Lost in Translation (2003)

Omdat deze film volgens velen zo geweldig is, heb ik twee keer geprobeerd de film te kijken. De eerste keer hield ik het al na een kwartier gezien omdat ik de film als dodelijk saai ervoer; nu heb ik me gedwongen de film af te kijken maar ik vind het nog steeds een saaie film.

Blijkbaar mis ik iets essentieels van de film; in ieder geval begrijp ik niet eens de typering drama/komedie voor de film want in mijn ogen is de film puur romantisch en is er in geen veld of wegen drama of komedie te bespeuren: ik zie slechts twee personen die zich stierlijk vervelen in den vreemde maar die elkaar zeer boeiend vinden zodat zij het niet vervelend vinden (ze zitten beiden in een ongelukkige relatie waarin ze emotioneel verwaarloosd worden zodat de aandacht voor elkaar ook precies hetgene is wat ze nodig hadden). Nu ben ikzelf romantisch genoeg om te kunnen genieten van een verliefd stelletje, maar 90 minuten kijken hoe twee verliefde mensen om elkaar heen dartelen is toch wat te veel van het goede: na een half uur hoopte ik van harte dat ze met elkaar de koffer in zouden duiken zodat we dat achter de rug hebben en er nog wat andere dingen zouden kunnen gebeuren waardoor de film misschien beter uit te zitten wordt maar helaas, dat gebeurt niet.

De verliefdheid vond ik wel mooi en aandoenlijk in beeld gebracht (daarom toch nog 2½ sterren) maar misschien omdat ik de personen Bob en Charlotte niet interessant vond is de film toch vervelend, waarbij misschien ook meespeelt dat de chagrijnige grondstemming van Bob en zijn onophoudelijke stroom van net iets te flauwe grapjes (wat eventjes aandoenlijk is omdat hij ondanks z’n gesomber in ieder geval probeert leuk over te komen en de humor in alles probeert te zien) me op de zenuwen gingen werken.

Apart dat mensen de relatie tussen Bob en Charlotte als iets romantisch/seksueels zien. Ik zie twee mensen die elkaar op het juiste moment in hun levens tegenkomen, en die elkaar snappen en begrijpen hoe de ander in elkaar steekt. Een diepere connectie zeg maar, een connectie die ze (op dit moment) niet hebben met hun partners. Ze hebben geen woorden nodig om elkaar te begrijpen, en helpen elkaar om weer wat lol in het leven te krijgen. Dat Charlotte boos wordt op Bob omdat hij met een andere vrouw het bed induikt zie ik meer als teleurstelling in de persoon Bob, dan jaloezie.

De humor zit hem in de tegenstellingen qua cultuur, en de dramatiek zit hem erin dat deze twee personen een diepe connectie hebben en elkaar toch moeten loslaten. Misschien vinden ze zo'n diepe vriendschap de rest van hun leven niet meer, en waarschijnlijk moeten ze met "minder" genoegen nemen als het gaat om hun partners. Ik zeg niet dat seks nooit aan de orde zal komen, mochten ze elkaar weer tegenkomen. Maar op dit moment niet. En als Bob en Charlotte wel het bed hadden gedeeld, had het dan een betere film opgeleverd? Laat dan ook gelijk de man van Charlotte erachter komen en Bob neerknallen, dan heb je in ieder geval genoeg drama .

Het totaal niet doorhebben dat de film dramatische en komische elementen bevat vind ik nog moeilijker te begrijpen. Maar ik neem aan dat De filosoof het scherper neerpent dan hij letterlijk zal bedoelen, want de lach en traan zijn natuurlijk niet te missen.

Dit is zo'n gruwelijk levensechte film gewoon. Zo fragiel, zo breekbaar. 2 mensen die elkaar begrijpen, zelfs zonder woorden. Dat is toch iets moois. Ik vond het een heel prettige film om te bekijken en hoef weinig toe te voegen aan wat Zwolle en IH88 hierboven schrijven. Ik vind het niet echt een film om te wenen, maar het is een gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven. Een soort tristesse dat wel. De film kent zeker een paar grappige stukjes en heeft een mooie, ingetogen soundtrack. Ik had hier niks van verwacht maar toch ben ik redelijk weggeblazen.

