- Home
- Filmkriebel
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten Filmkriebel als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
L.A. Confidential (1997)
Niet slecht maar verwachtte er waarschijnlijk teveel van. Het acteerwerk is ijzersterk te noemen; zowel Spacey, Pearce als Crowe zetten sterke personages klaar die sterk met elkaar contrasteren. Alleen vond ik het verhaal niet overtuigend over de hele lijn. Dat kwam vooral naar voor op de manier dat het onderzoek vooruit ging. Zo komen de rechercheurs plots tot conclusies waarvan ik me afvroeg hoe ze daar in 's hemelsnaam toe kwamen. Zo kan ik me niet herinneren hoe het komt dat de rechercheurs plots geloven dat die drie zwarten niks met de Night Owl shooting te maken hebben. . Leek me kort door de bocht. De wending waarbij Vincennes het loodje legt zag ik niet afkomen en de verrassing was dan ook van formaat. Ik vond het hoe dan ook een onderhoudende film met een leuke sfeer en een knipoog naar de film noir uit de jaren '50.
La La Land (2016)
Ik zag er nogal tegenop maar desondanks vond ik het een knappe film hoor. Deed veel meer met mij dan verwacht. Na zijn muzikale thriller Whiplash, sober, minimalistisch en intens, gooit Chazelle het over een andere boeg met een romantisch drama dat er visueel fris en bruisend uitziet. Nochtans was de openingsscène in de file voor mij niet uitnodigend om verder te kijken en zag ik mijn vooroordelen bijna bevestigd.
En toen kwam het duo Mia en Sebastian samen. Hun geslaagde samenspel liet me vanaf dit moment niet meer los. Het was trouwens een ontmoeting die eens niet met de cliché "coup de foudre" begon (wat je van zo'n film normaliter zou verwachten) maar door toevalligheden in beweging werd gezet. Ook best knap om er een wrange nasmaak aan te geven door het koppel te laten mislukken. Ja, waren ze er meer voor elkaar geweest, dan had het anders kunnen verlopen .
Daardoor werkt Chazelle een erg hollywoodiaans concept af met echte hedendaagse relatiewendingen waarbij hij persoonlijke ambities, minderwaardigheidscomplexen en individualisme binnen de relatie hun rol laat spelen. Zeer goed! 4* want het eerste halfuur vond ik er iets minder aan.
Laberinto del Fauno, El (2006)
Alternatieve titel: Pan's Labyrinth
Ik mag hier het 1000e bericht plaatsen blijkbaar .
En het is niet om slecht nieuws te verkondigen. Een heel heel sterke film met een hoopvolle boodschap in dit sprookje voor volwassenen. Niet alles op deze aarde is verwerpelijk als die kapitein Vidal, een ware belichaming van het kwaad. Aan de rand van diezelfde wereld zit ook droom en fantasie. Del Toro laat beide werelden dicht tegen elkaar leunen tot ze elkaar net aanraken ( zoals wanneer Vidal die Mandrake wortel van onder het bed neemt ). Keuzes hebben een grote invloed op wat er gebeurt in de film. Dat blijkt duidelijk bij het eten van die druiven door Ofelia en op het einde wanneer ze de baby niet aan de faun overhandigt. . Of het sprookjesachtige helemaal echt is, daar heb ik sterk mijn twijfels over, het leek me eerder een vorm van escapisme uit de nare situatie waar Ofelia in verzeild raakte, al zijn er toch elementen in die twijfel zaaien zoals de onverklaarbare genezing van haar moeder.
Dat contrast tussen oorlogsgruwel en sprookje is fascinerend en raakt soms diep. Het eindigt allemaal tragedisch ... in deze wereld toch. Betere films in dit genre ken ik niet. Zowel FX als fotografie als acteerwerk als muziek waren subliem. Hoe hard de film ook vaak is, dit is toch één om opnieuw te bekijken.
