Youth (2015)

Sooodeju wat een schoonheid van een film. Ik vond La Grande Belezza al mooi maar dat lijkt een vingeroefening hierbij. Sorrentino weet met kleine gebaren grote emoties op te wekken en wisselt dat af met erg grappige scènes en details. Details; blikken, woorden, kleine inzichten, Korte scènes, tussengesneakte shots... Shots, waarin Sorrentino hier zijn meesterschap laat zien: stijlvolle, sterke kadrering, beeldschone plaatjes. Al met al een ontzettend rijke film, van diepe emoties naar luchtigheid met visuele kracht. Wat een rollercoaster van filmgenot, zalig.

Inderdaad prachtige film. Zo vol liefde en cynisme. Een prachtige film over ouder worden, of beter jong zijn. De film is zo mooi, geestig, liefdevol, ontluisterend en onschuldig. Een klein meesterwerkje.

Mooie maar vooral grappige film. Met een superbe soundtrack

Film nog niet gezien, maar poster doet zn werk goed om me nieuwsgierig te maken.

Voor mij een film met twee gezichten. Passende muziek, mooie shots en sterk acteerwerk worden afgewisseld met overgestileerde, pretentieuze onzin.

Film deed me denken aan Der Zauberberg van Thomas Mann.

Zo vaak gebruik ik het woord niet maar wat een pretentieuze onzin.

Michael Caine is de enige reden om de film niet echt dramatisch laag te scoren. Wat doet ze? Oh het ergste beroep wat er is. Hoer? Nee, erger, popster. *geeuw*

Prachtig, originele film over 2 grote artiesten op retour die op vakantie zijn in een luxehotel in de Alpen. Prachtige beelden van de omgeving, het groen, de bergen. De gesprekken, gebeurtenissen zijn boeiend, menselijk. Harvey Keitel had hier een goede rol. Vooral de scene tussen hem en Jane Fonda was zeer goed. Ze weigert hem te helpen..;waarna hij blijkbaar zo diep geraakt is en een .....doet. Triest, want geen enkele vrouw is dit waard. Michael Caine speelde ook goed als de duidelijk apathische excomponist. Raechel Weisz is een leuke verschijning. Niet veel veranderd sinds 'The Mummy'. Een klein meesterwerkje deze film.

Riskant om er direct na een eerste visie het etiket 'meesterwerk' op te plakken maar ik doe het toch omdat uiteindelijk de film heeft gedaan wat een kunstwerk doet nl ontroeren. Een film vol inventiviteit (die scene waarin de dirigent een muziekstuk dirigeert met koebellen en tjirpende vogels is het beste dat ik dit jaar heb gezien), muzikale schoonheid en knipoogjes (of hoe moet je die scenes met die Maradonna lookalike interpreteren ?). Hoe Sorrentino zijn thematiek visualiseert, die glijdende camera bewegingen waarin de confrontatie tussen jeugd en ouderdom voortdurend doorheen het beeld lopen (1 vb : een jonge fietser die een wheelie doet terwijl de 2 oude mannen keuvelen over ouderdomsziektes). Ik wil de film even laten bezinken maar die magnifieke beelden torpederen mijn gedachten (de kus van Weisz en haar bergbeklimmer op het einde, de ontdekking als Dano zijn Hitler rol opneemt, de verschijning van talrijke oude scenes die de filmcarrière van de muze van Keitel illustreert, die videoclip, ...). Ik krijg geen rust, de personages houden mij nog lang gezelschap. Deze nacht behoort toe aan 'De zevende kunst'. Voor alle anderen : Slaap zacht.

Mijn 3e film van regisseur Paolo Sorrentino. Youth zet iets minder in op het visuele plaatje en gaat meer de emotionele toer op. Wat best wel werkt gelukkig, maar toch een andere film krijgt dan je gewoon bent van hem. Al blijf je er nog wel een Sorrentino in zien.

Het verhaal van een componist op rust die op een vakantieoord samen met enkele andere vrienden en leeftijdsgenoten terugblikt op zijn jeugd. Elk op een eigen manier, maar toch heel menselijk. Daartegenover staan enkele jonge mensen die de andere kant op kijken richting toekomst. Alle figuren zijn boeiend, alleen Jane Fonda (net zij heeft als enige enkele nominaties en prijzen gekregen voor haar acteerwerk in deze film) was voor mij wat misplaatst. Haar rol is gelukkig niet zo uitgebreid.

