Meningen
Hier kun je zien welke berichten El ralpho als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Hacksaw Ridge (2016)
Thou shalt not kill
Hoewel ik zelf wel geloof dat er beslist meer is in ons aardse bestaan, houdt ik mij niet veel met een specifieke religie bezig. Wat in ieder geval wel als een paal boven water staat is dat geloof een krachtig wapen is en dat dit veel mensen hoop kan bieden. Of je nu in god gelooft, in Allah of een aanhanger van het boedhisme bent, al deze geloven zullen de mensen een vorm van hoop geven en geven ze bepaalde normen en waarden mee. Dat mensen elkaar niet zouden moeten vermoorden is natuurlijk een uitspraak die veel verder reikt dan het geloof, maar Desmond Doss, om wie deze titel draait, past deze uitspraak ook toe terwijl hij het leger ingaat om zijn land te dienen waardoor hij veel tegenstanders krijgt.
Het is vervolgens indrukwekkend -en voor mij persoonlijk eigenlijk bijna onvoorstelbaar- dat Desmond zich hier bij de gehele strijd om Okinawa aan kan blijven houden. Niet omdat zijn standpunt zo onbegrijpelijk is, maar omdat het überhaupt al zo ver heeft moeten komen dat mensen elkaar met wapens aanvallen en Desmond zichzelf vrijwillig heeft aangemeld. Dat Desmond terwijl hij zichzelf niet kan verdedigen niet om het leven komt en 75 mensen het leven gered heeft mag dan ook niks minder dan een heel groot wonder genoemd worden. Dit wonder is eigenlijk zo groot, dat ik eigenlijk ook gewoon niet kon geloven wat ik op het bioscoopscherm, tijdens het pakweg laatste half uur van de film, allemaal zag gebeuren. Ik heb dan ook na afloop een documentaire opgezocht en hierdoor bevestigd gekregen dat Desmond Doss inderdaad 75 man het leven heeft gered door ze via de netten naar beneden te laten hijsen.
Hoewel het laatste halfuur dus veel ongeloof bij mij op heeft weten te roepen kan dit niet verweten worden aan de regisseur omdat het dus echt daadwerkelijk zo gebeurd is. Na het zien van deze film weet ik in ieder geval zeker dat Desmond bijgestaan moet zijn geweest -of dit daadwerkelijk door god is geweest laat ik daarbij even in het midden- omdat zijn daden anders gewoon bijna onmogelijk waren geweest. Het liet mij in ieder geval wel weer opnieuw nadenken over het bestaan buiten ons aardse bestaan en welke rol het volgen van een religie hier in kan spelen.
Maar weer terug naar de film. Is deze daadwerkelijk zo goed als door iedereen beweerd wordt? In mijn ogen maakt Hacksaw Ridge de verwachtingen grotendeels waar al heb ik wel wat kritiekpunten over het eerste deel van de film en dan met name het deel voordat Desmond Doss op het trainingskamp terecht komt. Zoals royals een paar berichten boven mij al uitstekend verwoordde worden sommige momenten met een té Amerikaans sentimenteel sausje overgoten, wat ik persoonlijk in het eerste deel het meest naar voren vond komen. Dit had met name betrekking op de band die ontstond tussen Desmond en Dorothy, maar ook het moment dat Desmond voor moest komen en hoe zijn vader nog even een brief af kwam geven was doordrenkt van dit sentimentele sausje en vond ik dan ook op sommige momenten too much worden.
De veldslag op Okinawa maakt echter alles en is het duizelingwekkende hoogtepunt -en ook tegelijkertijd gruwelijkste punt- van de film. Maar goed, oorlog is natuurlijk ook nooit een sprookje geweest..het laatste halfuur kwam bij mij dus wel redelijk ongeloofwaardig over, maar gelukkig lieten de beelden van de echte Desmond aan het einde je deze gebeurtenissen voor waar aannemen. Toen ik vervolgens meer over de beste man op het internet gelezen had, kon ik ook niet meer dan bevestigen dat deze man een ware held geweest is. Niets dan respect. Kijkende naar de film zelf levert regisseur Mel Gibson een uitstekende prestatie af, die met name in zijn eerste helft wel een tikkeltje minder sentimenteel had gekund.
4,0*
Hall Pass (2011)
Voor het zingen de kerk uit
En dat is jammer want het concept is leuk. De film trapt vrij aardig af en het verhaal van 2 uitgebluste gehuwde mannen die van hun vrouwen de zogeheten Hall pass krijgen om een week lang de vrijgezel uit te gaan hangen klinkt goed. Er kan ook bijzonder veel mee gedaan worden alleen wordt er hier dus veel te weinig mee gedaan.
De film lijkt meer te gaan over het herbeleven van een 2e jeugd (vrouwen uitgezonderd) dan dat er genoeg uit het concept gehaald wordt. En dat is allemaal prima als dat nog genoeg leuke scene's op weet te leveren maar helaas..deze zijn op 1 hand te tellen. Plus nog een aantal totaal niet leuke scene's die wel voor grappig door zouden moeten gaan..
Er gebeurd over het algemeen gewoon zo bar weinig, dat als er dan op het punt staat wat te gaan gebeuren de 2 mannen zich als zulke watjes beginnen te gedragen dat het gewoon onnatuurlijk en te kansloos voor woorden wordt. Met name de scene waarbij Wilson een bloedmooie blonde chick afwijst is te onbegrijpelijk voor woorden. Want waarom zou hij er dan in eerste instantie aan begonnen zijn en al die moeite in haar hebben gestoken? Overduidelijk alleen maar gedaan om er een zoetsappig Amerikaans einde aan te kunnen breien..
Zo mag men de film ook eerder een comedy/drama noemen want naarmate het verhaal volgt wordt de film met de minuut zoetsappiger. Ben je op zoek naar een chickflick met je vriendin? Ga deze zien. Bij het begin heeft de film nog wel zijn leuke momenten, maar het ontaardt vervolgens in een hoop sentimenteel gezever. Nee als het absolute hoogtepunt moet bestaan uit een kort durende topless scene is het triest met deze film gesteld..Hier had veel meer in kunnen zitten dan dat het nu geworden is.
2,0*
Hamiltons, The (2006)
Niet voor iedereen.
De film heeft een aardig uitgangspunt. Niets is namelijk wat het lijkt, en er zit een twist in de film verwerkt die ik als kijker in ieder geval totaal niet aan zag komen. Dit draagt zeker bij aan het eindoordeel van de film omdat de prent in zijn geheel hierdoor een stuk sterker wordt.
