You Were Never Really Here (2017)

Ik kon er echt niet inkomen en naarmate het vorderde wilde ik het uitzetten. Toen bleek dat ik nog maar een half uur te gaan had toch maar uitgegekeken, maar het kwam niet meer goed. Ik kon er vrijwel niets mee.

Ik snap dat mensen hier hem te traag of te vaag vinden, voor mij raakte hij precies de juiste snaar.

Ik hou normaal niet echt van films waarbij het lijkt alsof de regisseur er een kunststukje van wil maken, dat leidt vaak af en komt een beetje pretentieus over. Maar hier lijkt alles in dienst van het neerzetten van de hoofdpersoon en zijn ontzettend traumatische verleden, en het werkt.

Duister, sterk verhaal met een briljante Joaquin Phoenix.

8.5 naar boven afgerond.

Ik begrijp de film niet. Waar ik nu naar heb zitten kijken is een raadsel.De film gaat over het redden van een meisje maar waarom? Daardoor helaas 2.5 ster. Normaal pakken trage films mij wel.

Voor mij te vaag en te veel geweld. Wel mooie beelden, het heeft iets artistieks, en goed acteerwerk. Het kon mij niet erg boeien en het heeft mij niet erg geraakt. Net geen voldoende. 2,5*

De soundtrack is goed en daar stopt het zo wat voor mij. Lamlendige zoektocht naar originele camerashots helpt het verhaal noch de film vooruit. Pretentieuze verspilling van geld en acteurs.

Naar mijn mening is deze film te positief ontvangen door de media. Na het rollen van de credits kan ik niet meer zeggen dan dat ik naar een gemiddelde film heb gekeken. Wil ik wel meteen zeggen dat dit niet aan Joaquin Phoenix ligt. Niets meer dan lof voor de prestaties van de man in filmland.

You were never really there probeert heel veel emotionele dingen mee te geven via flashbacks van het hoofdpersonage maar worden totaal niet uitgelegd. Het werd zo moeilijker om sympathie te tonen voor Joe. De geweldsuitbarstingen zijn weer aardig gedaan en niet te visueel en overdreven.

Dit is een film die ik snel zal vergeten omdat het nergens in uitblinkt. Ik moet zeggen dat ik het laatste stukje waar Joe en het meisje in een diner zitten en het volgende moment verdwenen zijn wel stijlvol is. Dat vond ik dan nog wel het meest diepzinnige aan de film.

3*

De flashbacks en hallucinaties zijn tamelijk irritant, de muziek vind ik gemakzuchtig opzwepend en soms een tikje storend (op het laatst in dat huis) en dan heb je nog een paar momenten die op dramatisch vlak ongeloofwaardig zijn, maar als thriller werkt You were never really here wel goed. Daarin is de film ook stijlvast, met de herhalende elementen en de puike manier om de actie half uit beeld te houden. Het verbaast mij wel dat dit als een trage film wordt ervaren. Of Phoenix werkelijk goed acteert heb ik overigens niet kunnen waarnemen door de gezichtsbeharing heen.

Redelijk.

Een ingetogen en broeierige Joaquin Phoenix schittert in een film die ironisch genoeg een kleinere versie is van zijn latere succes Joker. Deze film is wat meer arty-farty, maar ook wel meer ingetogen. Geen strijkers die de godganse tijd de zwaarwichtigheid extra in de verf moeten zetten, maar meer een psychedelische aanpak van een gelijkaardig plot, voorzien van een bevredigend einde.

3

Goede acteur, maar het verhaal kon me niet echt bekoren. Werd nergens spannend.

Tikje pretentieus, zelf-bewust, maar Phoenix is als altijd fantastisch en door camera en geluidsontwerp wordt er een mooie sfeer neergezet. Muziek ook erg sterk. Voorlopig 3,5*, misschien dat ik 'm binnenkort alsnog een halfje omlaag haal.

De film werd 'Taxi Driver for the age of Uber' genoemd, al zie ik meer vergelijkingen met The Equalizer. Niet de eerste en ook niet de laatste wraakfilm. Maar Joaquin Phoenix is een boeiend personage. Het gaat in de film ook niet zo zeer om de spanning, je weet al snel wat er gaat gebeuren. Maar de sfeer die opgebouwd wordt en ruwe aanpak is wel heerlijk. Visueel de moeite, passende muziek en niet meer dialoog dan nodig.

