Meningen
Hier kun je zien welke berichten Metalfist als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Halloween (1978)
Alternatieve titel: John Carpenter's Halloween
Trick or treat... or die
Ik had de eerste twee Halloween films ooit al wel eens gezien maar ben om de een of andere reden gestopt met de rest van de reeks. Gisteravond besloten om die nu eindelijk toch eens af te kijken maar dan begin ik liever toch wel terug met deel 1.
Michael Myers is een puur horror icoon en is sowieso een blauwdruk voor latere slashers. Niet zo goed als Freddy Kruger, die voor mij toch HET horror icoon is, maar Myers komt toch wel op een mooie tweede plaats. Vooral dankzij de eerste helft van de film waar hij op sommige momenten gewoon uit het niets blijkt te komen en dan weer even snel verdwijnt. Carpenter maakt dit dan nog allemaal wat spannender door te pas, en jammer genoeg te onpas, het bekende Halloween muziekje te laten spelen. Ik zeg te onpas omdat het altijd hetzelfde deuntje is en er had van mij best wel eens wat variatie in mogen zitten. Later begint Carpenter te suggereren dat Myers wel eens bovennatuurlijk zou kunnen zijn en daar komen we ineens aan het minpunt van heel het killer verhaal. Dat hij zijn slachtoffers inhaalt door gewoon te wandelen terwijl de anderen lopen vind ik op zich niet slecht, het geeft zelfs nog een extra touch aan het boogey man gebeuren maar het probleem zit hem in de aanvallen die hij krijgt te verduren. Een ijspriem, een messteek, een kapstok in zijn oog en een heleboel kogels in zijn borstkas en nog staat hij doodleuk op en verdwijnt hij. Dat vind ik nu juist jammer maar misschien wordt het in de latere films wel allemaal duidelijk wat Myers nu juist is. Wat wel een pluspunt aan Myers uiterlijk is, is het masker. Het begint al in de openingsscène van de film waar kleine Michael zijn zus afslacht en een clownsmasker opzet maar dit spierwitte ding was effectiever. Jammer genoeg wordt het even afgetrokken en zie je een stuk van zijn gezicht...
Over de drie andere hoofdpersonages ben ik minder te spreken. Annie en Lynda zijn de typische feest-hoeren die precies seksverslaafd zijn en om die reden past Laurie er langst geen kanten bij. Wanneer ze door Annie wordt gekoppeld aan iemand waarop ze een oogje heeft vraagt ze, smeekt ze zelfs om dit terug af te zeggen. Je kunt je gewoon moeilijk voorstellen dat dit drie hartsvriendinnen zijn. Jamie Lee Curtis zette het personage dan ook verschrikkelijk neer. In '78 was ze effectief 20 jaar maar ze kwam even oud over als dat ze nu is, met een verschrikkelijke kleerkeuze die het verschil tussen haar en haar vriendinnen nog maar extra benadrukte. Donald Pleasence die een aantal jaren daarvoor furore had gemaakt met zijn rol van Ernst Stavro Blofeld in James Bond acteert wel sterk en is, samen met Myers, één van de personages die realistisch overkomt.
Michael Myers is cool en straalt een angstaanjagende sfeer uit. Alleen hiervoor al een voldoende maar het is dankzij het sterke camerawerk van Carpenter en een paar uistekende scènes dat het een 4 wordt. Jammer genoeg blijven er uiteindelijk nog een aantal vragen over maar die worden hopelijk in één van de vele sequels beantwoord.
4*
Halloween (2007)
Alternatieve titel: Rob Zombie's Halloween
Evil has a destiny
Ik had Rob Zombie's versie van Halloween vroeger in de cinema gezien maar daar kon ik me toch maar bitter weinig van herinneren. Ik weet dat ik meeging doordat mijn broer hem graag wou zien en de film maakte toen wel een vrij goede indruk op me maar ik had toen nog wel niet de originele reeks gezien. Ondertussen is dat wel het geval en toen we afgelopen vrijdag met het vervolg van Rob Zombie thuis kwamen, leek het wel een perfecte gelegenheid om de twee Halloween films achter elkaar te zien.
De originele Halloween heeft ook wel een goede indruk op me achter gelaten maar niet zo wow zoals velen er over doen, al kan dit (en zal het waarschijnlijk ook) liggen aan het feit dat ik de crappy DVD versie heb gezien waarover Reinbo zo, terecht, negatief is. Soit, normaal gezien ben ik niet zo gediend met remakes. Vaak is het ongeïnspireerde rommel die niets anders wilt doen dan op het succes van het origineel teren maar dankzij Rob Zombie werd mijn aandacht toch getrokken. De man had al een paar interessante horrorfilms gemaakt (House of 1.000 Corpses en The Devil's Rejects) waardoor het project vandaag de dag toch nog op mijn interesse kon rekenen. Zombie gooit het dan ook over een iets andere boeg met één van de coolste seriemoordenaars uit de films, Michael Myers. Ik moet eerlijk toegeven dat het origineel nu niet meer zo bijzonder vers in mijn geheugen zit maar de keuze om meer te concentreren op Michaels jeugd is wel een goede keuze. Er wordt veel meer gefocust op het kleine jongetje achter het masker waardoor zijn latere daden toch nog iets meer beangstigend krijgt. Een sterk begin in ieder geval maar jammer genoeg slaat Zombie dan de bal af en toe mis. De reden waarom ik het origineel vaak zo sterk vind, is de aanwezigheid van Myers. Of beter gezegd, de passiviteit van Myers. Het geeft een heerlijk beklemmend gevoel wanneer je hem naast een boom ziet staan staren of gewoon muisstil iemand afslacht maar Zombie kiest ervoor om hem deze keer ontzettend veel geluid te laten maken. Het paste niet echt bij het personage en dat is jammer want voor de rest weet Zombie er verhaaltechnisch toch nog een interessant filmpje van te maken. Alleen is het visueel echt waardeloos. Het beeld is te smal, gezichten staan er maar half op, tijdens het merendeel van de moordscènes heb je bijlange na geen idee waar je naar aan het zien bent. Verschrikkelijk slecht maar blijkbaar is het niet Zombie zijn schuld? Neen, want de idioten bij Paradisio hebben blijkbaar een workprint op DVD uitgebracht, hoe achterlijk kun je zijn. Het is in ieder geval jammer dat wij nu met zo'n waardeloze versie zitten opgescheept want hiermee verliest de film toch een groot deel van zijn kracht. Oké, het origineel heb ik ook in een verknipte versie gezien maar dit sloeg toch echt nergens op. Misschien maar eens proberen om een nieuwere versie in handen te krijgen.
Ik denk dat ik één van de weinigen ben die deze Laurie Strode meer kon waarderen dan in het origineel. Jamie Lee Curtis vond ik dan ook verschrikkelijk in de film van '78 en in dat opzicht is Scout Taylor-Compton bijna een verademing. Let vooral op dat 'bijna' woordje want ook aan haar is jammer genoeg wel wat op te merken. Waar Laurie in het origineel niet echt leek te passen in het vriendenclubje, is dat hier wel in orde maar Taylor-Compton kan eigenlijk echt niet zo bijster goed acteren. Vooral in de achtervolgingsscènes is ze meestal vrij waardeloos en begin je toch automatisch voor Myers te supporteren. Neen, dan zijn de vriendinnen eigenlijk beter gecast en dat is raar. Waarom? Omdat Taylor-Compton tijdens het opnemen van de film de enige tiener van het gezelschap was en dat de 2 vriendinnen een klad ouder waren. Toch passen ze uitstekend in de film, tegen verwachting in. Het is natuurlijk leuk om Danielle Harris terug te zien verschijnen in een Halloween film. Ze zette een geweldige rol neer in het 4e deel (het 5e deel was al weer wat minder) maar ze blijft hier even overtuigend als toen maar ook Kristina Klebe weet een kleine maar leuke rol neer te zetten. Eigenlijk weet Zombie heel zijn cast wel goed te kiezen. Vrouwlief Sheri Moon Zombie is er ook weer bij, en heeft nog altijd iets onweerstaanbaar, maar ze zet best wel een vermakelijk rolletje neer. Toch is het Daeg Faerch die de show steelt in het eerste deel van de film want hij speelt Myers op 10-jarige leeftijd. Geweldig creepy joch en jammer dat ze hem in deel 2 hebben gerecast. Ook leuk natuurlijk om de altijd coole Danny Trejo nog te zien verschijnen. En dan vergeet ik nog bijna McDowell te vernoemen. Pleasance was in het origineel uitstekend, vooral in de eerste delen, maar McDowell doet het ook meer dan deftig.
Dit blijft moeilijk te beoordelen. Langs de ene kant heb je een interessante uitwerking van het gekende Michael Myers verhaal maar langs de andere kant is het allemaal toch net wat minder dan het origineel. Daar komt dan ook nog eens bij dat ik een slechte versie heb gezien waar het beeld het meeste van de tijd ontzettend donker was waardoor je niet echt veel kon zien... Voor nu een voldoende maar misschien een verhoging mocht ik ooit eens aan een deftige release geraken.
3*
Halloween 4: The Return of Michael Myers (1988)
Alternatieve titel: Halloween 4
Ten years ago he changed the face of Halloween. Tonight he's back!
Het eerste deel van Halloween is een klassieker, het tweede deel is iets minder maar zeker en vast geen slecht vervolg. Het derde deel is dan weer een twijfelgeval. Over het algemeen neergesabeld omdat het zonder Myers is maar toch nog leuk om eens te kijken. Benieuwt hoe deel 4, deze keer terug met Myers, het er van af ging doen.
Michael Myers is nog altijd het beste personage van heel de Halloween reeks en ook in dit 4e deel is hij nog altijd het stoere horroricoon van Haddonfield. Alleen zag ik één minpunt deze keer en dat was zijn masker. Waar er de vorige keer nog schakeringen in zijn masker zaten waardoor het meer op een grimas leek is het nu gewoon spierwit waardoor het een pak minder angstaanjagend is.
Het verhaal in The Return of Michael Myers is eigenlijk meer een herhaling van deel 1 maar dat stoort gelukkig nergens. Vind alleen jammer dat er soms zo'n idiote beslissingen in de film zitten zoals het overbrengen van Myers op Halloween. Hadden ze nu echt geen betere dag kunnen uitkiezen? Halloween is voor Michael Myers kerstmis en Nieuwjaar tegelijkertijd... Ach, anders had het geen echte Halloween geweest. Michael is deze keer weer wat minder in beeld dan in deel II en dat is beter eigenlijk want nu komt hij toch enger over. Heel het subplotje tussen Rachel, Brady en Kelly had van mij eigenlijk niet gehoeven. Heb liever meer Myers dan wat romantisch gezever. Normaal gezien zou de film niet meer dan een 3* krijgen maar dankzij het geniale einde waar Jamie haar stiefmoeder vermoordt in eenzelfde clownspak als Michael 25 jaar geleden komt er toch nog een half puntje bij.
Donald Pleasence blijft de ideale Dr. Loomis. Vergeet zijn rol in James Bond, dit is zijn meesterwerk. Waar ik me in de vorige delen verschrikkelijk aan kon storen is dat de acteurs voor de bijrollen soms zo verschrikkelijk fake konden overkomen. Gelukkig is dat niet het geval in deze sequel. Ellie Cornell speelt haar rol van Rachel uitstekend maar Danielle Harris was toch het beste als Jamie. Normaal heb ik het niet zo op kinderen in films maar vooral op het einde was ze hier heel goed.
Uitstekend vervolg en één dat hier toch wel ondergewaardeerd is.
3.5*
Halloween 5 (1989)
Alternatieve titel: Halloween 5: The Revenge of Michael Myers
Michael lives, and this time they're ready!
Weeral de 4e sequel op de bekende Halloween reeks. Op zich niet erg want tot nu toe leek de Halloween reeks nog niet aangetast door het sequelvirus (deel III niet meegerekend). Meer zelfs, deel 4 was een van de betere vervolgen. Jammer genoeg kan dat niet worden gezegd van deel 5...
Michael Myers heeft altijd iets angstaanjagend gehad, vooral op de manier waarop hij ineens kon verschijnen en zijn gave om mensen al wandelend te kunnen inhalen. Hij moordde ook gecontroleerd en dat is wat er hier misloopt. Op sommige punten lijkt hij gewoon zot te worden en begint hij wat in het rond te steken maar ook zijn schuilplaatsen zijn niet meer wat ze waren. Op een bepaald moment zit Rachel in haar kleerkast te zoeken (die overigens te klein is voor Michael om in recht te staan!). Ze zoekt, ze vindt iets maar slaagt er dan wel niet in om Michaels hand te zien liggen op de stang waar alle kapstokken op hangen. Wanneer ze zich dan omdraait loopt Michael gewoon doodleuk weg en gaat hij zich ergens anders verstoppen... Sorry maar de Michael uit de eerste Halloween zou zich niet in een te kleine kleerkast verstoppen maar zou vooral zo'n kans om Rachel te vermoorden niet kunnen laten. Jammer dat ze er nooit in slagen om een horroricoon deftig uit te werken in de sequels.
