Meningen
Hier kun je zien welke berichten Onderhond als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Lost in Space (1998)
Djeez.
Ik had me op basis van de poster toch aan een iets serieuzere scifi verwacht. Niet iets heel nerdy of diepgaand, maar toch wat anders dan dit kleutercarnaval. Dat viel toch wel even tegen.
Sowieso zijn de personages aan de domme kant. LeBlanc is echt waardeloos in dit soort werk en wat Hurt probeerde te doen viel ook echt niet mee. Maar komt, in het begin kon het misschien nog wel iets worden. Even doorzetten, de familie tragiek voorbij proberen komen en hopen dat het eens in space beter zou worden.
Niet dus ... Oldman die het robotje (hoe plastiek) herprogrammeert is kinderlijk en het zet de toon voor de rest van de film. Schabouwelijke effecten, vreselijk acteerwerk en een dwaas plot worden met veel lawaai neergezet, maar het kan niet verbloemen dat dit gewoon een barslechte film is.
Niet dat ik Hopkins nu meteen een geweldig regisseur vind, maar dit was toch een serieuze misfire.
0.5*
Lost in Translation (2003)
Dat Amerikanen weinig respect hebben voor andere culturen wist ik al, en eerlijk gezegd, het zit wel in iedere mens in. De kritieken dat deze film rascistisch is (lees imdb) zijn daarom vergezocht.
Wat ik me wel afvroeg is waarom dit zonodig een film moest zijn. Het verhaaltje is veel beter geschikt om in boekvorm te worden uitgebracht, en het geheel is kurkdroog gefilmd. Character progression genoeg voor de liefhebbers, maar een film blijft toch allereerst gebaseerd of beeld en geluid, en in dit opzicht faalt Coppola in elk opzicht. Zelden zo'n saai in beeld gebracht verhaaltje gezien.
Verder vervalt het soms in idiote Japanse en Amerikaanse stereotypen, zonder enige hint van zelfrelativering. Al is het best nog wel te pruimen, aangezien dit rechtstreeks uit Hollywood komt gebold. Als je ziet tot wat voor trieste melige liefdesverhaaltjes ze daar in staat zijn, kon het veel erger afgelopen zijn met Lost in Translation.
Maar toch, film blijft film, maakt alsjeblief gebruik van de middelen die je hebt.
Lost Lake (2012)
Aardig.
Het is dat je een Amerikaanse vlag ziet voorbijkomen, dat iemand California vernoemt en dat de acteurs met een duidelijk Amerikaans accent spreken, maar verder deed dit mij enorm sterk denken aan een Australische horror. De landschappen, de kleurfiltertjes, de excentrieke personages en de opvallende soundtrack. Positief trouwens.
Acteerwerk is wel een pijnpunt. Niet bepaalde het belangrijkste aan een horrorfilm maar het basisniveau wordt niet echt gehaald, wat vervelend is. Al moet ik zeggen dat de oom het wél erg goed dit, het slachtvee opvallend minder. Dat maakt dat de film vooral schittert wanneer er geen conversaties zijn, want qua sfeer kan de regisseur ook wel uit de voeten.
Hij overdrijft misschien wat met de soundtrack, maar hij gaat er in ieder geval wel vol voor. Toch loopt het naar het einde toe een beetje spaak. Niet spannend genoeg en de bad guy is ook niet meteen overtuigend genoeg. Jammer want deze film zat er best dicht bij. Nu rest een erg fijne aanloop, een sfeervol vervolg maar wat gebrek aan punch naar het einde toe. Redelijke filler dus.
2.5*
Lost River (2014)
Het beste wat ik in lange tijd uit Amerika heb zien verschijnen.
Er is daar toch echt iets gaande, de laatste tijd komen er best weer leuke films uit Amerika. Veelal uit de urban fantasy/mystery hoek, waar deze perfect in thuishoort. Het mag dan Gosling's eerste film zijn en je mag dan links en rechts wel wat invloeden van elders menen te herkennen, hij vindt toch redelijk makkelijk z'n eigen toon.
Visueel geweldig (met dank aan de Debie), ook de soundtrack deed meer dan z'n werk. De 80s invloeden zijn er nog, maar het is wel duidelijk dat het eindeloos kopiëren van die sound een beetje passé is. Gelukkig maar. Verder ook een toffe cast die ondanks het warrige geheel hun personages mooi vorm weten geven.
Hoewel de film wel een climax heeft is er niet echt een conclusie en blijft er veel vaag. Gosling schept ook meer een wereld dan dat hij echt een verhaal vertelt. Zo zie ik ze persoonlijk het liefst, maar niet iedereen zal dat even goed kunnen appreciëren. Soit, had er eigenlijk niet veel van verwacht, maar dit blies me toch even weg. Meer Gosling in de regiestoel aub.
