Call Me by Your Name (2017)

Ik kwam er gisteren achter dat hij dus waarschijnlijk niet biseksueel is. Beiden zijn homoseksueel. Waarom?
Door deze quote: “The meaning of the river flowing is not that all things are changing, so that we cannot encounter them twice, but that some things stay the same only by changing.”

Hieruit leid ik af dat hij diep van binnen al de gevoelens heeft, maar dat hij alleen nog moet veranderen om dus zichzelf te zijn. Diepgaande materie haha ;p.

Een wondermooie liefdesfilm, waarin het eigenlijk niet zoveel rol lijkt te spelen wie verliefd wordt op wie. Een soort van coming of age-film over een jongen die tijdens de zomer van 1983 zijn allereerste, echte vakantieliefde leert ontmoeten. Die zomer leert hij zichzelf gaandeweg beter kennen en komt hij tot het besef dat mooie zomers veel te snel voorbij zijn. Een film die je meevoert richting zuiderse sferen en je achteraf eventjes met hetzelfde gevoel achterlaat als datzelfde gevoel waar het hoofdpersonage mee worstelt.
Chalamet is fenomenaal en kwetsbaar in de hoofdrol, Hammer geeft hem prachtig weerwerk.

4,5*

Film is sfeer en de sfeer in deze film is sereen, zwoel, zomers. Dromerig Noord-Italiaans zomerlicht valt er door de luifels en bladeren. De ritselende weelderige tuin met alle verborgen poeltjes is haast te ruiken, zoals je ook 't zachte briesje, wat door de openslaande deuren van dat immense huis - voor mij de derde hoofdpersonage in deze film - bijna langs je huid voelt strijken.
Nu biedt een Europese setting sowieso a priori meer atmosfeer dan een Amerikaanse, maar Guadagnino zet hier meesterlijk het zomerse decor neer voor een vakantieliefde. Volgens enkele kritieken hier had hij daar meer mee kunnen doen. Maar waarom? Zomerliefde, ook als die gay in de jaren '80 is, hoeft niet altijd met strijd of drama gepaard te gaan om 't aankijken waard te zijn. Fantastisch acteerwerk ook trouwens.

4,5 *

Een eerder saaie bedoening.

Daarvoor zijn er twee redenen. Allereerst kon de setting me absoluut niet boeien. Een lui en saai Italiaans dorpje, uiteraard weer zoveel jaren geleden. Nu vind ik Italië best wel leuk, maar niet om er naar anderen hun vakantie te zitten kijken. Het hele zomersfeertje deed mij erg weinig hier.

Groter probleem is echter de set aan vreselijke personages. Een vreselijk drakerig gezin krijgt een vreselijk drakerige Amerikaan over de vloer. Woody Allen zou zich volgens mij zelfs schamen over sommige conversaties die er gevoerd werden, anderzijds is het ook niet verrassend dat Chalamet in één van Allen's films zou terechtkomen.

De romance tussen de zoon van het gezin en de Amerikaan had ook wel wat extra vonkjes kunnen gebruiken, maar het is lastig als je beide personages maar moeilijk kan uitstaan. Het is uiteindelijk vooral jammer dat dit dan nog eens meer dan twee uur duurt, terwijl ook Guadagnino's niet veel voorstelt. Sowieso niet echt mijn regisseur geloof ik.

Mnee, dit was vooral wat ik ervan gevreesd had. Erg povere cinema.

1.5*

Sprookjesachtige beelden, poetische teksten, doet je denken aan vakantie, laat je uitzien naar de zomer. Heerlijke film. Knap acteerwerk van Elio.
Maar 3,5* omdat ik het acteerwerk van Oliver niet goed vond en me soms ergerde aan hem. Te Amerikaans.
Verder prachtige film.

Heerlijk licht getoonzet, fris gemonteerd, niet te uitleggerig. De kleuren, het huis, de acteurs... Call me by your name is een genot om naar te kijken en om te beleven. Want dat is het knappe van deze film: de kijker wordt in het verhaal betrokken en min of meer zelf een personage, als voyeur weliswaar, maar toch! Die scene tegen het eind waarin Elio op de bank zit met zijn begripvolle vader zal voor velen een hoogtepunt zijn geweest, ik vond m op het randje. Iets te zoet. Verder een dikke pluim (en ik wil naar Bergamo).

