Harold and Maude (1971)

Vooral de humor rondom Harold vond ik het grootste sterktepunt aan deze film; zijn zelfmoordpogingen en pogingen om zijn toekomstige bruiden af te stoten worden met de perfecte toon op de kijker losgelaten. Hoogtepunt hierbij was voor mij het moment wanneer hij plots out of the blue zijn hand afhakt
De openingsscène van de film is ook zeer sterk gefilmd, en zal me zeker nog lang bijblijven.

Helaas ben ik de kleine nuanceringen vergeten (het is al ruim een maand geleden dat ik de film bekeken heb), maar ik onthou vooral een mooie film, over een mooie vriendschap/romance. Maude was bij momenten weliswaar een tikkeltje irritant/grof, maar in het algemeen het perfecte tegengewicht voor de gedeprimeerde Harold. Bovendien staat ze garant voor enkele mooie bespiegelingen op hoe iemand zijn/haar leven zou moeten leiden.

De film heeft een zeer fijne soundtrack en start zeer sterk. Naarmate de film vorderde, verminderde mijn initieel enthousiasme ietwat (door enkele kleine zaken die ik nu helaas vergeten ben...), maar "Harold en Maude" is zeker en vast een mooie film die binnen het arthouse circuit zijn status van culthit wel verdient.


3,5*

Harold en Maude hebben dezelfde bizarre hobby, regelmatig bezoeken zij uitvaartdiensten van onbekende mensen en tijdens zo'n dienst leren ze elkaar kennen. Harold is een introverte sombere tienerjongen, Maude daarentegen is energiek en extravert. Arthouse met een hoofdletter A, uit 1971 welteverstaan. Met een Ruth Gordon die de sterren van de hemel speelt, iets wat ze drie jaar eerder al deed in Rosemary's Baby maar het hier dus nog eens dunnetjes over doet, weliswaar in een totaal andere rol maar toch. Een warme film die uiteindelijk aankomt als een mokerslag.

Hoe komen jullie toch altijd aan zulke pareltjes? Ik heb Harold and Maude ooit weleens gezien, zeker tien jaar geleden. Maar ik ben afhankelijk van wat er op tv komt. En Harold and Maude komt nooit op tv. Zeker niet op zenders die nederlands ondertitelen.

Of huren jullie 'm bij de bieb of videotheek?

Er is een goedkope DVD te krijgen.

Deze film toevallig op tv gezien, de dvd ben ik in een winkel nooit tegengekomen, wat ook geldt voor heel veel andere titels helaas.

Bol.com heeft 'm gewoon. bol.com | Harold And Maude, Ruth Gordon, Bud Cort & Vivian Pickles | Dvd

Maar om nou iedere film, die ik graag wil zien, te gaan kopen!

wat is die maude een irritant wijf zeg. na een half uur oma gehuppel kwam ze mn strot uit.

“Vice, Virtue. It’s best not to be too moral. You cheat yourself out of too much *life.* Aim above morality. If you apply that to life, then you’re bound to live life fully.” (Maude)

Felle kleuren, een zeemzoete soundtrack geleverd door Cat Stevens en buitengewone personages met buitengewone passie's en hobby's hebben overduidelijk een grote invloed gehad op het werk van Wes Anderson, één van de grote hedendaagse. Harold and Maude vertelt de hilarische maar toch geloofwaardige romance tussen een adolescent en een bejaarde die ons terugbrengt tot de kern en essentie van liefde, namelijk begrip (kan niet zo moeilijk zijn toch?).

Meer informatie over grote regisseur Hal Ashby en een top 25 aan vergeten New Hollywood klassiekers:

New Hollywood's Lost Classics - The Filmtransition

Ik vond dit zo'n rare film. Die ongeloofwaardige zelfmoord pogingen, die relatie met die oude vrouw. Maar ja, raar betekend nog niet slecht. Gewoon niet echt mijn soort film.

