Meningen
Hier kun je zien welke berichten Onderhond als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
L (2016)
Alternatieve titel: L-エル-
Apart.
Niet zo eenvoudig aan te raden, want als film zijn er vele dingen die mensen kunnen afschrikken. 't Is enerzijds half vanity project van een pop artiest, het steunt erg sterk op CG terwijl het budget duidelijk beperkt was én het is ook nog eens een modern sprookje, waardoor het weinig subtiel omspringt met emoties.
Het vertelde verhaal is ook niet bijster origineel, maar toch zitten er voldoende details in die het fantasy gedeelte waardevol maken. Shimoyama creeert hier toch een wereldje dat goed genoeg op zichzelf staan en los van wat technische mankementjes wist het mij visueel toch ook wel te overtuigen. De sfeer an sich is zeker de moeite waard.
Leuk om nog eens een Shimoyama te zien. Vind zijn films meestal wel de moeite, jammer genoeg zijn ze niet altijd even eenvoudig te verkrijgen. Dat dit het internationale distributietoneel niet haalt is niet zo heel verwonderlijk, maar dat heeft verder weinig met de kwaliteit van de film te maken.
4.0* en een uitgebreide review
L: Change the World (2008)
Alternatieve titel: Death Note: L Change the World
Ook niet goed.
Shusuke Kaneko's eerste Death Note vond ik ook niet veel (de tweede heb ik nog niet gezien), daarom dat ik maar meteen naar deze van Nakata ben gaan kijken. Jammer genoeg doet hij ook zeer weinig met het materiaal.
Moet zeggen dat ik niet zoveel heb met dit soort meerdelige mangaverfilmingen. Het wordt te serieus gebracht voor de enorme onzin dat het is. Ook bij deze film. Het plot valt amper na te vertellen, maar toch hangt er een sfeertje of het echt spannend en intrigerend moet zijn. Njah, dat is het dus niet.
Acteerwerk ook erg matig, visuele effecten leken nergens naar en 120+ minuten is gewoon weer véél te lang voor een film als deze. Ik dacht na een uur al dat het einde eraan zat te komen, dat was ik nog maar halverwege.
Mnee, 20-seiki Shônen was niks, hetzelfde kan ik zeggen van deze Desu Nôto. De tweede van Kaneko doe ik ooit nog wel, als ik weer vergeten ben hoe pover dit eigenlijk allemaal wel niet is.
1.5*
L.A. Confidential (1997)
Beetje vermoeiend zijn dit soort films na een tijd wel.
Enorm in elkaar geknutselde lego decors met een overvloed aan personages die allen wat te verbergen hebben. En zo beginnen er weer 140 minuten waar je als kijker om de 10 minuten op een nieuwe revelatie getrakteerd wordt. Maar maakt dit het boeiender ? Misschien voor mensen die dit soort misdaadvertelsels interessant vinden.
Jammer ook dat het niet veel meer wordt dan een radiospel. Veel meer dan verhaal en dialoog brengt deze film niet. Visueel is het bedrukkend saai en de soundtrack is té doorzichtig.
Deed mij dan eigenlijk ook nergens denken aan de jaren '50, en dat werd alleen maar versterkt doordat de hints naar de jaren '50 veel te overduidelijk aangekondigd werden. Kwam erg goedkoop over.
Verder een horde cliché personages die allen de tijd krijgen om volop naar cliché uitgewerkt te worden zodat ook daar alleen maar tijd verloren ging.
Uiteindelijk zijn er een paar sterkere momenten die de film redden van het allerslechts. Zo is er een interessante ondervraging en is de moord op Spacey een zeer geslaagde scene. Van dat soort momenten moet de film het hebben, verder is het inwisselbare onzincinema die ondanks alle moeite en uitwerking goedkoop blijft overkomen.
1.5*
LA 92 (2017)
Boeiend.
Een docu die enkel toont. Commentaarloos zou ik het niet durven noemen, de editing vertelt toch ook duidelijk een verhaal, maar je wordt als kijker niet bij het handje gehouden door de regisseurs. Je krijgt beelden voorgeschoteld, waar je zelf je eigen conclusies uit mag trekken.
Je ziet ze zelden, dit soort docus, maar ik vind het wel een mooie vorm. Ondanks dat er nog steeds een stuk regie aan te pas komt, oogt het toch een stuk eerlijker. Zo is het zeker geen blank vs zwart docu geworden, ook geen eenzijdige aanklacht wat betreft racisme, maar een duidelijke schets van de gebeurtenissen. Warts and all.
Er nu op terugkijkend is het niet te geloven hoe zowel de Koreaanse vrouw (toch zo goed als) als de agenten vrijgesproken zijn. Gezien het beeldmateriaal dat ter beschikking was lijkt het een onwerkelijke conclusie. Dat daaruit de rellen voortkwamen is dan ook geen echte verrassing. Maar het is nu ook weer niet zo dat de rellen daar meteen mee goedgepraat worden.
