John Rabe (2009)

Indrukmakende film over de paar weken dat John Rabe leiding gaf aan het opzetten van een internationale veiligheidszone voor burgers tijdens het gruwelijke bloedbad van Nanking (300.000 slachtoffers!). Film heeft erg veel aandacht voor de onderlinge relaties van de leden van het comité en hun contacten met de Japanse bezetters. Daarentegen komt het leven van de burgers ín de veiligheidszone amper aan bod.

Niettemin een bij tijd en wijle aangrijpende film met een aantal ingelaste authentieke opnamen én talrijke schokkende beelden van de Japanse wreedheden. Film blijft evenwel ver verwijderd van Spielberg’s relaas over Rabe’s Europese tegenhanger Oskar Schindler.

Eindelijk een zinnige reactie hier.De film probeert een waarheidsgetrouw beeld te geven van een episode in China gedurende WO 2. En ja ,hoe moeilijk we er mee om kunnen gaan ...er waren ook goede duitsers: John Rabe bijvoorbeeld. Je had ook slechte nederlanders....schrikbarend veel, de NSB.....En een krant die heulde met de vijand: De Telegraaf....

City of life and death vind ik dan nog een stuk sterker.

Een harde geschiedenisles.

Na meer dan 10 jaar deze prent eens opnieuw bekeken.

Het is en blijft een indrukwekkende, mooie, maar ook schokkende film.

Opnieuw heb ik geboeid gekeken en kan hem nog steeds warm aanbevelen.

We waren tijdens de Tweede Wereldoorlog vooral bezig met onze eigen problemen dat we soms vergeten dat er ook in China door de Japanners serieuze misdaden tegen de menselijkheid zijn gebeurd. Het bloedbad van Nanking kwam me vaag bekend voor. De naam John Rabe daarentegen was me totaal onbekend.

Interessante inkijk op dit stukje geschiedenis en de moeilijke tweespalt waarin John Rabe zich bevond. Als directeur van de grote Duitse fabriek Siemens in China had hij redelijk wat aanzien, maar werd hij ook enorm gewaardeerd door zijn arbeiders wegens zijn menselijke empathische aanpak. Tegelijk was hij lid van de nazipartij en liep hij hoog op met Hitler (al doofde dit erg snel toe de smeekbede om hulp niet werd beantwoord). Dat Japans als Duitse bondgenoot moest opboksen tegen een koppige luis in de pels was een serieuze doorn in het oog.

Altijd fijn om de personen in hun eigen taal te horen spreken. Ook de rest van de film ademt degelijkheid uit. Het verhaal is onderhoudend en de focus op het heldendom of -status wordt niet verheerlijkt. Aangrijpende film al had ik het lijden van de bevolking nadrukkelijker onder de aandacht gebracht.