A Walk to Remember (2002)

Cliche ja romantiek en drama ja goed in zijn genre ja.

LOL, bijna alleen maar negatieve reviews en dan toch 3,62 scoren...

prachtige film. het verhaal en acteer werk vond ik heel goed

Enorm irritant typisch Amerikaans gedrocht. De film zit zo volgepropt met vals en geforceerd sentiment dat het gewoon lachwekkend wordt. Het verhaal hebben we al zodanig veel gezien dat je het eigenlijk al volledig kan voorspellen, zelf zonder dat je de film nog maar opgezet hebt. Smijt daar nog eens 'een paar' clichés tussen en je hebt een formulewerkje van de bovenste plank. Al zou dat nog een compliment zijn voor deze ergerlijke klucht. Mandy Moore bijvoorbeeld speelt een wel héél erg lieve en brave seut dat dat ook al niet geloofwaardig meer is. Men vond het dan blijkbaar nodig om heel die zoetsappige mierennest nog een beetje aan te dikken en er een ook weer allesbehalve subtiel gebrachte christelijke moraal bovenop te smijten. Kotsneigingen alom.

Ik vond het een geweldige film. Beetje dramatisch, en pubermeisjesromantiek. Maar zo af en toe kan ik dat wel waarderen en bij deze film kon ik dat zeker.

Deze film heeft een mooi verhaal en er is veel chemie tussen Mandy Moore en Shane West. Het acteerwerk was zeker goed, terwijl dit pas de eerste hoofdrol was voor Mandy Moore. In een behoorlijk emotionele rol heeft ze dat netjes gedaan. Ik heb deze film al verscheidene keren gezien de afgelopen 10 jaar en ik blijf het met plezier kijken.

Wat begint als een typische highschool film slaat ineens om in een serieus liefdesdrama. Het verhaal is wellicht simpel maar de schoonheid van eenvoud zorgt voor een prachtig 2e deel. Jammer dat de productie er wat karig uitziet en verder alles keurig binnen de lijntjes blijft. Ondanks dat een mooi filmpje!

Zo, die is slecht! Een anderhalf uur durend, slecht geacteerd en moralistisch cliche uit het hart van de amerikaanse bible belt. Ik denk dat de eo dit nog niet eens zou uitzenden.

Toen ik naar deze film zat te kijken vroeg ik me heel erg serieus af waarom ik deze film toch uitgekozen had. Dit is absoluut niet mijn soort film. Pubers in een identiteitscrisis en hoe ze daar uit kunnen komen dankzij de liefde van God. En om nog wat extra tranen over de streep te trekken wordt er ook nog een verschrikkelijke ziekte bij gehaald. Toen ik hier het verhaal op moviemeter weer las en vooral zag dat heel veel mensen deze film een relatief erg hoge score geven, snapte ik wat mijn nieuwsgierigheid had gewekt om deze film toch te bekijken. Heel af en toe zitten er tussen de speelfilms van die compleet onverwachte pareltjes. En dit kon er wel eens zo eentje zijn. Maar dan moet je wel al je vooroordelen opzij zetten. Helaas was dit geen pareltje maar een ordinaire cliché Hollywood teiltjesfilm. Met nog vreselijke muziek op de koop toe. Volgende keer toch maar weer wat meer op mijn intuïtie vertrouwen.

Het gemiddelde gaat echt helemaal nergens over. Daar hoef ik dus voortaan ook niet meer op af te gaan.

Zowel vormtechnisch als inhoudelijk echt ontzettend slecht. Een zwak script, totaal ongeloofwaardig - een liefde die werkelijk nul fundament heeft, iemand met jarenlange leukemie die er kerngezond en stralend bijloopt- echt zoetsappige kinderachtige meuk van de bovenste plank. Geen enkel relevant plot.

ik doe het hoogst zelden, maar ik ga een 0,5* uitdelen. Werkelijk niets is goed aan deze film.

Dit drama bestaat uit twee delen. Het losbandig eerste studentenleven van vrienden die geen grenzen kennen en dan het super emotionele romantische deel waarin je best een hoopje zakboekjes bij gehand houdt. Zeker, als het voor een stuk je eigen leven raakt.

Prachtig vertolkt door de jeugdige hoofdspelers Shane West en Mandy Moore.

Een prachtig verhaal waarin vriendschap en liefde alles, maar ook alles overtreffen.

Doorzetting, optimisme, vreugde, geluk... doen je langer leven en dromend kijken naar de sterrenhemel. Het is moeilijk gevoelens op zo'n manier in beeld te brengen, maar het verhaal bouwt zich uitermate subtiel op totdat er geen kwaad meer bestaat.

