Swimming Pool (2003)

Wat mij betreft een sterke, goede film. Een spannend verhaal/mysterie. Erg goed gespeeld. Het keek vlot en prettig weg en het hield mij in zijn greep. Dit soort films wil ik vaker zien. Een 8. 4*

Zeker geen thriller en slechts een vleugje mysterie, maar een interessant tussendoortje met een kalm tempo. Helaas met een nogal kale uitvoering (spaarzame muziek, weinig dynamische opbouw), die ik niet vind passen bij het "sensuele" waarmee de film geadverteerd wordt. Ja, er zit een stuk meer bloot in dan je bij Angelsaksische producties zult tegenkomen, ook van Rampling, maar het is niets bijzonders voor een Franse film en anders dan wat de DVD hoes vertelt heeft het verhaal niets te maken met lesbische verleiding.

Verder wordt er een vondst toegepast, een dubbele laag, die zowel slim is als gemakzuchtig plotgaten toestaat zonder dat het verhaal er onder leidt aangezien het allemaal fantasie blijkt van de schrijfster. Hier wordt het einde, wat ik niet begreep, uitgelegd:
Suzy McKee Charnas: The Swimming Pool - suzymckeecharnas.com

Licht erotische, psychologische thriller over een Engelse schrijfster van misdaadromans. De stijve Britse hark Sarah vormt een groot contrast met de promiscue Franse Julie. Het vrijpostige gedrag van Julie geeft Sarah weer inspiratie om verder te schrijven aan haar boek. Cinematografie rond de Franse villa met het zwembad is hierbij goed gekozen. De raamvertelling is subliem bedacht, film en boek worden in wezen één, waarbij de slimme Sarah haar weerbarstige opdrachtgever aan het eind toch maar in zijn hemd zet!

Interessante psychologische thriller van Ozon die toch een bepaalde status heeft verworven. Sommigen denken niet onterecht aan Deray’s La Piscine (1969). Niet geheel onlogisch met die zomerse broeierige sfeer. Ik durf ook de link te leggen met die andere film van Ozon, Dans la Maison (2012) waarbij naast de literaire verwijzingen ook fictie en realiteit door elkaar lopen.

Charlotte Rampling is nooit mijn ding geweest. Dat bewees ze ook hier alweer door een erg irritant personage neer te zetten, maar ook los van haar personages ligt ze me gewoon niet. Het gekibbel met de mooie vrijgevochten Ludivine Sagnier is fijn en vermakelijk. De moord bracht een andere wending, maar ik bleef met diverse vragen zitten. De moord was bizar en zonder motief, net als de hulp van Sarah Morton. De heuse plottwist daarentegen verklaart veel en was verrassend. Ook Basic Instinct (1992) passeerde in mijn gedachten, al was de insteek wel omgekeerd. Fijn om fictie en realiteit door elkaar te zien. Mooi!

Slecht.

Nogal brakke film die tot mijn verbazing goede reviews krijgt. Ik heb eigenlijk bizar weinig goede punten kunnen ontdekken tijdens het kijken naar Swimming Pool. Voordat ik hem keek had ik er ook nog nooit van gehoord, en over 3 jaar denk ik dat ik weer bij dat punt sta. Swimming Pool is een film die er het ene oor in en het andere oor uitging.

Visueel vond ik dit alvast zeer ondermaats. Ozon kiest eigenlijk steeds de verkeerde toon uit. Ik neem aan dat de film zich tijdens een zomerse periode afspeelt, maar Ozon laat het vervolgens steeds lijken op een regenbui. Het voelt altijd regenachtig aan en nergens warm of relaxend, waardoor het als resultaat al snel een beetje gehaast aanvoelt. Een andere toon kent het niet echt, want Ozon regisseert niet echt met veel gevoel, tenminste, dat lijkt zo.

