L'Amant Double (2017)

Op een handvol na (vooral uit zijn beginperiode) heb ik inmiddels alle films van François Ozon gezien. Naar mijn mening zijn die films doorgaans onderhoudend, maar een paar titels daargelaten niet echt top. Deze film vormt daarop naar mijn gevoel geen uitzondering door het nogal zwabberende verhaal, zoals wel vaker bij Ozon gelardeerd met een paar erotische scènes. Die zijn allicht goed voor de box office, maar de film wordt daar niet per se beter van. Op het acteerwerk valt overigens weinig aan te merken.

Man, get a life.

Thank you for your suggestion, I will take it into consideration.

François Ozon, dan kun je weer iets raars verwachten en jawel dit werkje staat vol bizarre en vage ontwikkelingen getint met een erotisch sausje. De vraagtekens worden wel min of meer naar het einde duidelijk, maar bevredigend is iets anders. De vele hallucinaties en hersenkronkels van Chloé leiden tot een complex puzzelstuk die de kijker daardoor gemakkelijk op het verkeerde been zet. Uiteindelijk stelt het geheel toch een beetje teleur en mist wat spanningskracht. Goed acteerwerk van beide hoofdrolspelers. 6/10

François Ozon is niet bepaald verlegen om wat te choqueren (?) in beeld en met een tegen grenzen aanleunend verhaal, maar wat een stijlvolle regie, wat mooie beeldcomposities (het museum o.a.) en wat lenen Marine Vacth (vooral) en Jérémie Renier (en eigenlijk ook Jacqueline Bisset) zich tot typerende close-ups.

Het meer dan ongewone, mysterieuse verhaal biedt ruim voldoende spankracht, ook in de eenvoudigste passages en dialogen, om je in de ban te houden, maar het is de cinematografische aanpak die me minstens evenveel deed genieten.

Een heel bijzondere film, à la Ozon, die wat verwerkingstijd vergt.

Jérémie Renier werd nog genomineerd voor een Magritte en Marine Vacth is meer dan jeune et jolie.

Heel rare film, heel goede sound

Aardige film van Ozon, wederom een ingenieus plot en interessant spel met de waarheid. Mooi gefilmd en prima geacteerd ook. Fijne regisseur dit.

Gedegen Ozon in een film waar niets is wat het lijkt. Het plot is sowieso al bizar te noemen en zou niet misstaan in één of ander stationsromannetje waarbij psychiaters ontembare dekhengsten blijken te zijn. De wulpse patiënten laten zich vervolgens ook graag fysiek behandelen. En toch ... nam de film me volledig mee en was ik van begin tot eind geboeid aan het kijken.

Niet dat elke scène relevant was of even noodzakelijk, maar ik was geïntrigeerd door het personage van Chloë en wou absoluut weten hoe het afliep. De film bevat de nodige spanning en het einde wordt misschien nogal als krampachtig en gemakzuchtig afgedaan, voor de rest was het vermakelijk.

Jeremy Renier, de Belgische acteur die al meermaals schitterde onder de vleugels van de gebroeders Dardenne was ook al te zien in eerdere producties van Ozon. Degelijk, steeds keer op keer. En Vacth deed het ook prima in een rol die Jeune & jolie voorbij gaat.

Ik hou niet van films (in ieder geval niet bij thrillers) waarbij wat je ziet niet echt is, maar een droom of waan of iets dergelijks. Lijkt vaak op een zwaktebod van de regisseur en zorgt bij mij voor een desillusie. Het vervelende is dat je hier meestal halverwege of zelfs pas tegen het einde van de film achter komt.... Dus ondanks de mooie artistieke beelden en de goede acteurs, toch geen hoge waardering van mij.
Zag gisteren van dezelfde regisseur Potiche, ook via NPO Plus. Een ander soort film, ook geen topper, maar zolang je ernaar kijkt vermakelijk.

Originele mysteryfilm met sterke hoofdrollen van Marine Vacth en Jérémie Renier.

Ozon maakt dankbaar gebruik van het filmidioom van Hitchcock, maar hij schiet in het verhaal en de uitwerking hier en daar uit de bocht door overdreven symboliek.

Het draait vooral om de levenswereld van de labiele Marine Vacth en haar (seksuele) relaties. Het is op een gegeven moment wel wat te veel van hetzelfde, maar het interessante en toch ook niet geheel onverwachte slot maakt veel goed.

op den duur, kreeg ik het gevoel, te kijken naar de seksuele fantasieën van de maker zelf.

ik ben na 2/3 deel afgehaakt.

wat een flutfilm.

Haha, dat had ik ook al es, ook bij eerdere (kort)films. Niet zo erg, als het maar een goede film oplevert.

Dit is de eerste - en meteen zware - onvoldoende voor Ozon, toch best wel jammer.