Ook het verhaal is overduidelijk minder dan eerst. Doordat de film op sommige punten vertrouwt op de vorige films om een personage te introduceren kan het soms allemaal wat te verwarrend worden. Het viel me ook op dat er geen reden wordt gegeven waarom Michael toch nog leeft of waarom Jamie meer dan de helft van de film niet kan praten? Zal wel uit angst voor Michael zijn maar toch. Wat ik ook ontzettend jammer vond was dat Loomis Michael ineens lijkt te begrijpen en hem wilt helpen met zijn 'woedeaanvallen'. Het enige interessante was de mysterieuze man in het zwart die af en toe door het beeld wandelde.
Waar Donald Pleasence in de vorige delen nog ideaal was om Dr. Loomis te spelen begint hij hier wat over the top te gaan en dat resulteert dan uiteindelijk dat hij ten eerste al zijn geloofwaardigheid verliest en ten tweede meer een karikatuur van zijn vroegere ik wordt. Ook worden er nog eens twee van de meest idiote tieners in de film geïntroduceerd waarvan één dan ook nog eens het merendeel van de film blijft leven. Vooral Wendy Kaplan als Tina was verschrikkelijk maar die Jonathan Chapin als haar vriendje Mikey was misschien nog erger. Dan vond ik dat andere meisje, Samatha (Tamara Glynn) nog het beste van al. Danielle Harris was trouwens ook nog een teleurstelling ten opzichte van het vorige deel. Hier kwam ze gewoon echt slecht op mij over doordat ze constant gebarentaal moet gebruiken.
Uiteindelijk is The Revenge of Michael Myers een dikke teleurstelling geworden.
2*
Halloween H20: 20 Years Later (1998)
Alternatieve titel: Halloween: H20
The face of pure evil is back for Laurie Strode. 20 years later...
Het zevende en voorlaatste deel in de originele Halloween reeks en ergens hoopte ik dat het een goed deel ging. Misschien een rare vergelijking maar heel de Freddy Kruger reeks heeft zich ook heruitgevonden met deel 7.
Dit deel is misschien wel het interessantste deel uit heel de reeks doordat het de terugkeer van Laurie Strode bevat. Ik heb het altijd idioot gevonden hoe ze haar er ineens zomaar hebben uitgeschreven met een auto-ongeluk. Eén gigantische plothole viel me wel op, normaal gezien was Jamie (uit de vorige delen) toch de dochter van Laurie? Hier wordt er nochtans niets over gerept maar toch heeft Laurie haar eigen dood in scène gezet en tegelijkertijd haar enige dochter achter gelaten? Als je dan ziet hoe ze hier haar zoon beschermt dan lijkt me dit compleet tegenstellend. Voor de rest verschilt het niveau niet zo bijzonder hard van de betere vervolgen. Ik vraag me alleen af hoe ze aan Halloween: Resurrection gaan beginnen omdat Michaels hoofd hier wordt afgeslagen met een bijl! Op zich had het hier mee moeten stoppen, vooral omdat de reeks begon met Laurie en hier eindigde.
Het grootste pluspunt aan H20 is de wederopstanding van Jamie Lee Curtis als Laurie Strode. Vond het dan ook geweldig dat er effectief 20 jaar tussen deze en deel 1 zitten, al zou je dat aan Curtis niet zien omdat ze er qua uiterlijk nog altijd hetzelfde. Dat is dan ook niet echt als compliment bedoeld want ik vond dat ze er in '78 al oud uitzag. Waar ze wel in is gegroeid is haar manier van acteren, wat een verschil. Ze komt nu meer natuurlijker en minder gemaakt over. Wat ik ook leuk vind aan dit soort horror-sequels is dat er vaak een relatief onbekende acteur in voorkomt die het later wel wat zou gaan maken. In Halloween 6 is dat Paul Rudd en hier is dat natuurlijk Josh Hartnett. Spijtig om te zien dat hij toen al redelijk beroerd acteert. LL Cool J had voor mijn part trouwens ook mogen blijven rappen in plaats van acteren want veel bakt hij er niet van.
Michael blijft Michael natuurlijk. Nog altijd dezelfde bruut met een gigantisch mes die het meeste van zijn tijd verdoet met het vermoorden van tieners wat meestal resulteert in een paar gruwelijke kills. Meestal maar hier niet en dat vind ik wel jammer, hij is meer angstaanjagender doordat hij meestal in de schaduw staat maar je mist de echte slachtpartijen. Ook lijkt hij me meer emotioneler dan anders, iets wat goed te zien is wanneer hij zijn hand uitsteekt naar Laurie vlak voor ze zijn kop afhakt.
Weer één van de betere vervolgen.
3.5*
Halloween II (1981)
Alternatieve titel: Halloween II: The Nightmare Isn't Over!
Just when you thought it was safe to go trick or treating...
De eerste Halloween was een onverwachte hit en werd tegelijkertijd ergens een mijlpaal in de horror-geschiedenis. Drie jaar later werd er dan besloten om hem een vervolg te geven met gelukkig nog wel dezelfde acteurs maar een andere regisseur die met zijn latere werk me niet echt geruststelde. Al bij al was Halloween II geboren.
Waar ik nog het meeste schrik voor had was het verhaal. Heel het idee van een vervolg te maken dat naadloos op het vorige deel aansluit lijkt mij nooit een goed idee. Het is dan precies dat de schrijvers nog wat ideeën over hadden voor het eerste deel en deze dan maar in het vervolg verwerken. Wat dus meestal resulteert in een simpele herhaling van wat er al is gebeurd met hier en daar eens iets nieuws. Gelukkig heeft Halloween II hier niet al teveel last van. De schrik voor Michael Myers zit er niet meer in en ook de momenten wanneer hij onverwacht opduikt zijn een stuk minder (met uitzondering wanneer die verpleegster het lijk van Dr. Mixter ontdekt en Michael ineens achter haar staat) Alleen dat stuk had dezelfde feel als deel 1. Gelukkig is het, zoals hierboven gezegd, niet alleen maar herhaling. Er wordt zelfs een heuse logische verklaring gegeven waarom Myers achter Laurie aanzit, al werd dat doorheen heel de film via de flashbacks al wel duidelijk gemaakt.
Myers is nog altijd cool. Jammer genoeg komt hij een pak meer in beeld en is het mysterieuze er wat vanaf. Dat wordt dan wel weer goedgemaakt door de brute en gewelddadige moorden. Eén scène in het bijzonder verdient nog een vermelding en dat is wanneer Myers gewoon door die glazen deur loopt. Was echt mooi gedaan. Spijtig genoeg heeft Halloween II op het einde hetzelfde mankement als deel 1, Myers geraakt maar niet dood. Na eerst nog eens een paar keer neergeschoten te worden vliegt hij uiteindelijk in de fik en nog sterft hij niet. Vind ik toch ontzettend jammer.
Halloween II is in één punt superieur aan zijn voorganger, de acteerprestaties. Weg zijn de irritante tieners en hallo Donald Pleasence die meer screentijd krijgt. Heel het niveau van de staf van het ziekenhuis ligt ook hoger dan dat van die tieners. Alleen jammer toch nog van Jamie Lee Curtis. Waar ze in deel 1 al niet overkwam als 17-jarige is ze nu zonder twijfel te oud geworden. Waar ik ook blij om was, is dat het bekende Halloween muziekje niet zo overdadig veel wordt gebruikt als in deel 1.
Op zich een goed vervolg. Het bevat allemaal niet dezelfde spanning als het eerste deel maar is toch zeer vermakelijk, vooral dankzij Myers.
3.5*
Halloween II (2009)
Alternatieve titel: Halloween 2
Family is forever
Wanneer je deel 1 van een film kijkt, dan moet je natuurlijk ook deel 2 kijken. De eerste Halloween viel goed mee, zeker qua verhaal, maar was waardeloos door de workprint DVD. Toen wisten we nog niet wat er scheelde en hoopten we alleen maar dat Zombie van zijn fouten had geleerd, onterecht dus want Zombie kon er niets aan doen. De eerste Halloween van Zombie had ik nog in de cinema gezien, deze niet dus ik was benieuwd wat het ging worden.
Het is uiteindelijk een nogal vreemd filmpje geworden. Zombie waagde bij het eerste deel al een poging om het verhaal vanuit een ander perspectief te vertellen maar hier slaagt hij wel helemaal los, en niet noodzakelijk op de goede manier zoals je dat in een horror film zou verwachten. Het is er eigenlijk allemaal nogal wazig op geworden doordat Zombie zich nu niets meer aantrekt van de originele franchise en compleet zijn eigen zin doet. Het was oorspronkelijk zelfs niet de bedoeling om een vervolg op zijn Halloween herinterpretatie te maken maar de studio besliste er anders over. Zombie besloot een script te schrijven en te regisseren omdat hij schrik had dat iemand anders zijn visie zou verkloten. Ondertussen zijn er toch alweer plannen voor een derde Halloween film, zonder Zombie deze keer. Soit, op zich ben ik wel blij dat hij nog een einde heeft gebreid aan zijn eigen film want ook het origineel van Carpenter kende nog een direct vervolg dat zich in dezelfde nacht afspeelde. Al is dat hier niet echt waar, althans als je het eerste halfuur niet meerekent. In die 30 minuten lijkt Zombie zich nog een beetje aan het origineel te houden maar gaat dan faliekant zijn eigen weg. En dat is goed want Zombie die zijn eigen weg in slaat is een goede Zombie, zie maar naar films als House of 1.000 Corpses en The Devil's Rejects. Hij slaat er in mijn opzicht dan ook in om de reeks een iets realistischer tintje mee te geven. Het is niet meer een strijd van goed versus kwaad doordat de personages meer diepgang meekrijgen. In de originele reeks werd Loomis op den duur gewoon een gestoorde zot die alle geloofwaardigheid was kwijtgeraakt. Zombie kiest er hier voor om hem als een echte geldwolf neer te zetten die over lijken gaat om geld te verdienen en dat was wel een interessante twist in het personage. Het geeft het einde waar Laurie ontdekt dat ze de zuster van Michael is nog net dat beetje extra meer doordat ze het leest in het nieuwe boek van Loomis. Het is dan wel weer een tikkeltje ongeloofwaardig dat Laurie niet door heeft dat ze de zuster van is terwijl ze in het eerste deel werd geconfronteerd met een baby foto van haar en een jonge Michael... Ach, niet alles kan perfect zijn.
Visueel ziet dit er alweer een stuk beter uit. Ik vond het gisteren bij het kijken van de film al zo raar dat de film zo onduidelijk was, ik dacht dat ik me dat wel had herinnerd in de cinema, maar de opluchting was dan ook een stuk groter toen Zombie hier met een paar erg sterke scènes afkomt. Sowieso is de toevoeging van het paard en de rest van de happy family een uitstekende kapstok voor wat bevreemdende aan op te hangen. Het ziet er dan ook vaak erg mooi uit, sommige scènes zou je zo willen inkaderen, en het geeft meteen dat beetje extra sfeer aan de film. Ik had gedacht dat ik deze keer eens een Rob Zombie film ging zien zonder zijn wettige wederhelft, Sheri Moon Zombie. In elke film die ik al van de regisseur heb gezien komt ze in voor maar vermits ze zich door de kop schiet in het eerste deel, leek het me hier nogal moeilijk om ze terug te introduceren. Wel, Zombie zou Zombie niet zijn als hij toch niet een manier had gevonden maar eerlijk gezegd ben ik er niet kwaad om want ze geeft wel wat extra flair aan de film. Sheri Moon blijft dan ook nog altijd iets ontzettend onweerstaanbaar hebben. Ik kan er niet juist mijn vinger op leggen maar ze heeft iets heerlijk trashy over zich. Ook leuk dat Malcolm McDowell wederom van de partij is als Dr. Loomis. Ik zei het daarjuist al maar de evolutie die zijn personage doormaakt is geslaagd en McDowell weet het perfect te brengen. Alleen jammer dat Scout Taylor-Compton ook nog altijd van de partij is want die slaat de bal toch wederom weer mis. Natuurlijk kan Zombie haar moeilijk vervangen want dan is er weer veel commentaar, waarschijnlijk dan ook van mijn kant, dat het niet meer de originele cast is. Langs de andere kant zijn er terug genoeg oude getrouwen van de partij waardoor dit een leuk feestje van herkenning wordt. Brad Dourif, de mooie Danielle Harris, ... Allemaal stuk voor stuk acteurs die in het origineel goed waren en hier hun kunstje nog eens overdoen.
Interessant deel in de nieuwe reeks. Het is dan ook het beste om dit als een nieuwe reeks te zien en niet het zoveelste vervolg in de Halloween cyclus want dan kom je bedrogen uit. Zombie geeft een nieuwe start en doet dat vrij goed, ben benieuwd wat het 3e deel zal worden.
3.5*
Halloween III: Season of the Witch (1982)
Alternatieve titel: Heksenjacht
...and now the earth will run with blood again!
