The Hangover (2009)

Verstand op nul en vooral leuk om gezamenlijk te kijken met vrienden die ook wel van een feestje houden. Hilarisch, puberale film met aardig acteerwerk en leuke onverwachte twists. Gekeken toen hij uitkwam in de bios, en nu, 7 jaar later, voor de tweede keer. Nog steeds heel vermakelijk!

Briljante en vernieuwende komedie.. Helaas dat deel 2 en deel 3 ervoor zorgen dat dit juweeltje zijn kracht verliest.......

Ik ben op zich niet zo'n liefhebber van (veel) Amerikaanse humor en had daarom ook niet al te hoge verwachtingen. Het bleek echter een dikke meevaller. Erg leuke film met een originele opzet waarin telkens meer van de mist oplost. Herkenbaar ook wel, heb zelf vroeger ook wel van die zaterdagen en zondagen gehad dat ik me afvroeg wat er de afgelopen nacht nou weer gebeurd was...

“Remember, what happens in Vegas stays in Vegas. Except for herpes. That shit'll come back with you.”

The Hangover is een heerlijke film. Het verhaal is niet echt origineel maar wat de makers ermee gedaan hebben is briljant. De grapdichtheid ligt hoog en ze zijn allemaal raak. Het sterkste punt van de film is de casting. Cooper, Helms, Bartha en vooral Galifianakis lijken te zijn geboren voor het spelen van deze rollen en de chemie werkt aanstekelijk. Apart zijn deze acteurs nog geeneens bijzonder grappig maar breng ze samen en het is comedy heaven. Vooral Cooper is geen acteur voor slapstick humor maar naast Galifianakis als straight man is hij perfect.

Las Vegas is ook een perfecte locatie voor een uit de hand gelopen vrijgezellenfeest en de situaties waarin de drie belanden levert schitterende en hilarische taferelen op. Het is slim om de nacht over te slaan en de mannen geheugenverlies te geven want dat levert een soort mysterie op die ook de humor ten goede komt. De tijger, de baby, Heather Graham, de Vegas wedding, Ken Jeong, de cameo van Mike Tyson etc... Zoveel grappige momenten. En de grootste lach is voor het laatst bewaard, de foto's! Heerlijke humor.

The Hangover - Nr 42 in de komedielijst

'We parked in the middle of Las Vegas boulevard. There was no meter, so here's 4 dollars.'

Tweede kijkbeurt sinds ik hem jaren geleden gezien had. The Hangover brengt een groep van 4 vrienden bijeen die op het eerste zicht niet grappig lijken, oa. Bradley Cooper is niet meteen iemand die normaal comedy films maakt en dat merk je ook, hij speelt de wat stoerdere buddy van de bruidegom. Ze proberen wel, maar qua humor is het wel een keer grijnzen, maar echt schateren van het lachen deed ik nergens.

Tip: Wacht wel totdat de foto's gepasseerd zijn in de aftiteling, die zijn het grappigst van de hele film.

Binnen mijn vriendenkring was ik de enige die deze film nog niet gezien had, dat komt omdat ik "domme" komedies vaak wel uit de weg ga, maar deze moest zó goed zijn dat ik het ter gelegenheid van deze challenge toch maar bekeken heb. En ik moet zeggen dat het me wel is bevallen, het heeft een type zwarte humor waar ik wel van hou, en ook de dialogen zijn zo lekker lomp. Het is een heerlijk foute en zwaar over de top-komedie over een uit de hand gelopen vrijgezellenfeest is Vegas, zo doorgeslagen dat het leuk is, en dat allemaal zonder de geloofwaardigheid teveel uit het oog te verliezen. Ruim 3,5*

Ik denk dat er twee versies in omloop zijn en ik die zonder grappen aan het kijken ben. Heb in een uur tijd nog niet kunnen glimlachen.

Dat had ik ook, zelfs toen ik deze in de bioscoop zag, zonde van mijn geld.

Leuke film, maar wat heb ik een hekel aan Alan.
Meest irritante figuur in een reeks ooit !!!!

