Love, Rosie (2014)

“It’s not gravity’s fault that two people fall for each other.”

Love, Rosie is een goede romantische komedie die niet bijster origineel is maar door de uitvoering en de charme van de twee hoofdrolspelers tot de betere romcoms behoort die ik de laatste tijd heb gezien. Rosie en Alex zijn vanaf hun vijfde elkaars beste vrienden maar vanaf hun achttiende veranderd dat en gaan de gevoelens wat verder dan alleen vriendschap. Dat ze niet gelijk in elkaars armen vallen mag geen verrassing zijn en er moeten eerst heel wat obstakels (baby, andere liefdes, afstand, trouwen) overwonnen worden voordat de tortelduifjes elkaar in de armen kunnen vliegen. Dat klinkt niet echt spannend of origineel maar door de frisse aanpak, mooie beelden, leuke acteurs en veel Britse humor is het toch een vermakelijk geheel geworden. En de sterke soundtrack maakt het af.

Lily Collins is een prachtige actrice en heeft een aanstekelijke chemie met Sam Claflin. Daarnaast zijn de bijrollen met onder andere Jaime Winstone, Suki Waterhouse en Tamsin Egerton ook goed ingevuld. Love, Rosie is al met al een leuke film geworden die geen moment verveelt. Een aanrader.

Deed me heel weinig. Beslommeringen van twee personages die niet bijster interessant zijn, wat eigenlijk ook geldt voor hun band. Blijkbaar moest die het hart van de film vormen, en moesten we massaal zitten rooten voor Alex en Rosie, maar wat mij betreft is dat niet uit de verf gekomen. Een vriendschap, tuurlijk, maar meer geloof ik gewoon niet zo. Het zal ook wel liggen aan het proberen te verfilmen van het bronmateriaal. Dat is vast prima, maar als film werkt het niet echt, omdat het script vrij zwak is.

De toon is ook wat vreemd. De hoofdpersonages zijn vrij serieus neergezet, maar de bijrollen zijn karikaturen en de humor is soms kluchterig en erg flauw.

Jammer van de inhoud, want de vorm is eigenlijk prima. Het is heel kleurrijk en ook wel mooi geschoten, en dat maakt het nog wel vrolijk en fijn voor het oog.

2,5*

voorspelbaar is ie zeker , toch vind ik hem goed te genieten omdat de 2 karakters een goede chemie met elkaar hebben en ik ook moet toegeven dat ik wel een zwak voor dit soort romcoms heb .

I hear you, Gish.

Hij wordt zo opgezet in de woonkamer, en ik blijf wijselijk hier in mijn studeerkamer zitten. Helemaal na omschrijvingen als die van Soom, Shinobi en John Lee Hooker. Niet mijn kopje thee. Dus ik zal het gemiddelde in ieder geval niet naar beneden halen. Maar dan mag jij geen Under The Skin onteren, goed?

Al zou het best kunnen dat je die wel goed vind als ik je top tien zo zie. Je hebt helemaal geen 'slechte' smaak (als we een voorliefde voor mierzoete romkoms zo mogen noemen. Stiekem vast niet). Had me ook verbaasd met zo'n filmhistorisch bewuste nickname!

Zonde, heb je een "familiemomentje" gemist en was je de rest van de dag met liefde overspoelt geworden

Mijn wederhelft vond hem leuk en overspoelde me met liefde. Ik zucht, steun, kreun en klaag meestal maar tijdens romantische komedies en relatiedrama's. Het was beter zo, en het cijfer blijft ongeschonden

Leuke romcom, vooral de moeite waard door het aanstekelijke spel van hoofdrolspelers Lily Collins en Sam Claflin. Het gebruik van popmuziek is hier en daar ook erg inventief. De plot steekt voorspelbaar in elkaar maar is door het hoge tempo en de vele grappige en dramatische gebeurtenissen wel onderhoudend. Je moet er natuurlijk niet teveel over nadenken, want dan blijkt al snel dat alles van toevalligheden aan elkaar hangt. Enfin, ik heb me er opperbest mee vermaakt.

Nou ik vond hem anders erg leuk

Een romkom volgens de boekjes inclusief de gebruikelijke soundtrack. Maat heb er van genoten!

Mijn tenen bleven niet recht staan tijdens het kijken van deze prent. Sowieso begin ik me een beetje te storen aan die zogenaamde romantische films, waarbij de hoofdpersonages zo vreselijk langs elkaar heen blijven lullen en gewoon niet duidelijk tegen elkaar zijn, maar oké. Dat is in deze 'Love, Rosie' ook zo.

Het verhaal(tje) ontwikkelt zicht bijzonder ongeloofwaardig en vervelend. Daarbij helpt het ook niet echt dat men hier wel érg goedkoop op de emoties probeert te werken. Voor mij bijna lachwekkend soms. Het kijkt aardig weg en de film kent best een paar aardige scenes, maar verder is dit gewoon simpele troep.