Het is natuurlijk de manier waarop je deze prent bekijkt en meebeleeft. Afbreken kan, maar opbouwen moet om wat van je leven te maken.

Deze prent verdient voor mij een max van 5 punten en overkoepelen de kleine minpunten.

Alvast een aanrader voor ieder die van pakkende verhalen houdt.

Ik vind het een mooie film, alleen vind ik het jammer dat het einde kort is, ik blijf met een aantal vragen zitten.. Heeft Jamy uiteindelijk heel haar lijst af kunnen werken? De film komt wat traag op gang met die typische high school studenten in het eerste gedeelte. Het tweede gedeelte spreekt mij meer aan, het is ietwat voorspelbaar wanneer ze haar geheim openbaart Bij de woorden ''ik ben ziek'' dacht ik al meteen aan een kankergerelateerde ziekte. maar de film weet zich toch te onderscheiden van anderen. De acteurs vond ik niet allemaal even goed, de hoofdrolspelers wel, en vooral de vader van Jamy, de dominee kwam op mij erg overtuigend over als beschermende vader die het beste voor zijn dochter wil.

4*

Geweldige film met een ontroerend verhaal.

Jamie is absoluut niet populair ,en Landon is daarentegen precies het tegenover gestelde.

Ze moeten niks van elkaar weten, en zijn totaal verschillend.

Omdat ze samen in een toneelstuk spelen raken ze met elkaar in contact.

Wat geen van beiden, en niemand in de omgeving vewachtte gebeurd, de twee worden verliefd.

Maar houdt deze relatie stand gezien de omstandigheden?

Een absolute mooie romantische drama film!

Romantische film, maar met net iets teveel clichés. 3.5*

Ik wist van te voren niet zo goed wat ik van deze film moest verwachten. Ik had er vaker wat over gelezen, maar het heeft mij nooit getrokken om het te gaan kijken. Vandaag toch maar eens een kans gegeven en ik heb daar absoluut geen spijt van. Acteerwerk is prima, verhaal zit goed in elkaar. Wat ik vaak met dit soort films vind is dat bepaalde scenes/gedeeltes veel te lang duren, in dit geval was alles goed in evenwicht. Zeker een aanrader voor mensen die fan zijn van dit genre.

Niet de film die ik verwacht had te zien. Een verhaaltje over de badboy die verliefd wordt op de zogenaamde nerd. De film staat bol van de clichés, dat ze uiteindelijk ziek bleek te zijn zag ik dan niet aankomen. Dit vermindert echter niet de goede acteerprestaties van de acteurs. Ik vond met name de vader van Jamie erg sterk.

“You have to promise you won't fall in love with me.”
“That's not a problem.”

Mooie film. De eerste keer dat ik de film keek wist ik niet goed waar de film heen wilde en kwam de twist als een mokerslag aan, maar bij een tweede kijkbeurt vielen mij bepaalde dingen wel op en de signalen waren overduidelijk. Mijn waardering voor de film is er niet minder om want het verhaal van Nicholas Sparks (ik had het moeten weten) wordt op een indrukwekkende en ingetogen manier vertaald naar het witte doek en de acteurs zijn sterk.

Mandy Moore speelt de rol van de lieve, gelovige en ietwat naïeve Jamie erg goed maar het is Shane West die de meeste indruk maakt. Zijn Landon maakt de meeste karakterontwikkeling door en West overtuigd de gehele film. De liefde tussen Jamie en Landon wordt mooi opgebouwd en Moore en West hebben een leuke chemie. Er zit gelukkig ook wat venijn tussen de twee waardoor het niet te zoetsappig wordt. Het tweede gedeelte van de film focust zich op de ziekte van Jamie en alhoewel het voor mijn gevoel iets te zoetsappig en dromerig wordt, blijven Moore en West sterk. De muziek drukt op een mooie manier zijn stempel op de film en dramatische scènes worden er eigenlijk alleen maar nog dramatischer door. A Walk to Remember komt wel even binnen maar het blijft een Sparks verfilming. De boodschap is dan ook dat uit iedere dramatische gebeurtenis in je leven, iets positiefs kan ontstaan.

Sohee, deze film ging in het laatste half uur twee keer hard door de ondergrens. Wat een bizarre verwikkelingen zijn het die zomaar de film binnen denderen. Iedereen die de film gezien heeft, weet vast wat ik bedoel. Vond het voor het genre nog net te doen, al is het wel erg sentimenteel en corny. Maar dat laatste half uur verpest de film behoorlijk met als resultaat een dikke onvoldoende.