Labor Day (2013)
Vrij zwakke sentimentele troep hoor. Van begin tot eind geloof je niet in dit verhaal. Zomaar een bloedende onbekende meenemen, dan meneer-kan-alles met zijn taarten, klusjes en omgaan met kinderen. Idealer als huisman kun je je niet voorstellen, en dus is het zowat vanzelfsprekend dat er een on-ge-loof-lijke liefde bloeit die een kwart eeuw zal standhouden . En na drie dagen plannen ze om naar Canada te emigreren. En wanneer je denkt dat het niet gekker kan, wordt je op het einde nog eens getrakteerd op junior die een taartenbusiness start . Echt lachwekkend hoe gemaakt dit is. Dat ik hier toch nog nipt 2 voor geef dankt de film aan enkele gespannen situaties (bezoekje van de flik) en het degelijkecamerawerk. Ook Brolin mag er zijn maar Winslet met haar eenzijdige zieligheid mocht van mij een dikke razzie krijgen. Voor de eerste keer ontgoochelt Reitman mij.
Labyrinth (1986)
Er zitten goede momenten in dit sprookje, maar de aanwezigheid van David Bowie verpest het wat voor mij. Slechtste haircut ooit voor een bad guy (popcultuur!), en hij is bovendien ook niet geloofwaardig in die rol. Gelukkig kwam er daarna snel een eind aan zijn acteercarrière. Er zit verder wel veel verbeelding in, en de manier waarop Henson leven geeft aan het labyrint is echt een sterk staaltje puppetry, zoals met die deurkloppers, die handen wanneer Sarah in een put valt, en "koekjesmonster" Ludo. Hij bracht zijn stiel op een niveau die nooit meer achteraf bereikt werd; de opkomst van CGI heeft dit soort films de das omgedaan. Connelly's natuurlijke schoonheid past prima voor haar aaibare personage. Dark Crystal vond ik persoonlijk beter, want het universum was er tastbaarder en gedetailleerder.
Ladri di Biciclette (1948)
Alternatieve titel: The Bicycle Thief
Alweer een stuitend sociaal drama van De Sica waar je boos en triest van wordt. De arme man die altijd het slachtoffer van het systeem is. Antonio's fiets wordt gestolen.. een fiets die hij nodig heeft om zijn gloednieuwe job als afficheplakker te kunnen uitoefenen. Zonder de fiets is het armoede en werkloosheid. Hij doet er alles aan om zijn gestolen goed te recupereren maar op het einde van de rit wacht hem bitterheid ... De Sica is zelden te vinden voor happy ends. Zoveelste meesterwerk van deze uitstekende regisseur die de problemen van de kleine man op een grootse manier op het scherm kon brengen.
Lady Bird (2017)
Vanuit het hart verteld. Je voelt aan dat Gerwig (zelf uit Sacramento afkomstig) in haar eigen gevoelens en ervaringen is gaan putten voor deze coming-of-age film. Het voelt in alles eerlijk en herkenbaar aan. Het is alsof een 17-jarige 90 minuten lang haar geheimen gedeeld heeft met mij. Lady Bird droomt van een toekomst en van onafhankelijkheid.
Maar ook het perspectief van de ouders en met name de moeder wordt benaderd. Daardoor is de film ook niet van één enkele kant bekeken. Ja, ik hield er wel van. Al is het wel erg lichtvoetig tot de laatste minuut: het worstelen met de puberteit, dat pijnlijke, vond ik hier niet helemaal in terug en dat mocht wel. Lady Bird heeft me niet voldoende geraakt en ontroerd voor een hoog cijfer, maar vond het een vertrouwd en familiair gevoel opwekken. 3,5*
Lady from Shanghai, The (1947)
Ik vind persoonlijk Welles veel beter dan Hayworth; zij speelt nogal een vlak personage als femme fatale. Behalve als mannenmagneet kan men haar nauwelijks eigenschappen toekennen. Zo zie je maar hoe een mannenwereld naar vrouwen keken indertijd. Ze hoeft enkel te imponeren en te fascineren met haar schoonheid. De vele close-ups van haar gezicht wilde dat zeker accentueren.
