After Hours (1985)

Toch wel het minste wat ik van Scorsese heb gezien. Een film die van toevalligheden en ongelukkigheden aan elkaar hangt, maar nergens boeiend of leuk wordt. Iets interessants gebeurt er namelijk niet echt. Enkele bijrollen zijn nog best aardig, maar de hoofdpersoon is behoorlijk kleurloos.

Dit is en blijft een topper uit de jaren '80. Een heerlijke, absurde komedie. Ik heb hem ooit in de bioscoop gezien en ik weet dat ik met een goed gevoel naar buiten ben gestapt. Spijtig genoeg worden dergelijke films veel te weinig op televisie getoond. Het zijn pareltjes uit de jaren '80, die de sfeer van die dagen ook helemaal weergeven en daarin merk je dezelfde nostalgie naar de jaren 50.

Knappe film noir, met wijlen Griffin Dunne die ook in "An american Werewolf in London" een goede vertolking heeft neergezet.

Tegenvallende herziening en één van Scorseses minste. Een sullige bureaucraat belandt in een surrealistisch nachtje uit in Soho, met een reeks absurde situaties tot gevolg. Hij lijkt vast te zitten in een vicieuze cirkel waaruit hij niet kan ontsnappen. Al zijn pogingen om naar huis te gaan worden gedwarsboomd. Ondertussen komt hij allerhande nachtelijke figuren tegen, de één al maffer dan de ander. Scorsese toont met de nodige humor een ander soort New York. Maar ik heb niet kunnen genieten van de kafkaiaanse toestanden en Paul Hackett viel me tegen : hij leek me gewoon een domme seksueel gefrustreerde nul.

Ik begreep destijds niet waarom mijn klasmakkers van het laatste secundair zich in hun handjes wreven wanneer de schooltrip naar New York werd gepland. Voor mij was NY een spookstad, bevolkt door een allegaartje van inbrekers, gefrustreerde serveuses, zonderlinge kunstenaars, wantrouwige buren en vrij hysterische ijsboerkes. Maar ik had dan ook al reeds meerdere malen het magistrale After hours gezien. Het is nu een wat vergeten film in het oeuvre van Scorsese maar toentertijd werd de film bij de release met veel bombarderie onthaald als een meesterwerk. Die plotse euforie kwam niet uit de lucht gevallen. Scorsese werd in de jaren '70 binnengehaald als een beloftevolle regisseur samen zijn generatiegenoten Coppola, Spielberg en De Palma. Maar na Taxi driver maakte hij een knieval. Zijn volgende films werden niet in dank afgenomen door pers en publiek, miste hij onterecht de oscar voor Raging bull, werd overmand door depressies en zijn film daarna (The King of comedy wat wij als een interessante mislukking catalogiseren) was een pure flop. Bovendien werd zijn project 'The last temptation Of Christ' door de studio stopgezet wegens te weinig commercieel. Niemand geloofde nog in Scorsese, ook hij niet. Maar toen kwam het project van AH. Het scenario werd hem toegestuurd door een laatstejaars student en Scorsese had zich deze keer voorgenomen om efficiënter films te maken. Scorsese had immers met zijn laatste films duchtig over tijd en dus over budget gefilmd. Hij kreeg megalomane trekjes en zijn films hadden niet het (commerciële) resultaat dat zijn houding kon verantwoorden. Dus back to basics moet Scorsese gedacht hebben, kreeg een zekere Ballhaus als camera man in het vizier en samen renden ze letterlijk de straten van Soho s' nachts op om hun film in guerrilla stijl op te nemen. En ja, mirakel geschied. Scorsese was back. Een verrukkelijke film over een nacht in Soho dat uitdraait op een nachtmerrie. Met een lichtvoetigheid en een knipoog dat we nog niet van Scorsese gezien hadden. Er is de schitterende opener. De introductie van Dunne als uitgebluste bediende met een ambitieuze collega (lange tracking shot). Daarna, dat beeld van die grote, zware poort dat sluit na een werkdag, Dunn die nog net buiten gaat, alsof zijn werkplaats een gevangenis is. Met daarop de score van Mozart als perfectie (Symphony, no 45, D major, K 95, mvt 1 : Allegro). Met technisch ingewikkelde shots (die sleutelbos die naar beneden suist) en een typische Scorsese score (allegaartje van klassiek, flamenco, Pop met The monkeys, singer soundwriter Joni Mitchell, oldies van Cole Porter en Ira Gerswin en sixties crooners zoals het magnifieke 'Is that all there is' van Peggy Lee én een score van Howard Shore) geeft hij de paranoia mooi weer. De scene 'Dorethy surrender' is geniaal dankzij Arquette en ... Oh Arquette ! Arquette is steeds onder de radar gevlogen maar onterecht. Op haar palmares staat toch een paar klassiekers (Silverado, Pulp fiction). Nu vooral knap tv werk (oa The L word, The practice en Ray Donovan) en minstens 2 cult films in haar oeuvre nl 8 millions way to die en Crash. NY is voor Martin Scorsese zijn habitat, zijn love to hate plaats, zijn fascinerend universum waarin de verhalen ontstonden. Meermaals heeft hij NY als personage genomen. Deze 3 films waren voor mij de reisgidsen (nogmaals : taxi driver heb ik toentertijd links laten liggen, genegeerd in zijn waarde). Met zijn musical New York, New York wanen we ons in Broadway, bruisend, energiek maar ook waar donkere demonen en gedoemde liefdes affaires zich roeren. Een film die vooral visueel zeer grote ogen gooit. De titelsong op het einde is schitterend belicht. Het geniale Life lessons – kortfilm dat is opgenomen in New York stories samen met een bijdrage van Francis Ford Coppola en Woody Allen – kan als een achterneefje van AH beschouwd worden. Kunst in New York, met zijn performance art vs schilderkunst (én met Arquette) is New York een smeltkroes van ambitie, twijfel, jaloezie, misbruik. We zien een paranoïde en ziek New York in Bringing out the dead (soms smalend Taxi driver reviseted genoemd). Scorsese brengt op een magnifieke visuele manier de waanzin in al zijn absurditeiten van leven in Manhattan en Greenwich Village. Deze film had hier ook kunnen staan. Maar AH heeft net dat tikkeltje meer genialiteit. De personages zijn hemels (met op kop Teri Garr als de neurotische dienster), de humor geweldig (die opeenstapelingen van pech en misverstanden) en er is een schitterende circelstructuur dat nogmaals de monotonie van het leven benadrukt. Bij Scorsese is er altijd het katholieke vingertje (zondigen brengt rampspoed) maar in AH doet hij dit in de allerbeste stijl. Het is de verleiding die de motor vormt van Dunn's beslissing om naar een onbekend terrein te trekken. Als een soort onderwereld waar hij niet meer kan ontsnappen. Eén zinnetje is ons altijd bijgebleven. Die ober die zegt : na sluitingstijd gelden er andere regels. We hebben dit aan de lijve kunnen ondervinden.