De enige reden waarom deze Halloween zo verschrikkelijk hard wordt afgekraakt is simpelweg omdat het niet met Michael Myers is waardoor veel fans al direct 0.5 geven. Onterecht want als je Season of the Witch afzonderlijk van Myers kunt bekijken dan zul je zien dat dit nog niet zo heel slecht is.
Ik kreeg alleen al wel bijna koppijn van die verschrikkelijk irritante openingscredits. Na even op fast-forward te drukken kon de film beginnen. Het plot is eigenlijk vrij idioot. Een stuk van een steen van Stonehenge gemixt met computertechnologie en een verschrikkelijk irritant muziekje waardoor iedereen met een Silver Shamrock masker op sterft. Op sommige momenten te lachwekkend voor woorden maar toch paste het allemaal bij de film. De moorden op zich zijn niet zo indrukwekkend met uitzondering degene waar Harry Grimbridge sterft door zijn ogen uit te drukken en de bekende scène met de Kupfers voor de televisie. Normaal zou dit niet meer als 2* krijgen maar dankzij het zwartgallige einde waar uiteindelijk toch iedereen sterft die zo'n masker opheeft komt er toch nog een halfje bij. Van tijd tot tijd past dat wel eens in een horror-film.
De acteurs zitten eigenlijk op hetzelfde niveau als de rest van de film. Idioot en lachwekkend maar tegelijkertijd toch vermakelijk. Voor Tom Atkins bakt er nog het minste van. De gewone scènes lukken nog maar vanaf dat hij ietwat emotie moet tonen dan verandert hij in een man met allerlei spastische bewegingen, zie vooral de scène waar little Buddy Kupfer wordt vermoord. Dan kwam Stacey Nelkin beter over en ze ziet er ook nog niet slecht uit. Ralph Strait Buddy Kupfer senior speelt was redelijk irritant met zijn altijd blije gedoe.
Ik zeg het nogmaals, als je dit afzonderlijk bekijkt van Michael Myers dan valt het allemaal nog wel mee.
2.5*
Halloween: Resurrection (2002)
Evil finds its way home
Ik ben meer dan een jaar geleden aan de Halloween reeks begonnen. De vervolgen keek ik redelijk snel achter elkaar omdat mijn broer ze allemaal in bezit had, althans dat dacht ik want blijkbaar ontbrak dit 8e en laatste deel in de collectie. De reden was dat hij het einde hiervan verschrikkelijk vond en daarom pertinent weigerde om deze te kopen. Ik had niet zo bijster veel zin om de film te kopen want de vervolgen waren af en toe nogal slecht maar gelukkig kwam hij naar aanleiding van Halloween op televisie. En geef nu toe, wat is er beter dan een Halloween film op Halloween zelf te zien.
Eerlijk gezegd vond ik hem beter dan verwacht. Mijn broer was er ontzettend vernietigend over en ik leek hem meer te kunnen appreciëren, althans tot het einde maar daar kom ik straks aan toe. Het vorige deel was de moeite waard dankzij de terugkeer van Jamie Lee Curtis en ook dit deel leek de goede kant op te gaan, alleen legt Laurie na 7 vervolgen eindelijk dan toch eens het loodje. Een interessant uitgangspunt maar de Big Brother mentaliteit neemt de overhand. Beetje jammer want hier had misschien wel meer in gezeten. Michael blijft een cool personage en is nog altijd een groot horror-icoon maar de andere personages zijn te stereotiep om nog leuk te zijn. Hoewel, dat is niet helemaal juist. De meeste personages zijn zeker en vast stereotiep maar dat ze niet leuk zijn is niet waar. Ze zorgen allemaal wel voor een aantal vermakelijke scènes maar het is één personage dat de film de nek omdraait, Freddy. Er zijn blijkbaar nog 3 verschillende alternatieve eindes maar geen enkel verandert jammer genoeg de vervelende Busta Rhymes. Het continu 'motherfucker' geroep, de idiote bek, ... Het is allemaal erg maar dan ook erg irritant en doet dan ook serieus afbreuk aan de film. Jammer, want ik blijf erbij dat hier meer had in gezeten. Nog een klein minpunt is het feit dat we Myers te vaak te zien krijgen. In de eerste Halloween dook hij op de meest onverwachte momenten op en was hij erg angstaanjagend maar hier komt hij wederom weer teveel in beeld. Het is een probleem dat de andere vervolgen ook al kende.
Ik heb hier al eerder gezegd, Michael blijft cool. Zijn masker is weer van een even hoog niveau als in de goede films (meer contrast en niet compleet wit) maar hoewel er door verschillende acteurs gestalte aan Michael doorheen de serie wordt gegeven is hij toch uitermate herkenbaar. Een ultiem icoon dat alleen maar wordt gepasseerd door Freddy. Busta Rhymes mag voor mijn part nooit meer acteren. Wat een verschrikkelijk slechte acteur. Zo irritant en vervelend dat ik begrijp dat mijn broer vond dat hij de film niet wou hebben dankzij de rol van Rhymes. De rest van de cast vond ik eigenlijk nog niet zo vreselijk slecht. ik stel sowieso al geen al te hoge eisen bij dit soort films maar vergeleken met Rhymes mag iedereen voor mijn part een Oscar winnen. Man, ik geraak er maar niet over hoe hij Michael 'dood' in de film. Gelukkig laten ze op het einde nog even zijn ogen open flashen maar voor een keer vind ik het spijtig dat ze geen vervolg meer hebben gemaakt. Michael verdient nog 1x een deftige film (remakes niet meegerekend) Tyra Banks vonden de makers blijkbaar zelf al zo slecht dat er besloten werd om ze buiten het beeld af te maken, ze hadden groot gelijk.
De originele reeks is hiermee ten einde en ik had nog even hoop toen ik erachter kwam dat Rick Rosenthal terug het roer in handen had maar die hoop verdween snel. Het begin is het sterkste, het midden is redelijk met een paar goede kills maar het einde spreek ik liever niet over.
2.5*
Halloween: The Curse of Michael Myers (1995)
Alternatieve titel: Hall6ween
Six times the terror... Six times the fear... Six times the thrills...
De Halloween reeks leek nu compleet ten onder te gaan aan het sequelvirus, vooral dankzij het slechte deel V. Ergens wou ik met de reeks ophouden maar dankzij dit deel ga ik toch nog eens achter H20 en Resurrection (en de remake en diens vervolg) gaan.
Al vanaf de eerste Halloween vroeg ik me af wat de drijvende kracht was achter het fenomeen Michael Myers maar ik had de hoop al opgegeven om hier nog een deftige verklaring, in hoeverre dat dat mogelijk is, voor te krijgen. Uiteindelijk komt het allemaal aan het licht in The Curse of Michael Myers en ik vind het in tegenstelling tot de meesten niet zo'n slechte uitwerking. Zo vind ik het hele runenidee wel vrij interessant maar spijtig genoeg wordt dat effect tegelijkertijd wat teniet gedaan door heel de sekte er tussen te smijten inclusief de man met zijn zwarte kleren. De climax van wie dit is wordt ook niet denderend uitgewerkt. Zo zijn er nog een aantal andere zaken die op sommige momenten compleet onduidelijk zijn en na Imdb er eens op hebben nagekeken zou de producer's cut nog wel een pak beter zijn.
Michael Myers blijft nog altijd een puur horror-icoon en één dat er staat als een huis. Zijn masker ziet er weer wat beter uit dan in de andere delen en zijn kills zijn ook bruter en beter uitgewerkt. Wat zonder twijfel een pluspunt is, is dat Michael niet op de meest stompzinnige plaatsen staat ‘verstopt’ waardoor je je als kijker afvraagt waarom niemand hem ziet staan. Neen, dan is dat in dit 6e deel wel beter uitgewerkt en neigt het tegelijkertijd ook meer naar het eerste deel. Alleen het geweldige Halloween nummer had van mij wat meer in de film mogen komen. Om de een of andere reden slaagt geen enkele regisseur erin om het effect te optimaliseren door oftewel een overkill of het gewoon bijna amper te laten horen.
Donald Pleasence is terug weer de oude na zijn karikaturale periode van Halloween V. Alhoewel de film maar 6 jaar verschil heeft met zijn voorganger is Loomis toch hard verouderd, precies op het seniele af maar dat past hem juist. Zelfs dan is hij nog altijd geobsedeerd door Myers. Wel een verassing om een opeens een jonge Paul Rudd in de rol van Tommy Doyle te zien. Hier laat hij toch al zien dat hij zonder twijfel een degelijke acteur is, jammer dat hij later alleen maar in de komedie is terecht gekomen. Wie ook niet onder moet doen voor Pleasance en Rudd is de vrouwelijke hoofdrolspeelster Marianne Hagan. Qua acteerprestaties is dit allemaal toch een serieuze verbetering ten opzichte van die tieners uit Halloween 5!
Tegen mijn verwachtingen is deze Halloween uiteindelijk toch wel een ondergewaardeerd vervolg. Oké, het is niet zo goed als deel 1 maar toch heb ik al een aantal slechtere sequels gezien.
3*
Hamlet (2000)
I am thy father's spirit
Ik ben altijd wel te vinden voor een Shakespeare verfilming. Ben sowieso wel fan van het werk van de bard, maar ook de adaptaties kan ik wel smaken. Vooral omdat een aantal van mijn favoriete regisseurs (onder andere Joss Whedon en Orson Welles) ooit eens een poging hebben gedaan om zijn werk te verfilmen. Bij deze versie uit 2000 was het echter niet de regisseur, maar de cast die me de DVD deden aanschaffen.
Want geef nu toe, hier zit toch wel voor ieders wat wils tussen. Het was alleen afvragen in wat voor setting de film zich ging afspelen en net zoals met Romeo + Juliet van Baz Luhrmann wordt het in een modern jasje gegoten. Hierdoor wordt onder andere Denemarken een bedrijf genaamd Denmark Corporations en gaat het over een CEO in plaats van een koning. Hier en daar worden er ook nog een paar leuke knipoogjes gegeven zoals het faxapparaat waaruit de uitdaging van Laertes rolt de naam Osric heeft meegekregen terwijl dat eigenlijk de naam was van de boodschapper die in het originele verhaal de uitdaging van Laertes tot Hamlet brengt. Ik vond het wel tof in ieder geval en het is een meevaller dat zelfs in deze 'moderne' (ondertussen ligt de tijd van videocasettes en diskettes ook alweer achter ons) setting Michael Almereyda nog steeds gebruik maakt van de oorspronkelijke tekst. Het maakt me niet uit of het verhaal een update meekrijgt of niet, maar het is fijner als de tekst ongemoeid blijft. Al hadden Engelse ondertitels best wel gemogen in plaats van enkel Nederlandse, maar de Nederlandse DVD uitgave is sowieso erg pover.
De rol van Hamlet zelf is weggelegd voor Ethan Hawke en die doet dat goed. Ben niet zo'n enorme fan van de man, maar dit gaat hem goed af. Het is echter Kyle MacLachlan die als Claudius echt de show weet te stelen. De enige reden dat ik hier wat tegenop keek was de aanwezigheid van Julia Stiles. Ik vind haar één van de vreselijkste actrices, maar hier valt ze nog goed mee. Sowieso wel een meevaller dat ze weinig tekst heeft. Vreemdste keuze moet wel de casting van Bill Murray zijn. Kon hem in het begin weliswaar niet helemaal rijmen met Polonius, maar geleidelijk aan overtuigt hij. Goede bijrollen ook nog van Sam Shepard, Liev Schreiber en Karl Geary trouwens.
Wat me nog het meest verbaast is wat voor een onbekende film dit blijkbaar is op MovieMeter. Nog geen 30 stemmen en dit met een cast waar toch ongetwijfeld voor iedereen wel iemand interessant inzit. Vooral omdat de DVD te vinden was in de 5 voor 5 euro acties van Blokker/Bart Smit/...
3,5*
Hangover Part II, The (2011)
Bangkok has them now
Bijna exact dag op dag 2 jaar geleden zat ik in de cinema voor de eerste Hangover. De film was me toen aangeraden door een kameraad en ik wist niet wat ik moest verwachtten. Ik had geen trailers gezien, ik kende niemand van de cast en van de regisseur had ik alleen maar Old School gezien, een film die me wel redelijk was, maar in de cinema werd ik weggeblazen. The Hangover werd een geweldige komedie maar de houdbaarheid bleef wat beperkt want toen ik de film recent nog eens had teruggezien, vond ik hem al een tikkeltje minder. Ik hield mijn hart dan ook vast voor deze sequel want, hoewel ik mijn best deed om zoveel mogelijk informatie te negeren, hoorde ik meer en meer kreten zoals een herhaling van deel 1 en voorspelbaar.