Typische film-noir motieven met manipulatie waarbij Welles' personage Michael O'Hara het poppetje is aan wiens touwen getrokken wordt. Ik was best onder de indruk van de decors die men gebruikte en de film dynamiek gaven; zo is een stuk van de film werkelijk in Acapulco geschoten en krijg je beelden van het San Francisco van de jaren '40 te zien. Geen mattes dus. Een klassieker die in mijn ogen overeind blijft.
Lady in Red, The (1979)
Alternatieve titel: Guns, Sin and Bathtub Gin
Harde hoer...
Wel, zelden zo'n lachwekkend gemiddelde gezien (1,88) op MM terwijl de score op IMDB 6,2 is en Rotten Tomatoes een 80% uitdeelt. Dit is te wijten aan de weinige stemmen, maar in zo'n gevallen is het beter om op de twee andere sites te gaan zien die een realistischer gemiddelde tonen. Lady in Red is geen meesterwerk maar is ook een film met voldoende kwaliteiten, gebaseerd op een script van John Sayles, losjes gestoeld op feiten rond Dillinger. Een script dat niet in handen van grote studio's is geraakt en daardoor meer als een B-film aanvoelt.
De film gaat over Polly Franklin, een naief plattelandsmeisje dat naar de stad trekt en in een naai-atelier gaat werken, daarna in de gevangenis terecht komt, daarna prostituée wordt, om dan het vriendinnetje te worden van Public Enemy n°1 John Dillinger. Het is op dat moment dat haar uitgebuite bestaan afspraak heeft met de geschiedenis. Dikke 3*
De eerste helft zie je veel vrouwenmishandeling en exploitatie, daarna maakt de film een draai naar de misdaadfilm. Het tempo is aardig, de actrice toont niveau en het geweld komt hard uit de hoek.
Lady in White (1988)
Best eens met dutchtuga. Komedie, thriller, spookfilm. Raakt aan heel wat genres en dat geeft toch een wat verwarrend resultaat zonder dat het daarom een benedenmaats wordt. De regie is smetteloos : mooie decors, goed camerawerk en ja, ook degelijke special effects.
Is gericht op een jonger publiek; het wordt nergens te afschrikwekkend hoewel er toch een aantal intensere momenten zijn. Ik vond het zelf een vreemde en weinig betekenende wending om die zwarte conciërge te laten vermoorden pas nadat hij vrijgelaten wordt . Waarvoor was dat nodig? Ik zou zeggen : een halloweenfilm voor de hele familie. En bij iedereen zal Bing Crosby' deuntje Did you ever see a dream walking? blijven hangen.
Lady Oscar (1979)
Alternatieve titel: Berusaiyu no Bara
Oei, niet goed. Ik had al gehoord van dit personage en kende de anime. Ik verwachtte me eerder aan een avontuurlijk verhaal met allerlei intriges aan de vooravond van de Franse Revolutie. Niks daarvan. Lady Oscar heeft een hoog Sissi gehalte en de hoofdactrice overtuigt niet als "tomboy". Ze blijft te vrouwelijk. Er gebeurt weinig boeiends op die twee uren en de focus ligt vooral op de romantiek. Een matig kostuumdrama met weelderige pruiken, melige situaties en een opruiende sfeer die ver zoek is. Niet wat ik wilde. Klein rolletje voor Lambert Wilson als een soldaat die verklaart dat zijn zwaard opgeslokt geweest is door een vis en helemaal in het begin zie je een kindrolletje van Patsy Kensit in de rol van de 10 jarige Lady Oscar.