4.5* en een uitgebreide review
Lost Weekend, The (1945)
Slechte keuze.
Ik en Wilder zijn al geen match, al vond ik The Seven Year Itch dan nog een verrassend vermakelijk filmpje. Had me echter blijkbaar wat beter moeten inlezen over deze film (volgens mij gewoon de populairste qua stemmen gepakt die ik nog niet gezien had), had ik het alcohol-verhaaltje hierboven gelezen had ik de film gewoon links laten liggen.
Ik irriteer me doorgaans dood aan film over alcoholverslaafden, deze film is daar absoluut geen uitzondering op. In het echte leven moet ik er ook helemaal niks van hebben, geen wonder dus dat Milland voor mij al snel een onuitstaanbare loser was. Dat de film verder eigenlijk helemaal niks te bieden heeft is dan enkel zout in de wonde.
Was ook niet bepaald onder de indruk van Milland als dronkaard, al is het niet zo erg als in Who's Afraid of Virginia Woolf? De rest van de cast was bijna onzichtbaar (buiten die broer), de vertelling eerder droog. Tweede helft kent een voorspelbaar verloop, behalve het einde dan. Hierboven al de verklaring gelezen, maar da's verder geen excuus waar je als kijker rekening mee dient te houden vind ik. Onaanvaardbaar einde.
Het tweede deel van deze film was echt een martelgang. 0,0 affiniteit met het hele gebeuren, noch met de personages, noch met wat ze doormaken. En waar een écht goeie film dat eigenlijk dient te overwinnen, heb ik gewoon 90 minuten lang gelaten toegekeken.
Volgende keer toch maar even snel een plotomschrijving lezen misschien.
0.5*
Lost World: Jurassic Park, The (1997)
Alternatieve titel: Jurassic Park 2
Stuk slechter dan het eerste deel.
Was er daar nog een frivool verhaaltje over een pretpark, gaat het nu over boze rovers tegen de arme beestjes. En natuurlijk een op geld beluste organisatie die achter alles schuilgaat. Gaap kwadraat.
De lol is er al snel vanaf, waarna weer een obligaat stukje T-Rex spanning begint. Hoeveel keer de T-Rex deze keer met z'n kop rond één of ander persoon blijft hangen is mij ontgaan, maar de halve film lijkt op een kopie van deze scene te steunen.
Visueel minder dan het eerste deel, de soundtrack is dan wel weer op hetzelfde niveau. Nog steeds barslecht dus. Acteerwerk ook weer niks. Rest een compleet belachelijk laatste half uur wat echt nergens vandaan komt. Leek meer op een deel 3 gereduceerd tot 30 minuten en er snel achteraan geplakt.
Voorspelt weinig goeds voor deel 3.
1.0*
Lot like Love, A (2005)
Best nog een aardige romcom, die alleen veel te voorspelbaar is, te weinig echt mooie momenten kent, en verder een naar bandwerk smaakje nalaat.
Positief is dat de film erg luchtig blijft, en bij momenten best glimlach waardig is. Acteerwerk is niet noemenswaardig, filmpje in z'n geheel ook niet.
Kijkt aardig weg, meer kan ik er echt niet van maken. Doorsnee dinges die niet irriteert.
2*
Lou Lap (2015)
Alternatieve titel: Robbery
Vlotjes.
Best een tof filmpje dit. Fire Lee geeft met deze Robbery wel een visitekaartje af. Zo'n filmpje dat zich op één enkele locatie afspeelt en steeds verder escaleert. Het genre is niet bepaald nieuw en de film houdt zich ook wel aan de regeltjes verder, maar de uitwerking is zeker niet verkeerd.
Leuke personages. Karikaturen uiteraard, maar tof neergezet. Verder ook een opvallend visueel stijltje. Erg slick en modern, lekker kleurrijk en er wordt goed gebruik gemaakt van de setting. De humor is misschien wat flauw en toevoegingen zoals de cheerleader wat te makkelijk, maar die zure momentjes duren nooit lang en Lee volgt ze snel op met betere momenten.
De escalatie kan tellen, al schiet de film nooit écht uit de bocht. Daarvoor heeft Lee genoeg controle over z'n film. Beetje jammer dat het niet dat beetje meer wil worden, daarvoor voelt het net iets te licht aan en zijn er net iets teveel mindere momenten, maar toch overheerst er een positief gevoel achteraf.
Leuk dit, die eerdere Lee films wil ik ook wel een keertje zien en z'n volgende pik ik ook zeker mee. Zit wel een meesterwerkje in deze regisseur denk ik.
3.5*
Lou She Oi Sheung Mao (2003)
Alternatieve titel: Cat and Mouse
Zoals wel meer werk van Gordon Chan, vermakelijk maar niet echt geweldig.
Beetje mengelmoesje dit. Flinterdun romantiek verhaaltje, beetje gerommel aan het Chinese gerechtshof, streepje fantasy en martial arts en nog een scheut bekende acteurs.