Is it better to speak or to die?

Call Me By Your Name is een ervaring. In de schoonheid van het Italiaanse platteland van 1983 gaat een verandering schuil waar je als kijker echt in wordt meegezogen. Zelfs in scenes die 'loom' lijken. Hierdoor liet de film me niet meer los. Dit komt ook door de heerlijke soundtrack. De originele songs van Sufjan Stevens (Mystery of Love en Visions of Gideon) vormen een sterke 'verteller'.

Regisseur Luca Guadagnino doet niet aan screentests. Hij vertrouwt op zijn keuzes, acteurs en publiek. Dat betaalt zich dubbel en dwars uit. De chemie tussen tiener Elio (fenomenaal neergezet door Timothée Chalamet) en twintiger Oliver (Armie Hammer) is off the charts.

Wil Elio Oliver zijn? Wil Elio naar bed met Oliver? Of wil hij het allebei? Chalamet neemt je mee in de achtbaan in Elio's hoofd. Hierbij is elk gebaartje en iedere blik raak. Die Oscarnominatie was dan ook meer dan terecht. Oliver is als knappe Amerikaan de ster van het Italiaanse dorp, maar als kijker is het eerst lastig om hem aardig te vinden. Hij gedraagt zich lomp en de eerste toenaderingspogingen in de richting van Elio zijn onhandig. Ook gezien het leeftijdsverschil. Maar op het moment dat de jongere Elio het voortouw neemt, wordt Olivers muur steeds verder afgebroken en is de kwetsbaarheid (letterlijk) zichtbaar. Armie Hammer is goed te volgen in die transformatie.

Ik las van de week dat Guadagnino en een groot deel van de cast hebben getekend voor een vervolg. Kan niet wachten

Call Me By Your Name is natuurlijk uitstekend ontvangen, en is de afgelopen jaren een lieveling van het filmhuispubliek geweest. En een slechte film is het verre van, maar ik kan nou niet zeggen dat dit echt geweldig beviel. Vooropgesteld: het acteerwerk is eigenlijk zonder uitzondering sterk, waarbij met name Timothee Chalamet overtuigt. En Italië is natuurlijk een prachtige locatie voor mooie beelden, met landhuizen, fraai platteland en dito historische steden.

Maar toch, ik vond de film wat gekunsteld overkomen. De setting was fraai maar ook wel overdreven idyllisch. En uiteindelijk is deze film over de coming-of-age van Elio en zijn eerste zinderende liefde regelmatig storend traag. Het helpt dan ook niet dat Elio geregeld als een vervelend, arrogant mannetje uit de hoek kwam. Natuurlijk, het is ook een onzekere tiener, maar het helpt niet om je in zijn gevoelens te verplaatsen. Alsnog zijn er genoeg fraaie momenten en is het een hele tedere oprechte film, maar ook zeker in de eerste helft genoeg momenten waar wat mij betreft wel wat gesnoeid had mogen worden. Deze dik twee uur had wat mij betreft niet gehoeven.

Gevoelige sterke film over de relatie van een 17-jarige jongen met een oudere universitaire Amerikaanse student die voor meerdere weken gast ten huize is. Zeker qua sfeer is dit erg mooi gebracht : de perfecte Italiaanse zomer vol far niente en zwoele romantiek, de italo muziek op de achtergrond. Toch even melden dat dit geen film over homoseksuelen is dan wel over homoseksuele gevoelens. Beide mannen zijn duidelijk hetero maar beleven een innige liefdesrelatie . Toch wel apart dit en dit wijkt wel af van gekende patronen. De relatie is ook vrij geloofwaardig, al is Oliver als personage zwak uitgewerkt in vergelijking met Elio.

Maar wat me ergerde was het progressief intellectueel meertalig rijkeluisgezinnetje waar de etiquette vereist dat men piano speelt voor de gasten, waar men een dienstmeid heeft en dag in dag uit weinig te doen heeft. Het komt de inhoud van de film veel te goed uit en men maakt precies het punt dat een dergelijke relatie sowieso met veel meer maturiteit beleefd wordt in dit milieu. Ik vond het ook een fantastisch einde : terwijl Elio in het vuur kijkt, heb je precies de indruk om samen met hem de hele film nog eens voor je ogen te zien.

