The Hateful Eight (2015)

The hateful eight is niet de flitsende rollercoaster die we doorgaans gewend zijn van Tarantino. De vele dialogen zijn dat echter wel, maar als de actie wat achterwege blijft, dan begrijp ik dat sommigen wat op hun honger blijven zitten. Bij mij viel het wel mee, al is het zeker niet mijn favoriete Tarantinofilm. De film herbergt eveneens geen memorabele scènes die je voor het leven bijblijven. Nog zo'n enorm pluspunt die je in de meeste andere films wel terugvindt.

In de plaats krijg je letterlijk een lange zit aan dialogen. Eerst in de postkoets waarbij het acteerplezier van J.J. Leigh er werkelijk afdruipt als duivelse b*tch. Het feit dat ze opgeworpen wordt als een sadistische punchbal doet hier geen afbreuk aan. Samuel L. Jackson speelt zoals steeds heerlijke rollen in de Tarantinofilms. Ook hier weer is hij de creme de la creme wanneer hij van wal steekt. Zijn dialoog met Bruce Dern is heerlijk. Zijn onfortuinlijk einde idem.

Het fijne aan de film is de opgebouwde spanning wie niet en wie wel te vertrouwen is. En als die vraag beantwoord lijkt, dan is het nog de vraag of dit in het voordeel speelt van J.J. Leigh of niet. En alsof het nog niet genoeg is, wordt dit alles overgoten met een rascistisch sausje voortvloeiend uit de Burgeroorlog tussen Noord en Zuid. Net als in Django unchained schuwt Tarantino de ruwe uitspraken niet. Ik veronderstel dat niet iedereen in het puriteinse Amerika daar zo op gesteld was.

Leedvermaak, wraak en geweld lopen doorheen de film. Alles werd wederom mooi geschoten met passende muziek en acteerprestaties. Maar vernieuwend is het allang niet meer. Ondanks de vermakelijkheid blijft Tarantino's plaat hangen.

Tarantino dus. Dan weet je dat je gebeiteld zit.

Teleurstellen doet de man nooit, al komen zijn films sinds Inglourious Basterds wel standaard met een stevige portie kolder. The Hateful Eight gaat op dit elan verder. Een hoop schertsfiguren bij elkaar, entertainend is het zeker, maar tegelijk moet je er wel vrede mee nemen dat de glorietijd van Pulp Fiction ver achter ons ligt.

Uniek is dat deze film zich grotendeels op één locatie afspeelt, en dat – in combinatie met de onderlinge intriges – roept dan weer echo’s op van Reservoir Dogs. Dat niveau wordt hier natuurlijk nergens geëvenaard. Het westernjasje kan nauwelijks verhullen dat het om oude (zij het heel lekkere) wijn in nieuwe zakken gaat. En een speelduur van een kleine drie uur is natuurlijk veel te lang.

Voorts slaagt Tarantino er wel weer in om de cast volledig naar zijn hand te zetten en dat levert vuurwerk op. Wat mij betreft steekt Samuel L. Jackson er bovenuit, maar het is ook genieten van de grofgebekte Jennifer Jason Leigh en de al evenmin sympathieke opa Bruce Dern.

Grove dialogen, lompe actie: Tarantino weet er wel raad mee. Maar grootse cinema? Nee, dat is The Hateful Eight niet. 3.5*

Er zijn maar weinig regisseurs die weg kunnen komen met een enorme traagheid en lange dialogen. Tarantino is daar duidelijk eentje van, wellicht zelfs de enige. Ook met deze sneeuwerige western op slechts 2 locaties, heeft hij de ware kunst van cinema weer laten zien.

Je moet van dit specifieke genre houden want zoveel gebeurt er ogenschijnlijk doorgaans niet in veel Tarantino films maar behoor je tot deze categorie dan is dit pure porno zonder seks. Blij dat ik ook deze film een tijdje heb laten liggen. Om maar even in lijn te blijven... dit voelde dan ook als een lang uitgesteld orgasme.

Perfectie was naderbij dus een dikke 4.5* (9.5)

Of films in een hedendaagse setting liggen Tarantino veel beter of hij is gewoon zijn mojo kwijt. In ieder geval heeft deze film net als de twee voorgangers niet de brille die het eerdere werk van Tarantino kenmerkte.

