A Vida Invisível (2019)

Vanaf 5 december in de bioscoop (Imagine Filmdistributie Nederland)

Oogt wat standaard, doch aangenaam?

Ik ben er wel voor te porren, zo te zien. Muziek is altijd een fijne bijkomstigheid, al kennen we dit verhaaltje misschien intussen wel een beetje.

Natuurlijk heeft de film een ontroerend einde maar wat is de weg ernaar toe lang en saai. Waarschijnlijk ontleent het einde zijn kracht ook wel aan het feit dat we zo langdurig ondergedompeld worden in de separatie van de zussen en hun miserabel leven, maar dat doet er niet aan af dat je uithoudingsvermogen nodig hebt om tot het einde te geraken.

De film is natuurlijk bovenal een aanklacht tegen het patriarchale systeem van de jaren ’50 waarbij de zussen het nog eens bijzonder slecht treffen met zelfs voor die tijd zeer conservatieve en/of wrede mannen in hun leven. De vrouwen worden simpelweg niet geacht een eigen wil te hebben – waardoor ze verkracht worden en hun dromen niet kunnen najagen – en als ze wel een eigen wil tonen worden ze zwaar gestraft. Maar meer dan het tonen van dit onrecht doet de film eigenlijk niet: diepzinnigheid heb ik niet kunnen ontdekken. Ik had gehoopt op een film als De Tweeling (2002) - MovieMeter.nl maar die film is gewoon veel beter en diepzinniger.

Wanneer Guida erop uit trekt en Eurídice thuis achterblijft, leven de twee zussen jaar in jaar uit een voor elkaar onzichtbaar leven, terwijl wij als kijker meekrijgen wat de zussen niet van elkaar weten. Gelukkig speelt de film hier niet mee, maar krijgt het (niet al te originele) verhaal wel een tweede laag: wij weten wat zij niet weten en dat is de context waarin we niet anders dan elke gebeurtenis kunnen plaatsen.

De film schetst twee verschillende levens die op een aantal punten parallellen vertonen met als belangrijkste, dat de zussen beiden krachtige vrouwen blijven in een Braziliaanse samenleving waarop we niet jaloers hoeven te zijn.

Vuige, rauwe beelden en stiltes die de dialoog wegdringen, alle ruimte latend aan de mimiek en gestiek van de actrices. Wat jammer is dan die opdringerige muziek...

Lange, maar prachtige film met een ontroerend verhaal. Maakt indruk en geeft stof tot nadenken. Aangrijpend.

Een langzame film inderdaad, maar ik vond het niet saai. Melodrama, maar met rauwe randjes en bovendien vakkundig gemaakt en geacteerd. Ook wij moesten even aan de bak in de eerste helft, maar dat betaalde zich terug in de tweede. Ik rond naar boven af.

4*

Ode aan de liefde, en, de vrouw!

Verdient absoluut meer kijkers. Het verhaal klinkt standaard, maar is bijzonder smaakvol en ontroerend gebracht. Een verhaal over twee zussen die het slachtoffer worden van uiterst patriarchale verhoudingen, maar deze clichématige samenvatting doet geen recht aan de vertelling die behoorlijk binnenkomt. De wanhoop spat ervan af en valt moeilijk te verteren. Lekker, in het Brazilië van Bolsonaro.

Aïnouz neemt rustig de tijd om karakters te ontwikkelen en de nuance te zoeken, en laat vaak vakkundig scènes weg om het de film extra lading te geven. Ook speelt hij af en toe leuk met vertraagde beelden. Knap gedaan. Naast de mooie actrices ook een bijzondere vermelding voor de muziek. 

Hmm, deze viel toch wel wat tegen. Het is een redelijk lange film en het verhaal was niet altijd even interessant. De cast deed het zeker niet slecht, dus daar lag het zeker niet aan.

Tja, het was minder m'n ding.

