Inglourious Basterds (2009)

Een van de beste openingsscenes. Daarna valt ie vies tegen. En ja...brad pitt. Acteur van lik m'n vestje. Verknalt bijna in z'n eentje de hele film.



Soms heeft het publiek het gewoon verkeerd, net zoals bij de Matrix en Gladiator. Ook matige films. Dit was gewoon een matige film, op Waltz na.

wir müssen die nazis aus rauten!

Quentin Tarantino; ik heb altijd een haat-liefde verhouding met deze regisseur gehad. Een aantal van zijn projecten vind ik echt heel gaaf, terwijl ik er ook een aantal niet te pruimen vind. Inglourious Basterds valt onder de eerste categorie.

Ik moet er wel bij zeggen dat de film zijn setting wel gelijk mee heeft. Ik vind oorlogsfilms doorgaans sowieso al interessant. Wat me in films zoals Kill Bill: Vol. 2 en Pulp Fiction zo tegen stond waren toch wel de typische Quentin Tarantino dialogen en het eigenzinnige stijltje, waar ik gewoon nooit veel mee gehad heb. Wat me hier echt opviel was dat ik me ditmaal helemaal niet stoorde aan de dialogen en de manier hoe de personages geschreven waren. Geen dialoog voelde overbodig en ook altijd in dienst van het verhaal.

Hoogtepunten vond ik toch wel de climax in het theater (ge-wel-dig!) en het moment dat het personage van Michael Fassbender om zeep geholpen wordt. Hoewel ik Fassbender geen verkeerde vent vind begon ik me de laatste tijd wel steeds meer te ergeren aan het feit dat hij echt in iedere film op moet duiken. Dat hij dan vervolgens overhoop geschoten word is zo compleet onverwacht omdat je er vanuit gaat dat zijn personage het sowieso gaat overleven, dat alles ook veel meer onder spanning komt te staan voor de andere personages. Heel de scène in het café en de manier waarop de groep door de mand viel was ook gewoon ijzersterk geschreven.

De twee en half uur zijn voor mij echt omgevlogen. Wel een nadeel vond ik het uiteindelijke slot van de film en hoe Hans Landa uiteindelijk in de val gelokt werd. Het leek me ook geen personage die Hitler om het leven wilde laten komen en over te lopen en ik had dan ook liever gehad dat hij omgebracht zou worden door Shosanna. An eye for an eye. Buiten wat zwakke laatste scene's vond ik Inglourious Bastards geniaal en hoewel de laatste momenten er wel voor zorgen dat ik de film een 4,5 in plaats van een 5 ga geven, had ik niet verwacht dat ik deze titel zo goed zou gaan vinden. Wellicht titels zoals Pulp Fiction en Kill Bill: Vol. 2 toch nog maar een keer een kans gaan geven..

4,5*

Half puntje erbij. Het is namelijk niet de slechtste film die ik ooit heb gezien. Dat zou niet eerlijk zijn. Ik kan bepaalde scenes wel waarderen, maar heb moeite met de soort van rare persiflage op de 2e Wereldoorlog. Lijkt wel door een kind verzonnen.

Deze film was stukken beter geweest in een andere setting, waar deze humor beter tot zijn recht zou komen. Een paar joden die in Duits bezet gebied even huishouden en de nazis schrik aanjagen is meer iets voor bv Captain America. Laat ik het maar niet hebben over de moord op Hitler en Goebbels. Als ze de historische figuren hadden weggelaten dan was dit al minder een probleem geweest. Dit allemaal doet afbreuk aan de dingen in de film die wel goed zijn. Openingscene en de scène in de kelder bv.

De film is te serieus en te ongrappig voor een komedie en te absurd voor een serieuze film. Hierdoor maakt de film niet echt een keuze en valt het tussen wal en schip.

Ik had niet gedacht dat deze in de top 250 zou staan. Blijkbaar stapt iedereen hier gemakkelijker overheen. Als hier geen Tarantino op stond dan stond deze ook niet in de top 250 lijkt me.

Tarantino levert met Inglourious Basterds misschien wel zijn meesterwerk af. (Oke, op Pulp Fiction na wellicht) een fantastische filmervaring, waar het vakmanschap vanaf spat.