Niet dat dit iets wil zeggen over de kwaliteit van de film in zijn totaliteit overigens..Het is echt een B-film met vaak ongelukkig gekozen lelijke shots en lelijke beelden die absoluut niet zo bedoeld hadden moeten zijn. Er zitten verder een aantal lelijke fouten in de film die verder geen afbreuk doen aan het verhaal maar wel slordig zijn. Tevens zitten er rare scene's in de film verwerkt die verder weinig met het verhaal te maken lijken te hebben en die hierdoor moeilijk te plaatsen zijn. zo kun ik de incesteuze band tussen broer en zus moeilijk plaatsen.. Een zieke en rare bedoening.
Een ontmoeting met de Hamiltons is hierdoor beslist niet voor iedereen weggelegd. Als je echter door het goedkope jasje heen weet te kijken zit er best nog een aardig verhaal achter. Ook al had de uitwerking nog een stuk sterker gekund: echt slecht vind ik de film absoluut niet. Het acteerwerk is over het algemeen goed te noemen en met name het einde weet een bijzonder naargeestig sfeertje en luguber gevoel op te roepen..
3,0*
Hangover Part II, The (2011)
Zelfde recept
Zo nu en dan kun je tijdens de kerstdagen met films geconfronteerd worden waarvan ik zelf liever uit de buurt blijf. Dit 2e deel in de ongetwijfeld nog niet geëindigde Hangover reeks is hier een uitstekend voorbeeld van. Over het eerste deel was ik al niet enthousiast te noemen maar dat was tenminste nog fris en vernieuwend. Als dan vervolgens het vervolg exact hetzelfde doet als zijn voorganger kan de rest al helemaal geen potten meer breken bij mij.
Het eerste deel was voor de grote massa grappig vanwege zijn opzet, dus werd er in dit vervolg een exact dezelfde opzet gecreëerd. Gewoon omdat dit werkt voor het grote publiek en dit is dan ook precies de reden dat deze film ongetwijfeld weer voldoende geld in het laatje zal hebben gebracht. Met formule films is op zijn tijd absoluut niks mis, echter is deze reeks wat mij betreft een van de meest overgewaardeerde reeksen in lange tijd. Op enkele leuke momenten en het grappige aapje na veelal onleuk omdat het merendeel van de scene's absoluut niet grappig en veel te gemakkelijk scoren is.
2,0*
Hanna (2011)
Ruwe bolster, blanke pit
Hanna heeft veel potentie, maar laat dit echter niet in al zijn facetten naar voren komen. Zo komen sommige shots nogal amateuristisch over en ogen bepaalde actiescènes een beetje rommelig. Toch is dit ook wel weer de charme van de film, omdat de film in zijn totaal bekeken toch behoorlijk sterk is. Want hoewel de verhaallijn van Hanna talloze variaties kent en hierdoor niet bijster origineel is heeft de film wel een eigen smoel waardoor het geheel toch fris aanvoelt. Het geeft je het idee dat je naar een vernieuwende film zit te kijken terwijl dit eigenlijk helemaal niet het geval is. Dit komt mede door de sfeervolle locaties en een glansrol van Blanchett die een heerlijk morbide personage neerzet.
Op bepaalde stukken is de film echter wat traag. Na een indrukwekkende start die nieuwsgierig maakt naar meer, kakt de film namelijk een beetje in. Dit wordt echter weer goedgemaakt met een sfeervolle mooi vormgegeven finale wat de flauwe nasmaak van het middenstuk weer een beetje weg neemt. Neemt echter niet weg dat ik me in het middenstuk behoorlijk verveelt heb en dat dit meer spanning had mogen gebruiken.
Al deze kritiek neemt niet weg dat Hanna in mijn ogen bijzonder vermakelijk en origineel is door zijn invulling van het verhaal en met name door de unieke vibe die de film heeft. Hanna is gewaagd, en hierdoor ook zeker een kijkbeurt waardig.
3,5*
Hansel & Gretel: Witch Hunters (2013)
Alternatieve titel: Hansel and Gretel: Witch Hunters
Hansel & Gretel: Bitch Hunters
Leuk bedacht concept hoor, maar de kans dat deze film op een leuke manier flauw zou gaan worden was al heel klein en heel boeiend bleek het uiteindelijk dus ook niet te zijn. Deze hedendaagse volwassen opvolger van het klassieke sprookje is veel te gladjes en de heksen bleken een veel te minimale bedreiging voor het duo te zijn. Zelfs uber bitch Janssen wist weinig potten te breken en grappig wil het ook nooit echt worden doordat de karakters zichzelf veel te serieus nemen.
Flauw is Hansel & Gretel uiteindelijk zeker geworden, maar niet op de goede manier. Een half uur nadat je deze gekeken hebt ben je hem alweer vergeten. De actie verveeld snel en de film mist pit. Daarnaast voelt de speelduur van 88 minuten zelfs nog als een lange zit.
1,5*
Happy Death Day (2017)
Get stuck on repeat, repeat, repeat
Kan me eigenlijk wel goed vinden in bovenstaande review van Theunissen want hoewel het leuk is om het Groundhog Day principe in een horrorfilm te gieten is de trailer helaas toch interessanter dan het uiteindelijke eindproduct. Dit komt onder meer omdat Happy Death Day veel te braaf was. Had hier bijvoorbeeld een Final Destination sausje overheen gegoten met de nodige gore en meer creatieve deaths -zoals met de ontploffende auto en de bus- en het was al een stuk spannender geweest.
Ook de vermeende inspiratieloze moordenaar, was een enorme sukkel en hoewel hij uiteindelijk niet de killer bleek te zijn was dit niet het punt: hij joeg mij ook op geen enkel moment ook maar enige vorm van schrik aan. Het feit dat ik me door deze film opnieuw realiseerde dat ik zelf ook nog nooit Groundhog Day gezien heb vond ik dan eigenlijk een stuk schokkender
Wat verder nog rest zijn een aantal grappige momenten, en ik vond in tegenstelling tot Theunissen de eerste helft een stuk beter dan de tweede helft. Toen bekend werd wie de killer was raakte ik zo teleurgesteld dat zelfs de plottwist aan het eind de film voor mij niet meer ging redden.
Begrijp me niet verkeerd, want Happy Death Day heeft nog steeds wel een voldoende omdat hij als niemendalletje wel lekker wegkijkt. Het is alleen jammer dat het niet meer is dan dat, want hier had veel meer in gezeten.
3,0*
Happy Death Day 2U (2019)
Alternatieve titel: Happy Death Day 2
Stayin' Alive
Het concept van het origineel vond ik aardig, en hoewel de uitwerking destijds (zoals zo vaak) sterk tegenviel t.o.v. de beelden uit de trailer, was ik toch wel benieuwd naar het vervolg. Hoewel de sequel een aantal sterke punten heeft is het grootste mankement dat de balans tussen horror en comedy hier nog veel meer zoek is dan in het origineel al het geval was. Daarnaast leek het de makers ook wel een goed idee om nog een extra scheut drama, romantiek en sci-fi toe te voegen, waardoor het geheel nog verder uit balans gebracht wordt. Het horror genre is hier nog wel het minst vertegenwoordigd, terwijl ik bij het starten van de reeks toch echt het idee had dat dit de hoofdfocus zou zijn.