Heel veel slap geouwehoer, wat ook voorkomt in de betere Tarantino films, maar hier is het maar zelden vermakelijk. In zijn betere films wordt je toch veel meer verrast; door kleurrijke personages, of doordat hij je in slaap sust met filmclichés om vervolgens iets onverwachts te doen, maar daar is hier weinig sprake van. Het kan natuurlijk zijn dat zijn trucjes nu bekend zijn en daardoor minder werken, maar ik heb het idee dat als ik Pulp Fiction opzet, die film nog steeds veel frisser aanvoelt dan deze film.

Hoogtepuntje is de scène waarin Jacksons karakter de generaal uitdaagt, maar als dat het hoogtepunt is, valt het toch allemaal een beetje tegen. Wel een aardige rol van Jackson overigens, die de film moet dragen, want de andere acteurs en/of hun personages laten het een beetje afweten. Leigh heeft nog wel haar momenten, maar op het moment dat haar personage boos wordt, is ze toch wel erg aan het overacteren.

Verder een aantal vreemde keuzes van de regisseur. De slowmotion spraak van Jackson tegen het einde bijvoorbeeld, wat heel geforceerd aanvoelde. Verder heb ik geen probleem met voice-overs, maar je doet het of de hele film door, of helemaal niet. De wijze waarop het hier wordt gedaan doet vermoeden alsof Tarantino met een structuurprobleem kampte.

Een andere reden waarom deze film niet zo fris aanvoelt als Tarantino's betere werk is de lange speelduur, en de trage wijze waarop alles uitgespannen wordt. Dat hoort wellicht bij het genre, maar zeker dan is het juist verfrissend om je niet aan de clichés van het genre te houden. Gezegd moet worden dat het nergens echt saai wordt, maar meer dan dat is het niet. 2*.

Noem mij 1 film, ééntje maar... Noem mij 1 film van Tarantino zonder bloedvergieten, zonder excessief geweld, zonder inhoudsloze scheldkkanonnades, zonder dezelfde ultra-gewelddadige makkelijke herhaling van zetten.

Noem mij 1 zo'n film van Tarantino.

Waar het draait om het verhaal in plaats van het bloedvergieten.

Eentje maar.

En ik kiijk hem.

Ik heb de film - helaas - inmiddels bekeken.

Je reiinste bagger.

Reservoir dogs

Film wordt hier nogal mager ontvangen. Het is misschien geen Meesterwerk, maar goed is hij wel. Wat een sfeer, prachtige beelden in die sneeuw. Ik heb er van de eerste tot de laatste minuut van genoten... Waanzinnig gewoon.

Blij dat ik Tarentino weer gevonden heb. In mijn tienerjaren heb ik hem op een sokkel gezet, later er weer ruw vanaf getrokken, maar de laatste films kan ik toch wel weer goed waarderen. Op een sokkel zal ik hem alleen niet meer zetten.

Twee jaar geleden heb ik heel het gedoe om The Hateful Eight vooral genegeerd. Ik heb nog wel wat zitten lachen om mensen die lyrisch uit de bioscoop kwamen, maar inmiddels toch bijna 180 graden gedraaid. De film begint wel heel bitter en dat zijn de vetgedrukte meldingen van de bijdragen van The Weinstein Company. Meer mensen daar last van? De film zorgt bij mij daardoor al direct een vieze smaak in de mond. Het is zelfs in me opgekomen om de film af te zetten.

Toch doorgekeken. Ik denk dat ik met het uitzetten vooral mezelf te pakken neem. Volgende naam die me natuurlijk opviel: Ennio Morricone. Dan hoor je meteen dat de muziek van de opening best mooi is. Niet zo geweldig als het ooit was, maar ook zeker niet slecht. Nu ik dit typ, bedenk ik me dat ik me nauwelijks nog muziek in de film kan herinneren. Ook geen goed teken lijkt me.

Tarentino doet vooral wat we van hem gewend zijn. Het hele verhaal is toch een soort Reservoir Dogs in het wilde westen. Toch ben ik geboeid blijven kijken tot het eind. De decors zijn prachtig. Met name de shots buiten doen het goed. In een tijd van snelle montages, vind ik het wel fijn dat Tarentino kiest voor rust en het is helemaal niet erg om tien seconden naar een ondergesneeuwd christusbeeld te staren. Complimenten ook voor Kurt Russell, Samual L. Jackson en een handvol anderen, die een geweldige rol neerzetten. Zij leveren een belangrijk aandeel in dit dialogenspektakel. Leuke western weer. Tof dat het genre weer nieuw leven ingeblazen is.