Dat racisme van alle kleuren is laat de docu ook mooi zien. Prachtig het beeld van de zwarte man die tegen een stel Koreanen roept dat ze maar terug naar hun eigen land moeten. Ook interessant de klacht dat de zwarte gemeenschap na 400 jaar nog steeds niet als gelijkwaardig beschouwd wordt in Amerika, wanneer kort daarna gescandeerde leuzes als "Africans unite" over de klankband rollen.
Als deze doc één ding illustreert, dan is het dat racisme meer een bliksemafleider is dan de kern van het probleem. Het draait veeleer om misbruik van macht, minderheden die kansen zien en grijpen en freeloaders die mee op de kar springen omdat het hen zo goed uitkomt. En achteraf valt er amper een scherpe discussie over te voeren, aangezien de situatie te complex is om eenvoudig te vatten. Mooi om dat in één docu met enkel beeldmateriaal te vatten.
3.5*
La Bamba (1987)
Kon er maar weinig mee.
Vast leuker voor muziekliefhebbers die ook daadwerkelijk wat met de muziek en tijdsgeest van deze film hebben, het rise & fall verhaaltje van Valens kon me jammer genoeg verder ook niet echt boeien.
Vooral de eeuwige vetes tussen hem en z'n broer nemen een groot deel van de film in beslag, 't was verder een nogal luchtig en zonnig filmpje en het drama vond ik dan ook voor geen meter werken. Daarbij wordt er nu niet echt geweldig geacteerd, wat het gekibbel er niet meteen boeiender op maakte.
De rise is wel vlotjes en redelijk oké, maar de onvermijdelijke fall en de verder weinig filmische bewerking van het hele verhaal konden me niet genoeg boeien.
1.5*
La La Land (2016)
Chazelle zet hoog in, maar 't is een boeltje geworden.
Eigenlijk vertelt de openingsscene al heel wat. Staat een beetje los van de rest van de film, vooral in choreografie wat uitbundiger (want Gosling en Stone zijn er nog niet), maar het voelt meteen al wat vreemd aan. En dat heeft er niet mee te maken dat ik geen musical gezien heb, tegendeel is waar
Deze film wordt vaak gelinkt aan de klassieke MGM musicals en er zijn ook genoeg hommages te herkennen. Maar minstens evenveel verschillen. Want die musicals hadden toch meestal kundige dansers in de hoofdrollen. Of échte zangers. La La Land heeft die niet en moet daar zeer bewust rondwerken.
Onder andere door in de muzikale scenes met zeer nadrukkelijk camerawerk op de proppen te komen. Maar waar het idee vaak wel goed is, is de uitvoering stukken minder. Cameras tollen af en toe en er zitten aardig wat one takes (maar of het echte zijn weet ik niet) in, maar het is met aardig wat bibber en weinig precisie dat alles vastgelegd wordt.
De seizoenenstructuur werkte ook niet bijster goed, al is het maar omdat die vooral een negatief einde verraadt. Als zomers pas van start is begin je als kijker al wat op te zien tegen de komende herfst en winter. Vind het een weinig gepaste opzet voor een musical. Het einde zelf ook trouwens, flauwe cop out en slechte climax.
Ondanks dat het dansen en zingen nogal houterig was, is Gosling wel geschikt voor een rol als deze. Beetje bonkige, soms wat brute vent die toch vooral erg gentleman-like is. In Emma Stone zag ik het een stuk minder. Zijn mist wat statigheid en klasse voor haar rol, ze blijft iets teveel een boertig grietje die het probeert te maken in Hollywood. Ook in haar grootse auditie moet ze het afleggen tegen Watts in Mulholland Dr., soortgelijke scene waar Watts véél meer indruk maakte.
En zo schort er aardig wat aan deze film. Aan goede bedoelingen geen gebrek en op z'n best is het af en toe wel charmant, maar de film wordt nooit een goed lopend geheel en breekt teveel met de elementen die de klassieke musicals hun imago gegeven hebben om een echte hommage te zijn.
2.5*
Laam Seung Lui Gwong (2004)
Alternatieve titel: Herbal Tea
Nogal flauwe Yau.
Jordan Chan is ook niet echt gemaakt voor dit soort films, laat hem maar lekker in een misdaad/thriller spelen. Ook de rest van de cast is niet meteen van hoog niveau en Herman Yau die een romantische comedy maakt ... ook al niet de meest logische combinatie.
Toch zijn er wel wat momentjes waar de film wel werkt, al zijn het er niet al te veel en weten ze deze film uiteindelijk ook niet echt te redden. Het einde is er zo eentje, waardoor de film toch op een positieve noot eindigt, verder is het ook wel leuk dat de film zich in film-setting afspeelt.