De harde toon komt mooi naar voor als de moorden buiten beeld worden gepleegd en je meteen een scène krijgt met het lijk en Joe met de hamer die verder wandelt. Door de actie en moorden zo te ensceneren, blijft die spannende sfeer meer hangen.

Prachtige film waar ik later volgens mij nog meer ga van genieten bij een herziening.

Film is gisterenavond uitgezonden geweest op Canvas. Ik heb deze nogmaals bekeken en was het meisje Nina nu, aan het einde van de film daadwerkelijk gered? En was het wederom een hallucinatie dat Joe zichzelf voor de kop schiet? Het blijft voor mij nog altijd een beetje een open end?

De intense toon komt soms nogal geforceerd over, al vond het zeker geen slechte film. Vooral op audiovisueel vlak steekt You Were Never Really Here ver boven de middelmaat uit. De fotografie en de effecten ogen bijzonder cool en de soundtrack klinkt lekker duister. Voorts is deze film sowieso een pak origineler dan andere kidnap-classics als Taken en Commando. Maar eerlijk is eerlijk: zelfs met glorieuze baard zal Joaquin Phoenix nooit zo’n eindbaas zijn als Liam Neeson. 3*

Verhaal was zeer dun en dat in combinatie met het uitblijven van echt bijzondere momenten maakte dit voor mij een overwegend saaie filmervaring. Wel heel sterk was het geluid, dus zonder surround was dit voor mij een flop geweest.

De film begint geweldig. Ik heb het gevoel eindelijk nog eens naar iets bijzonders te kijken, iets anders dan anders. De beelden zijn geweldig, de sonorisatie ook. Bepaald bezwerend.
Druppelsgewijs vallen de puzzelstukjes in elkaar… en dan zakt de soufflé helaas wat in elkaar. Wéér maar eens een übergeorganiseerde vorm van perversiteit in de allerhoogste regionen, wat griezelig aanleunt bij QAnon theorieën. Vind ik wat makkelijk. En wat me dan ook steeds meer begint te irriteren is de manier waarop Joe zich overal doorheen hamert, als een ninja op klompvoeten met tussendoor nog een Terminator-momentje wanneer hij vrolijk een kogel uit zijn gebit trekt. En dan heb ik het nog niet over hoe die mens toevallig aan een tang komt, midden in een achterafsteegje… Het feit dat dit me dwarszit is een symptoom dat ze mij aan het verliezen zijn. Helaas iets te veel style over substance.
Jammer, want die style bviel me wel… misschien geef ik het wel eens een tweede kans.

Close your eyes.

Tweede maal dat ik You Were Never Really
Here zie en verder overtuigd raak van dit onheilspellend, duister en tevens fascinerend product.

Erg toegankelijk is YWNRH niet te noemen met haar hallucinante montages en flashbacks, die enigszins de vraag wekt waar je naar kijkt, maar wellicht niet beter de stress, ongrijpbaarheid en wispelturigheid van een getraumatiseerd persoon weet te duiden die alleen nog in geweldadige oplossingen kan denken. Phoenix is op de toppen van zijn kunnen als de getraumatiseerde veteraan en Engel des Wrake die met het 'slopen' van viespeuken zijn eigen demonen bevecht en dit op een wijze doet die weinig meer zegt dan dat Joe zelf niets meer te verliezen heeft.

Perfect is de verschijning van Joe die, zoals de titel al min of meer zegt, een schim is, lichamelijk aanwezig maar geestelijk nooit. Dan is er de vals klinkende soundtrack, het perfecte beeld van de imperfecte samenleving en tegelijk alles dat bij Joe geestelijk uit model is. Alles lijkt in de war en ontstemd en op weg naar het einde, tot Joe weer een opdracht heeft en zich op daders en slachtoffers kan richten, het leven is redelijk zinloos zo lijkt voor de wereldvreemde en onbenaderbare Joe die als enige houvast de zorg voor zijn moeder heeft en daar ondertussen ook lief en leed mee gedeeld heeft, vroeger en nu.

