Remember Me (2010)

One of the stories. Nothing more nothing less!

Ik wilde er eerst niets meer over zeggen omdat je zou wellicht het plot zou kunnen verraden. Ik doe toch een poging.

De film begint heftig (schokkend) en eindigt daar ook mee. Daarmee is de titel Remember me gelijk goed gekozen. We beginnen wat studentenkoos met de wat irritante Chris Cooper, maar daarmee wordt de toon niet al te down. Het koppel Robert en Emilie zijn goed gekozen. Vooral Emilie zit lekker in haar rol (gekozen uit 400 gegadigden). Hoe de twee bij elkaar komen is misschien iets te toevallig, maar goed het zij ze vergeven. Omdat ze alle twee een verleden hebben (verlies) dragen ze dit met zich mee en dit uit zich vooral in geslotenheid en irritatie. Het brandblusserincident in extreme vorm. Dat had ik anders opgelost, maar goed. Beetje jammer is dat de opgekropte gevoelens zich nooit uiten in intens verdriet al was het maar alleen. Nu moet de omgeving het vooral gaan merken.

Vader dochter vond ik goed gekozen. Het gezin van de jongen is sterk uiteenlopend van een (te) stijve vader zakenman een nakomertje en een gezin waarvan het leek dat ze gescheiden waren. De juiste combinatie zag ik niet.

De kamertjes in New York vond ik leuk en gaf een goede sfeer. dat New York anno 2001 er echt anders uitzag is mij niet bekend. Maar daarvoor ken ik de stad niet goed Het was ook de reden voor de soms softe tint.

Muziek en beeld zag er goed uit en New York doet het altijd wel goed. Het eind was echt verrassend voor mij en was ook blij dat ik niet veel van het plot had gelezen. Vooral dat ene element.

Dramatische romantiek en als hoofdthema de vader-zoon en dochterrelatie.

Komt wel echt over behalve dan het slot met de nodeloze uitwerking. Kon dan ook in zijn geheel niet gans overtuigen.

Behoorlijk acteerwerk.

En pas op dat je het niet noemt

Wat een saaie film is dit! Het kabbelt maar en het kabbelt maar en er gebeurt eigenlijk vrij weinig. Pattinson is echt een erg slechte acteur. Er zit totaal geen emotie in die man. Nergens te vinden. Nee, totaal niet mijn ding en dan druk in het nog zachtjes uit. 1 *

Meerdere keren gezien en ik blijf de film goed vinden.

De film brengt van begin tot eind een hoop ellende en verdriet mee. Enkel tussendoor zijn wat glimpen van geluk te vinden.

Het best sterke spel van Pattinson en de Ravin sleept je er wonderwel doorheen en de bijrollen zijn ook verdienstelijk.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik deze film heb gezien en het feit dat ik me er zo bizar weinig van kan herinneren, zou eigenlijk al genoeg moeten zeggen.
De film is zwaar beladen en over het algemeen wordt er redelijk gepresteerd door de cast. Het verhaal en de personages an sich spraken me echter niet echt aan. Hetgeen mij mateloos irriteerde was het verschrikkelijke einde. Er wordt geprobeerd zieltjes te winnen, wat blijkbaar ook lukt, door er nog gauw last-minute 9/11 dramatiek in te mikken. Vooral omdat dit op geen enkele manier iets met de film te maken had.
Vond het sowieso lastig om de film niet halverwege af te zetten, maar wat heb ik spijt dat ik dat niet heb gedaan zeg.

1,5*

Niet zo spectaculair als ik in het begin hoopte, en waar de hoge scores op zowel imdb als hier vandaan komen is me niet helemaal duidelijk. Heb snel wat comments doorgenomen en daar zie ik heel veel de naam van Emilie de Ravin terugkomen. Dat moet dan zijn omdat ze zo bekend is van Lost - ik kende die serie niet en vond haar verder ook niet opvallend.

Wat me vooral tegenstaat was dat ik geacht werd sympathie te krijgen voor die huisgenoot van Pattinson, een irritante seksistische jongen die niet heel veel meer te doen heeft dan hier en daar een weddenschapje en het huis vies maken. Personages als die van Olin en Brosnan krijgen bijna geen ruimte tot verdieping, personage van Pattinson heeft de hele film lang zelfmedelijden. Alleen Cooper vind ik een hele leuke acteur.

NIet te veel tijd meer aan besteden. 2,5*

Op zich zeker een degelijke film met vrij goede acteerprestaties, enkel Pattinson speelde ondermaats. Ik weet nog niet of ik het einde nu al dan niet goed vind. Het zorgt voor een bepaalde extra emotie, anderzijds vind ik het ook wat gratuit.

