After Hours (1985)

I'll probably get blamed for that.
Bijzonder leuke film, die in alle opzichten geslaagd is. Doordat de film lekker mysterieus en bizar is heb je een heel komisch sfeertje. Griffin speelt een beetje een sukkeltje die werkelijk waar zijn nacht van zijn leven te voorduren krijgt. Normaal niet zo gek van dit soort werk, het kan enorm op de zenuwen werken als telkens iets maar weer niet lukt. Bijpassende soundtrack, al met al een prima filmpje. Maar niet zo veel bijzonder. 3 sterren

malkoen"]dit is echt mijn genre,deze film heeft me spontaan verrast ik had nooit verwacht dat het zo'n goede film zou zijn, alles zit erin spanning sfeer en geweldige acteerprestaties, voor mij de beste film aller tijden.

Goede film met die heerlijke asobuurten van NY, die in de jaren 90 helemaal uit het NYse straatbeeld verdwenen en dus ook van het witte doek als logisch gevolg.
Film begint als komedie, maar gaandeweg neemt ie je mee in hoe een bad, bad trip zou kunnen zijn in je geest.
Griezelig grapppig.

3,5

Absolute voltreffer. Één van de meest bizarre komedies die ik gezien heb. Al is komedie ook niet het goede woord. Je voelt de spanning gewoon, je zit op het puntje van je stoel.
Beetje een sfeer die doet denken aan de slotscene van Carlito's Way....
Op een gegeven moment wil je schreeuwen naar het scherm: 'Breng nou eerste die sleutels terug!'
Als een film dat met je doet, is het een goeie!

Erg aparte film. Desalniettemin heb ik er lekker doorheen kunnen kijken en me prima vermaakt.

3*

Erg originele en knotsgekke film! Hoewel het na een tijdje wel een beetje teveel van het goede is verveelt het geen minuut! Heerlijk vermaak

Bij After Hours moest ik in eerste instantie denken aan Eyes Wide Shut, maar dan met minder erotische spanning en meer papier-maché. Waar in EWS dokter Bill zich aldoor verder van huis verwijdert, gekweld door het ondraaglijke idee van zijn overspelige vrouw, koestert Paul na een kortstondige drang naar een amoureus avontuurtje enkel nog de tevergeefse wens om thuis te raken. Maar ja, geen geld voor een taxi... Hoewel dit velerlei mogelijkheden biedend uitgangspunt garant had kunnen staan voor een reeks geslaagde absurdistische avonturen (denk maar aan het tapijtje in The Big Lebowski), lijken zowel Paul als de film nergens echt naartoe te gaan. Voor mijn gevoel had het althans beter uitgepakt als het verhaal daarna een hilarischer of donkerder wending nam. Mijn favoriete fragmenten zijn de reeds genoemde opmerking "I'll probably get blamed for that, too", en de tekening van die haai met iemands dinges tussen zijn tanden. De sympathieke (Italiaans-Joodse?) tronie van Dunne doet het goed op het witte doek, waardoor ik het jammer vind dat hij zo weinig grote rollen op zijn naam heeft staan. After Hours is een film met een begrijpelijke cultstatus, maar desondanks kan ik er niet meer dan 3 sterren aan kwijt.

Ik citeer ook vaak scenes uit The Wiz tijdens de daad, toevallig.

LOL

Leuke donkere komedie waarin de hoofdpersoon allerlei labiele figuren (vooral vrouwen) ontmoet in nachtelijk NY (niet zozeer de asobuurten, ook in de jaren 80 was SoHo al een buurt vol artistiekelingen). Dunne speelt prima, vreemd dat die in zo weinig grote films heeft gespeeld. Tegen het einde, met de mob, werd het me iets te grotesk maar het droge slot was wel weer geslaagd. Leuke, wat atypische Scorsese.

Op die poster is ie net David Byrne!

Leuke film inderdaad. Uitstekende regie en acteerspel van vooral Dunne. Ik moest even kijken op IMDB hoe het allemaal zat met hem, maar hij blijkt inderdaad in weinig grote films te hebben gespeeld.