- "You only need to hang mean bastards, but mean bastards you need to hang!"

Dit is dan de derde film die ik op het oog had om te kijken waarvan de tijdsduur toch wel aan de langere kant is maar aangezien ik nog iets van vier dagen vakantie heb is dit niet de laatste en heb ik er nog twee op het oog waarvan eentje ook een productie van mijn nummer twee favoriete regisseur: ‘Quentin Tarantino’ is. Gisteravond en deze morgen stond ‘The Hateful Eight’ op het programma, de achtste film in het lijstje van Tarantino en ik moet eerlijk zeggen dat ik hem best gaaf vind. Ik ben geen Western kijker, ik heb er nog maar een paar van gezien en ik zit ook helemaal niet in dat wereldje. Ondanks dat ik nooit echt films kijk van deze soort, ben ik wel erg fan van ‘The Hateful Eight’ en kwam ik er ondanks zijn tijdsduur erg snel en makkelijk doorheen, misschien kwam dit ook merendeels door de geweldige productie van Quentin, met geweldige acteurs en een heerlijk verhaallijn. Ja, dit is de reden waarom Quentin in mijn top tien staat want die man houd mij aan het lijntje en weet me elke keer maar weer meer en meer te vermaken met gave films.

Zoals ik al verteld heb kent deze film een erg leuk en gaaf uitziende cast waar ik onder ander van onder de indruk was maar ook stiekem wel een fan van ben geweest. Samuel L. Jackson is natuurlijk een niet te missen onderdeel in de films van Tarantino en de twee hebben samen al wel een paar films gemaakt. Hoewel ik niet zo’n ontzettende fan van Jackson ben aangezien ik zijn gezicht in bijna elke film zie die ik wil gaan kijken, want met zo’n 176 credits op zijn naam is het geen bankzitter. Toch werkt Jackson in deze film heel prima samen met de rest van de cast en zijn rol is zeker geen kleine, Jackson speelt de rol van Major Marquis Warren, een oorlogsveteraan die nu meer als Bounty Hunter aan het werk is. Kurt Russell is ook niet weg te denken in deze film en zijn rol als John Ruth is geweldig en hoort op zijn plaats, wat heb ik gelachen om deze man. Ook Jennifer Jason Leigh deed het erg leuk als Daisy Domergue, een vrouw met een tienduizend dollar bounty op haar hoofd. Walton Goggins deed het ook leuk als de nieuwe Sherrif en dan ben ik zo’n beetje mijn favoriete acteurs wel langs geweest, althans mijn favoriete personages. Channing Tatum speelt bijvoorbeeld ook een héél klein rolletje maar hij laat maar twee keer zijn gezicht zien.

Toch laat ik de films van Tarantino snel rechts liggen en dan wacht ik héél lang met kijken, niet omdat ik ze niet wil zien maar ik heb altijd het gevoel dat ik me naar ga voelen als ik ze gezien heb. Dit heb ik vaker met films want soms krijg ik dan een film mee die erg leuk en goed is die ik dan liever niet aan me voorbij wil laten lopen maar als ik eenmaal zo’n film gezien heb weet ik vaak zeker dat ik in een erg lange periode zo’n leuke film niet meer ga zien. Hoewel ik dit gevoel niet altijd even vaak heb bij deze film, en zelfs het middenstuk soms wat traag werd heb ik er zeker geen spijt van dat ik hem nu al gezien heb, sterker nog: had ik hem maar eerder gezien. Ik heb achteraf toch erg genoten en gelachen om de film en dan zeker om personages als John Ruth en Marquis Warren, want ze waren om te genieten. Met uitblinker John Ruth die het soms pittig hard opneemt tegen Daisy. Maar niet alleen tegen Daisy is hij en geniaal en gemeen, ook met de scene waar Chris Mannix beweert dat hij de nieuwe sherrif is, is gewoon geniaal.

John 'The Hangman' Ruth: "You got business in Red Rock?"
Sheriff Chris Mannix: "Yes, I do!"
John 'The Hangman' Ruth: "What?"
Sheriff Chris Mannix: "I'm the new sheriff!"
John 'The Hangman' Ruth: "Horseshit!"

