
Lost in Translation (2003)
Verenigde Staten / Japan
Drama
101 minuten
geregisseerd door Sofia Coppola
met Bill Murray, Scarlett Johansson en Giovanni Ribisi
Bob Harris en Charlotte zijn twee Amerikanen in Tokio. Bob is een filmster die tijdelijk in Japan verblijft voor een whisky-commercial, terwijl de jonge Charlotte is meegesleurd door haar echtgenoot, een overwerkte fotograaf. Als ze op een avond de slaap niet kunnen vatten, ontmoeten Bob en Charlotte elkaar in de luxe hotelbar. Deze toevallige ontmoeting ontaardt al snel in een verrassende vriendschap en Charlotte en Bob besluiten om samen Tokio te ontdekken.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=eQn9wsDjjZs
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Blijkbaar mis ik iets essentieels van de film; in ieder geval begrijp ik niet eens de typering drama/komedie voor de film want in mijn ogen is de film puur romantisch en is er in geen veld of wegen drama of komedie te bespeuren: ik zie slechts twee personen die zich stierlijk vervelen in den vreemde maar die elkaar zeer boeiend vinden zodat zij het niet vervelend vinden (ze zitten beiden in een ongelukkige relatie waarin ze emotioneel verwaarloosd worden zodat de aandacht voor elkaar ook precies hetgene is wat ze nodig hadden). Nu ben ikzelf romantisch genoeg om te kunnen genieten van een verliefd stelletje, maar 90 minuten kijken hoe twee verliefde mensen om elkaar heen dartelen is toch wat te veel van het goede: na een half uur hoopte ik van harte dat ze met elkaar de koffer in zouden duiken zodat we dat achter de rug hebben en er nog wat andere dingen zouden kunnen gebeuren waardoor de film misschien beter uit te zitten wordt maar helaas, dat gebeurt niet.
De verliefdheid vond ik wel mooi en aandoenlijk in beeld gebracht (daarom toch nog 2½ sterren) maar misschien omdat ik de personen Bob en Charlotte niet interessant vond is de film toch vervelend, waarbij misschien ook meespeelt dat de chagrijnige grondstemming van Bob en zijn onophoudelijke stroom van net iets te flauwe grapjes (wat eventjes aandoenlijk is omdat hij ondanks z’n gesomber in ieder geval probeert leuk over te komen en de humor in alles probeert te zien) me op de zenuwen gingen werken.
De humor zit hem in de tegenstellingen qua cultuur, en de dramatiek zit hem erin dat deze twee personen een diepe connectie hebben en elkaar toch moeten loslaten. Misschien vinden ze zo'n diepe vriendschap de rest van hun leven niet meer, en waarschijnlijk moeten ze met "minder" genoegen nemen als het gaat om hun partners. Ik zeg niet dat seks nooit aan de orde zal komen, mochten ze elkaar weer tegenkomen. Maar op dit moment niet. En als Bob en Charlotte wel het bed hadden gedeeld, had het dan een betere film opgeleverd? Laat dan ook gelijk de man van Charlotte erachter komen en Bob neerknallen, dan heb je in ieder geval genoeg drama

Apart dat mensen de relatie tussen Bob en Charlotte als iets romantisch/seksueels zien.
Het totaal niet doorhebben dat de film dramatische en komische elementen bevat vind ik nog moeilijker te begrijpen. Maar ik neem aan dat De filosoof het scherper neerpent dan hij letterlijk zal bedoelen, want de lach en traan zijn natuurlijk niet te missen.

Ten eerste, de film is misschien nog wel beter dan in gedachten. Het is dubbel aangezien een tikkeltje magie is verloren gegaan. Niet dat er gekke plottwists in zitten, maar wel ongekend warme momenten, die je graag niet ziet aankomen. Konden stukjes geheugen maar verwijderd worden. Dit is natuurlijk de film niet te verwijten want de eerste kijkbeurt is heilig, voor mij in ieder geval. Het einde liet me toen achter met de grootste douche over mijn neus vanwege een film ooit (samen met hooguit 3 andere films), waarin ik het weglopen misschien nog wel ontroerender vind dan het afscheid zelf. Gelukkig bleef de ervaring haast onveranderd bij deze scène.
De niet alledaagse chemie tussen Murray en Johansson is le-vens-echt en oh zo genietbaar. De context daarbij is natuurlijk prachtig, met Tokio als locatie en de vloeiend passende soundtrack met Aziatische kenmerken.
Beter dan je vooraf kunt wensen als crew.
