Call Me by Your Name (2017)

Wat het vervolg Find Me betreft. Eigenlijk voel ik tot nu toe niet veel voor die eventuele verfilming. Niet gelezen. Wel al eens een relatief spoiler-vrije samenvatting gezien. En er zijn tal van elementen die mij minder bevallen. Daarnaast is er werkelijk niemand in mijn kennissengroep die het boek echt goed vond. Het gaat van "ronduit slecht" naar "het kon er nog mee door." Hoopgevend is dat niet. En wil het verhaal van het boek gevolgd worden, zullen we nog lang moeten wachten. De personages zijn toch behoorlijk ouder. Of er moet sprake zijn van een mid-quel film natuurlijk.

Prachtige film. Subtiel met schitterende beelden van Italie. Ik heb er echt van genoten. Ik vond het gesprek dat de vader met hem tegen het einde had echt zo ontzettend mooi. Knap van die jonge acteur om dat zo goed neer te kunnen zetten met alle emoties.

Niet zo indrukwekkend.

Destijds volledig de hemel in gehyped, maar erg bijzonder vind ik deze boekverfilming niet. Boek nooit gelezen, maar ik moet zeggen dat ik wel erg benieuwd ben hoe ze deze film in een boek hebben vertaald (ja, ik weet dat het eigenlijk andersom is). Call Me By Your Name is namelijk een film die het voornamelijk van de beelden moet hebben.

Volledige eerste helft wist me eigenlijk beter te charmeren dan de tweede helft. Guadagnino weet een aardige, warme sfeer te creëren die de intrigerende beelden wat weten te versterken. Het is warm, en dat voelt de kijker. Camerawerk had wel iets sterker gemogen, maar de locatie, alhoewel het er overduidelijk meerdere zijn, is goed gekozen.

Verder hangt er wel een aardige flow door de film heen die het als geheel aardig boeiend maakt. Chalamet doet het in een jongere rol erg goed. Mag ook duidelijk zijn waarom hij is doorgebroken. Hammer speelt hij er in ieder geval uit. Niet dat Hammer het verder zo slecht doet, maar Chalamet komt toch het meest naturel over.

Overigens vind ik de casting zelf minder geslaagd, aangezien enkele crewleden toch een stuk ouder zijn dan ze moeten zijn. Enkel Chalamet valt met zijn jongere uiterlijk nog binnen het plaatje, de rest past er totaal niet in. Acteerwerk is wel goed, alleen de verschijning zelf, tja, wat moet ik ervan denken. Het haalt me persoonlijk een beetje uit de film, maar er valt op z'n minst nog een beetje omheen te kijken.

Romance wordt verder erg intiem en intens neergezet. Tweede helft neemt er eigenlijk uitgebreid de tijd voor. Ik vond het alleen niet mijn soort romance, die focus op geluid enzovoort. Ik heb er niet zo veel mee. Bovendien proef ik meer van de seks dan van de band tussen de twee, wat ik wel jammer vind. Geen idee of het boek dit ook zo doet, maar ik vind het maar niks, niet subtiel genoeg.

Duurt verder ook aardig lang, boekverfilmingen kunnen nou eenmaal niet korter zijn dan 130 minuten. Voor een romantische film waarbij de beelden meer spreken dan het verhaal zelf vind ik dat onnodig. Wel is het eerste gedeelte intrigerend en het acteerwerk goed, dus een echte opgave is het nooit. Allerlaatste scene vond ik eigenlijk de sterkste scene verder, maar de film heeft me niet geraakt. Leuk om eens gezien te hebben, maar niet echt het soort film wat me aanspreekt. Hype is wat mij betreft ook een klein beetje overdreven.

Een heel mooie film.

Ik heb deze film inmiddels een aantal keer bekeken en inmiddels het boek ook gelezen. Het boek gaat nog een stuk verder dan de film en na het lezen van boek zie je ook ineens dingen in de film die je eerst minder/niet waren opgevallen.

Zowel het boek als de film zijn bij mij behoorlijk lang blijven hangen. Een zeer sterk gebracht verhaal. De film heeft echt prachtige shots, geweldige quotes en perfect bijpassende muziek.

Het trage tempo van de film is mijn inziens juist de kracht van de film. Ik denk wel dat dit soort films bij je moet passen. De film is misschien net een tikkeltje arthouse. Er gebeurt heel veel in de film, maar je moet dit wel opmerkingen. Anders kan ik goed begrijpen dat je deze film wat saai vind.