Kort geleden de bluray box van de gehele Hangover trilogie gekocht, vooral vanwege deel 1 natuurlijk. Dat is toch wel een van de leukste komedie's van deze eeuw geworden en na de film opnieuw te hebben gezien blijf ik daarbij. Heerlijk absurd met een schitterende cast en genoeg situaties waar ik oprecht op moet lachen. Daarnaast is Las Vegas wel de ultieme locatie voor een film als deze. Wat me vooral bevalt is dat de film wat scherper dan de gemiddelde partyfilm durft te zijn, zonder irritante moraal achteraf. Wel verlaag ik mijn stem van 4,5 naar 4 sterren.

4*

Op de dinsdagavond kijk ik héél vaak een film, dit komt puur dankzij het feit dat ik woensdag altijd naar school moet vanwege mijn opleiding en dan heb ik altijd middag / avond school waardoor ik dus ruimschoots twee en een half uur langer in mijn nest kan blijven liggen dan de andere dagen. Gisteravond koos ik er dus voor om ‘The Hangover’ weer eens te herzien (en dan volgend door de rest van de trilogie), om zo toch weer eens deze films achterover geslagen te hebben en man o man, wat heb ik toch in een deuk gelegen om héél wat scenes. ‘The Hangover’ kon ik me nog matig herinneren, en zo doende dat ik deze maar weer eens in de herziening heb gegooid, ik moest ze sowieso nog eens herzien dus dan kwam dit maar al te mooi uit vond ik persoonlijk.

“Would you please put some pants on? I feel weird having to ask you twice.”

Maar dit is net wat ik nodig had, en ja ik weet dat dit concept nogal onderdrukken word door veel slechtere films in deze categorie maar ‘The Hangover’ bewijst hier voor mij dat hij de absolute topper en ‘The Godfather’ van dit concept is om zo maar te noemen, ‘The Hangover’ weet alsnog origineel over te komen, en hoewel het verhaal al wel duizenden keren gebruikt is doet Todd Phillips iets met deze film waardoor het als een heuse topper aanvoelt en dat komt zeker door de rollen, die in het algemeen goed verdeelt zijn en echt héél goed overkomen.

Ik had persoonlijk een beetje een hard hoofd bij Bradley Cooper, vind dit meestal een erg irritante acteur waarvan ik vaker braak neigingen krijg dan ik daadwerkelijk deze man iets vind toevoegen aan een film. In ‘The Hangover’ slok ik dit gevoel door, puur om het feit dat ik zelfs om Cooper heb moeten lachen, het was dan wel niet zo vaak als bij de rest maar de grijns kwam er toch op, en dat is zeldzaam bij mij. De absolute helden voor mij in deze film zijn Ed Helms en vooral Zach Galifianakis geweest (wat is Galifianakis kut zeg). Zach speelde de fantastische rol van Alan, het ‘domme’ broertje van Tracy zeg maar, die mee mag met de vrijgezellenfeest van Doug. Doug zelf (gespeeld door Justin Bartha) vond ik dan iets minder, maar dit kwam voornamelijk door het feit omdat hij een beetje weggedrukt werd als personage, hij was amper te zien maar wel het hoofddoel .

Melissa: “I just wish your friends were as mature as you.”
Stu Price: “They are mature, actually. You just have to get to know them better.”
Phil Wenneck: “ Paging Dr. Faggot. Dr. Faggot!”

Zoals ik al zei vond ik het concept leuk maar, het verhaal is gewoon te vaak gemaakt en best dun in deze film, hoewel Todd mooi weet op te vullen met de leuke grappen mistte ik soms wel wat ‘spanning’ of hoe kan je het beter vernoemen.. Ook vond ik het soms wat te gehaast over komen, en konden sommige grappen wel wat beter uitgewerkt worden, zeker wanneer ze in aanmerkingen komen met Mike Tyson vond ik dan wel niet al te geweldig puur om het feit dat ik deze man eigenlijk niet uit kan staan, en dat als vechtsport fan, vond ik hem daar eigenlijk alleen goed in maar voor de rest stelt Tyson weinig voor en nee, dat durf ik niet recht in zijn gezicht te zeggen .

