Lady and the Tramp (1955)

Leuke, hartverwarmende Disneyfilm die lekker wegkijkt. Mooi gemaakt in de vijftiger jaren.

Fijne klassieke Disney film, veel sterker dan ik mij kon herinneren.

Het begint al met de tekenstijl. Die is warm en sfeervol. Veel details van dichtbij, in zowel honden als huizen, maar soms wat abstracter van veraf (die eerste beelden bijvoorbeeld). En natuurlijk geen computeranimatie. Ook de muziek is mooi en de gezongen liedjes zijn erg sterk, grappig en melodieus. De voice-acting is ook prima.

Maar het zijn vooral de losse scènes waarin Disney sterk is. Die eerste nacht alleen van Lady, met haar puppy-ogen, gedrag en speelsheid. Disney weet als geen ander filmbedrijf een schattigheid over te geven, enkel en alleen via beelden. Heel knap. Ook de montage is bijzonder trouwens in deze, met veel personages die in beeld blijven maar waar de achtergrond verdwijnt. Dat zie je niet vaak, zeker niet bij Disney.

Verder geen irritante bijfiguren, eens een keer geen echte vijand wat best leuk is voor de verandering en natuurlijk één van de bekendste Disneymomenten ooit. Alleen tegen het einde viel de scène bij de hondenkennel wat tegen en ging alles net te snel. Verder met gemak 4,0*.

ooid van de aristol katten gehoord

Dat is wellicht de reden waarom ik deze film zo weinig heb bekeken. Ik kon maar geen binding krijgen met de karakters. Ook na herbekijken is het enige wat ik me herinner de spaghetti scène. Het is een film die aardig is, maar ik kan er mijn aandacht gewoon niet bijhouden. En ja hoor de katten moeten natuurlijk weer de slechte zijn, hoe origineel!

Disney Classic #15

Jeugdfilms vallen vaak tegen als je ze later terugkijkt maar bij Lady and the Tramp is het in mijn geval juist omgekeerd. Van begin tot eind een oerdegelijke Disney die nergens verveelt. Ik heb niks met honden of liefdesverhalen maar hier lijkt alles op zijn plaats te vallen.

Dat begint al met het breedbeeldformaat. De makers hebben hier uitstekend gebruik van gemaakt en het lijkt zelfs of ze er al jarenlang ervaring mee hebben. Het voegt in ieder geval duidelijk iets toe. Ook kijk je voortdurend naar hekken, benen of tafels in plaats van straatbeelden, auto's en landschappen. Hierdoor is het echt een hondenfilm geworden die zich afspeelt in de mensenwereld in plaats van een mensenfilm waarin toevallig honden voorkomen. De voordelen die animatiefilms in dit opzicht hebben, namelijk geen camera- of lichtrestricties, zijn uitstekend benut.

Verder is de tekenstijl vrij realistisch en dat past prima in het verhaal en de sfeer. Het geeft vanaf de eerste minuut een warme uitstraling. Maar ook de karakters zijn in tegenstelling tot een aantal voorgangers weer erg vermakelijk. Stuk voor stuk verschillen de honden behoorlijk in gedrag wat het avontuur levendig en verrassend maakt. Een achterliggende gedachte van Lady and the Tramp is ook behoorlijk volwassen en serieus: mensen krijgen en kind en andere dingen, waaronder huisdeuren, zijn opeens een stuk minder belangrijk. Wie heeft hier niet eens over nagedacht?

Maar de toon blijft vooral vrolijk zonder kinderachtig te zijn. Mocht ik deze ooit nog eens aanschouwen als vader tijdens de Kerstdagen zal er nog wel een halfje in de beoordeling bijkomen.

4*

Een Disney klassieker: een leuke, hartverwarmende en levendige romantische hondenfilm met mooie, heerlijk getekende animaties en lekkere muziek. De honden stonden op de voorgrond en de mensen leken te worden geduld. Het verhaal werd in een gemoedelijk tempo verteld.

Supermooie hartverwarmende disneyfilm. Echt een meesterwerk.