Een schitterende romantische dramafilm.

Het script is gebaseerd op het boek van Nicholas Sparks. Jessica Simpson werd overwogen voor de rol van Jamie Sullivan, maar Mandy Moore nam haar plek in. Wegens haar destijds jonge leeftijd, mocht ze hooguit 10 uur op de set aanwezig zijn. Desondanks werden de opnames binnen 39 dagen afgerond. Tevens werden Moore's kinderfoto's gebruikt voor de film. Haar tegenspeler Landon wordt vertolkt door Shane West. Een rebelse tiener die grotendeels rondrijdt in een rode auto. De acteur was dermate onder de indruk van deze auto, dat hij hem uiteindelijk voor 5,000,- dollar heeft gekocht. Arlene Martel maakte haar laatste bioscoopfilm, en overleed 12 jaar later op 78-jarige leeftijd. Regisseur Adam Shankman verscheen eveneens in een korte cameo. Een groot deel van de opnames vonden plaats op de set van de TV-serie "Dawson's Creek " (1998) in North Carolina. Ook werd er gefilmd in Wilmington tegelijkertijd met Divine Secrets of the Ya-Ya Sisterhood (2002).

De chemie tussen Moore en West is sterk. Ook de soundtrack is schitterend samengesteld. Het script steekt goed in elkaar, en is alles behalve voorspelbaar. Ik had geen hoge verwachtingen bij dit genre, maar ik heb mij ruim anderhalf uur vermaakt.

De film won 4 prijzen. (Waaronder een Teen Choice Award voor Moore en West). Daarnaast werd hij 2 keer genomineerd.

3,5 *

Mooi.

Lichtelijk geforceerd, maar het werkt wel. De chemie tussen de hoofdpersonen is wel degelijk aanwezig en dat is iets waar de film grotendeels op teert. Qua plot brengt het niets nieuws en het einde is natuurlijk weer een groot cliché. Ach, af en toe zijn dit soort films wel even lekker.

3*

Deze film al vele malen gekeken en hij blijft me gewoon pakken.De spelers zijn zo goed samen en nou ja,vooral de laatste 30 min denk ik veel zakdoekjes gebruikt.Ik hou echt van heel veel genres en daar vallen deze soort films ook zeker onder.Voor mij een aanrader

Mooie film maar ik vond de transformatie van de jongen wel erg groot. Niettemin is het mooi wat liefde met iemand kan doen. Ook de leukemie van Jamie, die er eigenlijk helemaal niet ziek uitzag. Het blijft allemaal heel oppervlakkig behalve dat ze even in het ziekenhuis belandt en dat is wat jammer. Ondanks deze twee minpuntjes kreeg ik zeker de tranen in mijn ogen. De chemie tussen beiden wordt niet echt geforceerd en er wordt vooral de tijd voor genomen. Verder misschien voelt het inderdaad wat cliché op een aantal vlakken: bad guy die "vrienden" inruilt voor iemand die er niet bijhoort, vader die het niet goedkeurt, vader van de zoon die hem en moeder in de steek heeft gelaten en het nu probeert goed te maken. Al bij al een stevige 4*. Ik had iets meer muziek verwacht en een strakkere regie.

Zowel het eerste, romantische, deel, als deel twee, het drama, hebben tot op zekere hoogte hun charmes.

Deel één is zoeter dan ahornsiroop en zit helemaal bol van de clichés - de twee tegenpolen die op elkaar verliefd worden, het aantal verhalen rond dat thema is ontelbaar. Maar wanneer het klikt tussen de hoofacteurs, en het wordt allemaal wat fijn in beeld gebracht, dan kijk je dat toch ontspannen, met plezier, en met het verstand op nul, tot het einde uit.

Deel twee is zonder de siroop - het wordt onmiddellijk duidelijk gemaakt dat er geen happy end zal komen - maar de verwevenheid van liefde en leed wordt mooi weergegeven. Weliswaar met nog steeds die overdosis clichés; het huwelijk bijvoorbeeld.

Het toneelstuk en de musical-scène daarentegen zijn jammer, want veel te lang.

Maar de echte spelbreker is religieuze ondertoon (of is het boventoon ?) die geen moment van het scherm verdwijnt.
Ongetwijfeld lopen er op de planeet nog veel mensen rond met dat soort gedachten in het hoofd, en in de VS is er dus zeker een publiek dat warm loopt voor zo'n verhaal.
Als West-Europeaan vind ik het totaal gedateerd; een beetje lachwekkend, maar vooral irritant, en het zorgt vooral voor A Walk to Forget.

Aardig.

