Lost in Translation (2003)

Omdat deze film volgens velen zo geweldig is, heb ik twee keer geprobeerd de film te kijken. De eerste keer hield ik het al na een kwartier gezien omdat ik de film als dodelijk saai ervoer; nu heb ik me gedwongen de film af te kijken maar ik vind het nog steeds een saaie film.

Blijkbaar mis ik iets essentieels van de film; in ieder geval begrijp ik niet eens de typering drama/komedie voor de film want in mijn ogen is de film puur romantisch en is er in geen veld of wegen drama of komedie te bespeuren: ik zie slechts twee personen die zich stierlijk vervelen in den vreemde maar die elkaar zeer boeiend vinden zodat zij het niet vervelend vinden (ze zitten beiden in een ongelukkige relatie waarin ze emotioneel verwaarloosd worden zodat de aandacht voor elkaar ook precies hetgene is wat ze nodig hadden). Nu ben ikzelf romantisch genoeg om te kunnen genieten van een verliefd stelletje, maar 90 minuten kijken hoe twee verliefde mensen om elkaar heen dartelen is toch wat te veel van het goede: na een half uur hoopte ik van harte dat ze met elkaar de koffer in zouden duiken zodat we dat achter de rug hebben en er nog wat andere dingen zouden kunnen gebeuren waardoor de film misschien beter uit te zitten wordt maar helaas, dat gebeurt niet.

De verliefdheid vond ik wel mooi en aandoenlijk in beeld gebracht (daarom toch nog 2½ sterren) maar misschien omdat ik de personen Bob en Charlotte niet interessant vond is de film toch vervelend, waarbij misschien ook meespeelt dat de chagrijnige grondstemming van Bob en zijn onophoudelijke stroom van net iets te flauwe grapjes (wat eventjes aandoenlijk is omdat hij ondanks z’n gesomber in ieder geval probeert leuk over te komen en de humor in alles probeert te zien) me op de zenuwen gingen werken.

Apart dat mensen de relatie tussen Bob en Charlotte als iets romantisch/seksueels zien. Ik zie twee mensen die elkaar op het juiste moment in hun levens tegenkomen, en die elkaar snappen en begrijpen hoe de ander in elkaar steekt. Een diepere connectie zeg maar, een connectie die ze (op dit moment) niet hebben met hun partners. Ze hebben geen woorden nodig om elkaar te begrijpen, en helpen elkaar om weer wat lol in het leven te krijgen. Dat Charlotte boos wordt op Bob omdat hij met een andere vrouw het bed induikt zie ik meer als teleurstelling in de persoon Bob, dan jaloezie.

De humor zit hem in de tegenstellingen qua cultuur, en de dramatiek zit hem erin dat deze twee personen een diepe connectie hebben en elkaar toch moeten loslaten. Misschien vinden ze zo'n diepe vriendschap de rest van hun leven niet meer, en waarschijnlijk moeten ze met "minder" genoegen nemen als het gaat om hun partners. Ik zeg niet dat seks nooit aan de orde zal komen, mochten ze elkaar weer tegenkomen. Maar op dit moment niet. En als Bob en Charlotte wel het bed hadden gedeeld, had het dan een betere film opgeleverd? Laat dan ook gelijk de man van Charlotte erachter komen en Bob neerknallen, dan heb je in ieder geval genoeg drama .

Het totaal niet doorhebben dat de film dramatische en komische elementen bevat vind ik nog moeilijker te begrijpen. Maar ik neem aan dat De filosoof het scherper neerpent dan hij letterlijk zal bedoelen, want de lach en traan zijn natuurlijk niet te missen.

