Love Actually (2003)

Ik dacht eigenlijk dat ik deze film al vaker gezien had, maar eigenlijk kwam heel veel me niet meer bekend voor. Vreemd, want het is echt een geweldige film.

Voor de echte romantici onder ons natuurlijk om je vingers bij af te likken. Niet één maar meerdere verhaallijnen met pesonages die bij elkaar komen. Niet allemaal even groots en meeslepend, maar toch. Vond het vooral leuk dat er zo'n mooie climax weggelegd was voor Sam. Hij mag dan wel een kind zijn, zijn verhaallijn wordt wel serieus genomen. Erg goed geacteerd overigens.
Ook Hugh Grant en Bill Nighy vond ik qua personages wel een hoogtepunt, net als de rol van Emma Thompson.

Ook een erg leuke soundtrack. Geeft al bijna op een nostalgische wijze de tijdsgeest van Britse popmuziek uit die jaren weer.

Maar daarnaast is het ook gewoon erg grappig. Echt soms hardop gelachen, en dat doe ik zelden bij films.

Wat ik ook zelden doe; 5* geven, maar dat verdient deze film gewoon dubbel en dwars. Jammer dat ik hem nu pas echt ontdekt heb, maar beter laat dan nooit.

Natuurlijk beetje vrouwenfilm, maar zet de maat voor latere romantische komedies.
Alle acteurs doen het super met Bill Nighy als topper.
wel tien keer gezien geloof ik.

“Okay, Dad. Let's do it. Let's go get the shit kicked out of us by love.”

Als er een apenrots voor romantische komedies zou bestaan dan zou Love Actually er bovenop zitten en neer kijken op zijn kleinere en minder getalenteerde soortgenoten. De manier waarop Richard Curtis zoveel verhaallijnen tot één vloeiend geheel weet te maken zonder uit de bocht te vliegen, is weergaloos en de film geeft een nieuwe dimensie aan het woord feel good.

Het is allemaal heerlijk Brits met veel onderkoelde humor maar ook genoeg warmte om Antarctica binnen een half uur te laten smelten. De verhaallijn met Grant en McCutcheon is mijn favoriet maar ook de verhaallijnen rond Neeson en zijn zoontje en Bill Nighy (topper!) zijn geweldig. En Kris Marshall is een held alleen al omdat hij Denise Richards, Elisha Cuthbert, Shannon Elizabeth, Ivana Milicevic en January Jones het bed in weet te lullen. Rickman en Thompson zijn erg sterk en alleen Linney heeft eigenlijk een wat saaie verhaallijn. En de muziek is ook heerlijk met The Beatles, The Beach Boys, Joni Mitchell, Mariah Carey, Pharrel Williams, Otis Redding, Norah Jones... Zoveel lekkere muziek. Love Actually is de ultieme feel good film.

Maandag een tandartsafspraak maken; tandglazuur is gebarsten.

Brrr, wat een vreselijke tegenvaller. Ik houd best van sentimentele films (kijk mijn stemmen er maar op na!), echter dit gaat me te ver. Alles voelt zo nep, zo geconstrueerd in deze film. Aangezien ik tegenwoordig te lui ben zelf recensies te schrijven, houd ik het bij een paar vrij vertaalde quotes uit het NY times review:

"Love Actually is als een onverteerbare Christmas pudding van epische proporties (...). Door de mooie opening van de film, gesproken door Hugh Grant, zou je bijna in dit banale sentiment trappen. Maar het idee van liefde wordt in Love Actually oppervlakkig en oneerlijk weergeven. Het zoete sfeertje maskeert een bitter cynisme over werkelijke menselijke emoties dat hier niet behandeld wordt. (...) Maar het is onwaarschijnlijk dat een bepaald inzicht bedoeld was. Love Actually is een lappendeken van gekunstelde ondeugendheid en gedwongen moraal, die eindigt zoals het begon: met knuffelen en kussen op een luchthaven (waar terugkerende passagiers misschien hun opluchting uiten na het zien van een film als deze). De losse eindjes worden netjes afgewerkt - op dezelfde manier je een vuilniszak dichtknoopt en deponeert."

Het bovenstaande geeft mijn gevoel na het zien van deze film aardig weer. Jammer, want het zijn stuk voor stuk goede acteurs, maar voor romantiek van dit banale niveau kun je net zo goed GTST opzetten. Halfje voor Mr. Bean. 1*

Binnen het genre ongetwijfeld een topper, en best een aangenaam filmpje die alleen wel erg lang duurt. Niet alle verhaallijnen zijn even geslaagd, maar de sterrencast van vrijwel louter topacteurs maakt er iets moois van. Vond vooral de lijn van Thompson-Rickman goed en, ondanks dat het wellicht de meest onrealistische liefde was, toch ook wel die van Colin Firth. Bill Nighy was goed op dreef als rocker. Leuk bijrolletje van Atkinson.