Het gesprek met de vader en de slotscene bij het haardvuur weten me telkens weer flink te raken. De muziek er bij maakt het helemaal af.

Ik zal deze films zeker nog een aantal keer bekijken en het boek zal ik ook nog wel een paar keer lezen.

Het is wel ongelofelijk triest dat deze film het persoonlijke leven van Armie Hammer volledig op zijn kop heeft gezet.

Dat heeft toch niets met deze film te maken?!

Nee, dat zou er inderdaad helemaal buiten moeten staan, ware het niet dat in dit geval fictie en realiteit hand in hand gingen; precies zoals de slimme regisseur dit voor ogen had in zijn zoektocht naar de geschikte acteurs voor deze rollen. Niet voor niets spreekt Guadagnino dan ook over "A movie and a documentary" It’s a Movie and a Documentary [Luca Guadagnino] - YouTube

Voor Chalamet en Hammer werd het een 'major life event'.

Chalamet overleefde het, de onzekere Hammer niet.

En dat is triest.

(Gezien op 21/05/21)

Film met een heerlijke setting. Je kunt niet anders dan daar met volle teugen van genieten.

De Italiaanse sfeer is onweerstaanbaar aantrekkelijk. (Zelf heb ik dat meer dan 2O vakanties mogen meemaken!)

De liefde tussen Elio en Oliver voelt voor een hetero gênant aan, onwennig en zelfs 'onbegrijpelijk'.

De woorden van de vader van Elio aan het einde van de film, komen wel aan. Een grote liefde is uniek...

Maar kan ook een ravage aanrichten. Een film als deze kun je niet zomaar over je heen laten gaan.

Nog net kunnen zien voordat de hel losbrak rond Armie Hammer. Maar zelf was ik met 'Call Me by Your Name' (2017) vooral betoverd door de perfecte sfeerschets van een homoseksuele romance in een Italiaans streekdorpje. Zoals dat dan gaat met zowel een landerige zomervakantie als met een coming-out: soms weifelend, ongemakkelijk en aftastend, maar soms slaat het weer plotseling om met de intensiteit van een onaangekondigde regenstorm. Ook erg gaaf hoe regisseur Luca Guadagnino met kadrering speelt om te visualiseren hoe Elio Perlman (Timothèe Chalamet) en Oliver (Armie Hammer) elkaar aantrekken en afstoten. Thematisch verfrissend dat de homoseksuele kalverliefde dan wel gekenmerkt wordt door bitterzoete melancholie, maar voor de omgeving is de aantrekkingskracht tussen deze twee mannen een vanzelfsprekendheid. Alleen al die ontroerend mooie speech wanneer vader Samuel Perlman (Michael Stuhlbarg) zijn zoon bijbrengt dat niet iedereen 'die ene grote liefde' zal ervaren. Een vormende ervaring die je een leven lang bijblijft. Het maakt het ultieme verraad in 'Call Me by Your Name' (2017) des te schrijnender als zelfacceptatie moeilijker is te verwezenlijken voorbij die zomerdroom.

Wat bedoel je precies met je laatste zin, Donkerwoud?

Thanks voor je snelle reactie, Donkerwoud, maar ik begrijp niet zo goed wat je bedoelt met "hij houdt de façade vol..." Denk je trouwens niet een beetje te veel in vooringenomen hokjes als je a priori uitgaat van een tweedeling van de mensen in "homo's" en "hetero's"? Volgens mij is de menselijke seksualiteit véél complexer dan dat. In de plaats van jouw woorden "jezelf accepteren als homoseksueel" zou ik dan ook veel liever zeggen: jezelf identificeren als homoseksueel...

Oliver identificeert zich dus blijkbaar niet als homo! En van Elio weten we het niet: we maken alleen een efemere "zomerromance"' van een adolescent mee...

Fair enough. Ik lees nu ook dat de auteur, André Aciman, in het boek zelf nooit heeft gezinspeeld op hun seksualiteit. Zowel Elio als Oliver. Dus het zou goed kunnen dat ik 't erin lees, omdat ik me nu eenmaal identificeer met tragische liefdesgeschiedenissen.

Ik baal zo dat een top 10 maar uit 10 films mag bestaan. Anders had ik deze er zeker bij gezet. Het is al weken een groot gevecht in mijn hoofd tussen nomadland en call me by your name

Mooi toch? Veel om van te genieten.