Lady Vanishes, The (1938)
Dit is nog duidelijk een luchtiger film van Hitchcock. Er zitten zowel enkele spannende scènes in als komische. Neem die scène in het hotel, waar Gilbert buitengezet is uit zijn kamer voor nachtlawaai en Iris een koekje van eigen deeg gaat geven. Of de clou op het einde met de twee gasten die zo spoedig mogelijk naar engeland willen terugkeren voor een cricket wedstrijd.
Hoofdzakelijk een mystery film waarbij een oud dametje verdwijnt in een trein. Er wordt handig gespeeld met het feit dat Iris een dreun op haar kop kreeg vooraleer ze incheckte op de trein, en de mogelijkheid opengehouden wordt dat ze aan geheugenverlies lijdt. Dit is ook een vrij spannend stuk want je kan niet raden wat er aan de hand is. De climax op de trein vond ik dan weer wat minder. Conlusie : Redelijk maar niet meesterlijk.
Lady, The (2011)
Ik las al flink wat negatieve kritieken over The Lady. Deed men in het verleden ook al vlug met Luc Besson om welke reden ook. Yeoh en Thewlis leveren twee sterke prestaties als een politiek geëngageerd koppel. Aung San Suu Kyi vind ik zo al een vrouw die heel veel bewondering oproept. De wat populistische biopic van Besson vertelt de jaren vanaf de augustusrevolutie in 1988 tot Aris' overlijden aan prostaatkanker in 1999. Aris wordt gezien als de ware kracht achter Suu Kyi en moedigde haar aan om haar volk en land te steunen, omdat ze als dochter van de generaal die Birma naar de onafhankelijkheid loodste geen beter symbool is in een land die onderdrukt wordt door militaire machthebbers. Het leverde haar een Nobelprijs voor de Vrede op. Dit drama werpt naast een blik op een land die snakt naar democratie ook een kijk op een moedige militante die heel wat verdriet heeft gekend. Op vandaag, bijna een kwart eeuw later (!) is de strijd nog niet gestreden maar lijkt het de goede weg op te gaan. Een film waar men lessen uit kan trekken.
Ladyhawke (1985)
Alternatieve titel: De Vloek van de Duisternis
Always together, eternally apart
Mooi middeleeuws sprookje en een ontroerende romance tussen nobele ridder Hauer en beeldschone jonkvrouwe Michelle Pfeiffer. Dat alles wordt gemengd met de nodige naiviteit uit de jaren '80 en een waanzinnig slechte soundtrack met kitscherige eighties deuntjes die hier totaal niet in passen. Verder een prima film voor jong en oud.
Ladykillers, The (2004)
The Irritated Bowels Syndrome
Geen hoogtepunt van de Coens maar het viel uiteindelijk wel leuk uit allemaal. Heerlijke zwarte misdaadkomedie zoals ze het zo goed kunnen. Onzichtbare krachten zijn hier aan het werk en de zwarte dame wordt precies beschermd door haar overleden echtgenoot. Dit groepje dieven waren toch wel echte looser-figuren. Tom Hanks speelt één van zijn mindere rollen : de Coens hebben blijkbaar een vals gebit in zijn bek gestoken voor deze rol en hij viel zwaar tegen. Maar Wayans en vooral die oude boyscout met zijn Britse snor vond ik geweldig en brachten me aan het lachen. Die maakten het helemaal goed. Ook typisch de Coens om het bijbelse boodschapje erbij te halen waarbij de hebzucht bestraft wordt en de onschuld beloond . De broers blijven toch een soort apart bewijst deze film weer. En zeggen dat ik nog The Big Lebowski moet zien...