Verder zitten de personages tegen het ridicule aan en zette ik grote vraagtekens bij diens motieven. Zeker de moeder verricht enkele bedenkelijke handelingen, zoals het ongemakkelijk lang turen naar de "bezige" dochter. Zal vast ook wel een betekenis hebben, maar op mij kwam het vooral belachelijk en ongemakkelijk over. Kon me er ook erg weinig iets bij voorstellen.

Acteerwerk is te doen, maar ook niks om over naar huis te schrijven. De dialogen worden wel overtuigend uitgesproken, maar het voornaamste probleem dat ik heb met deze film is dat de acteurs en actrices incapabel zijn om echt een leuk personage te spelen, maar daarvoor kan je ook wat vingertjes naar Ozon wijzen, die er op zijn beurt niet in slaagt om ze leuk uit te schrijven.

Conversaties tussen de personages klinken te abstract en abnormaal om geloofwaardig te zijn. Ik vind de relatie tussen moeder en dochter gewoon nooit losbreken, en nergens voel ik dat er maar een beetje voortgang inzit. Vast ergens wel, maar dit had toch echt een stuk sterker uitgewerkt mogen worden. Spanning is verder ook flauwtjes, en veel mysterie heb ik niet kunnen ontdekken.

Al snel vervalt de film vanwege dergelijke redenen in een nogal bizarre 102 minuten waar ik maar weinig voordelen in zag. Misschien dat de locatie nog aardig gekozen is, maar dan haalt Ozon er wel erg weinig uit. Het voornaamste voordeel is wel dat het, toegegeven, nog aardig wegkijkt. Echt serieus vermoeiend is deze film nergens, maar goed evenmin. Het mist toch echt een rakend sfeertje, cruciaal in een film zoals Swimming Pool. Dat kan er echter ook aan liggen dat ik Call Me by Your Name niet gek ver voor SP zag, wat de verwachtingen hiervoor wat hoger laat liggen.

Shadowed, het zijn geen moeder en dochter van elkaar, wordt vaak duidelijk in de film aangegeven..

Ik vond het best een aardig vermakelijke en mysterieuze thriller. Traag en sfeervol, past precies bij het relaxte zuid Franse sfeertje, het deed me ook aan Franse thrillertjes uit de 70/80'er jaren denken..
Vanaf dat Sagnier in beeld verschijnt komt het wat los en is het ook niet verkeerd om daar anderhalf uur naar uit te kijken, maar toch viel het me uiteindelijk toch ietsje tegen, oa de moord en het laten verdwijnen ervan was een beetje uit de lucht gegrepen en te makkelijk afgedaan.

I see. Dan is het echt het ene oor in het andere oor uit gegaan

Overigens verandert er dan alsnog weinig aan mijn kritiek. Ik blijf het ongemakkelijk, en beperkt uitgewerkt vinden.

Geef niet, ik begrijp je kritieken goed hoor. Deze film is verder weinig spectaculair, er gebeurd weinig en heel rustig. Het moet je gewoon liggen..

Het heeft mij wel wakker gehouden in ieder geval..

Heerlijke film. Het decor wordt gevormd door een groot huis ergens in het zuiden van Frankrijk, inclusief zwembad. Het is een eenvoudig maar zeer fraai met warme kleuren ingericht huis. Bij interieurs denk ik altijd maar zo: doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Fijn rustig camerawerk met een aangenaam sereen spelende Rampling. Het verhaal is dan misschien niet zo diepzinnig, maar wel goed genoeg om voor een vleugje mysterie te zorgen. Hou wel van films waarin een wat strengige vrouw op leeftijd in de ban raakt van een jonge frivole deerne en andersom.

Ludivine Sagnier ziet er beeldschoon en sexy uit. Je zou er bijna hetero van worden.

wat een zwoel gepruttel was dit.

Camerawerk is mooi, maar het verhaal had ik veel spannender verwacht.

De dialogen zijn te lang en eentonig om aandachtig te blijven kijken.