Yau heeft veel films gemaakt, dit is duidelijk een luchtig tussendoortje. Allicht een film waar hij wat dingetjes uit geleerd heeft, maar een geweldige film levert het niet op. Visueel identiteitsloos, onopmerkelijke soundtrack en mager acteerwerk. Eentje voor de completisten dus.
2.0*
Laberinto del Fauno, El (2006)
Alternatieve titel: Pan's Labyrinth
Blijft mooi.
Na meerdere kijkbeurten is het verrassende van de fantasy elementen wel een beetje weg, maar dan blijkt dat deze film ook op dramatisch vlak toch goed z'n mannetje kan staan. En zo levert del Toro een film waar fantasy en drama elkaar perfect aanvullen.
Visueel is het enkel de CG die wat ouderdom vertoont, verder erg mooi en sfeervol geschoten. Soundtrack is wat flauwer en had iets meer pit en eigenheid mogen hebben, gelukkig is het acteerwerk wél op niveau. Toch niet zo evident, met een 12-jarige hoofdrolspeelster en nogal wat drama tussen de fantasy door.
Een film die verder ook erg makkelijk wegkijkt en een divers publiek heeft weten overtuigen. Ik ben op zich wel benieuwd wat del Toro met The Shape of Water neergezet heeft, vanuit de verte lijkt die wat op deze film te lijken, maar tot dan blijft dit duidelijk mijn favoriete del Toro film.
4.0* en een uitgebreide review
Labor Day (2013)
Niet eens zo'n slechte van Reitman.
't Is wel eens wat anders. Een volbloed drama, daar waar de humor toch meestal als meest kenmerkende element uit zijn films naar voren komt. Maar Reitman weet er op zich wel raad mee, ondanks dat het inderdaad soms wat klef overkomt.
Acteurs zijn ook niet meteen m'n favorieten, maar Winslet en Brolin doen het redelijk. Beetje dik aangezet, maar da's eigenlijk alles wel in deze film. Vooral de aanwezigheid van Griffith zorgt ervoor dat het allemaal te behappen blijft, zonder hem zou het er een stuk minder rooskleurig uitgezien hebben.
Zo ongeloofwaardig vond ik het verder ook niet trouwens. Er worden genoeg motivaties gegeven en ondanks dat niet alles "logisch lijkt vanuit de zetel", is dat niet meteen een teken van ongeloofwaardigheid. De meeste aparte verhalen "lijden" daaraan. Regie en acteerwerk zorgen ervoor dat het binnen de film werkt.
't Is geen grootse film, vrees ook dat het niet al te lang zal bijblijven, maar voor wat het is werkt het gewoon best oké. Goed fillertje dus.
3.0*
Labyrinth (1986)
Grappig.
Vroeger nooit gezien dus van jeugdsentiment was er geen sprake. Nu ben ik daar toch al niet zo ontvankelijk voor, maar het maakt het toch vaak iets eenvoudiger een films als deze aan te vatten.
Moet zeggen dat ik de charme van een wereld als deze best nog kan waarderen. Het deed me wat denken aan zo'n sprookjesreeks die vroeger wel eens op TV kwam (zo'n oude vent in een stoel die dan verhaaltjes vertelde). Hensen z'n poppenwerk is toch steeds boeiend, jammer dat hij er hier al af en toe de computer bijhaalde, wat voor een paar écht lelijke scenes zorgde.
Ook blijven de poppen iets te statisch, maar daar kan je moeilijk langs. Gelukkig zijn het veelal leuke creaturen, de zeurderige Connelly is dan nog een van de vervelendste personages, Bowie (en zeker de zingende) dan even niet meegeteld. Voor mij hoefde die hele mensenhandel niet eens.
Verhaaltje is simpel en veel meer dan van de ene naar de andere labyrint val is het niet, maar het vermaakt best en de verscheidenheid aan obstakels houdt de film best levendig. Af en toe wordt het iets te kinds, ook niet alles ziet er even geslaagd uit, maar Hensen weet toch weer een wat duister en morbide maar immer grappig wereldje te schetsen.
Had dit vroeger ook wel leuk gevonden denk ik, jammer van wat overbodige computer effecten en vervelende menselijke acteurs.
2.5*
Lac, Un (2008)
Alternatieve titel: A Lake
Sterk.
Dit weekend maar weer eens wat tijd uitgetrokken voor een Grandrieux. Niet dat z'n films zelf zo lang duren, het effect dat ze hebben blijft best wel een tijdje naslepen.
Visueel sterk, prachtig aangevuld door een ijzeren soundtrack. De film teert echt op deze elementen op een duistere sfeer neer te zetten. Een verhaaltje is echt verwaarloosbaar, de kleine tragedie die zich afspeelt in de bergen is dan ook meer een kapstok.
