Call Me by Your Name (2017)

Ik vind het "mooi in beeld brengen van een ontluikende liefde" op zich niet interessant, cucciolo. Maar dat is natuurlijk erg persoonlijk. Mijn dringende vraag is juist: doe er alsjeblief iets meer mee dan het "mooi in beeld brengen"!

Vind dat deze film ruimschoots geslaagd is om daar meer mee te doen. Maar, zoals je zegt het blijft persoonlijk. Degene met wie ik hem keek vond het maar saai, terwijl in mijn ervaring elk moment iets interessants gebeurde. Leek wel of we beide naar een andere film zaten te kijken.

Wel te prijzen dat je het dan toch steeds probeert met zon films
2.0*

Wel een goede film, maar miste toch een beetje het echt bijzondere en onderscheidend vermogen ten opzichte van films als La Vie d'Adèle, Brokeback Mountain of zelfs "Jongens (2014)" die ik allemaal beter vind. Hooguit op momenten heeft de film echt iets extra's, als geheel toch nauwelijks. Wel erg mooi die aftiteling zo.

De eerste homo film die ik gezien heb. Meestal ben ik er niet zo voor in omdat de verhaallijnen erg vanzelf sprekend zijn. Twee jongens/ mannen groeien naar elkaar toe en eentje ontkent het of probeert het niet zo te laten wezen door met een vrouw te gaan. Bij call me by your name is het meer de sweer eromheen dat het hem doet. Iedereen die van reizen houd en zeker Italië zal deze film enigzins kunnen waarderen. De film geeft namelijk erg het gevoel alsof je meegetroken word in de vakantiesweer en is daarom ook meer een beleving als gewoon simpelweg een verhaallijn. De muziek voor de film is ook erg pakkend. Zelf hou ik erg van alternatieve muziek, indie pop waar deze film gretig gebruik van maakt. Ik zou ook zeker zeggen dat de acteurs hun acteerprestaties goed zijn omdat het erg in gezichtsuitdrukkingen word uitgebeeld vaak eerder als in woorden. Deze film is ook prima te zien met mensen die niet homoseksueel zijn. Sommige homo films zijn gemaakt voor het homoseksuele publiek vooral en wie er verder nog geintresseerd in is. Call me by your name heeft iets kunstzinnigs door de manier hoe de film zich opbouwd met de vele details en verwijzingen. Een erg geslaagde film!

Wat bedoel je precies, John Milton?

Goedbedoeld stukje, maar als zoiets in mijn vriendengroep in dat soort bewoordingen gezegd zou worden, zou ik toch wel wat plaatsvervangende schaamte krijgen.

'homo-film', 'ook prima te zien met mensen die niet homoseksueel zijn.' - In 2019 voelt het wat... Uit de tijd?

Ok, nu snap ik wat je bedoelde. Ik had zelf eigenlijk ook een wat vreemd gevoel bij de reactie van Wpzpmjs1.

Mooie, sfeervolle film die het vooral moet hebben van de prachtige locaties aan de italiaanse riviéra. Ook de muziek draagt bij aan een aangename en ietwat melancholieke sfeer. Het verhaal op zich stelt niet zo veel voor, maar het wordt wel prachtig in beeld gebracht en goed geacteerd. De cast en met name de vader maakte op het eind veel indruk. Dit is zo'n film die je mooi vindt of niet. Voor mij een geslaagde film.

Als het de bedoeling is om me jaloers te maken op een verwend joch dat een hele zomer lang lekker doet waar hij zin in heeft… Wel, dan is dat aardig gelukt.

Na een spuuglelijke intro - dat moet haast opzettelijk zijn - ontvouwt zich een van de meest sfeervolle films van de afgelopen jaren. En nee, dat ligt niet enkel aan de idyllische setting (al helpt het natuurlijk wel).

Guadagnino wekt de 80s-cultuur op een gracieuze manier weer tot leven. (Ik had bijna “een waardige manier” gezegd, maar dat klinkt nogal saai.) Call Me By Your Name is een onversneden ode aan een tijdperk, met links en rechts een knipoog naar enkele “foute” merkwaardigheden van toen. En dan nog, zelfs het Italo-discofeestje wordt door Guadagnino tot kunst verheven. Voor een keer dus geen kitschfestijn.

Minstens even verfrissend is de onbezorgdheid die de twee hoofdfiguren uitstralen. Gezien de context - een stel joodse homo’s in een gehucht waar Il Duce blijkbaar nog steeds aanbeden wordt - had dit makkelijk kunnen uitdraaien op een film over angst en onderdrukking. Maar juist het tegenovergestelde is waar. Naïef of niet, ik vind dit soort cinema veel boeiender dan de zoveelste jankfilm.