Weer zo’n Amerikaanse film met zichzelf zo serieus nemende pesoontjes.

Doodmoe word ik hiervan

Nadat Tyler [Robert Pattinson] en zijn vriend Aidan [Tate Ellington] op hardhandige wijze zijn gearresteerd door agent Neil Craig [Chris Cooper], haalt Aidan Tyler over om zich revancheren door Ally [Emilie de Ravin] te daten en te dumpen. Tyler weet Ally over te halen met hem uit te gaan, maar gooit zijn plan overboord wanneer het blijkt te klikken met Ally, met wie Tyler meer gemeen blijkt te hebben dan hij had verwacht. Maar ja, Ally's vader is uiteraard weinig enthousiast over haar nieuwe beau.

Pattinson is in Twilight-modus in een scenario dat geschreven lijkt te zijn om Pattinsons imago uit te melken. Zijn vertolking is dan ook weinig geïnspireerd en het verhaal heeft weinig verrassingen. De film wordt gered door het vakwerk van Cooper, de charme van De Ravin en het innemende spel van Ruby Jerins als Tylers zusje Caroline.

Vond het begin schokkend en daarmee was de toon meteen gezet. Naarmate de film vordert, veel drama en behoorlijke acteerwerk. Vond het een prima film. Alleen het eind... Jongens jongens, waarom nou weer specifiek gekozen voor 9/11? Dat vond ik echt slecht hoor. Had ook niks te maken met de film verder. Ik vond het eind echt vaag. Had die jongen dan een andere dood gegeven ofzo.

Niks mis met het einde, in een geweldige film waarin de Griekse mythologie subtiel verweven is, en waarin de schurende relatie tussen zoon en vader een afspiegeling is tussen de mens en de goden waarbij het (nood)lot onbegrijpelijk en vooral onontkoombaar is en blijft.

Prima film, die met een heftige beginscène meteen de toon zet. De opbloeiende relatie tussen Tyler en Ally is leuk, maar ook de moeizame band die Tyler met zijn vader heeft weet de boel interessant te houden. De laatste 20 minuten vond ik de film wat stuurloos overkomen en vroeg ik me af waar deze soaptoestanden heen zouden gaan, maar dan... wordt dat op pijnlijke wijze duidelijk. Een gewaagde keuze waar weliswaar over te twisten valt, maar uiteindelijk ben ik overwegend positief. Met Robert Pattinson was ik niet heel erg bekend, maar ik vond hem goed spelen. Voor Emilie de Ravin heb ik sowieso een beetje een zwak na haar gezien te hebben in diverse televisieseries en deze rol past perfect bij haar. De rest van de cast is ook op dreef, al vond ik de lollige Tate Ellington wat flauw. Ik zal niet zeggen dat alle verhaallijntjes even sterk worden afgerond, maar het merendeel gelukkig wel. De film wist me te verrassen en ik heb er een tevreden gevoel aan overgehouden.

3,5*

“You once told me, our fingerprints don't fade from the lives we touch. Is that true for everybody, or is it just poetic bullshit?”

Sterk drama. Remember Me heeft zelfs in zijn meest optimistische momenten een naargeestige sfeer, waardoor je de gehele film zit te wachten op het naderende onheil. Als dat dan eenmaal komt zit je wel even vastgenageld in je stoel, en zeker het laatste gedeelte maakt indruk. Regisseur Allen Coulter creëert personages die allemaal een krasje hebben opgelopen en een donker verleden met zich meetorsen.

Coulter filmt in veel donkere ruimtes, plaatsen en op late tijdstippen, en hoewel het zomer is in New York zie je daar niet veel van terug. Pattinson en De Ravin zijn sterk en hun relatie wordt overtuigend gebracht. De band tussen Tyler en zijn zusje (fantastisch gespeeld door Ruby Jerins) komt nog beter tot zijn recht, en Pattinson en Jerins hebben een fijne chemie die oprecht aanvoelt. Pierce Brosnan mag een lekkere hork spelen met een fout New York’s accent, en in dit soort rollen excelleert de Ier. Het einde past wel bij de donkere sfeer van de film, maar dat Coulter het drama zover zou doortrekken had ik niet verwacht. Of het einde de film maakt of breekt verschilt per kijker, maar de man toont wel lef. Remember Me is een intrigerend drama en geeft een mooi inkijkje in het leven van een aantal beschadigde personen, die allemaal het beste van het leven willen maken maar steeds weer worden teruggeworpen door de realiteit.

