Love, Rosie (2014)

“It’s not gravity’s fault that two people fall for each other.”

Love, Rosie is een goede romantische komedie die niet bijster origineel is maar door de uitvoering en de charme van de twee hoofdrolspelers tot de betere romcoms behoort die ik de laatste tijd heb gezien. Rosie en Alex zijn vanaf hun vijfde elkaars beste vrienden maar vanaf hun achttiende veranderd dat en gaan de gevoelens wat verder dan alleen vriendschap. Dat ze niet gelijk in elkaars armen vallen mag geen verrassing zijn en er moeten eerst heel wat obstakels (baby, andere liefdes, afstand, trouwen) overwonnen worden voordat de tortelduifjes elkaar in de armen kunnen vliegen. Dat klinkt niet echt spannend of origineel maar door de frisse aanpak, mooie beelden, leuke acteurs en veel Britse humor is het toch een vermakelijk geheel geworden. En de sterke soundtrack maakt het af.

Lily Collins is een prachtige actrice en heeft een aanstekelijke chemie met Sam Claflin. Daarnaast zijn de bijrollen met onder andere Jaime Winstone, Suki Waterhouse en Tamsin Egerton ook goed ingevuld. Love, Rosie is al met al een leuke film geworden die geen moment verveelt. Een aanrader.

Deed me heel weinig. Beslommeringen van twee personages die niet bijster interessant zijn, wat eigenlijk ook geldt voor hun band. Blijkbaar moest die het hart van de film vormen, en moesten we massaal zitten rooten voor Alex en Rosie, maar wat mij betreft is dat niet uit de verf gekomen. Een vriendschap, tuurlijk, maar meer geloof ik gewoon niet zo. Het zal ook wel liggen aan het proberen te verfilmen van het bronmateriaal. Dat is vast prima, maar als film werkt het niet echt, omdat het script vrij zwak is.

De toon is ook wat vreemd. De hoofdpersonages zijn vrij serieus neergezet, maar de bijrollen zijn karikaturen en de humor is soms kluchterig en erg flauw.

Jammer van de inhoud, want de vorm is eigenlijk prima. Het is heel kleurrijk en ook wel mooi geschoten, en dat maakt het nog wel vrolijk en fijn voor het oog.

2,5*

voorspelbaar is ie zeker , toch vind ik hem goed te genieten omdat de 2 karakters een goede chemie met elkaar hebben en ik ook moet toegeven dat ik wel een zwak voor dit soort romcoms heb .

Hij wordt zo opgezet in de woonkamer, en ik blijf wijselijk hier in mijn studeerkamer zitten. Helemaal na omschrijvingen als die van Soom, Shinobi en John Lee Hooker. Niet mijn kopje thee. Dus ik zal het gemiddelde in ieder geval niet naar beneden halen. Maar dan mag jij geen Under The Skin onteren, goed?

Al zou het best kunnen dat je die wel goed vind als ik je top tien zo zie. Je hebt helemaal geen 'slechte' smaak (als we een voorliefde voor mierzoete romkoms zo mogen noemen. Stiekem vast niet). Had me ook verbaasd met zo'n filmhistorisch bewuste nickname!

Mijn wederhelft vond hem leuk en overspoelde me met liefde. Ik zucht, steun, kreun en klaag meestal maar tijdens romantische komedies en relatiedrama's. Het was beter zo, en het cijfer blijft ongeschonden

Leuke romcom, vooral de moeite waard door het aanstekelijke spel van hoofdrolspelers Lily Collins en Sam Claflin. Het gebruik van popmuziek is hier en daar ook erg inventief. De plot steekt voorspelbaar in elkaar maar is door het hoge tempo en de vele grappige en dramatische gebeurtenissen wel onderhoudend. Je moet er natuurlijk niet teveel over nadenken, want dan blijkt al snel dat alles van toevalligheden aan elkaar hangt. Enfin, ik heb me er opperbest mee vermaakt.

Nou ik vond hem anders erg leuk

Een romkom volgens de boekjes inclusief de gebruikelijke soundtrack. Maat heb er van genoten!

Mijn tenen bleven niet recht staan tijdens het kijken van deze prent. Sowieso begin ik me een beetje te storen aan die zogenaamde romantische films, waarbij de hoofdpersonages zo vreselijk langs elkaar heen blijven lullen en gewoon niet duidelijk tegen elkaar zijn, maar oké. Dat is in deze 'Love, Rosie' ook zo.

Het verhaal(tje) ontwikkelt zicht bijzonder ongeloofwaardig en vervelend. Daarbij helpt het ook niet echt dat men hier wel érg goedkoop op de emoties probeert te werken. Voor mij bijna lachwekkend soms. Het kijkt aardig weg en de film kent best een paar aardige scenes, maar verder is dit gewoon simpele troep.

Men kan er zich aan doodergeren om het flauw gedoe en men kan geëmotioneerd zijn.

Laten we het in het midden houden. Lily Colins heeft een lief snoetje dat perfect de wisselende emoties kan weergeven en dat helpt de film stukken vooruit. Het is een romantische komedie waarbij de kijker af en toe zelf de plooien in de plot moet platstrijken maar die al bij al er toch behoorlijk uitkomt.