een uittreksel uit mijn boek : mijn 100 favoriete films met op nr 58 - After hours

Ook maar weer eens opzetten na zo’n mooi betoog.

En de daad bij het woord gevoegd.

Een hilarisch avontuurlijke avond.

Ontzettend leuke film. Misschien wel de beste Woody Allen film ooit. Al is het hoofdpersoon zelf niet neurotisch en probeert hij juist zo cool mogelijk te blijven, zijn omgeving bestaat wel vooral uit personen met de nodige issues.

Gelukkig had ik de film op dvd, want gek genoeg heeft de film nooit een behoorlijke blu ray uitgave gehad, terwijl die juist prima in de catalogus van Criterion zou passen. Hetzelfde geldt voor Brining out the dead.

4,5 blijft staan.

Wat maakt After Hours een Woody Allen film?

De neurotische New Yorkers die hij ontmoet. Met name de vrouwen in dot geval.

Beetje vreemd maar wel lekker. Anderhalf uur lang gebeurtenissen die op zijn zachts gezegd wat aan de maffe kant zijn, maar eigenlijk door alle karakters -hoewel uiteindelijk door de hoofdpersoon niet zo- als normaal aangezien worden. Dat zorgt dus voor een prettig ongemakkelijke en bevreemdende sfeer.

Keerzijde is dat de onlogischheden en rare karakterskeuzes soms wat irritatie opwekken. Het doet rommelig aan. Het is allemaal niet zo best geacteerd, maar misschien is dat ook gewoon de jaren '80 stempel.

Onderaan de streep is het wellicht niet zo heel best, maar de bevreemding van 'de bizarre nacht' maken het toch een bijzondere film.

Een bizarre bevreemdende nacht in SoHo, New York, voor Paul Hacket die denkt te scoren met een knap meisje dat hij tegenkomt in een bar. Wat volgt is een heuse rollercoaster voor Paul waarbij hij terecht komt van de ene eigenaardigheid in de andere.

Ik zat best in het verhaal en kon me ook volledig inleven in het personage. De man leek wel voor het ongeluk geboren die nacht. Hoewel ik niet alles even logisch vond en ik zowel het plot of zijn gedachtegang niet steeds kon begrijpen, werd ik wel meegezogen in de film. Een nostalgische trip door New York zou ik het allerminst noemen. Het was eerder een vies en groezelig New York by night.

Was er eigenlijk één normale persoon aanwezig in de film? Dat maakt het misschien 'kleurrijk', maar het was soms ook wat te veel van het goede. Ideale speelduur zo rond de 90 minuten. Vermakelijk, maar ook niet meer dan dat.