Pijnlijk melodrama over twee zusters die in het patriarchale Brazilië vanwege zoiets ongrijpbaars als familie-eer van elkaar gescheiden worden. Een wreed verhaal dat langzaam maar zeker aan mij begon te knagen. De film speelt in de jaren 50. Ik vrees dat er sindsdien in de positie van vrouwen in Brazilië (te) weinig veranderd is.

Een meesterwerk is misschien een te groot woord, maar dit doorwrochte drama van documentairemaker Karim Aïnouz komt wel dicht in de buurt. Naast de fraaie cinematografie springen ook de sublieme vertolkingen van Carol Duarte en Julia Stockler in het oog. Prachtig, beklemmend, hartverscheurend.

Zussen Eurídice [Carol Duarte] en Guida Gusmão [Julia Stockler] hebben een nauwe band maar door een samenloop van omstandigheden, mede ingegeven door de conservatieve waarden van de Braziliaanse samenleving in de jaren ’50 waarin zijn opgroeien, raken de zussen elkaar uit heg oog nadat Guida haar familie achterlaat om met zeeman Iorgos [Nikolas Antunes] een nieuw leven te starten in Griekenland.

Vol uitstekend geschreven vrouwenrollen die stuk voor stuk uitstekend worden neergezet, maar deze film over vrouwen is kritisch maar nooit prekerig en geeft zo’n treffend beeld van nog steeds heersende normen en waarden door de ogen van twee driedimensionale, levendige en fascinerende hoofdpersonen dat elke liefhebber van een goed verhaal hier volop van zal genieten.

Erg sterk dit. Mooi gefilmd en droevig familiedrama waarbij twee zussen, Guida en Eurydice, levenslang van elkaar gescheiden worden door een jeugdzonde van Guida, die van huis wegliep begin jaren '50 met een Griekse matroos en met een buitenechtelijke zwangerschap naar huis terugkwam. Een opwelling die haar duur komt te staan : haar woedende vader verstootte haar daarna waarna ze zich op eigen krachten door het leven moest worstelen in een moeilijke maatschappij.

Het is zware en vaak rauwe melo, je moet er van houden. Niet altijd aangenaam om zien, maar wel doorspekt met veel emotionele momenten. Hoeveel een mens kan doorstaan in een leven. Het is best een knap verhaal waarbij je je moet indenken hoe dicht de zussen in werkelijkheid van elkaar leefden in een grootstad waar een toevallige ontmoeting bijna uitgesloten is. De scène in het restaurant waarbij dat net niet gebeurde vond ik mede daarom vol dramatiek. Je moet er wel je aandacht bijhouden want de film maakt soms grote onaangekondigde tijdsprongen. Zeker een film die ik gewaardeerd heb.

Ik was er eergisteren niet met de volle aandacht bij en heb flarden gemist waardoor ik hem gisterenavond (in zijn geheel) heb herzien. Daar heb ik geen spijt van gehad. Mocht er aandacht besteed zijn aan het leven van de moeder en vader en de film nog 20 minuten rekken, je kon spreken van een geweldig familie-epos. Geweldig was het al, de parallelle levens van de zusjes Gauda en Eurydice worden schitterend naar voren gebracht.

Intens en rauw, elk verstrikt in de liefde of voornamelijk de gevolgen hiervan. Keuzes die gemaakt worden en nimmer teruggedraaid kunnen worden. Vrijgevochten dames, zo leek het wel, en toch ondergingen ze hun situatie en hun leven.

Levensverhalen die toch binnenkwamen. Sterke acteerprestaties, prima camerawerk en een betrokkenheid die binnenkwam tot in de huiskamer. De verpauperde uitzichtloze omgeving van vele Brazilianen wordt prima neergezet in een soort observerende status zonder ooit enige dramaporno te willen beogen. Toppertje!

Het slot maakt wel een heel grote sprong in de tijd tov wat vooraf ging, maar het is het gedeelte dat ontroering en emotie brengt en dat komt de film zeker ten goede.

