Hasta la Vista! (2011)

Destijds één van de sterkere tot beste Vlaamse producties, ongetwijfeld. Terecht bekroond ook op diverse festivals en ook wat de doorbraak van enkele acteurs bij het grote publiek in Vlaanderen. Bijna alles voelt ook goed aan. Het plot alleen al is eenvoudig, maar ijzersterk. Ook hier wordt het perfecte evenwicht gevonden tussen een lach en een traan. Grappig als het kan, serieus als het moet.

Het is altijd wel fijn om in filmverband mensen met elk met een andere beperking te moeten volgen wanneer ieder op elkaar beroep moet doen. In het verleden al een paar keer herhaald, maar je krijgt nu eenmaal misverstanden en bijzondere situaties voorgeschoteld als bvb een doof iemand een blinde moet bijstaan en omgekeerd. Hasta la vista! voegt daar een extra pigment aan toe namens (betaalde) seks voor andersvaliden en gaat eigenlijk nog verder omdat er toch nog wat nuances zijn tussen sekswerkers en "pure" prostituees/callgirls. Het is een maatschappelijk taboe waarvoor destijds een lans werd gebroken. Verder werd er ook aandacht geschonken aan de ouderlijke verantwoordelijkheden. Hoe ver gaan die? Of tot welke leeftijden?

Hasta la vista! is een erg fijne roadmovie geworden die nooit verveelt. Mede doordat de acteerprestaties op niveau waren. Geregeld lachen geblazen, misschien wat voorspelbaar, maar zeker teder en oprecht. Ook het einde was knap. Mooi!

Leuke belgische tragikomedie, met personages en gebeurtenissen die net geloofwaardig en sympathiek genoeg zijn om de boel op de rails te houden. De drie hoofdpersonen zijn in ieder geval bijzonder goed gecast en overtuigen volledig. De plot ontvouwt zich rustig en vrij subtiel, zonder te vervallen in flauwe of platte toestanden. De film is soms wat vlakjes, vooral op visueel vlak, en het einde vond ik enigszins onbevredigend, maar verder is dit een prettige film, met een lach en een traan op de juiste momenten.

Nogmaals gezien een het blijft een ijzersterke film.

Mooi, triest en plezant alles in één film, toffe film

Roadmovie over drie boezemvrienden die om verschillende redenen in het dagelijks leven grotendeels afhankelijk zijn van anderen. Maar nu willen ze eens het leven ervaren zonder tussenkomst van hun ouders. In een aftands busje met een norse bestuurder gaan ze op reis naar Spanje, waar ze hopen hun maagdelijkheid te verliezen in een beroemd bordeel. Uiteraard gaat de reis niet over rozen. Het scenario van Pieter de Clercq neemt op vermakelijke, maar voldoende respectvolle wijze een loopje met de beperkingen van de hoofdrolspelers en de eerste helft zit vol verrassende, grappige momenten. Tom Audenaert heeft de beste momenten als de blinde Jozef en Isabelle de Hertogh scoort als de norse chauffeur. Maar na een vermakelijk eerste uur verzandt het helaas toch nog in komische en melodramatische clichés en is het gedaan met de verrassingen.

Haha, geweldig gedaan dit. Het uitgangspunt is al grappig, maar de uitvoering maakt het af. Het klopt gewoon helemaal. Na verloop van tijd besef je wel dat ook een film als deze blijkbaar niet zonder clichédrama en -humor kan om het verhaal van A naar B te brengen, maar dat wordt nergens teveel.