Wat overblijft is een zeer onevenwichtig eindresultaat. Het sterkste element vond ik nog wel dat Tree in een alternatieve dimensie terechtkwam, waarin haar moeder nog leefde. De scène op het terras waarbij ze afscheid van haar moeder neemt, vond ik zelfs een oprecht emotioneel moment. Jammer alleen dat hier zoveel missers tegenover staan. Met name de humor was vaak van een bedroevend laag niveau. Hoewel ook hier leuke stukken voorbij kwamen zoals een aaneenschakeling van shots waarin Tree zelfmoord pleegt zodat ze aan het eind van de dag niet vermoord hoeft te worden slaat de humor vaker niet dan wel, de plank totaal mis. Het dieptepunt hierbij vond ik nog wel de scène waarbij de groep het schoolhoofd probeert af te leiden door een van hen als Franse uitwisselingsstudent op hem af te sturen , en waarbij de film volledig (onbedoeld?) in een goedkope slapstick veranderd. Ook een spanningsboog is vaak volledig afwezig, en de ontknoping met betrekking tot de moordenaar, die je al van mijlen ver aan zag komen, doet zichzelf nog verder de das om op het moment dat de dader zijn eigen vrouw neerschiet omdat hij een scheiding met haar blijkt te willen. Wat heeft het hele willen vermoorden van Lori dan überhaupt voor zin gehad? Overduidelijk weer een van de vele mislukte pogingen van de makers om grappig te willen zijn. Stop trying please
Het probleem van dit vervolg is dat het een beetje van alles wil zijn. Horror, comedy, drama, sci-fi, romantiek... Ik vond daarbij de dramacomponent met betrekking tot de moeder van Tree, nog wel het meest geslaagd. Maar wanneer ik behoefte heb aan drama, denk ik er nu niet meteen aan om Happy Death Day 2U op te zetten. Jammer van een aantal leuke op zichzelf staande momenten, want in zijn geheel is dit vervolg echt een zooitje.
2,0*
Happy Ending (2023)
So much for her happy ending
Happy ending kan volgens de regisseuse een ongemakkelijk maar nuttig gesprek over seks op gang brengen, maar voor mij was dit in de eerste plaats een luchtige romcom en slechts in minimale mate meer dan dat. Uiteraard is het belangrijk om te kunnen praten over seks en om hier aandacht aan te besteden, maar dit had beter gewerkt in de vorm van een ‘let’s talk about sex’ special, of een reclame campagne die mensen eraan herinnerd te praten over wat ze lekker vinden in bed.
Naast de meerwaarde van het voeren van openhartige gesprekken in de slaapkamer, vond ik de mogelijkheid dat er zich op termijn mogelijk een polyamoreuze relatie kon gaan ontwikkelen tussen Luna, Mink en Eve een minstens zo interessant gegeven. Helaas is deze mogelijkheid bij aanvang van het slotakkoord steeds verder naar de achtergrond geschoven, en ligt de focus weer volledig op de relatie tussen Luna en Mink. Hoewel je niet uit kan sluiten dat Eve alsnog bij de relatie betrokken raakt, wordt hier niet op gehint, en juist dit gegeven had het einde een stuk minder standaard gemaakt.
Nu voelt het verschijnen van Eve hoofdzakelijk als een aanleiding om meer open over seks te praten, terwijl de regisseuse hier veel meer mee had kunnen doen. Nu was het einde behoorlijk standaard, en van standaard eindes hebben we er met name binnen de wereld van de romantische komedie, al veel te veel.
3,0*
Hardcore Henry (2015)
Alternatieve titel: Хардкор
When you play too many videogames
Dat Hardcore Henry een ode is aan de gamers onder ons lijkt als een paal boven water te staan. Ook voor de niet-gamers die van hersenloze actie houden zal dit wellicht prima te pruimen kunnen zijn, maar iedereen die behoefte heeft aan een geloofwaardig plot, fatsoenlijke verhaallijn en personages die meer diepgang hebben dan de achterkant van een dvd hoesje zullen deze film vermoedelijk na 5 minuten wel weer beu zijn. Hardcore Henry is wat de verfilming van Doom had moeten zijn, want qua diepgang en logica wordt verder alles aan de kant gezet. Ook doet de film enorm veel terugdenken aan de Crank titels.
Ben je zelf een gamer, of kun je je indenken dat je het geen probleem vind om iemand anderhalf uur lang shooters te zien spelen in de context van Call of Duty, Doom, Wolfenstein en/of Quake dan kun je Hardcore Henry gerust opzetten en verzekerd zijn van een geslaagde avond. Als bonus krijg je daar dan ook nog een verhaaltje bij, die je echter alleen maar moet zien als een manier om de eindeloze reeks actie scene's aan elkaar te rijgen en die ook niet zou misstaan in -je raadt het al- je favoriete videogame. Als je deze titel in deze context kunt zien is er niks aan de hand, en kreeg ik er persoonlijk ook respect voor wat de makers met een niet al te groot budget hebben weten te bereiken. Als je echter iemand bent die al duizelig wordt als hij vijf minuten naar een video game zit te kijken en dit soort films niet op waarde weet te schatten en afdoet als lomp en dom omdat er geen Oscarwinnend verhaal inzit, dan suggereer ik om jezelf de moeite van het bekijken te besparen.
3,5*
Harry Brown (2009)
Don't mess with the old men
Caine was in mijn ogen geen al te bekende acteur; naast de Batman films waar hij slechts een simiere rol had heb ik eigenlijk vrij weinig van de beste man gezien. En dat is jammer was het eerste wat bij me te binnen schoot bij het bekijken van deze film. De man zet namelijk een indrukwekkende rol neer. Caine rockt als op wraak beluste 60 plusser als hij genoeg heeft van de jongeren die bij hem de buurt terroriseren en zijn beste vriend hebben vermoord. De politie kan er weinig mee en dus besluit Caine voor de harde aanpak te gaan; en die is indrukwekkend.
Niet heel de film is dit echter. De politie bestaat uit standaard vertolkte stereo typetjes evenals de rollen van de ''hang jongeren''. Het is dus Caine die de hele film naar zich toe trekt. Dit doet hij prima tot aan het einde toe; dit gedeelte is te overdreven en strookt met de empirie ten opzichte van de rest van het verhaal.
Uiteindelijk blijft er alsnog een film over die mij prima kon bekoren.
Verwacht geen verrassend verhaal of iets dergelijks, maar een gemiddelde wegkijkprent.