Prachtige lange scenes, die soms minifilms op zichzelf lijken te zijn: de opening natuurlijk, de barscene, maar ook de hinderlaag waarin we kennis maken met de bearjew... Tarantino hint duidelijk naar oude westerns in sfeer, tempo en spanningsopbouw en doet dat hier (ondersteund door Ennio Morriccone’s muziek) gek genoeg veel effectiever dan in Django en The Hateful Eight. Dat levert scenes op die je op het puntje van je stoel bekijkt.

Het verhaal is een mix van wraak en een liefdesdrama. Een film over achteloos Nazi’s afslachten... waarom niet? Fantastisch hoe Tarantino Nazis hier neerzet als domme marionetten die alleen maar denken aan hun derde Rijk, en gewoon allemaal slecht zijn. Geen één van hen kan op sympathie rekenen. Zo karikaturaal, heerlijk over de top, met hun pullen bier, arrogantie, racistische praatjes en geklak met de laarzen.

Mooi ook hoe Tarantino zijn liefde voor film weer weet te verwerken in dit verhaal: de vele regisseurs uit de Duitse en Engelse geschiedenis die benoemd worden, oude films die bij naam genoemd worden, de film als propaganda middel in de oorlog wordt belicht, een omhooggevallen acteur die erop los sjanst met de hoofdrolspeelster, een actrice die een dubbelspel speelt, geschiedenisles over oude filmrollen, en tot slot een bioscoop waarin het uiteindelijke gevecht plaatsvindt.

Leuke rol ook voor Mike Myers.... “the call themselves: the basterds...”
als dat geen knipoog is naar de Austin Powers serie... Ik kwam niet meer bij in ieder geval

Net gekeken na dat deze al erg lang op mijn lijstje stond, en ik moet zeggen.. wat een pareltje!
De uren vlogen voorbij, wellicht door het prachtige camerawerk, goede acteerprestaties (brad pitt daar gelaten) en fijne dialogen.

Zeker de tijd waard!!

Wat me opvalt bij veel commentaren is dat weliswaar dialogen en performances geprezen worden maar niemand benadrukt hoe gek Tarantino eigenlijk op taal is en dat hier ook nog veel meer uit dan in zijn andere films. Zoals het Frans en Duits wordt gesproken (ook door de niet-native acteurs), gewoon perfect en prachtig. Normaal hoor je wat onbeholpen accenten maar ik denk dat Tarantino hier echt gecast heeft op taalvaardigheid en ook daarom zijn Waltz en Fassbender zo grandioos, dat zijn ook echt perfectionisten denk ik.

Enne...weet iedereen nog hoe je met de vingers in Duitsland 3 bier hoort te bestellen? Altijd de duim meerekenen...briljante vondst.

Film is onwijs goed. Christoph Walz speelt geweldig. Kapot gelachen om te scene in de bioscoop dat ze doen alsof ze Italianen zijn. En Lada vloeiend Italiaans terug. En dan alleen “grazie”.
Eerste stuk ook heel nice

Ik vind het knap dat QT 153 minuten lang de kijker weet te boeien zonder saaie stukken erdoorheen. Van begin tot eind goed.

Ik had tot deze film aan toe een hekel aan films van Tarantino. Vooral Kill Bill vond ik niks en Pulp Fiction vond ik ook niet meer dan redelijk.

Nu ik zag dat er volgend jaar een Tarantino film kwam met Al Pacino, Brad Pitt en DiCaprio moest ik toch maar weer eens een goede film van Tarantino zien.

Wat was Inglourious Basterds een aangename verassing! De film was van begin tot het einde goed. Vooral dat de scenes langzaam waren en er veel detail was waardeerde ik. Zeker een aanrader!

Goed.

Tarantino komt weer eens met een leuke film opdraven. Vooral een erg interessante combi dit, de tweede wereldoorlog mengen met luchtige komedie. Christopher Waltz zet hier misschien wel zijn beste prestatie ooit neer als Hans Landa.

De film heeft werkelijk erg sterke scenes. Tarantino weet ze weer goed neer te zetten. Sommige scenes duren zelfs 25 minuten en met slechts dialoog weten ze je aan het scherm te kluisteren. Het is spannend, bizar en soms zelfs grappig.

