Nelyubov (2017)

Omdat je nog niet gestemd hebt, geef ik je deze tip:

Nu o.m. te zien op Film1 en iTunes.

Dankjewel! Was deze alweer helemaal vergeten!

Schitterend.

Die Russen kunnen wel behoorlijk films maken zeg. Tot nu toe is dit pas de derde, maar allemaal zijn ze boven de 4,0* gebleven. Ook deze film is behoorlijk doeltreffend in zijn onderwerp en kent zeer realistische momenten.

Traag, maar erg pakkend en boeiend gefilmd. De Russische winterlandschappen en droevige bossen zijn perfect in beeld gebracht, het camerawerk is uitmuntend goed en het acteerwerk is ver bovengemiddeld. De film kent ongelooflijk sterke scenes.

Vooral het menselijk ruziën, het zeer doeltreffende einde en het briljante cameragebruik maken deze film een absolute topper in het genre. Dit is er eentje die ik vaak kwijt ben geraakt, een drama dat voor de verandering eens goed uitgevoerd is.

Je zal er niet al te vrolijk van worden, maar menselijker en realistischer heb ik dit soort films zelden gezien. Ik mag die stijl van Zvyagintsev wel, de beste man ga ik nog eens in de gaten houden. De film is wat traag, maar zeer meeslepend naast alle andere pluspunten.

Een film die ik jullie allemaal van harte aan kan raden.

Mooie film toch weer van deze getalenteerde regisseur. Een kruip onder de huid productie, erg sober gebracht maar schitterend gefilmd dit onheilspellende, grauw verhaal. Een goede film heeft altijd een paar momenten die je voor altijd bijblijven, en deze Nelyubov heeft zulke: het jongetje dat geluidloos loopt te janken, de schijnbaar emotieloze moeder die tegen het slot eindelijk een woede uitbarsting heeft...….even huiveringwekkend als bizar mooi. Een beetje deprimerende film over mensen die het contact met de echte wereld zijn kwijtgeraakt(let op hoe vaak men op het mobieltje zit te kijken terwijl er om hen heen de meest vreselijke dingen gebeuren), zo schrijnend is het nog niet vaak in beeld gebracht. Sterke arthousefilm, wellicht kwalitatief een tikkeltje minder of minder grotesk in ieder geval dan de erg goede vorige film(Leviafan) die ik van deze regisseur heb gezien, maar absoluut is ook dit een must see.

Stem #2.500!

De kille russische cinema van Zvyagintsev. Je houdt er van of niet, maar zeggen dat het niks met je doet kan haast niet. De jongen Alyosha is het slachtoffer van een vechtscheiding tussen zijn ouders; de moeder bekent in een post-coïtaal gesprek met haar nieuwe vriend dat ze de jongen nooit heeft gewild en ook de vader kan het duidelijk weinig schelen. De vooropgestelde optie is op het kind in een internaat te plaatsen, want beide ouders zijn druk bezig met een nieuw leven op te bouwen. Kort daarop verdwijnt het kind.

Opvallend is dat je het kind amper ziet in de film. Nog geen vijf minuten op de volle twee uur. Dat is ook het punt: voor de ouders bestaat het kind nauwelijks. Het is een blok aan hun been. De hele beeldtaal van Zvyagintsev speelt hiermee. Wanneer ze dan toch een kinderlijkje moeten identificeren twijfel je als kijker of dit nu hun kind is of niet. . Emotionele verwaarlozing, egoïsme, opportunisme. Dit sombere drama drijft op een heleboel negatieve emoties om ergens in een misselijkmakende onverschilligheid te eindigen. Ik vind het net iets minder dat Leviafan (4*) maar toch zeker weer heel sterk aanvoelbaar en goed voor 3,5*.

Het klinkt misschien gek, maar ik vind de scène in het begin met het lint dat Alyosha hoog in de boom werpt een spoiler. Je weet dan al dat de eindscène een shot is van datzelfde lint, dat nog steeds in de boom hangt. En zo'n shot werkt enkel als Alyosha niet of dood gevonden wordt.

Ja maar daarvoor moet je dan wel het einde eerst zien om het verband te kunnen leggen hé.

Nee dus.

Ik zag het niet aankomen in ieder geval, maar wil mezelf nou ook niet een echte filmkenner noemen. Had overigens niet de verwachting van een sluitend einde.

Deze eens bekeken en het was geen misse film, maar zeker ook geen happy film. Het acteerwerk is wel prima, maar het tempo ligt niet zo hoog. Het einde had ik wel wat anders verwacht.

Vond het wel eens het bekijken waard.

Alsof je naar een film van Kieslowski zit te kijken, dezelfde grauwe beelden, grijs, mistig, blauw, somber en deprimerend, maar ze vormen juist daardoor een schitterend schouwspel.

De regisseur kiest voor aparte locaties en soms ontregelende scenes en houdt het tempo van de film voortdurend laag, waardoor het sfeervolle verhaal extra sterk uit de verf komt. Het einde is realistisch. Er zijn hier alleen maar verliezers, behalve de kijker want die ziet een verbluffend mooie film.