Lake Placid (1999)
Had er meer van verwacht van deze krok-film. Lake Placid combineert veel humor in een klassiek horrorfilm jasje waardoor het eerder als komedie uitpakt. Oliver Platt als de "krokodiloloog" is een irritant figuur en het verhaal slaat eigenlijk nergens op. Grappig wel dat Platt het nog zelf zegt wanneer hem gevraagd wordt wat een Indische krokodil in Lake Placid komt doen en met een droge "I don't know" antwoordt. Het leek erop alsof men ook een ecologische boodschap wou uitdragen. Het is allemaal te mager om goed te kunnen zijn. Voor een goede krokfilm moet je vooral eens Rogue bekijken
Lakeview Terrace (2008)
Die beviel me sterk. Uiteindelijk krijg je wel begrip voor de motivaties van Samuel Jackson. De voortdurende ongemakkelijke relatie tussen Jackson en het koppel vond ik het beste element. Je voelt je er echt zelf onwennig bij. De film hijst zich traag maar zeker naar het niveau van een sociale thriller. Ik denk dat ik eens andere films van LaBute ga uitproberen. Hij verdient zeker een 4*.
Land and Freedom (1995)
Alternatieve titel: ¡Tierra y Libertad!
Viva La Revolucion... Loach brengt ons ditmaal door middel van één lange flashback naar de Spaanse Burgeroorlog eind jaren 1930. In enkele minuten wordt in het begin duidelijk uitgelegd waar het om gaat : de landeigenaars en rijken, gesteund door Franco (de fascisten) tegen het gewone volk, dat een marxistisch geïnspireerde staat voor ogen had. Er zit in de romantiek van de revolutie iets van ultieme rechtvaardigheid verborgen, en dat is wat Loach zo gepassioneerd wil uitdragen dat het levendig uit deze film spat zoals het pleidooi voor collectivisatie.
De internationale brigades, waarbij buitenlandse vrijwilligers actief gingen meevechten was me eigenlijk niet echt gekend. Weer wat bijgeleerd. Een dag niets geleerd is een dag niet geleefd.
Een interessante, gepassioneerde film die eigenlijk door zijn ideologische gelijkenissen vrij dicht aanleunt bij The Wind that Shakes the Barley.
Land That Time Forgot, The (1974)
Alternatieve titel: Edgar Rice Burroughs' The Land That Time Forgot
Niet slecht. Ik kan makkelijk wegdromen bij dit soort films... zuiver escapisme. Qua special effects was er nauwelijks beweging van de jaren '50 tot ver in de jaren '70. Vandaar ook dat de film er vrij gedateerd uitziet op dat vlak. Het schuim op de duikboot die de vriesplekken moeten voorstellen, de handpoppen dino's (die allereerste die ze bevechten zag er echt knullig uit), beelden uit een documentaire over vulkanen die ertussen gemonteerd zijn. Toch doet deze film zijn uiterste best om de nodige sfeer te scheppen met kleurrijke mattes waardoor de film visueel aanslaat en zelfs een redelijke herzieningswaarde heeft.
Landru (1963)
Alternatieve titel: Bluebeard
In het Vaticaan komt er witte rook uit de schoorsteen wanneer een paus verkozen is. Bij Landru is het zwarte rook wanneer hij nietsvermoedende weduwen of eenzame vrouwen vermoordt voor wat geld. Habemus moordenaar. In Frankrijk is Landru een erg bekende serial killer, en in de handen van Chabrol wordt het een diep uitgewerkte karakterschets. Het eerste deel doet de modus operandi van de man uit de doeken : een kleine oplichter die via advertenties eenzame vrouwen opzoekt, zich als een welvarende industrieel voordoet en hen naar een landhuis lokt waar hen allesbehalve romantiek te wachten staat. Dat deel verveelde me wat door het zeemzoeterige toontje dat aangeslaan wordt, maar de herhalingen worden steeds sneller gebracht en beklemtoonden het woord "serieel" zoals hoort.