Nog een bekende Sparksfilm die ik nu af kan vinken. Sommige films afkomstig uit de pen van deze man vond ik erg sterk, anderen wat minder. A Walk to Remember zit daar wat tussenin, maar het is wel in een hoop opzichten te herkennen dat dit een film is die zo een Sparksboek zou kunnen zijn.

Het is alleen jammer dat regisseur Shankman alles er net wat te dik bovenop legt. Er wordt erg hard geprobeerd om scenes romantisch, dramatisch of grappig te maken. De toon wordt vaak zo sterk aangezet dat het niet echt wil raken of overtuigen, en vooral de soundtrack slaat af en toe aardig door. Van subtiliteit heeft deze film dan ook niet bepaald gehoord.

Qua personages is het inderdaad ook een typische boekverfilming. Het braafste meisje en de meest rebelse jongen, goh wat zal er nu toch gebeuren. Gelukkig weet Shankman het wel aardig vermakelijk te brengen en doen West en Moore genoeg om diens personages invulling te geven. Het voornaamste voordeel is dat de twee ook wel degelijk chemie hebben, en dat weet de film te dragen.

Verder ziet het er visueel aardig uit en heerst er een zonnig en fris sfeertje door de film. De setting ligt me sowieso wel, maar ook gewoon het verhaal zelf. Als Shankman soms iets minder hard zijn best deed om het allemaal sentimenteel te maken had deze film me ook makkelijk mee kunnen voeren, want het verhaal zelf gaat aardig om met het drama.

Het is allemaal ook duidelijk goedbedoeld en laat genoeg aan de verbeelding over. De dood van Moore blijft bijvoorbeeld volledig buiten beeld, er wordt enkel gefocust op de vrolijke momenten voor de tragedie. Dat is een boodschap die ik wel zeer kan waarderen en het is grappig dat dit dan wel werkt terwijl andere scenes er te dik bovenop liggen.

Vermakelijk dus, een film waar ik vlot doorheen kwam. Het is beter gedaan, maar de chemie tussen West en Moore vormt een dragende factor voor de film en het duurt ook niet al te lang. Meer subtiliteit had de film echter goed gedaan, want nu wil het niet echt genoeg raken. Wel aardig verder, maar ook niet geniaal.

Wel humor, bekijk ik deze film en check ik daarna de aangevinkte reviews op Moviemeter (doe ik altijd voor ik zelf wat tik) en zie ik alleen maar cijfers die zwaar onvoldoende zijn, terwijl de gemiddelde score van 3,58 juist een bovengemiddeld goede film aangeeft. Schijnbaar hebben de mensen die dit goed vonden dan geen zin gehad in een uitleg haha.

Ik hoor ieder geval in het kamp die dit wél een goede film vind. Al is goed een breed begrip, want er mankeert vrij veel aan de film. Het is vrij ongeloofwaardig dat Landon en Jamie verliefd op elkaar worden als bad boy en buitenbeetje. Nou zou dat ergens nog kunnen, maar het ging hier wel heel snel, terwijl je je toch afvraagt waarom ze dan voor elkaar vallen. Het tweede is dat Jamie voor een meisje met leukemie wel heel fit is en gezond oogt, ook vergezocht. Maar als je wat minder kritisch naar de film kijkt, dan moet je als kijker toch toegeven dat de chemie tussen beiden prima is en dit echt wel goed wegkijkt. Het is voorspelbaar (de pa van Jamie die Landon enorm wantrouwt en daarna zijn grootste fan word), beiden zijn ook geen acteerwonders, maar toch overtuigen ze enorm. Ik vond de film gewoon mooi, heel warm en zeker nadat haar ziekte bekend word slaat de film absoluut de juiste toon aan. De scènes in het ziekenhuis, de bruiloft. Snik snik. Nou oke dat niet, maar het was mooi. Wel spijtig dat ze het verhaal niet wat emotioneler eindigen met haar dood. Nu moet je het vernemen uit een aantal opmerkingen, maar bij deze film had best een sterfbed-scène gekund.

Ik denk dat mensen deze film enorm kut of heel warm vinden. Ik behoor tot dat tweede kamp.

Kleine 3,5*

Prima film met een goed verhaal. Geen moment mee verveeld.

Hoge waardering is terecht naar mijn mening. Waarschijnlijk het hoogtepunt uit de carrière van Shane West. Al zag ik dat hij in een Amerikaanse versie van Nikita zit dus dat moet ik nog eens bekijken. Mandy Moore maakt volgens mij meer liedjes dan films dus die zit ook nog in de entertainment business. Het verhaal is goed en de vertolking overtuigend.