De film is niet altijd even sterk, maar kent toch wel enkele mooie scènes. Omdat ik niet teveel prijs wil geven toch één hoogtepunt tussen spoilers: Je voelt een spanning in combinatie met familiaal respect tussen Fred en zijn dochter omdat hij zijn carrière altijd voorop heeft gezet en bovendien op latere leeftijd uit de kast is gekomen met zijn liefde voor mannen, wat beiden zorgden voor de nodige afstand in zijn huwelijk en gezin. De gezant van de koningin doet een zoveelste poging om Fred uitzonderlijk te overtuigen om voor de koningin op te treden. Fred blijft weigeren tot zijn hart spreekt en hij het aanbod afslaat omdat het lied dat hij zou moeten spelen, gezongen werd door zijn ex-vrouw en hij niet wil dat iemand anders het zingt. Die getuigenis van hem komt ongelofelijk binnen...

Heerlijke film die eigenlijk pas na een half uurtje goed op gang komt. Vooral omdat het toch een iets andere film is dan je gewoon bent van Paolo Sorrentino.

Aangenaam.

Visueel sterke film, deze Youth. Op een relax tempo is het gezellig meelopen met de sterk acterende Michael Caine en Harvey Keitel. Echt helemaal meevoelen met de aanwezige spijt e.d. zat er tijdens het kijken niet bij, maar anderzijds heb ik echt genoten van de bij momenten kurkdroge opmerkingen van de acteerkanonnen-op-leeftijd. Met Rachel Weisz passeert ook nog één van mijn favoriete actrices in een bijrol. De setting is schitterend, Paolo Sorrentino maakt er handig gebruik van.

3,5

Tsjongejonge, toch echt één van de mooiste, meest levenswijze films ooit. Perfect qua compositoire (?) balans; emotie en humor, inhoud en vorm. Wat een genieten. Raakte me voor de 2e keer vol in het hart

De kritieken hieronder zijn raak, zowel de positieve als de negatieve. Het is wat pretentieus en de film vertelt met horten en stoten een verhaal van twee oude wijze mannen die reflecteren, observeren en genieten. Een fijn thema. Mooie plaatjes, goede soundtrack en wijze quotes maken het een leuke film, maar geen hoogvlieger.

Aangenaam om naar te kijken met een paar uitzonderingen: de mannen zijn oud, maar of ze ook wijs zijn...?

Aangenaam de gesprekken en observaties van de mannen en onaangenaam de (ex-) vrouw weggestopt in een tehuis in Venetië (en compleet genegeerd door de man, die slechts zijn eigen riedel afsteekt) en Mick die van het balkon afstapt...

Het is duidelijk, dat dit voor het vervolg van het drama nodig is, maar het had ook zomaar een andere keuze kunnen worden voor het verhaal en nog belangrijker: na een flitsend begin, zakt de film enorm in.

Komische scènes waren er beslist ook en verder niet erg diepgaand qua levensinzichten van de oude mannen. Leuk en toch behoorlijk oppervlakkig.

Naar aanleiding van de diverse hoge beoordelingen hier en in de televisiegids heb ik deze film bekeken. Om kort te gaan,"it's not my cup of tea". Buiten de mooie landschappen kon ik de film maar matig waarderen. Traag, een boel quasi intellectueel geklets en veel scenes die mijns inziens net zo goed buiten de film hadden kunnen worden gelaten. Had meer ingezeten, zeker met de goede acteurs die meespeelden.

Goed.

Na het zien van Youth ben ik tot de conclusie gekomen dat ik zeker nog meer ga zien van Sorrentino. Ik ben niet echt een liefhebber van rustige films, maar dus wel van rustgevende films. Gisteren was het ook 30 graden, dus dan zit je wel in de vibe voor deze film.

Acteerwerk van Caine is erg goed. Nu is het wel zo dat hij als acteur gewoon goed is, en ook deze rol speelt hij met verve. Alleen kan de kijker niet echt een band met hem opbouwen, mede omdat Sorrentino zich erg concentreert op de beelden waardoor Caine soms verwatert. Is niet erg, maar de film wil duidelijk wel iets doen met Caines karakter.