3,0
Hasta la Vista! (2011)
Alternatieve titel: Come as You Are
gevoelige snaar
Over Hasta la Vista! heb ik door de jaren heen toch steeds wel het nodige gehoord. Met Ben X (nog zo'n pareltje van Belgische bodem) in het achterhoofd kon ik deze dan ook niet aan mijn neus voorbij laten gaan toen hij eenmaal voorbij kwam op Netflix.
Het gevolg is dat ook ik van mening ben dat deze titel een goede balans heeft gevonden tussen de humor en dramatiek waarbij mensen met een beperking met respect behandeld worden zonder dat ze zielig gevonden worden. Want dat is wat de hoofdrolspelers ook allesbehalve willen zijn! Deze perfect gebalanceerde combinatie maakt Hasta la Vista! voor mij een topper, en verrek misschien hebben die Belgen toch nog wel een behoorlijk talent voor filmmaken ook?
4,0*
Hateful Eight, The (2015)
Alternatieve titel: The Hateful 8
Niets is wat het lijkt
De perfecte film bestaat n...oh wacht. Deze titel schijnt bekend te staan als een van de mindere van Tarantino, maar ik kan mij hier totaal niet in vinden. Toegegeven, er word de nodige investering van de kijker gevraagd voor het verhaal echt goed los komt, maar wanneer dit gebeurt ben je opgelucht dat de opbouw zo uitgebreid is. Deze is namelijk zo goed gevonden dat de Western schreeuwt om een herziening. Vanwege de lange speelduur kun je wellicht geneigd zijn dit niet zo snel te willen doen, maar de 5 delen waarin het verhaal zijn opgedeeld laten zich eveneens uitstekend lenen voor een mini serie format waardoor je je kijkbeurten op kunt delen.
Ik heb het werk van Tarantino echt moeten leren waarderen, net zoals vroeger met het drinken van een goede gerijpte wijn het geval was, maar ook hiervan heb ik weer met volle teugen genoten. Zo erg zelfs, dat ik dit tot op heden zijn beste vind. Er zitten nog de nodige herzieningen in de pijplijn die ik als tiener niet kon waarderen (zoals het in de hemel geprezen pulp fiction), maar ik schat de kans klein in dat ik deze net zo geniaal als The Hateful Eight ga vinden. Ik kan nu uitgebreid stil gaan staan bij wat de film zo goed maakt: het ingenieuze verhaal, de wederom legendarische rol van Jackson, maar ook Leigh die de show steelt, de vele twist en turns of het lompe geweld, wat overigens wel uitstekend in dienst van het verhaal staat. Maar beter ga je, wanneer je deze nog niet gezien hebt, snel wat uurtjes vrijmaken om dit meesterwerk bij je binnen te laten komen. Voor sommige kijkers kan het begin wellicht te traag, en hierdoor wat saai zijn, maar zet door en je wordt rijkelijk beloond.
5,0*
Haunt (2019)
Alternatieve titel: Halloween Haunt
Voor de liefhebber
Haunt is echt een titel voor de liefhebber. Wanneer je geen liefhebber van het genre bent, dan zal deze film dat niet gaan veranderen. Haunt is namelijk precies wat je van een horror verwacht, en past met zijn Halloween thema perfect bij deze tijd van het jaar. Verwacht geen intelligente horror/drama, zoals bijvoorbeeld een Hereditary dit wel is, maar eerder een recht toe, recht aan slasher zonder verassingen. Die overigens wel met liefde voor het genre gemaakt is, dat dan weer wel.
3,0*
Hauptmann, Der (2017)
Alternatieve titel: The Captain
Mens of monster?
Dat ik een dubbel gevoel had bij het bekijken van Der Hauptmann is een understatement. De cinematografie vond ik prachtig, en het gebruik van de zwart-wit beelden sloot prima aan bij de grimmige sfeer. Wel heb ik mij er meerdere keren toe moeten zetten om dit historisch drama uit te kijken waarbij de aankomst van Herold in kamp II voor het grootste doorbijtmoment heeft gezorgd. Het dialoog tussen Harold en twee hoge piefen waarbij een officier hem wantrouwde en door middel van het plegen van meerdere telefoontjes een protocol in dienst wilde laten treden om zijn identiteit te verifiëren, was voor mij een van de breekpunten. Dit was namelijk een traag en slepend gebeuren waarbij ik snel hoopte dat er meer vaart in het verhaal zou komen.
Dit gebeurde vervolgens wel, maar het feit dat de hoofdpersoon zo'n sadistische botte lul was waarbij het hoofdzakelijk gissen bleef wat hem deed transformeren in de beul van Emsland, zorgde er nu niet bepaald voor dat ik sympathie voelde voor het hoofdpersonage. Of was hij altijd al sadistisch geweest? Omdat je als kijker praktisch geen beelden te zien krijgt voordat Willi het uniform vind, blijft dit gissen. Nu is hij in mijn ogen niks meer dan een sadist, waarbij het vinden van het uniform zijn sadistische kant maximaal naar buiten heeft laten komen. Zijn acties draaide niet alleen om overleven, maar hij genoot er ook zichtbaar van. Blij toe dat hij in 1946 alsnog berecht en geëxecuteerd is voor zijn daden.
3,0*
Hauru no Ugoku Shiro (2004)
Alternatieve titel: Howl's Moving Castle
Wervelend fantasiespektakel
De Animatie film. Een genre waar ik weinig ervaring mee heb de laatste jaren, maar zo nu en dan tracht ik nog wel eens om er een te proberen. Ook Anime trekt mij aan, en ik heb het idee dat er wel een aantal verborgen pareltjes te vinden zijn. Of deze film onder de categorie van ´´typische anime´´ valt weet ik niet, maar een verborgen parel is het sowieso niet te noemen.
Zoals ik helemaal bovenaan al vermeld is Howl's Moving Castle wel wervelend, maar soms iets te wervelend. Het kan erg chaotisch zijn allemaal, en het verhaal springt van hot naar her. Hoewel het verhaal wel goed te volgen is, voelt het ergens toch te druk aan en ontbreekt er een bepaalde rust om een sprookje zoals dit voor te dragen. De animatie vond ik wel mooi, maar ergens had ik hier wel meer van verwacht. Dit kan zijn omdat de stijl mij wellicht minder aansprak of omdat ik animatie in zijn algemeenheid wat ontgroeid ben, maar het viel me allemaal toch wat tegen. Ook het Japanse eigenzinnige stijltje is nooit helemaal mijn ding geweest, en ook niet in deze titel. Ik heb nog weinig animatie films uit het land van de rijzende zon geprobeerd, maar ik had het idee dat het allemaal wel wat toegankelijker en minder rommelig had gemogen. Ook ontbrak er een spanningsboog in mijn optiek, waardoor het verhaal mij nooit helemaal mee wist te slepen. Diepgang had het verhaal absoluut wel, en er waren ook de nodige creative vondsten/personages in het verhaal gewerkt, maar in zijn geheel gezien lijkt de film geen compleet product af te kunnen leveren.