Prachtig, Wes Anderson is hier terecht al genoemd. Die heeft hier zeker naar zitten kijken. Of Maude een irritant hippiewijf is? Denk het niet: Harold ontdekt op 3/4 van de film dat ze een nummer op haar arm getatoeerd heeft, dat verklaard in 1 klap haar krampachtige lust for live. Ik ga hier niet uitspellen wat zon tattoo inhoudt. Maar die krijg je in ieder geval niet in Disneyland.

Ik vraag me af of je die tattoo ziet op een oudere kleinbeeld tv, deze film is duidelijk geschoten met de bioscoop in gedachte. Zo zie je bij dat enorme grafveld met die witte kruisen (zie trailer), helemaal achteraan piepklein Harold en Maude nog als er al extreem uitgezoomd is.

Wat een mooie en bijzondere film (weer) van regisseur Hal Ashby. 'Harold and Maude' zijn een schitterend duo. Zelden een film gezien die humor op zo'n subtiele manier verweeft in drama. Hartverwarmend.

De neppe zelfmoordpogingen, de tattoo van Maude, de scenes met de politieagent en het einde zijn momenten die me allemaal lang zullen bijblijven. Erg grappig en ontroerend. Hele mooie klassieker dit.

Aparte romcom over een energieke oude vrouw en een lethargische jongeman met een obsessie voor de dood. Met haar aanstekelijke, blijmoedige wat-kan-het-mij-schelen gedrag weet Ruth de jongeman wakker te schudden en leert zij hem van het leven te genieten. De film kent een aantal heerlijke, onverwachte scènes, met dank aan een uitzonderlijk sterke Ruth Gordon. Ondanks het grote leeftijdverschil is er een onmiskenbare chemie tussen Gordon en Bud Cort. Mede door de kostelijke moederrol van Vivian Pickles een erg onderhoudende film.

Ik ben niet geheel objectief: Harold & Maude zit in mijn geheugen gegrift als een toneelstuk, met Mary Dresselhuys (destijds al ver in de negentig) en een nog jonge Dirk Zeelenberg, dat ik in 1990 in het theater heb gezien. En ik denk eerlijk gezegd dat het zich ook meer leende voor de intimiteit van het theater.

Deze verfrissende "zwarte" "levenslessen"-komedie over de mooiste facetten van het leven was kostelijk en tevens een mix tussen een buitengewoon liefdesverhaal en een zelfontdekkingstocht, rond de thema's dood, zelfdoding, euthanasie, liefde en vrijheid.

Uitstekende film over een jongeman met een obsessie voor de dood die bevriend raakt met een bejaarde vrouw. Een originele film (zowel qua verhaal als uitvoering) over een bijzondere relatie. De droogkomische humor werkt vooral omdat het allemaal nogal serieus wordt gebracht. De levendige Ruth Gordon steelt absoluut de show hier.

Heerlijke zwarte komedie over een ‘ongewone’ vriendschap regisseur Hal Ashby probeert duidelijk een lans te breken voor het onconventionele. Hij had zelfs het plan om een scène te filmen waarin Harold en Maude de liefde bedreven, maar dat vonden te heren van Paramount toch te ver gaan. Ik vraag me ook af wat een dergelijke scène toegevoegd kan hebben. Die scènes waarin Maude (Een weergaloze Ruth Gordon) flirt met de veel jongere Harold (Bud Cort) zeggen meer an genoeg. En de scènes waarin Maude een verkeerspolitie afpoeiert en Harold helpt om de dienstplicht te ontlopen dienen ingelijst te worden. Jammer van de vele liedjes van Cat Stevens die behoorlijk wat afbreuk aan de film doen. Maar het verklaard wel de cameo van deze zanger op een begrafenis, XXXX

Leuke film over een jongen (Harold) die geobsedeerd is met de dood. Zijn lugubere personage deed me in de verte denken aan twee personages uit lugubere (horror)komedies: Wednesday (The Addams Family, 1991) en Brigitte (Ginger Snaps, 2000), al staat deze film kwalitatief wel wat treetjes hoger. En hoewel het qua verhaal heel anders is, heeft het wel die heerlijke warme zwartkomische sfeer van een film als Little Miss Sunshine (2006). Harold en Maude vormen samen de omgekeerde wereld, de jonge Harold als saaie duffe jongen en de oude Maude als de vlotte levenslustige moderne vrouw van destijds (een hippie).