Sommige karakters zijn dan weer iets minder boeiend neergezet, zoals Shosanna Dreyfus. Iedere acteur levert wel een goede prestatie, en de film kan zichzelf een geslaagde Tarantino noemen.

Heerlijke film waarin de hand van Tarantino mij wel bevalt. Dit is dan ook serieus niet bij elke film het geval, maar bij deze wel. De verdeling van de film in hoofdstukken werkt hier prima en de ruime aandacht aan knotsgekke typetjes is hier aandachtig bestudeerd en uitgevoerd. Het geeft de mens een aparte kijk op een onderdeel uit de geschiedenis der mensheid.

Wát een openingsscene! Fantastisch geacteerd door Waltz en zit ijzersterk in elkaar.

Alle hoofdstukken zijn precies goed qua tempo en dialoog en pareltjes op zichzelf. Qua humor zal het niet voor iedereen zijn, maar deze combinatie van humor over een serieus onderwerp is gewaagd én naar mijn mening geslaagd.

Zit de film te kijken voor 200ste keer,
waarom aan bijna einde film in de bios geen schoenen sokken aan , volgende sence heeft ze een sok aan
???? brad pit doet leuk net als rest cast, maar hoe on geloof waardig
en toch viel ik mij over de bloten poten en in eens 1 sok aan
plus schoenverhaal klopt ook niet meerder mensen verschilende voeten

Ik vind het toch een beetje een wonderlijke keus dat Veronica deze (overigens briljante) film tijdens de dodenherdenking uitzendt, en dan ook nog om vijf over acht. Dat is natuurlijk hun goed recht, maar echt gepast vind ik het niet.

Ga er niet omheen draaien ,omdat het tarantino is scoort deze film waarschijnlijk zo hoog, voor mij echt een draak van een film 2e keer dat ik hem heb opgezet de1e keer in slaap gevallen, de 2 e keer vandaag na 1u 45 minuten afgezet ik kom niet door deze waardeloze film heen. de allerslechtste film van Tarantino voor mij ,geef hem jawel 1 ster en dat gebeurd eigenlijk nooit, de allerlaatste keer dat ik deze heb opgezet ,echt heel zonde van je tijd om hier 2u en 20 minuten naar te zitten staren!een echt dieptepunt in de filmgeschiedenis.

Hoe kan een dieptepunt in de filmgeschiedenis met zoveel stemmen uitkomen op een gemiddelde van bijna 4 uit 5 sterren? Zou het ook gewoon aan jou kunnen liggen ipv an de film?

Ik zal het maar verklappen: het ligt aan niemand! Iedereen heeft een eigen smaak, dus de één vindt het wel een goede film en de ander niet!
Opgelost. Zo makkelijk kan het zijn!

Niet opgelost. Ik vraag hem af hoe een film die zo hoog gewaardeerd wordt een dieptepunt in de filmgeschiedenis kan zijn. P8731G brengt dat zo'n beetje als feit. Vandaar dat ik vraag of het ook aan hem kan liggen.

Wederom goud. Al 10x gezien.

Waltz is geweldig maar verder vind ik dit een van Tarantino's mindere films.
Vooral Pitt is toch wel een beetje vlak in zijn rol en de rest is niet heel noemenswaardig vond ik.

Net deze op het grote doek herzien. Prachtig. Vooral de scene met Bowie’s Cat People is groots.

4,5 blijft staan!

Wát een oorlogsfilm.

Quentin Tarantino flikt het elke keer weer. Een heer en meester op vlak van storytelling. Het verbaast mij steeds weer dat hij na meerdere meesterwerken geen Academy Award voor beste regisseur heeft gewonnen. Ik ben benieuwd of hij daarin wel slaagt met zijn meest recente film ‘Once upon a Time … in Hollywood’. Aangezien er helaas nog steeds sprake is van een grote vriendjespolitiek onder de leden van de Academy blijft die kans klein.