Het tweede deel beschrijft de arrestatie en het proces van de man, die tot zijn dood op het schavot nooit de moorden heeft bekend . Landru is één van Chabrols bekendste werken, met een uitstekende hoofdrolspeler die van Landru een vleiende en welbespraakte man maakt met een donkere geest die ondanks de enormiteit van zijn misdaden, onbeweeglijk blijft. Zijn criminele alter ego toonde hij nooit aan de buitenwereld. Hoewel zo'n verhalen mij interesseren, bleef dat eerste deel wat rustig voortkabbelen en trok het proces meer mijn aandacht.
Een Franse klassieker? Misschien, maar ik had het toch iets levendiger verwacht.
Largo Winch (2008)
Alternatieve titel: The Heir Apparent: Largo Winch
Ik wist niet waaraan ik me moest verwachten maar het werd een redelijke meevaller. Deze verfilming van de stripreeks Largo Winch is een bedrijfsthriller met James Bond-achtige allures. Let wel : het is geen James Bond... en misschien gelukkig ook. Largo is de geadopteerde zoon en erfgenaam van een steenrijke bedrijfsleider die vermoord wordt. Hij raakt in een moeilijke opvolgingsstrijd verwikkeld. Daarnaast komen er nog wat flashbacks, die onthullingen geven over zijn verleden...
Het gebruik van verschillende talen (Frans, Engels plus één of andere Balkanland-taal) in één film was ronduit vervelend. Sisley vond ik enthousiast spelen. Hij ging er voor! Dat kan jammer genoeg niet gezegd worden van de andere acteurs, die onopgemerkt de revue passeren, zelfs Kristin Scott-Thomas.
Heeft zijn goede momenten, heeft ook mindere kantjes. Voor een stripverfilming is deze film geslaagd met voldoening. 3*
Largo Winch II (2011)
Alternatieve titel: The Burma Conspiracy
Beter dan deel 1!
Deze tweede verfilming van stripreeksheld Largo Winch behoudt hetzelfde soort plot als in de eerste film. Veel verschillende lagen dus en een film die het midden houdt tussen bedrijfsthriller en actiefilm. Maar de intrige is veel interessanter en minder warrig dan deel 1 en sprak me daarom meer aan. Voeg daar nog een touch of humor bij met Winchs spraakzieke lakei, enkele wervelende actiescènes, een Sharon Stone die er voor haar 50+ leeftijd nog steeds lekker uitziet en intussen zedig haar benen kruist, Winchs sidekick en engelbewaarder Ovronnaz, wat exotisme en je hebt een film die de stripreeks tot leven brengt.
De eerste film kreeg 3*, deze mag wat meer hebben, een welverdiende 3,5*
Lassiter (1984)
Alternatieve titel: De Ongrijpbare
Viel niet tegen. Goede jaren '30 aankleding heel de film door; het geslaagde ouderwetse gevoel van films uit de jaren '30 en '40 is veruit het sterkste aspect van deze film voor mij; Lassiter is sowieso stijlvol en alles is in de correcte verhoudingen gedoseerd : wat humor, actie, blote borsten en billen, maar vooral een sluwe dief door Tom Selleck gespeeld toen hij aan zijn carrière als hoofdacteur werkte in de jaren '80. Is geen film waar je zomaar een genre op kan plakken. Bob Hoskins als inspecteur Becker, die Lassiter als een rottweiler op de hielen zit, is echt wel een baas De man heeft een sterke présence op het scherm. Amusante film.
Last Castle, The (2001)
Een goede generaal weet hoe hij een oorlog moet voeren. De gevangenisbewaarder mag beginnen zweten, want de militaire gevangenis krijgt er een topgeneraal bij, en zeg maar gerust een nationale held. De directeur lijkt te vergeten dat zijn gevangenen militairen zijn die volgens een bepaalde erecode moeten behandeld worden, en haalt zich stilaan hun woede op de hals. De manier waarop de generaal, gespeeld door Redford, zomaar een legertje op de been brengt en een guerrilla begint binnen de muren is erg ongeloofwaardig maar het levert niettemin een vermakelijke film op met dito finale. De 4 sterren gaan dus volledig naar het hoge entertainmentgehalte.... en Gandolfini uiteraard, die schittert als de machtswellustige directeur.
