A Hard Day's Night (1964)

Hè, wat zeg je? Ja sorry, ik ben een beetje doof nu van al dat gegil ! Nah, dat gegil viel best wel mee eigenlijk.

Na al tientallen keren fragmenten gezien te hebben van deze film (misschien heb ik hem in het verleden al wel in zijn geheel gezien, zou best kunnen), heb ik hem dan eindelijk vanaf het begin afgekeken.
Die scène wanneer ze uit het vliegtuig komen, en via de ene kant in een zwarte auto stappen en via de andere kant weer uit te stappen, om vervolgens in de auto daarachter te stappen als afleidingsmanoeuvre, kende ik al heel lang, die is wel zo bekend volgens mij. Of zit die scène soms ook in één of meerdere videoclips van de Beatles?

Affijn, aardig vermaak, ben absoluut geen fan van de Beatles, maar heb er ook niet echt een hekel aan. Aardige kolderieke humor verder, en de songs, ach ja, ik ken ze allemaal wel, stuk voor stuk. 3*

Staat nu ook op de site!

What a clean old man!

Volgens de statistieken op de site was het 4 jaar geleden dat A Hard Day's Night nog eens op Vlaamse televisie was vertoond dus was mijn eerste kennismaking met The Beatles ook van die periode. Ik weet nog dat ik toen niet bijzonder veel aan de film vond en dat de humor me eigenlijk compleet niet boeide. Waarom al die muziek erin zat, dat wist ik ook al niet. Maar dat gat in mijn cultuur werd in de loop der jaren gevuld en ik leerde de Beatles kennen en het was directe liefde. Vanaf die tijd ben ik altijd al eens van plan geweest om de film terug te zien maar ik kon hem nergens vinden, tot hij opeens op de BBC werd vertoond. Opgenomen en gisteren maar eens gekeken.

En eerlijk gezegd, A Hard Day's Night is een erg leuke film maar het wordt toch nergens zo goed als Help! Het grootste gebrek is voornamelijk het ontbreken van een plot. Waar ik met Help! het gevoel had dat er effectief was nagedacht over een plot, althans toch in de mate van het mogelijke, maar hier werd het allemaal iets te lang gemaakt. Natuurlijk is er wel weer die typische Beatles humor die voornamelijk in de dialogen vaak tot zijn recht komt. In hun interviews voor de pers hadden de vier vaak al erg gevatte antwoorden en dat is hier niet anders. Hilarische opmerkingen worden afgewisseld met al even droge situaties en hiermee wordt de film toch nog serieus vermakelijk. Ook de toevoeging van de (enige) verhaallijn met de grootvader van Paul was grotendeels geslaagd. En als Beatles fan, is de muziek natuurlijk ook erg fijn. Velen vinden de latere albums het beste wat ze ooit hebben gemaakt maar dat geldt niet voor mij. Albums zoals Revolver en Rubber Soul zijn wel leuk maar ik betrap me er toch vaak op dat ik albums zoals A Hard Day's Night, Help!, Beatles for Sale, ... het meeste draai. In dat opzicht is de muziek dan ook een groot pluspunt voor mij. Erg aanstekelijke nummers en gecombineerd met de filmbeelden, zorgt het er allemaal voor dat de film voorbij vliegt.

Cast is natuurlijk ook geweldig. Het is me al meerdere keren opgevallen (o.a. ook in, weeral, Help!) dat de Beatles wel degelijk kunnen acteren. Het zijn geen houten planken zonder enige vorm van charisma of het acteertalent van een natte dweil maar stuk voor stuk komen ze erg spontaan over. Het geeft de film toch net weer dat beetje extra doordat de speelsheid er vanaf spat, zonder echt geforceerd over te komen. Het is alleen jammer dat het dikke Liverpool accent er zo vaak doorkomt. Op zich begrijp ik het wel, ik heb zelf ook een redelijk dik Antwerps accent en weet hoe ongemakkelijk het is als je opeens 'net' moet gaan praten, maar zonder ondertiteling is dit soms echt enorm moeilijk te verstaan. Ik deed dit voornamelijk voor The Beatles maar er is nog een vijfde acteur die erg vaak een glimlach op mijn lippen wist te brengen en dat was natuurlijk Wilfrid Brambell die de rol van Paul's grootvader op zich neemt. Geweldig droge acteur die eenzelfde sfeer als de Beatles zelf weet uit te stralen. De vele cynische opmerkingen, de scène dat hij met Ringo in het politiebureau zit, ... Geweldig allemaal.