Subtiel zien we de herkomst van de hamer en in fragmenten de toestanden als kind. De cirkel wat de hamer betreft is dan ook op fraaie wijze rond, nog steeds een schrikmiddel alleen nu niet meer in de hand van de dader maar die van de bevrijder. Wat
Nina betreft geraakt de cirkel ook rond, begrepen door Joe, hetzelfde pad bewandelt als Joe, net zo verknipt als Joe en uiteindelijk spelend voor eigen rechter. Het is dan ook niet anders dan begrijpelijk dat de twee elkaar vinden in meerdere opzichten. De zelfmoord in de diner kan gezien worden als definitieve en psychologische afrekening met het verleden waarop Joe verder kan met Nina en een nieuw begin kan gaan beleven.

You Were Never Really Here is een arthouse in optima forma die niet voor iedereen weg gelegd is en ook zeker niet voor tere zieltjes. Fantastische cinematografie wordt afgewisseld met een sterke montage en de muziek is ge-wel-dig! De rare valse noten die de geteisterde geest van een getraumatiseerd persoon benadrukken, tot pompend hyper tijdens een van de vechtpartij wanneer ze overvallen worden in het hotel, tot de serene muziek wanneer hij zijn moeder wegbrengt. Net als de muziek is de film een soort prisma die iedere keer wanneer jij kijkt weer iets nieuws laat zien, of iets weer iets duidelijker wordt.

You Were Never Really Here wordt ieder keer dat ik de film zie beter, en eigenlijk had Phoenix voor zijn rol als de getormenteerde en getraumatiseerde Joe twee jaar terug al een Oscar moeten hebben.

Interessant.

Bijzondere film die ik destijds in de bioscoop heb gemist omdat ik de trailers niet boeiend genoeg vond om er daadwerkelijk een kaartje van 11 euro aan te spenderen. De andere optie was dus om hem thuis te kijken, wat ik dan ook heb gedaan. Het eindresultaat beviel best.

Visueel ziet het er in ieder geval lekker apart uit. Soms mochten de kleurtjes wat meer de overhand nemen aangezien de film regelmatig een dromerige toon hanteert. Die scenes hadden dus wat meer ondersteuning mogen krijgen, maar verder ziet deze film er goed uit. Mooie beelden en rauwe cinematografie ondersteund door wat artistieke vrijheid.

Phoenix doet het goed, zet ook een aardig aparte verschijning neer. Joe is niet het meest levendige personage, maar goed genoeg om de 89 minuten die de film duurt in leven te houden. Samsonov, ondanks haar beperkte screentime, doet het ook zeker naar behoren. Qua acteerwerk zijn er geen stoorzenders.

Wel qua opbouw, aangezien de film duidelijk voor opbouw naar geweld gaat. De spanningsopbouw werkt alleen niet zo goed, waardoor de bloederige pay-offs niet altijd even veel indruk maken. Een Refn doet dat dan beter, hier wil het niet echt van de grond komen. Ook de afwisselingen tussen intensere en dromerigere scenes gaan niet altijd even lekker waardoor de aandacht onbedoeld wat verslapt hier en daar.

Maar gelukkig wel aardig geschoten gecombineerd met een aparte benadering. Vergelijkingen met Taxi Driver scheppen misschien de verkeerde verwachtingen. Deze film is wat dromeriger en trager dan Taxi Driver, en leunt tevens wat minder op geweldsuitbarstingen of vreemde personages die constant om de hoek komen kijken.

Gelukkig wel een goede film, apart genoeg geregisseerd om op z'n minst op te vallen. Hier en daar net niet krachtig genoeg op visueel gebied, maar in het algemeen ziet het er goed uit en kent sterk acteerwerk van een Phoenix die goed op dreef is. Niet voor iedereen, maar voor wat het is, best solide.

aparte film

phoenix weer in een aparte rol

goeie acteur

bijzondere film

Afstandelijk, bevreemdend, arty farty en pretentieus.