Last Duel, The (2021)
Dit historisch gedocumenteerde relaas heeft vreemd genoeg, of moet ik eerder zeggen gewild, een soort middeleeuws #MeToo sausje over zich. Het is hier Jacques Le Gris (Adam Driver) die aan de schandpaal genageld wordt voor verkrachting, en dat was in de middeleeuwen redelijk zeldzaam. In die tijd lag men niet wakker van de eerbaarheid van een vrouw. Dergelijke zaken werden toen afgehandeld in processen waar de wil van God bepaalt wie schuldig is of niet. En de wil van God, dat is de winnaar van een duel tot de dood. Leuke gerechtigheid.
Een film die weet te boeien, want Scott riskeert zich toch aan allerlei speculaties rond de perceptie van seksualiteit in de middeleeuwen. Dat Carrouges de moeite nam voor een proces en een duel aanging met Le Gris is toch in de eerste plaats voor het eigenbelang van Carrouges zelf en minder uit compassie voor zijn bezoedelde echtgenote.
Ik vond Last Duel net iets te lang, want vooral in het derde hoofdstuk lijkt het precies alsof je een eerder stuk van de film nog eens opnieuw moet slikken. De vertelstructuur is, ondanks deze herhaling, toch ook een fijne ervaring : een tijdlijn waarbij systematisch nieuwe elementen aan toegevoegd worden die uiteindelijk een totaalbeeld geven.
Last Emperor, The (1987)
Alternatieve titel: L'Ultimo Imperatore
Director's Cut
Schitterend historisch en autobiografisch epos over Pu Yi, die als kind de laatste keizer van China werd. Het draait niet alleen om hem zelf, maar ook om de omwenteling van een eeuwenoud feodaal systeem naar een moderne samenleving. Binnen de muren van de Verboden Stad leek de tijd versteend, met een kind dat weliswaar omringd was door een leger van eunuchen, maar ook met gebrek aan familiale liefde en nieuwsgierigheid naar de buitenwereld. Buiten het paleis bewoog er van alles. De republikeinen haalden de "oude" orde omver en daarna kwamen de communisten aan het roer. De film is als een flashback opgebouwd tijdens Pu Yi's verhoor door de communisten op verdenking van collaboratie met Japan en samenzwering. De grauwe tinten van het heden wisselen af met de levendige kleuren uit het verleden. En zal Pu Yi zich kunnen aanpassen buiten de muren aan deze nieuwe maatschappij waar hij een gewoon burger is? Droevig gewoon hoe hij gedwongen wordt om als een anonieme onderdaan door het leven te gaan.
Bertolucci's meesterwerk duurt lang met zijn 3 h 40 min maar de scènes zijn zo imposant op vlak van decors en opgevoerde taferelen, dat er geen seconde verveling in zit. Ik zeg er ook wel bij dat dergelijke historische onderwerpen me heel erg boeien dus beschouw ik me natuurlijk ook als doelpubliek. Bertolucci mocht ook filmen in de Verboden Stad, wat de authenticiteit nog versterkt. Met Vittorio Storaro (o.a. Apocalypse Now, Last Tango in Paris) had hij één van de beste cinematografen ooit aan zijn zijde en dat zie je aan de vloeiend gefilmde beelden. Meesterlijk camerawerk! Peter O Toole was de enige die me wat tegenviel als de Britse voogd van de keizer, en kwam als de arrogante kolonialist over die de hofetiquette aan zijn laars lapt. Van Pu Yi krijg je eigenlijk een erg propere karakterschets voorgeschoteld; stemt niet echt overeen met hoe hij werkelijk was. Ik las dat hij zijn onderdanen binnen de Verboden Stad toch vreselijk durfde te vernederen.
