- Home
- Filmkriebel
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten Filmkriebel als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Ya Tayr El Tayer (2015)
Alternatieve titel: The Idol
Mooie feelgood movie hoor. Dit is het soort films dat ik wil zien over de Arabische wereld. The Idol toont mensen met dromen en talenten en die net als ons, bewogen en verenigd zijn door muziek. De radicale islam en decennialange conflicten (Israël-Palestina) worden even vergeten, al sluimeren deze wel op enkele momenten als een slecht omen door de film, maar de film is zeker niet "politiek" te noemen.
Muziek overstijgt veel verschillen, zoals getoond wordt in dit biografische portret van "Arab Idol" winnaar 2013 Mohammed Assaf, afkomstig uit de Gazastrook. De herinnering aan zijn vroeg overleden zusje Nour heeft de jongen ook sterk gemotiveerd om zijn talent aan de wereld te tonen. En zo heb je best een pakkend verhaal met heerlijke acteerprestaties, pakkende muziek en een positieve instelling. Er zitten genoeg scènes in die me hebben bewogen om deze film met een mooi cijfer te belonen.
Yakuza Deka (1970)
Alternatieve titel: Gangster Cop
Niet zo goed. Vooral het camerawerk is hier een ramp: schudden en beven, inzoomen en uitzoomen. Dan worden sommige scènes nog eens abrupt midden in de actie afgebroken. Ook dezelfde vervelende deuntjes die telkenmale terugkeren. Niet echt leuk allemaal maar het maakt deel uit van de 70s formule. Dit soort films hebben qua stijl een enorme invloed gehad in dit decennium en lang erna. Ook nu en dan eens een fout momentje, zeker voor deze tijd: man als geisha verkleed verkoopt dildo's.
Yakuza, The (1974)
Alternatieve titel: Brotherhood of the Yakuza
Sterke film, waarin Japanse erecodes centraal staan, zoals het uiten van berouw, het verlenen van wederdiensten e.d. in een verhaal met een vreemde driehoeksverhouding. Het duo Mitchum en Takakura werkt zoals het moet in haar strijd tegen de Japanse mafia, maar toch is het de dramatische laag die er sterkst uitkomt.
Deze film lanceerde auteur Paul Schrader... zonder "The Yakuza" geen "Taxi Driver" wellicht, dus op zich historisch ergens wel een belangrijke film. Deze neo-noir is verder erg mooi geschoten. Veel van Japan zie je niet, op dat vlak miste ik wat landmarks of meer inkijk in de Japanse samenleving. Pollack ging immers toch ter plaatse om te filmen, maar het ademt wel sfeer uit. Voor die tijd was de film ook berucht voor zijn geweld.
Ye Yan (2006)
Alternatieve titel: The Banquet
Die staat voor 1 euro te koop in de Saturn in Kortrijk. Voor het geld hoef je het niet te laten. Dit historisch Shakespeariaans drama overtrof mijn verwachtingen ondanks het erg voorspelbare thema rond intriges aan het hof en de al even voorspelbare afloop. Macht en begeerte vergiftigen de harten en leiden een aantal keizerlijke prominenten dichter naar de verdoemenis. De beelden zijn van een schitterende schoonheid en de dubbelzinnige relaties tussen de personages vond ik de film een scherp kantje geven. Mijn favoriete scène is die eerste act van de prins, waarin hij de moord op zijn eigen vader ten tonele voert. Confronteren zonder woorden te gebruiken . Ook het laatste half uur was boeiend. Jammer van het einde, dat niemand weet wie de keizerin vermoordde .
Year of Living Dangerously, The (1982)
Politieke thriller die zich afspeelt in Indonesië aan de vooravond van de massamoorden op de communisten in 1965-1966. Een Australische journalist wordt naar Jakarta gestuurd om verslag uit te brengen over de gebeurtenissen in een toen erg onstabiel land met anti-westerse gevoelens. Hij wordt onder de hoede genomen van Billy Kwan, een mysterieus personage met machtige connecties, en krijgt een boontje voor een andere journaliste.