Dit is zo'n gruwelijk levensechte film gewoon. Zo fragiel, zo breekbaar. 2 mensen die elkaar begrijpen, zelfs zonder woorden. Dat is toch iets moois. Ik vond het een heel prettige film om te bekijken en hoef weinig toe te voegen aan wat Zwolle en IH88 hierboven schrijven. Ik vind het niet echt een film om te wenen, maar het is een gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven. Een soort tristesse dat wel. De film kent zeker een paar grappige stukjes en heeft een mooie, ingetogen soundtrack. Ik had hier niks van verwacht maar toch ben ik redelijk weggeblazen.

Heel dubbel, de 2e keer dat ik Lost In Translation net zag, in positieve zin. Ik vind dit zo'n film die je liever niet beschrijft omdat een review van zo'n gevoelens-film altijd minder positief lijkt dan het daadwerkelijke gevoel en ik het gebruik van superlatieven wel een keer zat ben. Toch doe ik het even voor mijn eigen boekhouding want hier heb ik nog niks staan.

Ten eerste, de film is misschien nog wel beter dan in gedachten. Het is dubbel aangezien een tikkeltje magie is verloren gegaan. Niet dat er gekke plottwists in zitten, maar wel ongekend warme momenten, die je graag niet ziet aankomen. Konden stukjes geheugen maar verwijderd worden. Dit is natuurlijk de film niet te verwijten want de eerste kijkbeurt is heilig, voor mij in ieder geval. Het einde liet me toen achter met de grootste douche over mijn neus vanwege een film ooit (samen met hooguit 3 andere films), waarin ik het weglopen misschien nog wel ontroerender vind dan het afscheid zelf. Gelukkig bleef de ervaring haast onveranderd bij deze scène.

De niet alledaagse chemie tussen Murray en Johansson is le-vens-echt en oh zo genietbaar. De context daarbij is natuurlijk prachtig, met Tokio als locatie en de vloeiend passende soundtrack met Aziatische kenmerken.

Beter dan je vooraf kunt wensen als crew.

Een ode aan cynische introverte mensen. Niet geschikt voor mensen die op zoek zijn naar spektakel in film.

Deze film moet het vooral hebben van sfeer, prachtig gefilmd met mooie blikken van Murray en Johansson over en weer. Voor de rest vond ik de humor echt heel flauw, weinig subtiel en heel karikaturaal. Ook de situatie van de twee vond ik ook niet echt boeiend, het zijn meer decadente problemen waar ik weinig feeling mee heb, maar daar tegenover staat de liefde wat dan wel weer gevoelens oproept.

“I just feel so alone, even when I'm surrounded by other people.”

Lost in Translation blijft na al die jaren nog steeds zijn onweerstaanbare aantrekkingskracht houden. Natuurlijk was er Star Wars en The Lion King, maar door Lost in Translation begon ik mijn filmhorizon pas echt te verbreden. Het is voor mij dan ook een speciale film, net zoals het voor Sofia Coppola een zeer persoonlijke film was (Lost in Translation is aan de hand van haar eigen ervaringen gemaakt). En dat persoonlijke voel je in iedere scene, met twee mensen die voor werk/privé in Tokio zijn en door een toevallige ontmoeting elkaar, de stad, de cultuur en langzaam zichzelf leren ontdekken.

Dit was de eerste keer dat ik Scarlett Johansson in een film zag, en ik was gelijk onder de indruk van haar uitstraling en acteertalent. Ze weet van Charlotte een vrouw te maken die aan de ene kant heel erg volwassen overkomt, maar aan de andere kant eigenlijk geen idee heeft wat ze met haar leven aanmoet. Zeer sterk geacteerd door Johansson, en de chemie met Bill Murray blijft geweldig. Zodra ze elkaar tegenkomen in de hotelbar voel je de connectie, en wil je als kijker eigenlijk alleen maar zoveel mogelijk tijd met deze personages doorbrengen. Wanneer ze karaoke zingen, door het schitterend in beeld gebrachte Tokio rennen of gewoon samen op bed liggen. Het blijft boeiend om ze te volgen, tot aan de laatste fabelachtige scene.