Het zit vol met grappige zwartkomische situaties met leuke dialogen, one liners en levenslessen. De lugubere voorgrond verhult de ode aan het leven wat het in feite is, met de duidelijke anti-oorlogboodschap die destijds door de VS ging (de grote begraafplaats, de militaire oom van Harold, de antioorlogsprotest van Maude...)

Richting de 4*, een film die beter smaakt naarmate het bezinkt en zich prima voor een tweede kijkbeurt leent.

Briljant, die zelfmoordpogingen.
Hoe die daar drijvend in 't water ligt en z'n moeder rustig een baantje trekt. Heerlijk.

Ja, die scène deed het ook echt voor mij. Is me ook echt bijgebleven.

Mijn eerste gedachte na het kijken van ‘Harold and Maud’: films over de dood zijn best dun gezaaid. En dan bedoel ik dus niet films waarin mensen sterven, die zijn er genoeg, maar films die de dood an sich als centraal thema kiezen.

Het maakt van ‘Harold and Maud’ bijna automatisch een curiositeit. Daarbij komt dat de makers flink hun best doen om vooral niet in het gareel te lopen: de vreemde relatie tussen Harold en Maud, de zwartgallige kijk op zelfmoord, de gangsta oma … Vooral dat laatste voelde bij momenten wat geforceerd aan. Goed dat de film buiten de lijntjes wil kleuren, maar wat meer subtiliteit had geen kwaad gekund.

Voorts heeft ‘Harold and Maud’ de tand des tijds aardig doorstaan. Vooral op visueel vlak scoort deze toch beter dan zijn tijdgenoten. Paar mooie, sfeervolle shots gespot. De soundtrack heeft weinig verrassends in petto, voornamelijk zoete 70s deuntjes, maar het kan er wel mee door.

Eentje om te koesteren, al worden er ondertussen wel betere indie films gemaakt. 2.5*

Ik vond dit een prachtige film. Was behoorlijk ontroerd door het einde maar ook de openingsscene is fantastisch. Ijzersterk script ook.

Regisseur Hal Ashby was met name in de jaren zeventig een geliefd acteurs-regisseur bij critici en (in iets mindere mate) bij het publiek. Zijn tweede film 'Harold and Maude' is zijn meest controversiële en (daardoor niet toevallig) zijn beste. Een tegendraads verhaal over dood, zelfmoord, bejaarden-sex en puberproblemen wordt door Ashby innemend in beeld gebracht en van een vrolijke muzieknoot voorzien door Cat Stevens.

Na 10 jaar werd het hoog tijd voor een herziening! De film blijft voor mij nog steeds een interessant en vermakelijk geheel maar maakt niet meer dezelfde indruk als dat het de eerste keer wel deed.

De "zelfmoord'' scènes blijven nog steeds wel briljant en dit keer viel mij ook meer de heerlijke soundtrack op! Maar de band tussen Harold & Maude lijkt soms een klein beetje stroef, maar het waren natuurlijk ook wel 2 personages die zeker niet in een hokje zijn te plaatsen.

3,5* (Voor nu)