Vond het wel verfrissend dat niet alles goed afloopt. Niet alleen de verhaallijn van Rickman-Thompson maar ook die van Laura Linney natuurlijk.

Soundtrack vond ik nogal wisselvallig, van matige dansliedjes tot mooie popsongs, een weinig verrassende collectie.

Love Actually begint veelbelovend, maar rondt het geheel niet bijster goed af. De verhaallijn van Nighy (als bejaarde rockster met een kersthit) is van bij het begin al uitgespeeld, en kent pas op het einde nog een heropleving. Hugh Grant vormt aanvankelijk een charmante verschijning als de iets té vlotte premier, maar naarmate de film vordert, wordt het bij hem ongeloofwaardigheid troef. Neeson en zijn zoontje zijn aandoenlijk goed, terwijl Keira Knightley met haar geheime aanbidder misschien wel het meest bijblijft. Ook Rickman is altijd een plezier om naar te kijken. Hoewel het grappeninterval goed zit en de film zelfs enkele mooie shots presenteert, voelt het als een veel te grote kersttaart aan: na een tijdje heb je er gewoon genoeg van, en loert de buikpijn om de hoek.

Als een film ooit het predikaat "feelgood" verdient is het wel deze sympathieke, superromantische komedie met de vele personages, soepel dooreengemixt.
En vermits de cast niet niks is, valt er ook nog goed acteerwerk te bewonderen.

Bij gebrek aan beter deze maar eens gekeken. Een fantastische cast maar wat een foute film zeg! Mierzoet en cliché op cliché op cliché... Het begint allemaal best aardig, beetje rommelig misschien, maar best te doen. Daarna vliegt het totaal uit de bocht en gaat het helemaal over de top, ik ging er zowat van kokhalzen. Een mierzoete liefdes/kerstfilm waarvan het glazuur spontaan van je tanden afspringt! Niks voor mij, bah!

Mierzoet. Inderdaad. Maar wel vakkundig gemaakt. En in deze tijd ook wel eens een prettige afwisseling.

Ik heb 'm gisteravond weer gekeken. Mierzoet inderdaad, maar zit uitstekend in elkaar...blijft de ultieme kerstfilm!

Grappige en vermakelijke feel good kerstfilm!

Maar weer eens opgezet met de kerst, iets wat ik met Love Actually eens in de paar jaar doe. Het blijft voor mij de ultieme kerstfilm en de warmste film die ik ken. Verhalen die goed eindigen, verhalen die wat triester eindigen...het voelt ieder geval ontzettend echt. Samen met de heerlijke Britse humor (elk verhaal kent wel bijzondere of leuke grappen), het fenomenale acteerwerk en de prachtige feelgood momenten (van het laatste half uur spat het glazuur van je tanden haha ) wordt deze film gewoon per kijkbeurt beter.

Tot over een paar jaar maar weer.

Uiteraard opnieuw 5*.

Deel Love Actually-cast komt eenmalig samen voor reünie | NU - Het laatste nieuws het eerst op NU.nl



Ja, leuk!

Ondanks dat het kort zal duren, ben ik er erg benieuwd naar.

Schaamteloze promotie bij Jinek door kenner MvN.

Ik kijk het net, ja. Ben ook geen fan, maar ik snap het ergens wel: dezelfde doelgroep die 'All You Need Is Love' kijkt.

Ja dat snap ik wel, maar om de film in het programma Meesterwerken van Paul Witteman te berde te brengen gaat me wat ver.

Als dat je al te ver gaat . . . . . . . . .

Die vent is zo smakeloos.

1e Teaser van nieuwe kortfilm

Leuk zeg!

Zo jammer dat het maar 10 minuten zijn, zou graag een volledig nieuwe film met de oude cast zien.

Is inmiddels volledig te bewonderen op YouTube:

Red Nose Day Actually: The Love Actually Reunion 14 Years in the Making - YouTube

Leuke special, maar inderdaad jammer dat het zo kort is. Toch weer even kunnen lachen om de rollen van Bill Nighy, Rowan Atkinson en Hugh Grant. Die laatste zorgt zelfs zowaar voor een ontroerend moment. Ik kon hier alleen niet zo veel met Laura Linney's personage en 'nieuwkomer' Patrick Dempsey.

Love actually is een zeer fijne romcom. Een romcom is steeds vrij zoet en als het overgoten wordt met een kerstsausje, tja, dan moet je niet hopen op vechtscheidingen of andere bad ends. Hoewel de film voor een romcom vrij lang duurt (135 minuten) verveelt hij geen seconde. De grootste uitdaging van regisseur Richard Curtis was het feit om alle personages (en het zijn er nogal wat) mooi in één geheel te laten samen vloeien tot een mooie film, zowel als introductie als doorheen de film). Iedereen lijkt op één of andere manier ook met elkaar verbonden te zijn.

