Django Unchained (2012)

Weer eens herbekeken, en dit blijft toch wel een topfilm met een paar minpuntjes. Het is een boeiend verhaal over een slaaf die samen met een premiejager erop uit gaat om zijn vrouw te bevrijden van een rijke plantage eigenaar. Het is een vrij lange film die aardig de tijd neemt om op te bouwen, maar bijna geen enkel moment verveelt, er zitten een hoop gave scenes in, en een hoop goeie dialogen. Foxx en Waltz spelen allebei erg goed, maar DiCaprio steelt wel echt de show als bad guy. Met name die scene waar hij erachter komt dat Django en King voor Broomhilda komen, waar hij dus per ongeluk met het slaan op de tafel zijn hand open haalde, en gewoon verder ging met zijn rol en er zelfs nog wat bij improviseerde, best indrukwekkend. En de soundtrack is ook erg nice, met name het openingsnummer waarvan ik nog steeds niet weet of het een oud nummer is of speciaal voor de film gemaakt is. Af een toe een rapnummer ertussen wat er gek genoeg nog net tussen past. Tot een bepaald punt dacht ik dat dit mijn favoriete Tarantino-film zou kunnen worden, tot het laatste half uur waar de film helaas nogal in elkaar zakt. Ze hadden de film best wat in mogen korten, in plaats van dat Django nog een keer gevangen word genomen en moet ontsnappen. Behoorlijk saai stukje in vergelijking met de rest van de film, en de schietscenes op het eind haalde me ook een beetje uit de film met dat overdreven vele bloed. In een bepaald stukje hoor je ook luide muziek met nog hardere kogelschoten er doorheen (oke, is geen groot probleem). Het echte einde van de film was nog wel oke. Hoe de slavernij in beeld is gebracht is behoorlijk heftig, en dan wel vrij realistisch geloof ik, alleen jammer dat er iets als 'mandingo-fights' bij bedacht moet worden, dat was wel echt bullshit.

Geweldige film met een sterk verhaal, goeie acteerprestaties en een geweldige soundtrack die je aandacht stevig vast houdt tot het laatste half uur/20 minuten, waar het helaas nogal rommelig word, 4,0!

Ik sluit me helemaal bij mijn voorganger; ik waardeer alleen wat hoger.

Deze dus nog steeds niet gekeken, puur omdat ik geen western fan ben. Tarantino appreciëer ik dan weer uitermate, dus hem misschien toch maar eens kijken. Al heb ik hem al die jaren reeds op m'n pc staan, wil ik hem dan kijken, beslis ik steeds om er toch een horror tegenaan te smijten

Oké het is er dus eindelijk van gekomen. Film start direct en zeer sterk uit de startblokken en houd u eigenlijk bij u nekvel tem het eind. Christoph Waltz zet z'n rol hier op een weergaloze manier neer, waarmee ik de rest vd cast niet te kort wil doen, ook zij zetten gewoon uiterst sterke prestatie neer en tillen deze film naar een echt meesterwerk, begrijp de hoge scores en top reviews nu volledig, zonde dat ik deze zo lang links heb laten liggen. De film is ruw en mooi, maar tegelijkertijd ook humor en ach zoveel meer. Dikken topper. Hier moet ik de dikke 10/10 voor geven, nu nog zien welke plaats moet ruimen uit m'n top10... moeilijk. Mensen die hier een 0.5 en 1* voor geven, nee die kun je niet serieus nemen (edit moderator: belediging verwijderd)

Django gaat over een gevluchte slaaf die gered wordt door de Duitse "bounty-hunter" Christoph Waltz. Walz leert Django zijn vak (i.e. het doden en gevangennemen van mensen) en vervolgens gaat hij met Django mee om Django's vrouw te redden van de gemene slavendrijver gespeeld door DiCaprio.

Maar Django is uiteindelijk niet zo karakteristiek karikaturaal als andere Tarantino films. Het laat zien dat je het lelijke van onrecht niet kan verstoppen achter cultuur/samenleven. DiCaprio - als personage in de film natuurlijk - doet alsof witte lichamen 'cultuur' vertegenwoordigen, en dat zwarte lichamen 'natuur' vertegenwoordigen. Maar de film deconstrueert deze dichotomie tot op het bot.

Allereerst, sommige slaven zijn veel meer welbespraakt dan de oeverloos domme boeren op DiCaprio's land. Ten tweede, Schultz kan het niet aanhoren dat Beethoven wordt gespeeld na een gevecht tussen slaven. Dat wil zeggen, het mooie van de Westerse cultuur is niet te verenigen met de beestachtigheid van de slavendrijver. Ten derde wordt de Bijbel gebruikt om slaven te slaan, maar Django schiet deze slavendrijver vervolgens - door zijn Bijbel pagina's heen - neer. De hypocrisie om de Bijbel te gebruiken als rechtvaardiging van onrecht wordt zo ironisch geïllustreerd.