Hierdoor vind ik Howl's Moving Castle wel enigszins overrated. Misschien zoek ik een andere, wat meer volwassener en minder eigenzinnig stijltje maar binnen de Japanse markt vind ik zowel deze titel, als de animatie serie Knights of Sidonia, die ik onlangs ook een kans heb proberen te geven, niet binnen mijn straatje passen. Veel andere animatie heb ik de afgelopen jaren op dit gebied niet geprobeerd, maar ik begin nu wel het idee te krijgen dat dit wellicht mijn ding niet helemaal is. Een animatie titel zoals Batman: Under the Red hood, die ook een van de weinige animatie producties is die ik de afgelopen jaren gezien heb, beviel mij dan weer een stuk beter, maar toch is dit weer bijna een volledig ander genre te noemen vanwege de sfeer en benadering van het verhaal. Toch een wat meer volwassen en meer toegankelijke stijl dan de Japanse producties. Overigens zijn dat soort films natuurlijk ook meer actie gericht.
Howl's Moving Castle zal veel mensen echter ook heel blij kunnen maken. Het bewegende kasteel ziet er prachtig geanimeerd uit, de personages zijn stuk voor stuk origineel gevonden, en er is goed over de verhaallijn nagedacht. Ik viel zelf echter teveel over bovenstaande punten om hier echt van te kunnen genieten.
2,5*
Haute Tension (2003)
Alternatieve titel: Switchblade Romance
Zoals ik velen hier hoor spreken over een belachelijke plotwending aan het einde van de film, vond ik dit juist de kracht van de film wat hem voor mij boven de standaard slasher uit deed stijgen.
Het plot zorgt ervoor dat men kan denken dat de film verscheidene plot holes heeft. Echter dienen we wel te onthouden dat het grootste gedeelte wat we zien van de film de verbeelding is van iemand anders. In dit geval de gedachtegang van Marie. Plot holes zoals wie reed er in de gele sportwagen zijn gecreëerd door de gedachten gang van Marie zelf en samen met het fictieve personage zou dit allemaal in haar hoofd gezeten moeten hebben. Er zou dus in theorie nooit een gele sportwagen geweest moeten zijn. Blijft echter na dit alles ontleed te hebben een gigantische joekel van een fout in de film zitten. Nergens wordt namelijk verklaard hoe Marie aan de truck kwam. volledig uitgerust met allerhande moordwapens zoals een shotgun. Natuurlijk zou ze in het verleden vaker gemoord kunnen hebben maar hoe krijgt ze de auto dan bij het huis van Alex als ze van tevoren nog niet wist waar zij woonde? Dit stuk vond ik jammer en ondoordacht van de regisseur..
Maar de sfeer in deze film is verder zó ontzettend sterk en aanwezig dat je het deze film vergeeft. De film ademt namelijk sfeer, sterker nog de film heeft het woord sfeer met dikke letters over de hele film geschreven staan. De film bevat een aantal zieke scene's die verder wel tot een minimum beperkt blijven (Enfin, ligt er ook aan hoe sterk je maag is natuurlijk ) En de film was niet eng, maar wel nagelbijtend spannend en de plotwending(die misschien wel wat vergezocht was) geeft een hele nieuwe kijk op de film en daagt je uit om hem opnieuw te gaan bekijken. Tijdens het bekijken van de film zit je naar een sterk kat en muisspel te kijken tussen Marie en de killer en aan het einde van de film wordt hier een volledig nieuwe blik op gegeven. Een sterke acteerprestatie van de vrouw die de rol van Marie vertolkte trouwens! De film die het tegenvallende Ills had kunnen zijn!
Al met al was deze minder als de ultieme franse topper Martyrs, maar nog steeds een film van hoogstaande kwaliteit uit handen van de Fransen.
4,0
Haywire (2011)
Teleurstellend
Haywire valt het beste te vergelijken met een bak kant en klare lasagne die niet lang genoeg verwarmd is. De ingrediënten zitten er wel in maar omdat de lasagne half koud is smaakt het je niet en besluit je deze nog wat langer te verwarmen. Maar ook al was mijn dvd-speler na een compleet uur heus wel warm gedraaid; een smakelijk gerecht is dit nooit geworden.
Nu zit het met de cast van deze film heus wel goed. Gina Carano kan een aardig potje knokken en ook namen zoals Ewan McGregor, Michael Fassbender en Michael Douglas zijn aanwezig. Echter is hun inbreng zo minimaal dat ik niet snap waarom al deze acteurs hier ingezet zijn.
Misschien om te verhullen dat Haywire mij op alle overige gebieden simpelweg niet wist te overtuigen. Er wordt duidelijk een poging gewaagd om anders dan andere actie films te zijn maar helaas heb ik mij hoofdzakelijk alleen maar verveeld. Om een voorbeeld te geven: een achtervolging met op de achtergrond rustieke muziek en ellenlange, nietszeggende, slaapverwekkende shots waren niet de aanpak die dit wist te bewerkstelligen voor mij.
Ook het verhaal wat je voorgeschoteld krijgt stelt niks voor ook al probeert de film je met zijn arthouse achtige aanpak iets anders te laten denken. Feitelijk komt het neer op iets wat je al vele malen eerder hebt gezien. En in dit geval ook iets wat je vele malen beter -en met name vlotter en spannender- hebt gezien.
1,5*
Heartless (2009)
Mwa ik weet het niet..
Ik vind het Faust-gegeven erg interessant dus was ik benieuwd hoe ze dit in de film verwerkt hadden. Moet zeggen dat dit me erg tegenviel. Ik had gehoopt dat het beter werd neergezet als dat hier gebeurde. In de film komt de hoofdrolspeler random in contact met demonen die gewoon op straat rondlopen? Nakomelingen van satan horen niet zo duidelijk naar voren te treden..had het beter gevonden als de film dit iets subtieler gebracht had als leden van een clan die zich bekeerd hadden tot het satanisme en er gewoon nog menselijk uitzagen. De hoofdrolspeler ontdekt hun achtergrond raakt zelf gefascineerd door het satanisme en glijdt zo langzaam af naar de duistere kant waarna er een deal met hem gemaakt werd. Dit was veel subtieler en minder bedervend geweest. Nu zag je té veel wat voor mij alleen maar tegen kan vallen als we het hebben over het ultieme kwaad. De duivel (of een compagnon van hem dit werd nooit duidelijk) neemt contact op via een mobiele telefoon?!? Een van de voorbeelden waarbij de film wat mij betreft echt de bocht uit vloog. De effecten waren wel goed (Met uitzondering van het uiterlijk vertoon van de demonen dit was uitermate tegenvallend) het acteerwerk was gematigd en ik stoorde me met name mateloos aan de hoofdrolspeler. Vond het echt een flapdrol en dat helpt de film ook niet echt. Wel had de film een aantal alleraardigste scene's die me weer op het puntje van mijn stoel konden krijgen en tevens een glimlach op mijn gezicht konden toveren..maar de scene's die daarna volgden waren vaak genoeg saai en langdradig te noemen..
