Vertigo (1958)

het was toch ook Grace Kelly?

Heeft niets te maken met de rest van de film, maar het is ook altijd smullen van die heerlijke over-the-top-onderzoeksrechter met z'n suggestieve intonatie. "En u hoeft zich ook niets aan te trekken van zijn wanhopige falen..."

Ik vind deze toch een van de mindere films van Hitchcock.
Een beetje te langdradig.
Hoewel de cast het wel prima doet, en vooral leuk om Barbara Bel Geddes eens in haar jonge jaren te zien, later zou ze zoveel bekender worden met haar rol als de moeder van de Ewings in 'Dallas'.
Heb de film dus wel uitgekeken, maar met een half uur minder had het beter geweest.

Wow, verklaar nader, heb ik gemist!

Overigens de eerste oudere film die ik heb gezien. Ik verwachtte een ouderwets, saai, slecht geacteerde "over datum" film, maar dit is puur kunst!

Deze lag bij mij al een hele tijd stof te happen, nadat het gisteren in een MM-discussie voorbij kwam (waarvoor dank John Milton ) werd het tijd om deze op te zetten.

De film kent een uiterst fraaie eerste helft waar de degelijkheid in alle opzichten van afspat en waar ik qua waardering steeds dus op een ruime 4* zat, de tweede helft / het einde wordt bij mij in zo'n geval beslissend of de film een nog hogere of lagere score haalt. Het werd voor mij lager, want op een gegeven moment wordt er een draai aan het verhaal gegeven, en naar het einde toe vond ik het beduidend minder. Ik blijf ook met twee ("verhaaltechnische") vragen achter...

Ik vond het jammer dat halverwege middels de geschreven bekentenis aan de kijker even wordt verteld (lees: gespoild) hoe de vork in de steel steekt. Door het in de prullenmand verdwijnen van die bekentenis is het duidelijk dat Hitchcock dit alleen maar doet om de kijker in te lichten, maar waarom...??? Hitchcock, had dat nou voor later bewaard!!

Daarmee begonnen de minpuntjes, die in de eerste helft volstrekt afwezig waren, zich vanaf dan op te stapelen. Ongelofelijk hoe de vrouw in de modewinkel werd behandeld, als een soort bezit van de man, waarbij zij een object werd en het winkelpersoneel hem aansprak en zijn verzoeken opvolgde, met haar enkel als paspop. Ik kan me moeilijk voorstellen dat het écht zo extreem aan toeging in die tijd. De gedragingen van de vrouw werden steeds lastiger om van een logica te voorzien, en waarom zij op het einde doet wat ze doet begrijp ik al helemaal niet. Of het nou zelfmoord is (waarom?), of schrik van de non (waarom?), in beide gevallen kan ik het niet plaatsen....Iemand een theorie?

Pluspuntjes zijn er natuurlijk genoeg, die zijn in andere meningen al ruim aan bod geweest dus daar begin ik niet over . Een ruime 3,5*.

Minpuntjes worden anders (zie meningenfilter) ook voldoende aangehaald.

(Ja jammer, voor jou en die critici )

arno74 : wat het eerste punt betreft, Hitchcock maakte juist opzettelijk al duidelijk hoe de vork in de steel zat: hij vond het belangrijker dat de toeschouwer op de hoogte was van de situatie en zo met Scottie èn Judy kon meeleven en hun psychologische conflicten kon voelen, dan om een soort surprise-twist te creëren. (Het voorbeeld wat hij zelf altijd gaf: als je bij twee mensen opeens een bom onder tafel laat afgaan is dat een korte schok, maar als je de kijker hebt laten zien dat de bom geplaatst is en hem hebt verteld wanneer hij af zal gaan heb je minutenlange suspense – veel interessanter.)
        Wat het tweede punt betreft, natuurlijk zullen veel vrouwen in de jaren vijftig veel gezeggelijker zijn geweest, maar waar het in dit specifieke geval om gaat is dat Judy hoopt dat Scottie echt van haar zal gaan houden wanneer ze zich helemaal als Madeleine gaat kleden, kappen en gedragen.
        Bij het slot schrikt ze gewoon van die non, die inderdaad uit het niets komt opdagen en geen verdere functie (noch in het voorafgaande, noch op dat moment) heeft. Een niet erg bevredigende afsluiter, en een smetje op de film als geheel, maar een happy ever after-einde zou na alles wat Scottie en Judy elkaar hebben aangedaan ook niet realistisch meer zijn geweest.