Mooi einde inderdaad. Is trouwens een verwijzing naar Maurice (1987), waarin een zelfde soort scène zit, volgens mij met Hugh Grant.

Wat?

Huh?

Oliver trouwt op het einde en Elio heeft aanvankelijk duidelijk een hetero-relatie . Maar dat moeten jullie gemist hebben.

Je bedoelt dat ze zich voordoen als hetero's?

Dan zijn ze toch op z'n minst biseksueel, of niet? Elio's 'heterorelatie' leek mij ook duidelijk om Oliver jaloers te maken.

Trouwens, gezien hoe de homo's in de film (die professor en partner die op een gegeven moment langskomen) behandeld worden door bijna iedereen behalve Elio's vader, kan ik me voorstellen dat in die tijd een verstandshuwelijk een optie is.

Oliver vertelt dat zijn ouders zijn geaardheid niet zouden accepteren, dus het wordt duidelijk gesuggereerd dat het om een verstandshuwelijk gaat en Elio lijkt me biseksueel. Maar dat kun je gemist hebben.

Correct!

Ik vind persoonlijk dat de geaardheid van beiden redelijk in het midden gelaten wordt. Ik zag het eerder als twee hetero's (in het begin) die door hun contact met elkaar homoseksuele gevoelens ontwikkelen. Vandaar dat ik ook de geaardheid en de gevoelens los van elkaar zie. En bi? Ja, dat leunt er misschien nog het dichtst bij aan maar wie zal het zeggen?
Over de vader gesproken : hij geeft op het eind van de film toch ook toe dat hij een gelijkaardige relatie heeft gehad, maar het heeft hem niet weerhouden om daarna gewoon te huwen en een zoon te krijgen?

OK maar is dit éénmalig om zoals Woland zegt, Oliver jaloers te maken? Daar geeft de film geen antwoord op en kan je dus ook niet zomaar stellen dat Elio bi is. Wat Oliver betreft : dat is helemaal niet wat gezegd geweest is.

Elio was al met Marzia voordat Oliver in beeld was, dus dat weet ik niet. Maar dat hij aan de ontbijttafel in het bijzijn van Oliver over "hun vorderingen" vertelt, zou hij wel goed kunnen doen om Oliver jaloers te maken inderdaad.

Elio heeft volgens mij voor zowel Marzia als Oliver gevoelens dus hij zou goed biseksueel kunnen zijn. Dat vertelt Oliver wel op een gegeven moment, hoor.

Correctie : voor Oliver in beeld was waren Elio en Marzia jeugdvrienden maar was er nog geen sprake van een (seksuele) relatie. Ik ben het op dit punt wel eens met Woland.

Ik vind jou uitspraak over Elio's biseksualiteit heel speculatief. Kan zijn van wel, kan zijn van niet. Misschien schrijf ik wel eens een brief naar James Ivory om het te weten

Dat van Oliver duidt er enkel op dat zijn vader niet open van geest is, maar in hoeverre heeft hem dat werkelijk beïnvloed om met die vrouw te trouwen? Verstandshuwelijk klinkt ongeloofwaardig

Dat zou ik niet zo zeker durven te zeggen. Ze hadden nog geen seks, maar ze leken mij wel al een stelletje, hoor. Je kunt je dan misschien beter wenden tot André Aciman die het boek schreef. Ik heb het boek gelezen, en ik zou niet honderd procent zeker weten of er expliciet in staat dat Elio biseksueel is, maar het lijkt me vrij duidelijk dat hij voor zowel Marzia als voor Oliver verliefde gevoelens heeft. Dat Elio uiteindelijk meer gevoelens heeft voor Oliver dan voor Marzia, doet verder niet af aan zijn gevoelens voor Marzia.
Bovendien zijn die hokjes allemaal niet zo rigide, zie ook het werk van Alfred Kinsey. Ik vind verstandshuwelijk helemaal niet zo ongeloofwaardig klinken, zeker niet in de jaren tachtig. En dat zijn vader niet open minded is, kan toch heel veel invloed hebben op de keuzes die je maakt, lijkt me. Ik zou niet weten waarom dat ongeloofwaardig is.