Zelfs voor een toneelstuk had ik dit laten gaan.

jammer.

Deze van de heer Ozon had ik nog niet gezien maar nu zowaar te bekijken op Netflix. Aangename film die hier en daar een lust voor het oog is. Ook fijn hoe het leven in een gezapig Frans dorp in enkele scènes wordt neergezet.

Hier weer een spel met wat echt is en wat niet van de regisseur. Ik mag er graag naar kijken.

Regisseur Francis Ozon was in zijn begin periode (97-2004) vaak op zoek naar de grens tussen fictie en fantasie. Dus ja, op het einde beseffen we dat we hebben gekeken naar een fantasie van de schrijfster, naar haar boek, naar haar verhaal. De tegenstelling tussen Britse stijfheid (realiteit) en Franse sexuele ongeremdheid (fantasie). Rampling versus Sagnier. Het is een mooi duel. Maar dat inzicht komt pas later. De film begint als een (traag) Murder mysterie. De score, de verwijzingen (Miss Marple) en het verhaal (een moord). Een eerste laag. Maar ook de soberheid die langzaam het onderspit moet delven, is een thema. Rampling komt aan in het huis en sluit zich af van geneugten. Geen alcohol (ze bestelt thee op het terras), ze eet yoghurt met groenten, enz. Langzaam begint ze te slabakken. Lunch met een dessert (haar gretigheid), begint te drinken, te flirten tot het kwaad (afgunst, nijd) haar volledig heeft ingepalmd. Maar verscholen tussen die twee verhaallijnen zit het mysterie van de verbeelding. We beginnen langzaam de inhoud van haar boek (die ze aan het schrijven is) doorheen de realiteit te zien. Ozon strooit als een gevolleerde Cluedo specialist met hints. De verschillende camera standpunten van de reflectie in de spiegel (het spiegelbeeld als het ware van de personages), het zinnetje : waarom heb je hem vermoord ? Voor het boek. Het slachtoffer dat plots verdwijnt. De moord die niet meer kan achterhaalt worden. Allemaal verwijzingen . Ozon wil meer dan een verhaaltje vertellen. Mooi maar niet echt een meerwaarde. Het verhaaltje is leuk, amusant maar niet echt boeiend. De acteurs zijn goed maar niet echt interessante personages. De Zuid Franse sfeer is typerend in beeld gebracht maar niet echt verrassend. Bij Ozon in het algemeen en met deze film in het bijzonder geldt dus : goede film maar niet echt een grootse of bijzondere film.

Saaie meuk maar 1,5 sterren voor de tieten van Julie

Best n ok film

Wat een broeierig meesterwerkje. Helemaal mijn straatje zulks.

Eigenlijk helemaal niet goed.

Swimming Pool komt uit de periode dat Ozon me nog niet direct al irriteerde met zijn vaak toch erg pretentieuze films - die bij nader inzien eigenlijk altijd door de mand vallen. En ook bij deze is dat zo, want de plottwist aan het einde, de verklaring van het geheel is echt veel te gemakzuchtig, te flauw, en gooit je met een onplezierige nasmaak buiten. Dat het na wat afstand te nemen toch nog een redelijke film oplevert komt volledig door het goede spel van Rampling en Sagnier en de fijn zomerse beelden van het mooie huis terwijl het hier buiten regent - en door het even zonnig aandoende mooie lijf van Sagnier. Maar het beloofde mysterie heeft evenveel diepgang als een folder van een reisbureau. Mooie plaatjes.

Redelijk intrigerende film, waarbij de vraag wat nou feit en wat fictie was, volgens mij niet zo interessant is. Het mysterieuze is voldoende.

Charlotte Rampling heeft geen gezicht maar een gelaat. Een raadselachtig, intrigerend en bloedmooi gelaat. Dat vond ik al in 'The Night Porter' en dat vind ik hier nog steeds.