ogen van Stewart, die tot over zijn oren verliefd is op deze mysterieuze verschijning; wanneer hij haar begluurt vanuit een donker kamertje in een bloemenwinkel waar we Novak zien in een zee van kleuren en bloemen, de vlammen die vlak achter haar oplaaien als ze voor de open haard zit.. Stewart is helemaal geobsedeerd door haar. De burgerlijke Midge doet hem vrijwel niets: Oh Midge, don't be so motherly...
De fenomenale muziek, de schitterende opening en dat stuk in het midden met de fluoriserende kleuren en de spiraalvormen, waar het lijkt of Hitchcock ons onder hypnose wil brengen. De spiraalvorm komt overigens ook in de rest van de film herhaaldelijk terug: in het opgestoken haar van Novak, de wenteltrap in de toren en de jaarringen in de omgehakte boom.
En tot slot dat geheimzinnige einde - een moord in een kerk gaat sowieso je verstand te boven - waar alles lijkt samen te komen en waar nog even de hoop bestaat dat alles goedkomt, maar dan is daar ineens de Dood, die maar een doodeenvoudige non blijkt te zijn.
Toevallig is mijn kat Aristo op dezelfde jarig als de grootmeester zelf: 13 augustus. Ook Kim Novak heeft iets katachtigs over zich; haar gracieuze, aristocratische manier van bewegen, de zwaar aangezette wenkbrauwen, wat vooral opvalt bij de tweede Kim Novak en haar het uiterlijk geeft van een katachtig roofdier. Bioloog Midas Dekkers vergelijkt de kat met vrouwen als Marilyn Monroe en Madonna, vrouwen die de fantasie prikkelen, ongrijpbare vaak hoogblonde vrouwen, zoals de typische Hitchcock-vrouw. Het lijkt wel of Kim Novak meerdere levens heeft en altijd weer op haar pootjes terechtkomt. Haar echtgenoot vertelt Stewart dat ze vaak in gedachten is verzonken en zo afwezig lijkt. Hij zegt letterlijk over zijn vrouw: ..and she wanders, God knows where she wanders... (dat vraag ik me nou ook altijd af als mijn kat buiten is en een nachtje wegblijft) De plot zelf die uit twee delen lijkt te bestaan doet weer denken aan The Black Cat van Edgar Allan Poe. Ook grappig is het moment dat Stewart bij Novak aan de deur staat en zij even twijfelt of ze hem wel of niet zal binnenlaten, tot ze zegt: Well, you don't look very much like Jack the Ripper. Kim Novak schijnt dus ook nog te weten hoe Jack the Ripper eruit zag. Raadselachtig hoor.
Van de week Vertigo maar weer eens opgezet, dit naar aanleiding van Zuster Stein' scherpe analyse van de bloedstollende finale, waardoor ik de film nu met heel andere ogen zag. De ene na de andere fallussymbool trok aan mijn netvlies voorbij: de wandelstok die Stewart op zijn hand laat balanceren, de gigantische boom die John en Madeleine staan te bewonderen en natuurlijk de klokkentoren.
We zien Novak voortdurend door de ogen van Stewart, die tot over zijn oren verliefd is op deze mysterieuze verschijning; wanneer hij haar begluurt vanuit een donker kamertje in een bloemenwinkel waar we Novak zien in een zee van kleuren en bloemen, de vlammen die vlak achter haar oplaaien als ze voor de open haard zit.. Stewart is helemaal geobsedeerd door haar. De burgerlijke Midge doet hem vrijwel niets: Oh Midge, don't be so motherly...
De fenomenale muziek, de schitterende opening en dat stuk in het midden met de fluoriserende kleuren en de spiraalvormen, waar het lijkt of Hitchcock ons onder hypnose wil brengen. De spiraalvorm komt overigens ook in de rest van de film herhaaldelijk terug: in het opgestoken haar van Novak, de wenteltrap in de toren en de jaarringen in de omgehakte boom.