Wel leuk om Lau en Wong naast elkaar te zien acteren. Levert toch de leukste scenes op. Humor is flauwtjes maar soms wel aangenaam, gevechten zijn aardig maar soms iets te pover.
Film vermaakt wel, is luchtig en schiet voorbij. Meer voor completisten of mensen die een fijn opvullertje zoeken. Heb mij er wel mee vermaakt, maar typisch een film die snel vergeten zal zijn.
3*
Lou Xia De Fang Ke (2016)
Alternatieve titel: The Tenants Downstairs
Flink van genoten.
The Tenants Downstairs brengt klassieke Taiwanese esthetiek met een pervers verhaaltje en een laagje zwarte comedy om het effect complete te maken. De mix tussen stijl en content is zo verrassend dat het de film naar een hoger niveau tilt.
Eigenlijk gewoon gaan kijken omdat ik Simon Yam wel leuk vind. Die speelt hier niet alleen een sterke rol, wat mij betreft ook de beste uit z'n carriere. Tsai protégé Kang-sheng Lee is ook een opvallende verschijning, zorgt ervoor dat de cast toch net dat beetje meer gewicht krijgt.
Visueel is het erg netjes, de soundtrack klinkt vertrouwd maar wordt perfect ingezet. En sommige van Yam's acties zijn echt wel beyond ziek, al wil dat niet meteen zeggen dat het goor of smerig is (soms is het dan wel, maar nooit in overdaad), wel dat het nogal sociaal depraved is.
Heerlijk filmpje dit. Leuk dat er tegenwoordig toch dit soort verrassingen uit Taiwan komen, graag meer van dit!
4.5* en een uitgebreide review
Louder Than a Bomb (2010)
Niet geweldig boeiend.
Maar ik ben dan ook geen geweldig grote slam poetry fan, waar deze docu toch vooral om draait. Slam poetry en hoe het kinderen met problemen uit een dal helpt. Allemaal wel aardig Enzo, maar qua verhaal niet echt heel speciaal verder.
Er wordt een competitie bijgesleurd om het geheel wat spannender te maken, maar ook dat wil niet echt lukken. Moet wel zeggen dat er op het einde wel wat interessante performances waren, jammer genoeg ook veel saaie meuk die weinig met woordgoochelaarij te maken had.
Verder een klassieke motivational docu. Warme gevoelens, weinig plaats voor negativiteit (redelijk duidelijk zelfs, die momenten worden gewoon gecut, terwijl de verzoening wél aandacht krijgt) en allemaal gelukkige mensen. Al besef je als kijker ook wel dat de realiteit wellicht iets minder rooskleurig is.
Geen drama om te kijken, maar dit soort docus doen mij erg weinig, zeker wanneer het onderwerp niet echt wil boeien.
2.0*
Love (2011)
Alternatieve titel: Angels & Airwaves Love
Sterk.
Al word je wel droevig als je hier de twee paginas aan recensies op naleest. Het is duidelijk dat Eubank nog wel wat te leren had en hij probeert ook iets nadrukkelijk iets te "vertellen", maar verder toch een fraai filmpje met een aantal memorabele scenes.
Het einde heeft wat weg van 2001, het eerste uur deed me qua richting vooral aan Tree of Life denken. Veel sfeerbeelden, vaak begeleid door fluisterende monologen en dromerige teksten die ergens tussen wijsheid en zweverige raaskalderij inhangen. Met dat verschil dan dat ik het hier wél vond werken, itt tot 2001 en Tree of Life. De sfeer greep me hier wel, waardoor het geneuzel niet de voorpost neemt en niet begint te irriteren. Pretentieus is het zeker, maar Eubanks slaagt er wel in.
Toch loopt het niet altijd even vlot. Het middenstuk is toch iets te lang en het einde té bombastisch. Wanneer Wright tussen de sterrenstelsel staat te graaien is hij ver voorbij de kitschgrens gegaan, al levert zelfs dat nog af en toe fraaie plaatjes op.
Rest nog de ge-wel-di-ge intro die als een soort van kortfilm voor de film hangt. Eubank is een visueel talent en laat dat even zien ook. De muziek was verder wel aangenaam, al moet ik zeggen dat het eerste half uur iets te melig was, betert aanzienlijk naarmate de film vordert.
Een film die voor mij werkte, maar genrefanaten komen van een kale reis terug en voor zweefteven is het dan weer iets te techie denk ik. Eubank wil allemaal iets te graag, maar voor een eerste film is het hem best vergeven. Gave regisseur.
3.5*
Love (2015)
Net niet goed genoeg.
Dat deze film zich niet zou gaan meten met Irreversible en ETV was me ondertussen wel duidelijk, maar het blijft toch Noé en dus had ik nog best wat verwachtingen bij deze film. Die worden ook wel deels ingelost, maar toch werd ik verrast door wat lakse puntjes links en rechts.