Maar goed, ik denk toch wel eerder dat je dan zelf deze scéne moet zien om hem helemaal goed te vinden want Kurt acteerde erg leuk. Toch deed de film ook iets met het racisme wat er destijds (en nu trouwens nog steeds) heerste in Amerika en natuurlijk ook in de rest van de wereld, waarbij Daisy misschien wel één van de grootste racisten is in deze film. Ik zelf heb dan geen donkere huidskleur maar toch is het soms erg raar om te horen uit zo’n film en Tarantino houd zich ook echt niet in:

John 'The Hangman' Ruth: "If he's a goddamn sheriff, then I'm a monkey's uncle!"
Daisy Domergue: "Good, then you can go share bananas with your nigger friend in the stable!"

Toch zou je, hier een beetje overheen moeten zetten want de film zit vol met deze gekke scénes. En de film blijft buiten de racisme toch gewoon perfect want als we dan over alles moeten gaan hebben wat ze in het wilde westen deden dan is de liefde voor vrouwen nog niet langs geweest en dat spaar ik jullie liever want hoe John Ruth soms met Daisy omgaat is niet goed, maar soms wel geinig om te zien .

Het verhaal van ‘The Hateful Eight’ word op gedeeld in 6 verschillende hoofdstukken met een fantastische plottwist erin verwerkt. In het eerste deel van de film komen we uit bij John Ruth, O.B., Daisy Domergue, Major Marquis Warren en Sheriff Chris Mannix. We zien eerst John, O.B. en Daisy in de postkoets op weg naar Red Rock om daar Daisy uit te leveren aan de politie. John Ruth ook wel ‘The Hangman’ genaamd is daar op weg naar toe om de tienduizend dollar bounty van Daisy te innen. Onderweg komen ze echter nog een bounty hunter tegen genaamt ‘Marquis Warren’ die met een totaal van drie lijken op weg was naar Red Rock om daar zijn in totaal negenduizend dollar bounty te innen. Wanneer Warris uitgenodigd werd om mee te rijden met Ruth vraagt Ruth of hij de brief van Abraham Lincoln mag zien die Warris bij zich heeft. Nadat Ruth dit gelezen heeft, Daisy er op gespuugd heeft en Warris vervolgens Daisy uit de koets mept van woede komen ze even later weer een onbekende tegen. Chris Mannix, van de mannix moordenaars die beweert de nieuwe Sherrif te zijn van Red Rock en mag ook mee op pad met als voorwaarden dat hij zijn wapens weg legt.

Eenmaal op pad besluit het gezelschap om te wachten tot de sneeuwstorm over is en komen als snel uit bij ‘Minnie’s Haberdashery’ om daar te overnachten. Hier komen ze Oswaldo Mobray, Joe Gage, General Sandy Smithers en Bob tegen, onder andere ook mensen die vast zitten door de sneeuwstorm. Samen met zijn allen moeten ze de storm door zien te komen tot dat iemand de koffie vergiftigd en John Ruth en O.B. hieraan overlijden. Het blijkt met opzet gedaan te zijn door Joe Gage wat later allemaal bekend word als Sherrif Chris samen met Majoor Warris op onderzoek uitgaan wat er daadwerkelijk gebeurd is.

Wanneer Warris begint te dreigen met het vermoorden van Daisy word hij door de vloer neergeschoten en komt al gauw de plottwist naar boven. Het blijkt niet dat ze met toeval op het gezelschap gestoten zijn maar het is zo dat er een val op gezet was om Daisy te bevrijden en haar broer, tevens leider van een grote bende zat op de gezelschap van John Ruth en Daisy te wachten maar ze hadden Warris en Chris er niet bij verwacht. Nu blijkt het dat dat groepje mannen Minnie en de rest in de bar vermoord hadden en begraven waren waar het verhaal steeds duidelijker en duidelijker begon te worden. Iedereen word nu langzaam vermoord, en ook Daisy word vermoord maar niet dood geschoten zoals Chris het wou, Warris wou het graag op Ruth zijn manier doen en dat was ophangen, daar werd John ook ‘The Hangman’ genoemd en ze kwamen best mooi op dit idee:

Major Marquis Warren: "When "The Hangman" catches you..."
Major Marquis Warren: "... you hang!"