Minste film die ik tot nu toe heb gezien van The Fabulous Four maar nog altijd wel ontzettend leuk. Het gebrek aan het verhaal is het grootste minpunt maar de muziek, de spontane Beatles en de geweldige Brambell maken ontzettend veel goed. Alleen het zwart-wit kwam niet echt tot zijn recht had ik de indruk, dan zie ik ze liever in kleur optreden.

Dikke 3.5*

Brambell was sinds begin jaren 60, dus lang voor deze film, bekend in GB als Albert Steptoe in de TV series Steptoe and Son, een van de beste komedie TV series dat de BBC ooit heeft gemaakt dat liep voor ongeveer tien jaar lang op BBC1 maar volgens mij nooit uitgezonden hier in nederland?

Steptoe and Son (TV Series 1962–1974) - IMDb




ze hadden toch maar twee speelfilms gemaakt? deze en Help?

In totaal zijn er 5 theatrical releases geloof ik. Deze, Help, Yellow Submarine, Let it Be horen daar volgens mij bij maar ik ben niet zeker van.

en volgens mij zijn er maar twee, deze en Help, met The Beatles als acteurs

Yellow Submarine was een tekenfilm, en Let It Be was concert/studio opnames zonder verhaal.

Vergeet het geweldige Magical Mystery Tour niet!

Beroemde artiesten die zich op het acteerpad begeven, ik vind het maar een linke combinatie... In A Hard Day's Night worden The Beatles gevolgd in een verhaaltje dat werkelijk nergens over gaat. De grappen zijn te flauw voor woorden en alles is maar rommelig in elkaar geflanst. In het begin had ik ook moeite met het acteerniveau van hen, maar dat trekt later wel bij. Blijft over de liedjes zelf van de Beatles. Die zijn oke om te horen, al had er wat minder nummers herhaald mogen worden.

Als Beatlesfan kan ik niet anders zeggen dan: Geweldige film!
Ik hou gewoon van zeer droge engelse humor.

Voor een Beatles-liefhebber zeker de moeite waard, vooral door de unieke sfeer en de uiteraard geweldige muziek. Verder doen de vier bandleden het aardig op het witte doek en is de typisch Britse humor leuk om te zien.

Een dag uit het leven van deze legendarische band, waarin hun dagelijkse bezigheden bestaan uit vluchten voor gillende fans, concerten en rebelleren. Als muziek- en tijdsdocument reuze interessant, al stelt de film kwa verhaaltje niet veel voor. Niet dat het me stoorde eerlijk gezegd. The Fab Four doen het als acteurs niet eens zo slecht met leuke one-liners en de muziek is uiteraard fantastisch. Leuke aftiteling trouwens.

3,5*

Deze Beatlesfilm is denkelijk enkel interessant als je van The Beatles houdt. Qua verhaal is het natuurlijk niet veel en echt acteren kan je het niet noemen. Maar we zien wel de Beatles die hun ding doen. Er wordt veel geïmproviseerd en ze blijven zichzelf: The Beatles. Muzikanten en zangers die anno 1964 nog volop optreden en doorbreken in heel de wereld. Dit zijn echte supersterren. Tegelijkertijd zijn dit 4 twintigers die zich goed amuseren en een eigen humor hebben die nogal aansluit bij die van Monty Python. Niet ontoevallig, want 15 jaar later zou George Harrison de film Life Of Brian van hen financieren en er een rolletje in meespelen.

Je hebt een tweedelig gevoel bij deze film. Er is gekozen voor veel improvisatie, wat meer natuurlijke Beatles met zich meebrengt. En die vallen best wel mee met hun humor. Anderzijds had een andere regisseur hier misschien wel meer uit kunnen halen. Maar zou dat wel lukken met het kwartet dat vooral muzieksterren zijn en geen acteurs?

A hard day's night is vooral een muzikale terugblik op één van de grootste muzikale acts ooit in de geschiedenis. Het doet alvast smaken naar een grootse documentaire of biopic van hen.

Amper een film.

Volgens mij worden er zo'n 10-tal liedjes opgevoerd in deze film, elk voorzien van een clipje ala "we geven ze een instrument en laten ze lipsyncen". Aan gemiddeld 3 minuten per nummer is dat een derde film die eigenlijk geen film is. Ik begrijp dat ze zoveel mogelijk muziek van The Beatles in een film als deze willen duwen, maar dat kan ook op andere manieren.