De film deed me qua opzet eigenlijk vooral denken aan 9 Songs, maar dan met wat dramatische uitbreidingen tussen de erotische scenes ipv concertoptredes. Er zit aardig wat erotiek in deze film, maar elke scene staat in functie van het punt waarop Murphy en Electra zich in hun relatie bevinden. Het is dan ook niet zo dat er zich veel dramatiek ín de erotische scenes zelf bevindt, maar wél in combinatie met dramatische gedeelte waar de film om draait. Op dat gebied dus niet teleurgesteld.
Wel visueel. Jaja, fijne kleurtjes, af en toe mooie shots en goeie kadreringen. Benoît Debie is gewoon een vakman, maar wat oogde het allemaal statisch voor een Noé. Veel ellenlange statische shots, weinig interessante camerastandpunten, weinig creativiteit. Het oogt bijna klassiek, daar zit ik dan toch niet op te wachten.
Ook de soundtrack vond ik te braaf, met als grootste negatieve uitschieter die clubscene. En dan niet eens het nummertje, maar de geluidslevels waren gewoon belachelijk daar. Alsof die muziek uit een zaaltje ernaast kwam. Die hele scene kwam absoluut niet over, terwijl dát nu net de scenes zijn waarvan ik verwacht dat Noé voluit gaat.
Acteerwerk was ook niet altijd super. Glusman en Muyock hebben best chemie samen, maar beiden slagen er niet in om op een goeie manier hun schreeuwende personages neer te zetten. Vooral Muyock is compleet niet geloofwaardig als ze kwaad is. Vervelend aangezien Noé's Love uiteraard geen rozengeur en manenschijn drama is.
Klinkt negatief en da's vooral omdat ik van Noé véél meer verwacht. Maar al bij al is dit nog steeds een bijzondere film. Wat leuke verwijzingen naar z'n eerdere werk (die maquette van het Love Hotel bijvoorbeeld), lak aan subtiliteit en altijd zoekend naar een ervaring in plaats van een plot. Maar het zijn wat details links en rechts die nét in z'n eerdere werk voor een meerwaarde zorgden, die hier wat flauw, gemakzuchtig en vooral braaf zijn uitgewerkt.
Hopelijk is het uit z'n systeem en krijgen we als volgende project weer een volbloed Noé.
3.5*
Love & Engineering (2014)
Alternatieve titel: Love & Engineering - Rakkauden Insinöörit
Een soort van zelfhulpvideo voor sociaalgestoorden die niet aan een vriendin komen. Had vooraf het idee dat er enige wetenschappelijke basis in deze docu te vinden zou zijn, maar die is er absoluut niet. Achteraf weet ik ook niet echt of dat de bedoeling was, maar als er nog mensen zijn die dat idee hebben: vooral snel laten varen.
Het is niet meer dan het relaas van één contactgestoorde die gescoord heeft en via deze "video" z'n medegezellen wil onderwijzen. Met belachelijke proefjes, vreselijke platte wijsheden en zelfgesponnen theorietjes gaat hij op pad met een aantal "proefpersonen" om zo te kijken in hoeverre z'n theorieën kloppen. Veel data krijg je niet te zien, wel wat persoonlijke impressies.
Is dat nog niet erg genoeg loopt het op het einde nog redelijk verkeerd tussen het groepje en krijg je één of andere compleet belachelijke "love is de formule" en "ervaar meer" boodschap mee die enkel en alleen nuttig kan zijn voor de allerallerzwaartste gevallen.
Een genant project dit, in zowat alles. Van de vreselijke opgeleuke dateslomos tot de banale levenslesjes, het brakke Engels (leuk om de subs dan ook gewoon 1 op 1 over te nemen) en de idiote conclusie. Je bent beter af door dit gewoon helemaal niet te kijken, zéker als je tot de categorie behoort die deze film poogt aan te spreken.
0.5*
Love & Mercy (2014)
Gelukkig weer eens een ander soort biopic.
Heb niet zoveel met The Beach Boys en had vooraf wat schrik dat het weer een standaard rise & fall gebeuren ging worden. Dat weet deze Love & Mercy gelukkig wel kundig te vermijden. Al vanaf het begin springt de film tussen twee tijdsvakken. Dat maakt het wat fragmentarischer (al ligt dat ook veel aan de regie) maar wel een stuk interessanter.
Ik ken Wilson zelf niet, kan alleen maar zeggen dat Dano een geweldig personage neerzet. Vol overgave en op de één of andere manier erg overtuigend, zonder de persoon waarover het gaat zelf te kennen. Ook Giamatti heeft zo'n rol, blijft toch een fijn acteur om bezig te zien. Banks staat haar mannetje, enkel Cusack loopt er maar wat verloren bij. Nu heb ik ook niet veel met Cusack, maar zijn casting is toch wel érg vaag.
