Hannah and Her Sisters (1986)

Goed.

Zonder al te hoge verwachtingen ingegaan. Woody Allen's zogenaamde meesterwerk Annie Hall beviel mij indertijd absoluut niet - dat is intussen, vermoed ik, toch ook al een jaar of 10 geleden dus daar staar ik mij ook niet blind op. Maar babbelfilms zijn doorgaans evenmin aan mij besteed.

Gelukkig is het me enkel meegevallen. Ja, het is een babbelfilm - dan nog met nerveuze typetjes zoals dat van Allen zelf. In de basis klinkt het als een recipe for disaster, maar op één of andere manier is het me best goed bevallen. Het wordt nooit té veel. Niet in het babbelen, niet in de nervositeit. Hanneh and Her Sisters is eerder een gezellige film, luchtig gebracht en met acteurs die met de nodige flair hun rollen neerzetten. Allemaal keurig gebracht in een niet al te lange speelduur. Fijn.

3,5

Ik vond dit een hele fijne Allen. Prettige innemende personages, een mooie sfeer van New York en constant wel boeiend wat betreft plot. Gewoon aangenaam kijkvoer, soms ontroerend, altijd vermakelijk en waarbij genoeg wordt verteld over relaties en alles voelt ook behoorlijk echt en realistisch aan. Dit is hoe mensen leven en liefhebben. Enige dissonant is Allen zelf in de film, zijn personage lijkt eigenlijk niet bij de rest te horen en zijn acteren gaat er te ver over. Als regisseur heeft hij bij deze film duidelijk beter werk afgeleverd.4,0*.

Woody op zijn best.

De hypochondrie van Mickey (Allen) levert nog de allergrappigste scènes op. Lichte gehoorklachten en hij denkt meteen aan een hersentumor. Herkenbaar ook. Wordt vaak wat lacherig over gedaan, maar kan heel vervelend zijn: slapeloze nachten, paniekaanvallen... "Hoe moet dat wel niet als ie echt ziek is?" Hahaha.... Daar heb ik het hardst om gelachen.

Drie verschillende zussen: vooral Dianne Wiest vond ik erg leuk, het onzekere coke snuivende zusje dat steeds geld komt lenen. De scène dat ze achterin die auto zit en zich het derde wiel aan de wagen voelt, ahh....

Tussendoor een sfeervol New York, met af en toe zeer aparte architectuur zoals dat smalle straatje met lage huisjes dat Europees/Nederlands/Duits aandoet, en verpauperde gebouwen die je nog zelden ziet.

Heb verder helemaal niets met jazz, maar in een Woody Allen film kan ik het wel verdragen.

Toch een half puntje eraf vanwege het wat mindere typetje dat Allen hier zélf neerzet. Voor de rest natuurlijk weer prima geacteerd, raak en herkenbaar voor iedereen die niet al 50 jaar gelukkig getrouwd is.

Wat is dat oudere werk toch telkens een verademing als je dat latere Europese gedoe ernaast legt...