‘Inglourious Basterds’ begint met misschien wel een van de beste openingsscènes die ik ooit heb gezien. We leren dan voor het eerst Christoph Waltz kennen, die de rol van SS-Standartenführer Hans Landa speelt, oftewel de Jodenjager. Met zijn rol werd Waltz in een klap wereldberoemd. Dat hij hiermee de Oscar voor beste mannelijke bijrol heeft gewonnen is meer dan terecht. Wat mij betreft alleen al voor zijn acteerprestaties in die openingsscène. Zo heerlijk maar ijzersterk geacteerd.

Brad Pitt doet het met zijn rol als Aldo Raine fantastisch, een brute nazidoder gespecialiseerd in het inkerven van swastika’s. Zijn Basterds onder andere de Berenjood (Eli Roth) en Hugo Stiglitz (Til Schweiger) zijn ook heerlijk gestoord.

Tarantino wilde per se Duitse acteurs voor de Duitse rollen, Britse acteurs voor de Britse rollen en Franse acteurs voor de Franse rollen casten. Hierdoor heb je in de film alleen maar keigoede acteurs. Dat Sergeant Werner Rachtman (Richard Sammel) in het tweede hoofdstuk met een overduidelijk Duits gezicht ’Fuck you… and your Jew dogs!’ zegt is zo gruwelijk mooi gedaan. Voor mij is dit een goed voorbeeld waarom Tarantino fenomenaal is in het maken van meesterwerken.

Hoofdstuk nummer vier is absoluut mijn favoriet. De scène in de taverne is naast de discussie over het belang van fooien geven in ‘Reservoir Dogs’ (1992) en de uit de hand gelopen koffiepauze in ‘The Hateful Eight’ (2015) een van de uitmuntend bedachte groepsgesprekken door Tarantino. Zo donker komisch. Ik ben hier een grote fan van.

Het einde viel echter tegen. Na de walgelijke daden van de Jodenjager raak je gewend aan zijn honger naar Joden en dan blijkt ineens dat hij immuniteit na de oorlog belangrijker vindt dan het voorkomen van een grote aanslag waarna Landa ook nog alle Basterds had kunnen doden. Jammer.

Hoewel ik het niet helemaal eens ben met het einde, Tarantino weet zijn publiek altijd wel te vermaken. Ik heb ongelofelijk veel van de film genoten. Ik hoop zeer van harte dat hij tot zijn dood films blijft maken.

Recent opnieuw bekeken nadat ik een week geleden Tarantino's Once Upon a Time in Hollywood zag en ik weer eens besefte dat zijn films gewoon speciaal zijn. Om die reden wil ik de komende tijd wat klassiekers van hem opnieuw zien en aangezien deze op Netflix staat en misschien wel zijn een na beste is (Kill Bill 1 blijft machtig) is het een goede start.

Werkelijk alles is gewoon erg goed aan Inglourious Basterds. Dat fantastische begin met Christoph Waltz als Hans Landa. Onvergetelijk en legendarisch goed. Sowieso draait Waltz de film wel voor het grootste deel. Elke scène met deze man is genieten. Of hij nou een slagroomtaartje eet of een gesprek bij de filmpremière voert, je voelt gewoon de ongemakkelijke spanning. Maar de hele cast doet het hier gewoon top. Brad Pitt is ook gewoon een van de betere acteurs van zijn generatie, vanwege zijn veelzijdigheid in de rollen. Hier is hij ook weer cool en geestig tegelijk. Ik moet elke keer weer lachen bij dat Italiaanse gebrabbel van hem. Ook hij weet de spanning geregeld op te bouwen, zoals bij de introductie van de Basterds met de Bear Jew en zijn knuppel.

En net als in Once Upon a Time in Hollywood neemt Tarantino hier ook een hilarische loop met de werkelijkheid. De bioscoopscène mag je best wel een legendarisch stukje film noemen. Hitler die zich de ballen uit de broek lacht bij al die doden op het scherm, de wraak van Shosanna, de pure paniek, het lichaam van Hitler dat met een mitrailleur kapot wordt gemaaid. Ik heb de film 10 jaar terug gelukkig in de bioscoop gezien en ik heb zelden mensen bijna juichend de zaal uit zien lopen. Ook nu blijft dit absoluut een genot om te zien.

De enige reden waarom dit geen 5 sterren krijgt is omdat het middenstuk het niet haalt bij het begin en het einde. Maar wauw, wat is dit ijzersterk.

4,5* blijven staan

Top film. Sterk acteerwerk alom.

