
After Hours (1985)
Verenigde Staten
Komedie / Thriller
97 minuten
geregisseerd door Martin Scorsese
met Griffin Dunne, Rosanna Arquette en Linda Fiorentino
Paul Hackett maakt een afspraakje met Marcy, maar op weg naar haar flat toe waait zijn geld uit het raampje van de taxi. Hierdoor is het voor hem onmogelijk om thuis te komen, en is hij genoodzaakt om de hele nacht door te brengen in SoHo, waar de vreemdste types hem in bizarre situaties doen belanden.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=mMYk34uwFro
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Bijzonder leuke film, die in alle opzichten geslaagd is. Doordat de film lekker mysterieus en bizar is heb je een heel komisch sfeertje. Griffin speelt een beetje een sukkeltje die werkelijk waar zijn nacht van zijn leven te voorduren krijgt. Normaal niet zo gek van dit soort werk, het kan enorm op de zenuwen werken als telkens iets maar weer niet lukt. Bijpassende soundtrack, al met al een prima filmpje. Maar niet zo veel bijzonder. 3 sterren

Film begint als komedie, maar gaandeweg neemt ie je mee in hoe een bad, bad trip zou kunnen zijn in je geest.
Griezelig grapppig.
3,5
Beetje een sfeer die doet denken aan de slotscene van Carlito's Way....
Op een gegeven moment wil je schreeuwen naar het scherm: 'Breng nou eerste die sleutels terug!'

Als een film dat met je doet, is het een goeie!
3*
Ik kan me voorstellen dat sommige mensen het maffe gedoe iets te veel beginnen te vinden na een tijdje, maar voor mij duurde dat nooit te lang. En het past ook wel bij de film als geheel, vanaf de scène in de taxi weet je al dat er zo'n sfeertje aan zit te komen.
Saaie kantoorpief ontmoet mooie meid en beeld zich in dat ze brandwonden heeft. Eigenlijk is zij de enige normale vrouw die hij die avond ontmoet maar daar komt hij pas achter als het al te laat is. De rest van zijn nacht is gevuld met krankzinnige ontmoetingen met eenzame hunkerende vrouwen.
Leuke bijrolletjes van Cheech & Chong als kunstminnende inbrekers

4,5*
Geen idee of ik naar een droom heb zitten kijken, of dat het echte belevenissen waren voor Paul. Leuk was het wel!
Valt me trouwens op dat er zoveel discussie hier en zoveel discussie tijdens het maken van de film was over het einde. Vond het perfect, na zo'n nacht wil je alleen maar terug je suffe routine in, het verlangen daar uit te treden wordt afgestraft.
3.5*
Erg veel om het lijf heeft het niet vond ik. Het hangt een beetje tussen een parallele wereld en realiteit in, wat opzichzelf een leuk uitgangspunt is, maar toch niet helemaal goed uit de verf komt. De hoofdrol is een leuke vertolking, de bijrollen vond ik wat minder. Muziekkeuze is wat standaard maar vrij aardig. Qua regie en beeldvoering effectief.
Ruime 3*, had wat gekker gemogen wat mij betreft, verder niet zoveel op aan te merken.
Wat wil je als filmliefhebber nog meer?
Een sterke film van Scorsese met de sfeer van David Lynch zou een goed begin zijn