Film kan ik het best samenvatten als een mix van Herz aus Glas (setting) en Begotten (visuals), maar het blijft vooral een uniek project eigen aan Grandrieux. Wie niet buiten de narratieve cinema komt moet hier vooral niet aan beginnen, de rest is het aangeraden de sprong een keer te wagen, al is een positieve uitkomst verre van verzekerd.
4.0* en een uitgebreide review
Lacuna (2012)
Aangenaam.
Het verhaaltje lijkt zo gepikt van The Hangover (de parallellen zijn wel erg talrijk), maar in plaats van een platvloerse comedy krijg je een moderne romcom voorgeschoteld. Niet dat de humor compleet afwezig is, maar de focus ligt toch duidelijk op de relatie tussen de twee hoofdpersonages.
Jingchu Zhang en Shawn Yue zijn een charmant koppel, de film oogt stijlvol en er zitten een paar mooie verrassingen in, toch hebben de regisseurs met Lover's Discourse eerder beter werk afgeleverd. Lacuna is bij momenten misschien iets te losjes en vrijblijvend.
De film piekt een aantal keer, waardoor je als kijker met het gevoel achterblijft dat er iets meer in had gezeten. De romantiek had misschien nog iets meer onderstreept mogen worden, dat zijn namelijk de meest aangename momenten van de film. Maar verder een fijn, lief, vrolijk en modern-ogend filmpje.
3.5*
Ladies Man, The (1961)
Typisch Lewis.
Met zichzelf voor én achter de camera kan Lewis lekker z'n ding doen. De films die hij zo maakte lijken dan ook redelijk sterk op elkaar en deze Ladies Man is daar geen uitzondering op. Blijkbaar ook een relatief bekende klassieker, al had ik er nooit eerder van gehoord.
Het heeft wel even geduurd alvorens ik doorhad wat de opzet eigenlijk was. Pas na een goed uur wordt uitgelegd wat de situatie van het huis is en waarom iedereen daar bij elkaar gehokt zit. Allicht een stukje geschiedenis/(Amerikaanse?) cultuur dat ik mis, want dat soort setups of de setups die de film parodieerde wist ik niet meteen te herkennen.
Niet dat dat de film in de weg staat. Lewis z'n film gaan toch vooral om de humor, eerder dan een volledig logisch verhaal. Lewis is weer zijn komische zelf met scenes die bijna volledig rondom hem gebouwd zijn. Net als de meeste andere van z'n films is dat vooral in het begin leuk, daarna wordt het meestal iets te repetitief en halen liedjes/dansjes het tempo uit de film.
Eenvoudig aan te raden als je Lewis goed kan verdragen, af te raden als je hem niet kan uitstaan.
1.5*
Ladies of the Chorus (1948)
Eenvoud.
Veel simpeler dan dit kan je een film volgens mij niet maken. Dat is ergens ook wel z'n sterkte want er wordt verder niet te veel tijd verspild aan randgedoe. Een eenvoudig liefdesverhaaltje met voorspelbare afloop en wat muziekale stukjes tussendoor.
Monroe kan maar één kunstje en ook het Burlesque sfeertje is wel eens beter neergezet in een film (Kelly heeft er wel wat leukere dan dit), maar doordat dit filmpje verder niet veel predenteert stoort het niet zo.
Echt veel memorabels valt er niet te zien, of je moest vooral al weten dat het hier om Monroe's eerste rol ging. Vervelend was het niet, wel érg gewoontjes, zeer voorspelbaar en weinig memorabel.
1.0*
Ladri di Biciclette (1948)
Alternatieve titel: The Bicycle Thief
Begin is aardig.
Met een titel als The Bicycle Thief en de eerste 5 minuten van de film heb je eigenlijk al een rigide verwachtingspatroon. Het is leuk dat De Sica daar een paar keer weet doorheen te breken.
Niet dat het heel subtiel was, maar het korte bezoekje bij die ziener vrouw en de fiets die er achteraf nog steeds staat, en het doorzoeken van het huis waar eerst al zo'n fietsachtige vorm met deken te zien is dat uiteindelijk toch de fiets niet blijkt te zijn waren toch wel aardige extratjes. Het zou niet waar geweest zijn in een Hitchcock, waar zulke elementen steevast hints zijn.
Vanaf de zoektocht wordt de film een stuk minder. Het begin was nog aardig om volgen en binnen de context best nog af en toe verrassend. Daarna wordt het veel voorspelbaarder, met makkelijk sentiment.
Het einde is een enorme afknapper. Moralistisch en uitermate voorspelbaar. Had gehoopt dat De Sica als nog een trucje zoals bij de eerder aangehaalde scenes zou uithalen, maar blijkbaar zat dat er niet meer in.
