• 159.408 films
  • 9.797 series
  • 29.083 seizoenen
  • 608.520 acteurs
  • 355.180 gebruikers
  • 8.896.501 stemmen
Avatar
 
banner banner

Dick Johnson Is Dead (2020)

Documentaire / Drama | 89 minuten
3,50 54 stemmen

Genre: Documentaire / Drama

Speelduur: 89 minuten

Oorsprong: Verenigde Staten

Geregisseerd door: Kirsten Johnson

Met onder meer: Dick Johnson, Kirsten Johnson en Vasthy Mompoint

IMDb beoordeling: 7,4 (7.111)

Gesproken taal: Engels

  • On Demand:

  • Netflix Bekijk via Netflix
  • Pathé thuis Niet beschikbaar op Pathé Thuis
  • Videoland Niet beschikbaar op Videoland
  • Amazon Prime Niet beschikbaar op Amazon Prime
  • Disney+ Niet beschikbaar op Disney+
  • Google Play Niet beschikbaar op Google Play
  • meJane Niet beschikbaar op meJane

Plot Dick Johnson Is Dead

Wat als je jouw geliefden het eeuwige leven kon geven? Deze vraag stelde filmmaakster Kirsten Johnson zich af omtrent haar ouder wordende vader Dick. Samen ensceneren ze zijn dood op allerlei manieren om zijn onafwendbare overlijden door middel van humor en affectie te kunnen belichten. In hun queeste om de dood samen onder ogen te zien moeten ze rekening houden met de dementie van Dick.

logo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimage

Externe links

Video's en trailers

Reviews & comments


Gast

  • berichten
  • stemmen

Let op: In verband met copyright is het op MovieMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.
zoeken in:
avatar van El ralpho

El ralpho

  • 1399 berichten
  • 1022 stemmen

De herrezen vader

Doodgaan is onvermijdelijk, maar toch is de eindigheid van het leven iets waar de meeste mensen liever niet al te veel mee bezig willen zijn. Met betrekking tot onszelf, maar bijvoorbeeld ook met betrekking tot onze ouder(s). Het liefste zouden we willen dat onze geliefden onsterfelijk zouden zijn.

Documentairemaakster Kirsten Johnson maakt dit gevoelige onderwerp bespreekbaar, terwijl zij inzoomt op het onvermijdelijke overlijden van haar eigen vader Dick Johnson, die inmiddels ver in de tachtig is. Zij probeert zijn naderende dood te relativeren op een unieke manier. Dit doet zij door samen met haar vader meermaals zijn eigen dood in scène te zetten en daarnaast een voorstelling te maken over hoe zijn leven er in het hiernamaals uit zou kunnen zien. Dit alles doet zij met veel humor. Het resultaat is een van de meest bijzondere films van het jaar geworden. Hoewel het onderwerp natuurlijk zwaar is, weet Kirsten Johnson de zware materie naadloos af te wisselen met een grote glimlach op je gezicht, waardoor de kijkervaring behapbaar blijft.

Wij mensen zijn het enige zoogdier dat in staat is zijn eigen niet-bestaan voor te stellen, ofwel, onze eigen dood. Dit bijzondere werkje brengt hier bewustwording in, al kan het onbewuste, (opnieuw) bewust maken, soms best heftig zijn. Zo realiseerde ik mij dat het al jaren geleden is dat ik samen met mijn vader op de foto gegaan ben, simpelweg omdat ik zijn bestaan (onbewust) als vanzelfsprekend ben gaan beschouwen. Dit alleen al maakt dit een van de meest bijzondere en pure documentaires die ik ooit gezien heb.

5,0*


avatar van missl

missl

  • 3868 berichten
  • 5292 stemmen

Grapjes over de dood, ik vind dat wat moeilijk. De gesprekken tussen vader en dochter zijn wel mooi dus al die extra dingen waren niet nodig.


avatar van Nicolage Rico

Nicolage Rico

  • 20111 berichten
  • 2200 stemmen

Men zou falen in zijn of haar zoektocht naar een sympathieker mens dan Dick Johnson. Wat een prachtvent.

De creativiteit van zijn dochter kan ik waarderen, enkel de 'making off' stukjes begrijp ik niet; ze voegen niets toe, doen eerder afbreuk aan het geheel. Het is wel duidelijk dat zijn dood telkens in scène wordt gezet. De documentaire gaat verder alle kanten op, maar herbergt zeker een bepaalde diepgang.

Het einde is verrassend, aangezien de sympathieke tachtiger in leven blijft. Moge hij nog vele kaarsjes uitblazen.