Call Me by Your Name oogt zeer zomers, al speelt Guadagnino qua cinematografie vooral op safe. Saai vond ik het evenwel niet, de film bevat op tal van andere manieren immers al genoeg weelde. De soundtrack - die naast de bovengenoemde discodeuntjes vooral uit pianomuziek bestaat - past bovendien perfect bij de zorgeloze, meanderende sfeer van het verhaal.

Er ontstaat verder een mooie chemie tussen Hammer en Chalamet en ook dat is niet zo vanzelfsprekend, vooral dan vanwege het leeftijdsverschil. Guadagnino slaagt er evenwel in die netelige kwestie te omzeilen met een weinig subtiele vrijheid-blijheid-boodschap (terwijl het er in de praktijk natuurlijk lang niet altijd zo rooskleurig aan toegaat).

Ook individueel leveren beide heren een sterke prestatie af. Zeker Chalamet, die op zijn 23ste al een palmares heeft waar menig ervaren Hollywood-acteur alleen maar van kan dromen. De rol van eigenzinnige ijdeltuit is hem in ieder geval op het lijf geschreven.

En toch zou ik dit (net) geen meesterwerk noemen. Het pretentieuze geneuzel was er bij momenten te veel aan. Voor de rest niets dan lof: grootse cinema! 4*

Ik vind het wel meevallen, het zal wel niet zo bedoeld zijn. Theoretisch gezien klopt de term toch ook?
Er zal een groep hetero's zijn die niets voelen bij deze film, omdat er geen identificatie is. Daar is toch niks mis mee? Een homoseksuele man kan naar een 'hetero-film' als Titanic kijken en wellicht Dicaprio geweldig vinden. In deze film ontbreekt de vrouw . Ofja, in ieder geval op de belangrijk bedoelde momenten.

Njah, dat is dus wel een beetje wat ik bedoel fappie; waarom zou er geen identificatie zijn?

Je hoeft je niet te herkennen in op een man vallen, in perzik scenes of wat dan ook; zolang je je maar kunt verplaatsen in zo’n eerste liefde, doet de rest er toch niet toe? Ik vind voetbal maar stom, maar Kapadia’s docu over Maradona raakte me toch, behoorlijk zelfs. Ik hou van vrouwen, maar dat deze jongen van mannen houdt is maar een detail (aangezien de film niet gaat over de zaken waar homoseksuelen mee geconfronteerd kunnen worden). Het gaat over die eerste liefde, en daar kan ik me behoorlijk mee identificeren, losstaand van geslacht of seksualiteit. Of Elio op het eind huilt om een meisje of een man, doet dat iets af aan zijn verdriet?

Ik vind dat label dus wat onzinnig en getuigen van ‘onze’ onwennigheid, als heteroseksuele meerderheid.

Vergeet Esther Garrel niet he. Ook op de “belangrijk bedoelde momenten”. . Kan zijn dat Elio biseksueel is of nog niet voor zijn homoseksuele gevoelens durft uit te komen. Of beide...

Naar aanleiding van het vaak gebruikte woord "identificatie" moet mij toch nog eens van het hart dat daar voor mij het zwakste aspect van de film ligt: het thema van identificatie bij verliefdheid, dat heel uitdrukkelijk gesuggereerd wordt door de titel en ook een belangrijke plaats heeft in de roman, komt voor mij veel te weinig aan bod in de film. En dat vind ik jammer omdat dat aspect het geheel voor mij net interessant zou maken.

Ik heb er zelf ook geen moeite mee. Ik heb een 4,0 gegeven ;p. Maar een groep hetero's heeft dat wel blijkbaar. Opzich is dat niet erg toch?

Klopt ook. Of het belangrijk was weet ik niet. Het was mij trouwens ook niet helemaal duidelijk. Het viel mij na de 3e keer kijken op hoe erg Elio al gelijk geilt op Oliver door gelijk zijn hoofd in zijn boxer te stoppen op dat bed. Het leek er een beetje op of hij met dat meisje ging om zijn gevoelens wat weg te drukken of om Oliver wat te ergeren, want ze hebben wat kleine irritaties. Ik weet inderdaad ook niet of Elio nou echt homoseksueel is of biseksueel. Dat is een beetje een raadsel inderdaad. Blijkbaar kan hij het wel op een vrouw.

Ik ga deze film vandaag voor de 3e keer kijken, oh man. Prachtige beelden, sympathieke personages en het voelde allemaal zo... vertrouwd? Bekend?