Disney’s 15e avondvullende tekenfilm is na Dumbo en Bambi de derde tekenfilm waarin dieren de hoofdrollen spelen (de compilatiefilms uit de periode 1942-1949 niet meegerekend). Tussen het eerste idee en de uiteindelijke première van Lady and the Tramp lagen ruim dertig jaar, toen Walt Disney op een avond in 1925 een puppy mee naar huis nam. In de pré-productie van SnowWhite and the Seven Dwarfs kwam schrijver Joe Grant met een idee voor een nieuwe Disney-film, gebaseerd op eigen ervaringen uit het leven van Grant. Walt Disney was meteen enthousiast, maar het duurde nog enkele jaren voordat hij het script goedkeurde. Toen Disney in de jaren ’40 het korte verhaal “Happy Dan, The Whistling Dog” van schrijver Ward Greene las, besloot hij om die verhaallijn te koppelen aan Grant’s verhaal over een troetelhondje welke opzij wordt gezet wanneer er een baby geboren wordt.

In 1953 begon men met de productie en Lady and the Tramp was de eerste film die in Cinemascope werd opgenomen. Ze huurden de populaire Amerikaanse zangeres Peggy Lee in om een deel van de soundtrack voor haar rekening te nemen en een aantal stemmen in de film in te spreken. Dit kwam het succes van de film zeker ten goede. Met een opbrengst van 7,5 miljoen dollar in de VS was de film een succes.

Lady and the Tramp behoort misschien niet tot de beste films van Disney, het blijft een leuke film met fraaie animatie en enkele leuke karakters. De scène waarin Lady en de Tramp samen spaghetti eten is een klassieker.

Toch wel, maar dat is mijn persoonlijke mening

Mooie review verder.

De eerste tekenfilm. De eerste film in Cinemascope was The Robe (1953) . http://www.pictureshowman.com/timeline_1950_1960.cfm

Ik bedoelde eigenlijk de eerste tekenfilm.

Ook weer eens herzien. Lady and the Tramp is nooit mijn favoriete Disney film geweest, en zal dat ook nooit worden, maar viel uiteindelijk toch best mee. Het verhaaltje is niet heel erg meeslepend, maar best wel lieflijk, en weet uiteindelijk toch wel te vermaken. Opvallend zijn de culturele stereotyperingen die voorbijkomen. In mijn ogen redelijk onschuldig, maar ik vrees dat het tegenwoordig not done is.

De animatie is sterk, zeker voor die tijd, maar de film voelt als geheel wat minder creatief aan. Dat uit zich met name in de koppeling tussen beeld en muziek, die hier wat minder sterk is dan in eerdere films. Liedjes storen niet echt zoals bij de latere films, maar muziek en beeld staan wel veel losser van elkaar. Wel leuk is het hondenkoor in het asiel, en natuurlijk de iconische spaghettiscène.

Niet de beste Disney, maar zeker ook niet vervelend. 2,5*.

Fijne Disney film.

Het verhaal is gewoon erg lief en erg leuk gebracht. Van begin tot einde zit het tjokvol magische momenten. Hoogtepunt is toch wel de Spaghetti scene hoor. Naar het einde toe duurt het soms net even wat te lang en begint het een heel klein beetje te slepen. Maar de animaties maken erg veel goed. Er zit zoveel schoonheid in de tekenkunst. Geweldig gebruik van kleur, de schaduwen zijn erg goed en de achtergronden nagenoeg perfect. Geweldige Disney Classic.

De film zit nogal onevenwichtig in elkaar, want in de laatste tien minuten moet ineens alles gebeuren. Daarvoor is het niet zo bijster interessant. Het moment met de spaghetti is niet voor niets de meest iconische, want verder valt er met deze film erg weinig te beleven. Het begin met Lady en de perikelen rondom het huis en de baby was nog wel vermakelijk, maar zodra er meer avontuur in het spel kwam werd het rap minder (met als dieptepunt die vervelende bever).

Ook de andere bijfiguren zijn irritant te noemen, en memorabele liedjes zitten er ook al niet echt in. Nogal een tussendoortje dus. De kwaliteit is verder niet heel slecht (hoewel het geluid wel minder was, maar dat kan ook aan mijn versie gelegen hebben).

2,5*

Nu komt er een Disneyfilm ter bespreking die ik deze avond net voor de eerste keer heb gezien. Aangename film met zowel een paar positieve- als negatieve punten. Tevens de eerste langspeelfilm van Disney waar honden de hoofdrol in spelen.

Het verhaal over de liefde tussen twee honden die elk een aparte levensstijl hebben is zeer leuk gevonden maar ik heb wat problemen met de uitvoering. Ik vind dat Disney hier op vlak van opbouw en situaties redelijk tam blijft. Het eerste deel vond ik heel goed maar hier en daar begint de verveling een beetje toe te treden in het tweede deel. Naar het einde toe komt er dan wel wat vaart in maar Disney heeft mij al veel betere finales laten zien.