Dank Roger Thornhill, kan me wel vinden in wat je zegt. Het gedrag van de vrouw in de winkel lijkt me ook noodzakelijk voor wat Hitchkock ons wou vertellen, en wellicht inderdaad niet iets dat generaliserend was voor die tijd. En dat slot is inderdaad helaas niet super bevredigend.

Het eerste punt (de motivering van Hitchkock) klinkt ook zeer aannemelijk, al heeft het in de praktijk (in mijn geval) niet zo gewerkt zoals het dan in theorie was bedoeld. Juist het eerste deel van de film vond ik sterker. Ook zonder dat we als kijker weten wat er precies speelt kun je volgens mij bijvoorbeeld met mimiek ook duidelijk tonen dat er spanning is tussen die twee, en dat ze iets achterhouden, waardoor je ook diezelfde minutenlange suspense zou hebben gehad, zonder zoveel prijs te geven, en als dat pas op het einde naar voren kwam dan was het slot misschien ook bevredigender geweest. Maar ik zit nu even Hitchkock de les te lezen

One is glad to be of service

Tja, die what-if-scenario's zijn altijd totaal zinloos aangezien Hitchcock wel niet meer uit zijn graf zal opstaan om zijn film te herschrijven (aangenomen dat hij dat al zou willen – dat herschrijven, bedoel ik), maar ik maak me er zelf ook nog wel eens schuldig aan...

Een extreem saai wangedrocht dat mij op twee uur tijd van een dolenthousiaste cinefiel in een verbitterde en uitgeputte Hitchcockhater heeft veranderd. Blijkbaar lijdt het oeuvre van deze man aan dezelfde kwaal als dat van Tarantino: hoe groter de rommel, hoe meer gejuich.

Dit had geen uitstaans met een mysterieuze thriller, maar was niks meer dan een onnozel liefdesdrama met een wanordelijke en onvoltooide twist. Onvergelijkbaar met het fenomenale Rope.

Snel weer vergeten deze smakeloze klucht!

Haha, dat zullen ze leuk vinden dit commentaar.

Frons niet zo met je wenkbrauwen John Milton

Haha

Komt goed Dick!

Vertigo beter dan Citizen Kane? In 2012 door filmcritici tot de #1 film uitgekozen, aldus de Volkskrant. Daarmee de film van Orson Welles verdrijvend. Tis een beetje appels en peren vergelijken, maar Vertigo een masterpiece noemen? kHeb het nooit zo gezien.

Een film waar de meningen sterk over verdeeld zijn. Aan de ene kant een ijzersterk verhaal en prachtige locaties. Alhoewel de zoomlens al uitgevonden was, werd er in die tijd (1958) gelukkig niet of nauwelijks gebruik van gemaakt. Dat onding kwam pas later in zwang. In deze film rijdt de camera gewoon naar iemand toe als hij/zij beter in beeld moet komen.
De casting vind ik minder gelukkig: James Stewart vind ik typisch iemand die bij z'n geboorte al een ouwelijk gezicht had. Kim Novak heeft weliswaar een hoofdrol, maar die rol komt pas op het einde van de film goed uit de verf. De rest van de tijd zit ze in feite alleen maar mooi te zijn.
Meer dan 3,5 kan ik er na al die jaren nog steeds niet van maken.

Vage film, met net iets teveel wendingen naar mijn smaak. Ook het wat pathetische acteerwerk vond ik minder. Hoort dan misschien bij die tijd, maar ik heb al films gezien (en ouder) die wat dat betreft vlotter en frisser overkwamen.

Er zitten wel regelmatig mooie scenes in, je kan zien dat er veel aandacht is besteed aan de cinematografie, de omgevingen en de muziek, en James Stewart is uiteraard een erg charismatische man. Toch vond ik het wat teveel all over the place. Op papier is het best een leuk in elkaar zittend verhaal, in de praktijk vond ik het er niet helemaal uitkomen.

3*

Vrijdag gezien op NPO 2. Erg mooi gerestaureerd, de kleuren spatten van het beeld af. De film zelf vond ik bij vlagen erg gewaagd. De eerste climax wordt al halverwege de film prijsgegeven, waardoor ik me kan voorstellen dat het tweede deel voor sommigen weinig interessant was. Met het eind waagt Hitchcock ook een gokje. Ikzelf vond het briljant, voorlopig mijn favoriete Hitchcock samen met Rear Window.