Hoewel je je niet aan veel grote actie moet verwachten wordt het stevige plot prima gedragen door Mel Gibson, Sigourney Weaver en vooral Linda Hunt, die een opmerkelijke rol speelt als een man. Bizar dat ze niet gewoon voor een Chinese acteur kozen in plaats van een vrouwelijke dwerg. In ieder geval werd ze er ruim voor beloond. Hoewel ik de romantiek met Weaver niet zo broodnodig vond, werkt het wel, zeker wanneer Gibson haar vertrouwen verraadt. De onlusten worden versterkt door de prominent aanwezige militairen die werkelijk overal zitten. Wie vertrouwd is met de geschiedenis weet dat dit alles zal aflopen met een ongeziene en wrede heksenjacht op de communisten... een smet in de geschiedenis van dit land. De film werd dan ook gedraaid op de Filipijnen en verbannen door het Suharto regime.
Year of the Dragon (1985)
Keiharde en spijtig genoeg miskende misdaadfilm van de hand van Michael Cimino. Oliver Stone werkte het script uit. De Chinese mafiapraktijken in het New yorkse Chinatown staan centraal. Er gebeuren heel wat dingen : een peetvader wordt vermoord, een restaurant wordt aan flarden geschoten... en commissaris Stanley White, een racistische (hoe kan het ook anders) kerel, wil met harde hand orde scheppen en de man die verantwoordelijk is voor de machtsovername in de chinese wijk aanpakken. De toon wordt gezet met een lange intro-scène.
Cimino's film gaat verder dan alleen maar een verhaal over mafia en drugshandel , en toont ook in welke belabberde relatie White vastzit, met een vrouw die niet meer van hem houdt en eigenlijk verwaarloosd wordt door zijn egoistische houding. Niet onbelangrijk, want zoals zijn collega zegt leeft hij zijn agressie uit in zijn job wanneer het thuis niet goed gaat .
Het racisme van Rourke/White is een verplicht nummertje wel : ik vraag me af waarom flikken in zo'n films dat per sé moeten zijn. Dan is er ook zijn aantrekking tot de journaliste Tracy. Dan duikt hij met haar onder de dekens en keert terug naar madam met de uitleg "Ik wist niet wat ik deed". Wie pikt zoiets? De film werd destijds meermaals genomineerd voor razzies. Ik kon deze zwaktes wel vergeven.
Year of the Dragon is een aardige en agressief geregisseerde misdaadfilm ( goede climaxen ) die met enkele goede plotwendingen aan komt draven en ook iets dieper graaft dan andere genrefilms. Ook een film waarop men vol ongeduld op de eindconfrontatie wacht... Aangeraden DVD.
Yedinci Kogustaki Mucize (2019)
Alternatieve titel: Miracle in Cell No. 7
Pakkend, jazeker, maar wat een schaamtelijk hoog sentimenteel gehalte. Haha zeg, een kind een Turkse gevangenis binnen smokkelen. Zowat de helft van de film bestaat uit knuffelscènes en wil je de gemiddeldes nog hoger laten oplaaien, voeg er nog een aaibaar meisje bij. Ik zou haast zeggen, het is allemaal niet aan mij besteed.
Allesbehalve realistisch, maar anderzijds vond ik het ook aandoenlijk en werd ik er nillens willens (lees "manipulatief") in mee gesleept. Gaat over Mehmet alias Memo, een simpele ziel die beschuldigd wordt van doodslag op het dochtertje van een hoge militair. Eerst wordt hij hard aangepakt maar zijn medegevangenen beseffen al snel dat hij een goede ziel heeft die van het leven houdt en raken al snel overtuigd van zijn onschuld. Erg feelgood allemaal van begin tot eind, en de meer cynische users zullen hier niet van houden. Hou de zakdoeken bij de hand. Dit is de remake van een Koreaanse film.
Yek Khanévadéh-e Mohtaram (2012)
Alternatieve titel: A Respectable Family
Iraans familiedrama. De melancholische herinneringen aan de Iran-Irak oorlog en het martelaarschap van de broer van het hoofdpersonage sluimeren op de achtergrond, maar het gaat in de film vooral over het verloren gegane respect voor familiale waarden. Na de sterke beginscène volgt de film een vrij warrige droge vertelstijl de zwijgzame leraar Arash in zijn familie. Het hoofdpersonage is nogal stil en apatisch en er zit geen vechtlust in. Hij ondergaat gewoon alles. Dit vond ik wat tegenvallen en zodoende toont de film ook niet echt de positie en rol van die oom in deze familie. Verder toont de film wat flashbacks met weinig toegevoegde waarde. In ieder geval een film die me niet lang zal bijblijven, het is allemaal te povertjes daarvoor.