Ik heb deze film nu een paar keer gezien door de jaren heen en ik vind 'm eigenlijk steeds slechter worden. Geen idee of dat ligt aan mijn groeiende filmervaring of ouder worden, maar best veel ergert me eigenlijk. De pogingen tot deadpanhumor met Murray (al nooit zo'n fan van, hoewel ik 'ondanks mezelf' toch soms moest lachen, dat is het vervelende van die scènes) en alle personages en hun interacties die er vervelend dik bovenop liggen, met name de 'oh ik ben zo verveeld en getergd en intelligent'-act van Scarlett Johansson, die misschien nog wel het ergst is.

Heel het verhaaltje tussen Bob en Charlotte is uiteindelijk ook niet eens zo boeiend, terwijl de film zichzelf volgens mij wel reuze diep vindt. Allemaal een beetje middelbare school-diepgang ofzo (met een Charlotte die qua problematiek typisch een 'entitled' twintiger is). Ik ben normaal gesproken dol op ontmoetingsfilms en ontluikende romantiek, maar in deze film werkt het gewoon niet. Het is dat ze op elkaar aangewezen zijn omdat ze toevallig in dezelfde situatie zitten en beide een beetje cynisch en sippig kunnen gaan zitten zijn, maar echt spannende liefde of geloofwaardige aantrekkingskracht zie ik hier niet.

Ach ja, misschien ben ik nu te streng en komt het ook door de herziening dat hij nu minder aanspreekt dan voorheen (en toegegeven, de hele setting in Tokyo houdt het toch wel voldoende kijkbaar en vermakelijk), maar kan niet zeggen dat deze film - voor mij - de tand des tijds heeft doorstaan.

Hele punt omlaag,

3*

Leuk filmpje. Als je nog niet verliefd was op Scarlett Johansson, dan ben je dat wel na deze film. Al is het anderzijds ook wel door de aanwezigheid van Scarlett wat overschat. Bill Murray doet mij trouwens voortdurend denken aan Ted Cruz, maar vind ik wel aardig om te zien spelen. De chemie in de film is aanwezig. Het eerste deel met het flirten en waar de vonk overslaat vind ik erg sterk. Het doet de film ook goed dat het langzaam opbouwt en erg rustig overkomt. Dat blijft wel de hele film aanwezig, maar ik vond het tweede deel wat minder goed, omdat het beetje mysterie dat er was wegvalt, en het tempo waar de scènes elkaar opvolgen tijdelijk hoger ligt. Een deel v/d chemie viel voor mij een beetje weg. Uiteindelijk een heel erg rustige film, leuk om een keer gezien te hebben. Ik was wel misschien iets te moe naar het einde toe, maar anderzijds is dit ook wel zo typisch een laat-avondfilm of nachtfilm.

Lol, waarom krijgt deze film het genre komedie toegewezen. Er zit evenveel komedie in als er actie inzit. Drama / Romantiek is veel passender. Komedie wordt echt te pas en vooral te onpas gebruikt. Ik durf te wedden dat ik deze film lang heb laten liggen juist omdat hier het genre komedie wordt gebruikt... .

Zijn anders weinig films waar ik zo veel en hard om heb gelachen. Maar het is wel een subtiele vorm van humor.

‘Lost In Translation,’ 15 Years Later: Sofia Coppola on Final Scene | IndieWire 15 jaar geleden alweer. Time flies. Voor mij zal Lost in Translation altijd een speciale film blijven, omdat ik na het zien van deze film pas echt door begon te krijgen dat cinema meer is dan Star Wars, Disney films, Robin Hood en Terminator 2. Mijn passie voor film begon echt met Lost in Translation, en dat heb ik aan Sofia, Scarlett en Murray te danken.