En tot slot dat geheimzinnige einde - een moord in een kerk gaat sowieso je verstand te boven - waar alles lijkt samen te komen en waar nog even de hoop bestaat dat alles goedkomt, maar dan is daar ineens de Dood, die maar een doodeenvoudige non blijkt te zijn.
Dacht gelijk aan de film Basic Instinct. Dit moet zijn inspiratiebron zijn geweest voor Paul Verhoeven.
0
geplaatst: 11 augustus 2018, 13:32 uur
Een film die je helmaal moet zien om hem te kunnen beoordelen. Halverwege zit je nog gewoon op een kleine voldoende. Natuurlijk zijn sommige scènes net wat te lang. De autoachtervolging bijvoorbeeld. Natuurlijk is onze vriend James Stewart een vervelende stalker. Maar in die tijd waren mannen sowieso wat dominanter.
Heb genoten van de prachtige locaties. De blu ray spat er vanaf. De prachtige mooie loofbomen van honderden jaren oud. Fascinerend om te zien. Kim Novak die een glansrol speelt en nog steeds leeft. Deed me een beetje denken aan Basic Instinct. Het eind van de film komt alles uit. Wel jammer dat ze alsnog valt Opmerkelijk dat de film in het buitenland een extra stuk kreeg vanwege de moordenaar die in de huidige versie buiten beeld blijft.
Hoe dan ook een interessante film voor de liefhebbers.
Heb genoten van de prachtige locaties. De blu ray spat er vanaf. De prachtige mooie loofbomen van honderden jaren oud. Fascinerend om te zien. Kim Novak die een glansrol speelt en nog steeds leeft. Deed me een beetje denken aan Basic Instinct. Het eind van de film komt alles uit. Wel jammer dat ze alsnog valt Opmerkelijk dat de film in het buitenland een extra stuk kreeg vanwege de moordenaar die in de huidige versie buiten beeld blijft.
Hoe dan ook een interessante film voor de liefhebbers.
0
geplaatst: 3 september 2018, 14:02 uur
Natuurlijk al een gedateerde film, maar daardoor absoluut niet verkeerd. Sterker nog het kleurgebruik is fantastisch! Met als uitblinker de kijk op de Golden Gate Bridge. Na mijn inziens had er wat meer ingespeeld mogen worden op Scotty's hoogtevrees Tevens komt de eye opener iets te vroeg, en is alle spanning zo goed als verdwenen. Verder gewoon een hele goede film!
1
geplaatst: 14 oktober 2018, 22:37 uur
Een klassieke film noir over – hoe kan het ook anders – een volmaakte moord die echter toch fout gaat omdat er liefde in het spel komt. Zoals het een klassieke noir betaamt zit het verhaal razend knap in elkaar met dubbele twisten en iedereen die iedereen bedriegt (de moord komt al vrij snel in de film om ruimte te maken voor nieuw bedrog en twisten). Net als de personages in de film word je als kijker voortdurend op het verkeerde been gezet maar uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes in elkaar en blijkt het verhaal vele Droste effecten te bevatten (zo krijgt Scottie, die Judy traint zoals Gavin dat eerst deed, op het eind een tweede kans om Judy, die net als Carlotta die ze eerder speelde om Scottie te bedriegen wordt verstoten door haar rijke weldoener, te beschermen maar nu van strafrechtelijke vervolging). Zowel het verhaal als de visuele uitwerking lijkt er – succesvol – op te zijn gericht je hoofd te doen tollen wat uiteraard overeenkomt met de titel die verwijst naar de draaiduizeligheid (vertigo) waar Scottie aan lijdt en die de oorzaak is van het hele verhaal. Alles in de film komt terug op andere niveaus tot en met de spiraalvorm als visualisatie van de vertigo, van de hallucinaties tot het kapsel van Madeleine. En afgezien van dit alles is sowieso het verhaal met z’n persoonsverwisseling en het mysterie of Madeleine geestesziek of behekst is heel interessant.