Verder is er echter ook helemaal niks te beleven. The Beatles zelf acteren stroef, de humor is belegen en toevoegingen zoals het oude ventje zijn eerder irritant. De hele intro in de trein somt de hele film op, daarna wordt het er ook niet beter op, integendeel zelfs.

De film gaat nergens heen, verzuipt in de muziek en oogt veel te stroef om ooit grappig te worden. Een slimme manier om zoveel mogelijk geld uit een hype te slaan, maar meer zie ik er absoluut niet in. Enige leuke was het allerlaatste clipje, al was het maar omdat Jay-Z er een geweldige mash-up van heeft gemaakt.

0.5*

Gelukkig vind ik The Beatles wel helemaal geweldig, altijd al gevonden! Richard Starkey is een held

A Hard Day’s Night vertelt het verhaal over 1 dag uit het leven van The Beatles, maar probeert dit dan op een komische, slapstickachtige manier te brengen, die terug doet denken aan de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw.

Je moet denk ik wel een erge Beatles fan zijn om dit leuk te vinden, van filmisch stelt het allemaal niet zo veel voor. Een verhaaltje is er niet of nauwelijks aanwezig en dient vooral als kapstok voor de talrijke muzikale nummers van The Beatles, die voorkomen en voor de slapstickhumor. Deze combinatie zorgt er blijkbaar voor dat de film zich een rijtje in de klassiekers heeft geschaard, want de film komt in menige filmlijst voor. De muziek vind ik niet onaardig, al ben ik verre van een fan. Maar de film zelf is verder maar weinig bijzonder. The Beatles zelf zijn maar weinig grappig en ook dat oude mannetje is niet echt leuk. Hierdoor komen de meeste pogingen tot humor, bij mij in ieder geval niet door.

Het is vooral de soundtrack die nog wel enigszins wat goed maakt, want toegegeven, zingen konden ze wel. Het is een werk dat duidelijk met veel plezier en levenslust gemaakt is, maar niet iets waar ik echt van heb kunnen genieten. Het enthousiasme en de paar goede nummers die voorbij komen, zorgen voor de kleine positieve bijdrage hier.

2,0*

Ik denk dat je inderdaad fan van The Beatles moet zijn om dit goed te vinden. Of fan van Monty Python, want qua humor ligt dat niet ver van elkaar. Niet ontoevallig was Beatles gitarist George Harrison executive producer bij de Monty Python film Life of Brian. De humor van The Beatles en Monty Python wordt wel meer vergeleken.

Nou dat klopt dan wel, want Monthy Python vind ik ook niet echt geweldig.

Deze muzikale roadmovie, in zwart wit, vond ik, als echte Beatle fan, vooral leuk door de vele hits. Je kon zien dat de documentairachtige productie (The Beatles waren op het toppunt van hun roem) in alle haast gemaakt was: in ruim zes weken met een budget van $ 500.000. De leden van de groep leken zich , als superstars, uitermate op hun gemak te voelen. In ieder geval een film die nog altijd laat zien hoe waanzinnig het gevoel van de zestiger jaren was.

Onthou de Beatles-nummers en snij de rest weg, tenzij ge ooit in de Beatle-mania opging en dan is iedere seconde van de film een "precious moment.

de hele film is goed. Het is zelf grappig !

Ik heb deze prent nu op blu-ray en dat is een heel groot pluspunt.
Ik had de prent al eens gezien, dat kan je uit mijn eerdere commentaar opmaken, en ik blijf ook toch wel bij dat commentaar, alleen..
Deze versie heeft me zo verrast, de kwaliteit van deze blu-ray, zowel de beelden als het geluid zijn ronduit schitterend.
Zodanig zelfs dat ik deze film nu een maximum score geef.
De nummers vooral zijn puik gedigitaliseerd naar een 5.1 surround soundtrack en de beelden van een toch wel 50 jaar oude film zijn haarscherp.
Dit is zeker een prent die elke Beatle-fan in zijn collectie moet hebben en dan zeker nog in deze uitgave, waarbij je nog eens 4,5 uur aan extra's krijgt.

