Nelyubov (2017)

Uitstekend drama dat begint met de beelden van een schitterend Russisch winterlandschap. De (v)echt-scheiding zo herkenbaar voor mij en waar niks typisch Russisch aan is vond ik zeer goed weergegeven. Tja, niets is zo vreselijk als je wilt gaan scheiden maar een van beiden kan het huis niet gelijk uit. Dat leidt in het ergste geval tot slaande ruzie. Had in mijn geval - en dan heb ik over mijn scheiding zo'n pakweg 35 jaar geleden - niet veel gescheeld. Maar genoeg hierover, verder over de film.
Mooie naaktscène trouwens tussen Zhenya en die eenvoudige man en ook die scène van die mensen die op zoek waren naar de jongen en dat in een winters landschap was zeker het aanzien meer dan waard. Hilarisch ook die scènes met die moeke van Zhenya en die scène waarbij de boze (ex)echtgenoot Zhenya de auto uitzette. Genoeg dus om deze film door mij met minstens een 4.0* te waarderen ware het niet dat deze film toch nog iets verrassends in petto had. Was die jongen in het mortuarium nu wel of niet de zoon van Boris en Zhenya. Zhenya zei van niet, maar was dat niet ontkenning of beter gezegd verdringing. Ik denk van wel. De flyer aan het einde over de vermissing van de jongen doet anders vermoeden maar ze kunnen het ook vergeten zijn om die weg te halen. Tja, wat is het nu? "Vul zelf maar in" lijkt de regisseur te zeggen. Een antwoord van zijn kant blijft in ieder geval achterwege. En laat ik dat nu juist het sterke vinden in deze film, anders zou het weer zo'n doorsnee film van een vermist persoon zijn geworden waar we er al zo veel van gezien hebben.

4.5*

Mooie film, vooral het eerste uur. Gewoon een sfeerportret met een registrerende camera waarin een aantal gewone mensen wordt gevolgd met een middenklasse die vaak wordt overgeslagen in films. Maar juist dat vind ik bijzonder en fijn naar te kijken zoals ik ook weleens in Zuid-Amerikaanse producties zie. Soms nog iets te gescript, maar in de basis heel erg gewoon. En daar houd ik van. Fijne sfeer van een naargeestig Rusland waarin mensen alleen met zichzelf bezig zijn.
Als geheel kijkt de film nog steeds fijn weg in een heerlijk kabbelend rustig tempo, enkele mooie seksscènes en ook gewoon mooie fotografie waar van alles te zien is. Zo lopen twee mensen op de voorgrond elkaar lief te hebben, maar kijk ik rustig naar de achtergrond en enkele verlichte koude flatgebouwen in de zachte avondschemering. Ik zat er in ieder geval helemaal in. Na de verdwijning zakt de kracht van de film iets in en komt er te veel plot en wordt dat niveau van het eerste uur niet meer gehaald, al zijn de laatste tien minuten zonder veel tekst dan wel weer uiterst fraai. 4,0*.

p.s. De ondertitelaar liet het altijd bij het officiële Aleksej, terwijl men in de film hem vaak bij zijn koosnaam Aljosja aanriepen. Opvallend.

wat een prachtige maar deprimerende film met enkel ellende. mooie trage beelden en scènes vol betekenis. je moet er wel voor in de stemming zijn

Deprimerend, verstilde muziek, sneeuwvlokjes. Mooi. Maar ook hilarisch en met platte humor zoals de agent die Zhenya verhoort.... Zhenya wat een fout wijf, niets geeft ze om haar zoon, totdat hij in het niets verdwijnt.
In het mortuarium is het zoontje toch iemand anders....Ja ja
Als je dit Rusland zo ziet is het een raadsel waarom mensen hier naar toe gaan of hier überhaupt nog blijven wonen en dat geeft gelijk ook weer een enorme nieuwsgierigheid naar dit inmense, onbegrijpelijke land. De film kan niet tippen aan het meesterwerk "Leviafan" maar dat geeft niets , 3.5 ster