Hallucinerende film met een briljant acterende Phoenix. Voor mij roept het echter te veel vragen op, ik kan er weinig mee. Voor de beklemmende sfeer en het prachtige acteerwerk van Phoenix toch maar een 6/10

Vanaf het begin zet regisseur Lynne Ramsay de boel op scherp: Ze strooit met subtiele puzzelstukjes over het verleden en de huidige staat van Joe, een zwijgzame oorlogsveteraan die letterlijk en figuurlijk is getekend door de oorlog in Afghanistan en zijn traumatische jeugd. Het plot doet er steeds minder toe. Joe lijkt er niet echt met zijn hoofd bij te zijn, hij is vervreemd van de werkelijkheid. De muziek van Johny Greenwood (Radiohead), donker en repetitief, het magnifieke spel van Joachim Phoenix, de messcherpe montage... alles klopt in deze film die het genre wraakfilm naar een ander niveau brengt.

Zeer boeiende film waarbij het meer gaat om het welzijn en de psyche van Joe (grotendeels tot stand gekomen door zijn gewelddadige verleden), dan over zijn opdracht en de gevolgen. Al staat het een niet los van het ander.

Ik snap dat sommigen het een zware, nietszeggende film vinden, maar dat komt omdat de film soms ook wordt aangekondigd als thriller of actie/thriller, waardoor je op het verkeerde been wordt gezet. Het is meer een psychologisch drama met wat "spannende momenten".

Ik vind Joaquin hier ijzersterk spelen, al is de expressie natuurlijk minder dan in zijn rol als Joker. Maar juist het introverte en de ingehouden woede en emotie zie je juist goed.

Phoenix toonde allerlei emoties...een goede acteerprestatie, maar in dat film niet veel vecht-acties of schietpartij. Ik heb van dat film geen wow-factor meegekregen, das jammer.

Dit soort films maken mij altijd erg boos. Ik vraag me na afloop namelijk altijd waar ik naar heb zitten kijken. Echt ongelofelijke tijdsverspilling. Ten 1e, wat is precies het doel? Hij moet een meisje redden, maar waarvan en waarom? Compleet onduidelijk. Ten 2e, hij heeft te maken met verschillende trauma’s uit z’n verleden, neem ik aan; ook dit is een gokje, omdat ook dit compleet onduidelijk is. Ten 3e zit er helemaal geen eind in. Je weet niet of ze alsnog moeten vluchten, wat er gebeurd is en überhaupt hoe het verder gaat. Het is voor mij 1 grote flop.

Nu snap ik best dat je een emotionele film wilt neerzetten of de kijker bewust wilt maken van bepaalde factoren in het leven en de invloed daarvan op het leven, maar dat had echt op een veel duidelijker manier gekund. Dit is compleet de plank misslaan.

Traag, vaag, slepend. Maar niet meeslepend.

Van het moment dat Joe met z'n moeder op weg is naar haar 'begrafenis', tot het moment dat hij weer op de baan gaat: minutenlang wordt er geen woord gesproken, en zit je naar een portie symboliek te kijken. Neen, helemaal m'n ding niet.

Arthouse >< ik.

Bijzonder. Op zich hou ik wel van de aanpak van deze film. Donker, mysterieus, niet teveel uitleg en tekst, meer naar het visuele en sfeer gericht. Er zitten prachtige shots in, zoals het gezamenlijk liggend zingen met dito hand vastpakken of het geritsel van de vuilniszak-met-lijk op de achterbank. Ook dat het geweld eigenlijk zelden recht in beeld kwam, maar eerder alleen de 'spoor van vernieling' te zien was, was een pre. Close-ups. Ja, het zat op zich allemaal wel goed met die dingen.
Maar toch, beklijfde het me niet genoeg. Misschien iets te traag. Of wellicht toch te vaag. Een beetje meer balans in alles was dus wellicht goed geweest. Heb niet de neiging een enorme score uit te delen, dus blijkbaar woog dat toch wel zwaar. Wel getriggerd naar meer van deze regisseur/schrijfster, en ik zie dat ik daar snel doorheen ga zijn met 4 films (waarvan ik er al 1 gezien heb).

Mooi geschoten hoor en Phoenix is natuurlijk weer een klasbak, maar qua plot allemaal veel te willekeurig en voor een psychologisch drama, wat hier en daar wordt geopperd, veel te afstandelijk. Tegenvaller. Ongeloofwaardig bovendien.