Herzien. De blik in Murray zijn ogen, het besef, wanneer hij 'more than this you know there's nothing' zingt is zó sterk. Een man die in Tokyo zit (niks lijkt te voelen in die prachtige, chaotische stad), totaal geen zin meer heeft in het schieten van die Suntory commercial; hij is even ''los'' van zijn vrouw, hij vergeet de verjaardag van zijn zoon, zit met allerlei levensvragen, lijkt gevangen in zijn huidige treurige levenssituatie en dan zingt-ie die plaat van Roxy Music op het moment dat-ie eindelijk vrijheid (!) lijkt te voelen met Johansson. Prachtig!

Na herziening opnieuw iets verhoogd. Het komt soms wat goedkoop over hoe de buitenlandse cultuur als een karikatuur wordt neergezet. Maar de sfeer zit verder wel goed en Scarlet en Bill zijn altijd de moeite om aan het werk te zien. Scarlet Johansson zet meteen de trend als actrice die een mooie mix maakt van eerder alternatievere films en blockbusters. Wel een serieus leeftijdsverschil met Bill Muray die 34 jaar ouder is!! Gelukkige dragen beide acteurs de film goed en is er niet teveel ongemakkelijke romantiek maar voldoende chemie tussen beide personages.

Mooie film die in een rustig tempo het verhaal verteld van twee mensen die elkaar toevallig ontmoeten in het chaotische Tokyo. Een ontwapenende Scarlett Johansson en een verloren Bill Murray proberen samen de stad te verkennen en langzaam bouwen ze een speciale band op met elkaar. Mooi gefilmd en met een aantal herkenbare Japanse gewoontes en situaties die bij ons Westerlingen voor veel verwarring zouden zorgen. De film begint ook goed met een close-up van het achterwerk van mevrouw Johansson, (zeker niet verkeerd!) en eindigt gevoelig en melancholisch met het afscheid van de twee hoofdpersonen. Een lange zit, en je moet er echt even tijd voor maken, maar op een rustige en regenachtige dag zeker geen verkeerde film om eens te bekijken!

Ondanks het mager gegeven (deze film heeft niet veel om het lijf) is er het knappe portret van een middelbare man vastgeroest in job en huwelijk. Coppola toont via observatie veel twijfels, weinig passie, veel verplichtingen die in de weg staan van onze 'vrijheid' om te doen wat we willen. En dan is er een ontmoeting van gelijkgestemden. Jammer genoeg blijft de film daar wat hangen, gaat niet verder door op hun zoektocht. Bill Murray is weergaloos met zijn komische flair en nonchanlance, de fotografie van Lance Acord is top, soundtrack is geweldig

Geweldige film, en de muziek is ook super.

Een echt gevoelspareltje; zo'n breekbare sfeer... Ik werd er stil van...

Aparte maar degelijke film die verschillende gradaties binnen een relatie aanstipt, een pasgehuwd stel dat langs elkaar leeft en een lang getrouwd en vastgeroest echtpaar, waar in beide gevallen de sleur en onvrede afdruipt. Verder richt de film zich vooral op het concept platonische liefde. Ik denk dat de boodschap van de film vooral in die zin draait om de connectie die je met iemand kan hebben, het gevoel en begrip, en dat daar verder geen seks aan te pas hoeft te komen. Dat leeftijd, afkomst, en waar je staat in het leven er ook niet toe doet. Mooi voorbeeld in die zin is het pijnlijke gebeuren wanneer Charlotte en haar man bij de vreselijke oppervlakkig Kelly aan tafel zitten en John praktisch in haar reet kruipt. Niet alleen dat laatste is stuitend maar de schier oneindige domheid en oppervlakkig van dat mens nog meer, net als die domme rapper. Hoewel bij leeftijdsgenoten, kon ze niet verder van haar intellectuele en gevoelsmatige niveau afzitten, dus zoekt ze Bob op die even verderop zit. Bijzonder hoe hij haar wel weet te prikkelen en 'los' krijgt en ze er op uit gaan. Ja je zou verwachten dat er op een duur iets opbloeit en meer gebeurt, maar van mij persoonlijk hoeft dat niet. Zo blijft er rond de 'klik' van de twee een bepaalde onschuld hangen.