Nog eens bekeken en extreem van genoten. Als dolenthousiaste cinefiel en fervente bewonderaar van Hitchcock, voor mij de grootste kineast aller tijden.

“Only one is a wanderer; two together are always going somewhere.”

Dit is na Psycho mijn tweede kennismaking met het werk van Hitchcock en Vertigo is me een stuk beter bevallen. Er zit gewoon veel meer schwung in de film en Hitchcock mixt romantiek, drama, mysterie en suspense en maakt er een enerverende en ingenieuze film van.

De acteerprestaties, het verhaal en de muziek (briljant) zijn sterke punten maar het allergrootste compliment moet de cinematografie krijgen. Want wauw, wat ziet Vertigo er schitterend uit. Alleen al om die scene in het bos ga ik Vertigo zo snel mogelijk nog een keer kijken en ook San Francisco wordt prachtig in beeld gebracht. Kim Novak vind ik geen super aantrekkelijke actrice maar je blijft naar haar kijken. Wat een screen presence en charisma heeft die dame met die schitterende ogen en dat blonde haar. Als Madeleine/Judy weet zij twee persoonlijkheden op briljante wijze neer te zetten. Stewart is ook aardig als obsessieve sul en hij legt echt emotie in zijn rol. Het verhaal is briljant in zijn eenvoud en zit goed in elkaar met een aantal slimme regiekeuzes van Hitchcock, zoals de clou van het verhaal een half uur voor het einde al weggeven. Dat laatste half uur is erg "creepy" en ik vraag me af hoe meta het allemaal is. Hitchcock had ook een voorkeur voor blondines. Na Psycho was ik teleurgesteld maar Vertigo smaakt naar meer.

Prachtige film over een ex-agent die door een oude schoolvriend wordt gevraagd diens vrouw in de gaten te houden. Meeslepend vanaf de mooie openingssequentie. Een gelaagd plot met een prima twist. Naast de mooie en perfect bijpassende muziek van Bernard Herrmann ziet de film er ook prachtig uit met een aantal mooie shots. Zeker één van de beste films van Alfred Hitchcock.

Fantastisch film..vind james steward een fijne acteur. Ben zowiezo hitchcock fan

Enigszins ontgoocheld over deze Hitchcock-film waar de oplossing van het mysterie veel te vroeg komt.
Daarvóór was het wel nieuwsgierig uitkijken en Hitchcock's meesterlijke, koele manier van opbouw bewonderen, maar echt denderend werd het nooit.
In het tweede deel gaat het onwaarschijnlijk toeval in het verhaal een grote rol spelen en lijkt het meer op een romance dan op een thriller.
Het einde vond ik helemaal niets. Absoluut geen climax die aansprak.

"The Tragic result of your weakness" Erg leuk om te zien hoe mevr. Novak, Stewart elke scene compleet wegspeeld. Ze loopt ook niet, ze schrijdt voort op een wolkje lijkt het.

gelukkig!

Ik vreesde even...

Knap ook van Stewart, past in het verhaal.


De muziek in deze film behoort tot de mooiste ooit geschreven.


Mooi ook dat echt niemand erin is geïnteresseerd of de dader van de moord nog gepakt wordt. Totaal oninteressant blijkbaar, ook voor Hitchcock.

Vertigo's status is begrijpelijk: het script is best briljant (al werd de plottwist wat plots en saai gebracht), het acteerwerk is goed en de film oogt veel minder gedateerd dan dat de film is. Er heerst een fijne sfeer en zowel de beelden als de soundtrack zijn mooi. In 1958 moet dit wel als een meesterwerk gevoeld hebben.

Gek genoeg kom ik toch weer niet erg hoog uit bij een klassieker, want God wat duurt het allemaal lang. Bepaalde simpele scènes hadden wel 5x ingekort kunnen worden, dit haalde mij constant uit de film. Tot aan met Madeleine's achtervolging krijg je je ogen niet van het scherm, helaas gebeurd dat daarna steeds meer en meer, tot ik me dood verveelde. Judy kon me ook helemaal niks meer schelen, tot de laatste toren scène die het allemaal alsnog keurig afrondde.

Zonde, maar toch een redelijke 3.5*.

Hitchcock ligt me ook wel. Vertigo vind ik vooral op visueel vlak erg mooi, met de mooie beelden van San Francisco, en de mooie mise-en-scène en goed herkenbare setting. Het bevat een spannend script die ondersteund wordt door de juiste muziek die bijdraagt aan de spanning. Ik vond het ook na de onthulling spannend, en het liefdesverhaaltje vond ik ook interessant. We kregen ook geen vraag op waarom moest ze dood? en ook dat plotse einde riep vragen op. Het was mooi, alleen vond ik dat het net dat tikkeltje extra ontbreekt.