Het is aldus een volmaakte film en waarschijnlijk een van de knapste ooit gemaakt. Toch heb ik er wat moeite mee de film vijf sterren te geven: de film is ingenieus maar – en dat heb ik vaker met films van Hitchcock – hij heeft ook iets saais en gedateerds alsof Hitchcock niet heeft kunnen ontsnappen aan de ’saaie’ sfeer van de jaren ’50 die alles grijs maakt (ook al is het een kleurenfilm). Daardoor lijkt de film ook traag en je krijgt de indruk dat elke scene net iets te veel tijd neemt, ook al is het verhaal gecompliceerd en gelaagd. Het acteerwerk is soms opmerkelijk klunzig en de decors duidelijk nep. Hitchcock is denk ik gewoon niet helemaal mijn regisseur.
Het is aldus een volmaakte film en waarschijnlijk een van de knapste ooit gemaakt. Toch heb ik er wat moeite mee de film vijf sterren te geven: de film is ingenieus maar – en dat heb ik vaker met films van Hitchcock – hij heeft ook iets saais en gedateerds alsof Hitchcock niet heeft kunnen ontsnappen aan de ’saaie’ sfeer van de jaren ’50 die alles grijs maakt (ook al is het een kleurenfilm). Daardoor lijkt de film ook traag en je krijgt de indruk dat elke scene net iets te veel tijd neemt, ook al is het verhaal gecompliceerd en gelaagd. Het acteerwerk is soms opmerkelijk klunzig en de decors duidelijk nep. Hitchcock is denk ik gewoon niet helemaal mijn regisseur.
0
geplaatst: 18 december 2018, 18:42 uur
Prachtige film van hitchcock. Het camerawerk is echt geweldig te noemen door het gebruik van veel kleur, mooie locaties en natuurlijk dat duizelingwekkende shot wat hitch voor deze film heeft bedacht. James Stewart en Kim Novak zijn goed op elkaar ingespeeld en vormen een geweldig duo. Plak hier nog de indrukwekkende muziek van bernard herrman achter en het plaatje is compleet. Het enige jammere is dat de climax te snel wordt gegeven.
4,5 sterren
4,5 sterren
0
geplaatst: 20 februari 2019, 21:54 uur
Alfred Hitchcock, de paus van de suspense, is ook de meester van de geobsedeerde love-story. De aan hoogtevrees lijdende Scottie Ferguson (knap vertolkt door James Stewart) raakt in de ban van de vrouw die hij moet schaduwen. Wanneer ze door zijn schuld verongelukt, is hij reddeloos verloren. Tot hij haar dubbelgangster ontmoet...
De attractieve Kim Novak ontpopt zich tot een echte femme fatale. “Vertigo” is een hypnotiserend, overweldigend emotioneel en oer-cinematografisch meesterwerk met een briljante score van Bernard Herrmann en in prachtige kleuren. Ik heb die onvergetelijke en tijdloze klassieker al talloze keren herbekeken.
De attractieve Kim Novak ontpopt zich tot een echte femme fatale. “Vertigo” is een hypnotiserend, overweldigend emotioneel en oer-cinematografisch meesterwerk met een briljante score van Bernard Herrmann en in prachtige kleuren. Ik heb die onvergetelijke en tijdloze klassieker al talloze keren herbekeken.
1
geplaatst: 14 april 2019, 12:51 uur
“Only one is a wanderer; two together are always going somewhere.”
IJzersterke film van Hitchcock. Met Vertigo mixt Hitchcock romantiek, drama, mysterie en suspense, en maakt er een enerverende en ingenieuze film van. De acteerprestaties, het verhaal en de muziek zijn sterke punten, maar het allergrootste compliment moet de cinematografie krijgen. Want Vertigo ziet er schitterend uit, van de scenes Downtown San Francisco tot aan de scenes in het bos.