En eerlijk gezegd, het klopt wel. Part II is vaak een bijna letterlijke herhaling (met hier en daar een kleine aanpassing) en er worden geen nieuwe elementen geïntroduceerd maar toch is het allemaal erg vermakelijk geworden. Dit is vooral te wijten doordat het allemaal net een tikkeltje grootser is geworden qua plot. Om Vegas te overtreffen moet je natuurlijk naar een land als Thailand en ook de situaties waar de Wolf Pack in terecht komt, zijn net dat beetje groter. Philips had nu ook niet echt een andere keus dan dit allemaal meer episch te laten verlopen en slaat daar wonderwel in. Formulegewijs is het dus allemaal hetzelfde maar o wat een geniale situaties zitten er weer tussen. Ik had niet dezelfde ervaring als toen die 2 jaar geleden, daarvoor is de grappendichtheid te laag in vergeleken met het eerste deel, maar toch weer een aantal keer hardop moeten lachen en dan ben ik sowieso al niet de type die veel luidop lacht bij een film. De vele knipogen naar het eerste deel waren trouwens ook wel geslaagd maar waar ik nog het meeste schrik voor had, was dat ze geen deftige verhaallijn hadden om te gebruiken als kapstok voor het plot. Het eerste deel had juist de kracht dat het geen situaties waren die gedwongen werden om grappig over te komen maar dat het gewoon situaties waren die effectief grappig zijn. Gelukkig wordt dat hier nog wel handig opgelost door Alan een soort wrok te laten koesteren tegenover de nieuwkomer. Eén van de handvol nieuwe ideeën maar wel één die perfect werkt. Voor de rest natuurlijk ook geweldig dat er weer een hilarische aftiteling volgt met de foto's. Het verrassingseffect was verdwenen maar verdomme, er zitten toch hilarische momenten tussen. Geen idee of het in de eerste ook zo was maar ik vond het wel goed dat we nog antwoord kregen op een paar vragen, had de film anders toch wel wat punten gekost.
De situaties waar de Stu, Alan en Phil weer in terecht komen zijn dus weer de moeite waard maar veel van de humor komt toch echt tot zijn recht door de geweldige combinatie van de drie hoofdrolspelers. De eerste Hangover was mijn eerste kennis met Zach Galifianakis maar sindsdien heb ik hem maar in weinig films kunnen waarderen (Dinner For Schmucks was tenenkrommend slecht) iaar gelukkig weet Philips perfect hoe hij hem moet uitspelen. De opmerkingen zijn weer heerlijk droog, Ed Helms wordt wel een serieus stuk verder uitgewerkt. Waar hij daarvoor wel wat problemen had te verwerken (die tand!), krijgt hij hier wel een hele hoop shitload aan problemen over zich. En dat maakt het allemaal nog des te leuker. De wakker worden in één of ander smerig hotel scène is goud waard maar de manier waarop Helms meer en meer buiten zinnen geraakt, heerlijk! De bijrol van Mike Tyson vond ik trouwens minder geslaagd. Nu had iedereen voor perfect geweest (Tiger Woods of Bill Clinton, waar zijn die eigenlijk gebleven?) maar Tyson paste simpelweg niet. Vreemd om te zien hoe Cooper, die de rol van Phill op zich neemt, eigenlijk degene is die het normaalste is. Ik zou juist het omgekeerde verwachten eigenlijk doordat hij degene is die het meest door raast over gaan feesten. Ach, dat is misschien iets voor een volgende deel. Laten we dan wel hopen dat de rol van Ken Jeong terug beperkter is want nu is hij iets te vaak een stoorzender. Leuk bijrolletje ook nog van een serieus verdikte (?) Paul Giamatti. Muziek is trouwens ook weer erg sterk maar elke film die opent met Johnny Cash heeft bij mij al een streepje voor.
Formulewerk maar wel één van een goed niveau. Mocht Philips nog besluiten om een derde deel te maken, dan lijkt me het het beste om het eens over een andere boeg te gooien want een derde keer gaat niet lukken. Part II is al wat minder dan zijn voorganger en ik vrees dat een herziening (net zoals bij deel 1) de score nog gaat doen laten zakken want zo'n uitverkochte en goedgezinde zaal heeft een positief effect natuurlijk. Er zijn weer een aantal geweldige situaties, de cast is enorm goed op elkaar ingespeeld en er kan zeker gelachen worden. Ik heb me wel geamuseerd.
4*
Hangover Part III, The (2013)
Did you know your name used to be Carlos? I think it suits you better
Ik was oprecht benieuwd naar dit derde luik in de Hangover trilogie. De eerste film was een onverwacht schot in de roos en ook de tweede film vond ik nog wel leuk. Toegegeven, een herhaling van zetten maar ik heb me indertijd wel goed geamuseerd in de cinema. Bij dit derde deel had ik wat een dubbel gevoel eerlijk gezegd. Het pluspunt was dat er afgeweken werd van de vertrouwde formule maar de meeste reviews braken de film compleet af waardoor mijn enthousiasme serieus getemperd werd.
En eerlijk gezegd, ik vond dit derde deel nog vrij leuk. Het begint natuurlijk heerlijk episch met de uitbraak van Chow maar de nieuwe aanpak vond ik wel geslaagd. Het is inderdaad geen Hangover in de zuiverste zin van het woord, een kater komt er zelfs niet aan te pas tot ergens in de eindcredits, maar de verwijzingen naar de vorige delen zijn leuk en het misdaadverhaaltje blijft genoeg boeien. Alleen een beetje jammer dat regisseur Todd Phillips er niet in zijn geheel in slaagt om de reeks echt te laten eindigen. Hij laat een aantal personages wel evolueren, deze Alan is niet meer dezelfde persoon als de Alan uit de eerste twee films, maar laat een paar plotlijnen open om toch nog een vervolg er aan te kunnen breien. Zo heeft de scène waar Alan tegen Tyler/Carlos vertelt dat hij zogezegd zijn vader is geen enkel nut tenzij ze dit later nog willen gebruiken. Deze keer ook veel meer focus op Mr. Chow en die heeft nog een aantal leuke scènes maar heeft zijn vervaldatum nu toch wel bereikt.
Geen idee wat er met Bradley Cooper scheelde maar die stond hier precies dik tegen zijn goesting. De Hangover reeks lanceerde zijn carrière voor het grote publiek maar ik kreeg de indruk dat hij zich hier zo snel mogelijk wou vanaf maken. Hij heeft nog wel een aantal leukere scènes maar het is deze keer Ed Helms die de leukere van de twee is. Justin Bartha loopt er als Doug weer voor spek en bonen bij en Zach Galifianakis doet weer hetzelfde kunstje als gewoonlijk. Als Alan is hij nog goed maar voor de rest toch een vrij beperkt acteur naar mijn gevoel. Zelfde geldt ook wat voor Ken Jeong die hier toch wel erg love it or hate it wordt. Toffe bijrol wel van John Goodman als Marshall.
Todd Philips heeft op alle mogelijke manieren geprobeerd om duidelijk te maken dat het hier mee eindigt en ik hoop voor hem en de reeks dat dat ook effectief het geval zal zijn. De minste van de drie inderdaad maar best nog wel vermakelijk, al heeft Goodman daar ook wel wat mee te maken. Deze keer dus een andere aanpak in vergelijking met de twee vorige films maar het resultaat mag er zijn.
3,5*
Hangover, The (2009)
Remember, what happens in Vegas stays in Vegas. Except for herpes. That shit'll come back with you
Gisteren, toen ik met mijn broer en een kameraad in de cinema zaten voor Scream 4, gaven ze een trailer voor The Hangover II. Dat zag er weer allemaal hilarisch uit maar ik realiseerde me toen dat het eigenlijk al van in de cinema was geleden dat ik het eerste deel nog had gezien. Toen een onverwachte topper die me heeft doen schaterlachen van plezier. We besloten gisteren dan ook om na Scream 4 deze ook nog eens op te zetten, voornamelijk als introductie op het 2e deel maar ook omdat het echt al zo lang geleden was.
Al moet ik eerlijk zijn, ik wist eigenlijk echt nog enorm veel van de film en ergens maakte dat het allemaal wat minder. The Hangover is nog altijd één van de beste komedies van de afgelopen jaren maar ik kreeg niet hetzelfde effect als toen ik in de cinema zat. De film komt nogal traag op gang, het wordt pas echt leuk wanneer de bende wakker wordt en dat Doug weg is, maar gelukkig krijgt de film vanaf dan een andere vaart. Uitstekende grappen worden afgewisseld met soms iets te lang doorgevoerd. Zo is heel de Mike Tyson scène geniaal maar duurt het allemaal iets te lang. Geen grote minpunten, verre van, maar opgeteld zorgen ze wel voor een kleine verlaging in mijn waardering. Maar dit neemt niet weg dat Todd Philips hier nog altijd een uitstekend stukje komedie voorschotelt. Vooral doordat er wordt gekozen om een coherent verhaal te vertellen met grappige gebeurtenissen en dat we geen halfbakken plot krijgen dat als kapstok dient om een aantal leuke gebeurtenissen aan te hangen. Neen, The Hangover is op dit gebied een uitschieter in het genre. Want om eerlijk te zijn, dit is echt wel een hilarische vrijgezellenavond. Grappige scènes worden afgewisseld met hilarische momenten maar dat is natuurlijk te wijten aan de meer dan uitstekende cast.
Ik weet nog dat dit mijn eerste kennismaking was met Zach Galifianakis en dat ik direct fan was. Wat een geweldig gestoord personage. De one-liners die hij verteld, de idiote opmerkingen, de stomme gelaatsuitdrukkingen, ... Geniale rol, althans dat dacht ik toen. Ondertussen ben ik Galifianakis in wat meer films tegen gekomen en moet ik eerlijk toegeven, hij begint me wat te irriteren. Zijn rol in Dinner For Schmucks heeft enorm veel kapot gemaakt maar hij speelt ook gewoon altijd dezelfde rol. Er is echt niet veel verschil tussen Alan en Ethan uit Due Date. Oké, het zijn films van dezelfde regisseur maar ik ben hem ietwat beu aan het geraken. Dat neemt gelukkig wel niet weg dat ik hem hier nog altijd enorm kan appreciëren maar The Hangover II zal denk ik het laatste zijn waarin ik hem zal kunnen waarderen, of hij moest me nog enorm verrassen natuurlijk en dat kan altijd. Bradley Cooper is tegenwoordig hot door in films zoals The A-Team en Limitless op te draven maar dat heeft hij grotendeels te wijten aan deze film. Dit was zijn doorbraak en terecht want Cooper weet vaak enorm leuk uit de hoek te komen. Vooral de conversaties tussen hem en Galifianakis zijn vaak goud waard. Ed Helms moet natuurlijk ook een vermelding krijgen. Hij lijkt niet echt bij het groepje te passen, enorm braaf en ietwat een seut, maar hij is juist degene die het hardste los gaat en dat zorgt voor een paar heerlijke paniekreacties wanneer hij ontdekt wat hij allemaal heeft uitgestoken. De mooie Heather Graham is ook wel een pluspunt maar qua bijrollen zijn er wel meer leuke types te ontdekken. De rol van Tyson is natuurlijk goud waard maar ook Ken Jeong als Mr. Chow is een erg memorabel personage.
Erg fijne film. Het plot zit goed in elkaar, de personages zijn hilarisch en de situaties waarin het trio terecht komen zijn goud waard. Alleen jammer dat het allemaal ietwat traag op gang komt en dat er hier en daar wat te lang op eenzelfde grap wordt voortgeborduurd. Ach, het zijn allemaal maar kleine foutjes op een voor de rest geweldige film. Ik kijk in ieder geval uit naar het volgende deel.
Dikke 4*
Hannah and Her Sisters (1986)
How the hell do I know why there were Nazis? I don't know how the can opener works!
Woody Allen, het blijft toch een interessant figuur. Sinds 1982 heeft hij onophoudelijk een film per jaar gerealiseerd (soms zelfs twee) en met Hannah and Her Sisters ben ik aan mijn 10e film van de neurotische regisseur gekomen. Hetgeen ik tot nu toe heb gezien is niet altijd van eenzelfde hoog niveau, maar ik laat de kans niet liggen om een nog niet geziene film van hem een kans te geven. Hannah and her Sisters draaide afgelopen vrijdag op het grote scherm in Antwerpen en ik zat mee in de volle zaal.
Wat me eerlijk gezegd verbaasde, want dit lijkt me een niet zo populaire Allen film te zijn afgaande op het aantal stemmen en de weinige berichten. Hoewel ik dus nog maar een fractie van zijn oeuvre heb gezien, ben ik er wel vrij zeker van dat dit tot één van mijn favoriete films van de regisseur zal gaan horen. Hannah and Her Sisters is Woody Allen ten voeten uit met een flinke dosis humor, heerlijke karakters en een geslaagde flow. Allen verdeelt de film op in een aantal hoofdstukjes (iets wat niet echt noodzakelijk was, maar bon) en slaagt er bovendien in het geheel zorgvuldig te balanceren tussen de verschillende liefdesperikelen. Elk personage is op een bepaalde manier interessant en je hoopt nergens dat pakweg het segment van Holly snel plaats moet maken voor dat van Lee doordat alles erg lekker in elkaar vloeit.
