Dylda (2019)

Jou zal de film denk ik wel beter bevallen hoor!! Ik heb minder met films waarin persoonlijk drama centraal staat, ik hoopte meer op een film als; Idi i Smotri of Saul Fia. En tja dat was dit niet!

Daar noem je er ook wel twee, 4,5* en 4* bij mij. We gaan het zien

??? Traumatische effecten van een oorlog op mensen is zowat de definitie van oorlogsleed.

Vrij zwaarmoedige film over het leven van enkele vrouwen na de Tweede Wereldoorlog te Leningrad, het huidige Sint-Petersburg. Echt vrolijk word je er niet van. De hoofdpersonages hebben wellicht één en ander meegemaakt en dat straalt ook af op hun gezichten. De opvallende kleurlingen groen en rood vallen des te meer op in de voor de rest treurige deprimerende film. Het is ook niet dat de felgekleurde gewaden enige opgewektheid of optimisme uitstralen naar de dames, integendeel zelfs. Ik kon me vervolgens ook minder goed dan anders inleven in de personages.

Een film die me dus onvoldoende kon raken en dat heb je toch net nodig om dergelijke films maximaal tot hun recht te laten komen. Lag het aan de film zelf of aan mijn stemming, ik weet het niet goed. Misschien omdat ik er ook iets te weinig verhaal kon uit puren, wie weet? Zeker een herkijkbeurt waard, nu toch nog even laten bezinken.

Cinemember :O klik

Goeie film over twee vrouwen in Rusland die een leven proberen op te bouwen na de tweede wereldoorlog. Redelijk lange takes en ook vrij traag wat hier een paar indringende momenten oplevert met een flinke dosis menselijk leed. Echter aan de andere kant ook wat afstandelijk gebracht allemaal.

Een stugge speelfilm van Kantemir Balagov over twee vrouwelijke Russische soldaten die terugkeerden naar Leningrad in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, stond op de shortlist voor de Oscar voor 'Beste Internationale Film' van vorig jaar (het haalde de laatste vijf niet). De lange slungelige Iya is het titelpersonage (gespeeld door Viktoria Miroshnichenko) die in een militair hospitaal wordt vergezeld door Masha (Vasilisa Perelygina). Het paar deelt een perverse band die alleen maar dieper en donkerder wordt naarmate het verder gaat. En duisternis vormt de kern van 'Dylda'.

De Russen verloren naar schatting 25 miljoen mensen tijdens de oorlog, dus het is niet verwonderlijk dat Balagov een bevolking vol wanhoop en hopeloosheid voorstelt. Een tijd en een plek waar zelfmoord en overlijden door een ongeval zich nauwelijks lijken te registreren in hun emoties. Iya lijdt aan een zo ernstige vorm van PTSS dat ze last krijgt van catatonie. Masha ' s wonden zijn meer naar buiten gericht, maar niet minder diep.

Het acteerwerk is goed, het productiegeluid en Balagov toont een beheersing van het medium, maar zijn scenario (geschreven in samenwerking met Aleksandr Terekhov) is verstikkend. Die druk maakt zeker deel uit van de constructie, maar het is hier zo beklemmend dat er weinig ruimte is voor dramatische groei. Zelfs als er tegen het einde een paar onthullingen worden gedaan, registreer je nauwelijks emotioneel niveau. 'Dylda' is een goed gemaakte film, maar een die te beperkt is om echt effectief te zijn. het is hier zo beklemmend dat er weinig ruimte is voor dramatische groei. Zelfs als er tegen het einde een paar onthullingen worden gedaan, registreren ze zich nauwelijks op emotioneel niveau.

De kleuren vonden wij echt passend in deze film, een prachtig overtrokken kleurenpalet.

Een 8.

Op goed geluk deze eens bekeken, maar hij viel toch een beetje tegen. Het tempo in deze film is wel redelijk traag en de lange speelduur hielp ook niet echt. De film werd wel beter naar het einde toe. De cast deed het gelukkig wel goed, dus dit was nog een pluspunt. 'k heb hem uitgekeken, maar hoef deze niet meer terug te zien.

Nee, deze film is niet best. Halverwege was ik nog een beetje positief, maar op een gegeven moment is het verhaal niks meer. Ging als een nachtkaars uit.

Moeizame Russische film. Goed geacteerd, mooie kleuren (veel dingen zijn groen) een bijna geen muziek. De nasleep van de Eerste Wereldoorlog door de ogen van twee getraumatiseerde vrouwen. Het zal niet ieders ding zijn, maar ik heb ademloos zitten kijken. Vier sterren.

Zwaarmoedig en rauw realistisch deze film waarvan het toch niet zo verwonderlijk is dat dit merkwaardig oorlogsdrama met een Certain Regard Prijs in Cannes ging lopen.

Het waarom van de beslist nare toestanden in de film worden aanvankelijk niet zo maar vrijgegeven zodat er voor de kijker wat giswerk volgt en eigenlijk blijft dat wel een beetje zo. In zijn geheel niet zo prettig om volgen maar weer eens wordt het intrieste tot het onmenselijke van een oorlog overduidelijk onderlijnd.

Balagov dook voor zijn tweede film dieper de historie in. We zijn in het Leningrad van 1945. Er zijn weinig steden die zo extreem hebben geleden onder de tweede wereldoorlog als die stad. We volgen twee vrouwen en langzaam maar zeker wordt in de film duidelijk hoe getraumatiseerd de twee vrouwen zijn en hoeveel ze hebben meegemaakt.

De kern van de film (en het enige optimistische haast) is dat de vrouwen er voor elkaar zijn. Niet eens omdat ze nou zoveel om elkaar geven, maar uit pure noodzaak. Ze kunnen niet anders, de trauma's zijn te groot om op dat moment alleen te overleven. Ook is dit een gedurfde tegenpool van de tendens in Rusland om de tweede wereldoorlog en Leningrad in het bijzonder te schetsen als heldendaden van grote moedige sovjetburgers. Het echte verhaal kent veel meer kanten.

De film is net als Balagovs debuut vaak dicht op de huid gefilmd. Maar wat vooral ook anders is, is dat deze film niet in het cliché trapt om een film als deze te ontkleuren. De kleuren in Beanpole knallen haast van het scherm. Oorlog heeft kleur en het trauma erna ook.