Yella (2007)
Veel te vaag voor mij. Het einde kwam als een verrassing over, maar sluit niet zo geniaal aan op alles wat vooraf ging (en daarom dus een tikkeltje pretentieus). Na een goede eerste 20 min wordt het wel erg saai met een Nina Hoss die zich beperkt tot het hoofdje laten hangen en waarvoor ik niet kan begrijpen dat hiervoor een Zilveren Beer werd uitgereikt. Geen aanrader behalve dan voor de arthouse diehards.
Yellow Handkerchief, The (2008)
Soms zijn mensen zo met zichzelf bezig, dat ze de anderen niet meer zien staan. Het verhaal houdt niet veel in en is niet meer dan een zelfanalyse tijdens een roadmovie door Louisiana. Wat niet wil zeggen dat ik me verveeld heb. De eenvoud van het verhaal en de sympathieke personages sleepten me zonder moeite door de film. Visueel is het een echt plaatje. Wat een prachtige beelden en kleuren...
Ik kan echt genieten van dit soort rustige films die gewoon over mensen gaan. Mist desondanks iets om echt een meesterwerk te zijn.
Yesterday (2019)
Boyle is een muziekliefhebber en een film over de invloed van de grootste Britse band aller tijden mocht dan ook niet aan zijn filmografie ontbreken. Het is een luchtig muzikaal sprookje geworden waarin straatartiest Jack Malik na een ongeluk tijdens een wereldwijde blackout (een Beatle bug zeg maar), terechtkomt in een wereld waarin de Beatles nooit bestaan hebben en niemand hen kent. Echter herinnert hij zich nog alle songs en groeit uit tot een wereldster. Echt origineel en goed gevonden. Het uitgangspunt benadrukt de enorme culturele stempel die het viertal op de wereld heeft gedrukt. Beatles na-apers Oasis zouden natuurlijk nooit bestaan hebben zonder de Beatles. En ook Coca Cola en sigaretten maken deel uit van de popularisering. Misschien wat straf maar wie de Beatles hoog op een sokkel zet komt daar vanzelfsprekened graag mee uit.
Ed Sheeran speelt geen onbelangrijke rol in de film. De parallel met zijn eigen carrière werd me wat te makkelijk getrokken, door te stellen dat de Beatles zeker betere songwriters waren dan hem. Alsof iemand daaraan twijfelde. De ontmoeting met een oude John Lennon was ook weer zo'n knap moment om in de film te verwerken maar het potentieel werd er helaas niet uitgehaald . Jammer van die wat ergerlijk kleffe romantiek met schoolvriendin Ellie op het Wembley concert, maar ik ga hierdoor toch mijn cijfer niet naar beneden bijstellen want daarvoor heb ik teveel genoten.
Yi Ge Dou Bu Neng Shao (1999)
Alternatieve titel: Not One Less
Wat een regisseur toch die Zhang. Hij toont dat hij naast peperdure producties even goed thuis is in de kleinere film. Not One Less had me al van bij de eerste vijf minuten bij de lurven te pakken, en ik ben niet meer kunnen stoppen, al had ik vanavond nog een paar andere plannen. Het verhaal van een kind-lerares uit een arm ruraal dorpje die naar de stad op zoek gaat achter één van haar leerlingen (naar stad gestuurd om te werken) is een ontroerend avontuur om te volgen. Het legt niet alleen de waarden van de Chinese samenleving bloot (verantwoordelijkheid, opvoeding), maar vreemd genoeg ook de problemen, die hier ongecensureerd getoond worden : gebrek aan financiële middelen, plattelandsarmoede, gebrek aan geschoold onderwijspersoneel. Sowieso heeft de film propagandistische bedoelingen maar voor een niet-Chinees publiek maakt dat niet zoveel uit. De cast bestaat uit mensen die zichzelf spelen, van de leerlingen tot de TV-omroepster.