Bijrollen doen het ook zeker niet verkeerd overigens. Weisz en Keitel spelen goed, bijrollen boeien ook. Dano was bijvoorbeeld weer lekker apart. Iedereen heeft een eigen smoel en dat is een beetje wat deze film speciaal maakt. Dat lukt namelijk niet elke regisseur, wat deze film iets bijzonderder maakt.

Visueel erg mooi. Erg sfeervol, erg goede camerastandpunten. Cinematografie is soms bijna meesterlijk te noemen. De rust van de omgeving komt vaak naar voren. Cameragebruik is ook zeker netjes. Er is eigenlijk weinig op aan te merken. Visueel heeft Sorrentino de touwtjes volledig in handen.

Op het gebied van het verhaal is het wel wat minder. Het lijkt me een film waarvan de boodschap in de beelden zit. Soms klopt dat ook, maar Sorrentino kiest te vaak een makkelijke uitweg via dialogen. Ik snap ook niet waarom. Zodat de domoren het ook begrijpen? Het lijkt me sowieso niet een film voor iedereen. Sorrentino kiest ook een beetje verkeerd materiaal om te promoten. (Poster).

De dialogen zelf zijn wat mij betreft ook de zwakke schakel van de film. Iets te theatraal allemaal. Het zijn van die zinnen die in het echt door niemand worden uitgesproken. Althans, ik heb ze nog nooit spontaan gehoord. De humor is ook buitengewoon lomp, maar uitzonderlijk keurig verpakt. Sorrentino verpakt het ook zo dat het niet meteen merkbaar is, ik kijk er dan toevallig weer omheen.

Keurige film voor de rest, maar iets te makkelijk in elkaar gedraaid soms. Sorrentino weet op visueel gebied wat hij wil, maar nu moeten de dialogen nog sterker worden geschreven. Dan zal Sorrentino wellicht een meesterwerk afleveren in de toekomst.

Mijn derde van Sorrentino en jammer genoeg heeft geen enkele me tot nu toe overtuigd. Dan kwam zijn laatste prent Loro over Berlusconi nog het dichts in de buurt. Vrij verrast door de lovende kritieken hier. Cinematografisch uiteraard prima, mooie beelden ook en goeie vertolkingen van zowat de hele cast. Maar dat was het zowat voor mij. Qua plot en verhaal erg mager, pompeus en langdradig.

Neen, de film raakte me nergens. Een film over het mijmeren over het verleden, over de geneugtes des leven en over werk. Iets waarbij Fred zoveel mogelijk afstand wil van nemen. Mick daarentegen krijgt er niet genoeg van en regisseert tussendoor zijn laatste film. Muziek staat ook centraal in de film, subtiel soms ook zoals te merken is aan Fred.

Sorrentino weet hoe hij technisch een film moet opbouwen, maar voor mij vergt het toch enige moeite om bij de les te blijven. Zal ooit wellicht wel een rewatch krijgen, maar nu even niet voor een lange tijd...

We only ever told each other the good things

Paolo Sorrentino is zo'n regisseur die de laatste jaren een nogal lyrische status heeft weten te ontwikkelen maar op basis van This Must Be the Place vond ik daar niet veel van terecht. Een regisseur mag je echter nooit op maar 1 film neersabelen en wanneer hij dan nog eens met grootheden zoals Jane Fonda, Harvey Keitel en Michael Caine in één film begint te werken.. Tjah, dan mag je er wel zeker van zijn dat dit ooit nog eens op mijn pad zal komen. Ik had de film dan ook puur voor hun aanwezigheid opgezet en wist verder nagenoeg niets over Youth.

