Nelyubov (2017)

Omdat je nog niet gestemd hebt, geef ik je deze tip:
Nu o.m. te zien op Film1 en iTunes.

Dankjewel! Was deze alweer helemaal vergeten!

Schitterend.

Die Russen kunnen wel behoorlijk films maken zeg. Tot nu toe is dit pas de derde, maar allemaal zijn ze boven de 4,0* gebleven. Ook deze film is behoorlijk doeltreffend in zijn onderwerp en kent zeer realistische momenten.

Traag, maar erg pakkend en boeiend gefilmd. De Russische winterlandschappen en droevige bossen zijn perfect in beeld gebracht, het camerawerk is uitmuntend goed en het acteerwerk is ver bovengemiddeld. De film kent ongelooflijk sterke scenes.

Vooral het menselijk ruziën, het zeer doeltreffende einde en het briljante cameragebruik maken deze film een absolute topper in het genre. Dit is er eentje die ik vaak kwijt ben geraakt, een drama dat voor de verandering eens goed uitgevoerd is.

Je zal er niet al te vrolijk van worden, maar menselijker en realistischer heb ik dit soort films zelden gezien. Ik mag die stijl van Zvyagintsev wel, de beste man ga ik nog eens in de gaten houden. De film is wat traag, maar zeer meeslepend naast alle andere pluspunten.

Een film die ik jullie allemaal van harte aan kan raden.

Mooie film toch weer van deze getalenteerde regisseur. Een kruip onder de huid productie, erg sober gebracht maar schitterend gefilmd dit onheilspellende, grauw verhaal. Een goede film heeft altijd een paar momenten die je voor altijd bijblijven, en deze Nelyubov heeft zulke: het jongetje dat geluidloos loopt te janken, de schijnbaar emotieloze moeder die tegen het slot eindelijk een woede uitbarsting heeft...….even huiveringwekkend als bizar mooi. Een beetje deprimerende film over mensen die het contact met de echte wereld zijn kwijtgeraakt(let op hoe vaak men op het mobieltje zit te kijken terwijl er om hen heen de meest vreselijke dingen gebeuren), zo schrijnend is het nog niet vaak in beeld gebracht. Sterke arthousefilm, wellicht kwalitatief een tikkeltje minder of minder grotesk in ieder geval dan de erg goede vorige film(Leviafan) die ik van deze regisseur heb gezien, maar absoluut is ook dit een must see.

Stem #2.500!

De kille russische cinema van Zvyagintsev. Je houdt er van of niet, maar zeggen dat het niks met je doet kan haast niet. De jongen Alyosha is het slachtoffer van een vechtscheiding tussen zijn ouders; de moeder bekent in een post-coïtaal gesprek met haar nieuwe vriend dat ze de jongen nooit heeft gewild en ook de vader kan het duidelijk weinig schelen. De vooropgestelde optie is op het kind in een internaat te plaatsen, want beide ouders zijn druk bezig met een nieuw leven op te bouwen. Kort daarop verdwijnt het kind.

Opvallend is dat je het kind amper ziet in de film. Nog geen vijf minuten op de volle twee uur. Dat is ook het punt: voor de ouders bestaat het kind nauwelijks. Het is een blok aan hun been. De hele beeldtaal van Zvyagintsev speelt hiermee. Wanneer ze dan toch een kinderlijkje moeten identificeren twijfel je als kijker of dit nu hun kind is of niet. . Emotionele verwaarlozing, egoïsme, opportunisme. Dit sombere drama drijft op een heleboel negatieve emoties om ergens in een misselijkmakende onverschilligheid te eindigen. Ik vind het net iets minder dat Leviafan (4*) maar toch zeker weer heel sterk aanvoelbaar en goed voor 3,5*.

Het klinkt misschien gek, maar ik vind de scène in het begin met het lint dat Alyosha hoog in de boom werpt een spoiler. Je weet dan al dat de eindscène een shot is van datzelfde lint, dat nog steeds in de boom hangt. En zo'n shot werkt enkel als Alyosha niet of dood gevonden wordt.

Ja maar daarvoor moet je dan wel het einde eerst zien om het verband te kunnen leggen hé.

Nee dus.

Ik zag het niet aankomen in ieder geval, maar wil mezelf nou ook niet een echte filmkenner noemen. Had overigens niet de verwachting van een sluitend einde.

Deze eens bekeken en het was geen misse film, maar zeker ook geen happy film. Het acteerwerk is wel prima, maar het tempo ligt niet zo hoog. Het einde had ik wel wat anders verwacht.
Vond het wel eens het bekijken waard.

Alsof je naar een film van Kieslowski zit te kijken, dezelfde grauwe beelden, grijs, mistig, blauw, somber en deprimerend, maar ze vormen juist daardoor een schitterend schouwspel.
De regisseur kiest voor aparte locaties en soms ontregelende scenes en houdt het tempo van de film voortdurend laag, waardoor het sfeervolle verhaal extra sterk uit de verf komt. Het einde is realistisch. Er zijn hier alleen maar verliezers, behalve de kijker want die ziet een verbluffend mooie film.