Verder is het kind enorm irritant en wordt er nogal dik aangezet geacteerd. Italiaanse furie misschien, ben er absoluut geen fan van. Verder nogal veel doorzichtige scenes zoals die in het restaurant. Saai arm/rijk contrast waar vervelende details beginnen opvallen. Zo zit die vader op vreselijk aritmische wijze mee te klappen met de muziek, al raakt z'n hand eigenlijk niet eens de tafel. Hoeft geen ramp te zijn, maar als zulke dingen gaan opvallen heeft de film je niet bepaald in z'n greep.
Naar het einde toe werd het steeds geforceerder en sentimenteler. Wat eigenlijk ook maar gewoon betekent "emotioneler maar voor mij werkte het voor geen zier". Eerste 30 minuten waren veruit het fijnst, maar gebrek aan visuele afwerking zorgde ook daar voor weinig animo.
1.5*
Lady and the Tramp (1955)
Alternatieve titel: Lady en de Vagebond
Aardig.
Een film uit een periode waar de Disney classics nog wel te pruimen waren. Een pluimpje voor de animatie van Lady, het is jammer dat ze dat oog voor detail door de jaren heen kwijt zijn geraakt.
Het verhaaltje begint wel leuk, maar na een tijdje is het toch iets te gefragmenteerd of echt interessant te blijven. Korte dramatische bruggetjes van een tiental minuutjes per stuk moeten samen een film vormen, maar dat lukt uiteindelijk niet helemaal.
Wel een leuk niks-aan-de-hand filmpje met uiteraard één legendarische scene. Maar is het vooral het oog voor animatie dat me bijblijft in deze film.
2.5*
Lady and the Tramp (2019)
Alternatieve titel: Lady en de Vagebond
Vond het een aardige update.
Misschien niet zo rijkelijk als een aantal van hun andere films, het is dan ook niet zo héél verwonderlijk dat deze niet via de bioscoop is gepasseerd. Anderzijds ook weer niet zo goedkoop dat je verwacht dat ze hem zomaar op hun VOD service zouden gooien.
Visueel vond ik het netjes. De setting wordt sfeervol in beeld gebracht, met voldoende warmte en gezelligheid. Ook de CG is wel netjes. Niet meteen next-gen werk, maar voldoende overtuigend. Soundtrack verwijst vooral terug naar de oude film, maar gelukkig zijn er niet teveel honden die in zang uitbarsten.
Film is iets langer dan het origineel, denk niet dat dat echt nodig was. Maar vervelen doet het niet en buiten de rol van Martinez is het een aangenaam, makkelijk filmpje geworden. Kritiek wat betreft politieke correctheid vind ik hier een beetje overdreven, de gemaakte aanpassingen hebben maar weinig impact op de film zelf.
2.5*
Lady in the Water (2006)
Beste Shyamalan die ik gezien heb.
Al blijft het wel een film met een aantal hekelpunten. Sterk is de inbreng van Doyle, al lijkt die ook aan banden gelegd te zijn. Wel een erg herkenbare filmstijl, maar waar de meeste van z'n film is subliem gekozen kleuren baden valt dat hier een beetje tegen. Kleurgebruik had heel wat beter gekund. Wel veel mooie focus en out of focus shots.
Giamatti doet waar hij voor aangenomen is. Leuke droge comedy brengen. Wanneer de man moet enigszins dramatisch moet acteren loopt het totaal fout af, gelukkig is dat maar een klein stukje van z'n rol. Net het comedy element (waarom niet aangegeven bovenaan ?) maakt deze film verteerbaar.
Bryce, de lelijke CGi en het onnodig gedoe om wat spanning toe te voegen halen de film wat naar beneden.
Verder is het een fijn sprookje zonder twist op het einde. Goed zo Shyamalan. Niks groots, niet erg vernieuwend maar wel leuk. Aardig filmpje, 3.5*
Lady Macbeth (2016)
Een vrouwelijke Macbeth.
Ik heb ondertussen toch al wat verfilmingen van Macbeth gezien, maar op de één of andere manier vergeet ik steeds weer de kern van het verhaal. Ook deze film zal daar niet al te veel aan bijdragen, want zo apart is het allemaal niet.
Wel iets meer wanneer je genre en setting in rekening neemt. Dit soort kostuumdramas zijn zelden erg to the point, daar maakt deze film toch een klein beetje komaf mee. Maar als niet-fan is dat eerder een zeer klein stapje dan de aardverschuiving die sommigen er in zien.
Acteerwerk is wel oké, Pugh doet het goed, beter zelfs naarmate de film vorderde. Jarvis is eerder apart maar dat geeft zijn rol wel een eigen identiteit. De meest dramatische rol is die van Anna, ook netjes neergezet door Ackie.