Flauw.

Dit is Tarantino op zijn piek. Zijn piek van stoerdoenerij. Zijn piek van beschikbaar budget en zijn piek van gewillig publiek om zijn films zo in te richten dat men toch wel slikt wat hij serveert.

Niet zonder kwaliteit hoor; want zo’n openingsscene kun je zonder talent niet schrijven en zelfs voor de herschrijving van historische feiten moet je over bepaalde creativiteit beschikken. Hier bevindt de regisseur zich echter in dermate luxepositie dat hij zich met machismo, puberale fantasieën en bordkartonnen personages wel denkt af te kunnen maken.

De eerste helft heeft nog gewicht, met een krachtige episode die emotionele draagkracht heeft, mede door Christoph Waltz die - ongeacht zijn oppervlakkige personage - degelijk acteert, maar vanaf wanneer Brad Pitt en zijn posse in beeld komen, neemt de jongensdroom wat onpasselijke vormen aan. De ondraaglijk flauwe Italiaanse humor en moeilijk uitstaanbare rol van Eli Roth leiden tot een finale die - zoals ook Tarantino’s laatste - vanuit Amerikaans perspectief waarschijnlijk wel dijenkletsperspectief hebben, maar eigenlijk niet veel meer om het lijf hebben dan protserig machogedrag. Alle verhaallijntjes die ernaartoe leiden zijn flinterdun, en de uitwerking overtuigt zelden.

Pluspunten voor de opening en de scene in de bar, maar verder is dit Tarantino’s meest blaaskakerige film. Veel stoere praat, weinig inhoud. Hoogstens een fantasie uit de pen van iemand die - door vele eerdere complimenten - iets te makkelijk met platitudes en oppervlakkige schrijverij weg denkt te kunnen komen. En daar, gezien de score, nog in slaagt ook.
2*

NEIN NEIN NEIN NEIN NEIN

Toen ik in 2009 naar de bios ging met mijn neefje dacht ik dat ik naar een oorlogsfilm ging kijken. Een belangrijk detail miste ik. Tarantino was de regisseur. Met een lichte teleurstelling verliet ik de zaal. Nu tien jaar later heb ik inmiddels heel wat films van hem gezien en met een hele andere bril op. R dogs vind ik nog steeds niks maar heel veel andere films van hem wel. Zo ook de gister opnieuw bekeken Inglourious Bastards. Hij begint sterk al viel mij wel op dat de Duitsers drie keer dezelfde bomen passeren. Beetje slordig. En deze scène is wel heel erg uitgerekt. Moet zeggen ben een absolute fan van Christoph Waltz. Zoals ook later in de film met het wonderlijke Assepoester schoentje! Ook het barretje met het kaarten vond ik meesterlijk gemaakt. De scène met Adolf Hitler. Heerlijk. Iets minder vond ik het bosgedeelte. Het eind in de bios zat ook lekker in elkaar. Bovendien was eigenlijk niets voorspelbaar. Muziek was prima vertolkt al was de muziek net voor de voorstelling een beetje uit de toon. Maar voor de rest heb ik me prima vermaakt.

Film 4.0
Beeld 4,5
Geluid 4,5
Extra's 4,5

De openingsscène laat zich bijna kijken als een kortfilm waarin de spanning perfect gedoseerd wordt. Nadien volgen nog enkele straffe uitgesponnen dialoogscènes zoals in het keldercafé.

That's a bingo!!!

Godallemachtig! Wat was ik tien jaar terug vreselijk teleurgesteld in deze film. Het had dan de noemer dat QT een oorlogsfilm deed, maar voor wie een oorlogsfilm verwachte kwam behoorlijk bedrogen uit. Net als dat mijn inmiddels 80-jarige vader deze film enkele jaren terug op zijn verjaardag kreeg onder praktisch dezelfde noemer, dat dit een geweldige oorlogsfilm moest zijn. Wij beiden vonden het een ronduit stomvervelende film, met alleen maar geouwehoer en geen enkel invulling qua oorlog zoals wij dat hoopten. Toch, inmiddels ook alweer een jaar of vier terug, me weer eens aan de film gewaagd en verrassend genoeg, in die zin, de film herontdekt in alle kwaliteit en schoonheid die hij wel heeft.