De personages en vooral de cast die ze inspreekt is van subliem niveau. Lady is net als elk ander vrouwelijk karakter in een Disneyfilm, lief, beetje stijf en gereserveerd, maar de vrouw achter de stem doet dit prima. De Vagebond is het eerste personage met een ongelooflijke flair. De film klinkt ook heel modern voor de jaren 50. Een enorme verbetering met Peter Pan en Alice In Wonderland.

De animatie ziet er ongelooflijk goed uit en dit komt door het gebruik van die prachtige en warme kleuren. Dit is van ongekend goed niveau. Over de muziek en de liedjes heb ik ook niets anders te vermelden dat het weer van een degelijke kwaliteit is.

Ik heb lang getwijfeld welk punt ik deze film zou geven. Je hebt prachtige animatie en uitstekende voice casting en dan mogen we die iconische spaghettiscene uiteraard niet vergeten. Maar ik vind het als DIsneyfilm te weinig gewaagd, gedurfd en daardoor iets te tam en een beetje ... ??saai?? . Zit wat met een dubbel gevoel en daarom ook deze 3*

Alweer een geweldige Disney klasieker aangeschaft op blu ray, en meteen gezien, en ik moet zeggen dat Lady And The Tramp echt mooi opgepoetst is. Wat het al meteen kleurrijker maakt.

Blijft een klassieker van formaat!

4,0

Degelijke Disney film. Lady is een ietwat truttig en nogal oninteressant personage, the Tramp is qua karakter een stuk leuker. Leukste personages zijn wat mij betreft echter de honden Jock en Trusty, zij zorgen voor enkele komische noten. Het verhaal stelt niet heel veel voor, maar mede gelet op de beperkte speeltijd valt daar overheen te komen.

“What a dog!”

Prima Disney klassieker. De iconische spaghettiscene is geweldig, en ook het begin is mooi gedaan. Je voelt gelijk die hartverwarmende en sentimentele sfeer waar Disney om bekend staat. Het middengedeelte is wat minder en de bijrollen (behalve Trusty en Darling) maken ook geen blijvende indruk. Maar Lady en Tramp, en de mooie animatie, zorgen ervoor dat het boeiend blijft om naar te kijken. De korte speelduur is ook wel heel fijn.

Na herziening van poezenfilm The Aristocats nu de beurt aan de 15 jaar oudere hondenfilm Lady and The Tramp. Heel anders getekend; de kleuren veel feller, alles scherper omlijnd, niet per se mooier, maar helderder vooral en net iets Disney-achtiger. De muziek klinkt weliswaar oubollig, maar past bij de tijd en is bovendien bijzonder effectief: een snerpende viool bij een bliksemflits of een vrolijke dwarsfluit bij vogeltjes die langs het raam van de babykamer fladderen. Peggy Lee sprak de stemmen in van Darling én van de twee Siamese katten Si en Am en heeft ook enkele liedjes zowel geschreven als gezongen, waaronder dus het hilarische The Siamese Cat Song..

We are Siamese if you please

We are Siamese if you don't please

Volgens sommigen stereotiep en racistisch zelfs vanwege hun Aziatische accent en smalle oogjes en om niemand voor het hoofd te stoten heeft Disney besloten het nummer in de remake te schrappen. Of in ieder geval aan te passen: er zullen waarschijnlijk nog wel 2 katten in voorkomen, maar niet van het Siamese ras. Ik zie er zelf geen enkel kwaad in. Een geweldig vilein liedje dat zich met gemak kan meten met het geniale Be Prepared.

Lady is van goeden huize, Tramp is een vuilnisbakkenras uit de armere buurt die op een dag verzeild raakt in de 'kakwijk' waar hij Lady ontmoet. Lady voelt zich op dat moment aan de kant gezet nu er een baby geboren is. Tramp steekt zijn ongezouten mening over mensen niet onder stoelen of banken: 'A human heart has only so much room for love and affection. When a baby moves in, the dog moves out.' Mensen spelen geen belangrijke rol in deze dierenfilm, je ziet ze enkel tot schouderhoogte, zoals in Tom & Jerry tekenfilms. Jock, een Schnauzer hondje, héél erg schattig overigens, is een conservatief rijkeluishondje dat geen kwaad woord wil horen over mensen en jaagt Tramp de tuin uit: 'We zitten hier niet te wachten op bastaardhonden en hun radicale ideeën!'