Het melodramatisch verhaal toont ons het leven van twee zussen die in het Rio de Janeiro van de jaren 50 door een al te strict-stugge gezagspatroon van elkaar gescheiden bleven, hoezeer ze dat ook niet wilden, en een totaal verschillend leven leidden.

Een mooie film, vaak realistisch, rauw en hard en slechts uitzonderlijk zijn er momenten van enig geluk bij de personages te beleven. Duidelijk is hier ook hoezeer de vrouw toch weer een mindere positie in gezin en maatschappij inneemt.

Braziliaanse film. Een beetje overacting moet ge er soms bijnemen maar erg is dat niet. Acteurs voldoen in hun rol.

Mooi drama over de onvrijwillige scheiding tussen twee zussen. Een familiekroniek die uiteindelijk meer dan een halve eeuw bestrijkt, met een sterk, ontroerend einde. Sterk en geloofwaardig spel van de beide hoofdrolspelers en een fraai, zij het boosmakend tijdsbeeld van het Brazilië van de jaren 50. De mannen komen er niet zo best van af: Giorgio die zijn vriendin zwanger maakt en in de steek laat, de vader die haar verstoot en als hij door zijn andere dochter wordt geconfronteerd daarover liegt, de echtgenoot die de brieven ongelezen in een kluis stopt- je zou om minder feminist worden.

Mooie stilering, vooral het eerste half uur. Het verhaal zelf is wrang, maar niet bijzonder origineel. In het laatste gedeelte weet Fernanda Montenegro bijna nog de show te stelen met haar korte présence.

Deze film noem ik gewoon een pareltje. De film noemt A vida invisivel, dus het onzichtbare leven. Het onzichtbare leven van vrouwen in het zwoele Brazilie van de jaren 50. Het is een lange film maar hij bleef mij elke seconde boeien ook al was hij soms redelijk traag. En spijtig genoeg zijn in vele landen meer dan zeventig jaar later vrouwen nog altijd onzichtbaar en worden ze door de mannen behandeld als een voorwerp. Prachtige acteerprestaties en dus een wondermooi film over een droevig verhaal....

Prachtige film, die duidelijk illustreert hoe de mannelijke dominantie het leven de vrouw kan beknotten.

Mooie film, maar in tegenstelling tot de voorgaande reacties vond ik het einde niet het sterkste deel! Integendeel, dat was er voor mij net teveel aan, ondanks de knappe acteerprestatie van Fernanda Montenegro: te melodramatisch en te los van de rest. ik heb vooral genoten van de natuurlijke, ongedwongen stijl, in het bijzonder in de rollen van Antenor (Gregorio Duvivier) en Guida (Julia Stockler); Euridice Carol Duarte) vond ik iets minder.

Prachtige film, wees zuinig op het leven want je kunt het niet overdoen.

Raar maar waar heb ik hier blijkbaar nog niets over gezegd. De titel zegt het al: een zware aanklacht op wat onze vrouwen, in mijn geval onze moeders aangedaan werd. In de pas lopen en aan de haard, jij! Je hoeft niet eens pianiste zijn om dit onrecht te noemen. Patriarchale patronen die heel veel onheil verrichten en vandaag nog altijd! Als het aan reactionaire krachten ligt, keren we terug naar die tijden. Zodat mannen hun spelletjes kunnen spelen, hun aanzien behouden en de vrouwtjes mooi voor de aanwas van de bevolking kunnen zorgen. Niet dat ik neerkijk op mensen die hier voor kiezen, maar simpelweg je vleugels uitslaan zou voor beide seksen toch wel even makkelijk mogen zijn?

Deze film vertelt dit simpele verhaal met weelderige kleuren, elk shot is een schilderij en prachtige vertolkingen. Een pareltje.

Aanvankelijk twijfelde ik om verder te kijken, maar mijn nieuwgierigheid naar de afloop schonk me uiteindelijk een mooi sterk emotioneel verhaal. De samenleving van Rio de Janeiro anno 1950 deed me de wenkbrauwen fronsen... Met dank aan VRT Canvas om dergelijk films uit te zenden.