Inmiddels is er een 4k UHD aangekondigd door Criterion.

After Hours is een vrij atypische Scorsese, waarin je als kijker wordt meegesleurd in een bevreemdende en met momenten zelfs surrealistische nachtmerrie. Doorspekt met donkere humor en een soort van hilarische absurditeit, wat het echt tot een unieke mix maakt, zeker in vergelijking met de rest van Scorsese's oeuvre. Het is ook kleiner van schaal dan de meeste andere projecten van hem. New York wordt vanuit een groezelige, absurde kant belicht, maar buiten de sfeer van de stad om lijkt Scorsese hier niet heel veel diepzinnigs mee te willen zeggen. Het is geen Taxi Driver, zeg maar, waar de toestand van de stad en haar inwoners wel representatief stond voor iets diepers. After Hours is daarentegen anderhalf uur lang doldwaze onzin, maar dat is ook wel eens heel lekker. De ene gekke figuur en absurde situatie volgt de andere op, en de nacht ontaardt steeds meer in een nachtmerrie waaruit je niet wakker kan worden. Het voelde met momenten erg Lynchiaans aan, wat mij betreft.

Griffin Dunne weet het als Paul Hackett in ieder geval wel te verkopen, en ook de bijrollen doen wat ze moeten doen. Vooral de muziek van Howard Shore vond ik fantastisch en sfeer-verhogend, en weet vooral op het einde de spanning en opgejaagdheid erg goed te evoceren. Wanneer de dag aanbreekt op het einde van de film, voel je je als kijker volledig uitgeput. Was het allemaal een droom of fantasie? Scorsese staat daar totaal niet bij stil, lijkt niet geïnteresseerd in die vraag. En uiteindelijk doet het er ook helemaal niet toe natuurlijk. Nachtmerrie of realiteit, wat is het wezenlijke verschil uiteindelijk? Met momenten heeft het iets te weinig om het lijf allemaal, en de absurditeiten stapelen zich op een gegeven moment wel héél geforceerd op, maar over het algemeen heb ik hier wel van genoten. 3.5*.

Paul Hackett (Griffin Dunne) is een aantrekkelijke en ongebonden computerprogrammeur uit de hogere middenklasse in Manhattan. In de hoop op een romantisch avontuur regelt Paul een date met een jonge vrouw die in Soho woont, een deel van Manhattan dat wordt bevolkt door mensen die een meer bohemien levensstijl prefereren.

Maar toen, Paul verliest al zijn geld op weg naar het appartement van de vrouw en de romantische ontmoeting verloopt niet helemaal zoals hij had gehoopt. Teleurgesteld wil Paul gewoon terug naar huis maar helaas, het lot heeft voor Paul andere plannen. Hij raakt verstrikt in het schemergebied van bizarre botsingen en surrealistische frustraties.

Het hele verhaal speelt zich af in de loop van één nacht. Er zijn maar weinig mensen op straat, want het is een nacht in de werkweek en ook nog eens regenachtig. Dat er af en toe regen valt, draagt bij aan een gevoel van hulpeloosheid en "gevangenschap in het Schimmenrijk". De sfeer van de film wisselt af met subtiele humor over de hachelijke situatie waarin Paul zich bevindt en melancholische angst.

Griffin Dunne is ideaal als Paul: 'sympathiek, slim, redelijk, een beetje schuldig en buiten zijn klasse in een onderwereld van non-conformisten, buitenbeentjes, kruimeldieven en andere menselijke wezens van de nacht'. De boodschap is dat men succesvol en comfortabel kan zijn in een wereld van zijn eigen keuze maar toch een outsider kan zijn en zelfs als een bedreiging kan worden gezien in een andere setting. Verder zijn we slechts één stap verwijderd van de ellende van een wereld waarin het lot regeert.

Het acteerwerk en de eclectische casting van de film zijn prima. De donkerachtige verlichting is indrukwekkend.

De muziekkeuze in de film is uitstekend. Ik hield vooral van de nummers: "Over The Mountain" en "Is That All There Is?", die beide bijdragen aan de nachtmerrieachtige sfeer van de film.

Het plot van de film wordt echter tegen het einde steeds dwazer en belachelijker, omdat elke volgende frustratie steeds erger moet zijn dan de vorige.

Over het algemeen is "After Hours" echter een vermakelijke film. Het is een bijzonder goede keuze om een gevoel van perspectief te krijgen. Niet veel ervaringen kunnen erger zijn dan de zware nacht die Paul in Soho heeft.

Tenminste……ik heb wel het een en ander meegemaakt maar zoiets? Nee, eigenlijk waren de “avonturen” van “Knusse stoel” fijner en minder geschikt als filmverhaal!

Een waardering van een 8-!