Begin was redelijk intrigerend maar na een veertigtal minuten afgehaakt. Juiste beslissing als ik hier de commentaren lees.

Wazig verhaal in prachtige cinematografische beelden en een prima soundtrack. Marine Vacth is een lust voor het oog. Ik had het idee dat zij ook de rol speelde van Sandra, maar zie dat Sandra gespeeld werd door Fanny Sage. Opvallende gelijkenis, met name de ogen. Vanweg het wazige verhaal kom ik op een krappe voldoende. 3☆

Wel een goede film van Ozon met zeer overtuigende vertolkingen van Marine Vacth en vooral Jérémie Renier, in een dubbelrol. Beetje een slap einde, als een duveltje uit een doosje; daarom een half puntje eraf. Ozon heeft intussen een fraai oeuvre opgebouwd.

Deze film is vanavond ook op NPO 2 om 00.20 uur. Voor de liefhebbers!

Sommigen beoordelen hem hier wat kritisch en zo sta ik er zelf ook in: een beroemde, gelauwerde regisseur is nog geen garantie voor een ev. volgend succes! Fragiele vrouw met depressie belandt in relatie met haar psychiater.

Mij stoort altijd het grote verschil in zo'n machtsverhouding, de man als ervaren expert, de jonge, getroebleerde vrouw in afhankelijke positie. En dat is de expressie van de regisseur met om te beginnen de eerste close-up....

Eerst vond ik het boeiend en mooi, maar naar het einde toe jammer genoeg minder.

Maar Marine Vacth maakt veel goeds.

Gezien op tv. Ik ben best wel een liefhebber van de films van regisseur Francois Ozon. Deze had ik nog niet gezien. Een film over een jonge vrouw die bij een psychiater komt. De film gaat aanvankelijk vooral over de liefde en de opbouwende relatie tussen de twee. Maar gaandeweg worden er steeds meer onderwerpen aan het verhaal toegevoegd en wordt de film steeds meer een thriller en ook ingewikkelder. De film is psychologisch. Gaat over dominantie. Tweelingen. Katten. Dromen. En het verhaal wordt steeds onduidelijker en lijkt steeds meer door elkaar te lopen. En dat is toch jammer. Want zo'n moeilijk verhaal is het uiteindelijk ook niet. Maar de manier waarop het allemaal door elkaar gehaald wordt maakt het onnodig moeilijk. Nu moet je toch goed je kop erbij houden om uit te vinden wat welke scene voor betekenis heeft in de film. Daardoor verzuipt de film toch wat in zijn verhaal. Maar er zitten ook zeker mooie scenes bij en er wordt prima geacteerd.

Niet best.

Nogal een fletse vertoning, waar men toch een psychologische thriller poogde te maken. Met dergelijke treurige dialogen en een stel droeftoeters als hoofdrolspelers (vooral Marine Vacth dan) valt er weinig spanning in z'n geheel te krijgen, al komt het na een tijdje toch al een klein beetje onder stoom. Niet dat het nog veel helpt, het grootste deel van de film is gewoon belabberd. Van François Ozon had ik toch ietsje meer verwacht.

2

Van de meestal strenge Vara-gids (wie kent hem niet?) krijgt deze film 4 van de 5 sterren maar liefst.

De vorige keer dat ik hem zag, gaf ik dat er niet voor.

Inderdaad vanavond NPO 2 / 00.00 uur

Verhaal op zich en twist is best ok. Maar ik vindt dit een lange zit om weinig

Aardige film over een vrouw die niet helemaal lekker in haar vel zit en hulp zoekt bij een psychiater. Een goed opgebouwde, psychologische thriller. De thriller-elementen liggen er redelijk dik bovenop en het ontknopping is een beetje een anti-climax. De film ziet er zeker goed uit en het uitgangspunt met de tweelingen blijft natuurlijk intigrerend.

Verhaal deed me erg denken aan The dead ringer. Intrigerend maar voor mij te onduidelijk.

Alweer m’n zesde film van Ozon blijkbaar. Wat ik aan hem waardeer is de veelzijdigheid, vaak gepaard met verzorgde vormgeving. Dat laatste is bij L’Amant Double zeker ook het geval.

Helaas hangt deze film verder aan elkaar van genreclichés. In het begin nog redelijk acceptabel, maar tegen het eind begon ik toch wel te gapen.

Ik zou veel kunnen opnoemen waarom ik deze film walgelijk vind, maar vind het de moeite niet waard. Ik vind het voornamelijk moeilijk om door al deze misogyne shit heen te komen. Net als je denkt dat er op driekwart van de film een verhaal begint ontspoort het totaal (waar is die plotselinge body-horror a la Cronenberg in godsnaam goed voor) en blijf je met een onbevredigend kutgevoel achter.