Als je de symboliek in de film gaat zien wordt het einde opeens heel erg leuk en sterk. En tragisch.

Leg uit!

Het is mijn interpretatie hoor. Waar een toren voor staat hoef ik je niet uit te leggen. Scottie heeft, samen met zijn hoogtevrees, ook zijn zelfvertrouwen verloren. Hij is impotent geworden. Als hij een toren probeert te beklimmen komt hij niet ver. Het is de pure schoonheid van Madeleine die hem zijn potentie uiteindelijk teruggeeft . Hij beklimt de toren tot bovenaan. Maar dan steekt uitgerekend een kloosterzuster haar hoofd om de hoek en Madeleine ontglipt hem voor de tweede keer. (Maar hij is wel over zijn hoogtevrees heen.)

O, die is niet slecht... Zoals we uit het slotbeeld van North by Northwest weten was Hitchcock niet vies van een populair Freudiaans motiefje of symbooltje op z'n tijd, dus dat zou zomaar kunnen. Mooie vondst, het zou in ieder geval dat abrupte slot wel verklaren!

Toevallig is mijn kat Aristo op dezelfde jarig als de grootmeester zelf: 13 augustus. Ook Kim Novak heeft iets katachtigs over zich; haar gracieuze, aristocratische manier van bewegen, de zwaar aangezette wenkbrauwen, wat vooral opvalt bij de tweede Kim Novak en haar het uiterlijk geeft van een katachtig roofdier. Bioloog Midas Dekkers vergelijkt de kat met vrouwen als Marilyn Monroe en Madonna, vrouwen die de fantasie prikkelen, ongrijpbare vaak hoogblonde vrouwen, zoals de typische Hitchcock-vrouw. Het lijkt wel of Kim Novak meerdere levens heeft en altijd weer op haar pootjes terechtkomt. Haar echtgenoot vertelt Stewart dat ze vaak in gedachten is verzonken en zo afwezig lijkt. Hij zegt letterlijk over zijn vrouw: ..and she wanders, God knows where she wanders... (dat vraag ik me nou ook altijd af als mijn kat buiten is en een nachtje wegblijft) De plot zelf die uit twee delen lijkt te bestaan doet weer denken aan The Black Cat van Edgar Allan Poe. Ook grappig is het moment dat Stewart bij Novak aan de deur staat en zij even twijfelt of ze hem wel of niet zal binnenlaten, tot ze zegt: Well, you don't look very much like Jack the Ripper. Kim Novak schijnt dus ook nog te weten hoe Jack the Ripper eruit zag. Raadselachtig hoor.

Van de week Vertigo maar weer eens opgezet, dit naar aanleiding van Zuster Stein' scherpe analyse van de bloedstollende finale, waardoor ik de film nu met heel andere ogen zag. De ene na de andere fallussymbool trok aan mijn netvlies voorbij: de wandelstok die Stewart op zijn hand laat balanceren, de gigantische boom die John en Madeleine staan te bewonderen en natuurlijk de klokkentoren.

We zien Novak voortdurend door de ogen van Stewart, die tot over zijn oren verliefd is op deze mysterieuze verschijning; wanneer hij haar begluurt vanuit een donker kamertje in een bloemenwinkel waar we Novak zien in een zee van kleuren en bloemen, de vlammen die vlak achter haar oplaaien als ze voor de open haard zit.. Stewart is helemaal geobsedeerd door haar. De burgerlijke Midge doet hem vrijwel niets: Oh Midge, don't be so motherly...

De fenomenale muziek, de schitterende opening en dat stuk in het midden met de fluoriserende kleuren en de spiraalvormen, waar het lijkt of Hitchcock ons onder hypnose wil brengen. De spiraalvorm komt overigens ook in de rest van de film herhaaldelijk terug: in het opgestoken haar van Novak, de wenteltrap in de toren en de jaarringen in de omgehakte boom.

En tot slot dat geheimzinnige einde - een moord in een kerk gaat sowieso je verstand te boven - waar alles lijkt samen te komen en waar nog even de hoop bestaat dat alles goedkomt, maar dan is daar ineens de Dood, die maar een doodeenvoudige non blijkt te zijn.