Njah ... romantiek.

Eerlijk waar, het is 80% droefnis. Je krijg een introtje van "die twee horen bij elkaar", een outro type "eindelijk, ze kiezen voor elkaar en daartussen een resem scenes waar echt alles tegenslaat. Zelf-sabotage, pech, het universum ... elk excuus waardoor het niet kan doorgaan komt wel een keer voorbij.

Eigenlijk zou dit gewoon een lief, klein romantisch filmpje moeten zijn. Beetje drama mag wel, maar beperkt. Visueel lijkt het in ieder geval sterk die kant te willen opgaan, de film is ook gewoon op z'n best tijdens die schaarse momenten, maar de rest van de film wil blijkbaar niet mee.

Script is echt vervelend, soundtrack is ook niet meer dan een collectie domme hitjes. Acteerwerk is oké en als centraal koppel had het gekund, maar het middenstuk blijft maar duren en begint na een tijdje echt vervelend te worden. Na de zoveelste domme beslissing is het lastig nog enige binding te voelen met de twee.

Allicht dat Ditter het wel in zich heeft, maar dan heeft hij toch een beter script nodig. Geen idee hoe het boek verliep, maar als dat enigszins op het verloop van de film lijkt dan is het treurnis alom.

2.5*

Cijfer valt me nog mee dan?

Daar ben ik blij om, een meevaller is altijd leuk meegenomen

Helemaal mee eens

Begint goed met originele verhaallijnen en grappige situaties. Iets voor halverwege vervalt de film echter in een clichématige hollywoodiaans e romantisch drama. Spijtig wat mij betreft.

Fijne romantische comedy over 2 jeugd 'vrienden' die elkaar steeds weer uit het oog verliezen, maar waarbij de vlinders toch altijd gebleven zijn. De humor (die toch vooral in de genante momenten zit), romantiek en het vleugje drama zijn prima in balans. Een paar fijne tedere momenten klaren de klus.

Klein puntje van kritiek is toch wel dat ze elkaar steeds nét te makkelijk mis lopen. Verder was dit toch wel een aangename zit. Laat het gewoon over je heen komen en je hebt een fijne filmavond te pakken.

Dat Bedoel ik....

Onvergetelijke en super-romantische Britse romcom/dramedy gebaseerd op het boek 'Where Rainbows End' van Cecelia Ahern. Het verhaal gaat over de levenslange vriendschap tussen Rosie en Alex. Cinematografie: binnenscѐnes in huis bij Rosie of Alex, in uitgaansleven, op schoolfeesten, bruiloften, buitenscѐnes op straat, in tuin/park, op het strand en aan het einde aan de kust. Kleurgebruik: de gekleurde scѐnes worden afgewisseld met bijzondere oranje/roze gekleurde scѐnes. Muziek: mooi, passend, vaak een beetje droevig, maar ook romantisch. Cast met twee hoofdrolspelers: Sam Claflin herkende ik van 'Me Before You' (2016), hij heeft ook hier een heerlijk jongensachtige rol en Lily Collins speelt de vrouwelijke hoofdrol met charme. De chemie tussen beide spelers is erg geloofwaardig. Daarnaast een aantal aardige bijrollen.

Plot: Rosie en Alex worden op dezelfde dag geboren, groeien op bij elkaar in de buurt en ontwikkelen een onnavolgbare en levenslange vriendschap. Ze nemen elkaar over alles in vertrouwen, behalve over hun gevoelens naar elkaar..... En door samenloop van omstandigheden lopen ze elkaar op het liefdesvlak telkens mis.....

Boodschap: de film werd luchtig gebracht, maar heeft wel degelijk een hogere boodschap. Spreek je gevoel naar anderen uit, want ernaar raden blijft lastig. Neem levensbelangrijke beslissingen niet te snel, want hardlopers zijn vaak doodlopers. En blijf altijd dromen.....

Het is een heerlijke feel-good-movie met uiteraard een happy ending. Ik vond de oorspronkelijke boektitel 'Where Rainbows End' beter dan 'Love, Rosie'. Waarom het bij latere uitgaven gewijzigd is, is mij een raadsel. De oorspronkelijke titel had ik voorkeur aan gegeven, want deze klinkt zo ontzettend veel mooier!

Alles aan deze film is voorspelbaar. En toch is het ook een fijne film om naar te kijken natuurlijk vooral te danken aan de hoofdrolspeelster Lily Collins.

Lief.

Dit soort films liggen me gewoon. Ik kan niet precies zeggen waarom ze me zo aanspreken, maar ik kijk ze enorm eenvoudig uit. Nu is het voor mij een vereiste dat de personages een beetje herkenbaar zijn en dat de film niet verzandt in eindeloze clichés. Het verloop van Love, Rosie is ook niet bepaald onvoorspelbaar, maar dat was tijdens het kijken allerminst een zorg.