Wat meteen opvalt is de tijd die genomen wordt om sfeer en spanning te creëren in alle hoofdstukken die soms random lijken maar allemaal met hun personages in een groter geheel passen. Goed, ik moet wel bekennen dat niet alles even boeiend vind. De aanloop in de boerderij is nog steeds wel erg lang tot de kern van de zaak zich aandient, het hele gebeuren met de weinig boeiende scherpschutter Zoller vind ik ook allemaal niet zo bijzonder. De Bastards zijn wel uitermate interessant, vooral hoe Stiglitz bevrijd wordt is geniaal, de toestand in de bar is qua opbouw ook fantastisch en uiteraard alles waar Landa voorbij komt is ronduit intrigerend. De hele opbouw in de bioscoop is geweldig.

Waltz steelt zonder enige twijfel de show als de welbespraakte maar tevens bijzondere harde SS-officier. Daarnaast vertoont hij soms trekjes die naar het verwijfde neigen. Andermaal moet ik Jonathan Littell met De Welwillenden van stal halen waar het Herrenvolk ook een bepaald stempel krijgt van ontwikkelt, dedain, smaakvol maar natuurlijk ook uiterst neerbuigend, sadistisch en hard. Pitt's rol daarentegen is een beetje eendimensionaal maar wel vermakelijk. Zelf vind ik Fassbender, Roth en Diehl nog wel even het noemen waard en was ik achteraf bijzonder verbaasd dat ik Harvey Keitel en Michael Meijers helemaal gemist had. Om niet te vergeten, erg prettig vrouwelijk schoon in de vorm van Laurent en Kruger.

Al met al is Inglourious Bastards een typische film van QT, een film die overigens behalve de titel weinig van doen heeft met de oude Inglourious Bastards als je het mij vraagt, en een typerende film is waar op zich niet veel gebeurd, in die zin echt de nadruk op 'acteren' ligt, dialogen en zo nu en dan een uitbarsting van expliciet geweld. Sfeer, humor, prima muziek met zowaar een stukje Kelly's Heroes in de aanloop naar het einde, prima acteerprestaties en een heerlijk fantasierijk plotje in een mooi tijdsbeeld. Toch vind ik Django Unchained net even iets vermakelijker. De twee bovengenoemde films zijn wat mij betreft toch wel de twee besten van QT's oeuvre.

Tarantino op z'n allerbest.

Ik kan weinig minpunten aan dit staaltje cinema opmerken. Tarantino's stijl moet je liggen natuurlijk; dit is niet zomaar een normale oorlogsfilm, en moet je uiteraard ook niet verwachten. Heerlijke creativiteit die van het scherm spat, enorm goed geschreven en lange dialogen, fantastische acteerprestaties, hilarische humor (Pitt en z'n consorten die Italiaans spreken!), vakkundig opgebouwde spanning, schitterende cinematografie en een typische Tarantino herschrijving van de geschiedenis (die uiteraard over the top is, maar kom, dat is juist het grote charme), dat is wat je wel kan verwachten.
De film is opgedeeld in vijf hoofdstukken, die elk hun eigen verhaal vertellen dat op het einde samenkomt. Zeer moeilijk om m'n favoriet hier uit te kiezen. Die zeer lange openingsscène is absoluut legendarisch en ook het einde, waarin alles samenloopt in de cinema, is perfect, maar ik ga dan toch voor het hoofdstuk gaan waarin Fassbender &co in de ondergrondse bar zitten. Héérlijke dialogen en voelbaar opgebouwde spanning, een pareltje van een scène.
Alle acteurs doen het heel goed; Pitt als Aldo Rain is over het algemeen hilarisch, maar dé prestatie van de film is die van Christopher Waltz als de afschuwelijke kolonel Hans Landa. Er is wellicht al genoeg gezegd over zijn rol en acteerwerk, maar er kan wat mij betreft niet genoeg benadrukt worden hoe goed hij was; een acteerprestatie voor the ages.

Tarantino doet waar hij goed in is, én meer. Alles klopt hierin, van de beelden tot de personages tot de acteurs tot de muziek tot de typische Quentin dialogen.

5* en top 10-notering.