Ik kan de Beatles best waarderen, hoewel ik de latere albums toch wel wat beter vind dan deze periode, maar met de muziek is toch ook gelijk het enige goede punt van de 'film' genoemd. Film is nog een groot woord, want dit is natuurlijk puur een vehikel om de Beatles uit te melken voor toendertijdse dertienjarige meisjes. De humor is er dan ook naar, wat een verschrikking - het deed me nogal denken aan Spice World (don't ask), maar dan flauwer. Ik heb hier ook een aantal keren de vergelijking met Monty Python voorbij zien komen, maar qua stijl zie ik al nauwelijks overeenkomst (behalve af en toe een ad rem opmerking), laat staan qua niveau. Een plot, redelijk acteerwerk of een geslaagde grap is helaas in geen velden of wegen te bekennen, ik heb me echt door deze draak heen moeten worstelen. Dan toch nog een halve ster erbij voor de muziek: een ster, meer kan ik er niet van maken.

Tja, A Hard Day's Night... Het is een goed nummer en een goed album maar helaas geen goede film.
De humor is soms hartstikke leuk maar dat komt maar sporadisch voor. Het enige moment waar ik echt moest lachen was dat The Beatles allemaal een soort van kort interview kregen waar ze heel droog op antwoorden.
"How did you get to the United States?" "Turn left at Greenland." o.i.d.
Het verhaal (was dat er?) vond ik moeilijk te begrijpen en totaal nergens op slaan. En zoals hierboven vaak wordt gezegd: Die opa vond ik na een tijdje vervelend worden. De muziek, daarentegen vond ik weer een dikke plus punt, maar dat kan ook liggen aan dat ik een fan van the Beatles ben.

Mooiste moment voor mij was wanneer ze "And I Love Her" speelde, ik ken dat nummer vanwege een cover van Kurt Cobain maar het originele nummer is ook prachtig.

Het is een leuke film om te zien als je een Beatle-fan bent, anders is er geen reet aan (denk ik).
2*

Als groot muziekliefhebber mogen The Beatles niet ontbreken. Deze film is deels een documentaire over de legendarische Britse band.

Halverwege de jaren '60 domineerden The Beatles en The Rolling Stones de muziekwereld. Gillende meiden liepen de bandleden overhoop. In 1964 werd de 1e bioscoopfilm gemaakt, en de enige die in zwart-wit werd uitgebracht. Later verschenen nog 4 films waarin The Beatles te zien zijn. United Artists had geen hoge verwachtingen, maar het succes werd groot. De schreeuwende fans bleken een groot obstakel te zijn, en dwongen de regisseur om zijn locaties zorgvuldig uit te kiezen. Tijdens de openingsscène viel George Harrison op de grond, maar dankzij de amusementswaarde werd de scène niet verwijderd. Zo zijn er nog tal van gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld. Bijvoorbeeld de ontmoeting tussen John Lennon en zijn vader na 17 jaar tijd. Deze ontmoeting verliep niet bepaald soepel. De film laat eveneens een paar scènes met Pattie Boyd zien, en een jonge Phil Collins. Pattie Boyd en George Harrison stapten binnen 18 maanden na de film in het huwelijksbootje.

Zelfs voor kijkers die geen groot Beatles-fan zijn, kan deze film veel betekenen. Hij werd 2 keer genomineerd voor een Oscar, maar heeft deze helaas nooit gewonnen. De film was wel goed voor 2 andere prijzen en nominaties.

3,5 *

Leuke film die niet de fout maakt een plot erin te willen fietsen.
Lekker absurdistische ongein die perfect bij de personae van The Beatles past. Je merkt gewoon dat er veel meer achter de muziek zit, dan toevallig goed kunnen spelen en wat succes hebben bij de meisjes. Je voelt gewoon dat ze toch wel een beetje boven heel het gedoe staan. Die beelden van die gillende deernen waren ook nog heerlijk onschuldig. Daarbij dus ook nog een mooi tijdsdocument hoewel het naar het einde toe nét iets te veel van hetzelfde was.

Prachtige Engelse droge humor vol met zeer overdreven situaties uit het leven van 's wereld eerste tieneridolen. Het gemak waarmee zij alles op de hak konden nemen is prachtig om te zien (vergelijk het eens met een Miley Cyrus of een Justin Bieber). Dan zal het feit dat ze uit de Engelse klei opgetrokken zijn toch een grote rol gespeeld hebben. Multi-talenten waren het!

ja, die onkneedbare flair kom je nog maar raar of zelden tegen. En geen greintje geacteerd. Stuk voor stuk kanjers.