Vreemd genoeg eigenlijk nog maar weinig films gezien waar Allen zelf in komt opdraven. Ik zat met de impressie dat de regisseur nagenoeg altijd een rolletje voor zichzelf hield, maar blijkbaar was ik daar verkeerd in, al valt het wel op dat er vaak personages zijn die die typische Allen trekjes hebben. Soit, deze keer doet Allen zelf wel mee en kan hij zich laten gaan als een hypochonder die besluit om ergens in te gaan geloven. Het maakt hem niet uit wat en dat resulteert in een aantal erg leuke scènes. Toch mag ook de rest van de cast niet onderschat worden. Michael Caine is degelijk zoals altijd, Mia Farrow, Barbara Hershey en Dianne Wiest vertolken de titelrol met verve en Max von Sydow kan zich ook nog eens uitleven als de cynische Frederic. Geslaagde bijrollen ook nog met onder andere Carrie Fisher.
Jaja, Allen op zijn best als je het mij vraagt en het bewijs dat ik me eigenlijk eens wat met zijn ouder werk moet gaan bezig houden. Bij vlagen vlijmscherpe dialogen, heerlijke personages en geloofwaardige relatieproblemen en dat allen in een sausje van jaren '80 New York. Tof. Erg tof.
4*
Hansa Studios: By The Wall 1976-90 (2018)
Muziek en de Berlijnse muur
Het was een aangename toevalligheid: net op het moment dat ik mijn reis naar Berlijn was aan het voorbereiden, bleek Canvas met een documentaire over één van de bekendste muziekstudio's aller tijden op de proppen te komen. Niet eender welke studio zelfs, maar toch wel net degene die zich in Berlijn situeert. In Hansa zijn een aantal legendarische albums opgenomen en hoewel ik sowieso wel van plan was om een bezoekje te gaan brengen, leek me dit in ieder geval een fijne introductie te zijn.
Want als Bowie liefhebber (zijn Berlijn albums behoren weliswaar niet tot mijn favorieten, geef mij maar een Diamond Dogs of Ziggy Stardust bijvoorbeeld) is het natuurlijk een plaats die je moeilijk links kunt laten liggen als je gaat citytrippen. Het voordeel aan deze documentaire is in ieder geval al het beeld dat je van de studio krijgt. Groots in de grote jaren, nu bijna gereduceerd tot een evenementenzaal. De tand des tijds staat voor niemand stil - duidelijk ook niet voor de geïnterviewden - en toch is het jammer dat iets met zo'n allure ondertussen vergane glorie is geworden. Gelukkig is er nog genoeg materiaal beschikbaar om de oude tijden de doen herleven en in dat opzicht is er ook nog genoeg volk beschikbaar die indertijd hebben meegewerkt aan de albums. Mensen zoals Gareth Jones en Eduard Meyer zijn interessante toevoegingen en natuurlijk is het ook altijd fijn om wat muzikanten aan het woord te zien. Daardoor heeft deze documentaire wel eerder iets van een aantal aan elkaar geplakte afleveringen van bijvoorbeeld Classic Albums maar dat kan de pret niet deren.
Temeer omdat het niet altijd even voor de hand liggende groepen zijn. Zo'n groep als Einstürzende Neubauten, het is toch net iets anders dan bijvoorbeeld U2 of Marillion. Verder krijgt niet elke groep evenveel screentime en waren er voor veel groepen precies weinig afgevaardigden. Bono lijkt er maar wat tegen zijn zin te zitten en van Bowie, Iggy Pop en Nick Cave moeten we het enkel maar met archive footage doen. In het geval van Bowie is dat nog logisch, die anderen had ik wel verwacht in plaats van hun gitaristen.
3.5*
Hansel and Gretel (1983)
In 1983 was Tim Burton verbonden met Walt Disney Pictures (hij werkte mee aan onder andere The Fox and the Hound uit 1981) en hij kreeg de kans om voor Disney Channel een Halloween filmpje te maken. Hij koos voor Hansje en Grietje, maakte er een Aziatische versie van – inclusief kung-fu! – en laat zich visueel compleet gaan. Dat resulteert in een erg leuke mix van een pop die een parodie op Rod Stewart’s ‘Da Ya Think I'm Sexy?’ brengt en veel, erg veel kleur. Dit is verre van de donkere Burton die men later zou leren kennen en het suikergehalte springt van het scherm af. Zelden zo’n ‘plakkerige’ versie van het sprookje gezien maar in de handen van Burton werkt het. Ik zag de kortfilm indertijd als onderdeel van de Tim Burton expo in Gent maar Hansel and Gretel staat ondertussen ook op Youtube zag ik.
3,5*
Happy Death Day (2017)
Who takes their date to Subway? Besides, it's not like you have a footlong
Horror is één van de moeilijkste genres om nog origineel mee uit de hoek te komen. Het is ook niet altijd nodig, een film waar een stel tieners/twintigers wordt afgeslacht door een mysterieuze killer blijft het nog altijd enorm goed doen, maar zo af en toe heb je toch eens nood aan iets anders. In dat opzicht leek Happy Death Day wel een interessante zit te zijn. Ook niet meteen het meest originele uitgangspunt (Groundhog Day nam dit thema naar een hoger niveau) maar wel een enigszins verfrissende kijk.
Althans, dat was toch het vermoeden. Uiteindelijk is hetgeen dat regisseur Christopher Landon hier op het scherm toont best wel vermakelijk, maar haalt hij de film compleet onderuit wanneer er een logische verklaring gegeven moet worden. Naar het schijnt zou Landon de echte verklaring rond hoe Tree in een loop is terecht gekomen nog bewaren voor de sequel, maar ik hoop in ieder geval dat het een betere vondst gaat zijn dan dat Tombs de killer is. Een personage waar nul komma nul uitstraling in zit en de twist dat Lori zijn medeplichtige is, is al helemaal voorspelbaar. Jammer, want voor de rest zitten hier best wel leuke ideeën in. Veel knipogen naar Groundhog Day - de film refereert op een aantal momenten zelfs letterlijk naar die Bill Murray klassieker - en ik blijf altijd wel fan van dit soort timeloop dingetjes. Had dit alleen net iets explicieter qua moorden verwacht. Dat heeft vooral te maken met de PG-13 rating waardoor dit dus door iedereen ouder dan 13 jaar gezien mag worden. Belachelijk natuurlijk, dit soort films moet gewoon een R rating krijgen.
Het grote pluspunt aan Happy Death Day is echter Jessica Rothe die met de hoofdrol is gaan lopen. De meesten zullen haar nog wel herkennen van haar rol in La La Land, maar hier speelt ze met een soort van Blake Lively vibe en slaagt ze er in om een logische evolutie door te maken van teenage bitch naar een volwassen vrouw. Dat is vooral te wijten ook aan een vlotte chemie met Israel Broussard die de rol van Carter op zich neemt. Let vooral ook nog op de terugkeer van Tony Gardner. Tony wie? Gardner is geen acteur, maar is verantwoordelijk voor een aantal legendarische filmprops. Zo heeft hij het bekende masker van Scream ontworpen en is hij hier ook verantwoordelijk voor het masker van de killer. Niet zo iconisch als Ghostface uit Scream, maar best nog wel een leuk uitgevoerd idee om van het gezicht van een baby te transformeren in een masker voor een moordenaar.
Het concept van Groundhog Day is natuurlijk niet meer origineel. In de loop der jaren zijn er vele varianten op gekomen (het recente Before I Fall bijvoorbeeld, maar ook in series zoals Xena en Stargate SG1) maar dit is de eerste horror die ik gecombineerd zie met het timeloop concept. Een leuk idee, maar de PG-13 rating en de flauwe ontknoping doen de film voor een groot stuk de das om.
2.5*
Happy Death Day 2U (2019)
Alternatieve titel: Happy Death Day 2
We're scientists. We solve the problem
Ten tijde van de release van Happy Death Day schreef ik het volgende in mijn review: "Naar het schijnt zou Landon de echte verklaring rond hoe Tree in een loop is terecht gekomen nog bewaren voor de sequel." en hoewel ik de film uiteindelijk wat viel tegenvallen door een flauwe ontknoping, was ik wel blij dat een tijd geleden werd aangegeven dat de sequel er effectief ging komen. Die kreeg de ietwat flauwe titel Happy Death Day 2U mee en zowaar: we krijgen inderdaad een antwoord op hoe Tree in een loop is terecht gekomen.
En we krijgen zelfs nog meer, want deze sequel is zelfs beter dan zijn voorganger. Voor een groot stuk omdat regisseur Christopher Landon ervoor kiest om iets anders te doen met de film en qua stijl toch trouw te blijven aan hetgeen hij in de vorige film neerzette. Happy Death Day was sowieso geen horrorfilm pur sang maar in dit tweede deel wordt wel helemaal de kaart van de humor getrokken. Dat resulteert in een erg vermakelijk filmpje waarbij Tree opnieuw tegen wil en dank in de timeloop terecht komt en we eigenlijk meer een science-fiction verhaal krijgen waarbij de moordenaar gereduceerd wordt tot een bijrol. Verwacht je dus aan parallelle werelden en dergelijke en halverwege de credits wordt al een steentje gegooid voor een eventuele derde deel. Als Landon opnieuw zo trouw aan zijn stijl blijft en tegelijkertijd toch met verschillende genres weet te spelen, dan mag dat deel er zeker komen!
Want waar de eerste film duidelijk geïnspireerd was door Groundhog Day, is hier Back to the Future II de bron van inspiratie. De film bevat sowieso een aantal knipogen naar die franchise (Biff's Tree Removal!), maar het grootste pluspunt is toch ongetwijfeld de cast. Jessica Rothe is en blijft geweldig als Tree die enorm chagrijnig is dat ze telkens dezelfde dag moet herbeleven, de chemie met Israel Broussard (Carter) blijft even geslaagd als in de voorganger en de meer uitgebreide rollen van onder andere Phi Vu (Ryan) geven de film wat extra glans. Sowieso wel fijn hoe de film (en de personages) met de vorige film omgaan. Die recap van wat er voorheen is gebeurd, Tree die enorm gefrustreerd rondloopt, ... Tof ook dat de volledige cast terugkeert, dat zie je toch ook niet al te vaak bij dit soort films.
Voor degene die verward zijn geraakt met de timelines en parallelle werelden, op de Blu-Ray staat nog een leuke extra waar alles uit de film in een paar minuten op een rijtje wordt gezet. Erg fijne sequel in ieder geval, al loopt er hier en daar nog steeds wel iets mis. Zo is de humor niet altijd geslaagd (zeker de scène met een 'blinde' Danielle is slecht) maar een erg leuk tussendoortje. Laat dat derde deel dus maar komen!
3.5*
Happy-Go-Nutty (1944)
De tweede short waarin het personage Screwy Squirrel wordt in bovengehaald. Moet zeggen dat de eerste (Screwball Squirrel, ook uit 1944), me niet helemaal kon bekoren en het was afwachten wat dit ging brengen. Wel, in ieder geval meer van hetzelfde. Een enorm chaotische en energieke eekhoorn die wordt achtervolgd door een matte hond. Hier en daar wel een paar leuke ideeën, maar ook hier komt niet alles even goed tot zijn recht. Zeker wanneer Avery dezelfde joke met een tweelingbroer lijkt te gaan bovenhalen (gelukkig dumpt Meathead die al snel in de vuilbak) en dat is zonde. Vermakelijke zonde weliswaar, maar het blijft jammer.
3.5*
Happytime Murders, The (2018)
I never knocked a guy out with his own balls before
Ik ben best een grote fan van de Muppets. Niet elke film die rond Kermit en zijn vrienden wordt gemaakt is weliswaar even goed (*kuch* Muppets Most Wanted *kuch*) maar er zit altijd wel iets in dat me intrigeert. De Muppets zijn vooral ook een merk geworden waar - zeker sinds de dood van Jim Henson - elke beslissing onder de loep wordt genomen om geen imagoschade te berokkenen. Groot was dan ook de verbazing toen daar ineens The Happytime Murders was.
Een soort van Who Framed Roger Rabbit variant waarin poppen onder echte mensen leven en het daarbij niet gemakkelijk hebben wanneer blijkt dat iemand het op hen gemunt heeft. Vandaag de dag zijn de rechten rond de creaties van Jim Henson nogal verspreid geraakt, maar het werd al snel duidelijk dat dit niet in de lijn lag van hetgeen die verwachten aangezien de makers van The Happytime Murders al meteen aangeklaagd werden voor de tagline "No sesame. All street." door Sesame Workshop. Begrijpelijk, maar wat het allemaal nog vreemder maakt is dat dit eigenlijk geregisseerd is door niemand minder dan Brian Henson, de zoon van Jim en ook verantwoordelijk voor een aantal Muppets films waaronder The Muppet Christmas Carol. Henson pleegt hier spreekwoordelijk een vadermoord en het had dan ook zoveel interessanter geweest als hij dat via een geweldige film had gedaan. Nu krijg je de typische zoektocht naar wie de mysterieuze moordenaar is van een groepje aan lager wal geraakte sterren en natuurlijk moet er nog een samenwerking tussen mens en pop bijgehaald worden.