Ook wordt de deconstructie van de dichotomie duidelijk in de wijze waarop Django zich kleedt. Django kleedt zich als 'de zuidelijke heer', en verplaatst zich per paard; ter verwarring voor de witte mensen in het Zuiden. De slavendrijver's dichotomie tussen cultuur/wit vs. natuur/zwart, is uiteindelijk ontmaskerd als niets dan brute kracht, dure kleren en wapens.

Tot slot wordt de dichotomie ontkracht door het narratief. De film neemt het narratief aan van de 'good old western'. Normaalgesproken hebben Westerns echter de volgende strekking: sterke witte cowboys vermoorden gemene indianen. In Django wordt dit omgedraaid: de gemene witte cowboys worden juist beschoten door de gerechtvaardigde slaaf. En maar goed ook, zou je kunnen zeggen.

Uiteindelijk is het denk ik toch een sterke kritiek op slavernij. En uiteindelijk geeft het ook hoop voor nieuwe toekomst. Waar Samuel L. Jackson staat voor de persoon die macht probeert te verwerven binnen een onrechtvaardig systeem, daar staat Django voor de destructie van het systeem zelf. Onrecht, racisme, seksisme, etc. bestrijden we niet van binnenuit maar door de profetische roep naar fundamentele veranderingen.

Jammer dat Tarantino een toch goed verhaal moet verstoppen achter zijn stijl van bloedvergieten, overtollig gebruik van het N-woord, en wraak-porno.

Nog afgezien van het gebruik van het rare woord 'wit' heb ik geen woord begrepen van wat je hier neer hebt gepend.

Sorry! Dan heb ik het niet goed verwoord. De strekking is eigenlijk simpel: ik vind Django - al het bloed daargelaten - een goede kritiek op slavernij. De slavendrijver (DiCaprio) doet zich voor als iemand die gelooft dat witte mensen wel beschaafd zijn en zwarte mensen onbeschaafd zijn. Maar de film laat zien waarom dit niet klopt: beschaving is namelijk iets anders dan alleen mooie kleren, Beethoven, een groot huis en bijbelcitaties. Met dergelijke dingen kan je immers de naargeestigheid van geweld en onrecht niet bedekken.

Een van de weinige films die ik nu voor derde keer zie.. dit meesterwerkje is en blijft nog steeds de beste film van Quentin Tarantino.

Black lives matter

Django Unchained levert niet alleen een goede kritiek op de slavernij, maar is in het licht van de Black Lives Matter beweging nu actueler dan ooit. Voorop staat wel dat dit met name een groot filmfestijn is, met heerlijke spitsvondige dialogen en over de top actie, zoals alleen Tarantino deze neer kan zetten. De geweldige acteer prestaties van met name Waltz, DiCaprio en Jackson zijn daarbij de kers op de taart.

De rol van Foxx vind ik persoonlijk minder geslaagd. Hoewel zijn rol nergens heel storend wordt steken zijn acteerprestaties gewoon heel schril af als je ze vergelijkt met de rest van de cast. Ook leek hij een flow over zich heen te hebben die leek te zeggen: "kijk mij eens in een Quentin Tarantino film spelen". Ik heb mij niet eerder aan deze acteur geïrriteerd, maar in deze rol had hij een bepaalde arrogantie over zich heen. Ook het slot voelde een beetje gekunsteld aan: alsof er aan het einde van het filmen plots nog wat budget over was en er besloten werd om het verhaal nog een staartje te geven. Het slot was sterker geweest als deze ophield na de shootout in de mansion. De gevangenneming van Django waaruit hij vervolgens weer ontsnapte voelde voor mij als een onnodige toevoeging.

Buiten deze punten niks meer dan lof over deze Tarantino productie. Wanneer je er even goed voor gaat zitten vliegt de tijd zo aan je voorbij en val je van de ene verbazing in de andere. Met name de scène aan de eettafel met het personage van Dicaprio is simpelweg legendarisch te noemen. Jammer van de nadelen zoals hierboven benoemd, anders had mijn beoordeling zomaar de volle mep kunnen zijn.

4,0*

Op zichzelf best een vermakelijke film, maar binnen het oeuvre van Tarantino niet onderscheidend. Op metaniveau is het een stuk interessanter. Tarantino heeft overduidelijk een niet-racistische film willen maken; een film waarin de slavenhouders de bad guys zijn en een vrijgekochte zwarte man uitgroeit tot held.