Regisseur Richard Lester maakte veel avonturenfilms ('The Three Musketeers' en een paar 'Superman'-delen), maar The Beatles schieten hem te hulp om van 'A Hard Day's Night' een flitsende. vlot gemonteerde komedie te maken. Typisch Britse humor, noemen we dat nu. Oh ja, er zit ook nog best leuke muziek in.

Flauwe humor. Tijdsbeeld en muziek maken nog wat goed.
Niet vreemd dat de Beatles uiteindelijk nooit meer live optredens deden gezien de hectiek.
Tussen de grappen door voelde ik dat de jongens er toen al ECHT genoeg van begonnen te krijgen.

Iets beter dan Help! die ik gisteren zag. De humor werkt wat beter, het verhaaltje (voor wat er voor door moet gaan) vind ik net wat leuker en het is een boeiend inkijkje in een culturele periode. Ook visueel best mooi in contrastrijk zwart-wit. De muziek verder spreekt voor zich. Maar ook, door gebrek aan plot en net iets te veel ongein is dit na 45 minuten wel klaar. De volgende drie kwartier weten weinig nieuws meer toe te voegen en gaan behoorlijk slepen, daar waar Help! in ieder geval nog vermakelijk bleef. 2,5*.

het zal wel in 1964 aangekomen zijn als een frisse en inventieve concertfilm maar voor mij is dit een banale, overbodige en mislukte komische registratie van 'a day in the life' moment. Bon, we hebben de Beatles songs (altijd wel nostalgie) en er is ook die rebelse attitude die werkt (met vooral het segment als Ringo in het politie kantoor zit) maar that's it. Cinema canvas zond dit 2 zomers geleden uit met een getuigenis van rockjournalist en filmmaker Marc Didden die een vurig betoog hield voor de film in het algemeen en voor regisseur Richard Lester in het bijzonder (een filmmaker die toch een handvol interessante films op zijn actief staan heeft naast de Supermans en de Beatlefilms). Maar als je wil zien hoe muziek mensen echt beroerd, ondersteunt, verwarmt, troost, inspireert, activeert ... dan kijk je maar deze week op Eén/Cancas/Ketnet naar De Warmste Week, het prachtinitiatief van Stu bru. Muziek wordt daar ingezet als betaalmiddel voor het steunen van goede doelen. 10 minuten tv van die Warmste Week zorgt voor meer emotie dan alle Beatles songs samen. Music is the answer ... maar niet voor deze film, helaas.

… de tienduizenden hysterisch gillende meisjes niet meegerekend dan ...

Suf.

Leuk dat The Beatles zelf de hoofdrollen vertolken, maar bij mij krijg je er echt geen bonuspunten voor. Zingen kunnen ze goed, acteren gaat ze duidelijk wat minder af. Ik vraag me ook ernstig af of de bandleden wel plezier hadden tijdens het filmen, want dat merk ik namelijk niet.

Zoals ik al eerder aangaf is het acteerwerk van de bandleden niet al te best. Starr heeft nog wel een beetje gevoel voor humor, maar de rest kon ik wat minder pruimen. Veel grapjes en veel fratsen, maar eigenlijk wil niks echt werken en dat is jammer.

De komediescenes volgen elkaar in noodtempo op. Elke 5 minuten staat garant voor een stuk of 3 grappen minimaal. Jammer dat werkelijk elke grap gescript aanvoelt. Er is overduidelijk niets geïmproviseerd (tenminste dat lijkt zo), wat niet erg is, maar als al het gescripte materiaal niet overkomt hoop je dat de wat oprechtere humor wel aanslaat.

Visueel is het niet zo bijzonder. De sets zijn leuk versierd, maar het is vooral naar 4 knullen in zwart-wit kijken die zich van de ene naar de andere grap werken. Ondanks dat de vaart er wel goed inzit en de film daardoor best vermaakt is het gewoon niet erg grappig. Humor is bekend terrein, toen zal het misschien wat unieker zijn geweest maar nu zie je het in elke cartoonfilm wel terug.

Ik zie ook niet echt een verhaallijn, waardoor het daadwerkelijk gewoon een aaneenschakeling is van grappen en grollen. Het voelt daarom inderdaad aan als iets om de fans even tevreden te houden. Een cash-in op het succes van de bandleden. Alleen een niet erg grappige. Wel een vlotte en vermakelijke.