Love actually is één grote ode aan de liefde. Niets wordt met de vinger gewezen (zelfs de buitenechtelijke liefde niet) en alles is één grote good news show. In een dergelijk format zit je met Hugh Grant (Notting Hill, Bridget Jones’ diary) steeds goed. Liefde met die typische satirische Britse humor werkt steeds wonderwel. Heel veel bekende gezichten in deze film die allen vrij goed en realistisch voor de dag kwamen. Het grote pluspunt van de film, ondanks de zoete insteek, is de herkenbaarheid voor jou, mij en iedereen. Love is all around, als je maar je ogen opendoet, laat dat de boodschap zijn!

Heeeerlijk!

Heb al heel vaak fragmentarisch stukjes gezien van deze film, maar volgens mij heb ik hem nu voor het eerst van begin tot eind gekeken. En wat heb ik hiervan genoten.

Love Actually is het schoolvoorbeeld romkom; zwijmelen op het hoogste niveau. Ultiem romantische film waarin verschillende verhaallijnen rond de kerst worden verteld. Alle verhalen worden overtuigend gebracht en weten te boeien, alhoewel sommige meer dan andere.

Grotendeels is dat te danken aan het ijzersterke acteerwerk. Het is natuurlijk een grote, capabele cast, maar om alles zo natuurlijk en echt aan te laten voelen is, zelfs me deze cast, niet vanzelfsprekend.

Enorm knap hoe alle verhaallijnen zijn verweven tot één geheel, zonder uit de bocht te vliegen.

4,5*

'You learned English?' 'Just in cases'
De Keira-herzieningen, deel 6

Na haar doorbraakrol in The Curse of the Black Pearl koos Keira voor een bescheiden rolletje in weer eens een Engelse productie. En niet zo'n beetje Engels ook; veel Britser dan Love Actually wordt het niet. Normaal trekt de combi romcom en Brits me helemaal niet, maar dit is een uitzondering.

Eigenlijk doet Love Actually nagenoeg hetzelfde wat al die soortgenoten ook doen: het is lichtvoetig met een overdaad aan humor, een dikke laag suiker over de finale, Hugh Grant, zo'n standaard nikserig soundtrackje. Je kent het wel.

Het grote verschil is alleen dat het hier in tegenstelling tot een Notting Hill werkt. Voor een heel groot deel zit hem dat in de humor. Het zijn niet van die standaard preutse Britse grapjes, maar de humor is lekker vreemd. Er komt voor Engelse begrippen ook flink wat grof taalgebruik voorbij. Anno nu is dat op zich natuurlijk niet zo bijzonder meer, maar het zorgt toch voor wat verrassingen in deze setting.

Wat ook veel beter werkt dan je zou verwachten, is het samenbrengen van al die afzonderlijke verhaaltjes. Het voelt nergens te gekunsteld en de overgangen zijn heel subtiel gemaakt. Bovendien hebben ze een absolute sterrencast bij elkaar getrommeld en doen ook de minder bekende acteurs het meer dan prima. Daardoor stoort het niet dat je in feite naar een onsamenhangende potpourri zit te kijken.

Tegen het einde gaat het alleen wel wat slepen; een dikke twee uur is toch te veel voor zo'n filmpje. Daarom verlaag ik ook naar een dikke 7. Love Actually blijft desondanks een erg leuke film die je prima om het jaar kunt herzien.

Soms wordt een bij tijden cynische eikel als ik ook weleens week. Meestal zo eind december, maar ook als m'n Honeywell 30,5 graad aangeeft en met een koude Corona binnen handbereik. En dan deze film op, echt een enorm fijne verrassing. Heel leuk gespeeld en ondanks de vele verhaaltjes krijgt iedereen genoeg tijd en achtergrond om mee te leven. Heel diepgravend is het niet, maar als kijker raakte ik al snel emotioneel betrokken door de sterke pacing en eigenlijk alle acteurs waarbij het plezier van het scherm spat. Vooral het verhaal van Firth en de Portugese vrouw die elkaar niet verstaan en toch ook wel vond ik de mooiste, maar ook Grant en zijn medewerkster hadden een zekere schattigheid. Dit is natuurlijk een sprookjeswereld, maar wel met oprechte emoties en soms is het best fijn vertoeven daar. Soms heb je dat als mens ook gewoon nodig. Fijne soundtrack verder en af en toe fraai geschoten (als die Portugees wegloopt achter zo'n hek en de camera mee glijdt, schitterend shot). 4,0*.