't Is op zich geen slechte film. Genoeg tempo, ijzige regie die mooi aansluit bij het thema, maar verder is het ietwat braafjes allemaal. En vooral niet echt memorabel. Bij de volgende Macbeth verfilming zal het weer graven zijn naar de kern van het verhaal, zoveel is nu al duidelijk.
2.0*
Lady, The (2011)
Oké filmpje van Besson.
Uiteraard leent het onderwerp zich perfect voor een film. Hoewel het allemaal wat aangedikt en gepoleist aanvoelt, is de strijd van Kyi een noemenswaardige. De zwart/wit verdeling is soms wat van het goede teveel, maar eigenlijk stoort het nooit zo erg dat het gaat irriteren.
Reden daarvoor is toch wel Yeoh die haar rol met verve vervult. Een statige dame die met veel klasse de rol van Kyi op zich neemt. Hoewel ze haar gevoelens vaak verbergt, is het vaak makkelijk af te lezen met wat voor problemen ze te kampen heeft. Niet zo subtiel als doorgaans in Aziatische dramas, maar Besson vindt een degelijke middenweg.
Visueel mooi. Kleurrijk en goed in beeld gebracht. Weinig écht opvallend gestileerde zaken, dat durft zelfs Besson niet aan in een biopic als deze, maar hij brengt het er beter vanaf dan z'n Amerikaanse collegas.
Het duurt allemaal iets te lang en de rol van Thewlis is misschien iets te uitgebreid (vooral naar het einde toe dan, waar de situatie van Kyi bij momenten nogal warrig was), maar verder een degelijk en interessante film. Gemiddelde Besson dus.
3.0*
Ladykillers, The (2004)
Voor mij zit er weinig verschil in met het andere Coen werk. Al richten de Coens zich voor het eerst op een halve zwarte cast met bijbehorende lolletjes.
Visueel steeds de moeite, vlot verteld, voor een keer een goed simpel plot (in vergelijking met een Big Lebowski waar het plot zwaar in de weg zit). Alleen het einde duurde mij iets te lang, hadden nog makkelijk 10 minuten afgekund.
Kijkt gewoon lekker weg, paar leuke grapjes maar vooral een constante grijns en vlot tempo. Aardig filmpje, meteen ook de laatste Coen vooral ik hun nieuwe werk kan gaan bekijken.
Blijven aardige regisseurs die waarschijnlijk hun leven lang geen meesterwerk uit hun brein zullen persen. Maar vermaak is het wel.
3.0*
Lagaan: Once upon a Time in India (2001)
Alternatieve titel: लगान
Véééél te lang.
Indië zoals ik het toch liever niet zie. Bollywood ten voeten uit en dat dan zowaar 224 minuten lang. In wat eigenlijk niet veel meer is dan een klassiek sportfilmpje. Het enige knappe aan deze film is dat ze zoiets simpels tot bijna 4 uur films hebben weten rekken.
Plotje stelt erg weinig voor. De Britten zijn de slechte en zijn ook échte villains, de lokale bevolking zijn de goede en ook echt helden. Veel nuance zit er niet in de personages, het zijn dan ook één voor één karikaturen. In dat opzicht doet het allemaal wat denken aan een film als Shaolin Soccer, maar die is nog niet half zo lang en dubbel zo grappig.
Lagaan probeert het net iets serieuzer te houden en vult de rest op met musical stukken. Zowel visueel als muzikaal helemaal niet m'n ding, Het helpt dan ook niet dat die scenes érg lang duren en het tempo compleet uit de film halen.
Als film van 90 minuten was het nog enigszins vergeefbaar geweest, 224 is gewoon onaanvaardbaar voor zoiets beperkt.
1.0*
Laggies (2014)
Oké.
Ondanks dat ik ze meestal nog wel redelijk beoordelijk, word ik wat moe van de kloof die tussen indie en Hollywood gedicht is, zeker op komisch gebied. Beide kampen zijn zowaar zo sterk naar elkaar toegegroeid dat het veelal vis noch vlees eenheidsworst is die geserveerd wordt, terwijl de typische indie/Hollywood werkjes steeds moeilijker te vinden zijn.
Comedy is dramedy geworden. Dat wil zeggen dat het best luchtig is enzo, maar dat je toch 90 minuten naar depressieve huilbakkessen zit te staren. Liefst schijnt de zon niet te hard, hebben de hoofdpersonages serieuze problemen met hun leven en zoeken ze steun bij mensen die het al even lastig hebben. Een flauwe glimlach tussendoor moet dan garant staan voor het comedy gedeelte. Kusje hier en daar voor de romantiek, maar uiteindelijk is het toch veelal drama.