Kim Novak heeft een ongelooflijke screen presence, en als Madeleine/Judy weet ze twee persoonlijkheden op briljante wijze neer te zetten. Stewart is ook sterk als obsessieve sul, en hij legt echt zijn ziel en zaligheid in de rol. Het verhaal zit briljant in elkaar, met een aantal slimme regiekeuzes van Hitchcock. Zoals de clou van het verhaal, die een half uur voor het einde al wordt weggeven. Dat laatste half uur is beklemmend en bijna maniakaal zoals Stewart Novak omtovert tot zijn droomvrouw Madeleine. Hitchcock kennende zou het wel eens aardig meta kunnen zijn.
IJzersterke film van Hitchcock. Met Vertigo mixt Hitchcock romantiek, drama, mysterie en suspense, en maakt er een enerverende en ingenieuze film van. De acteerprestaties, het verhaal en de muziek zijn sterke punten, maar het allergrootste compliment moet de cinematografie krijgen. Want Vertigo ziet er schitterend uit, van de scenes Downtown San Francisco tot aan de scenes in het bos.
Kim Novak heeft een ongelooflijke screen presence, en als Madeleine/Judy weet ze twee persoonlijkheden op briljante wijze neer te zetten. Stewart is ook sterk als obsessieve sul, en hij legt echt zijn ziel en zaligheid in de rol. Het verhaal zit briljant in elkaar, met een aantal slimme regiekeuzes van Hitchcock. Zoals de clou van het verhaal, die een half uur voor het einde al wordt weggeven. Dat laatste half uur is beklemmend en bijna maniakaal zoals Stewart Novak omtovert tot zijn droomvrouw Madeleine. Hitchcock kennende zou het wel eens aardig meta kunnen zijn.
2
geplaatst: 14 april 2019, 13:22 uur
IH88 schreef:
Dat laatste half uur is beklemmend en bijna maniakaal zoals Stewart Novak omtovert tot zijn droomvrouw Madeleine. Hitchcock kennende zou het wel eens aardig meta kunnen zijn.
identieke scene zit maf genoeg ook in het boek ik heb altijd gelijk van willem frederik hermans. Uit 1952.Dat laatste half uur is beklemmend en bijna maniakaal zoals Stewart Novak omtovert tot zijn droomvrouw Madeleine. Hitchcock kennende zou het wel eens aardig meta kunnen zijn.
3
geplaatst: 7 mei 2019, 02:41 uur
Vertigo is één van mijn favoriete films, er was jaren geleden zelfs even een periode dat ik deze film ieder weekend bekeek,
...maar er is ook iets vreemds mee aan de hand:
het ligt aan mijn gemoedstoestand of ik het halverwege de film een geniale vondst van Hitchcock vindt om feitelijk de clou te verklappen, of dat ik dit als zwaar teleurstellend ervaar en van te voren weet ik nooit hoe ik er op zal reageren. Een week later kan het weer compleet anders zijn.
Geen idee of dit een normale reactie is bij deze film, of dat dit typisch bij mij het geval is.
Van de ene kant had ik liever gehad dat je samen met het hoofdkarakter ontdekt hoe het precies allemaal in elkaar steekt, het neemt op dat moment toch een groot deel van de opgebouwde spanning weg,
van de andere kant dwingt Hitchcock je nu na deze onthulling je sympathie voor Stewart te verleggen naar Novak en dat is natuurlijk heel slim gedaan. Je kunt het niet helpen om mee te gaan leven met het door haar gespeelde personage, zeker ook omdat die van Stewart steeds onsympathieker en fanatieker wordt, hij begint bijna zelfs psychopathische trekjes te vertonen, in zijn speurtocht naar de in zijn ogen perfecte vrouw, die hij door toe doen van zijn eigen tekortkomingen is verloren (of in ieder geval dat heeft men hem doen laten geloven).
Als kijker vraag je je voortdurend af hoe dit zal gaan aflopen en je hoopt dat het voor het veel sympathiekere Novak personage goed zal komen.
Qua acteren is het dik in orde: goed spel van Stewart en Novak weet de twee verschillende persoonlijkheden goed -en verschillend genoeg- overtuigend neer te zetten. En wat maakt ze iedere keer weer een enorme indruk op mij: ze is werkelijk een plaatje. Wat een geweldige, mooie vrouw was dat!