De zwerfhonden worden door een hondenvanger van straat geplukt en gedumpt in het asiel. Grappig ook zijn al die verschillende hondenrassen: 'This is my sister, Rosita Chiquita Juanita Chihuahua...' Het asiel zit overvol, een hartverscheurend beeld van een hondje dat in zijn kooi ligt te huilen. Het beeld is des te schrijnender omdat we aan het begin van de film nog zagen hoe Lady als pup met kerst kado werd gedaan in een mooie doos met een strik eromheen. Opmerkelijk trouwens dat Disney dit in 1955 al aankaartte.

Even later is er de dierentuinscène en ook hier weer van allerlei dieren in kooien; de majestueuze leeuw in het getraliede hok heeft iets sneus en ving ik in de lachende hyena al een glimp op van The Lion King?

En de spaghetti-scène natuurlijk, die is nog altijd een van de beroemdste filmmomenten ooit. Lady en het zwervertje die door hun Italiaanse vrienden (immigranten!) op een romantisch etentje worden getrakteerd, spaghetti met gehaktballen, en nog live-muziek erbij ook.

Toch een beetje saai bij herziening. Lady en de Vagebond was een film die ik vroeger niet zelf op videoband had, maar wel vaak wilde kijken bij vriendjes. Daardoor is het toch een beetje een speciale film voor me, maar die magie is nu voorbij vrees ik.

De animatie is wederom erg mooi, vooral Lady springt er bovenuit. Leuk gedaan dat de mensen bijna niet in beeld komen, waardoor je als kijker op het hondenniveau blijft. De liedjes zijn redelijk, al zijn de Siamese katten wel een hoogtepuntje van de film. De rat vond ik vroeger best spannend, maar nu komt het besef dat ik een echte badguy mis. Toch iets waar Disney normaal gesproken erg goed in is. Door dit gemis voelt het hele avontuur een beetje gewoontjes.

Daarnaast zijn niet alleen Lady zelf, maar alle randfiguren niet memorabel, behalve die katten weer. Het is allemaal wat te braaf naar mijn smaak.

Eigenlijk verbazingwekkend dat deze al dateert van in 1955! Ik zag hem als kind ontelbare keren en ook vandaag ziet hij er nog best prima uit. Ik dacht een Disney van ergens in de jaren 80 ofzo, niets is minder waar. Knap voor die tijd!

Sowieso een aantal erg leuke en nostalgische scènes waarvan de spaghettiscène de meest beroemde is, maar ook andere zaken kwamen snel terug zoals die Siamese katten (prima song overigens), die twee andere loebassen, het hondenasiel en de grote wijziging ten huize Lady die haar hele leven overhoop haalt.

Lady en de Vagebond blijft een mooie romantische film, één van de klassiekers van Disney. Met een lach en een traan, maar vooral lekker sentimenteel.

Ik denk dat dit voor iedereen met een hart nog wel een leuke film is. Ik moet zeggen dat ik niet had verwacht dat ik dit zo'n leuke film zou vinden. Ben er dan ook blij mee dat ik de film uiteindelijk heb gezien.

Een vd mindere van de Disney klassiekers. Deze is gewoon heel saai en melig, dan valt er in Peter Pan, Belle & Beest, Sneeuwwitje, De Speurneuzen, Pinocchio pak meer te beleven. Vond deze vroeger ook niet zo m'n ding, is dus nog niet veranderd bij deze herziening, msschn nog irritanter als toen.

Ik vond 'm wel vermakelijk. Wat aan de zoete kant, maar wel echt typisch old-school Disney met charmante karakters die in dit geval bijna alleen maar honden zijn. Heel typisch ook dat in heel veel scenes met mensen de hoofden niet getoond worden, maar de focus blijft op de honden. Een paar klassieke scenes met bijvoorbeeld de Siamese katten en natuurlijk de iconische spaghetti-scene. Ik was wat verbaasd door de waarschuwing van Disney+ over 'inappropriate content', dat zal wel de regelmatig terugkerende accenten en stereotypetjes zijn (onder andere de Engelse bulldog, de Aziatische katten, de Italiaanse restauranthouders, de Ierse politie-agent, de Schotse en Russische honden). Hoe dan ook, fijn geanimeerd, best leuke karakters, en hoewel het een wat romantisch en zoet verhaaltje was komen we niet in eindeloze pretentieuze muzikale nummers terecht. Fijne nostalgie.

Laat disney hier maar eens een real life movie maken !!!