Een niet al te bijster origineel plot dus en voor een komedie wordt er ook weinig gelachen. Een aantal ideeën zijn echter wel leuk en het is vooral de manier waarop dit tot stand is gekomen waarmee de film nog wat weet te scoren. Weinig CGI en veel puppeteer work in ieder geval zoals dat in de gloriedagen van de Muppets ook het geval was. Het is een stijl die je weliswaar moet liggen, maar het is één van de weinige dingen die hier echt over de gehele lijn werkt. Het grote probleem is echter dat je die herkenbaarheid bij de personages mist. In Phil Philips is nog de meeste moeite gestoken, maar de overige poppen stellen weinig voor. Dan maar hopen dat er bij de mensen wat meer te beleven valt en daar probeert Melissa McCarthy de show te stelen. Niet meteen één van mijn favoriete komische actrices en hier weet ze ook niet altijd even goed te overtuigen. Eigenlijk oogt ze gewoon wat te braaf voor het ietwat geschifte personage dat ze zou moeten spelen.
Geen idee wat Brian Henson heeft bezield om opeens nu met de traditie van zijn vader te breken, maar hij zal er wel zijn redenen voor gehad hebben. Het resultaat is echter maar zozo en het is eigenlijk vooral in het poppensegment dat de film zijn punten weet te scoren. Bill Barretta is geweldig als de cynische Phil Philips en het puppeteer werkt blijft indrukwekkend. Benieuwd wat de volgende film van Henson gaat zijn.
3*
Hard Day's Night, A (1964)
What a clean old man!
Volgens de statistieken op de site was het 4 jaar geleden dat A Hard Day's Night nog eens op Vlaamse televisie was vertoond dus was mijn eerste kennismaking met The Beatles ook van die periode. Ik weet nog dat ik toen niet bijzonder veel aan de film vond en dat de humor me eigenlijk compleet niet boeide. Waarom al die muziek erin zat, dat wist ik ook al niet. Maar dat gat in mijn cultuur werd in de loop der jaren gevuld en ik leerde de Beatles kennen en het was directe liefde. Vanaf die tijd ben ik altijd al eens van plan geweest om de film terug te zien maar ik kon hem nergens vinden, tot hij opeens op de BBC werd vertoond. Opgenomen en gisteren maar eens gekeken.
En eerlijk gezegd, A Hard Day's Night is een erg leuke film maar het wordt toch nergens zo goed als Help! Het grootste gebrek is voornamelijk het ontbreken van een plot. Waar ik met Help! het gevoel had dat er effectief was nagedacht over een plot, althans toch in de mate van het mogelijke, maar hier werd het allemaal iets te lang gemaakt. Natuurlijk is er wel weer die typische Beatles humor die voornamelijk in de dialogen vaak tot zijn recht komt. In hun interviews voor de pers hadden de vier vaak al erg gevatte antwoorden en dat is hier niet anders. Hilarische opmerkingen worden afgewisseld met al even droge situaties en hiermee wordt de film toch nog serieus vermakelijk. Ook de toevoeging van de (enige) verhaallijn met de grootvader van Paul was grotendeels geslaagd. En als Beatles fan, is de muziek natuurlijk ook erg fijn. Velen vinden de latere albums het beste wat ze ooit hebben gemaakt maar dat geldt niet voor mij. Albums zoals Revolver en Rubber Soul zijn wel leuk maar ik betrap me er toch vaak op dat ik albums zoals A Hard Day's Night, Help!, Beatles for Sale, ... het meeste draai. In dat opzicht is de muziek dan ook een groot pluspunt voor mij. Erg aanstekelijke nummers en gecombineerd met de filmbeelden, zorgt het er allemaal voor dat de film voorbij vliegt.
Cast is natuurlijk ook geweldig. Het is me al meerdere keren opgevallen (o.a. ook in, weeral, Help!) dat de Beatles wel degelijk kunnen acteren. Het zijn geen houten planken zonder enige vorm van charisma of het acteertalent van een natte dweil maar stuk voor stuk komen ze erg spontaan over. Het geeft de film toch net weer dat beetje extra doordat de speelsheid er vanaf spat, zonder echt geforceerd over te komen. Het is alleen jammer dat het dikke Liverpool accent er zo vaak doorkomt. Op zich begrijp ik het wel, ik heb zelf ook een redelijk dik Antwerps accent en weet hoe ongemakkelijk het is als je opeens 'net' moet gaan praten, maar zonder ondertiteling is dit soms echt enorm moeilijk te verstaan. Ik deed dit voornamelijk voor The Beatles maar er is nog een vijfde acteur die erg vaak een glimlach op mijn lippen wist te brengen en dat was natuurlijk Wilfrid Brambell die de rol van Paul's grootvader op zich neemt. Geweldig droge acteur die eenzelfde sfeer als de Beatles zelf weet uit te stralen. De vele cynische opmerkingen, de scène dat hij met Ringo in het politiebureau zit, ... Geweldig allemaal.
Minste film die ik tot nu toe heb gezien van The Fabulous Four maar nog altijd wel ontzettend leuk. Het gebrek aan het verhaal is het grootste minpunt maar de muziek, de spontane Beatles en de geweldige Brambell maken ontzettend veel goed. Alleen het zwart-wit kwam niet echt tot zijn recht had ik de indruk, dan zie ik ze liever in kleur optreden.
Dikke 3.5*
Hard Target (1993)
Why do you want me to trust you with my eyes closed?
Ik had daarjuist zin in een John Woo film, maar kwam tot de conclusie dat ik enkel zijn twee Once a Thief films nog heb liggen. Allebei met Engelse audio en aangezien ik niet zeker was wat de originele audio hoort te zijn, besloot ik toch maar naar iets anders op zoek te gaan. Ik bleef hangen bij mijn Van Damme voorraad en pikte op goed geluk Hard Target uit. Aangenaam verrast dus dat dit ook van John Woo bleek te zijn.
Ik ben vooral bekend met Woo's oude Hongkong werk (heb wel wat van zijn Amerikaanse periode gezien, maar praktisch allemaal ettelijke jaren geleden voordat ik enig idee was wie John Woo was) waardoor ik wel nieuwsgierig was naar hoe hij zijn stijl ging brengen in Amerika. En dat leek precies vrij goed te lukken. De introductie van Boudreaux is heerlijk fout, die soundtrack maakt het helemaal af, maar voor de rest kabbelt de film maar wat voort. Het duurt te lang eer de film eigenlijk echt aan zijn essentie komt en de bad-guys mankeren daarbovenop nog eens enige vorm van uitstraling. Komt voornamelijk doordat er teveel jagers zijn waardoor die gedegradeerd worden door niet noemenswaardige bijrollen. Het tweede deel van die film is gelukkig wel één en al actie waarin Woo weer zijn goesting kan doen. Veel overdreven shoot-outs, ontploffingen, slow motion en duiven natuurlijk, maar het voelt allemaal eerlijk gezegd nogal ongeïnspireerd aan. Alsof Woo het gevoel had dat hij niet veel moeite moest doen om het Amerikaanse publiek in te pakken.
Het nektapijt van Van Damme is trouwens al reden genoeg om de film eens gezien te hebben. Ik ben de laatste tijd me eens wat meer aan het interesseren in zijn werk en Hard Target behoort wel tot één van zijn betere prestaties. Een goed acteur zal het nooit worden, maar hij slaagt erin om dit soort rollen goed neer te zetten. Al moet je daar niet veel meer voor doen dan een handvol leuke one-liners op een goede manier te brengen. Iets waar Lance Henriksen wel in faalt. De karakterkop voor een bad-guy is aanwezig, maar Henriksen mankeert de uitstraling om dreigend over te komen. Dat zit gelukkig wel in mindere mate goed bij Arnold Vosloo. De vrouwelijke touch in de vorm van Yancy Butler is een pak minder geslaagd. Mooie ogen, dat wel, maar acteren komt er niet aan te pas.
Beter dan Hark Tsui's debuut in Amerika, maar net zoals bij Tsui ben ik tot nu toe meer gecharmeerd door het Chinese werk. Het schijnt dat Woo een compleet andere film voor ogen had (een twee uur durende versie die zich meer concentreerde op Fouchon), maar dat van Damme zich met de editing heeft bemoeid onder het argument dat de kijkers voor Van Damme kwamen en niet voor Henriksen. Ik had het origineel wel eens willen zien.
2.5*
Hardcore Henry (2015)
Alternatieve titel: Хардкор
Like my father always said, a grenade a day keeps the enemy at bay
Ik ben altijd wel te vinden voor een lompe actiefilm en hoewel ik eigenlijk naar iets op zoek was met Dolph Lundgren, kwam ik opeens op deze Hardcore Henry uit. Nog nooit van gehoord, maar de aanwezigheid van onder andere Sharlto Copley, Haley Bennett en Tim Roth beloofde een interessante film te geven. Verder me weinig ingelezen waarover dit eigenlijk ging en de eerste minuten waren op zijn minst verbazingwekkend aangezien dit volledig in first person view is geschoten.
Het lijkt dan ook alsof je naar een up to date gebracht versie van games zoals Duke Nukem of eender welke andere first person shooter zit te kijken en dat is een gimmick die bewonderenswaardig de volledige speelduur blijft werken. Had het verwacht dat ik dit na een halfuurtje ging beu zijn maar dat was dus niet het geval. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat het gezelschap waarmee ik de film keek het allemaal net iets minder kon waarderen. Tof ideetje dus en dan is het vooral hopen dat dit een lekker over the top filmpje wordt maar daar blijf je een beetje op je honger wachten. Hier en daar wel eens een leuk momentje, maar algemeen gezien kabbelt dit verder zonder echt interessant te worden. Dat ligt vooral aan het feit dat regisseur Ilya Naishuller het nodig vind om toch ietwat uitdieping in de film te brengen. Het plot met Akan is echter compleet overbodig en de film is op zijn best met knipoogjes naar games zoals telefoontjes krijgen met een nieuwe opdracht of dat je naar een bepaald punt op een kaart moet wandelen.
Rol van Tim Roth is in ieder geval compleet te verwaarlozen, daar moet je Hardcore Henry echt niet voor gaan zien. Sharlto Copley, die de film voor een stuk ook mee produceerde, heeft in ieder geval de meeste fun gehad aan de film. Veel verschillende kleine rolletjes waar hij zich lekker mag uitleven, het is één van de leukste dingen aan de film. Haley Bennett is ook nog leuk als Estelle en dan blijft uiteindelijk nog Danila Kozlovsky over als noemenswaardige naam. Ietwat vreemde rol (en dito personage) maar de invulling van de Rus had toch ook iets beter gemogen. Dit soort personages moet van het scherm schmieren en hoewel Akan over de nodige telekinetische krachten bezit, komt hij toch nooit echt tot zijn recht. Vreemde soundtrack trouwens. Had nooit verwacht een nummer van onder andere The Stranglers en van Queen in deze film te horen.
Vooral een gimmick eigenlijk en het probleem daarbij is dat zo'n dingen niet automatisch voor een goede film zorgen. Interessant om eens gezien te hebben in ieder geval, maar een eventuele sequel (waar in de eindcredits nog naar wordt gehint) hoeft voor mij niet. Voor de meeste mensen blijkbaar want tot op vandaag de dag is er nog geen sprake van een vervolg.
2*
Harder They Fall, The (1956)
Toro Moreno
The Harder They Fall is een lekker rauwe, alternatieve boksfilm vooral doordat eigenlijk heel het bokscirquit in slecht daglicht wordt gesteld.
De gevechten zijn mooi in beeld gebracht en ook het verhaal blijft de gehele speelduur boeien maar vooral Bogart is hierin weer magistraal. Ik moet dringend eens wat meer van zijn werk gaan bekijken alleen spijtig dat hij zo jong is gestorven. Wat wel jammer is, is dat er weinig snijdende opmerkingen in voorkomen die Bogart toch wel kenmerken zoals in Casablanca of Key Largo.
Vanaf dat ik Mike Lane zag spelen als Moreno moest ik eigenlijk meteen denken aan die gigantische boom van een acteur uit Carnera: The Walking Mountain (2008). Daarjuist even naar de trivia aan het kijken van The Harder They Fall en dan blijkt dat deze film eigenlijk op de carrière van Carnera is gebaseerd. Had ik niet verwacht.
4*
Harold & Kumar Go to White Castle (2004)
Alternatieve titel: Harold & Kumar Get the Munchies
This is either a really smart move or by far the stupidest thing that we have ever tried
Zo'n kleine week geleden het derde deel van de Harold & Kumar saga gezien met een kameraad en toen bleek dat ik alleen nog maar het tweede deel had gezien. Het eerste deel had hij wel ooit gezien maar dat was al erg lang geleden waardoor we afspraken om één van de volgende dagen de twee andere films eens op te zetten. Gisteren dan maar aan deel 1 begonnen.