Nu levert dat hier (en wel vaker trouwens) geen vervelende films af, maar het verdient ondertussen wel een eigen aanduiding want als ik ga zitten voor een romcom wil ik iets vluchtigs en zonnigs, niet jankerds met problemen. Soit, Rockwell mag weer de show stelen, verder aardig geacteerd, best leuk gebracht etc etc ... maar een romcom wil ik dit niet noemen.
3.0*
Lai Li Bu Ming (2013)
Alternatieve titel: Unidentified
Leuk!
Voor alle fans van Hu Guan's Cow (hah) is dit eigenlijk een must see. Niet zo leuk als voorgenoemde, maar valt wel duidelijk in hetzelfde straatje. Het levert een unieke film, genreloos, fris, een mengelmoes van vanalles, maar vooral: niet klassiek Chinees.
Wel weer een landelijke setting, waar een eenzaat elke dag naar de hemel kijkt, in de hoop één enorme rots zijn naam te kunnen geven. Zijn rust wordt al snel verstoord wanneer een hoop vage figuren zich rond z'n hutje verzamelen. Beetje scifi, beetje fantasy, comedy, lichte triad perikelen ... het zit er allemaal wel in.
Ziet er zeker mooi uit, acteerwerk voldoet, alleen is de regie misschien net iets te vluchtig en de mix net niet gebalanceerd genoeg. Maar wie eens wat anders wil, eens een film wil zien die niet lijkt op 10 van de 500 films die je daarvoor al gezien hebt, is dit een goeie optie.
Je moet hem dan wel eerst zien te vinden.
3.5*
Lair of the White Worm, The (1988)
Het vermaakt.
Zeker wanneer de film zichzelf niet echt serieus neemt en de wat typischere Russell momenten komen bovendrijven. Niet dat ik al erg veel van de beste man gezien heb, maar hij heeft toch een zeker image dat deze film aandoet. Niet voor mensen die graag een gewoon horrortje kijken met andere woorden.
Buiten de wat maffe scenes is het een eerder matig filmpje. Echt wel slecht acteerwerk, visueel niet echt geweldig en qua sfeer niet bepaald eng. Gelukkig dan dat Russell toch meer op de luchtigheid mikt met deze film. Het stukje folklore (met muziek en toneeltje) in het begin van de film zet de toon.
Laatste half uur is best vermakelijk, maar écht losgaan doet de film niet. En als Russell dat wel probeert wordt het echt wel te lelijk voor woorden. Alsof je naar een early 90s rave clipje aan het kijken bent. Jammer, want andere special effects waren toch best redelijk. Een erg jonge Hugh Grant is dan vooral een bonus, saai is de film verder gelukkig ook niet.
Leuk om eens gezien te hebben. Niet geweldig, wel amusant.
2.5*
Lake Alice (2017)
Brak.
Al moet ik zeggen dat Milliken z'n huiswerk wel gemaakt heeft. Op papier een film die goed rondgekeken heeft en de meest werkende elementen van dit soort horror films netjes op een rijtje heeft gezet. Maar met een papieren versie kom je niet ver, zo blijkt. De uitwerking is ech schabouwelijk slecht.
Zo kan een trage opbouw best goed werken, zeker omdat het slasher genre al zo vaak gedaan is dat enige voeling met de personages helpt het drama van het horrorgedeelte te verhogen. Maar de interactie tussen personages is zo ongelofelijk awkward dat het eerste half uur eerder een gruwel aan slechte dramatiek is.
Het introduceren van een aantal weirde personages en personages met mogelijke motieven is ook slim, maar het ligt er zo(!) dik bovenop dat het eerder genant is. En om dan uiteindelijk met een paar twisten aan te komen die niets toevoegen, daar maak je je film ook niet beter mee.
Milliken lijkt meer met z'n verstand dan met z'n gevoel te regisseren, het probleem is dat hij niks van het horror genre lijkt te begrijpen. De timing is zo vreselijk off, scenes gaan uit als een nachtkaars, van spanningsopbouw is geen sprake, drama zwelt op en sterft uit in een tijdspanne van 5 seconden en hele stukken film lijken gewoon te missen.
Links laten liggen, lamme cinema.
0.5*
Lake Mungo (2008)
Niet verkeerd.
Hoewel hier de vergelijking met Paranormal Activities meerdere malen gemaakt wordt, vind ik The Fourth Kind een veel logischer vergelijk. Zelfs qua stijl komen de films erg sterk overeen.
Lake Mungo is alleen meer een drama. Het horror gedeelte komt nooit echt goed uit de verf, twijfel er zelfs een beetje aan of de makers daar ook echt op gemikt hebben. 't Is wel allemaal sfeervol, maar toch vooral het drama dat overheerst.
Zeker de twists in het laatste half uur zijn meer van dramatische aard van echt schokkend. Op zich niet verkeerd, maar echt goed uit de verf komen doet het nergens.