Heel dubbel, de 2e keer dat ik Lost In Translation net zag, in positieve zin. Ik vind dit zo'n film die je liever niet beschrijft omdat een review van zo'n gevoelens-film altijd minder positief lijkt dan het daadwerkelijke gevoel en ik het gebruik van superlatieven wel een keer zat ben. Toch doe ik het even voor mijn eigen boekhouding want hier heb ik nog niks staan.

Ten eerste, de film is misschien nog wel beter dan in gedachten. Het is dubbel aangezien een tikkeltje magie is verloren gegaan. Niet dat er gekke plottwists in zitten, maar wel ongekend warme momenten, die je graag niet ziet aankomen. Konden stukjes geheugen maar verwijderd worden. Dit is natuurlijk de film niet te verwijten want de eerste kijkbeurt is heilig, voor mij in ieder geval. Het einde liet me toen achter met de grootste douche over mijn neus vanwege een film ooit (samen met hooguit 3 andere films), waarin ik het weglopen misschien nog wel ontroerender vind dan het afscheid zelf. Gelukkig bleef de ervaring haast onveranderd bij deze scène.

De niet alledaagse chemie tussen Murray en Johansson is le-vens-echt en oh zo genietbaar. De context daarbij is natuurlijk prachtig, met Tokio als locatie en de vloeiend passende soundtrack met Aziatische kenmerken.

Beter dan je vooraf kunt wensen als crew.

Een ode aan cynische introverte mensen. Niet geschikt voor mensen die op zoek zijn naar spektakel in film.

Deze film moet het vooral hebben van sfeer, prachtig gefilmd met mooie blikken van Murray en Johansson over en weer. Voor de rest vond ik de humor echt heel flauw, weinig subtiel en heel karikaturaal. Ook de situatie van de twee vond ik ook niet echt boeiend, het zijn meer decadente problemen waar ik weinig feeling mee heb, maar daar tegenover staat de liefde wat dan wel weer gevoelens oproept.

“I just feel so alone, even when I'm surrounded by other people.”

Lost in Translation blijft na al die jaren nog steeds zijn onweerstaanbare aantrekkingskracht houden. Natuurlijk was er Star Wars en The Lion King, maar door Lost in Translation begon ik mijn filmhorizon pas echt te verbreden. Het is voor mij dan ook een speciale film, net zoals het voor Sofia Coppola een zeer persoonlijke film was (Lost in Translation is aan de hand van haar eigen ervaringen gemaakt). En dat persoonlijke voel je in iedere scene, met twee mensen die voor werk/privé in Tokio zijn en door een toevallige ontmoeting elkaar, de stad, de cultuur en langzaam zichzelf leren ontdekken.

Dit was de eerste keer dat ik Scarlett Johansson in een film zag, en ik was gelijk onder de indruk van haar uitstraling en acteertalent. Ze weet van Charlotte een vrouw te maken die aan de ene kant heel erg volwassen overkomt, maar aan de andere kant eigenlijk geen idee heeft wat ze met haar leven aanmoet. Zeer sterk geacteerd door Johansson, en de chemie met Bill Murray blijft geweldig. Zodra ze elkaar tegenkomen in de hotelbar voel je de connectie, en wil je als kijker eigenlijk alleen maar zoveel mogelijk tijd met deze personages doorbrengen. Wanneer ze karaoke zingen, door het schitterend in beeld gebrachte Tokio rennen of gewoon samen op bed liggen. Het blijft boeiend om ze te volgen, tot aan de laatste fabelachtige scene.

Ik heb deze film nu een paar keer gezien door de jaren heen en ik vind 'm eigenlijk steeds slechter worden. Geen idee of dat ligt aan mijn groeiende filmervaring of ouder worden, maar best veel ergert me eigenlijk. De pogingen tot deadpanhumor met Murray (al nooit zo'n fan van, hoewel ik 'ondanks mezelf' toch soms moest lachen, dat is het vervelende van die scènes) en alle personages en hun interacties die er vervelend dik bovenop liggen, met name de 'oh ik ben zo verveeld en getergd en intelligent'-act van Scarlett Johansson, die misschien nog wel het ergst is.