Lost in Translation blijft na al die jaren nog steeds zijn onweerstaanbare aantrekkingskracht houden. Natuurlijk was er Star Wars en The Lion King, maar door Lost in Translation begon ik mijn filmhorizon pas echt te verbreden. Het is voor mij dan ook een speciale film, net zoals het voor Sofia Coppola een zeer persoonlijke film was (Lost in Translation is aan de hand van haar eigen ervaringen gemaakt). En dat persoonlijke voel je in iedere scene, met twee mensen die voor werk/privé in Tokio zijn en door een toevallige ontmoeting elkaar, de stad, de cultuur en langzaam zichzelf leren ontdekken.
Dit was de eerste keer dat ik Scarlett Johansson in een film zag, en ik was gelijk onder de indruk van haar uitstraling en acteertalent. Ze weet van Charlotte een vrouw te maken die aan de ene kant heel erg volwassen overkomt, maar aan de andere kant eigenlijk geen idee heeft wat ze met haar leven aanmoet. Zeer sterk geacteerd door Johansson, en de chemie met Bill Murray blijft geweldig. Zodra ze elkaar tegenkomen in de hotelbar voel je de connectie, en wil je als kijker eigenlijk alleen maar zoveel mogelijk tijd met deze personages doorbrengen. Wanneer ze karaoke zingen, door het schitterend in beeld gebrachte Tokio rennen of gewoon samen op bed liggen. Het blijft boeiend om ze te volgen, tot aan de laatste fabelachtige scene.
Heel het verhaaltje tussen Bob en Charlotte is uiteindelijk ook niet eens zo boeiend, terwijl de film zichzelf volgens mij wel reuze diep vindt. Allemaal een beetje middelbare school-diepgang ofzo (met een Charlotte die qua problematiek typisch een 'entitled' twintiger is). Ik ben normaal gesproken dol op ontmoetingsfilms en ontluikende romantiek, maar in deze film werkt het gewoon niet. Het is dat ze op elkaar aangewezen zijn omdat ze toevallig in dezelfde situatie zitten en beide een beetje cynisch en sippig kunnen gaan zitten zijn, maar echt spannende liefde of geloofwaardige aantrekkingskracht zie ik hier niet.
Ach ja, misschien ben ik nu te streng en komt het ook door de herziening dat hij nu minder aanspreekt dan voorheen (en toegegeven, de hele setting in Tokyo houdt het toch wel voldoende kijkbaar en vermakelijk), maar kan niet zeggen dat deze film - voor mij - de tand des tijds heeft doorstaan.
Hele punt omlaag,
3*
Lol, waarom krijgt deze film het genre komedie toegewezen. Er zit evenveel komedie in als er actie inzit. Drama / Romantiek is veel passender. Komedie wordt echt te pas en vooral te onpas gebruikt. Ik durf te wedden dat ik deze film lang heb laten liggen juist omdat hier het genre komedie wordt gebruikt... .
Zijn anders weinig films waar ik zo veel en hard om heb gelachen. Maar het is wel een subtiele vorm van humor.
Na 5 jaar werd het tijd om de film te herzien. Die 5* score leek me veel te hoog, ik wist niet goed meer hoe ik daar aan kwam. Ondertussen enkele jaren kijkervaring erbij en dat helpt wel. Waar ik anno 2007 nog wat argwanend stond (gewoon onweten eigenlijk) tegenover niet-Engelstalige films en arthouse movies, is dat ondertussen al heel wat veranderd. Taal maakt niet meer uit en als het goed gedaan is, speelt de sfeer zeker een evengrote rol als de verhaallijn.
Qua sfeer komt Coppola toch te kort. Het is te standaard om echt op te vallen. Murray en Johansson doen het niet slecht, maar hebben al beter gedaan. Lost in translation was (buiten Eight Legged Freaks) de eerste film waarin een sexy Scarlet Johansson zich presenteerde. Ondertussen heb ik al meer films gezien en is ze ouder en mooier geworden. Wat vooral tegenstak in de film is de hoop clichés. Ok, dat komt wel meer voor in een film, maar hier lag het er te dik op. Het spraakprobleem van de Japanners (L en R), het bloemschikken, de karaoke, de kinky masseuse, ... En het onderwerp rond taalproblemen en verkeerde communicatie is zoveel beter in Babel.
Lost in translation moet in score in boeten, maar is toch nog geen slechte film. Wat een verschil tussen vroeger en nu.
Na herziening opnieuw iets verhoogd. Het komt soms wat goedkoop over hoe de buitenlandse cultuur als een karikatuur wordt neergezet. Maar de sfeer zit verder wel goed en Scarlet en Bill zijn altijd de moeite om aan het werk te zien. Scarlet Johansson zet meteen de trend als actrice die een mooie mix maakt van eerder alternatievere films en blockbusters. Wel een serieus leeftijdsverschil met Bill Muray die 34 jaar ouder is!! Gelukkige dragen beide acteurs de film goed en is er niet teveel ongemakkelijke romantiek maar voldoende chemie tussen beide personages.