Minion verzon het script van After Hours in zijn studententijd, grotendeels geïnspireerd door het radio hoorspel van Joe Frank. Die kwam erachter en klaagde hem succesvol aan voor plagiaat. De carrière van Minion is het nooit meer echt te boven gekomen en de regisseurs die daarna nog met zijn scripts werkten gaven hem geen credit voor de vreemde, nogal bizarre scripts. Hij wist na After Hours o.a. nog zijn stempel te drukken op Vampire's Kiss met Nic Cage en het naïef aandoende, maar eveneens duistere Motorama .
Ik zag deze 2 genoemde films eerder dan dit After Hours en dan vraag ik me achteraf toch af waarom deze film niet wat vreemder kon zijn. Stond Minion aan het begin van zijn (niet erg succesvolle) carrière, of werd hij wat tegen gehouden door Scorcese? Who knows. Feit is dat hij later vreemdere scripts zou schrijven.
Alle ingrediënten van zijn stijl zijn wel aanwezig hoor. Een vreemde sfeer en dito typetjes, ongelukkige situaties en toevalligheden die maar blijven opstapelen, zwarte humor en een zekere vorm van zelfbewustheid. Als de hoofdpersoon op den duur uitkraamt na de zoveelste ongelukkige situatie "I'll probably get blamed for that" is in ieder geval duidelijk dat de steeds groter wordende voorspelbaarheid in de film wel bewust gedaan is. Toch, het mag allemaal wat meer. Ja Paul beleeft een ongelukkige nacht, maar het valt achteraf allemaal wel mee.
Dat ik de 2 genoemde films eerder zag speelt ongetwijfeld mee in mijn beoordeling. Deze zin veel vreemder, meer over de top en pikzwart. Jammer dat Joseph Minion zo vroeg in zijn carrière al tegen een schandaal aanliep, ik had hem graag eens met David Lynch of Terry Gilliam zien werken, dat zal nu niet zo snel gebeuren. Een vergelijking met de Lynch sfeer zie ik hier ook wel, maar niet 1 die de film omhoog tilt. Zie er best wel wat van de goofyness van Wild At Heart in, maar dan toch wel ietsje minder uitgevoerd. Minion, Cultheld nu en dik verdiend ook, want qua schrijfwerk is zijn stijl erg fijn.
Wat betreft Scorcese, die zorgt voor de rest. De mooie stijl, de cameravoering en het vlotte sfeertje. Echter, dat is niet wat de film nog wel vermakelijk maakt. Joseph Minion


Niet zo appetijtelijk al heeft Rosanna Arquette een leuke snoet.
Niet mijn ding, soms erg langdradige scènes maar in zijn geheel toch met een zekere spankracht, al geloof ik er allemeel niet te veel van.
De film mag dan een komedie zijn, toch is hij best duister van toon. De broeierige jaren '80 middernacht-sfeer, de paranoia en de kafkaiaanse elementen zorgen daar voor. De humor zit hem vooral in de nogal maffe personages die we tegenkomen in "The city that never sleeps" (hier vrij letterlijk) en het feit dat je als kijker medelijden hebt met de hoofdpersoon.
Qua cinematografie liet Scorsese zich inspireren door het werk van Alfred Hitchcock, dit is duidelijk te zien aan de camerabewegingen en camerastandpunten. Het kleurgebruik doet daarentegen meer denken aan het werk van Michael Mann. Howard Shore verziet de film van een heerlijke 80s soundtrack die zowel de suspensevolle als de komische elementen van de film perfect benadrukt. Hoewel het vooral met synthesizers is gemaakt is de invloed van Bernard Herrmann's stijl wel aanwezig in de melodieën en thema's.
Griffin Dunne speelde een sterke hoofdrol en verder waren alle typetjes ook geniaal gespeeld. After Hours is leuke komische knipoog van Scorsese naar de Master of Suspense, die het bekijken meer dan waard is.


After Hours is een geslaagde mix van al dat en slingert er nog een sinistere sfeer doorheen. Komische suspense, zou je het kunnen noemen.
Het decor waartegen het verhaal zich afspeelt schept een enorm deel van de duistere glans die aan de film kleeft. De fantastische setting van een nachtelijke grauwe achterbuurt met pakhuizen en verlepte horeca doet een hoop. Het accentueert de verlatenheid en de geïsoleerdheid waarin de anti-held moet voortbewegen. Een behoorlijk donker gemoedsrandje is geboren.
Een komedie zeker, maar dan meer een tragikomedie dan iets anders. Over een man die in de loop der dingen wordt meegesleept. Een man die niets anders kan dan de weg volgen die anderen voor hem plaveien. Vreemde personages kruisen het pad van de anti-held. Heerlijk bizarre interacties zijn het. Zonder uitzondering ongewoon en absurd. De wanhoop en de onmacht die dat oplevert is het zichtbare basisgevoel van de hoofdpersoon en dat gevoel wekt lachlust op.
Overtuigende rol van Dunne. En Linda Fiorentino is werkelijk bloedmooi en heeft tot mijn spijt een te kleine rol.
Erg leuke film.
Prima film van Scorsese. Geen maffiafilm of drama, maar een soms bijna screwball-achtige komedie. Afer Hours heeft ook een scherp kantje, maar door alle kleurrijke figuren die Paul tegenkomt, en de manier waarop alles steeds misgaat voor hem, blijft de film leuk om naar te kijken. De donkere straten van New York kent Scorsese natuurlijk op zijn duimpje, en het geeft After Hours ook een wat dromerige sfeer waarin alles kan gebeuren. In de nacht komen de vreemde en kleurrijke figuren tevoorschijn, en Scorsese weet er over het algemeen een zeer vermakelijke film van te maken.