Visueel ietwat te karig (zelfs voor een fake docu, werd in The Fourth Kind véél beter opgelost) en ook de soundtrack, hoewel effectief, een beetje te braaf. Eng vond ik het nergens, zelfs niet unsettling. Gewoon aardig paranormaal en sfeervol.
Niet verkeerd, maar moet duidelijk z'n meerdere herkennen in andere films. Eentje om wat lege filmmomenten mee op te vullen dus.
3.0*
Lakeview Terrace (2008)
En het begon zo goed.
Begin is leuk. Het gegeven is best aardig en Jackson doet het erg goed als smerig mannetje. Het gezinnetje is ook niet meteen het sympathiekste dus Jackson's steeds gemener worden streken kunnen wel op goedkeuring rekenen.
Dat de film uiteindelijk geen comedy is lijkt me duidelijk, dat er veel scenes een duidelijke komische ondertoon zit, vooral in het begin van de film, lijkt mij al even duidelijk.
Alles gaat best goed, aardige soundtrack al was dat geneuzel met hip-hop overal tussendoor een beetje storend. Niks mis met een leuke hip-hop plaat (al was de keuze ook nogal saai) maar doe er dan ook wat mee. Die radio-intermezzos vond ik niks.
Vanaf het moment dat Jackson echter z'n handlanger inhuurt is de film compleet om zeep. Het einde dient zich maar al te duidelijk aan en de leuke "foute" insteek van het begin wordt zo helemaal rechtgetrokken. De film vervalt in een ondermaats thriller gebeuren en het hele laatste half uur laat een vreselijk slechte nasmaak achter.
Vreselijk soft einde dat serieus afbreuk doet aan de leuke elementen van de film. Voor het eerste deel zat ik nog op 4*, eindoordeel is 2.5*
Had veel meer gedaan mee kunnen worden, hadden ze de ballen gehad.
Edit: en wat die kotsscene betreft, volgens mij is het gewoon een combinatie van beide zaken. Ze was dan wel zwanger, maar in die scene leek ze me iets meer aangedaan dan enkel wat "onwel van de zwangerschap".
Lalapipo (2009)
Alternatieve titel: Lala Pipo: A Lot of People
Een comedy waar maar weinig te lachen valt.
Gekke film. Het eerste half uur heeft ook echt alles van zo'n wacky Japanse comedy. Spetterende kleurtjes, gekke shots, mannen in superhero pakjes, manga invloeden. Kan zo in het rijtje Kamikaze Girls en aanverwanten.
Alleen, de film speelt zich af in en rond de erotische industrie en focust op zes personages die allen een chronisch gebrek aan geluk kennen. Aan hun uiterlijk vertoon zou je het vaak niet zeggen maar het is duidelijk dat geen enkel van de personages een gelukkig leven leidt. Er is vaak ook gewoon een hoekje vanaf.
Naarmate de film vordert blijft de stijl wel consistent maar valt er steeds minder te lachen. Au fond een bitter drama in een bubbelgum wrappertje. Dat werkt redelijk, maar beide kanten blijven elkaar wel een beetje tegenwerken.
Wel aardig geacteerd. Vooral die scout is een aparte verschijning. Z'n overdreven lach komt zo uit een stripboek en lijkt bij momenten wel van plastic. Toch is het eerste half uur iets te opportunistisch, is de muziekkeuze iets té poppy (een spervuur aan J-Pop in deze film) en blijft het drama er iets teveel bovenop liggen.
Toch is het een fijn filmpje. Aparte en eigen stijl die er nog wonderwel in slaagt om een vlot geheel te maken van comedy en drama.
Wel benieuwd trouwens wat de director's cut aan extra materiaal te bieden heeft.
3.5*
Lamhe (1991)
Amper doorheen te komen.
Zoals de meeste Bollywood films doet deze ook z'n best om er een kleurrijke boel van te maken, maar wat een complete miskleun. Het ergste is dan nog dat deze filmpjes traditiegetrouw meer dan 3 uur moeten duren. Geen idee waarom, het enige wat je krijgt is dat het nog irritanter wordt.
Visueel is het afschuwelijk lelijk gefilmd. De muziek is ook niet om aan te horen en de dansroutines zijn idioot. Het is een soort goedkoop die je je amper in een serieuze film kan voorstellen, maar blijkbaar is het een cultureel dingetje want in India is dit blijkbaar een rasechte klassieker.
Het is ondertussen toch ook niet dat ik nog geen enkele Bollywood films gezien heb. Doorgaans vind ik het niet veel, maar dit is toch wel een duidelijk dieptepunt. Filmpje om zeer snel weer te vergeten, al gaat dat allicht lastiger dan verhoopt na 3 uur van dit gejengel.
0.5*