Ik vind het trouwens wel grappig dat je in het begin heel stellig beweert dat ze "duidelijk hetero" zijn, maar nu zit je je een beetje in bochten te wringen om andere opvattingen "ongeloofwaardig" te noemen. Ik vind jouw onderbouwing tamelijk pover, eerlijk gezegd. Hoe kun je geaardheid en gevoelens los van elkaar zien? Wat is verliefdheid anders dan een gevoel?

Leuk dat je het grappig vindt maar ik heb nooit anders beweerd tot nu toe. Maar na hun relatie, dan is hun geaardheid voor mij niet duidelijk meer en kun je er ook geen klinkende uitspraken over doen.
Kijk ik ben niet het orakel van Delphi en het is ook maar mijn mening hé. Kan je er wat mee, des te beter.. kan je er niks mee ga wat anders lezen. We zien de film op een andere manier maar het heeft geen zin om er te blijven op doorhameren.

Ik heb het boek gelezen en me daar redelijk aan geërgerd: vrij narcistisch geneuzel van een oudere professor die terugkeek op zijn grote eerste liefde. een thema dat me op zich wel boeit, zeker asl dat in luxe badende kringen in Italië mag gebeuren, maar de liefde zelf liet me vrij koud. Meer zelfs: het bladzijdenlang kat- en muisspel met een onvermijdelijke uitkomst was vaak ronduit irritant.

Toch maar eens een kans gegeven deze film. Van Guadagnino had ik al het voortreffelijke 'Io sono l'amore' gezien. Ook daarin een zinderende zinnelijke liefde, zich afspelend in de betere kringen van Milaan en in de sensuele heuvels van Lombardia.
Heel het Italiaanse sfeertje beviel me hier dan ook voortreffelijk. Het wat a-typische platteland van de Po-vlakte. Met dorpskerenen die onveranderd lijken sinds jaren en waar je zo Don Camillo ziet rondlopen. Mooi ook hoe de film soms wel ingekleurd lijkt zoals oude prentkaarten. Dat helpt allemaal. Ook die heerlijke ledigheid van de zomer kwam prima tot uiting met aandacht voor die die doodeenvoudige natuur die ons omringt en waar we vaak geen oog voor hebben. Dat doet Guadagnino voortreffelijk. Voor mij is de film dan ook zeker beter dan het boek.
Alleen jammer dat hetgene waar heel de film om draait voor mij niet echt tastbaar wordt, noch het verlangen, noch de passie, noch het verdriet…
Wel nog een extra pluim voor de muziek: die was beter dan het boek én de film.

Nog even over de geaardheid: expliciet homo toch.
Zeker Elio, die in zijn puberfase nog zoekend is, zeker geen vrouwenhater is (net zomin als Oliver) maar het is die allesvezengende passie die de slinger toch één kant laat uitwijzen. Dat wil niet zeggen dat ze onvermogend zijn om van vrouwen te houden, zelfs lichamelijk, maar die gevoelens die ze voor elkaar hadden zouden ze (aldus het boek) nooit meer terug voelen.

Trouwens een mooie observatie van de vader: dat je dat verdriet een plaats én zijn tijd moet geven voor je jezelf openstelt voor een nieuwe liefde of je bent voor je 30ste opgebrand en uitgeblust in die liefde.

Oei, niks voor mij. Het hoofdthema daargelaten ben ik geen seconde gepakt door de film of door wat de regisseur mij wilt doen laten vertellen / zien. Na het zien van de film bijna het gevoel gekregen alsof ik in de maling ben genomen. Als deze film in 1980 was uitgekomen had ik het enigszins begrepen. Hoewel de film zich daarentegen wél afspeelt in de jaren 80 (dat is waarschijnlijk het 'extraatje' aan deze film) voelt het voor mij een beetje als een flinke dot mosterd na de maaltijd.

Mooie film, maar niet perfect. Ik kan er weinig op aanmerken: goede regie, goed acteerwerk, goed verhaal. En toch.... het raakte me niet volledig. De nuance die de film laat zien is mooi in beeld gebracht: de twijfel, het onderzoek. Zonder direct antwoorden te geven.