Yi Ge Ren De Wu Lin (2014)
Alternatieve titel: Kung Fu Jungle
Een beetje zoals enkele voorgangers zeggen : prima actiescènes maar een vrij zwak verhaal waarin de serial killer en martial arts niet zo goed met elkaar vermengd worden; dat kutmotiefje van de bad guy ( de nummer 1 willen worden ) is te zwak voor woorden. Dat mocht wel iets origineler zijn. Ik snap ook het verband niet tussen de nummer 1 willen worden en zijn vriendin die aan kanker overleed waar op gehamerd wordt . Komt onzinnig over. De film zakt ook stevig in op een bepaald moment. Wanneer de finale aankomt gaat de lethargie even terug weg. De CGI met de vrachtwagens die over de acteurs rijden is niet al te best btw . Onderhoudend maar volgende week grotendeels weer vergeten vrees ik. klein drietje.
Yi Ngoi (2009)
Alternatieve titel: Accident
Het is wel een goed gevonden idee wat erachter zit; ik ben zeker te vinden voor paranoide thrillers als deze, waarin de realiteit verwrongen wordt door er met de verkeerde bril naar te kijken . Ik vond het hier echter wat te sloom voor een film van amper 80 minuten. Op een bepaald moment, toen hij de verzekeringsagent begon af te luisteren, viel alles precies stil op een onaangename manier. Geen film waar ik echt in meegezogen werd. Toch vond ik het einde heel goed en passend en de Nietzsche quote gaat inderdaad helemaal op voor The Brain. Niet verkeerd, maar met te hoge verwachtingen gekeken denk ik.
Yi Tin To Lung Gei: Moh Gaau Gaau Jue (1993)
Alternatieve titel: Kung Fu Cult Master
Nauwelijks om aan te zien. Die jaren '90 kung fu's waren echt geen cent waard. Na zowat een uur was ik de draad volledig kwijt. Uitkijken was gewoon tijdsverspilling. De gevechten zijn broddelwerk om dan nog maar niet te spreken over de infantiele humor en dialoog die door een mentaal gestoorde geschreven lijkt. En tot slot dat gemiddelde hier Guys, really?
Ying Xiong (2002)
Alternatieve titel: Hero
Slaapverwekkende vertoning van epische dwaasheid. De beelden waren ademloos prachtig maar het verwarrend verhaal kwam, in tegenstelling tot de actiehelden, niet van de grond. Wat je te zien krijgt is drie of vier keer een variant op hetzelfde waardoor de film erg monotoon werd. Ik had hier veel meer van verwacht. In dit genre is dit één van de minste en ik ben nog mild met mijn cijfer.
Yohan - Barnevandreren (2009)
Alternatieve titel: The Child Wanderers
Commerciële flop en een film die weinig volk interesseert zo te zien. Beetje ten onrechte, want het is heus geen zo'n slechte film. Heeft wat weg van een typische Disney maar ook van Charles Dickens' Oliver Twist, hoewel de toon hier niet zo somber is. Eind 19de eeuw zonden boeren uit armoede hun kinderen weg naar andere soms ver gelegen boerderijen om er te gaan werken. Dit is zo'n verhaal, in flashback verteld vanuit Amerika door een oude Yohan. De herinneringen zijn gemengd vrolijk en pijnlijk. Het was geen makkelijk leven maar er waren ook leuke momenten. Omdat de film is gericht op een jong publiek, blijven alle personages sterk stereotiep, komt de Noorse dorpswereld wat naief over (zoals door de ogen van een kind). Toch vond ik het zeker geen vervelende kijkbeurt. Morten Harket, de zanger van A-HA is hier in een bijrolletje te zien.
Yongseoneun Eupda (2010)
Alternatieve titel: No Mercy
Erg door Se7en geïnspireerd als je het mij vraagt. Deze detective heeft wel enkele sterke troeven : met zo'n plot kom je vlug bij de whodunnit terecht. Dat gaat hier een heel andere kant op en de film haalt zijn sterkte uit een duidelijk motief. Een wetsdokter wordt meegezogen in de waanzin, niet per ongeluk zal blijken . Zeker de pogingen van Kang om de moordenaar te bevrijden vond ik een knap stukje cinema. De dramatische invalshoek vormt een goed tegengewicht. Wat dan weer een half puntje minder oplevert is dat einde. Velen zullen het ongetwijfeld geniaal vinden doch ik verwachtte me wel aan zoiets en het voelt redelijk stereotiep aan (bijna plagiaat zou ik zelfs zeggen). Toch blijft het een erg sterke thriller met spannende momenten.