Ik kan me voorstellen dat sommige mensen het maffe gedoe iets te veel beginnen te vinden na een tijdje, maar voor mij duurde dat nooit te lang. En het past ook wel bij de film als geheel, vanaf de scène in de taxi weet je al dat er zo'n sfeertje aan zit te komen.

Deze film heb ik ook opnieuw bekeken na 27 jaar. Ik heb er de eerste keer smakelijk om moeten lachen nu bracht ie af en toe wat glimlachjes op mijn gezicht.

Saaie kantoorpief ontmoet mooie meid en beeld zich in dat ze brandwonden heeft. Eigenlijk is zij de enige normale vrouw die hij die avond ontmoet maar daar komt hij pas achter als het al te laat is. De rest van zijn nacht is gevuld met krankzinnige ontmoetingen met eenzame hunkerende vrouwen.

Leuke bijrolletjes van Cheech & Chong als kunstminnende inbrekers .

Heerlijke film, die gewoon lekker wegkijkt. Dat het er op het einde iets over ging, stoorde me totaal niet. Ik hou sowieso wel van films met vreemde personages/situaties.

4,5*

Iemand die zijn standaard grijze leventje wil ontvluchten, maar in iets terecht komt wat uiteindelijk te veel van het goede voor hem blijkt te zijn.

Geen idee of ik naar een droom heb zitten kijken, of dat het echte belevenissen waren voor Paul. Leuk was het wel!

Scorsese maakt een kleinere New York-film, toen hij na een aantal flops en het toen afgeketste The Last Temptation of Christ even de weg kwijt was. Het is een Murphy's Law-komedie. Erg vermakelijk, maar mijn Scorsese-favoriet is het niet. Daarvoor is het net niet absurd genoeg, maar is het ook te ver van de realiteit af. Een beetje te vaak tussen de wal en het schip om ècht iets extra's te hebben.

Valt me trouwens op dat er zoveel discussie hier en zoveel discussie tijdens het maken van de film was over het einde. Vond het perfect, na zo'n nacht wil je alleen maar terug je suffe routine in, het verlangen daar uit te treden wordt afgestraft.

3.5*

Vermakelijk tussendoortje, die eigenlijk voorbij is voordat je het weet.

Erg veel om het lijf heeft het niet vond ik. Het hangt een beetje tussen een parallele wereld en realiteit in, wat opzichzelf een leuk uitgangspunt is, maar toch niet helemaal goed uit de verf komt. De hoofdrol is een leuke vertolking, de bijrollen vond ik wat minder. Muziekkeuze is wat standaard maar vrij aardig. Qua regie en beeldvoering effectief.

Ruime 3*, had wat gekker gemogen wat mij betreft, verder niet zoveel op aan te merken.

Een sterke film van Scorsese met de sfeer van David Lynch. Wat wil je als filmliefhebber nog meer?

Een sterke film van Scorsese met de sfeer van David Lynch zou een goed begin zijn

Ik kan het hebben over de mooie sfeer van deze film. Donkere straatjes, regen en veel neon verlichting. Over de fijne cameravoering en over de soms irritante muziek. Waarschijnlijk allemaal door toedoen van Scorsese. Daar ga ik het niet over hebben, want weg van de regie valt iets veel leukers te vertellen, het verhaal van Joseph Minion.

Minion verzon het script van After Hours in zijn studententijd, grotendeels geïnspireerd door het radio hoorspel van Joe Frank. Die kwam erachter en klaagde hem succesvol aan voor plagiaat. De carrière van Minion is het nooit meer echt te boven gekomen en de regisseurs die daarna nog met zijn scripts werkten gaven hem geen credit voor de vreemde, nogal bizarre scripts. Hij wist na After Hours o.a. nog zijn stempel te drukken op Vampire's Kiss met Nic Cage en het naïef aandoende, maar eveneens duistere Motorama .

Ik zag deze 2 genoemde films eerder dan dit After Hours en dan vraag ik me achteraf toch af waarom deze film niet wat vreemder kon zijn. Stond Minion aan het begin van zijn (niet erg succesvolle) carrière, of werd hij wat tegen gehouden door Scorcese? Who knows. Feit is dat hij later vreemdere scripts zou schrijven.