Wat er niet helemaal uitkomt is het geweldige genie van Wilson, iets wat er links en rechts wel bijgesleept wordt maar nooit echt overtuigt. Beetje jammer, want de rest van de film draait meer rond de persoon zelf, toch wat interessanter. Vawege z'n "aandoening" is de film ook wat trippier qua stijl, moet zeggen dat het wel redelijk gebracht werd al moet je er ook niet al té veel van verwachten. Maar aardige montage en bewerking van geluid.
't Is jammer dat het Cusack gedeelte de rest van de film wat in de weg zit, had het denk ik leuker gevonden als de film zich gewoon op Dano's segment had gericht. Anderzijds waren we dan wel Giamatti kwijtgeweest, een jammer offer maar had er wel mee kunnen leven.
Aardige poging om eens wat anders te doen met een biopic, op bepaalde momenten ook wel geslaagd, maar af en toe wringt het toch wat en met Cusack een zwakke schakel die de rest van de film ophoudt.
2.5*
Love & Pop (1998)
Alternatieve titel: ラブ&ポップ
Eindelijk weer voor kunnen gaan zitten.
Misschien? Een aaneenschakeling van barslecht handycam werk, ik denk dat de Dogme-heren zich nog voor de kwaliteit geschaamd zouden hebben. Uiteraard wel veel experimenteler qua shots, Anno poogt echt overal in en op te kruipen met z'n camera, maar een webcam onder een doorzichtig spaghettibord monteren levert echt geen mooie cinema op.
Verder een aardig onderwerp. Had het persoonlijk wel beter gevonden moest Anno op het einde niet de moralistische toer zijn opgegaan. An sich gebeurt er helemaal niks fouts in het hele begin en hoewel je er als Westerling wat raar kunt naar staan kijken moeten mensen vooral doen waar ze zelf zin in hebben.
Over het acteerwerk valt maar weinig te zeggen, je ziet de acteurs nog geen seconde stabiel in beeld, kreeg alleen wel het idee dat er een iets te poppy versie van de Japanse jeugd werd neergezet. Soundtrack verder ook wat slordig, maar dat past gelukkig bij de verdere aankleding van de film.
Deze keer het einde wel gehaald. Op zich is het geëxperimenteer van Anno nog wel leuk (Kitano heeft in Kikujiro volgens mij zo ook een paar scenes, camera in een bierglas enzo ..) en is het onderwerp best boeiend, vooral in het begin van de film, maar een meesterwerk zie ik er nergens in. Eerder een aardig amateurprojectje, kan er ook écht niet bij hoe Anno van dit tot Shiku-Jitsu gekomen is in amper 2 jaar tijd, zonder daartussen nog live action films te schieten.
2.5*
Love Actually (2003)
Typische ensemble film.
Eigenlijk zou je het daarbij kunnen laten, want dit soort films brengen toch meestal gewoon meer van hetzelfde. Een hoop bekende gezichten, verhaallijntjes die allemaal sterk op elkaar lijken en steevast een happy end kennen, wat geharrewar tussen de verschillende personages en wat oversteekjes zodat iedereen elkaar toch op de één of andere manier blijkt te kennen.
Voeg er wat kerstnummers, een kerstsetting en wat Britse charme aan toe en je hebt een film die gemaakt lijkt om in kerstlijstjes op te duiken. En zo geschiedde ook, deze is blijkbaar erg populair onder de echte kerstliefhebbers. En het is echt niet moeilijk om te zien waarom.
Mijn ding zal het niet snel worden, maar verder is het ook geen echte ramp om een keer gezien te hebben. Vooral dan vanwege het Britse karakter denk ik, dit in Amerika en er kan zo nog een extra ster af. Ideale film voor deze periode dus, maar echt gecharmeerd was ik nu ook weer niet. Daarvoor is het toch net allemaal iets té veel afhankelijk van z'n eigen formule.
2.0*
Love Beats Rhymes (2017)
Matig dramatje.
Over een tienertje dat het graag wil maken in het hip-hop milieu, maar ook in een poëzie klas verzeild raakt. Het komt tot een ware stand-off tussen beide strekkingen, maar echt veel indruk wil het niet maken. Het is vooral overdreven serieus.
Banks is nog een meerwaarde, vooral voor het hiphop stuk dan. Het poëzie deel was echt een stuk meliger, ook de slam poetry was eerder mals en fake. De rest van de acteurs is echt matig, al komt dat ook omdat RZA weinig aanvangt met de rest van de film. Een flauwe romance en een neuzelig levenslesje maken een film als deze niet meteen interessanter.
Regie is ook eerder matig. Ondanks dat de film kritisch lijkt te zijn op het pocherig hiphopwereldje, is dat wel het stuk wat het meest overtuigend neergezet wordt. Niet zo heel verwonderlijk met een hiphoplegende als regisseur, maar waarom dan niet gewoon daar een moderne film over maken?