Volgend op het erg slechte grapje dat Warren maakte:

Major Marquis Warren: "Hang on, Daisy!"

Al om al een erg geslaagde film met een fantastische plottwist en een mooi en goed einde waar niemand meer leefde. Toch ook wel geinig dat een plottwist ook weer een kleine twist had waar de brief van Abraham Lincoln helemaal niet echt bleek te zijn maar dat Warris dit zelf had geschreven om als zwarte persoon door Amerika te kunnen lopen. Dat met dat moet doen is best erg, maar het gebeurde en ik kon er nog wel om lachen ook nog. Ja, ik heb me vermaakt.

4.0*

Als groot fan van Tarantino, en nog groter fan van het western-genre keek ik destijds uit naar Django Unchained. Ondanks enkele memorabele scenes vond ik de film wat tegenvallen. Te onsamenhangend en met name het einde kwam me te opgerekt over. Tarantino bereikte voor mij niet het niveau van Inglourious Basterds, of van zijn oudere werk.

Dus met The Hateful Eight had ik opnieuw de hoop dat Tarantino een western klassieker zou gaan maken. Maar ook nu valt het resultaat me wat tegen. Misschien zijn mijn verwachtingen te hoog, misschien kan Tarantino zelf toch niet zo goed uit de voeten met dit door hem zo geliefde genre.

The Hateful Eight is traag. Dat is op zich geen probleem. Sergio Leones films zijn traag als stroop, maar die traagheid gaat nooit ten koste van de spanning en het verhaal. Net als bij Django heb ik het gevoel dat Tarantino het hier teveel opgerekt heeft. Stijl boven verhaal. En dat verhaal is al niet heel sterk, dus dan blijft er niet heel veel over.

Eindeloze karakterintroducties die ons de boodschap moeten geven hoe badass deze personages wel niet zijn, komen al snel bedacht en geforceerd over. De aangezette personages zijn soms op het karikaturale af. Leone had dat natuurlijk ook, met name in de bijrollen, maar hier komt het me wederom zo bedacht over, dat het me af en toe stoorde.

Maar.... Ondanks deze kritiek is The Hateful Eight een erg sterke film, die zeker de gemiddelde bioscoopervaring overstijgt. Samuel Jackson en Kurt Russell spelen goed, Michael Madsen doet wat hij altijd doet (cool en relaxed, en da’s nooit vervelend om naar te kijken) anderen wisselen qua acteerwerk. Prachtig gefilmd, sfeervolle muziek en een lekker beklemmende sfeer in dit claustrofobische detectiveverhaal.

Slaapverwekkend.

Wat een enorm saaie film. Als ik 3 uur lang naar slap gezwets had willen luisteren, was ik wel naar mijn schoonmoeder gegaan. De dialogen zijn niet slecht, maar ook zeker niet goed genoeg om zo'n lange film op te laten rusten.

Eigenlijk begint het nog best wel aardig met een leuke setting in de sneeuw, maar zodra ze bij de tussenstop aankomen, verliest het in rap tempo zijn kracht. Alles wordt maar uitgerekt en uitgerekt en er gebeurt gewoon niet zo veel. Had daardoor verwacht dat aan het einde de traagheid wat getemperd werd, maar ook dit was uitermate teleurstellend.

Jackson en Leigh weten door hun sterke acteren deze prent te redden van de betiteling desastreus.

1,5*

Tarantino is in het verleden geprezen om zijn weergaloze dialogen. Helaas heeft hij daaruit geconcludeerd dat een film met alleen maar dialogen wel interessant zou zijn. Niet dus. De prachtige natuurshots maken iets goed, verder wil de film maar niet op gang komen of spannend worden. Als filmliefhebber vond ik dat hij op mijn bucketlist moest staan, maar enige moeite heeft het wel gekost!

Net The Hateful Eight gekeken.
Een heerlijke echte Tarantino film.
Waarin deze trage film met sterk acteerwerk en goede dialogen weer een perfecte film werd.

Een sfeervolle whodunit á la Tarantino, zij het lange tijd vrij ingetoomd.
Aan female enpowerment had hij in ieder geval een broertje dood.

Al met al vermakelijk, maar bepaald geen hoge notering in het oeuvre van Tarantino. Miste ook een beetje de karakteristieke dialogen.