Boeiend.
Een vluchtelingendrama vermomd als een spookhuisfilm. Wat zou dat gaan worden?
Een stel weet uit de oorlog van Soedan te vluchten en vragen asiel aan in Engeland. Al snel krijg je te maken met de cynische bureaucraten... om nog maar te zwijgen over de achterstallige woning waar dit stel in geflikkerd wordt. Het is allang duidelijk; de Westerse regering heeft het niet zo op vluchtelingen.
Ze moeten er het beste van maken, en ze hebben tijd om te rouwen over hun overleden dochter, die de vlucht niet had overleefd. Maar al snel ontpopt deze film zich tot een typische spookhuisproject, met de nodige geesten en zelfs visioenen van het dode dochtertje van dien. Hoewel dit toch voor een hoop spanning zorgt, vond ik dit er, als het om zo'n thema gaat, wel iets teveel dik bovenop gelegd. Inmiddels weten we de hele Conjuring of Insidious handleiding wel...
Maar toch stoort het niet, mede omdat de film je telkens weer op het verkeerde spoor lijkt te zetten. Voornamelijk als de film zich ietsje meer richt op Soedan. Is het die vrouw eindelijk gelukt om te vluchten voor haar doordraaiende man? Is het iets anders... Nee, het is toch een flashback. Maar als vader met dochter van de moeder gescheiden raken, hoe komt het dan dat ze wel samen zijn in Engeland? En hier begint het te dagen...
...en pas een uur nadat ik de film had gezien viel het kwartje. Toch wel een sterke uitkomst. De poster is eigenlijk een spoiler.
En zo valt His House toch nog wel in een zeer goed vat, ondanks dat het spookgedeelte nogal standaard en afgezaagd overkomt. Knappe Netflix original.
4,0*