Ik denk eerlijk gezegd dat dit een oneigenlijke manier is om naar film te kijken. Als je zo redeneert zou je na het zien van Grandrieux nooit meer naar Frankrijk willen en na het zien van Festen nooit meer naar Denemarken. Ik zou het ook eerder interpreteren als een vertelling over het moderne gezin dan als het ultieme beeld van Rusland.

ik kijk nooit oneigenlijk film , wat ik in deze film zag waren de vreselijke woonkazernes , de grauwheid en de onbeschoftheid van hoe men met elkaar omgaat. Het is uit het leven gegrepen zeg maar...... jouw redenatie slaat verder nergens op , Frankrijk en met name Denemarken zijn al jaren toonaangevend voor wat betreft arthousefilms daar kan menig land nog wat van leren.

Mijn punt is dat je op basis van een fictie film niet zulke stevige conclusies kan trekken over een land. Geloof maar dat je in Nederland of in elk Westers land ook vreselijke woonkazernes kan filmen, en onbeschofte mensen. Volgens mij is Zvyagintsev in deze film ook niet persé bezig om een genuanceerd beeld te geven van Rusland, maar als hij zoiets al wil doen dan eerder van een bepaald aspect van het moderne leven. Daardoor heeft Nelyubov ook zeggingskracht voor een niet-Russisch publiek.

Het is trouwens niet alleen op jouw opmerking gericht, maar deze redeneertrant komt vaker voor in dit topic. De voorbeelden die ik aanhaal dienen om te laten zien dat we in zo'n film ineens de waarheid over Rusland menen te zien terwijl we dat bij een Deense film niet zouden doen. Dat zegt volgens mij meer over onze eigen vooroordelen dan over iets anders.

Wat een kille en sombere film. Het zou te overdreven moeten zijn, twee ouders die ruzie maken om wie het kind mag houden na de scheiding, maar de film weet het helemaal te verkopen. Die arme jongen. Zviaguintsjev sensationaliseert zijn lijden of verdwijning niet, maar kiest er vooral voor de vele effectieve beelden door je hoofd te laten spoken. De jongen achter de deur, de suspense van de systematisch uitgevoerde zoektocht, de fantastische scène waarin de kamer van Alyosha wordt gesloopt, en dat allerlaatste shot, waarmee het einde open blijft en je vooral met een knagend gevoel achterblijft.

Van de cast vond ik vooral Spivak er echt bovenuit steken. In het eerste deel van de film komt vooral zij als een echte bitch over, maar als je dan later meer ziet van haar man en moeder ga je er toch wat anders tegenaan kijken. De film is overigens niet zo politiek als in sommige recensies gesuggereerd wordt. Ik vond het allemaal nog behoorlijk herkenbaar, scènes waarin je bijvoorbeeld iedereen in zichzelf gekeerd in de lift of de metro ziet. Daar hoef je niet voor in Rusland te wonen. 4.0*.

Waar is deze film te bekijken?

Nog in Amsterdam, Assen, Bergen op Zoom, Etten-Leur, Roosendaal en Sittard. Check belbios.nl voor overzicht.

Een degelijke film met een duidelijke Zvyagintsev signatuur: de verstilde beelden. Dat levert weliswaar mooie plaatjes op, maar het haalt (doelbewust ?) de vaart uit de film en leidt tegelijkertijd teveel af van het gebeuren. Echt spannend wordt het niet, uitgezonderd tijdens de bittere confrontaties tussen de beide echtlieden. Zoals wel vaker bij Zvyagintsev heb ik een enigszins onvoldaan gevoel overgehouden aan deze film. Ik betwijfel zo langzamerhand of ik ooit een echte fan van deze regisseur zal worden.

Een film die in moet dalen. Het heeft me dagen gekost om uit te vinden wat ik er eigenlijk van vind.
Alleen daarom al de moeite van het kijken waard.