Dit is toch wel Hitchcocks beste film, die begint als een soort van spookthriller annex thriller mysterie en weet jou, de kijker, iedere keer weer op het verkeerde been te zetten en dan is er de climax waarbij de regisseur de intensiteit nogmaals opvoert. Helaas is dan net de laatste halve minuut ietwat teleurstellend en komt eigenlijk volledig uit de lucht vallen.
Toch vind ik dit een fantastische film, prachtig in beeld gebracht, fraai kleurgebruik en begeleidt door de briljante score van Bernard Herrmann. Pure klasse!
Een meesterlijke film, die ik keer op keer kan bekijken: een tien, ofwel 5 sterren!
...maar er is ook iets vreemds mee aan de hand:
het ligt aan mijn gemoedstoestand of ik het halverwege de film een geniale vondst van Hitchcock vindt om feitelijk de clou te verklappen, of dat ik dit als zwaar teleurstellend ervaar en van te voren weet ik nooit hoe ik er op zal reageren. Een week later kan het weer compleet anders zijn.
Geen idee of dit een normale reactie is bij deze film, of dat dit typisch bij mij het geval is.
Van de ene kant had ik liever gehad dat je samen met het hoofdkarakter ontdekt hoe het precies allemaal in elkaar steekt, het neemt op dat moment toch een groot deel van de opgebouwde spanning weg,
van de andere kant dwingt Hitchcock je nu na deze onthulling je sympathie voor Stewart te verleggen naar Novak en dat is natuurlijk heel slim gedaan. Je kunt het niet helpen om mee te gaan leven met het door haar gespeelde personage, zeker ook omdat die van Stewart steeds onsympathieker en fanatieker wordt, hij begint bijna zelfs psychopathische trekjes te vertonen, in zijn speurtocht naar de in zijn ogen perfecte vrouw, die hij door toe doen van zijn eigen tekortkomingen is verloren (of in ieder geval dat heeft men hem doen laten geloven).
Als kijker vraag je je voortdurend af hoe dit zal gaan aflopen en je hoopt dat het voor het veel sympathiekere Novak personage goed zal komen.
Qua acteren is het dik in orde: goed spel van Stewart en Novak weet de twee verschillende persoonlijkheden goed -en verschillend genoeg- overtuigend neer te zetten. En wat maakt ze iedere keer weer een enorme indruk op mij: ze is werkelijk een plaatje. Wat een geweldige, mooie vrouw was dat!
Dit is toch wel Hitchcocks beste film, die begint als een soort van spookthriller annex thriller mysterie en weet jou, de kijker, iedere keer weer op het verkeerde been te zetten en dan is er de climax waarbij de regisseur de intensiteit nogmaals opvoert. Helaas is dan net de laatste halve minuut ietwat teleurstellend en komt eigenlijk volledig uit de lucht vallen.
Toch vind ik dit een fantastische film, prachtig in beeld gebracht, fraai kleurgebruik en begeleidt door de briljante score van Bernard Herrmann. Pure klasse!
Een meesterlijke film, die ik keer op keer kan bekijken: een tien, ofwel 5 sterren!
0
geplaatst: 26 mei 2019, 09:23 uur
Prachtige film in de tijdsgeest. James Stewart en Kim Novak zijn erg goed. Tweede film die ik van Hitchcock heb gezien (na The Birds). En vind deze beter.
0
Zwolle84
geplaatst: 19 juni 2019, 21:43 uur
En tijdens de derde weer van een 9 naar een 7.
Het houdt je van de straat.
0
Zwolle84
geplaatst: 19 juni 2019, 22:45 uur
John Milton schreef:
Volgende keer weer 9.
Volgende keer weer 9.
Die kans lijkt me klein. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik te hoog heb ingezet.