Liefdeloos

Goede film, en anders dan ik gedacht had. Ik had namelijk verwacht dat Alyosha meer screen time zou krijgen, terwijl de focus toch echt ligt op de gebroken relatie tussen zijn ouders. Parallel hieraan liepen hun nieuwe relaties, waarmee zij hun leven weer op de rails proberen te krijgen. Hoewel de vermissing van Alyosha natuurlijk wel een cruciaal onderdeel van het verhaal is, wordt er niet getoond hoe hij vermist geraakt is en al dan niet om het leven gebracht is. Het slot laat dit in mijn optiek duidelijk aan de eigen interpretatie van de kijker over omdat het gevonden verminkte lijk niet per definitie hun zoon niet zou kunnen zijn. Zoals namelijk ook al gesuggereerd werd kon ontkenning bij de ouders ook een rol hebben gespeeld.

Dit was mijn eerste ervaring met het werk van Andrey Zvyagintsev en het was gelijk een aangename. Hoewel je als kijker met een gevoel van verdriet achter gelaten wordt hoe de situatie wellicht anders gelopen was als het vermiste kind in een warm gezin was opgegroeid, wel aan mij bleef knagen. Daarnaast komen ook de koude, kille shots die de kilheid tussen de ouders symboliseren, binnen. Ook is het acteerwerk van alle acteurs heel naturel en realistisch, wat ook bijdraagt aan de impact wat het verhaal op mij als kijker had. Daarnaast leek er ook een glasheldere boodschap in de film verborgen te zitten: koester wat je lief hoort te hebben.

Tot slot nog een laatste opmerking: weet wel dat dit Russische drama wel een slow burner is waar je even goed voor dient te gaan zitten. De film bevat veel lange en trage shots, waardoor Loveless niet voor iedereen bestemd is. Dit is dan ook geen snelle vlotte thriller, maar een pijnlijk realistisch portret van twee mensen die uit elkaar gegroeid zijn.

4,0*

Een film die ik graag goed had gevonden, maar die toch niet helemaal werkte voor mij. Had soms moeite om mijn aandacht erbij te houden.

Een film over volwassenen die alleen aan zichzelf denken waar kinderen de dupe van worden. Best goed overgebracht en op zich een interessante invalshoek, maar het zorgt er ook voor dat de film wellicht meer emotionele inpact had gemaakt als ze daadwerkelijk veel verdriet zouden hebben en je daar als kijker deelgenoot van zou zijn. Ik snap wel dat dat niet de insteek van de film is, maar het maakt het wel een wat onaangename en afstandelijke kijkervaring.

Ook maakt de film soms wat rare sprongen, zoals dat ze ineens in het mortuarium staan of de moeder ineens in het ziekenhuis is om te kijken of het jongetje haar zoon is (waar dan meteen wordt weggecut in plaats van dat je enige reactie ziet).

Een wat zwaar en moeizaam geheel dus, en voor mij niet op de goede manier. Alleen het camerawerk en de omgevingen geven het nog iets extra's mee, die shots zijn een fijne afwisseling van de (te donkere, maar misschien lag dat aan mijn tv ofzo) interieurscènes.

kleine 3*

De vijf sterren van de VPRO heb ik niet voor over, maar een dikke voldoende wel voor deze Russische psychothriller, waar je even in moet komen, maar die je dan wel aan de buis gekluisterd houdt. Spannend tot het toch wel verrassende einde, of misschien beter, het ontbreken van een einde, wat ik wel sterk vond. Maar behalve spannend is het nog wel iets meer. Het leert ons ook dat ouders die als kind geen liefde gehad hebben ook niet in staat zijn om liefde aan hun kinderen te geven. Wisten we misschien al, en misschien niet in alle gevallen, maar toch. Een film over gemankeerde mensen.

Dit soort lessen moet je natuurlijk nooit uit films trekken. Morgen maakt iemand een film over een liefhebbende ouder die zelf als kind geen liefde heeft gehad, en dan ga je al nat.

Ach, Graaf Machine, ik ga niet zo gauw nat. Alleen in de regen. En de film die jij noemt wil ik ook wel zien. Maar wat vond je nu eigenlijk van deze film?

Je kunt zo'n film best zelf bedenken, zo'n verhaal in elk geval. Een absolute uitspraak in dit soort zaken is nooit verstandig. Natuurlijk zijn er zat mensen die een liefdeloze jeugd hebben en later wel liefde aan hun kinderen kunnen geven. Ik vind het eigenlijk bizar dat jij denkt dat dat niet zou kunnen. Alsof liefde voor je kinderen iets is dat je geleerd moet worden.

Maar goed. Ik vond dit een goede film.

Ik vond het ook een goede film Graaf Machine. Maar ik denk dat liefde geven aan je kinderen wel degelijk iets is dat geleerd moet worden. Maar misschien ben ik te pessimistisch. Ik liet ook wel degelijk ruimte in mijn commentaar.