Cat Stevens groots

Bud Cort en Ruth Gordon als Harold & Maude moet toch wel één van de uniekere koppels uit de filmgeschiedenis zijn. Op het moment van de productie waren beiden respectievelijk 23 en 72 j. oud, waarbij hun karakters respectievelijk tiener- en tachtigjarige leeftijd hebben. Een film waarin de jaren zestig nog duidelijk nazinderen, vreemd genoeg vooral in de figuur van Ruth Gordon als Maude. Zij is degene die buiten de lijntjes durft en kan denken in een maatschappij die nog steeds bourgeois en conventioneel is, en met haar leefwijze erin slaagt om Bud Cort uit zijn existentiële - maar weliswaar hilarische - crisis te trekken. Vivian Pickles als moeder van Harold vertegenwoordigt het bourgeois establishment, en met haar narcistische trekken wil ze niet liever dan Bud Cort volledig te kneden naar haar (bourgeois) evenbeeld. Naast de rijke bourgeoisie wordt ook het militair apparaat te kijk gezet, onder de vorm van de militaire oom van Bud Cort, m.n.Charles Tyner. Hij wordt neergezet als een licht racistische opportunist met alle clichés erop en eraan. Die tegenstelling tussen de verlichte geest van Ruth Gordon en het materialisme van Bud Corts' achterban, provocatie zo je wil, vormt de drijvende kracht van de film. Waarbij er weliswaar voldoende raakpunten zijn tussen Bud Cort en Ruth Gordon om mekaar te kunnen naderen. Opmerkelijk is het moment waarop Bud Cort zich bewust wordt van de tattoo op de arm van Ruth Gordon, dat schijnbaar om een reeks cijfers gaat. Er wordt enkel visueel ingezoomd maar verder geen uitleg aan gegeven. Het laat zich voor de kijker raden dat Ruth Gordon een overlevende is van een nazi concentratiekamp, wat haar levenslustige personage nog meer kracht verleent.
De hele verhaallijn wordt verlucht door de morbide humor die Bud Cort tentoonspreidt met zijn ingenieus geplande zelfmoordscènes, waarmee hij zijn moeder telkens wil provoceren. Vraag me af of dergelijke humor vandaag nog zou kunnen in een mainstream film (wat deze Harold & Maude in zijn tijd was). En daarnaast hebben we de fantastische - als je er van houdt tenminste - soundtrack van Cat Stevens. De singer/songwriter componeerde twee nieuwe songs voor dit project en daarnaast werden enkele alternatieve versies van bestaand songmateriaal toegevoegd. De muziek is heel aanwezig en creëert voor een groot deel de soms lieflijke flower power sfeer die over de film hangt, naast de humor en het existentiële drama. Dit alles wordt prima in beeld gebracht door Hal Ashby met gebruik van mooie locaties in Californië.
Harold & Maude was een flop bij release en heeft sindsdien een cultstatus verworven. Voor mij was het een herziening na 20 j. en was er alweer heel wat van vergeten. De film blijft bijzonder genoeg om ook vandaag nog te verrassen, te entertainen en de kijker te laten reflecteren.

Deze zwarte komedie brengt twee mensen samen die op het eerste zicht zeer verschillend zijn. Harold is jong, mannelijk en geobsedeerd door de dood. Maude is oud, vrouwelijk en vol van liefde voor het leven. Toch hebben ze ook zaken gemeen. Allebei doen ze aan artistieke expressie en willen ze uitbreken uit het maatschappelijke keurslijf, uit de kooi van morele voorschriften. Oh my, how the world still dearly loves a cage.

Harolds geënsceneerde zelfmoordpogingen zijn happenings, zoals die plaatsvonden in de moderne kunst van die tijd. Ze doen ook denken aan het gedicht Résumé van Dorothy Parker. Zijn moeder probeert hem vruchteloos tot een normale burger te kneden. Maud houdt intens van het leven, de vrijheid, de natuur. De oorsprong hiervan wordt pijnlijk duidelijk via de tatoeage op haar arm. Ze probeert nog steeds uit een concentratiekamp te ontsnappen.

Ze verplaatsen zich in heel wat al dan niet gestolen auto's, onder andere een Buick en een gele Volkswagen Kever. De achtervolgingsscène is dolkomisch. Harold krijgt een Jaguar cadeau, maar bouwt deze om tot lijkwagen. Met z'n laatste daad maakt hij duidelijk dat hij wil blijven leven, wellicht onder invloed van Maud.

Passend bezingt Cat Stevens het leven, de vrijheid en de natuur. Hij heeft een cameo op de tweede begrafenis. Regisseur Hal Ashby is een kwartier voor het einde te zien als bewonderaar van een modeltrein. Het leger, de Kerk en de psychiatrie worden op de hak genomen, met typetjes die deze instellingen vertegenwoordigen en met op de achtergrond een portret van Richard Nixon, Paulus VI en Siegmund Freud. Het is donkere humor die heel wat conventies en vanzelfsprekendheden onderuithaalt.