You Don't Know Jack (2010)
Lang uitgesponnen TV film met topcast. De zaak Kevorkian is ook bij ons in het nieuws aan bod gekomen in de jaren '90, wat onmiddellijk het euthanasie debat deed opflakkeren. De film staat stil bij de koppige en vastberaden persoonlijkheid van Kevorkian zelf, die met de beste bedoelingen mensen uit hun leed hielp, maar de samenleving tegen de schenen schopte door de wetten te overtreden. Hij begaf zich met zijn praktijken buiten de wet en kreeg er ook celstraf voor . De film graaft wat dieper en schetst een man van weinig emotie. Hij leefde ook enkele eigen drama's o.a. met de ziekte van zijn moeder. Ook Danny Huston en John Goodman zijn eveneens van de partij.
Zeker een boeiend onderwerp, al is die niet in een steeds even boeiende film omgezet. Het is een echte wat langdradige praatfilm die twee uur lang op een neutrale manier rond dezelfde kwesties draait. Van Kevorkian wordt geen held gemaakt (oef!). Ondanks de controverse blijft de man wel iemand die het onderwerp maatschappelijk bespreekbaar heeft gemaakt.
You Were Never Really Here (2017)
Alternatieve titel: A Beautiful Day
Altijd goede films met Ramsey (moet nog enkel Morvern Callar zien). Deze is niet anders. Je ziet de grauwe wereld eventjes door de ogen van de mentaal verwoeste Joe, een man die veel te veel slechts gezien heeft in zijn leven. Als huurmoordenaar wordt hij met nog meer dood en verderf geconfronteerd. De film vond ik qua sfeer wat meehebben van Refns Drive: de gewelduitbarstingen, de muziek, stedelijk. Al is Ramsey zuinig in het tonen van geweld door het niet grafisch in beeld te brengen. Ze tovert soms magische scènes boven; van de scène in het water waarbij Joe zijn moeder een begrafenis gaf kreeg ik rillingen en het einde vond ik heel mooi en passend. Toch een sprankje hoop. Minpuntje: dat Joe zomaar de residentie van die gouverneur kon binnenwandelen was op zijn minst ongeloofwaardig.. En dan nog Joaquin Phoenix als vadsige ex-veteraan die een reden zoekt om verder te leven. Zalig.
Young Adult (2011)
Goede komedie weer van Reitman. Ik vind ook hier dat het scenario berust op sterke observaties van mensen door de auteurs. Want we kennen ze allemaal, die oude vrijgezellen die nog in hun jeugd blijven hangen omdat dat hun gouden tijd was. Charlize Theron speelt een bitch type, en door de dialogen van anderen vang je een beeld op van hoe ze was in haar schooljaren : een echte trut die vooral met zichzelf bezig was. Haar zowel wanhopige als onrealistische poging om een ex-vriendje terug aan de haak te slaan die nota bene net vader is geworden getuigt pijnlijk van haar onvolwassenheid en éénzaamheid. Goed gespeeld door Theron al is ze niet de actrice waarmee je hard gaat lachen. Daar zorgt Patton Oswalt dan weer voor. Grappig personage speelt hij. Scherpe tragikomedie maar ware het niet van het flauwe fantasieloze einde had ik dit nog een halfje meer gegeven.
Young and Prodigious T.S. Spivet, The (2013)
Alternatieve titel: L'Extravagant Voyage du Jeune et Prodigieux T.S. Spivet
Welkom terug in de fantasierijke wereld van Jeunet. Een super-lief filmpje over een geniaal ventje van tien die op eigen houtje een reis door Amerika onderneemt om een prijs op te halen aan het Smithsonian in Washington voor een uitvinding. Enerzijds zie je een tienjarige Einstein en je weet zo al dat dit ooit een grote wetenschapper zal worden. Anderzijds staat de film stil bij het familiaal drama dat Spivet heeft getekend en zijn drang om zich te bewijzen tegenover zijn vader, een man van weinig woorden. Verzorgd en visueel kleurig en fleurig, veel verbeeldingskracht, rustgevend en sereen, opnieuw Jeunet waardig... heb sterk genoten maar mist een goede afwerking om het tot een echte topper te verheffen.