Heel het verhaaltje tussen Bob en Charlotte is uiteindelijk ook niet eens zo boeiend, terwijl de film zichzelf volgens mij wel reuze diep vindt. Allemaal een beetje middelbare school-diepgang ofzo (met een Charlotte die qua problematiek typisch een 'entitled' twintiger is). Ik ben normaal gesproken dol op ontmoetingsfilms en ontluikende romantiek, maar in deze film werkt het gewoon niet. Het is dat ze op elkaar aangewezen zijn omdat ze toevallig in dezelfde situatie zitten en beide een beetje cynisch en sippig kunnen gaan zitten zijn, maar echt spannende liefde of geloofwaardige aantrekkingskracht zie ik hier niet.

Ach ja, misschien ben ik nu te streng en komt het ook door de herziening dat hij nu minder aanspreekt dan voorheen (en toegegeven, de hele setting in Tokyo houdt het toch wel voldoende kijkbaar en vermakelijk), maar kan niet zeggen dat deze film - voor mij - de tand des tijds heeft doorstaan.

Hele punt omlaag,

3*

Leuk filmpje. Als je nog niet verliefd was op Scarlett Johansson, dan ben je dat wel na deze film. Al is het anderzijds ook wel door de aanwezigheid van Scarlett wat overschat. Bill Murray doet mij trouwens voortdurend denken aan Ted Cruz, maar vind ik wel aardig om te zien spelen. De chemie in de film is aanwezig. Het eerste deel met het flirten en waar de vonk overslaat vind ik erg sterk. Het doet de film ook goed dat het langzaam opbouwt en erg rustig overkomt. Dat blijft wel de hele film aanwezig, maar ik vond het tweede deel wat minder goed, omdat het beetje mysterie dat er was wegvalt, en het tempo waar de scènes elkaar opvolgen tijdelijk hoger ligt. Een deel v/d chemie viel voor mij een beetje weg. Uiteindelijk een heel erg rustige film, leuk om een keer gezien te hebben. Ik was wel misschien iets te moe naar het einde toe, maar anderzijds is dit ook wel zo typisch een laat-avondfilm of nachtfilm.

Lol, waarom krijgt deze film het genre komedie toegewezen. Er zit evenveel komedie in als er actie inzit. Drama / Romantiek is veel passender. Komedie wordt echt te pas en vooral te onpas gebruikt. Ik durf te wedden dat ik deze film lang heb laten liggen juist omdat hier het genre komedie wordt gebruikt... .

Zijn anders weinig films waar ik zo veel en hard om heb gelachen. Maar het is wel een subtiele vorm van humor.

‘Lost In Translation,’ 15 Years Later: Sofia Coppola on Final Scene | IndieWire 15 jaar geleden alweer. Time flies. Voor mij zal Lost in Translation altijd een speciale film blijven, omdat ik na het zien van deze film pas echt door begon te krijgen dat cinema meer is dan Star Wars, Disney films, Robin Hood en Terminator 2. Mijn passie voor film begon echt met Lost in Translation, en dat heb ik aan Sofia, Scarlett en Murray te danken.

Herzien. De blik in Murray zijn ogen, het besef, wanneer hij 'more than this you know there's nothing' zingt is zó sterk. Een man die in Tokyo zit (niks lijkt te voelen in die prachtige, chaotische stad), totaal geen zin meer heeft in het schieten van die Suntory commercial; hij is even ''los'' van zijn vrouw, hij vergeet de verjaardag van zijn zoon, zit met allerlei levensvragen, lijkt gevangen in zijn huidige treurige levenssituatie en dan zingt-ie die plaat van Roxy Music op het moment dat-ie eindelijk vrijheid (!) lijkt te voelen met Johansson. Prachtig!