Sous le Sable (2000)

Sorry, ik heb gewoon iets tegen belegen actrices. Kan er mijn vinger ook niet precies opleggen Meryl Streep, Isabelle Huppert, Charlotte Rampling. Van mij mogen ze allemaal uit de filmwereld verbannen worden. Maar gelukkig ligt het niet aan mij.

100 keer liever dat soort actrices die zowaar goed kunnen acteren dan al die miepjes van 18 die er gewoon lekker uit zien.

Prachtig staaltje psychologie van François Ozon. Sterke acteerprestatie van Charlotte Rampling (zie ook Swimming Pool)... het over-en-weergeslinger tussen wetende en onwetenheid, de toenemende onzekerheid en de steeds wederkerende hoop dat haar man nog leeft.... een rouwproces zoals velen het meemaken maar dat nog maar weinig op zo'n schitterende manier op doek is weergegeven!!

Een prachtige ingetogen film, met een mooie rol van Charlotte Rampling 3,5*

Interessant psychologisch portret waar erg veel in zit. Mysterie, eenzaamheid, onbegrip, onwetendheid, hoop en rouwen - alles komt duidelijk naar voren, zonder dat het ergens overdreven wordt. Rampling is bovendien erg goed. Toch was het van a tot z net wat te voorspelbaar en eenzijdig voor een echte hoge notering. Simpele en ruime 3,5*

derde film van ozon die ik heb gezien, en ik moet zeggen.... de beste!
goed in beeld gebracht, en goede acteurs! ook het verhaal was prima! 4

Off-topic en persoonlijke berichten verwijderd, graag op een normale manier en inhoudelijk discussiëren.

Ik vind dit wel zo'n prachtige film.
Zo'n tien dagen terug heb ik deze gezien en nog is-ie niet zoek.

Ook het idee dat je zo verschillend in een relatie kunt staan.

Ik hou erg van de France Cinema, heel erg zelfs.
Maar dit vind ik weer zo typisch voorbeeld van het genre Franse-(semi) intellectuele- Prietpraat-Film.
Hele grote Luchtballon zonder inhoud.
0,5 ster.

Moeilijk om te beoordelen, want Ozon heeft een stijl waarbij het moeilijk is om echt te geven om zijn karakters. Maar juist door die stijl wordt het ook weer suggestief en kun je de emoties zelf een plaats geven. Iedereen ziet waarschijnlijk een ''andere'' film. En dat is toch best knap als een regisseur dat voor elkaar krijgt.

Hier sluit ik me trouwens bij aan. Als ik wil rukken kijk ik wel naar het jonge volk, maar voor een gedegen portret zie ik liever oudere acteurs en actrices. Om de een of andere reden kan iemand boven de 35 vaak meer autoriteit in zijn acteerwerk hebben dan de meeste jongere acteurs.

Pardon voor mijn schunnige vergelijking.

Allemaal wel aardig en vooral ook degelijk, maar eigenlijk nergens opzienbarend. Eigenlijk is alleen die scène waar haar man verdwijnt heel sterk. Dat sterke geluid van de golven, met de hulpeloze Rampling die hierover uitkijkt. Verder dobbert de film maar een beetje rond, zonder echt aangrijpend of geweldig interessant te worden. Kortom, vooral degelijk, maar ik heb wel betere films over rouwverwerking gezien, zoals bijvoorbeeld Trois Couleurs: Bleu.

Met deze film eindigde Moviemeter Contest #147

[opmerking ter promotie van de Moviemeter Contest]

Ik hou van Ozon, maar niet van Rampling. Ongetwijfeld een knappe actrice, maar ze heeft mij toch niet echt meegekregen. Jammer, want de film verdiende dat wel...

Indrukwekkende tour-de-force van Charlotte Rampling. Het langzame tempo past perfect bij het psychologische proces dat de hoofdpersoon ondergaat, maar daar zit 'm meteen ook het probleem: de film is uitermate traag.
Niet slecht, maar François Ozon wel betere films gemaakt.