Neen, helaas kan ik deze film niet geslaagd noemen. De film bevat een paar leuke momenten en scene's maar daarmee red je het niet.
1,5
Heartthrob (2017)
Hartzeer
Heartthrob begon in eerste instantie als een nog redelijk interessant niemendalletje, wat echter al snel uitmondt in de zoveelste standaardthriller waarbij een jaloers vriendje zulke heftige psychische problemen blijkt te hebben dat ze zich uiteindelijk uitmonden tot het vermoorden van anderen.
Jammer, want ik had Heartthrob wel wat kleinschaliger, realistischer en origineler verwacht. Een die herkenbaar is uit het dagelijks leven en niet van een heftig nieuwsbericht uit de krant. Natuurlijk hoeft een thriller zoals deze helemaal niet realistisch te zijn, maar verzin dan op zijn minst wel een origineel verhaal.
Het kabbelde nu allemaal maar een beetje voort, en hoewel het begin nog wel interessant was, had je al snel het idee te zitten kijken naar een eenheidsworst te kijken.Er had minstens nog wel achtergrond kunnen worden gegeven wat nu de reden was waardoor Henry zich zo obsessief gedroeg en uiteindelijk ontspoorde maar dit bleef achterwege.
Tegenvallende thriller die steeds eentoniger en eendimensionaal wordt naarmate je verder kijkt.
2,0*
Heineken Ontvoering, De (2011)
Zo, nu eerst een Bavaria
Zelf ben ik nooit echt een fan van het Heineken bier geweest. Van de film die gaat over de kidnapping van Freddy Heineken in 1983 ben ik evenmin gecharmeerd geraakt. Zelf had ik verwacht dat er meer van de ontvoering getoond zou worden. Echter beslaat dit slechts alleen het eerste gedeelte van de film. De 2e helft beslaat een hoop juridische rompslomp om de ontvoerders te pakken te krijgen. Meneer Heineken steekt hier op een bijzonder gehaaide manier een stokje voor.
Interessant om dit uitgewerkt te zien worden, maar op het witte doek werkte het voor mij niet echt. Misschien leuk voor de mensen die in die tijd al leefden en alle mediagekte bewust mee hebben gekregen, maar voor de mensen die er verder vanaf staan -althans zo ervaarde ik het voor mezelf- was het allemaal een stuk minder interessant. Natuurlijk heeft dit voor een deel ook wel met je eigen interesses te maken, maar hier kun je het echter naar mijn idee niet volledig aan ophangen. Vergelijk het met het proces van van der Sloot. Als dit over pakweg 25 jaar verfilmd zou worden zal het voor de generatie van nu al snel een stuk interessanter zijn dan voor de generatie die nu nog te jong is om het mee te krijgen of zelfs nog geboren moet worden.
Echter was het niet allemaal kommer en kwel. Zo ademde de film jaren 80' wat toch knap gedaan was en is Hauer geloofwaardig in zijn rol als die van Freddy Heineken. Verder wekte de film op momenten ook wel de nodige spanning op, maar het was jammer dat deze nooit werd doorgevoerd.
Helaas merendeels een mislukte ontvoering dus. Mensen die het hele circus in 1983 bewust meegemaakt hebben kunnen eventueel een halve tot een hele ster bij de eindbeoordeling optellen.
2,5*
Hellbound: Hellraiser II (1988)
Alternatieve titel: Hellraiser II
Een stuk minder dan het 1e deel. Dit komt met name door de zeer slechte special effects die in dit deel in overvloed aanwezig zijn. Natuurlijk houd je als kijker wel rekening met de datering van de film maar dit was me even iets ''too much''. Waar er in deel 1 nog wel overheen te kijken was omdat de effecten minimaal aanwezig waren kon dat in dit deel echt niet meer. Pinhead blijft een interessant personage en vandaar dat ik deel 3 ook een kijkbeurt ga geven. Keldert daar de kwaliteit nog veel verder naar beneden dan wordt deel 3 mijn laatste hellraiser. een 3,0. verdient de film zeker. Het verhaal steekt goed in elkaar en is vermakelijk. Toch waren mijn verwachtingen hoger omdat ik hoorde dat deel 1 en 2 in kwaliteit niet zoveel verschillen..helaas toch wel dus.
Hellraiser (1987)
Alternatieve titel: Clive Barker's Hellraiser
Eindelijk na al die jaren gezien en viel me niet tegen. Na dit deel word het minder heb ik gelezen en ik ga me dan ook tot de eerste 3 delen beperken, niet verder. Deze eerste film heeft een ijzersterk verhaal, de personages zijn sterk (Met als hoogtepunt natuurlijk pinhead ) en ik stond me nog te verbazen over de aankleding van de diverse creaturen..erg knap gedaan voor die tijd. alleen sommige effecten tegen het einde aan zijn wel waardeloos en lijken rechtsreeks van een atari af te komen..maar goed lees hier boven dat dat zo zijn redenen had..evengoed..jammer enige grote nadeel van deze film vond ik dat hij in mijn ogen totaal niet eng was of schrikmomenten bevat. wel erg spannend. Ben benieuwd naar deeltje 2 en 3 die ik binnenkort ook wel even op de kop ga tikken. dit brengt mij tot een 4,0 als hij enger was geweest had hij zeker een 5,0 verdiend.
Heojil Kyolshim (2022)
Alternatieve titel: Decision to Leave
Opletten geblazen!
Toen ik erachter kwam dat regisseur Chan-wook Park ook verantwoordelijk was voor Ahgassi was ik al snel enthousiast om Decision to Leave aan te slingeren. Ahgassi vond ik namelijk een nette vier sterren waard, en meer overtuiging had ik niet nodig. Hoewel ik ook hier ervoer dat het verhaal vlotter verteld had kunnen worden is het plot hier ook weer fantastisch uitgedacht en bleef deze nog dagenlang in mijn hoofd door zinderen. Dit is ook de reden dat ik een vergelijkbare score als aan Ahgassi afgeef.