Kleine 3,5*


avatar van Pecore

Pecore

  • 867 berichten
  • 1621 stemmen

Je zo geliefd weten bij je naasten als Dick Johnson, het is een prachtig streven. Inderdaad een prachtvent. Moge hij daarom zo snel mogelijk het loodje leggen. De langzame en mensonterende aftakeling door Alzheimer gun je niemand.


avatar van Nicolage Rico

Nicolage Rico

  • 20111 berichten
  • 2200 stemmen

Pecore schreef:
Moge hij daarom zo snel mogelijk het loodje leggen. De langzame en mensonterende aftakeling door Alzheimer gun je niemand.


Niet helemaal eens, aangezien hij tot het eind aan toe te veel van het leven geniet om ertussenuit te knijpen. Je kunt beter zeggen: moge de aftakeling door Alzheimer beperkt blijven. Al zal er een moment komen dat hij over de lijn treedt om nog waarlijk van het leven te kunnen genieten.


avatar van Pecore

Pecore

  • 867 berichten
  • 1621 stemmen

Nicolage Rico: ik snap je wel hoor, en je hebt natuurlijk het beste met hem voor. Alleen gaan genieten en Alzheimer niet heel lang samen. Het punt waarop dat niet meer mogelijk is, is de Dick in de film al heel dicht genaderd, je ziet de angst al in zijn ogen. Tergend langzaam verwordt hij een man die 's nachts in zijn kamertje rondkruipt, niet wetend waar hij is, graaiend in zijn eigen ontlasting en in paniek de naam (en het enige woord dat hij nog kent) van zijn reeds lang gestorven vrouw schreeuwend. En dan duurt het nog een poosje voordat hij mag heengaan. Die mensonterende taferelen gun je niemand, en al helemaal Dick Johnson niet.


avatar van Nicolage Rico

Nicolage Rico

  • 20111 berichten
  • 2200 stemmen

Pecore: ik vertel vast niets nieuws, maar je hebt veel verschillende vormen van Alzheimer.

Je ziet zo nu en dan de angst in zijn ogen ja, op de slechtste momenten. Toch geeft hij aan nog van het leven te genieten en er niet uit te willen stappen - al zal zijn onmetelijke positivisme daar het meest debet aan zijn. Maar dat wil niet zeggen dat hij zo snel mogelijk het loodje moet leggen, lijkt mij. Moet gezegd worden dat de grens tussen wanneer wel en niet vaag is in het proces van de aftakeling door Alzheimer.


avatar van Pecore

Pecore

  • 867 berichten
  • 1621 stemmen

Ik sta gecorrigeerd mocht ik het fout hebben...

Dat gezegd hebbende: er zijn verschillende vormen van dementie en daarvan is Alzheimer er eentje en wel de minst genadevolle. Er zijn volgens mij geen verschillende vormen van Alzheimer. De symptomen kunnen wel verschillen, maar uiteindelijk is de ziekte altijd degeneratief en onomkeerbaar. De hersencellen sterven af en zullen dat blijven doen tot er niks meer over is (maar dan zal men reeds gestorven zijn aan een verkoudheid of een hartaanval of zoiets).


avatar van Nicolage Rico

Nicolage Rico

  • 20111 berichten
  • 2200 stemmen

Ik zei het inderdaad verkeerd; er zijn veel verschillende vormen van dementie (50). Maar de gradatie en vaart van aftakeling bij Alzheimer kan ook verschillen. Hij zal nooit meer de oude worden nee, er komt een moment dat het niet meer te doen is.


avatar van _JB_

_JB_

  • 37 berichten
  • 423 stemmen

Misschien wel must see in deze tijden. Hoe kijken ouderen zelf tegen hun naderende einde aan en hoe kunnen wij ze daarin bijstaan.


avatar van mrklm

mrklm

  • 7557 berichten
  • 7868 stemmen

Uitzonderlijke documentaire waarin filmmaker Linda Johnson, allicht geïnspireerd Chantal Akermans No Home Movie, in goed overleg met haar vader Dick, een gepensioneerde psychiater, een film maakt over zijn laatste levensjaren vanaf het moment dat hij wegens Alzheimer bij zijn dochter intrekt. Linda en Dick maken meteen duidelijk dat ze uit ervaring putten: hun echtgenote/moeder overleed eveneens na een langdurige worsteling met dementie. Een combinatie van optimisme en realiteitszin overheerst, zeker wanneer Linda haar vader confronteert met zijn vreemde gedragingen van de dag daarvoor. De openheid tussen vader en dochter, hun bereidheid en kracht om iets bijzonders te maken van deze periode, zijn zonder enige twijfel inspirerend. Maar wat deze documentaire tot meesterwerk verheft zijn de surrealistische reconstructies en fantasiesequenties die vader en dochter samen filmen en een finale die je onmogelijk onberoerd kan laten. Absoluut niet zwaarmoedig en sentimenteel, maar hoopgevend en hartverwarmend.