De rollen waren echter wel perfect verdeeld in deze film, en daar heb ik uitbundig van genoten schrik daar maar niet van . Ed Helms speelt een perfecte rol als Stu, de ‘nerd’ van het stel die met een erg tuttig dametje heeft genaamd ‘melissa’ gespeeld door Rachael Harris. En natuurlijk de fantastische rol van Zach Galifianakis moet je niet vergeten als Alan, heerlijke rol die ook wel echt voor honderd procent bij hem past al zeg ik het zelf, en waar ik het meest om heb moeten lachen.

“Hey, Phil, look. He's jackin' his little weenis.”

En dan het verhaal wat lichtelijk toch best dun is, en je niks van hoeft te verwachten bij deze film want hoewel de personages een einddoel hebben staat het verhaal niet echt zozeer in de schijnwerpers. Doug gaat trouwen en voor die reden organiseert hij een vrijgezellenfeest met zijn vrienden, ook Alan mag mee, het broertje van Tracy, wie dan niet al te gezond is in zijn hersenpan. Samen met Stu en Phil gaan de viertjes in de Mercedes van de ouders van Alan en Tracy op pad richting Las Vegas waar Doug voor de laatste keer echt los mag gaan, al dan niet als die getrouwd is. Het viertal proost even op het dag van het hotel waarna we een zwarte vaag zien, en eigenlijk een ‘day-after’ mee krijgen waar de heren wakker worden met enorme katers en ze weten niet wat er is gebeurt. Ze missen echter één vriend: Doug, de drie jongens blijken alleen niks meer te herinneren dus moeten ze er achter zien te komen waar ze naar toe zijn geweest om zo Doug te vinden.

Ze maken van alles mee in hun weg op zoek naar Doug, en eenmaal krijgt Stu weer een herinnering waar Doug uit kan hangen Er was op het begin van de film een matras boven op het dak gespiest, nu blijkt het dat Doug op het dak was belandt en waar hij niet meer van af kon komen omdat de deur dichtzat en hij zo 48 uur ongeveer vast zat zonder eten en drinken in de brandende zon terwijl de rest een héél avontuur beleefden om naar hem op zoek te gaan, ja eigenlijk was bijna alles perfect in de film.

En dan moet ik toch zeggen dat ‘The Hangover’ zeker een geslaagde zit is geweest waarvan ik uitermate heb genoten, en ondanks de wat minpuntjes heeft het me kijkplezier en zit beurt zeker niet verslechterd en heb ik over het algemeen gewoon heerlijk zitten lachen om de film.

“Toodle-oo, motherf***ers.”

4.0*

The hangover is een komedie waarvan ik veel positiefs heb gehoord. Ik moet zeggen dat ik me best heb vermaakt met de film. Qua idee niet geheel origineel, er zijn best wel meerdere dergelijke films over pre-huwelijken, maar desalniettemin best aangenaam zonder echt hoge toppen te scheren.

Het moet natuurlijk foutlopen als 4 vrienden waarvan eentje dra in het huwelijksbootje stap de bloemetjes buitenzetten voor zijn vrijgezellenfeest in Las Vegas. En fout loopt het. De gevolgen laten zich al raden met absurde situaties als een vermiste bruidegom en een opduikende baby dito tijger in de hotelkamer. Phil, Alan en de vreemde Stu hebben een leuke chemie en zorgen voor humoristische cinema. Vooral de onderdanige Alan die maar al te blij is eventjes verlost te zijn van zijn dominante vrouw is leuk om volgen, al moet de eigenaardige Stu niet te veel onderdoen voor hem. Tenslotte doet ook Bradley Cooper het meer dan goed.

De humor is soms over the top en absurd, maar die neem je er graag bij mede door de uitstekende grappen en grappige oneliners. Zeker geslaagd om een keertje te zien!