Hannah and Her Sisters (1986)

Deze film vanavond weer eens herzien. Wel echt een film waarvoor je in de stemming moet zijn, want er wordt wat afgeouwehoerd. Over relaties, over de zin van het leven etc. Woody Allen hing in zijn zoektocht naar God weer eens echt de neuroot uit. Af en toe vond ik het allemaal wel erg vermoeiend. Deze film moest het van mij daarom ook echt hebben van het heerlijke jaren '80 sfeertje en van de zeer mooie soundtrack. Prachtige beelden van New York begeleid met heerlijke muziek uit de forties; het tijdperk van de Big Bands en de Swing en schitterende muziek van J.S. Bach.

3,5*

Leuke film weer van Woody Allen over de diverse relatieperikelen tussen een aantal zussen, en hun mannen en ex-mannen. Het is in het begin even opletten geblazen, maar dan heb je al snel door dat elk personage wel wat met een ander personage te maken heeft. Elk personage is trouwens op zijn of haar manier wel enigszins interessant. Daarnaast wordt er een partij gepraat over het leven, diversie relaties, exen en ga zo maar door. Je moet er misschien even inkomen, maar als je het allemaal nauwlettend volgt is het best leuk.

Allen zelf speelt weer eens zijn bekende drukke neurotische personage met scherpe dialogen. Zijn rol is in deze film wat kleiner dan in sommige andere en dat is wel goed, want hier is hij som wel heel druk, al heeft hij wederom regelmatig leuke humor en grappige opmerkingen:

Gail: Two months ago, you thought you had a malignant melanoma.
Mickey: Naturally, I, I- Do you know I- The sudden appearance of a black spot on my back!
Gail: It was on your shirt!
Mickey: I- How was I to know? Everyone was pointing back here

Verder is het verhaal gewoon best goed geschreven en is de film altijd goed in balans. Het is gewoon vermakelijk en het wordt allemaal nergens te overdreven. Bovendien is het bij Allen altijd zo fijn dat de personages die hij laat zien vaak wel herkenbaar zijn in het echte leven. Dat geeft zijn films vaak nog iets extra’s. Zo ook deze, een bovengemiddelde film, die erg leuk was.

3,5*

Meesterwerk, voor mij de fijnste van Allen, met Caine in zijn beste rol ooit. Knap is het positivisme wat de film toch uitstraalt, ondanks alle relatie-ellende.

En hij flikt het nog een keer!! Na het mooie Interiors komt weer sterk 'people-drama'. Je kan goed zien dat Allen zijn acteurs fantastisch regisseert en de beelden van NY zijn als vanouds. Sterk spel van alle acteurs, vooral Caine, O'Sullivan en Allen zelf(waarvan ik eerst niet wist dat tie zou meespelen). Goed opletten want ook kleine rolletjes/cameo's van John Turturro, Richard Jenkins, Daniel Stern en Sam Waterston.

En hij flikt het nog een keer!! Na het mooie Interiors komt weer sterk 'people-drama'. Je kan goed zien dat Allen zijn acteurs fantastisch regisseert en de beelden van NY zijn als vanouds. Sterk spel van alle acteurs, vooral Caine, O'Sullivan en Allen zelf(waarvan ik eerst niet wist dat tie zou meespelen). Goed opletten want ook kleine rolletjes/cameo's van John Turturro, Richard Jenkins, Daniel Stern en Sam Waterston.

Na herziening moet ik zeggen...
meesterwerkje!
Meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen, zogezegd.

Ook deze Allen kan ik weer erg waarderen. Geweldig subtiele humor met goede karakters die stuk voor stuk uitstekend worden neergezet. Het personage die Allen zelf speelt vind ik het leukste, maar vond ik niet echt in het verhaal passen. Tot het einde.. waarin alles echt perfect in elkaar valt. Erg toffe film!

Voor deze film dacht ik dat Caine alleen maar wat typetjes kon neerzetten.

Het knappe van Woody Allen is dat hij meer van dit soort films heeft gemaakt, maar dat ze op de een of andere manier nooit als een herhaling van zetten overkomen. Daarvoor zijn de personages te echt en geloofwaardig. Ook hier weer een verhaal dat wellicht vergezocht is, maar wel echt mogelijk is en ongetwijfeld zullen er mensen echt in een dergelijke situatie komen.

Weet niet of het telkens puur de tijdsgeest is of Woody's stijl, maar net als in bijvoorbeeld Crimes en Misdemeanors zijn de kleding en kapsels en interieurs weer niet om aan te zien zo oubollig. Hip en jong is het in ieder geval weer niet.

Voor de rest vond ik het ook maar zo-zo. Weet niet of hij daadwerkelijk wat minder was, of dat ik eindelijk de beproefde formule een beetje zat begin te raken. Moet zeggen dat ik ook zeker geen fan ben van Mia Farrow, dus die films zijn sowieso altijd al wat minder voor me.

Mja. Nog wel aardig kijkbaar, niet slecht, en zeker weer het naturelle Woody Allen-sfeertje, maar weinig echt speciaals, de leuke humor en uitspraken lieten ook wat te wensen over. Verbaast me zeer dat mensen hier dit in een adem noemen met het frisse Annie Hall en het prachtige Manhattan. Maar het is niet de eerste keer dat mijn waardering voor een Allen afwijkt van de rest hier.