Verder een Interessant film waar je over kan filosoferen of mensen voorbijgangers zijn of een dergelijke ontmoeting het 'lot' is. Hilarisch bij tijd en wijlen, vooral het cultuurverschil met die hysterische Aziaten, bepaalde gewoontes, en toch ook wat Bob Harris betreft, een kijkje in het doodsaaie leven van een acteur/artiest die in een zoveelste hotel ver van huis en haard wordt gepropt en van het glorierijke sterrenleven weliswaar 2 miljoen rijker wordt maar niet echt gelukkig. Wat me wel opvalt is dat Charlotte niet echt op inhoudelijk hele diepe opmerkingen of dialogen te betrappen is ondanks dat ze filosofie gestudeerd heeft.

Enfin binnenkort nog maar eens proberen.

Net aan.

Vooruit, net die voldoende dan. Maar echt zo geweldig vind ik deze film helemaal niet eigenlijk. Ik weet niet of ik dit arthouse of mainstream kan noemen, maar het zit er naar mijn mening wat tussenin. Daarmee bedoel ik dat dit niet een film is die je denkt te zien.

Het is vooral een beetje saai in beeld gebracht. Ik ben nooit een fan geweest van statisch cameragebruik. Meestal voegt het weinig toe en maakt de film vooral traag en saai. Ook Coppola slaagt er niet in de film er sfeer mee te geven.

Daarmee krijg je een uiterst stille, trage film waarbij je na een dutje weinig mist. Ik was benieuwd naar de jonge Johansson en een dramarol van Murray, en die zijn dan wat beter geslaagd. Murray heeft altijd wel charme, blijf hem gewoon wel leuk vinden.

De humor werkt af en toe wel. Maar vooral als het zo vreemd is dan je niet goed weet wat je ermee aan moet. De Amerikanen vinden de Japanners duidelijk wel een raar volk en dat lijkt de film dan ook uit te stralen in overdreven en vreemde scenes.

Wat vooral werkt is dat de film de boodschap wel weet over te brengen. In een normaal leven zullen ze nooit van elkaar kunnen houden etc. Maar in het algemeen blijft het net iets te leeg om echt volop te boeien. In dat opzicht had het wel iets meer mainstream gemogen. Maarja.

Niet slecht, maar zeker overgewaardeerd.
Een gebrek aan diepgang, verhaal en dialogen zorgen voor een saaie zit.

Perfecte film voor mensen die zich ongelukkig voelen, standaard down zijn of op zoek zijn naar zichzelf. Vandaar wellicht de te hoge score.

Misschien moet ik deze eens herbekijken na een relatiebreuk of dergelijke.

Gezien de twee hierboven beschreven reacties/meningen, voel ik me geroepen om deze unieke film wat meer op te hemelen, met vooral de nadruk op dat laatste werkwoord, want als we in de filmwereld genres kunnen en mogen onderscheiden dan is Lost In Translation een magnifiek schoolvoorbeeld van dé sfeerfilm.
Niet voor niets speelt de film zich af in Tokio, waar het slaap-waak-ritme van de beide hoofdrolspelers door het tijdsverschil met hun moederland danig door de war is geschopt - de dromerige beelden met de soms etherische klanktapijten liggen fantastisch uitgeserveerd naast de saaie oppervlakkigheid van de "gewone burgerij." Charlotte en Bob "vinden" elkaar in deze tussenslaap-zone als ware zij beiden ontsnapt uit de verstikkingen van de alledaagse sleur, en heimelijk opzoek naar ... tja, meer diepgang. In alles, elk beeld, ieder geluidsfragment sijpelt deze zoektocht door: twee zielen die zich niet thuisvoelen in de wereld zoals hij zich aan het oog (van de massa) voltrekt. Beiden hebben moeite om die ogenschijnlijk gewone wereld voor lief te nemen. Bij "More than this, there's nothing" mag gerust een vet ironie-teken geplaatst worden ...
De taalbarrière en de vervreemdende cultuur van de Japanse hoofdstad vervolmaken het hemelse sfeerbeeld om de metafysische suggestie van Charlottes en Bobs gedeelde zielentocht op te roepen, zonder expliciet te worden.