Ein-de-lijk heb ik gisteren Loveless kunnen zien in de Sciniscoop in Sint-Niklaas. Ik heb hem de voorbije maanden tot 3x toe gemist door onvoorziene omstandigheden. Andrey Zvyagintsev is de eerste regisseur denk ik wiens films (5 stuks) ik allemaal heb gezien (en gerecenseerd). Het is een prachtfilm geworden van Andrey Zvyagintsev en de shortlist voor de Oscars is ruim verdiend en misschien is de opperste bekroning eveneens mogelijk, ook al hoor ik veel goeds van favoriet The square.

De film bestaat uit 2 delen: de opbouw van het leven van moeder en vader waarbij hun gedachten en gevoelens worden geconstrueerd. Dit ebt in het tweede deel nog wat verder. Alyosha groeit op in een liefdeloos gezin dat op springen staat en op de rand staat van een (v)echtscheiding. Niemand bekommert zich om hem en de verwijten bij wie hij moet intrekken vliegen in het rond. De scène waarbij hij zich achter de deur heeft verstopt en de schokkende tirades aanhoorde, was vlijmscherp. Het is een beeld die ik de gehele film meedroeg (en ook vandaag nog). Zeer sterke emotionele harde scène. Later in de film kom je nog te weten dat de moeder liever abortus wou, maar eigenlijk in het huwelijk met Boris wegvluchtte van haar eigen "loveless" bestaan. Ieder is met zijn eigen ding bezig en vooral om technisch gezien de overspelige echtgenoot uit te hangen. Dit individualisme wordt ook nog gekenmerkt met het constante smartphonegebruik. Dat Alyosha door beiden op het achterplan wordt geschoven, wordt ook niet onder stoelen of banken gestoken. De oplossing (voor vele kansarme mannen) luidt dan ook het leger. Het zou ook de toekomst van Alyosha geweest zijn. Frappant dat niemand heeft opgemerkt dat Alyosha de voorbije avond en huidige ochtend niet thuis is geweest.

Het tweede deel focust zich uiteraard op de verdwijning van Alyosha. Technisch gezien is nooit duidelijk geweest of hij wel weggelopen is. Misschien werd hij onmiddellijk ontvoerd? Of ontvoerd nadat hij weggelopen is, enz ... De film laat in het midden wat er precies gebeurd is, zowel bij aanvang als het open einde. Ik las hier op MM dat de dode jongen in het crematorium Alyosha zou zijn en dat de ouders dit verdringen. Maar is dit wel zo? Volgens mij is het gewoon de emotionele weerslag van 1) het verminkte lichaam, maar ook van 2) het feit dat de nachtmerrie nog niet voorbij is en de onzekerheid verder gaat.

Ik hou wel van Russisch sprekende films. Het Russisch is zo'n krachtige harde taal die zeker tijdens discussies en hoogoplopende ruzies extra kracht bijzet voor het verhaal. Mooie natuurbeelden en landschapsbeelden van (sociale) appartementsblokken worden afgewisseld met verloederde woningen (van de oma) of vergane aftandse fabrieksgebouwen. Daarnaast kent de film ook een aantal ijzersterke scènes zoals ik al eerder aanhaalde met "Alyosha achter de deur". Maar ook de scène met de oma (zalige monoloog - plaatsvervangende schaamte trad op!), de terugrit naar huis, de formele afstandelijke intake met de politie, de slotscène op de kamer van Alyosha, het lint, het (besneeuwde) bos in het begin en op het einde, enz ... Andrey Zvyagintsev slaagt er steeds in een gevoelige snaar te raken. Ook de seksscènes werden mooi in beeld gebracht, beetje in de schaduw en in het donker, slechts af en toe wat zichtbaar, genoeg om de kijker te "prikkelen", maar toch om de kijker bij de aandacht van het hoofdonderwerp van de film te houden.

Voor mij een topper! Misschien net geen 4,5* waard (al geef ik ze wel), maar wel in mijn ogen zijn beste film, beter dan het ook uitstekende The return of Leviathan en in mindere mate Elena en The banishment.

Dit was absoluut geen film voor mij.. Het pakte mij geen moment en wat een kille toestand maar ik ga er niks negatiefs meer over zeggen want de film was gewoon niet voor mij bedoelt.

2 sterren dan maar omdat ik het allemaal mooier verwacht had..