En ik moet zeggen, ik had er toch net dat tikkeltje meer van verwacht. Het hele idee van twee stoners die ten koste van alles hun boefkick willen bevredigen is op zich wel erg leuk maar het duurde mij iets te lang eer de film echt over the top begint te geraken. Ik heb de indruk dat ze hier hun draai nog wat moesten vinden maar dat gebeurt halverwege gelukkig wel. De twee komen in de meest bizarre situaties terecht (de cheetah was jammer genoeg redelijk slecht gemaakt maar was wel geniaal) de film is dan op zich ook een leuke zit. Sowieso zijn Harold & Kumar eigenlijk erg leuke personages maar de kracht zit hem hier ook in de randpersonages die misschien niet altijd veel screentime krijgen maar er vaak genoeg knal opzitten. Ergens is het dan ook jammer dat sommige stukken zo abrupt worden afgesloten, ik had gerust nog wel wat meer van Freakshow willen zien, maar op zich moet er ooit een einde aan komen natuurlijk. Het is vreemd eigenlijk want langs de ene kant zijn de personages zo stereotiep maar langs de andere kant zijn ze ook erg herkenbaar.
Fijn ook dat Neil Patrick Harris hier weer in tevoorschijn komt. Het gerucht gaat dat hij door deze rol zijn rol van Barney Stinson te danken heeft en dat kan wel eens kloppen want het personage NPH lijkt hier best wel op. In ieder geval is hij hier (net zoals in het 2e en 3e deel) erg goed op dreef. Ook John Cho en Kal Penn zijn hier een erg heerlijke combinatie. Ze hadden nog nooit eerder met elkaar samen gespeeld maar het bleek een perfecte combinatie te zijn. Ook qua bijrollen is hier wel wat te beleven maar over het algemeen blijft dit toch allemaal net iets te braaf. Ik blijf de indruk hebben dat de volgende delen meer gestoorder wordt. De korte speelduur is hier trouwens ideaal want dit soort films blijft toch het beste wanneer er maar een kleine 90 minuten gevuld wordt.
Geslaagde stonerfilm maar de volgende delen, althans toch sowieso deel 3, zijn beter. Penn en Cho zijn perfect op elkaar ingespeeld en Neil Patrick Harris is een leuke toevoeging maar de film komt pas halverwege echt op gang en dat is toch zonde.
3.5*
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 (2010)
Alternatieve titel: The Deathly Hallows
Together, they make the Deathly Hallows. Together, they make one master of death
Het is ondertussen een traditie geworden om met mijn moeder de nieuwe Harry Potter in de cinema gaan zien. Vroeger deden we het wel meer want ik herinner me de eerste 2 Harry Potters op groot scherm maar sindsdien werd het om de één of andere reden niet meer gedaan. Was het vanwege te weinig tijd of iets dergelijks? Geen idee maar een dik anderhalf jaar geleden zaten we in de zaal bij The Half-Blood Prince en een zondag was het tijd voor het eerste deel van de grande finale.
Ik ben vroeger altijd een fervent lezer geweest van de Harry Potter boeken. Ik begon met lezen toen de eerste 4 gepubliceerd waren en het toeval wou dat ik altijd (ongeveer) dezelfde leeftijd als Harry had toen de volgende delen uitkwamen. De laatste 3 delen genieten dan ook mijn voorkeur doordat het allemaal veel volwassener aanvoelt dan de kinderboeken die deel 1 & 2 waren en de gelijknamige familiefilms. Neen, dan is het hier allemaal wel een serieus stuk duisterder. En dat vertaalt zich dan natuurlijk perfect naar de film zelf. The Deathly Hallows is vooral een stuk donkerder ten opzichte van de andere films. Dit zorgt automatisch wel voor een aantal erg sterke scènes. De openingsscène is al van een erg hoog niveau maar ook de martelscène (met een geniale rol van Helena Bonham Carter) is al even uitstekend en krijgt nog net dat extraatje door de erg donkere sfeer. Maar het is niet één en al duister dat de klok slaagt want ook zijn er hier en daar een paar erg mooie scènes te zien. Het hoogtepunt is toch zonder twijfel het verhaal van de Deathly Hallows zelf dat door Hermelien wordt verteld. Op zich is het niet zo bijster speciaal maar het was een originele vondst en het zag er ook erg mooi uit.
Ik probeer de films altijd afzonderlijk van de boeken te zien. Het zijn en blijven 2 verschillende mediums maar toch kan ik het af en toe niet laten om te denken "Mmh, dat hadden ze beter kunnen doen" of "Hé, dat zat niet in het boek". Gelukkig zijn de aanpassingen niet zo ingrijpend, toch niet voor mij, dat ze heel de film verkloten. In The Half-Blood Prince stoorde ik me af en toe aan een aantal toevoegingen (o.a. Dementors die kunnen vliegen) maar hier weet Yates er weer een ontzettend mooi geheel van te maken. Ik heb eigenlijk nooit al die heisa rondom hem begrepen want voor mijn part mag hij tot één van de beste regisseurs voor de Harry Potter reeks genoemd worden. Het is niet simpel om de verhaallijn van Rowling, waar de afgelopen jaren wat in geknipt is, tot een mooi geheel te brengen maar Yates zet hier al zeker en vast een mooie eerste stap. Reken daar dan nog eens bij dat hij een wondermooie scène in de film steekt, ik kreeg echt rillingen van de dansscène tussen Harry en Hermelien, en je hebt een meer dan uitstekende film. Het is de eerste keer dat een Harry Potter boek in 2 delen wordt gesplitst (al hadden ze het voor mijn part wel eerder mogen doen) maar ze weten wel op een goed moment te stoppen. Het boek kent nu niet echt een climax in het midden maar daar wordt wederom een leuke scène aan toegevoegd, Voldemort die de toverstok heeft te pakken, waardoor ik zin krijg om het 2e deel ook ineens te zien. Yates weet het ook allemaal goed te doseren want de film zelf kent zijn climax en de personages hebben nu even een rustpauze waardoor je niet het gevoel hebt dat het abrupt stopt maar dat je nog altijd wel wilt voort zien. Ik begrijp trouwens echt niet waar al die commotie over het lange middenstuk vandaan komt. De film duurt een dikke 2 uur, wat nu niet zo extreem lang is, maar verveelt ook werkelijk geen enkele moment. De commentaar dat men te lang in de bossen zit slaagt in mijn opzicht echt werkelijk nergens op. De film kent ook weer die leuke humor die in de vorige delen al op de loer lag maar precies nooit boven kwam. Vooral Ron en de gebroertjes Wemel kwamen leuk uit de hoek.
The Deathly Hallows wordt gedragen door de 3 hoofdrolspelers. Ik had het niet gedacht maar ze weten de zware last te torsen. Ik had een tijd geleden nog wat fragmenten gezien van de eerste film en je kunt je eigenlijk onmogelijk voorstellen dat dezelfde acteurs zijn. Radcliffe is altijd de mindere van het trip geweest. Om de één of andere reden is hij niet zo hard geëvolueerd als de rest maar dat neemt niet weg dat hij het nog altijd wel erg goed doet. Volgens mij is dit dan toch zijn beste rol tot nu toe. Hetzelfde geldt trouwens voor Emma Watson en Rupert Grint maar die zijn nog net dat tikkeltje beter. De chemie tussen de 3 is om je vingers van af te likken en echt werkelijk elke scène wordt nagenoeg perfect gespeeld. Het absolute hoogtepunt van de film, en voor mijn part heel Radcliffes carrière, blijft de dansscène tussen hem en Watson. Ik weet dat ik ze daarjuist al aanhaalde maar die kleine scène tussen beide, die dan ook nog eens ondersteund wordt door een geweldig nummer van Nick Cave, is voor mijn part goud waard. De Harry Potter reeks heeft altijd al een geweldige cast gehad qua bijrollen. Het deed me dan ook plezier om de geweldige Bill Nighy, die niets meer fout kan doen sinds The Boat that Rocked, in een rol te zien. Blijft toch een geweldige acteur. Het is alleen jammer dat de bijrollen niet echt veel speelruimte krijgen. De aandacht gaat vooral naar Radcliffe, Watson en Grint maar toch weten er veel acteurs hun stempel te drukken op de paar scènes die ze hebben. Zo vond ik Helena Bonham Carter in de vorige delen al geniaal en doet ze het hier nog eventjes lichtjes over. Ze is een fantastische actrice waar ik toch dringend eens wat meer van moet zien.
Uiteindelijk is deze aanloop naar de finale een meer dan uitstekend deel in de Harry Potter reeks. Visueel ziet het er prachtig uit, het verhaal loopt vlot en kent een aantal fantastische scènes. Qua acteurs is het ook weer van hetzelfde niveau en Radcliffe weet zich zelfs te overtreffen. In juli er toch ook werk van maken om het volgende deeltje in de cinema te zien. Ik ben benieuwd.
4.5*
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 (2011)
Alternatieve titel: Harry Potter en de Relieken van de Dood: Deel 2
I never wanted any of you to die for me
De nieuwe Harry Potter was altijd wel iets om naar uit te kijken. De latere delen ben ik terug in de cinema beginnen kijken en daar ging deze natuurlijk geen uitzondering op zijn. De keuze om hem nu pas op het grote scherm te zien was bewust want ik zit liever wat in een rustige zaal en mijn broer was nog volop bezig met alle films eens een keer gezien te hebben om zo de laatste met ons mee te kunnen pikken. Gisteren was het dan eindelijk zo ver: in een redelijk volle zaal en zonder een vervelende 3D bril zaten we klaar om nog eens voor een laatste keer ondergedompeld te worden in de wondere wereld van Harry Potter.7
De boeken had ik allemaal al meerdere keren gelezen dus qua verhaal was er geen verrassing te bespeuren maar toch was ik hier ontzettend benieuwd naar geworden. Voornamelijk omdat deel 5, 6 en 7 van de boeken mijn favoriete delen zijn doordat het hier allemaal veel duisterder en volwassener wordt dan de kinderboeken (en films) die de eerste delen zijn. Het tweede deel van The Deathly Hallows is hier dan ook een uitstekend voorbeeld van want de magische, vrolijke toversfeer van vroeger is nergens meer te bekennen. Het is allemaal veel grauwer en grimmiger geworden en daar ben ik eerlijk gezegd wel blij om want dit maakt de films veel interessanter. In dit opzicht is The Deathly Hallows 7.2 natuurlijk een perfecte afsluiter want waar Yates met het eerste deel een mooie climax opbouwde, breekt hier werkelijk alle hel los. Niet moeilijk ook want door de keuze te maken om de film in twee te splitsen kan er praktisch vanaf het begin aan de climax gewerkt worden. Uiteindelijk mondt het allemaal uit in één grote oorlog en het wordt heerlijk episch in beeld gebracht. Visueel is dit dan ook een film geworden om je duimen en vingers van af te likken.
Hoewel ik de boeken vroeger meerdere keren heb gelezen, probeerde ik altijd de films afzonderlijk te beleven. Ik probeerde me zo min mogelijk te storen aan veranderingen met het idee dat alles wel op zijn plooi zou vallen in het laatste deel. Yates levert hier dan ook uitstekend werk om een verhaallijn waar vier verschillende regisseurs hun ding mee hebben gedaan tot een mooi geheel te brengen. Van de grote verhaallijn is gelukkig nooit al teveel afgeweken waardoor de prachtige climax met Sneep perfect tot zijn recht komt. Rickman was trouwens één van de weinigen buiten Rowling zelf die meer wist over het verleden van Sneep doordat Rowling vond dat hij dat nodig had om het personage echt tot recht te kunnen brengen. Wel, het heeft zeker en vast geloond want het wordt allemaal echt prachtig in beeld gebracht. Maar eigenlijk zit heel de film echt bomvol met mooie scènes en wordt de sfeer van de boeken echt uitstekend benaderd. Zelfs de fameuze epiloog komt hier een stuk beter tot zijn recht dan toen ik de eerste keer het boek las. Toen had ik echt het gevoel dat het allemaal er wat met de haren was bijgetrokken (je krijgt ook opeens zoveel verwijzingen naar andere personages) maar dit past werkelijk perfect. Yates wist in de voorgaande delen altijd al een mooie dosis te brengen tussen de elementen die de Harry Potter reeks maken tot wat het is geworden en slabakt daar nu vast en zeker niet in. Voornamelijk doordat hij hier eigenlijk helemaal kan los gaan doordat de belangrijke lijnen toch al in de voorgaande films zijn vastgelegd, hij moet er alleen maar voor zorgen om het tot een goed einde te brengen en dat lukt hem met vlag en wimpel. Het wordt dan ook allemaal erg ontroerend en tegelijkertijd zo heerlijk episch gebracht dat het een erg genietbaar schouwspel is. Ik ben er trouwens wel niet slechtgezind om dat ze heel het stuk met de jeugd van Perkamentus en zijn relatie met Grindelwald er niet hebben ingestoken. Het is een enorm boeiend stuk maar het zou hier misplaats zijn geweest. Of ze moesten de film nog een stuk langer maken maar vermits zo zoveel commentaar hebben gekregen dat het tovenaarstrio zo lang in de bossen zit in deel 1 van The Deathly Hallows lijkt dit me de beste keus.