Echt slecht is het nu ook weer niet, het is verder wel vlot en echt vervelen doet het ook niet, maar het is redelijk levensloos en de het poetry vs hiphop gebeuren is oninteressant.
2.5*
Love Letter (1995)
De film nu volledig gezien, en maar eens een correctie schrijven op het bovenstaande.
Ik herinner me dat ik nog erg moe was, en daarom toen de film halverwege heb uitgezet. Vandaag een tweede poging ondernomen, en die is me veel beter bevallen moet ik zeggen. Het verhaaltje is erg leuk gevonden, en lief uitgewerkt. Typische Iwai, al is hij hier vaak nog niet op z'n subtielst. Soms slaat hij een beetje door in de muziek, maar visueel zitten er toch erg mooie shots bij.
Ook de overacting wordt hier nog iets te vaak gebruikt. Maar uiteindelijk valt het allemaal erg goed mee, en weet het zoetharte binnenste van de film wel te bekoren. Erg mooi en schattig relaas van een vrouw die de dood van haar man probeert te verwerken, op originele manier gebracht.
Dikke 3.5*
Love Lifting (2012)
Weird.
De eerste 70 minuten is het moeilijk te geloven dat dit van dezelfde regisseurs als The Ebola Syndrome komt. Qua stijl kunnen de twee films niet meer van elkaar verschillen.
Love Lifting is pure feel-good fluff. Geslaagd, dat wel, maar er zit werkelijk geen spatje drama in (of toch geen drama dat binnen een enkele scene uitgeklaard wordt). Maar het werkt wel, want To and Kong doen het leuk in de hoofdrollen en de film ziet er verder ook kleurig en fleurrijk uit.
Het is pas na 70 minuten dat Yau een keer om de hoek komt kijken. Echt bizarre plottwist die op dat moment echt compleet uit de lucht komt vallen. Valt echt als een baksteen en breekt de sfeer van de film genadeloos in twee. Gekker is misschien nog wel dat hij daarna gewoon weer verderbouwt aan de feel-good, waardoor de film toch nog op een luchtige manier weet te eindigen. Ik denk niet dat ik dat gevoel al ooit zo sterk gehad heb.
Of het echt gepast is weet ik niet, maar uniek vond ik het wel. Al had ik zelf een beetje het gevoel dat Yau het niet eens zo bedoeld heeft. Niet dat het verder veel uitmaakt, typisch een filmpje dat volledig voorbij zal gaan aan het Westerse publiek.
3.5*
Love Liza (2002)
Nou dan, goeie film.
Had ik ook wel verwacht. Hoffman doet het vaak goed, en deze rol is hem echt op het lijf geschreven. Had echt een geniale film kunnen zijn, maar ...
... de eerste vijf minuten vond ik echt sterk. Iets in Hoffman straalde zo mooi het verdriet uit dat iemand ondergaat wanneer de meest dierbare persoon in z'n leven zich van het leven beroofd. Een gegeven dat echt hard moet aankomen, en de verdwaasdheid waarmee Hoffman rondloopt is echt de nagel op de kop. Erg jammer dat na 5 minuten al een afscheidsbrief op de proppen komt. Dit voorspelt een zekere verlossing, minstens voor het personage zelf, wat de film dramatisch iets minder sterk maakt.
... het drama was niet puur genoeg. De basis is hard genoeg, Love Liza doet er nog een paar schepjes bovenop. Ik begrijp wel dat er enigszins een luchtige toon rond de film hangt, maar uiteindelijk is de miserie een beetje te veel van het goeie.Verslaafd, spullen gestolen, ontslagen, .... Had het gewoon bij Hoffman's verdriet gelaten. Daarom verbazen mij ook de opmerkingen over subtiliteit een beetje.
... het einde neemt nog een ietwat verkeerde afslag. Dat Hoffman de brief leest is nog wel te begrijpen, als kijker had ik totaal niet de behoefte om te weten wat z'n vrouw geschreven had. Niet dat ik niet nieuwsgierig was, maar het had gewoon veel mooier geweest het niet te weten. Krachtiger.
Maar uiteindelijk zijn het eerder kleine bemerkingen, want de film is verder prachtig. Veel mooie wazige beelden, soundtrack die perfect bij de sfeer aansluit, een uiterst sterke Hoffman. About Schmidt was ook de naam die in mij opkwam, alleen was dat eerder een gortdroge komedie met een dramaelement, dit is eerder een drama met gortdroge komedie elementen.
Zeker geslaagd, had het graag iets anders gezien (en voelde het ook sterk aan tijdens de film zelf) maar uiteindelijk overtuigt de film met gemak. Goeie 4*
PS: waarom hebben mensen zo'n moeite zich te verplaatsen in onlogische acties ? Kijk rond je.