Men kan er zich aan doodergeren om het flauw gedoe en men kan geëmotioneerd zijn.
Laten we het in het midden houden. Lily Colins heeft een lief snoetje dat perfect de wisselende emoties kan weergeven en dat helpt de film stukken vooruit. Het is een romantische komedie waarbij de kijker af en toe zelf de plooien in de plot moet platstrijken maar die al bij al er toch behoorlijk uitkomt.

Njah ... romantiek.

Eerlijk waar, het is 80% droefnis. Je krijg een introtje van "die twee horen bij elkaar", een outro type "eindelijk, ze kiezen voor elkaar en daartussen een resem scenes waar echt alles tegenslaat. Zelf-sabotage, pech, het universum ... elk excuus waardoor het niet kan doorgaan komt wel een keer voorbij.

Eigenlijk zou dit gewoon een lief, klein romantisch filmpje moeten zijn. Beetje drama mag wel, maar beperkt. Visueel lijkt het in ieder geval sterk die kant te willen opgaan, de film is ook gewoon op z'n best tijdens die schaarse momenten, maar de rest van de film wil blijkbaar niet mee.

Script is echt vervelend, soundtrack is ook niet meer dan een collectie domme hitjes. Acteerwerk is oké en als centraal koppel had het gekund, maar het middenstuk blijft maar duren en begint na een tijdje echt vervelend te worden. Na de zoveelste domme beslissing is het lastig nog enige binding te voelen met de twee.

Allicht dat Ditter het wel in zich heeft, maar dan heeft hij toch een beter script nodig. Geen idee hoe het boek verliep, maar als dat enigszins op het verloop van de film lijkt dan is het treurnis alom.

2.5*

Cijfer valt me nog mee dan?

Daar ben ik blij om, een meevaller is altijd leuk meegenomen

Helemaal mee eens

Begint goed met originele verhaallijnen en grappige situaties. Iets voor halverwege vervalt de film echter in een clichématige hollywoodiaans e romantisch drama. Spijtig wat mij betreft.

Fijne romantische comedy over 2 jeugd 'vrienden' die elkaar steeds weer uit het oog verliezen, maar waarbij de vlinders toch altijd gebleven zijn. De humor (die toch vooral in de genante momenten zit), romantiek en het vleugje drama zijn prima in balans. Een paar fijne tedere momenten klaren de klus.

Klein puntje van kritiek is toch wel dat ze elkaar steeds nét te makkelijk mis lopen. Verder was dit toch wel een aangename zit. Laat het gewoon over je heen komen en je hebt een fijne filmavond te pakken.

Dat Bedoel ik....

Onvergetelijke en super-romantische Britse romcom/dramedy gebaseerd op het boek 'Where Rainbows End' van Cecelia Ahern. Het verhaal gaat over de levenslange vriendschap tussen Rosie en Alex. Cinematografie: binnenscѐnes in huis bij Rosie of Alex, in uitgaansleven, op schoolfeesten, bruiloften, buitenscѐnes op straat, in tuin/park, op het strand en aan het einde aan de kust. Kleurgebruik: de gekleurde scѐnes worden afgewisseld met bijzondere oranje/roze gekleurde scѐnes. Muziek: mooi, passend, vaak een beetje droevig, maar ook romantisch. Cast met twee hoofdrolspelers: Sam Claflin herkende ik van 'Me Before You' (2016), hij heeft ook hier een heerlijk jongensachtige rol en Lily Collins speelt de vrouwelijke hoofdrol met charme. De chemie tussen beide spelers is erg geloofwaardig. Daarnaast een aantal aardige bijrollen.

Plot: Rosie en Alex worden op dezelfde dag geboren, groeien op bij elkaar in de buurt en ontwikkelen een onnavolgbare en levenslange vriendschap. Ze nemen elkaar over alles in vertrouwen, behalve over hun gevoelens naar elkaar..... En door samenloop van omstandigheden lopen ze elkaar op het liefdesvlak telkens mis.....

Boodschap: de film werd luchtig gebracht, maar heeft wel degelijk een hogere boodschap. Spreek je gevoel naar anderen uit, want ernaar raden blijft lastig. Neem levensbelangrijke beslissingen niet te snel, want hardlopers zijn vaak doodlopers. En blijf altijd dromen.....

Het is een heerlijke feel-good-movie met uiteraard een happy ending. Ik vond de oorspronkelijke boektitel 'Where Rainbows End' beter dan 'Love, Rosie'. Waarom het bij latere uitgaven gewijzigd is, is mij een raadsel. De oorspronkelijke titel had ik voorkeur aan gegeven, want deze klinkt zo ontzettend veel mooier!