De regisseur wilde juist iets lelijks laten zien..

Dwarrel ja dat snap ik en ik kan ook wel genieten van die hardheid en kilheid in films..
Maar dit was er niet een van..

Somber, doeltreffend drama over scheidend stel die hun zoontje min of meer aan zijn lot overlaten, met vreselijke gevolgen. Niet zozeer een beeld van Rusland, eerder een beeld van de sterk individualistische maatschappij anno 2017, waarin iedereen vooral met zichzelf bezig is. Dat uit zich niet alleen in het verwaarloosde zoontje, als er één beeld is dat onze tijd goed samenvat is het wel die shot in de metro, mensen met oortjes in, starend op hun beeldscherm, het zou vrijwel overal kunnen zijn (niet dat ik roomser ben dan de paus overigens). De zwangere vriendin van Boris die zeurt dat ze zo alleen is terwijl Boris zoekt naar zijn verdwenen zoon zoekt was misschien wat te veel van het goede- al bestaan zulke mensen natuurlijk ook.

Als tegenwicht voor het alom tegenwoordige ego wordt een groep vrijwilligers getoond die belangeloos helpt met de zoektocht. Nog niet alles is verloren, zo lijkt de regisseur te zeggen. Maar dat dit geen happy end zou krijgen stond al redelijk vast. Ik denk dat het jongetje in het mortuarium toch wel Alyosha was, de reactie van beide ouders vond ik veelzeggend- vrijwel alle fases van rouwverwerking kwamen in sneltreinvaart voorbij. Na de aanvankelijke schok de ontkenning, de woede (van de vrouw) het verdriet (van de vader), en een jaar later iets van acceptatie- al blijft de film dubbelzinnig.

Niet bepaald een opbeurende film

Mooi! JM houdt wel van een portie rauwe ellende. Klinkt gek, maar het is nou eenmaal zo.

Heeft wat weg van Submarino maar vond hem nog heftiger. Het is een schrijnend portret, intens. Zelfs Poetin zou dit niet onberoerd laten. Na de film een wandeling in de natuur doet goed! Glaasje Talisker tijdens de film ook

Zie het verband niet zo meteen...... maar Talisker smaakt altijd

Het verband is dat we die voorliefde delen, en dat weet De Grunt

Zeer realistisch relaas van een liefdeloos huwelijk, waarvoor een hoge prijs wordt betaald, prijs die nog veel hoger uitvalt rekening houdend met de slotscènes die duidelijk maken dat ook nu het geluk achterwege is gebleven.
Indringende film die vooral in het eerste gedeelte zijn hoogste niveau haalt als het ontstellend haatvolle hoogtij viert. Daarna volgen de opsporingen die toch wel de aandacht van de essentie van de film, namelijk het ontbreken van enige vorm, hoe gering ook, van wederzijdse hulp en genegenheid, wat afleiden, al zijn de dialoogscènes tussen ouders en de recherche wel knap en precies gebracht.
Uitstekende, levensechte vertolkingen.
Staat de begin- en eindscène van de film in het bos met de omgevallen bomen als symbool voor de aangerichte menselijke verwoesting ?

Uitstekende film waarin een echtpaar in scheiding moeten samenwerken om hun vermiste zoon terug te vinden. Een schrijnend verhaal met verbitterde personages. De grauwe locaties passen hier dan ook goed bij. Aangezien je als kijker ook in het ongewisse wordt gelaten over de jongen, blijft de film ook wel spannend. Een aangenaam, rustig tempo en sterk acteerwerk (vooral van Maryana Spivak).