Een bijkomend nadeel die ik deze keer ervaren heb is dat ik het plot erg ingewikkeld en lastig te volgen vond doordat je constant bedachtzaam op details moest zijn. Doordat dit visueel echt een parel is om naar te kijken omdat de cinematografie uitmuntend is, is dit geen straf, alleen neemt dit de verwarring niet altijd weg. Mijn vriendin pikte alle details een stuk beter op dan ik dat deed, waardoor met enige regelmaat het inlassen van een kleine pauze om de gebeurtenissen te bediscussiëren voor mij geen overbodige luxe bleek. Had ik hier alleen naar gekeken, of met iemand die dezelfde beleving als ik had gehad, dan weet ik niet of hier dezelfde beoordeling uit voortgekomen was. Ik denk dat ik dat het grootste nadeel van deze film vind.
Anderzijds maakt het dit wel een intelligent en niet gemakkelijk te grijpen verhaal waar tevens ook wel een kracht vanuit gaat. Zeker in tegenstelling tot de veelal hapklare brokken die Hollywood ons serveert heeft Decision to Leave dan wel een uitwerking die mij op de lange termijn een meer verzadigt gevoel gegeven heeft. En dan weet je dat je met iets bijzonders te maken hebt, ondanks het gegeven dat hier een bepaalde laagdrempeligheid ontbreekt. Hierdoor verwacht ik overigens wel dat veel kijkers af zullen haken, waarvan ik er ook een had kunnen zijn als ik deze niet in de juiste setting gezien zou hebben. Ondanks het feit dat ik het plot misschien nog wel sterker vond dan dat bij Ahgassi het geval was zorgt dit toch voor punten aftrek en weerhoudt mij dit ervan om decision to leave hoger dan vier sterren te geven. Dit neemt overigens niet weg dat dit zonder meer een van de sterkste titels is die ik dit jaar gezien heb waarbij een herziening, en een kans op verhoging, zeker niet uitgesloten is.
4,0*
Her (2013)
Get disconnected
Her heeft een liefdesverhaal dat aardig weg kijkt, wat niet in de laatste plaats komt door het acteerwerk van Phoenix en de niet zichtbare Johansson. Dit grimmige toekomstbeeld ligt nog niet eens zo ver van de huidige realiteit af: veel mensen leiden nu al een leven wat zich grotendeels op hun telefoonscherm afspeelt en het is slechts een kwestie van tijd voordat sekspoppen betaalbaarder worden en de mens ook buiten het seksuele aspect kan gaan behagen. Toen Her in 2013 uitkwam werd hier al handig op ingespeeld, maar vandaag de dag begint het al enigszins achterhaald aan te voelen, omdat we midden in de weg ernaartoe zitten.
Het verhaal is sterk maar bekend, en gaat daarom te lang door. De boodschap is krachtig en helder: get disconnected, kom met elkaar in contact, en kom uit die bubbel (het gevaar van de steeds geavanceerdere technologieën). Deze boodschap wordt kracht bijgezet door te laten zien dat een machine wel degelijk kan kwetsen en dat de ''perfecte'' relatie niet bestaat. Maar luisteren we hier nog naar als de techniek straks daadwerkelijk zo ver is?
Een interessante vraag waar je over kan blijven filosoferen, en waar deze film een mooie aanleiding voor geeft. Hier waren alleen geen 2 uur voor nodig geweest.
3,5*
Hereafter (2010)
Een goed begin is het halve werk
Maar niet als je de meest spectaculaire scene van de hele film al bij het begin inzet en vervolgens de rest van de film geen klap meer laat gebeuren. Dit is precies wat er aan de hand is bij Hereafter. De film vangt spectaculair aan en lijkt veelbelovend te worden maar verblijd je vervolgens met niets..
Het verhaal wat vervolgens opgezet wordt is namelijk weinig boeiend en biedt tevens te weinig spektakel. Er wordt een vleugje lotsbestemming in de film gegoten en een hoop standaard geneuzel over het hiernamaals. Dit wordt zo traag gebracht dat je de film al snel als saai zal gaan bestempelen.
De acteurs zetten hun rollen overigens goed neer, maar kunnen verder weinig met het slaapverwekkende script wat naar een einde toewerkt die weinig bevrediging maar eerder ook nog eens veel gapen teweeg zal gaan brengen op zijn weg hiernaar toe. Wat het leven na de dood precies is: daar komen we vanzelf wel achter. Dat hoeft deze film mij echt niet te vertellen.
2,0*
Hereditary (2018)
Believe the hype!
Na al het oppervlakkige blockbuster geweld is het heerlijk om een dergelijke titel zoals Hereditary te zien die wat meer inhoud heeft. Als liefhebber van het genre heb ik genoten en me meermaals ongemakkelijk gevoeld. Het feit dat de regisseur in de laatste momenten een beetje uit de bocht vliegt neem ik hem dan ook graag voor lief. Buiten deze smet heeft Hereditary namelijk een enorme kans om daadwerkelijk engste film van het jaar genoemd te worden. En zeg nu zelf; hoe vaak blijkt deze uitspraak nu eigenlijk te kloppen?
Het antwoord is niet vaak, want veel enge films die echt bijblijven zijn er niet veel te vinden. Wat regisseur Ari Aster hier zo goed doet is een naargeestige en onderhuidse spanning neerzetten die al vanaf het eerste shot langzaam begint met op te bouwen. Ook valt met name de eerste helft meer te kwalificeren als drama waardoor je voor de verandering een keer niet het idee dat hebt dat je naar bordkartonnen personages zit te kijken. Ik heb veel negatieve geluiden over de marketing gehoord maar juist het toegevoegde drama brengt hier extra diepgang en is een van de elementen die Hereditary zo sterk maken. En dit niet alleen door het fantastische acteerwerk van Toni Collette, ook Milly Shapiro sprong er echt uit voor mij. Van mij mogen daarnaast ook credits uitgaan naar het feit dat de trailer voor mij positief misleidend werkte. Ik had nameijk het idee dat de overleden grootmoeder veel prominenter aanwezig zou zijn geweest. Des te groter was de verassing dat de jonge Charlie al zo vroeg in de film omkomt en dat juist haar dood een enorm grote rol gaat spelen. Ook al blijft het in het grote plaatje nog wel om de dood van de grootmoeder draaien, had ik deze invulling niet aan zien komen.
Hereditary deed mij meermaals terugdenken aan het Franse Raw. Hoewel de titels buiten hun genre niet te vergelijken zijn, speelde drama hier naast de horror ook al zo'n belangrijke rol. Hoewel Hereditary wel meer naar de horrorkant verschuift dan dat bij Raw het geval was, verwacht ik wel dat liefhebbers van die film, deze titel ook sterk zullen waarderen.