Ik twijfel niet aan Tarantino's intenties, maar de uitvoering zegt heel veel over zijn eigen (onbewuste) racistische denkbeelden. In zijn alternatieve geschiedenis staat er ein-de-lijk een zwarte man op om de boel op te schudden. In werkelijkheid leefden slavenhouders in voortdurende angst en waren tot slaaf gemaakten onophoudelijk bezig de boel te saboteren. Dat Django een witte man nodig had om in eerste instantie vrij te komen, zegt ook wel iets. Dan is er nog het karakter van Samuel L. Jackson. Hij wordt neergezet als een in-en-in slecht wezen, een laffe man, terwijl de keuzes die hij maakte waarschijnlijk ook enkel en alleen voortkwamen uit de wens te overleven.

En zo kan ik wel even doorgaan. Vermoedelijk zeg ik niets wat niet al in de ruim 2100 berichten hiervoor staat. Misschien dat ik die op een druilerige zondag in november nog eens doorlees.

Mooie samenvatting! Van de door jou genoemde track in het begin kan ik je zeggen (voorzover je er nog niet achter bent en niemand het al genoemd heeft) dat dat de oorspronkelijke soundtrack was van “Django”, film uit de jaren ‘60 met in de hoofdrol Franco Nero die in deze film ook nog een leuke cameo heeft in de scene met het mandingo-gevecht. Hij is de eigenaar van de verliezende vechter en vraagt later aan Foxx wat zijn naam is. Superleuke scene..de originele Django en de nieuwe met elkaar in gesprek

Opnieuw gezien, nu deze op Netflix staat. Destijds was ik er niet echt weg van, maar ik zit tegenwoordig gewoon meer in westerns dan een jaartje of 7, 8 terug toen ik deze zag. En het is een Tarantino, dus je weet dat er hele toffe personages in zitten en ook natuurlijk zijn kenmerkende extreem geweld. Beide punten maken er echt een hele goede film van die wat eerherstel bij mij krijgt. Het is niet Tarantino zijn beste, deze film kan niet tippen aan een Kill Bill of Inglourious Basterds, maar Django Unchained behoort wel tot zijn betere werk.

Perfect is de film niet, daardoor vind ik het tweede uur erg rommelig zo vanaf dat Leonardo DiCaprio erbij komt. Speelt wel een sterke rol, maar het is plots wel het minste deel van de film. De beste stukken zitten wel in het eerste uur en laatste half uur. Van mij had Tarantino best in dat tweede uur een klein half uurtje mogen snijden, dan had ik de film nog een extra halfje gegeven. Het is vooral de interactie tussen Waltz en Fox die ik ijzersterk vind. Fox zijn bevrijding in het begin, het bezoek aan de ranch met de drie executies, de aanval op de tandarts-wagen, echt meesterlijk. En op het einde natuurlijk alles in op het Candyland terrein (met een heerlijke Samuel L. Jackson), wat een belachelijk snoeiharde en briljante shoot out.

Verder valt er weinig op de film aan te merken. Beeld, geluid, soundtrack, prima. Morricone is altijd genieten. De wat modernere rapmuziek tussendoor vond ik wel weer wat minder, maar je kan niet alles hebben. Django Unchained is me nu zo goed bevallen dat ik de film een vol punt extra geef. Binnenkort dan ook maar eens The Hatefull Eight een nieuwe kans geven.

4* (was 3*)

mooi gefilmd, goede actie, goede soundtrack gewoon goeie Tarantino

mooi gefilmd, goede actie, goede soundtrack gewoon goeie Tarantino, had iets minder lang mogen duren

mooi gefilmd, goede actie, goede soundtrack gewoon goeie Tarantino

Als een film van 2,5 uur niet verveelt is het een goede film. En ja als je iemand in het hoofd schiet met een groot kaliber dan moet je opnieuw behangen maar met de kogels uit die tijd lukte dat niet. De dialogen maken de film. Bij gebrek aan vrijwillige werknemers moesten slaven ingezet worden. Een slaaf was een hele investering. Daar was je voorzichtig mee. Die moest je huisvesten, voeden en gezond houden. Als een vrijwillige werknemer ziek werd was dat niet jouw probleem. In deze film werden de blanken weergegeven als viezige mannen met een beperking en de negers waren gespierde filmsterren. Ik kan me voorstellen dat BLM mensen zich door deze film gesterkt voelen. Maar een film waar wel de hele tijd een bepaalde spanning heerst. Ieder moment kan je laatste zijn. Hoe 'snowball' precies wist hoe de vork in de steel zat heb ik wel gemist denk ik.