Bizar gezien de goede recensies hier en dat het thema mij wel aansprak, vond ik eerder matig. Ik snap de positieve punten wel...maar op geen enkel moment had ik een band met de film of de personages. Het acteerwerk is degelijk en sommige beelden zoals de zoektocht in het bos of het gebouw is prima weergegeven gecombineerd met stiltes. Ook bepaalde shots zoals de slotscène met die boom zoals in het begin is mooi. En zo zijn er nog wel enkele. Maar het verhaal wordt niet boeiend uitgewerkt en sleept zich soms tergend verder. Vooral het gebruik van de camera om bepaalde scènes een langer shot te geven die naar niks wil toe leiden, vond ik soms wel storend. Ik had er meer van verwacht....een brok in de keel zat er niet in en gezien het thema vond ik dit echt opmerkelijk en verrassend. Loveless ....jammer maar de film weet niet te beklijven. 5/10

Deze film aangeschaft met vrij hoge verwachtingen. Hij viel mij helaas tegen. Ik vind 'm vrij traag en ik vind niet alles ertoe doen. Ik kwam er niet helemaal in. Het thema spreekt mij aan en het acteerwerk vind ik goed, maar ik miste iets. Het raakte mij niet genoeg, al had ik wel echt te doen met de jongen. Schrijnend. Een voldoende. 3*

Nelyubov

Indrukwekkend. Nelyubov laat zien dat sommige mensen samen maar beter geen kinderen kunnen nemen, en de kilheid en hardheid ten opzichte van Alyosha in het begin is hartverscheurend. Maar Nelyubov gaat niet alleen over de ouders, maar ook over de afstandelijkheid en het individualisme in de gehele maatschappij. Dit is geen Rusland verhaal, maar een verhaal over de wereld waarin we nu leven.

Zie de manier waarop beide ouders naar hun werk gaan (de lift- en metroscene), de jonge vrouwen die liever foto's maken van elkaar en hun eten dan te praten met elkaar, scheidende ouders die nog geen minuut samen in een auto kunnen zitten, een vrouw die meer aan zichzelf denkt dan de vermiste zoon van haar man, de man die zijn zoon liever in de box zet dan met hem te spelen etc. Dit gebeurd helaas overal. De regie van Zvyagintsev is fenomenaal, en hij laat scènes soms lekker lang doorlopen en het camerawerk is rustig. Een schitterende cinematografie en de grauwe Russische weersomstandigheden doen de rest. Spivak en Rozin zijn geweldig, en de scene in het mortuarium is adembenemend en spijkerhard. Houden ze zichzelf voor de gek? Misschien, maar het is sterk dat Zvyagintsev hier geen pasklaar antwoord op geeft.

Saknaden als alt. titel wellicht

Beetje tegenvallend wat mij betreft.

Mag Zvyagintsev doorgaans wel maar dit was wel heel erg voortkabbelend.
2de helft lijkt er eindelijk iets te gebeuren buiten het verveelde huisvrouw en ingetogen dode ex die maar wat om elkaar heen draaien in nieuwe relaties maar dat blijkt vooral een wat vreemde zoektocht op te leveren.

Wel een aardig drama, maar het duurde me allemaal veel te lang.

Omdat je nog niet gestemd hebt, geef ik je deze tip:
Nu o.m. te zien op Film1 en iTunes.

Dankjewel! Was deze alweer helemaal vergeten!

Schitterend.

Die Russen kunnen wel behoorlijk films maken zeg. Tot nu toe is dit pas de derde, maar allemaal zijn ze boven de 4,0* gebleven. Ook deze film is behoorlijk doeltreffend in zijn onderwerp en kent zeer realistische momenten.

Traag, maar erg pakkend en boeiend gefilmd. De Russische winterlandschappen en droevige bossen zijn perfect in beeld gebracht, het camerawerk is uitmuntend goed en het acteerwerk is ver bovengemiddeld. De film kent ongelooflijk sterke scenes.

Vooral het menselijk ruziën, het zeer doeltreffende einde en het briljante cameragebruik maken deze film een absolute topper in het genre. Dit is er eentje die ik vaak kwijt ben geraakt, een drama dat voor de verandering eens goed uitgevoerd is.

Je zal er niet al te vrolijk van worden, maar menselijker en realistischer heb ik dit soort films zelden gezien. Ik mag die stijl van Zvyagintsev wel, de beste man ga ik nog eens in de gaten houden. De film is wat traag, maar zeer meeslepend naast alle andere pluspunten.

Een film die ik jullie allemaal van harte aan kan raden.