Prachtige film, en niet het standaard cliché roman. Film begint met een sad note en eindigt met een sad note. Acteer werk is prima, en Robert Pattinson laat hier wederom zien dat hij toch wel een top notch actor is, en meer is dan Edward Cullen van Twilight. Ik kijk normaal geen romans maar deze is erg goed. Voor mij 4 sterren en zeker een aanrader

Ik vermoed dat velen die deze film hebben gezien in 2010 schrokken dat het einde tijdens 11 september 2001 was, met de aanslagen op het WTC. Nou ben ik op een andere manier aan deze film gekomen, want ik zat laatst te zoeken op films over 9/11 en daar werd deze in genoemd. Dus dat einde was voor mij iets minder verrassend, maar niettemin alsnog bijzonder opvallend. Daardoor ben ik tijdens het kijken van Remember Me wel wat scherper op gaan letten of je kon zien dat dit in 2001 rond de aanslagen af heeft gespeeld. Er zitten zeker hints in, denk aan het bioscoopbezoekje van American Pie 2 die een paar weken daarvoor ging draaien. Bij het einde zelf vond ik het overigens een beetje zonde dat de shots van Tyler bij de ramen van het WTC en de schooljuf die 11 september 2001 op het bord schreef niet omgedraaid waren. Maar het is wel een sterk en verrassend slot van een overigens uitstekende film over twee mensen die elkaar vinden in het leven. Het motto ''pluk de dag'' komt wel goed naar voren, want het kan zo voorbij zijn. En je moet ook gewoon geluk of pech hebben, zoals met Tyler en zijn vader, waarbij de ene op de verkeerde plek was op het verkeerde moment en de ander juist niet.

Buiten dat slot heb ik me ook goed vermaakt, ook al was het allemaal wat cliché wat we zagen. Maar de rollen van Pattinson en De Ravin zijn goed neergezet. Robert Pattinson heeft de pech dat hij bij die rukfilms van Twilight jarenlang mee heeft gedaan, maar hij is echt een goede acteur en voor Emilie de Ravin heb ik al een zwak sinds Lost. Mooie chemie tussen beiden. Ook goede bijrollen, zoals die van Pierce Brosnan. Remember Me scoort een ruime voldoende bij me.

3,5*

Wel echt 1 van de aller allerslechtste eindes ooit.

Ik vond het vooral een raar einde, de film had het ook gered zonder die slotminuten, maar waarom is het een slecht einde? Het is sowieso een einde waardoor mensen de film voor altijd zullen herinneren ipv te vergeten zoals de zoveelste romantische film.

Omdat het volslagen vergezochte onzin is en daarmee eigenlijk heel exploitatief.

Een vreselijke gebeurtenis misbruiken om geheel onnodig je film nog wat op te spicen. Belachelijk.

Nou had de film het wat mij betreft wel nodig om opgespiced te worden, want ik vond er verder eigenlijk geen fuck aan. Het einde verdeelt de mensen in 2 kampen, ik vond het dan wel weer 'geslaagd'. Het is wat mister Ajax hierboven zegt, ik herinner me deze film juist door die slotminuten, anders was ik deze film de volgende dag al vergeten.

Mweh. Deze film wilde graag laten zien hoe vergankelijk en kwetsbaar het leven kan zijn. Daar zaten eerder in de film al voorbeelden in bij de families van beide hoofdrolspelers en het slot maakt dat nog eens extra duidelijk. Ik vind het ook zeker geen misbruik van de situatie, het slot bleef ondanks wat er gebeurde ook erg ingetogen en toonde eigenlijk niks. Het was geen exploitatie.

Haha, ok.

In principe negeer ik je irritante reacties bijna altijd, maar nu dus even niet.

Waarom zou dat je überhaupt iets kunnen schelen dan? En om antwoord te geven op je vraag. Nee, ik schaam mij niet. Maar ik heb gemerkt dat het volslagen zinloos is om erover te praten met mensen die het anders zien, dus ik doe er niet zoveel meer mee. En met jou al helemaal niet, want ik ken je al langer dan vandaag. Naomi Watts 2.0 .

Om je nu even een idee te geven hoe jouw niveau van discussiëren is. Discussiëren met jou gaat als volgt. Jij vraagt bijvoorbeeld aan mij: Hou jij meer van honden of katten? Als mijn antwoord is katten, dan zeg jij oké, dus je zegt nu dat alle honden dood moeten. En ik zie heel vaak hoe fel jij kan reageren. Dan kan je heel makkelijk met je vingertje gaan wijzen, maar ik adviseer je (vrijblijvend) een psycholoog .

Haha de man die de aanslagen terug vond in bankbiljetten verwijst mij naar een psycholoog. Grappig ben je wel.

Had gehoopt dat je 10 jaar later had gezegd dat je toen wel in een vreemde bui zat, maar schijnbaar ben je echt zo.

Wow, net op Videoland bekeken. Nice movie maar ga niet spoilen. :-P

Goed.