Onvoorstelbaar eigenlijk hoe hard de drie hoofdrollen zijn gegroeid sinds de eerste Harry Potter film. Rupert Grint en Emma Watson maakten al een paar films geleden wat sprongen maar Daniel Radcliffe heeft hun dan toch uiteindelijk ingehaald. Het jongetje uit de vroegere films is nu compleet verdwenen en waar Radcliffe daarvoor de minste van het trio was, is er nu geen onderscheid meer te maken. Radcliffe speelt ontzettend overtuigend en in combinatie met Grint en Watson spat de chemie er weer eens voor de zoveelste keer vanaf. Ofwel moet er iemand een enorm goed oog in hebben gehad ofwel is er heel veel chance mee gemoeid maar ik had nooit gedacht dat de drie kindjes uit de eerste film zich gingen ontpoppen tot zo'n uitstekende acteurs. In de eerdere films leken ze precies een heel blik vol steengoede Britse acteurs te hebben opengetrokken om het niveau van het trio wat omhoog te krikken en het is dan ook erg fijn om te zien dat deze film praktisch een reünie (de scène waar Sirius, James, Lily en Remus tevoorschijn komen!) is geworden van al die grote namen. Toch zijn er een aantal die er echt met kop en schouder boven uitsteken en één daarvan is toch zonder twijfel Alan Rickman die de rol van Sneep op zich neemt. Rickman is zo geniaal in het vertolken dat het lijkt alsof je niet naar een acteur zit te kijken. Het altijd emotieloze gezicht, de breakdown wanneer hij Lily vindt en natuurlijk het 'You have your mother's eyes' wanneer hij sterft. Prachtige scène en uitmuntend neergezet door Rickman. Ook Ralph Fiennes zet hier misschien wel één van de ultieme bad-guys neer en doet dat met verve. Maar eigenlijk zitten hier zoveel uitstekende acteurs in dat het allemaal teveel wordt om op te noemen.
Toch wel een einde van een tijdperk en ik had het niet gedacht maar ik heb hetzelfde gevoel als toen de boeken uitkwamen, het gevoel dat het jammer is dat er niets nieuws van Harry Potter is om naar uit te kijken. In elk opzicht is de film geslaagd want het is een visueel spektakel geworden, qua verhaal een perfecte afsluiter en op gebied van de cast zit iedereen op een erg hoog niveau. Toch jammer dat het gedaan is.
Dikke 4.5*
Harry Potter and the Goblet of Fire (2005)
Alternatieve titel: Harry Potter en de Vuurbeker
Dark and difficult times lie ahead
Ik was gisteravond bij het zappen nog even blijven hangen bij het programma Banana Split waar ze Piet Huysentruyt in het zetten, iets wat nooit slecht is. Toen dat gedaan was begon deze 4e Harry Potter film. Nu heb ik heel de reeks al wel eens gezien maar van deze kon ik me bijster weinig herinneren. Hoewel het niet de bedoeling was, ben ik toch nog blijven hangen.
Ik was wel blij dat ik de DVD had want de reclame die ze tussen zo'n film smijten is verschrikkelijk irritant. Onderbrekingen op de slechtste momenten, reclame die een hoek van het beeld vult terwijl de film nog bezig is... Ik neem tegenwoordig alles op zodat ik de reclame kan doorspoelen en daar is dus een gegronde reden voor. Soit, genoeg gezaagd over de irritatie betreffende VT4. De Harry Potter boeken heb ik al meerdere keren gelezen (de één al wat meer dan de andere) maar verleden jaar heb ik toch eens heel de reeks achter elkaar gelezen. De Vuurbeker behoort niet echt tot één van mijn favoriete delen, het is soms iets te langdradig, maar Newell weet er wel een uitstekende film van te maken. Er zijn ontzettend veel stukken uit geknipt, tot een redelijk groot ongenoegen want sommige fragmenten had ik wel verfilmd willen zien, maar het maakt toch nog een redelijk coherent geheel. Langs de andere kant kan ik dat moeilijk beoordelen want ik weet hoe het verhaal verder gaat. De actie volgt elkander erg snel op waardoor The Goblet of Fire met zijn speelduur van een dikke 2 uur als een sneltrein voorbij vliegt. Veel daarvan is natuurlijk te wijten aan de erg sterke CGI. De film is er mee volgestopt, maar het ziet er wel allemaal erg mooi uit en adembenemend uit. De film ademt dan ook de Potter sfeer uit doordat er op de achtergrond nog altijd genoeg is te beleven. Een minpunt dat ik had bij The Half-Blood Prince (de laatst geziene HP voor deze) was dat de magie wat verdween doordat er geen schilderijen bewogen en dergelijke maar daar is hier niets van op te merken. Alleen jammer dat we zo weinig Zwerkbal te zien krijgen, het WK had gerust wat meer tijd in beslag mogen nemen maar langs de andere kant is het Toverschool Toernooi belangrijker. Viel me wel op dat de humor hier wel was geslaagd. Ik kan me het niet meer goed herinneren maar ik wist niet dat het boek ook zoveel grappige fragmenten bevatte. Hulde voor Newell trouwens dat hij, in dit soort magie-films, de menselijke relaties toch zo (h)eerlijk weet aan te pakken. De aanloop naar het bal (plus het bal zelf) zijn dan ook erg leuk om te zien.
Ik weet nog dat ik eens tegen een vriendin was aan het uitleggen waarom ik Twilight niet goed vond en dat veel daarvan te wijten was aan Pattinson. Zij zei me toen dat ze ook niet goed begreep waarom hij nu ineens als een idool wordt beschouwd en toen hij in die Harry Potter film meespeelde dat niemand dezelfde reactie als nu had. Ik viel compleet uit de lucht want ik had er geen enkel besef van dat Pattinson in een Harry Potter meespeelde maar de vriendin wist niet meer welke film het was. Ik dacht bij mezelf dat het maar een klein rolletje zal zijn geweest want ik kon me hem niet meer plaatsen bij een personage. Althans tot deze film. Waar Pattinson een droge vis is in Twilight, speelt hij hier toch wel een uitstekende Carlo. Bij sommige personages heb ik soms moeite met de manier waarop ze zijn voorgesteld maar Pattinson was uitstekend, al was hij hier wel weer erg bleek. Michael Gambon was wat teleurstellend als Perkamentus. Het is alweer lang geleden dat ik de boeken heb gelezen maar bij mijn weten was hij toch niet zo 'agressief' in het boek, al is veel daarvan te wijten aan het script want Gambon doet toch maar wat hem gevraagd wordt. De andere leerkrachten daarentegen zijn meer dan uitstekend in hun rol. Alan Rickman als Sneep, Maggie Smith als Anderling en ook nieuwkomer Brendan Gleeson als Dolleman is erg goed gecast, al had ik me hem wel anders voorgesteld maar Gleeson vervult de rol met verve. Kan ook gezegd worden van Fiennes die zijn kleine rol erg goed vertolkt. Het trio Watson, Grint en Radcliffe lijkt ook per film beter te worden. Watson is altijd al wel goed geweest maar de andere twee konden toch wel wat verbetering gebruiken in de eerste delen maar daar is hier gelukkig geen sprake van. Vooral Grint weet een erg sterke komische timing te ontwikkelen. Eigenlijk doe ik nu wel veel mensen onrecht aan door hun naam hier niet te vernoemen en dat is onterecht want iedereen kent een fantastische rol. Alleen jammer dat Gary Oldman als Sirius zo'n kleine rol heeft.
Sterke Harry Potter film. Er is veel geknipt maar het wordt nergens fragmentarisch of onoverzichtelijk en visueel ziet het er uitstekend uit. De cast is nog altijd erg sterk en de vele bijrollen worden door de nieuwe acteurs in de reeks perfect ingevuld. Ik had het niet verwacht maar ik verhoog met een halve ster.
4*
Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009)
Alternatieve titel: Harry Potter en de Halfbloed Prins
Once again I must ask too much of you, Harry
Ik was eigenlijk niet van plan om de film in de cinema te gaan zien maar door een paar goede recensies en de beelden op tv begon het toch weer te kriebelen... Een goede vier uur geleden was het dus de eerste keer sinds The Chamber of Secrets dat ik een Harry Potter in vol ornaat ben gaan bewonderen.
Al vanaf de eerste moment waar je Bellatrix hoort gillen dat ze Sirius Zwarts heeft vermoord heb ik geen spijt dat ik ben gekomen en alhoewel ik de boeken al een aantal keer heb verslonden probeer ik toch altijd om de films als een apart geheel te zien en met deze Half-Blood Prince lukt dat ook weer ideaal. Hier en daar worden er veel zaken uitgelaten maar Yates slaagt erin om er toch een mooi geheel van te maken. Spijtig genoeg kun je een aantal zaken die langs geen kanten kloppen toch niet negeren. Zo stoorde ik me aan de Dooddoeners die opeens konden vliegen? Maar ook de beginscène met de brug, die er wel mooi uitzag, was overbodig. Ik had trouwens ook wel meer scènes met het toverboek verwacht. Het gaat hier toch ook nota bene over de titel van de film... Gelukkig zitten er dan ook wel een aantal betere vondsten in. Zo had ik, net als iedereen waarschijnlijk, wel de begrafenis van Perkamentus willen zien maar hier zorgt Yates toch wel voor een mooi alternatief. Ik kreeg zelfs rillingen toen iedereen zijn toverstok in de lucht stak en dat het Dooddoeners teken verdween. Ook het stuk nadat het Nest was vernietigd en Harry en Ginny zijn aan het lopen in dat graanveld zorgde voor een sterke spanningsboog, al was die wel een tikkeltje ongeloofwaardig dat Lupos niet door het vuur gaat maar Ginny wel... Qua humor zit hem met deze 6e Harry Potter ook wel goed. Vooral het stuk waar Ron de liefdesdrank drinkt die voor Harry was bedoelt was wel leuk. De romance tussen Harry en Ginny (die in het boek tot één van mijn favoriete stukken behoort) waar velen hun vuil over spuien was bijlange niet zo slecht naar het scherm overgebracht als ik had verwacht. Ik vond het alleen hier en daar wat minder goed uitgewerkt. Zie als voorbeeld het stukje waar Ginny de schoenveters van Harry knoopt... Graag had ik natuurlijk ook nog wel wat meer van de zijplotjes willen zien maar de film duurt al 2.5 uur en dat had overkill geweest dus het is misschien maar beter zo. De film werkt voor de rest ook nog mooi naar zijn climax die visueel wel wat teveel van andere films had afgekeken. Toen ik de eerste keer de necroten zag moest ik echt direct aan Gollem denken. Het einde van de film bevat trouwens ook nog één hard schrikmoment. Ik wist wat er ging gebeuren maar toch vloog ik bijna een halve meter omhoog.
Met de acteerprestaties zit het in deze Harry Potter ook wel goed, met uitzondering van één iemand. Daniel Radcliffe. Oké, de drie hoofdrolspelers zijn er al vanaf deel 1 en het zou verschrikkelijk idioot zijn om hem nu te veranderen maar ten opzichte van Emma Watson of Rupert Grint valt hij echt uit de boot. De andere twee zijn echt gegroeid in hun rol maar Radcliffe ligt soms precies maar wat te spartelen als een vis op het droge. Enig pluspunt dat hij krijgt is tijdens zijn vloeibaar geluk scène die hij wel met verve neerzet. Ook de rest van de vertrouwde cast acteert hier weer redelijk fantastisch. Alan Rickman zet wederom een Sneep neer zoals ik hem me had voorgesteld toen ik de boeken las maar de beste van de 'bijrol' acteurs was zonder twijfel Helena Bonham Carter. Wat een wijf, spijtig dat ze niet wat meer screentime kreeg maar ze was ook hoogzwanger tijdens de opnames, niet? Broadbent was ook een welkome toevoeging als Slakhoorn. Gambon zette trouwens ook wel een goede Perkamentus neer. Ik vond altijd dat Richard Harris de betere van de twee was maar ik ga toch men oordeel moeten herzien.
Visueel is Harry Potter and the Half-Blood Prince op sommige punten wat een teleurstelling. Ik miste te vaak de leuke magie die anders doorheen heel de film is gestrooid en dan bedoel ik kleine details zoals de bewegende schilderijen enzovoort. Buiten Toverdranken komt er spijtig genoeg ook geen enkele andere les voor in de film en wordt heel Zwerkbal maar even in een korte scène vermeld. De spektakelscènes die dan wel in de film zitten zien er zeer gelikt uit.
Als je voor jezelf kunt uitmaken dat de boeken en de films toch verschillend zijn van elkaar en dat een regisseur toch zijn eigen touch aan het verhaal geeft en zodoende je je over de talrijke verschillen kunt overzetten dan zul je zien dat dit toch wel weer een goed deel is in de Potter reeks. Ik heb me in ieder geval vermaakt.
4*