Ik vind een sequel opzich niet gek, deze film heeft wel een beetje een 'Before Sunrise'-vibe. Vind ik dan tenminste ;p.

Coming Out of Coming of Age.

Het vakantiesfeertje in zo'n loom authentiek Italiaans dorpje maakt het trage vakantieliefdesverhaal nog best aardig. Als het verhaal zich in Alaska had afgespeeld dan was het waarschijnlijk een stuk minder interessant geweest. Ik behoor niet tot de doelgroep dus misschien dat ik me met de hoofdrolspelers daarom niet kon identificeren. Sterker nog , ik vond het ergens toch wat ongemakkelijk omdat die jongen gewoon minderjarig is en die andere vent een stuk ouder. En de ouders vinden het allemaal maar prima.
Afijn, niet mijn ding. Ik heb wel enorme zin in vakantie gekregen door deze film.

Dit jaar schreef André Aciman een vervolg op het eerste boek, en volgens mij is de film-sequel ook op dat boek gebaseerd. Volgens mij behoor je als filmliefhebber gewoon tot de doelgroep, hoor

Ok dat wist ik niet. Bedankt voor de info.

Deze film kwam ik als aanrader tegen op Facebook, dus werd ik nieuwsgierig en die persoon heeft niets teveel gezegd! Een wonderschone film, geloofwaardig spelende acteurs, de juiste chemie, schitterende cinematografie in een dromerige mediterrane sfeer. Ach, iedereen kan zich toch identificeren met het beleven van een eerste liefde..... En liefdesverdriet is toch een universeel iets, of het nu om een man of een vrouw gaat, het gaat toch om de emoties? Aan het einde van de film kon ik met Elio meehuilen, want ik voelde alles wat hij voelde. En dan is een film toch echt goed te noemen!

Een film die nogal geprezen is, wat ik overigens best wel begrijp, maar mij niet helemaal kon bekoren.

Het tempo in de film ligt angstvallig laag. We zien vooral in het begin veel mooie sfeerplaatjes van het Italiaanse platteland zodat het meer op een promotie voor vakanties leek dan op een speelfilm.
Er wordt wel op hoog niveau geacteerd, samen met zo'n vakantiesfeertje is het allemaal nog best wel te behappen zodat het geen gigantisch saaie film is geworden.
Het verhaal op zich kon me niet zo heel erg boeien, is snap dat het een gevoelig thema is, maar als ik puur alleen naar de film kijk raakt het verhaal me niet.
Het enige wat wel indruk maakte was het einde waarin de vader van de hoofdrolspeler z'n hart laat spreken, dat was mooi.

Verder heeft de film geen onuitwisbare indruk achtergelaten, behalve dan dat het wel heel erg mooi geschoten is.
Voldoende.

Een prachtig mooie film. Schitterende plaatjes die menig kijker de neiging zullen bezorgen direct de auto in te stappen om richting Italië te rijden. Alle vertolkingen zijn heel dik in orde en dan met name de twee van de hoofdrolspelers. De wrijving en aantrekkingskracht tussen Elio en Oliver tijdens het opbloeien van een ongewone, ingewikkelde en eigenlijk verboden liefde is wonderbaarlijk knap en geloofwaardig uitgevoerd.
Maar ondanks dat alles voelde de film voor mij toch als een wat lange zit. Het kabbelt allemaal wel erg rustig voort zonder al te veel noemenswaardige zaken.

Eindelijk gezien (Thanks Netflix).

Mooie film met hoogtepunt de speech van de vader (topacteur Michael Stuhlbarg).

Ik ben zelf nog nooit verliefd geweest maar voelde de emoties...

Tof dat veel hetero vrienden film waarderen. Want thema lijkt me universeel.

Deel 2 lijkt er aan te komen. Niet echt benieuwd. En niet nodig imho.

Jammer.

Eindelijk gezien (op Netflix), want het was een tijdje lang net alsof je je pasje van de club moest inleveren, als je dit niet had gezien.

Hoe dan ook, vooral in esthetisch opzicht een geslaagde film. Regie en camerawerk constant op hoog niveau, schitterende locaties, casting had bijna niet beter gekund.

Verhaal is wel een beetje onnozel, er gebeurt ook niet al te veel behalve een kalverliefde, die ook nog op het randje van de 'gatverdamme' balanceert qua leeftijdsverschil. Dat aspect wordt met de mantel der liefde bedekt door wat intellectueel gezwets en de voorspelbare mistroostige indiemuziek. De acteurs en cameramannen weten er toch nog wel iets ontroerends van te maken, gelukkig.