Love Nest (1951)
Beetje flauw.
Op zich is het wel een vlot filmpje en de beperkte speelduur zorgt ervoor dat het nergens echt saai wordt, maar erg veel valt er hier nu ook weer niet te beleven.
Fay is eigenlijk het hoofdpersonage, beetje raar dat hij hier niet eens gecredit staat. Hij doet het wel aardig als melige kwal, maar een leuk personage is het niet. Ook de rest is iets te gullible om te boeien. Monroe nog maar eens eenzelfde rol, gelukkig eist ze deze keer niet teveel aandacht op.
Een niemendalletje. Is zo voorbij, maar eigenlijk verder niet echt boeiend.
1.0*
Love Speaks (2013)
Schattig.
Begint nog wat kalmpjes in de stad, maar wanneer Chan en Kuo het platteland intrekken ontpopt zich een prachtig, idyllisch en uiterst lief romantisch filmpje. Geweldige locaties, uiterst charmant in beeld gebracht.
Jaycee Chan is zo iemand die een neusje heeft voor goede filmprojecten. Een must in het huidige Chinese landschap, want het is best lastig om de goeie films eruit te pikken in de wildgroei van tegenwoordig. Amber Kuo is een ideale tegenspeelster.
Rest een einde dat niet al té cliché is maar nog wel steeds de nodige warmte uitstraalt. Sterk romantisch filmpje dus, en weer een Chinees pareltje.
4.0* en een uitgebreide review
Love the Coopers (2015)
Alternatieve titel: Christmas with the Coopers
Degelijke kerst comedy.
Ik had de indruk dat deze film erg graag een ensemble film wilde zijn. Een hoop bekende namen op de poster, elk met hun eigen verhaallijn, en een einde waar alles zo'n beetje samenkomt. Maar op de één of andere manier wil het dat toch niet echt worden.
Misschien omdat het te duidelijk over één familie gaat, of misschien omdat de verhaallijnen ook wel erg dicht bij elkaar aanleunen, maar dit is voornamelijk een redelijk simpele en pure kerst comedy geworden. Uiteraard met wat drama halverwege, maar ook met een happy end en veel kerstsfeer. Zoals het hoort bij dit soort filmpjes.
En ondanks dat het niet meteen mijn meest geliefde genre is, doet de film het ook niet erg slecht. Mede door een redelijke cast, die het allemaal net iets behapbaarder maakt. Geen grootse film, maar voor een keertje, en zeker dan tijdens deze periode, geen slechte keuze. Zolang je maar weet wat je voorgeschoteld krijgt.
2.5*
Love, Rosie (2014)
Njah ... romantiek.
Eerlijk waar, het is 80% droefnis. Je krijg een introtje van "die twee horen bij elkaar", een outro type "eindelijk, ze kiezen voor elkaar en daartussen een resem scenes waar echt alles tegenslaat. Zelf-sabotage, pech, het universum ... elk excuus waardoor het niet kan doorgaan komt wel een keer voorbij.
Eigenlijk zou dit gewoon een lief, klein romantisch filmpje moeten zijn. Beetje drama mag wel, maar beperkt. Visueel lijkt het in ieder geval sterk die kant te willen opgaan, de film is ook gewoon op z'n best tijdens die schaarse momenten, maar de rest van de film wil blijkbaar niet mee.
Script is echt vervelend, soundtrack is ook niet meer dan een collectie domme hitjes. Acteerwerk is oké en als centraal koppel had het gekund, maar het middenstuk blijft maar duren en begint na een tijdje echt vervelend te worden. Na de zoveelste domme beslissing is het lastig nog enige binding te voelen met de twee.
Allicht dat Ditter het wel in zich heeft, maar dan heeft hij toch een beter script nodig. Geen idee hoe het boek verliep, maar als dat enigszins op het verloop van de film lijkt dan is het treurnis alom.
2.5*
Love/Juice (2000)
Aardig drama.
Het is allemaal er klein en intiem gehouden, waardoor de korte speelduur toch echt wel noodzaak is. Zoveel valt er namelijk niet te vertellen in deze film, de relatie tussen de twee staat centraal maar verder zijn er weinig randzaken die een langere speelduur zouden kunnen verantwoorden.
De stilering vond ik wel aangenaam, maar technisch gezien is het natuurlijk wel een redelijk goedkope film. Een goede oppoetsbeurt zou deze Love/Juice zeker deugd doen, maar gezien het beperte appeal van dit soort films moeten we daar denk ik niet op wachten.
Acteerwerk is verder aardig en het drama doet ook zijn ding. Echte hoogtepunten zijn er alleen niet en ondanks dat het wel lekker voortkabbelt vermoed ik dat het geen film is die je je weken later nog levendig herinnert.
Leuk voor een keertje dus, aardige drama filler.