Deze zwarte komedie beviel mij echt totaal niet. Twee vervelende en oninteressante hoofdpersonages. De scenes waarin ze samen te zien zijn, zijn saai, geforceerd en ongeloofwaardig. Ik zie geen enkele chemie in de relatie tussen deze twee vreemde personages. Gelukkig duurt de film niet al te lang, anders was er helemaal niet doorheen te komen. Schaars pluspuntje is de soundtrack van Cat Stevens, maar dat is geen reden om deze film te gaan kijken. De (cult)status van deze film ontgaat mij volledig.

Herziening op het grote doek en hij beviel nog een stuk beter dan de eerste keer. Eerst even hoe deze film (soms) bekend staat, maar wat dit beslist niet is. Dit is geen zelfmoordkomedie en geen bizarre love story tussen twee mensen met een kinky leeftijdsverschil. Dit is en film over een Auschwitz overlevende (te zien in een hele korte scene aan haar tattoo, dat is alles) die iemand die niet weet hoe te leven leert hoe je dat moet doen en hoe je als iemand die zich er niet thuis voelt toch kunt bestaan. Dit is een ergens een hele tere en gevoelige film en tegelijk een zeldzaam levenslustige maar wel een die erkent hoe donker bestaan kan zijn. De "zelfmoordpogingen" van Harold zijn niet echt dat maar shockerende manieren om mensen die hij niet in zijn omgeving wil weg te jagen. Dat alles is gegoten in een satire vol humor met flinke donkere lagen die de draak steekt met verschillende dingen die mensen heilig vonden. Verder ook qua taal een prachtig script.

Tot slot quote ik nog even, net als in mijn oude recensie een fraaie quote uit de film:
Harold: Do you pray?
Maude: Pray? No. I communicate.
Harold: With God?
Maude: With life.

Halfje erbij. Zo mooi deze.

Amusante en tergelijkertijd een tikkeltje bizar , de humor zit hem vooral in de momenten en manier hoe zijn moeder op zijn inventieve in scene gezette pogingen tot zelfmoord reageert , met een nonchelance die zeker op de lachspieren werkt .

Maude is wat mij betreft net wat te extreem neergezet maar nietemin een leuk tegenwicht en de chemie tussen hen twee werkt heel goed .

Een vreemde eend in de bijt maar zeker toch ook vermakelijk omdat ook het thema zo gewaagd is en op een manier ook wel dapeer en origineel om daar een beetje de draak mee te steken .

Er zit zoveel prachtige poëzie verpakt in deze 90 korte minuten. Dit is een van die weinige films waarvan ik wilde dat ze langer duurden. Ruth Gorden is zo inspirerend. Ik vind het geweldig hoe we met slechts één seconde begrijpen waarom Maude is zoals ze is.

Grappig, uniek, bizar, ontroerend en bijna perfect.

4*

Harold is een bizar kereltje met zijn fascinatie voor de dood. Best wel inventief hoe hij zijn dood (of zelfmoord) een aantal keer in scène zet, al was het maar om zijn moeder op stang te jagen. Zijn moeder weet intussen wel beter. Heerlijk die droge commentaar wanneer hij het nogmaals tot het uiterste drijft.

Het contrast met Maude is groot. Hij levensmoe, zij een levensgenieter en dat terwijl hun leeftijd omgekeerd evenredig is. Hun kijk op het bijwonen van begrafenissen verbindt hen. Het is een film die de heilige huisjes en clichés omver stampt. Dat alleen al verdient lof.

Bovendien is de film geloofwaardig en is het duo erg goed op elkaar ingespeeld. Ondanks het zware onderwerp blijft de film luchtig en energiek. Prima acteerwerk ook van beiden. Een film die diverse emoties bespeelt, van ontroerend tot humoristisch. Fijn!