Alle ingrediënten van zijn stijl zijn wel aanwezig hoor. Een vreemde sfeer en dito typetjes, ongelukkige situaties en toevalligheden die maar blijven opstapelen, zwarte humor en een zekere vorm van zelfbewustheid. Als de hoofdpersoon op den duur uitkraamt na de zoveelste ongelukkige situatie "I'll probably get blamed for that" is in ieder geval duidelijk dat de steeds groter wordende voorspelbaarheid in de film wel bewust gedaan is. Toch, het mag allemaal wat meer. Ja Paul beleeft een ongelukkige nacht, maar het valt achteraf allemaal wel mee.

Dat ik de 2 genoemde films eerder zag speelt ongetwijfeld mee in mijn beoordeling. Deze zin veel vreemder, meer over de top en pikzwart. Jammer dat Joseph Minion zo vroeg in zijn carrière al tegen een schandaal aanliep, ik had hem graag eens met David Lynch of Terry Gilliam zien werken, dat zal nu niet zo snel gebeuren. Een vergelijking met de Lynch sfeer zie ik hier ook wel, maar niet 1 die de film omhoog tilt. Zie er best wel wat van de goofyness van Wild At Heart in, maar dan toch wel ietsje minder uitgevoerd. Minion, Cultheld nu en dik verdiend ook, want qua schrijfwerk is zijn stijl erg fijn.

Wat betreft Scorcese, die zorgt voor de rest. De mooie stijl, de cameravoering en het vlotte sfeertje. Echter, dat is niet wat de film nog wel vermakelijk maakt. Joseph Minion

Thanx Inland Rabbit voor al die info. Meteen op zoek naar die twee genoemde films. Kwam ook al deze tegen van Minion: On The Run (1999) met Michael Imperoli en John Ventimiglia, die beiden echt schitterden in de Sopranos. Die twee acteurs met een script van Minion over een lange dolle nacht in New York zou toch de moeite waard moeten kunnen zijn. De regisseur zegt me niks, heeft drie films op zn naam maar nog nooit ook maar een stem kunnen genereren hier op MM

Goeie film waarin een man een leuke vrouw ontmoet en diezelfde nacht nog met haar afspreekt. Een paranoïde komedie die zich afspeelt tijdens één lange nacht in New York. De opeenstapeling van lichtelijk bizarre gebeurtenissen laten zich niet gemakkelijk voorspellen. Uitstekend camerawerk en veel leuke bijrollen. Met gemak 3.5 sterren.

Sterke, vreemde, deprimerende zwarte komedie, visueel sterk, met een strak script en een broeierige sfeer, over een yuppie die met computers werkt en in beginsel een saai leven heeft. Totdat zijn wereldje op de kop wordt gezet en hij terecht komt in het verwarrende artiesten nachtclub bestaan in Soho. Hoewel het verhaal zich tegen vrouwen keert, focust het nog meer op de verbazingwekkende bizarre verhalen van de personages wier leven door onverwachte gebeurtenissen werd bepaald. Het script is geestig.

Deprimerend, Gauke? Niet laaiend enthousiast ben ik over deze Scorsese, niet grappig genoeg voor een komedie en niet spannend genoeg voor een thriller. Wat er overblijft is een redelijk vermakelijke en behoorlijk vreemde film met een aangename speelduur.

Koortsige toestanden, als een nare droom.
Niet zo appetijtelijk al heeft Rosanna Arquette een leuke snoet.
Niet mijn ding, soms erg langdradige scènes maar in zijn geheel toch met een zekere spankracht, al geloof ik er allemeel niet te veel van.

Klein meesterwerk, duidelijk geïnspireerd door Kafka. Zelfs de poortwachter zit erin. Vanavond met veel plezier herkeken.

After Hours verteld het verhaal van een kantoormedewerker die s'avonds laat een afspraakje maakt met een leuk meisje. Alles wat fout kan gaan, gaat echter fout en we volgen de dwaze nachtelijke avonturen van deze arme man die alleen maar lekker wil slapen in zijn eigen bed...

De film mag dan een komedie zijn, toch is hij best duister van toon. De broeierige jaren '80 middernacht-sfeer, de paranoia en de kafkaiaanse elementen zorgen daar voor. De humor zit hem vooral in de nogal maffe personages die we tegenkomen in "The city that never sleeps" (hier vrij letterlijk) en het feit dat je als kijker medelijden hebt met de hoofdpersoon.