3.0*
Lovebirds, The (2020)
Leuk vermaak.
Een comedy met een zwart randje, toch een leuke niche met jammer genoeg niet zo héél veel films die het aandurven. Nu is deze verder ook wel één van de bravere, maar ik weet het toch altijd wel te waarderen, zelfs al is het niet erg scherp of origineel.
Het helpt ook wel dat de chemie tussen Nanjiani en Rae lekker loopt. Een fijn duo dat deze film met gemak draagt. Ook een aantal solide jokes en een paar lollige parodietjes, die niet al té expliciet zijn. Maar de Eyes Wide Shut sectie en het Cape Fear-achtige einde lijken mij toch duidelijke knipogen.
Groots of erg memorabel is de film niet, wel erg makkelijk en vlot vermaak dat niet al te lang aansleept. 90 minuutjes is ook genoeg voor deze film. Binnenkort The Big Sick dan toch maar eens een kans geven, al twijfel ik daar toch een beetje aan de speelduur. Maar Showalter heeft in ieder geval wel wat krediet opgebouwd.
3.0*
Loved Ones, The (2009)
Had trouwens wel verwacht dat Onderhond deze ook al zou hebben gezien. Meestal vind ik hem bij dit soort films ook wel terug.
We zaten in Venetië
Leuke film verder, al zit er wel een klein Australisch addertje onder het gras. Zoals vaak sfeervol en leuk, maar mist altijd net dat beetje om echt sterk uit de hoek te komen.
Ook hier. Ietwat lange aanloop, maar door aardig gebruik van muziek, best leuke beelden en geen al te vervelende jeugd toch nog een genietbaar begin. Familietje doet inderdaad denken aan TCM, zeker wanneer ze halverwege echt compleet doordraaien.
Film moet het niet echt van de gore of spanning hebben, al zijn beiden wel redelijk aanwezig. Het is vooral het donkerkomische randje en het wtf gevoel dat deze film amusant houdt.
Jammer wel van het subplotje met dat gastje z'n promdate. Geen flauw idee wat dat nu in de film zat te doen? Beetje comic relief tussendoor misschien, maar het werkte niet echt ...
Al bij al misschien nog net iets te braaf, de film is dan ook niet bepaald uniek en heeft aardig wat voorgangers af te troeven, maar leuk is het wel.
Fijne 3.5*
LoveDeath (2006)
Alternatieve titel: ラブデス
Het is jammer dat deze film zo onbekend is, ik zie namelijk niet in waarom de film moeite zou hebben om z'n doelpubliek te vinden.
LoveDeath is Kitamura's versie van Shark Skin Man. De film leeft in het manga universum, gooit een hoop gestoorde personages in de strijd en is lekker all style no substance. Maffe yakuza kereltjes, Terajima als overgelopen rechercheur en een Yakuza baas die z'n geld, vriendin en penis terugwil.
Film duurt best lang maar gezien het grote aantal personages en hopen cameos heeft het die tijd ook wel nodig. Vond je Shark Skin Man al niks kan je best zo ver mogelijk van deze film wegblijven, anders een absolute aanrader.
Van een film die 10 jaar jonger is mag je misschien net wat meer verwachten, maar los daarvan puur entertainment.
4.0* en een uitgebreide review.
Lovely Bones, The (2009)
Niks van verwacht, niks van voorgesteld, gewoon gaan kijken.
Blij dat PJ weer dit pad opgaat. Z'n film gaan blijkbaar mee met z'n gewicht, want na al het opgeblazen bombast van LOTR weer een wat kleiner filmpje. PJ zelf ziet er ondertussen ook weer een stuk frisser uit.
Geen perfecte film, daarvoor gaat er soms iets te veel mis. De introductie vond ik sterk, het sfeertje in het eerste half uur ook. Daar komt de "inbetween", die jammer genoeg iets te weinig aandacht krijgt. Stteeds erg korte fragmenten waarna meteen weer gesprongen wordt naar de echte wereld. Typische "5 seconden per idee" fantasy. Jammer dat Jackson daar de film niet een beetje laat ademen. De "inbetween" is ook best kitscherig. Mooi is het moeilijk te noemen.
Zelfde geldt voor de muziek. Soms sterk gebruikt, soms kippenvel slecht. De draai naar suspense en thriller op het einde voelde goedkoop en slecht aan. Had helemaal geen zin in het catch the killer gedeelte. Ook een vreselijke brak einde, onnozel hoe hij uiteindelijk aan z'n einde komt.
Er zaten ook genoeg sterke momenten in de film. Zeker het eerste half uur. Daarna verwatert het allemaal een beetje, raakt Jackson z'n focus wat kwijt en vervalt hij iets te vaak in kitscherige taferelen. Nog niet helemaal afgekickt waarschijnlijk. Een mooi opstapje naar z'n oude vorm misschien?
3.5*