3*

Een typische, en aan de andere kant atypische Allen-film, omdat hij zijn gekende neuroses en angsten nu op enkele vrouwen projecteert. Elk personage is een interessant karakter op zich, en dat is in een film waar de nadruk op dialoog ligt een verdienste. De sfeer is over het algemeen laid-back: het drama komt wel om de hoek kijken maar gaat niet over in pathetiek. Dat zou pas atypisch Allen zijn. Michael Caine krijgt een extra vermelding voor zijn rol. Een van Allens beste.

Dit is best een bekende en ook best een hoog gewaardeerde Woody Allen film. Ik heb er al best veel gezien van Woody Allen en ik vind dit eigenlijk een wat mindere film. Een vrij recht-toe-recht-aan verhaal en lang niet zo origineel als vele van zijn andere films. Ook is deze veel minder grappig als zo vele van zijn andere films. Als het een film van iemand anders was had ik waarschijnlijk drie sterren gegeven. Gewoon een goede film. Niet meer en niet minder. Maar Woody Allen heeft bij mij inmiddels al hoge verwachtingen gewekt. En dan valt deze toch wat tegen.

How the hell do I know why there were Nazis? I don't know how the can opener works!

Woody Allen, het blijft toch een interessant figuur. Sinds 1982 heeft hij onophoudelijk een film per jaar gerealiseerd (soms zelfs twee) en met Hannah and Her Sisters ben ik aan mijn 10e film van de neurotische regisseur gekomen. Hetgeen ik tot nu toe heb gezien is niet altijd van eenzelfde hoog niveau, maar ik laat de kans niet liggen om een nog niet geziene film van hem een kans te geven. Hannah and her Sisters draaide afgelopen vrijdag op het grote scherm in Antwerpen en ik zat mee in de volle zaal.

Wat me eerlijk gezegd verbaasde, want dit lijkt me een niet zo populaire Allen film te zijn afgaande op het aantal stemmen en de weinige berichten. Hoewel ik dus nog maar een fractie van zijn oeuvre heb gezien, ben ik er wel vrij zeker van dat dit tot één van mijn favoriete films van de regisseur zal gaan horen. Hannah and Her Sisters is Woody Allen ten voeten uit met een flinke dosis humor, heerlijke karakters en een geslaagde flow. Allen verdeelt de film op in een aantal hoofdstukjes (iets wat niet echt noodzakelijk was, maar bon) en slaagt er bovendien in het geheel zorgvuldig te balanceren tussen de verschillende liefdesperikelen. Elk personage is op een bepaalde manier interessant en je hoopt nergens dat pakweg het segment van Holly snel plaats moet maken voor dat van Lee doordat alles erg lekker in elkaar vloeit.

Vreemd genoeg eigenlijk nog maar weinig films gezien waar Allen zelf in komt opdraven. Ik zat met de impressie dat de regisseur nagenoeg altijd een rolletje voor zichzelf hield, maar blijkbaar was ik daar verkeerd in, al valt het wel op dat er vaak personages zijn die die typische Allen trekjes hebben. Soit, deze keer doet Allen zelf wel mee en kan hij zich laten gaan als een hypochonder die besluit om ergens in te gaan geloven. Het maakt hem niet uit wat en dat resulteert in een aantal erg leuke scènes. Toch mag ook de rest van de cast niet onderschat worden. Michael Caine is degelijk zoals altijd, Mia Farrow, Barbara Hershey en Dianne Wiest vertolken de titelrol met verve en Max von Sydow kan zich ook nog eens uitleven als de cynische Frederic. Geslaagde bijrollen ook nog met onder andere Carrie Fisher.

Jaja, Allen op zijn best als je het mij vraagt en het bewijs dat ik me eigenlijk eens wat met zijn ouder werk moet gaan bezig houden. Bij vlagen vlijmscherpe dialogen, heerlijke personages en geloofwaardige relatieproblemen en dat allen in een sausje van jaren '80 New York. Tof. Erg tof.

4*

Je hebt Annie Hall en Manhattan nog niet gezien, zie ik? Zeker doen!

Dat klopt Ste* Hetgeen ik heb gezien is het volgende:
Hannah and Her Sisters (1986)
Bullets over Broadway (1994)
Mighty Aphrodite (1995)
Melinda and Melinda (2004)
Match Point (2005)
Cassandra's Dream (2007)
Vicky Cristina Barcelona (2008)
Whatever Works (2009)
Midnight in Paris (2011)
To Rome with Love (2012)

Vooral het recentere werk dus. Woody Allen is zo'n regisseur waar ik wel alles van gezien wil hebben dus Annie Hall en Manhattan passeren ongetwijfeld nog.

Ah oke. Naja, wat mij betreft zijn Annie Hall en Manhattan wel echt zijn must-sees, vrijwel alles wat hij daarna gemaakt heeft is vermakelijk at best. Hoewel ik ook Manhattan Murder Mystery zou willen aanraden.