Mooie film, knappe beelden, soms wat langdradig, goede acteerprestaties. Zou 3.75 willen geven, ik rond dan maar af naar boven voor de muziek van Sufjan.

Goed. Maar ook niet veel meer. Het is vooral de creatie van een universum die de film redt nl zomers Italie vol onschuld en ongerepte schoonheid in natuur en kunst. Je herkent dus zeker de hand van scenarioschrijver James Ivory (die met de combi A room with a view en Maurice reeds het terrein als regisseur verkende) waarin vooral de sociale code binnen een klasse (opvoeding en waarden bij een intellectueel gezin) primeert. Vreemd genoeg is de fotografie van de Thai Sayombhu Mukdeeprom die voorheen actief was bij de films van Weerasethakul. Internationaal voor en achter het scherm. De mengeling van taaltjes draagt zeker bij tot dit universum van intellectuelen. Maar vertelt het ook iets meer ? Geen drama dus geen conflicten. Inhoudelijk is er extern (buiten het gezin) een wat onhandige maar ook voorspelbare hartenbreker maar het perspectief van het meisje ontbreekt. Intern wordt homoseksualiteit nooit besproken. Is dit aanvaard door cultuur ? door gezin ? sociaal ? Het mag als een vanzelfsprekendheid voorgesteld worden (dat is ook een statement) maar je verliest wel een dramatiek om de film en zijn thema gewicht te geven. De speech van Stuhlbarg aan zijn zoon op het eind is formidabel, emotioneel en zou in feite in elke educatieve handboek opgenomen moeten worden. Maar het is mij te mager om alleen maar de opbouw van een relatie te zien. Het draait dan steeds rond hetzelfde zinnetje (ziet hij me graag ? Ziet hij me niet graag ?) en dat wordt op den duur vervelend. Call me by your name lijkt een beetje op mijn vorige vakanties. Locatie is schitterend, weer is prachtig maar verder is er niet veel te beleven.

Deze te lange film viel me toch best wel tegen. De setting is mooi, het beeld over het algemeen goed soms wat korrelig, maar erg veel doet de film niet. Okay jongen komt man tegen die in zijn huis bivakkeert bij zijn ouders en er ontstaat mogelijk een mannelijke liefde. Ik vind het er allemaal niet zo uitspringen. Het is eigenlijk best wel braafjes en misschien te Amerikaans gemaakt. Met name de seks had zeker met Paul Verhoeven een ander soort film geworden. En juist bij dit soort films had er wel meer bloot in gemogen. Daarbij kreeg ik nooit het gevoel dat het wederzijdse liefde was, omdat het geheel vooral kwam uit Elio. En Oliver die deed maar wat mee. En dan moeten we daar nog ruim 2 uur naar kijken. Ook het geheel erom heen vond ik matig uitgewerkt. Juist dat familia gevoel bij de Italianen ontbrak. Jammer!!

Muziek was aardig, maar het gepingel was op ten duur ook wat storend. Zodoende een kleine onvoldoende!!!

Film 2.5

Beeld 4.0

Geluid 4.5

Attentie, schrijver van het plot: Lombardije (met Crema en Bergamo) ligt niet aan de Italiaanse Rivièra.

Als decadente sfeerschets is deze film bijna onovertroffen, niet normaal hoe goed een luie Italiaanse zomervakantie van begin jaren '80 wordt overgebracht.

Maar ook verhaalinhoudelijk is het heel mooi gedoseerd en de casting plus het acteerwerk zijn top.

Hetzelfde geldt eigenlijk voor de muziek.

Wat mij dan afhoudt van een nog hogere score is waarschijnlijk dat het mij minder persoonlijk raakt, in zo'n geval ben je dus vooral aan het observeren, maar wie weet kan dat bij een latere herziening veranderen.

Weet iemand trouwens waarom Elio met zijn lokale Italiaanse vriendinnetjes drie talen sprak? Dat vond ik iets teveel van het goede haha.

Ik had al zoveel over deze film gehoord dat je er dan een bepaalde verwachting van krijgt. Aan die verwachting voldeed de film niet. Veel mooie plaatjes rondom een flinterdun verhaal. Sterk geacteerd, dat zeker, maar op den duur vervalt de film in herhaling en wordt langdradig. Had makkelijk een half uurtje uitgeknipt kunnen worden. Desalniettemin een redelijke film. 3,5*