0
geplaatst: 1 augustus 2019, 21:13 uur
Na Rear Window te zien van Hitchcock was ik eigenlijk niet echt overtuigd van de grootsheid van deze regisseur. Ik heb het daarna ook niet direct meer aangedurfd om een tweede film van hem te kijken. Na het aanschouwen van Vertigo ben ik toch al een kwartslag gedraaid naar de richting van meesterlijk regisseur. Zoals jullie misschien wel weten zie ik graag eens een neo-noir film met een femme fatale in de hoofdrol. Nu in de echte noir films moet ik me nog verdiepen maar dat zal er vast ooit wel eens van komen. Het is ook erg verrassend dat ik van Brian De Palma's Obsession weinig kon genieten (1.5*), ondanks dat ik het overgrote deel van zijn oeuvre erg kan appreciëren. Het is waarschijnlijk niet voor niets dat scenarist Paul Schrader niks meer met die film te maken wou hebben nadat De Palma het scenario herwerkte.
Tot zo ver Obsession dat hier duidelijk invloeden/ideeën van heeft overgenomen maar verre van een remake kan genoemd worden. Vertigo is een film die in het eerste uur redelijk drijft op de spanning om dan over te gaan in een steeds fanatieker wordend liefdespel. Het einde vind ik wat abrupt en ook nogal vreemd. Hier zal vast een religieuze symboliek achter steken met die non. . Blij om eens gezien te hebben en ik denk dat Hitchcock nummer 3 er sneller zit aan te komen.
Tot zo ver Obsession dat hier duidelijk invloeden/ideeën van heeft overgenomen maar verre van een remake kan genoemd worden. Vertigo is een film die in het eerste uur redelijk drijft op de spanning om dan over te gaan in een steeds fanatieker wordend liefdespel. Het einde vind ik wat abrupt en ook nogal vreemd. Hier zal vast een religieuze symboliek achter steken met die non. . Blij om eens gezien te hebben en ik denk dat Hitchcock nummer 3 er sneller zit aan te komen.
1
geplaatst: 17 februari, 20:31 uur
Mager.
Soms willen de oudere klassiekers me nog weleens pakken. Wetende dat Hitchcock destijds zijn tijd wel vooruit kon gaan met enkele toffe trucjes, zijn het vooral andere elementen die het hier gewoon niet compleet maken helaas.
Want wanneer Hitchcock qua stijl uitpakt ziet het er goed uit. De film leeft al helemaal op wanneer de Vertigoscenes beginnen. Dat zijn wel de stukjes die de film bijzonder weten te maken. Ook zoiets als die opening zijn leuke toevoegingen aan de film.
De film is nergens heel spannend en weet slechts zelden intens te zijn. De momenten van spanning zijn trouwens schaars en de mystery niet al te pakkend. De twist vond ik ook weinig bijzonder eigenlijk. Dubbelgangers zij nou niet bepaald vernieuwend meer in de filmwereld.
Acteerwerk is ver ondermaats. Novak was te erg voor woorden. Stewart te oud. De romantiek voelt al snel niet echt aan zo. Bovendien vind ik de romantiek echt tot de belabberdste romantiek behoren uit de gehele filmgeschiedenis. Zo overdreven, zo nep. De dialogen zijn van triest niveau.
Schrik dan toch wel dat het van Hitchcock kwam, die ik altijd als een wat modernere regisseur zag destijds. Zeker de kleurtjes laten wel zien dat Hitchcock een eigenaardig mannetje was en wel iets aan wilde durven. Maar op andere genres, vooral romantiek en drama, faalt het echt op grandioze wijze.
De sceneovergangen zijn ouderwets, wat vanzelfsprekend is. Maar ik blijf het toch slordige en abrupte overgangen vinden. Zo voelt het allemaal redelijk gehaast aan. Voor de rest heeft de film wel zijn charmes. Ik ga het weer herhalen, de kleurrijke beelden. De thriller bij vlagen intrigerend en de Vertigo erg pakkend.