Hoe zij elkaar verlaten en toch weer vinden, is een einde om in te lijsten.

Ik heb deze film gewaardeerd met 5*, omdat dit in mijn ogen in het genre “romantiek” een van de allermooiste films is. Ik weer zeker dat ik niet voldoe aan jouw criteria.
Uiteraard is het jouw goed recht om de film niet mooi vinden, maar doe dat dan zonder te oordelen over anderen met flutcriteria, die kant noch wal raken.

Misschien moet ik als ik zin heb in een fiks martelpartijtje de film Martyrs maar opzetten. Aangezien je volgens deze bovenstaande theorie films alleen kan kijken als je in een bepaalde mood moet zijn
Nog vrijwilligers?

Ik ben doorgaans vrolijk en optimistisch. Zou de film juist niet aanraden als je depressief bent.

Er zit juist enorm veel diepgang in wat mij betreft. , Wellicht help het dat ik veel gereisd heb en in Japan ben geweest dat ik de film zo hoog waardeer. Alle kleine observaties zijn echt geweldig scherp neergezet. Maar ook als romantische film of komedie werkt het goed. Just die gelaagdheid maakt het voor sommige (mij) een meesterwerk.

Door deze film heb ik zin om in te checken in een groot hotel met vooral veel kamers. Waar je opgaat in de anonimiteit. Heerlijk. Maar dan niet alleen. Want dat is wat mij betreft waar deze film over gaat, over eenzaamheid. Want hoe mooi hotels ook zijn ingericht, hoe veel er ook te doen is, alleen zijn op een hotelkamer is één van de meest depressieve situaties die ik ken.

Lost In Translation is een mooie schets van twee mensen in een hectische omgeving, die een innige vriendschap opbouwen. De film wordt extra sterk omdat deze relatie duidelijk bewust de grenzen van vriendschap respecteert. De gezamenlijke avonturen in Tokio gaan gepaard met typische Japanse toestanden en dat brengt humor in de mix. Hoewel de film toch net te veel maar wat voort lijkt te kabbelen, is de boodschap helder en krachtig genoeg om indruk te maken.

Voor mij nog steeds een filmpareltje. Deze op tv herzien en blijf het verhaal goed vinden. Twee mensen elk met hun relationele problemen. De ene 2 jaar en de andere 25 gehuwd. En toch vinden ze elkaar. Wetende dat er niets meer kan dan vriendschap ballanseren ze op de grens tussen verder gaan of niet. Setting is de bar van het hotel. Zoals iemand hiernet beschreef: breekbaar, fragiel en toch zo herkenbaar realistisch. Dat is wat ik zoek in een origineel filmverhaal. Je moet wel in de juiste mood zijn om deze film te verteren en open staan voor wat sommigen saai zullen vinden. Film moet het nl. vooral hebben van de sfeer, dialoog en setting...

Zou dit de inspiratiebron zijn van de commercial:
Orson Welles Drunk Wine Commercial Outtakes + Final Dubbed Version - YouTube

Vroeger kon deze film mij niet erg boeien. Onlangs heb ik ‘m opnieuw gekeken en ik vond het beter dan voorheen, maar nog steeds niet geweldig. Goed acteerwerk. Qua verloop vrij traag, wat ik niet altijd negatief vind, maar deze film houdt mijn aandacht moeilijk vast. Misschien voelt het voor mij te eentonig. Het is niet zo mijn ding, ondanks ik het verhaal mooi vind. Een kleine voldoende. 3*