Collins is bijzonder geschikt voor een film als deze. Het heeft even geduurd voordat ik een rol zag waarin ik haar echt kon appreciëren, maar nu heb ik 'm dan eindelijk gevangen. Oprecht, overtuigend en schattig. Ze is echt geknipt voor de rol, al was Claflin ook absoluut te pruimen. Verder zijn er eindelijk eens geen nietszeggende en irritante bijrollen. Iedereen kent een eigen gezicht waarmee de film als geheel meteen een stuk sympathieker wordt, al zijn er wel een hoop stereotiepe personages, maar dat moet je even voor lief nemen.

Jammerlijk is het wat volle verhaal. Nadat Claflin naar Harvard vertrekt ligt de film plots op ramkoers en vertraagt nergens meer. Een complex en breed verhaal wordt in sneltreinvaart afgehandeld, waardoor het moeilijk is om een bepaalde periode of gebeurtenis echt tot je te laten komen. Het gevoel dat de tijd vliegt is er natuurlijk wel en heeft effect, maar niettemin had je bij sommige stukken wat langer stil kunnen staan. Uiteindelijk begint de film repetitief te worden, maar echt storen deed het nergens.

Een schattige film. Subtiel vormgegeven, interessant, leuk geacteerd en nergens vervelend. Love, Rosie zit niet zonder z'n tekortkomingen, maar toch heb ik het met alle liefde uitgezeten. Het had hoger gescoord als het ook een bepaalde emotie in me had losgemaakt, maar voor nu vond ik het vooral aangenaam. Leuk om eens gezien te hebben.

Een 100% Jessica film

Eigenlijk had ik Love, Rosie al in de bioscoop willen zien, maar ik wilde het boek van te voren lezen. Dat is niet gelukt. Gezien ik de komende tijd ook nog geen tijd heb voor het boek en ik echt heel graag een romcom wilde zien waarvan ik bijna wel zeker wist dat ik die leuk zou vinden heb ik toch besloten de film te kijken. En wonder boven wonder wilde mijn vriend voor mij wel eens meekijken naar een romcom. Uiteindelijk bleek deze film ook echt absoluut 100% een Jessica film te zijn, want wat vond ik Love, Rosie geweldig! En de kers op de taart? Mijn vriend vond deze film ook leuk!

Clichés

Ja, de film was hier en daar voorspelbaar en er zaten heus wat clichés in de film, maar in Love, Rosie maakt dat allemaal niet uit. Ik ben gek op het romcom genre en Love, Rosie is de perfecte weerspiegeling van hoe een goede romcom hoort te zijn. We weten waarschijnlijk allemaal globaal wel hoe de film zal verlopen en eindigen (al heb ik wel heel even getwijfeld na een bepaalde gebeurtenis), maar het gaat om de invulling van de film, de manier waarop het gebracht wordt en wat de acteurs ermee doen.

Perfect gecast

In dit geval waren de acteurs werkelijk waar perfect gecast voor deze film, want de chemie spatte van het scherm. Ze zorgen ervoor dat je mee gaat leven met alles dat wel en vooral ook wat niet goed gaat in hun leven en je blijft continu hopen dat ze elkaar op het romantische vlak zullen vinden. Dit ging gepaard met ook hier en daar wat tranen (van zowel verdriet als geluk) omdat de film mij zo liet meeleven.

Een verhaal dat blijft boeien

Love, Rosie heeft een goed opgebouwd verhaal over vriendschap, liefde en dromen, dat continu blijft boeien en ook diepgang heeft. We zien Rosie en Alex vanaf hun tienertijd opgroeien tot twee volwassenen – over een periode van twaalf jaar – die zo hun ups en downs hebben en hiervan leren. Oké, moet ik één ding noemen wat ik apart vond? Dat Rosie zwanger was en is bevallen (een periode van bijna een jaar) zonder dat Alex ook maar iets doorhad of te weten kwam. Een ander belangrijk en onmisbaar element in deze film is trouwens humor. Ik heb ontzettend kunnen lachen tijdens de film, want er zitten een paar hilarische en goed getimede scènes tussen (waaronder de scène in de lift die je in de trailer kunt zien). Ja, deze film speelt op je gevoel én op je lachspieren.

Tsjah, deze film moet je gewoon zien

Het zou eigenlijk geen verrassing moeten zijn dat ik wederom helemaal in mijn nopjes ben met een verfilming van een boek van Cecelia Ahern gezien ik een aantal jaren geleden ook helemaal verliefd werd op de geweldige film P.S. I Love You. Daarnaast vullen Lily Collins en Sam Claflin de film geweldig aan met hun acteerkunsten en chemie; ik had geen beter Rosie en Alex kunnen voorstellen. Love, Rosie is wat mij betreft een echte aanrader, want deze film wil ik nog wel veel vaker kijken!

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Rosie [Lily Collins] en Alex [Sam Claflin] zijn al sinds de basisschool beste vrienden en daar hadden ze het beter bij kunnen laten. Want deze romcom zit vol momenten waarop de twee misschien toch een liefdeskoppel kunnen worden en ieder cliché dat die mogelijkheid in de weg staat. Het gebrek aan chemie tussen Collins en de houterige Claflin is één probleem. Het oppervlakkige scenario is het andere grote probleem.