Zal vast monumentaal zijn in de filmgeschiedenis, maar de romantiek is zo hinderlijk dat ik mezelf er niet overheen kan zetten gewoon van de geschiedenis te genieten.
Soms willen de oudere klassiekers me nog weleens pakken. Wetende dat Hitchcock destijds zijn tijd wel vooruit kon gaan met enkele toffe trucjes, zijn het vooral andere elementen die het hier gewoon niet compleet maken helaas.
Want wanneer Hitchcock qua stijl uitpakt ziet het er goed uit. De film leeft al helemaal op wanneer de Vertigoscenes beginnen. Dat zijn wel de stukjes die de film bijzonder weten te maken. Ook zoiets als die opening zijn leuke toevoegingen aan de film.
De film is nergens heel spannend en weet slechts zelden intens te zijn. De momenten van spanning zijn trouwens schaars en de mystery niet al te pakkend. De twist vond ik ook weinig bijzonder eigenlijk. Dubbelgangers zij nou niet bepaald vernieuwend meer in de filmwereld.
Acteerwerk is ver ondermaats. Novak was te erg voor woorden. Stewart te oud. De romantiek voelt al snel niet echt aan zo. Bovendien vind ik de romantiek echt tot de belabberdste romantiek behoren uit de gehele filmgeschiedenis. Zo overdreven, zo nep. De dialogen zijn van triest niveau.
Schrik dan toch wel dat het van Hitchcock kwam, die ik altijd als een wat modernere regisseur zag destijds. Zeker de kleurtjes laten wel zien dat Hitchcock een eigenaardig mannetje was en wel iets aan wilde durven. Maar op andere genres, vooral romantiek en drama, faalt het echt op grandioze wijze.
De sceneovergangen zijn ouderwets, wat vanzelfsprekend is. Maar ik blijf het toch slordige en abrupte overgangen vinden. Zo voelt het allemaal redelijk gehaast aan. Voor de rest heeft de film wel zijn charmes. Ik ga het weer herhalen, de kleurrijke beelden. De thriller bij vlagen intrigerend en de Vertigo erg pakkend.
Zal vast monumentaal zijn in de filmgeschiedenis, maar de romantiek is zo hinderlijk dat ik mezelf er niet overheen kan zetten gewoon van de geschiedenis te genieten.
1
geplaatst: 13 juli, 09:58 uur
Het camerawerk van Robert Burks is schitterend, Bernard Herrmann verzorgde de even mooie als effectieve muzikale score en James Stewart geeft op indrukwekkende wijze gestalte aan de complexe hoofdpersoon in dit romantische mysterie. Desondanks is dit Hitchcocks zwakste film uit de jaren '50 en dat komt vooral door een extreem vergezocht verhaal dat bovendien vol plotgaten en een enkele toevalligheid zit.
De scènes met Barbara Bel Geddes, in een zeer ondankbare rol, voegen niets toe en zonder de sfeervolle muziek van Herrmann zou de eerste helft van de film - met name de sequentie waarin John Madeleine [Kim Novak] eindeloos schaduwt - nauwelijks door te komen zijn. Fans van deze film verwijzen veelal naar een paar momenten (de scène bij San Francisco Bay, het beroemde zoom-shot in de klokkentoren en het moment waarop Judy's transformatie tot Madeleine is voltooid), maar die momenten maken nog geen monumentaal meesterwerk. Een overgeanalyseerde en overschatte film.
De scènes met Barbara Bel Geddes, in een zeer ondankbare rol, voegen niets toe en zonder de sfeervolle muziek van Herrmann zou de eerste helft van de film - met name de sequentie waarin John Madeleine [Kim Novak] eindeloos schaduwt - nauwelijks door te komen zijn. Fans van deze film verwijzen veelal naar een paar momenten (de scène bij San Francisco Bay, het beroemde zoom-shot in de klokkentoren en het moment waarop Judy's transformatie tot Madeleine is voltooid), maar die momenten maken nog geen monumentaal meesterwerk. Een overgeanalyseerde en overschatte film.
* denotes required fields.
* denotes required fields.