Waarom na al deze lofzang toch niet de volle mep? Dit komt toch (zoals eerder aangehaald) omdat de film in zijn laatste momenten toch een beetje de bocht uit vliegt. Dit is vanaf het moment dat Peter uit het raam gesprongen is, er een stel naakte freaks net iets te prominent aan de rand van het bos komen staan, het zwevende lichaam naar de boomhut en het wazige tafereel wat zich hier vervolgens afspeelt. Hierbij wordt alles nét iets te prominent in beed gebacht, zelfs al hoor je de grootmoeder hier alleen praten en zie je haar niet daadwerkelijk in beeld.
Buiten deze kleine aandachtspuntjes heb ik niks dan lof voor de eerste avondvullende speelfilm van Ari Aster over. Je kan de hype geloven zolang je maar geen film vol met goedkope jumpscares verwacht. In dit geval kun je beter de overgewaardeerde It remake van vorig jaar opzetten.
4,5*
Hills Run Red, The (2009)
Splattery gore means splattery fun?
Dit antwoord klopt deels -Mits we kunnen spreken van een goede uitwerking natuurlijk- maar de keerzijde is dat je als kijker wel heel lang op dit bloederige festijn dient te wachten. De film duurt pakweg een uur en een kwartiertje en als je je dan bedenkt dat het de eerste 40 minuten volledig rustig blijft is er niet veel tijd meer over. Gelukkig nog wel afdoende voor een simpele slasherfilm als deze want ook al probeert de film qua verhaal wat originaliteit en afwisseling te brengen in the end that's all there is..
Ook gooit de film er nog enkele leuke plotwendingen tegenaan om je als kijker te doen verbazen maar echt hoge ogen gooien doen deze niet. Toegeveven: Alexa had ik niet in het complot verwacht, maar dat de beruchte filmmaker zelf nog zou leven kun je natuurlijk al van mijlenver aan zien komen.
Jammer is ook dat er een overdreven anti climax in de film verwerkt zit. Dan heb ik het over het gedeelte waarin pa doodleuk zijn eigen dochter neerschiet en baby face zijn steek kunsten op hem gaat loslaten. Dit had beter uitgewerkt kunnen worden.
Als je nu echter naar de onderstaande beoordeling kijkt is deze nog opvallend hoog aangezien mijn vele kritiek. Dit komt omdat er in de film gelukkig ook nog genoeg te genieten valt. Als de film eenmaal warmgedraaid is (leuke woordgrap voor als je de film gezien hebt ) kijkt het geheel lekker weg. De film bevat lekker veel suspense en de nodige gore die misschien nergens verrassend meer is maar wel vermakelijk als je van het genre houdt. Ook dien je vooral te blijven zitten tijdens de aftiteling want de film schotelt je nog een gruwelijke slot scene voor die simpel, doch effectief werkt en je toch wel even flink laat rillen..
Tot slot een speciale vermelding voor de killer. Deze doet voor mij qua voorkomen absoluut niet onder voor namen zoals Jason Voorhees of Freddy Krueger. Al zal dit personage niet zoveel bekendheid weten te vergaren als bovengenoemde legendarische karikaturen: wat mij betreft mag Babyface zich zo bij dit rijtje voegen!
3,5*
His House (2020)
The red room
Hoewel deze originele mix van een oorlogsdrama en horror mij aanvankelijk goed beviel, vliegt de regisseur naarmate de speelduur vordert steeds verder uit de bocht door in een rap tempo net te veel schrikeffecten op de kijker af te vuren. Enorm jammer, want de regisseur had met dit script echt goud in handen. Ook het relatief happy end paste niet bij de duistere toon van het verhaal. En daarnaast mistte ik een sterkere, plausibele verklaring dan de verklaring dat de Apeth gedood kon worden omdat hij Bol in de openheid aanviel. Dit voelde te gemakkelijk en bracht een lichte teleurstelling met zich mee.
De originele setting heeft ervoor gezorgd dat His House op veel lijstjes hoog geëindigd is, en ook vaak wordt benoemd als een van de betere horror films van het afgelopen jaar. Een goed begin is weliswaar het halve werk, maar als een horrorfilm steeds minder eng wordt en uiteindelijk als een nachtkaars uitgaat, doe je in mijn ogen als regisseur iets verkeerd. Een gemiste kans, want nu is His House in zijn totaliteit niet meer dan vermakelijk, terwijl het veel meer had kunnen zijn.
3,0*
Hit and Run (2012)
Alternatieve titel: Hit & Run
Kwantiteit boven kwaliteit
Hit and Run is een film die gemengde emoties bij mij weet op te roepen. In eerste instantie was ik geneigd de film al binnen de eerste 5 minuten af te zetten, in het middenstuk vond ik het allemaal nog best geinig worden, maar in zijn finale vroeg ik me wederom af wat ik in godsnaam aan het kijken was..De film weet met name in het middenstuk de spijker een aantal keren behoorlijk goed op zijn kop te tikken. De plank wordt helaas ook net zo vaak misgeslagen wat vooral tot uiting komt in het eerste deel en het slotstuk. Ook het personage van Tom Arnolds was 90% van de tijd gewoonweg irritant en erg overacted door deze acteur.
Daarbij komt het verhaal ook erg traag op gang en heb je langere tijd ook geen idee waar het precies heen wil. Het punt waarop het allemaal beter word zijn hoofdzakelijk de conversaties die de personages van Dax Shepard en Kristen Bell tijdens hun roadtrip voeren waarbij Annie (Bell) stukje bij beetje steeds meer van het verleden van haar vriendje ontrafelt. De discussies die het koppel onderweg voert zijn met tijden hilarisch, en in combinatie met de ex van Annie die het koppel tijdens hun reis achtervolgt levert dit een aantal grappige momenten op. Ook enkele gesprekken tussen de overige personages pakken goed uit. Deze lijken met momenten ook geïmproviseerd te zijn wat het geheel ook een spontane en niet geforceerde vorm van humor mee geeft.
De pluspunten wegen echter niet op tegen de minpunten waardoor ik toch eindig met het geven van een matige beoordeling. Dit komt omdat het verhaal geen duidelijke structuur heeft en al snel een rommeltje word. Ook de ''actie scene's'' stellen weinig voor en veel verder dan driften met een aantal aardige wagens gaan deze scene's niet. Ook waren er een groot aantal grappen die voortdurend doodsloegen. Met name de start en de finale zijn erg flauw en de scherpe, leuke opmerkingen die het middenstuk wél heeft ontbreken hier dan ook volledig. Ook had ik wat meer verwacht van de rol van Cooper, die wel een aantal leuke momenten heeft, maar hier geen al te grote plaats inneemt.
Het leek er kortom een beetje op dat de makers moeite hadden om een begin te maken, en ook niet goed wisten hoe ze hun verhaal op een leuke originele manier af konden ronden. Potentie was er zeker wat blijkt uit het middenstuk. Jammer dat hier niet meer mee gedaan is, anders was de beoordeling beslist hoger uitgevallen.
2,5*