Onverwachts sterke film waarvan ik vooraf weinig verwachtingen had. Het is dan ook aangeraden om de film te kijken met een mindset die zo leeg mogelijk is. Dat er veel bekende acteurs meelopen kan het soms moeilijk maken om het verhaal serieus te nemen, maar de uiteindelijke uitkomst blaast dat wel makkelijk van de kaart.

Pattinson en De Ravin spelen niet echt hun beste rollen in deze film, maar niettemin doen ze het wel naar behoren. Ondanks meerdere geloofwaardige momenten willen ze nooit echt compleet aanslaan. Dat geldt ook voor de overige rollen zoals die van Cooper, Brosnan en Olin. Ze doen het niet per definitie slecht, maar het wordt de kijker moeilijk gemaakt om er een echte band mee te scheppen.

Niettemin trekt het verhaal makkelijk en zijn de scenes intrigerend. Ik moet alleen wel zeggen dat de finale zelf de klap op de vuurpijl vormt. Prachtig geregisseerd, wist me werkelijk van mijn stoel te blazen terwijl de rest van de film eerder een halve indruk maakte. Wellicht dat het voor het effect gedaan is, maar dat effect wordt vervolgens wel makkelijk verkregen.

Ik vond het een film die me erg deed nadenken. Heel lang zelfs, en met zo'n impact kan ik het moeilijk lager beoordelen dan mijn huidige cijfer. De rest van de film moet soms op gang komen en dat duurt te lang, maar de film is nooit slecht. Het is weer even geleden dat een film echt zo'n indruk op me achterliet. Ik ken er dan ook wat vriendelijke extra punten aan toe.

Filmpje die ik vooral eens mee pakte vanwege de goede beoordelingen en cijfers. Wat te verwachten wist ik niet helemaal, en het was ook wel even inkomen wat deze film betrof die richting het einde momentum krijgt en uiteindelijk een enorme indruk achterlaat. Robert Pattinson is een andere goede reden om deze film te proberen, en is daarmee toch wel een acteur die grote stappen maakte sinds Twilight.

Zoals gezegd is het even zoeken rond Tyler die zwaarmoedig oogt en moeite heeft met zijn emoties. Heel erg vlot ontwikkelt het beeld zich dan ook niet gedurende het eerste half uur en is het de vraag waar de film nu precies heen gaat. Maar het drama ontwikkelt zich toch langzaam rond Tyler's broer en diens gemoed, iets dat hand in hand lijkt te gaan met de ontluikende chemie en relatie met Ally, die zoals te verwachten, met het intro in gedachten, evenmin een gemakkelijk leven heeft gehad. Langzaam ontwikkelt de film zich rond de twee uitersten, Ally en Tyler, met als leidraad om gaan met verlies en het verleden, iets dat ze beide op geheel eigen wijze doen. De ene stabiel en overwogen, de andere als een emotionele blindganger.

Parallel loopt voor beide de moeizame relatie met vader, en ook deze belijden ze beide op hun eigen manier. Uitermate boeiend is toch wel de continuerende botsing tussen Tyler en zijn vader en ergens vrees ik halverwege het bleke toekomstbeeld van Tyler en wat de verstoorde vader/zoon relatie verder nog te weeg gaat brengen. Maar de problemen komen uit andere hoek met 'de biecht' en het gedoe rond zuslief, het zijn de momenten waarop de film definitief het eerste half uur van zich afschud die wat voortkabbelde en de karakters zich razendsnel ontwikkelen en er zowaar een andere balans in de film komt. Het is de fase waar alle pionnen op het bord staan, in de vorm van Tyler, Ally, papa Charles en het jonge zusje Caroline, de spanning langzaam wordt opgebouwd en het de vraag is waar het noodlot gaat toeslaan. En g*dv*rd*mme...deze bliksemschicht zag ik niet aankomen en de gedachte alleen al aan die schok gisteravond doet me toch spontaan weer even een brok in de keel krijgen.

De laatste tijd zelden zo'n kippenvel moment mee gemaakt als de cloud valt rondom wat er te gebeuren staat, en dat terwijl alles beter leek te gaan. Het is een wereldveranderende gebeurtenis, verweven met het noodlot en de tragiek die het leven soms kan hebben. En dat maakt deze Remember Me toch wel tot een uitstekende slowburner waarvan ik in ieder geval geen idee had waar dit heen ging waardoor de schok des te groter was. Voeg daar uitstekend acteerwerk aan toe, de prachtige Emilie De Ravin, Brosnan voor zijn doen in een sterke rol en tevens een fraaie soundtrack, en zo blijkt deze behoorlijk onbekende film toch wel de verrassing van de maand te zijn.