Young Doctors in Love (1982)
Alternatieve titel: Puinhoop in het Hospitaal
Dramatisch! Altijd pijnlijk om een komedie te zien die zoveel moeite doet om grappig te zijn en dan uiteindelijk werkt het niet. Dit debuut van Garry Marshall (Pretty Woman) was geen groots werkje. Daarvoor is het werkelijk op en top flauw en wordt er al te vaak onder de gordel gezocht naar inspiratie. Centraal staan de amoureuze belevenissen in een kliniek van een aantal stagiairs. Onverwachts kwam een piepjonge Demi Moore, amper 20 jaar, enkele minuten voor eindaftiteling even op het scherm.
Young Guns (1988)
Viel me redelijk zwaar tegen, al heb ik deze om mij niet meer gekende redenen ooit nog goed gevonden. Echt een oppervlakkige western waarbij het rond dom schieten en moorden draait. Estevez, die hier een zonneslag lijkt te hebben, is de brutale Billy the Kid, die stilaan de aanvoerder wordt van een jonge bende hulpsheriffs die daarna outlaws worden. Zijn ontmoeting met Pat Garrett krijgt een kleine plaats en vond ik erg essentieel ("Are you my friend Garrett?"). Verder een allegaartje aan matige acteurs : kermis-indiaan Phillips, asian lover Sutherland, de pruimtabak kauwende Mulroney en een paternalistische Terence Stamp die gelukkig snel uit het decor ligt. Voeg daar nog synthesizer muziek aan toe en mijn belangstelling was zowat helemaal voorbij.
Young Guns II (1990)
Beter dan zijn domme voorganger en dat kan ik makkelijk hard maken. De manier waarop Pat Garrett wordt ingezet komt de film ten goede. De uchronie is interessant : een oude Billy the Kid vertelt in een lange flashback dat hij eigenlijk niet is gedood geweest door Garrett. De cast is ook iets beter: weg met minderwaardige acteurs als Mulroney en Siemaszko. Ditmaal komen Coburn, Viggo Mortensen, Christian Slater en William Petersen de cast aanvullen. Coburn heeft niet zoveel screentime als de rancher Chisum, maar zijn aanwezigheid in deze sequel is op zich al een geruststelling. Young Guns is nog steeds geen topper in het westerngenre, maar toch al meer de western die ik wilde zien.
Young Mr. Lincoln (1939)
Henry Fonda perfect als Lincoln. Een film die ervoor kiest om een aantal karaktertrekken van de jonge Lincoln te belichten, die hem op weg hielpen naar zijn uitzonderlijke lotsbestemming. Hij was begaan met de kleine mens, hij kon goed praten, voelde zich op zijn gemak onder de mensen , had een sterk gevoel van rechtvaardigheid, benadert alles op een rationele manier, enzoverder. Fonda zet een uitzonderlijke prestatie neer, en ook zijn gezichtstrekken herinneren sterk aan de Amerikaanse president. Enige nadeel is dat een groot stuk van de film over een moordzaak gaat die voor de rechtbank wordt gebracht, waardoor ik vond dat er tijd verloren ging om nog andere facts te vertellen over Lincoln. Een mooie klassieker verder.
Young Sherlock Holmes (1985)
Alternatieve titel: Pyramid of Fear
Deze jeugdfilm slaat geen mal figuur en is zonder meer een goed gemaakte hommage aan Arthur Conan Doyle. De eerste zaak van Holmes toen hij nog aan een Londense academie zat en waar hij Watson ontmoette. Verschillende mensen sterven in vreemde omstandigheden aan angstaanjagende hallucinaties en Holmes grijpt zijn kans om het raadsel op te lossen. Er komen heel wat leuke knipogen naar het bronmateriaal langs, en dat is gewoon heel fijn gedaan hier. De special effects mochten gezien worden met de brandglasman als meest indrukwekkende. De hand van Spielberg achter de schermen is herkenbaar, met de scène van de mummificatie tijdens een sekteritueel dat sterk herinnert aan Indiana Jones and the Temple of Doom. Had die film nog als kind gezien en toen vond ik deze beter dan pakweg The Goonies.