Vandaag te zien op TV > ARTE > 15:25 uur

Goeie film waarin een vrouw van middelbare leeftijd moeite heeft met het verwerken van de verdwijning van haar man. Deels een mysterie, maar nog meer een karakterstudie over een vrouw die haar verdwenen man nog steeds denkt te zien. Realiteit en en fictie lopen hier door elkaar heen (iets waar regisseur François Ozon wel vaker mee speelt). Ietwat langdradig soms, maar een uitstekende rol van Charlotte Rampling.

Prachtige film van Ozon, zowel wat het verhaal, de dialogen, de enscenering, de muziek en de cinematografie betreft en vooral met een werkelijk verbluffende Charlotte Rampling.
Knap, zeer knap.

Helemaal mee eens!!

Ozon's beste. De film is typisch in zijn stijl, met vaak een wat observerende camera, fijn tempo, bepaalde sfeer, bepaalde thematiek, maar ditmaal ook een film die onder de huid glijdt, en dan kan dat vooral op conto van Rampling worden geschreven. Je moet er wel even in meegaan dat ze reageert zoals ze doet, maar eens je dat (vrij snel) overwonnen hebt is het genieten. Met haar 55 ziet ze er sowieso nog fantastisch uit (vooral in die zwarte galajurk en lipstick op) maar het is haar mimiek, haar ogen, haar hele invulling. Naturel, geloofwaardig en emotioneel meeslepend. Dan is het daarbij fijn dat ze goed tegenspel krijgt van Cremer die samen ook een fantastische chemie hebben. Dan doet Ozon verder wat hij altijd doet. Zijn films zijn nergens heel bijzonder maar wel altijd heel aardig kijkvoer. Hij maakte wel foutjes, natuurlijk. Zeker zo vlak na de verdwijning is er mijns inziens een te groot gat richting haar normale leven weer in Parijs. Maar absoluut 4,0*.

Ik zag hem gisteren ook opnieuw op TV, en bij mij was het effect omgekeerd. Ik denk dat ik het Ozon's minste vind. Maar ik ben geen fan van Rampling, en voor de rest vond ik het acteerwerk zeer matig. De beste acteur was voor mij nog de verdwenen echtgenoot... Rampling overtuigde mij op geen enkel moment, en ik vond het geheel onsamenhangend. Maar dat kan aan de avond gelegen hebben, want Ozon is normaal een van mijn favorieten...

Deze was op tv en eens bekeken. Het was geen misse film. 'k moest wel even wennen na de vakantietrip, omdat het verhaal een beetje een vreemde wending nam, maar uiteindelijk was het wel een goed drama.
De cast deed het prima en de speelduur was goed, niet te lang en niet te kort.
Vond hem wel het bekijken waard.

Prachtige film over een vrouw die het verlies van haar man niet kan accepteren.

Ingetogen maar sfeervol verfilmd.

Net een halfje, dankzij de als altijd verrukkelijke Rampling.

Het verhaal zelf is irritant: dat zijzelf de dood van haar man ontkent, daar kan ik nog wel inkomen, maar verder wordt er toch verbazend ontwijkend gereageerd door haar omgeving. Oké, het is delicaat, en je weet waarschijnlijk niet goed hoe je moet reageren als een vriend of vriendin gek wordt, maar ze laten het allemaal maar zozo.
Het enige moment waar zij wakker geschud wordt en ook echt wakker lijkt te zijn is de beste scène uit heel de film. Die met haar schoonmoeder: plots vallen de maskers af en vindt de waarheid vlijmscherp zijn weg. Heerlijk.
Daarna suft de film slaapwandelend verder, met nu ook de politie die voor de identificatie alles op de getuigenis van een duidelijk gestoorde vrouw lijkt te zetten. Ozon: ik hou van zijn lekker banale Fransigheid, maar het verhaal heeft echt té weinig om het lijf. Charlotte heeft me door de film heen moeten helpen.

Qua stijl is Sous le Sable, zoals de titel doet vermoeden, een beetje stoffig: laag tempo, droog camerawerk, rustig sfeertje. Maar Rampling slaagt erin om je in haar psychologische dal mee te trekken en je, voor anderhalf uur tenminste, niet los te laten. Te bekijken voor een paar beklijvende momenten.