Qua cinematografie liet Scorsese zich inspireren door het werk van Alfred Hitchcock, dit is duidelijk te zien aan de camerabewegingen en camerastandpunten. Het kleurgebruik doet daarentegen meer denken aan het werk van Michael Mann. Howard Shore verziet de film van een heerlijke 80s soundtrack die zowel de suspensevolle als de komische elementen van de film perfect benadrukt. Hoewel het vooral met synthesizers is gemaakt is de invloed van Bernard Herrmann's stijl wel aanwezig in de melodieën en thema's.

Griffin Dunne speelde een sterke hoofdrol en verder waren alle typetjes ook geniaal gespeeld. After Hours is leuke komische knipoog van Scorsese naar de Master of Suspense, die het bekijken meer dan waard is.

Gezien in Eye, waar een Scorsese-expo wordt gehouden. Lijkt of hoofdrolspeler een nachtmerrie meemaakt waar hij niet meer uit dreigt te komen. Zit vol symboliek denk ik. Echt zo'n film om over na te kletsen! ??

Fijne film met een scala aan vreemde gebeurtenissen en bizarre personages. Zich afspelend in een duistere ambiance vol tragische humor. En met een sukkelige anti-held die het allemaal overkomt.
After Hours is een geslaagde mix van al dat en slingert er nog een sinistere sfeer doorheen. Komische suspense, zou je het kunnen noemen.
Het decor waartegen het verhaal zich afspeelt schept een enorm deel van de duistere glans die aan de film kleeft. De fantastische setting van een nachtelijke grauwe achterbuurt met pakhuizen en verlepte horeca doet een hoop. Het accentueert de verlatenheid en de geïsoleerdheid waarin de anti-held moet voortbewegen. Een behoorlijk donker gemoedsrandje is geboren.
Een komedie zeker, maar dan meer een tragikomedie dan iets anders. Over een man die in de loop der dingen wordt meegesleept. Een man die niets anders kan dan de weg volgen die anderen voor hem plaveien. Vreemde personages kruisen het pad van de anti-held. Heerlijk bizarre interacties zijn het. Zonder uitzondering ongewoon en absurd. De wanhoop en de onmacht die dat oplevert is het zichtbare basisgevoel van de hoofdpersoon en dat gevoel wekt lachlust op.
Overtuigende rol van Dunne. En Linda Fiorentino is werkelijk bloedmooi en heeft tot mijn spijt een te kleine rol.
Erg leuke film.

“I'll probably get blamed for that.”

Prima film van Scorsese. Geen maffiafilm of drama, maar een soms bijna screwball-achtige komedie. Afer Hours heeft ook een scherp kantje, maar door alle kleurrijke figuren die Paul tegenkomt, en de manier waarop alles steeds misgaat voor hem, blijft de film leuk om naar te kijken. De donkere straten van New York kent Scorsese natuurlijk op zijn duimpje, en het geeft After Hours ook een wat dromerige sfeer waarin alles kan gebeuren. In de nacht komen de vreemde en kleurrijke figuren tevoorschijn, en Scorsese weet er over het algemeen een zeer vermakelijke film van te maken.

Toch wel het minste wat ik van Scorsese heb gezien. Een film die van toevalligheden en ongelukkigheden aan elkaar hangt, maar nergens boeiend of leuk wordt. Iets interessants gebeurt er namelijk niet echt. Enkele bijrollen zijn nog best aardig, maar de hoofdpersoon is behoorlijk kleurloos.

Dit is en blijft een topper uit de jaren '80. Een heerlijke, absurde komedie. Ik heb hem ooit in de bioscoop gezien en ik weet dat ik met een goed gevoel naar buiten ben gestapt. Spijtig genoeg worden dergelijke films veel te weinig op televisie getoond. Het zijn pareltjes uit de jaren '80, die de sfeer van die dagen ook helemaal weergeven en daarin merk je dezelfde nostalgie naar de jaren 50.
Knappe film noir, met wijlen Griffin Dunne die ook in "An american Werewolf in London" een goede vertolking heeft neergezet.