Volgens mij is dit één van zijn meest succesvolle films in de bioscopen. En geholpen door erg goede reviews, waaronder die van Ebert destijds. Daarnaast waren er maar liefst zeven oscarnominaties die Michael Caine, Dianne Wiest en Woody Allen zelf konden verzilveren. In 2013 kozen de lezers van The Guardian 'Hannah and her Sisters' op plek vier binnen het oeuvre van Allen.

Ik vind het één zijn meest geslaagde ode's aan Ingmar Bergman en eigenlijk een soort ideale mix van films die hij eerder maakte. Met uitzondering van 'Manhattan' uiteraard. 4*

Zonder enige twijfel een van Woody's beste.

Las hierboven dat er mensen zo'n goed gevoel hadden na het zien van deze film. Wel, daar kan ik mij volledig invinden. Ben opgetogen nog eens zo'n aangename gebalanceerde film van Allen te zien. Toch weer in zijn New York.

Hannah is niet het personage dat het meeste sympathie opwekt, want met haar behulpzaamheid en goede raad wekt ze de indruk zich superieur te voelen ten opzichte van haar omgeving. Ze is wel de spil waarrond de andere vier hoofdpersonages draaien: haar twee zussen, haar ex- en haar huidige echtgenoot. Wanneer beide mannen een relatie beginnen met een van haar zussen, is het schema gesloten.

Deze vijf personages treden afwisselend op als verteller. De voice-overs zijn ad rem, beperkt in lengte, en geven vijf verschillende invalshoeken op ten dele dezelfde gebeurtenissen.

De hypochondrie van Mickey (Woody Allen), gebracht met een typische mengeling van ernst en humor, leidt tot een zoektocht naar zingeving. Deze vindt hij niet in een vorm van lichamelijke of spirituele onsterfelijkheid, maar in aangename aardse zaken als een komedie met de Marx Brothers.

De meest sombere figuur is Frederick (Max von Sydow), de kunstenaar in de ivoren toren, vervreemd van de maatschappij. De scène waarin Lee (Barbara Hershey) hem dumpt, is aangrijpend. De aanwezigheid van Von Sydow en de structuur met drie familiediners verraden invloed van Ingmar Bergman.

Dat het overspel van Elliot (Michael Caine) onopgemerkt blijft, is een breuk met de traditie dat een slechte daad bestraft moet worden. De afloop lijkt net iets te gunstig, met de drie zussen gelukkig getrouwd. De zwangerschap van Holly (Dianne Wiest) doet echter vragen rijzen, want Mickey kon toch geen kinderen krijgen? Hij lijkt me trouwens genetisch voorbestemd om zich altijd ongelukkig te voelen.

De rondleiding met de architect is een goede aanleiding om wat New Yorkse gebouwen te laten zien. Sommige scènes zijn in het appartement van Mia Farrow opgenomen, terwijl zij in de kamer ernaast met het huishouden bezig was. Haar vier kinderen hebben een figurantenrolletje. Ook in het het echte leven is ze de dochter van Maureen O'Sullivan. Net als Holly's boek ontleent het script elementen aan de werkelijkheid, met uiteenlopende reacties tot gevolg.

Woody Allen is weer eens fantastisch op dreef in deze sprankelende relatiekomedie. Voor de verzamelaar van geniale quotes is het smullen geblazen (ik ga niet beginnen citeren, de server van de site zou crashen) en de rijkgevulde cast doet het stuk voor stuk per-fect, met de bloedmooie Barbara Hershey, de kurkdroge Michael Caine en uiteraard Woody zelf, in een rol die alleen hij zou kunnen bedenken en vertolken, op kop. Op dat gebied is dit zelfs een rijkere film dan Annie Hall: waar daarin alles draait rond Woody en Diane Keaton, krijgen we hier een rijkgeschakeerd allegaartje aan personages voorgeschoteld, elk met hun eigen verlangens, maniertjes en muizenissen. Tegelijk is dat de achilleshiel van Hannah and Her Sisters: het is allemaal wat te wijdlopig, de hoofdstukjes blijven maar komen. Het geheel had compacter mogen zijn, dat had de film meer kracht bezorgd. Dan had dit een tijdloos meesterwerk kunnen worden. Nu is het een gewoon een overheerlijke film.

Klassieker uit de 80-ies maar ik deed niet veel meer dan gewoon mijn schouders ophalen bij de aftiteling. Gelukkig kon ik me nog een beetje vergapen aan et New York van die tijd, maar dat was het dan wel zo'n beetje.

Ik had op iets meer gehoopt, gezien de loftuitingen. Geen Manhattan, wat mij betreft. Maar wel een aantal mooie dialogen en locaties... zeker de moeite waard, but I didn't love it.

Uitstekende film over drie zussen die iedere thanksgiving bij elkaar komen met de familie. Een mooi en redelijk luchtig relatiedrama waarbij de onderlinge verhoudingen van de personages sterk worden neergezet. Ook de tweestrijd van sommige personages komt via een voice-over goed over. Een uitstekende cast waarbij Woody Allen de gebruikelijke neuroot uithangt.