A Hard Day's Night (1964)

het zal wel in 1964 aangekomen zijn als een frisse en inventieve concertfilm maar voor mij is dit een banale, overbodige en mislukte komische registratie van 'a day in the life' moment. Bon, we hebben de Beatles songs (altijd wel nostalgie) en er is ook die rebelse attitude die werkt (met vooral het segment als Ringo in het politie kantoor zit) maar that's it. Cinema canvas zond dit 2 zomers geleden uit met een getuigenis van rockjournalist en filmmaker Marc Didden die een vurig betoog hield voor de film in het algemeen en voor regisseur Richard Lester in het bijzonder (een filmmaker die toch een handvol interessante films op zijn actief staan heeft naast de Supermans en de Beatlefilms). Maar als je wil zien hoe muziek mensen echt beroerd, ondersteunt, verwarmt, troost, inspireert, activeert ... dan kijk je maar deze week op Eén/Cancas/Ketnet naar De Warmste Week, het prachtinitiatief van Stu bru. Muziek wordt daar ingezet als betaalmiddel voor het steunen van goede doelen. 10 minuten tv van die Warmste Week zorgt voor meer emotie dan alle Beatles songs samen. Music is the answer ... maar niet voor deze film, helaas.

… de tienduizenden hysterisch gillende meisjes niet meegerekend dan ...

Suf.

Leuk dat The Beatles zelf de hoofdrollen vertolken, maar bij mij krijg je er echt geen bonuspunten voor. Zingen kunnen ze goed, acteren gaat ze duidelijk wat minder af. Ik vraag me ook ernstig af of de bandleden wel plezier hadden tijdens het filmen, want dat merk ik namelijk niet.

Zoals ik al eerder aangaf is het acteerwerk van de bandleden niet al te best. Starr heeft nog wel een beetje gevoel voor humor, maar de rest kon ik wat minder pruimen. Veel grapjes en veel fratsen, maar eigenlijk wil niks echt werken en dat is jammer.

De komediescenes volgen elkaar in noodtempo op. Elke 5 minuten staat garant voor een stuk of 3 grappen minimaal. Jammer dat werkelijk elke grap gescript aanvoelt. Er is overduidelijk niets geïmproviseerd (tenminste dat lijkt zo), wat niet erg is, maar als al het gescripte materiaal niet overkomt hoop je dat de wat oprechtere humor wel aanslaat.

Visueel is het niet zo bijzonder. De sets zijn leuk versierd, maar het is vooral naar 4 knullen in zwart-wit kijken die zich van de ene naar de andere grap werken. Ondanks dat de vaart er wel goed inzit en de film daardoor best vermaakt is het gewoon niet erg grappig. Humor is bekend terrein, toen zal het misschien wat unieker zijn geweest maar nu zie je het in elke cartoonfilm wel terug.

Ik zie ook niet echt een verhaallijn, waardoor het daadwerkelijk gewoon een aaneenschakeling is van grappen en grollen. Het voelt daarom inderdaad aan als iets om de fans even tevreden te houden. Een cash-in op het succes van de bandleden. Alleen een niet erg grappige. Wel een vlotte en vermakelijke.

Veel stelt het inderdaad niet voor maar ik vond het best een lollige compilatie van droge humor en bekende liedjes. Muzikaal zijn ze nog niet op hun best en het is vooral van lalala love love love lalala, maar soms klinkt er al wel wat genialiteit in door.

Verder nemen de Fab Four de Beatlemania flink op de hak en zijn er dus de nodige grappen. Leukst is als Starr er in zijn eentje op uit trekt, ik weet niet waarom maar ik moest best lachen om de mislukte selfie en zijn flaters in de kroeg. Geen hoogstaande humor maar hij brengt het leuk. Ook de opmerkingen van opa over Ringo's neus waren best komisch ("look at him, sitting there with his hooter scraping away at his book") maar ik ben er nog niet helemaal uit of ik hem nou wel of niet een geslaagd personage vond. Monty Python wordt hier al genoemd en daar heeft de humor soms ook wel wat van weg, de scène dat ze een hardloopwedstrijdje lijken te gaan doen is door Python zelfs tot sketch uitgewerkt.

Echt zo'n vrolijke niets aan de hand film waarbij het beeld wordt geschetst dat de 60s een leuke tijd was voor rebelse jongeren. En dan moest de seksuele revolutie eigenlijk nog beginnen.

Gezien het twintig jaar geleden is dat Harrison overleden is, was het passend om deze film vandaag te kijken, al was deze planning eerder toevallig. Ik had al besloten de film te gaan kijken toen ik erachter kwam dat het z'n sterfdag was. Ironisch overigens dat meerdere keren in de film een personage zich voorneemt om Lennon te vermoorden.

Ik ben best een grote Beatles fan, maar dit is helaas niet veel soeps. Het helpt natuurlijk niet dat de periode waarin deze film gemaakt werd niet mijn favoriete Beatles periode is, al is de muziek nog steeds veel beter dan dat van de gemiddelde film. Maar echt filmmuziek is het niet en wil ik het horen, kan ik ook wel de plaat opzetten.

Als film schiet dit in ieder geval zwaar tekort. Het moet grappig overkomen, maar dat doet het niet zo ontzettend flauw het is. Het plot is nagenoeg leeg, en de liedjes vullen een groot gedeelte van de tijd, waarbij de lipsynching zelfs behoorlijk slecht is. Tenslotte zijn de beelden ook vrij waardeloos. Lelijk zwart/wit, niets meer dan simpel registreren.

Helaas is er weinig dat de film kan redden. 0,5*.

Het zal ongetwijfeld helpen dat ik de vroege Beatles veel leuker vind dan de latere (en dat ik in dat kader A hard day's night één van de hoogtepunten uit hun discografie vind), want deze film is een soort visualisering van de energie en de levensvreugde die nog altijd van deze band afspat. Niks jeugdsentiment, gewoon muziek die nog net zo levend is als toen hij 58 jaar geleden op de plaat werd gezet. Niet alle one-liners komen aan, en wie niets heeft met de "likeability" van de vier Scousers hoeft hier niet aan te beginnen, maar wat mij betreft straalt de lol die ze met z'n vieren (en met "Pauls opa") hebben dwars door het scherm heen op mij af.