De Director's Cut vind ik de beste versie persoonlijk en Last Emperor is een niet te missen film.
Last Hard Men, The (1976)
Brute maar ook goede western. Peckinpah-achtig jazeker, maar minder subtiel en met vlakkere personages. Een wrokkige outlaw ontsnapt uit het werkkamp met nog een aantal andere misdadigers en heeft nog een rekening te vereffenen met vroegere premiejager Burgade. Hij is vastbesloten om het hard te spelen. De western ligt op de tijdslijn al in de eerste jaren van de 20ste eeuw, met de eerste auto's die door de straten rijden. Zowel Provo als Burgade zijn nog twee overblijfselen uit de goeie oude cowboytijden die vele jaren na datum nog steeds op hun manier elkaar naar het leven staan. Het is James Coburn als gemeen krapuul die de beste rol heeft. Van Heston was ik minder onder de indruk in een vroege oude mannenrol.
Last Hunt, The (1956)
Psychologisch duel tussen een moordzuchtige racistische bruut en een man die respect heeft gekregen voor het bestaan van andere wezens. Dit is ook het beste wat de film biedt : de spanning tussen bizonjagers Sandy en Charlie wordt opgedreven en je raadt al vlug dat het groeiende conflict dramatisch zal aflopen. De makers grepen de kans aan om het alsmaar uitdunnend bizonbestand aan te halen, maar het publiek sensibiliseren door zelf bizons neer te knallen lijkt me nu niet bepaald een geloofwaardige manier van doen. Mijn maag is sowieso niet bestand tegen dierenleed voor entertainment-doeleinden dus dat kost al zeker een punt. Verder vind ik de innovatieve invalshoek welkom maar ik vond het een erg grimmige western die me een onaangenaam gevoel bezorgde omdat zowat alles wat negatief is aan mensen getoond wordt.
Last King of Scotland, The (2006)
Vrij getrouw portret van Idi Amin en schitterende rol van Whitaker. Beeldt de mentale achteruitgang en de karaktertrekjes van de dictator goed uit. Hij kon het volk charmeren met zijn clowneske optreden, en wreed uit de hoek komen wanneer zijn paranoia de kop opstak. Het Afrikaanse bijgeloof en de westerse vorming maakten van hem de mens die hij was. Alle scènes staan in functie om de reacties van Amin in beeld te brengen. Eén van de mooiste vond ik op het einde wanneer Amin de dokter aan vleeshaken laat ophangen. Hij zei toen dat door te schreeuwen het kwaad uit hem zou komen. Garrigan maakt geen enkel geluid, en speelt opzettelijk in op zijn bijgeloof. ZIe de blik van twijfel bij Amin.
Met de toename van zijn waanideeën nam het geweld in Oeganda gelijkmatig toe. Garrigan vond ik een naieve slijmbal in de film, iemand die zo dom is dat je er weinig sympathie voor kan opbrengen. Garrigan is een fictief personage, maar Foden baseerde zich op een (anoniem gehouden) Brit die effectief als arts voor Amin werkte. Die man was trouwens veel toegewijder aan Amin dan Garrigan.
Een 4* omdat de film trouw is aan de geschiedenis en de dictator niet als een karikatuur afbeeldt.
Last Man Standing (1996)
Hybride van gangsterfilm en western waarin een ijzige Bruce Willis in het dorpje Jericho strandt waar hij terecht komt in een bloedige oorlog tussen twee bendes (Ieren en Italianen). Hij probeert er profijt uit te halen maar zijn plannen lopen niet zoals hij hoopte. Aan de broeierige Texaanse sfeer geen gebrek. De zwetende personages, de oranje gloed van de skyline liegen er niet om, en het buskruit kan je bijna ruiken. In enkele scènes wordt er lekker op losgeknald, maar geen enkel personage sprak me aan waardoor Last Man Standing vrij passief voorbijtrok. Laat zeker geen grote indruk na.