Young Victoria, The (2009)
Iets teveel op de romantiek gericht naar mijn zin; het laatste half uur zie je vooral zoentjes, knuffels, verliefde gezichtjes. Meer evenwicht met de politieke rol van Victoria had niet misstaan. Toch vond ik het wel een redelijke film mede door de eerste helft. Meestal is het "cherchez la femme" waarbij de drijvende kracht achter de man eigenlijk de vrouw is. Hier is het "cherchez l'homme". Want Albert en Victoria vormden een complementair en goed functionerend koppel. De onervarenheid van de jonge Victoria werd aangevuld door de realiteitszin van Albert. Dit kwam ook mooi naar voor in de film. Een andere interessante insteek is de rol van John Conroy, van wie men zei dat hij jarenlang de minnaar was van Victoria's moeder en zelfs de vader van de koningin (!). Dit verklaart ook wel het paternalistische gedrag van hem naar de jonge Victoria. Lord Melbourne was bijzonder slecht gecast. Hij was een zestiger maar hier ziet hij eruit als een eind dertiger. Blunt viel me ditmaal iets beter mee. Ups and downs voor een drama dat nergens echt imponeert. De perfecte 3* film voor mij.
Youngblood (1986)
Alternatieve titel: Young Blood
Mijn 1000ste 3* . Met muzieknummertjes als 'I'm a real man", "Winning is Everything" en "Stand in the Fire" weet je wat voor vlees je in de kuip hebt. Een film ter bevordering van de Amerikaanse winnersmentaliteit. Op zich zit Youngblood zo simpel in elkaar dat het gewoon niet kan tegenvallen. Maar met een plat romantisch zijplotje, een moeilijk moment waarin alle hoop in elkaar zakt en de held zich als een looser gedraagt, met als climax een wedstrijd die volledig voor de ophemeling van Dean Youngblood geschreven is, volgt de film een uiterst voorspelbaar model dat vele malen beter werd gebracht in andere sportfilms o.a. in The Karate Kid om er maar één te noemen.
Youth (2015)
Alternatieve titel: La Giovinezza
Sorrentino zal helaas nooit een favoriet worden. Hoewel ik Youth een stuk beter vond dan La Grande Bellezza. Ik heb altijd bij zijn films het frustrerende gevoel dat hij teveel rond de pot draait om iets eenvoudigs te vertellen. Dat je in het heden moet leven, en dat het leven verder gaat ongeacht de leeftijd en ondanks frustraties, teleurstellingen, spijt ... leek me zo'n beetje de algemene boodschap. Oud zijn en zich oud voelen zit vaak tussen de oren.
Sorrentino houdt beide schitterend acterende heren Keitel en Caine, die over hun hoogtepunt heen zijn in het leven, een spiegel voor die tonen hoe ze over zichzelf denken versus hoe ze werkelijk gepercipieerd worden door anderen bvb de repliek van een boze dochter Lena tegenover haar vader vond ik schitterend. Je hebt onmiddellijk een ander beeld van Fred. Ook de dialoog tussen Fonda als veterane actrice en haar oude vriend Mick ging in die richting.
Het magisch realisme kan hij weer niet laten maar vond het beter werken ( Keitel die in een alpenweide tegen alle actrices kijkt die hij heeft gelanceerd, de leviterende boeddhist). De Zwitserse decors zijn mooi en de sfeer is meditatief maar voelt niet te zwaar aan. Enkele komische noten in de vorm van Paloma Faith en een Diego Maradona lookalike worden er ook nog eens tussen gegooid.
Een rijk werkje van Sorrentino, veel toegankelijker dan Grande Bellezza vond ik, maar met dialogen die soms nog wel eens nevelig willen overkomen.
Yummy (2019)
Het is eens wat anders dan de jankerige cinema die we hier gewend zijn. Alison wil van haar dikke tetten af en gaat naar een Oostblokkliniek voor een borstverkleining met Poepie en haar moeder. Wanneer een zombie losbreekt in de kliniek begint de bloederige mess. Vernieuwing brengt deze film zeker niet aan het genre, hoogstens een leuke toevoeging waarbij de humor weet te werken. Toch lachen toen iemand give me your hand zei tegen een verpleger die het stompje van zijn pas geamputeerde arm uitreikt. En dan het hoofd van Dimitri Vegas . Maar angstaanjagend, spannend en zenuwslopend werd het nergens, 3* voor de humor en leuk dat een Belgische regisseur dit aandurft én dat het resultaat geen mislukking is. Ik verwacht dat deze film ook internationaal zal aanslaan.