Dit ligt me echter al een pak meer dan This Must Be the Place. Youth is een trage en ietwat slome film (op den duur misschien iets teveel van zo'n willekeurige en nietszeggende relaxmomentjes) maar vooral mooie film over ouder worden. Vriendschappen die al decennialang meegaan die wat onder druk komen te staan, relaties tussen kind en ouder die niet altijd van een leien dakje zijn gelopen, het teruggrijpen naar vergane glorie, ... Sorrentini haalt alle clichés uit zijn hoed maar weet er vakkundig mee om te gaan en zelfs hier en daar echt voor ontroering te zorgen. De scène waar Mick zelfmoord pleegt en Fred huiverend achter blijft, het hakte er wel in bij mij. Toch is ook niet alles altijd even goed te noemen. Zo kent de film af en toe iets teveel van die mini-climaxjes waarbij je denkt dat de film gaat afgelopen zijn (en dat begint zelfs redelijk vroeg zoals bijvoorbeeld die monnik die opeens zweeft) en konden niet alle verhaallijnen me even goed bekoren (de verhaallijn van Jimmy die iedereen bestudeert voor zijn rol van Hitler voor te bereiden komt echt niet tot zijn recht) maar maar zo'n scènes als die bekentenis van Fred waarom hij Simple Songs niet meer wilt spelen.. Het maakt echt erg veel goed.

En ook wel een erg fijne cast natuurlijk. Ik weet niet of ze ooit eerder hebben samengespeeld maar wat werkt die tandem Michael Caine/Harvey Keitel goed! Ze vullen mekander perfect aan en de conversaties tussen beiden zijn echt het beste wat de film te bieden heeft. Een tijd geleden was ik bij Tenet nog van mening dat Caine nu echt wel te oud was geworden, maar dit doet hij toch nog uitstekend. Er zit weliswaar wel 5 jaar tussen beide films maar toch. Ook Keitel is dus erg sterk maar ook op de nieuwe garde met onder andere Rachel Weisz en Paul Dano valt weinig op aan te merken. Zo'n Paloma Faith daarentegen heeft hier weinig te zoeken en lijkt dan ook echt niet in de film te passen. Ook Fonda heb ik al beter zien spelen, het is ook wat een ondankbare rol waar ze weinig mee kan doen. Leuke zelfreflectie ook (vraag me af hoeveel Sorrentino er in zo'n Mick zit) maar ook een aantal kleurrijke personages zoals de Maradona parodie (The whole world knows you are left handed, een dikke knipoog naar de hand van god) maken dit uiteindelijk een vrij vrolijke zit.

En dat over een op zich toch redelijk donker thema, het is er niet veel gegeven. La Grande Bellezza staat al geruime tijd op de verlanglijst, misschien in de nabije toekomst toch eens werk van gaan maken. De lyrische status van Sorrentino komt dan toch een beetje meer dichterbij. Benieuwd of we nog iets van hem ga horen, want na die film over Berlusconi lijkt er niet veel meer beweging in zijn carrière te zitten.

4*

Mijn beste beoordeling voor Sorrentino sinds een lange tijd (L'Amico di Famiglia). Deze film leunt op zijn tempo, het sketchachtige. De film heeft zoveel leuke momenten, dat de mindere momenten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Humor is ook typisch Sorrentino. Knap, ook als je ziet hoe snel deze film na zijn voorganger is gemaakt.

Vreselijke klote film !

Hier is werkelijk NIETS aan...

Werkelijk schitterend. Laat hem nog even bezinken.

Sorrentino doet iets waardoor ik maar blijf kijken. Er gebeurt ogenschijnlijk niet veel: het verhaal zelf lijkt bij te komen in een sanatorium, zo traag vordert het. Maar toch heeft de film een smeulende intensiteit waardoor ik verwonderd blijf kijken. Zijn het de acteerprestaties, de fascinerende dialogen, de fraaie cinematografie, of een mix van alles? Ik kom er maar niet achter hoe de film zo mysterieus op me inwerkt. Cinemagie is het!

Prachtige poëtische film van Sorrentino met geweldige cinematografie en muziek. Ik moest het even laten bezinken maar vandaag toch verhoogd van een 4* naar een kleine 4,5*.

Storm van Gybe? Poggers

Stijlvol, op zo veel manieren.

Sorrentino heeft niet alleen toplocaties uitgekozen, hij brengt ze ook prachtig in beeld. Toegegeven: heel erg authentiek oogt het niet altijd (sommige shots roepen qua sfeer echo’s op van een Dolce & Gabbana commercial), maar dat heet dan Italiaanse flair.

Verder knap dat een film met zo veel oude mensen toch nog zo veel jeugdigheid uitstraalt. Caine en Keitel zijn twee klasbakken die er zo te zien oprecht van genieten om nog eens de bengels in zichzelf naar boven te halen. Al worden beide heren natuurlijk geholpen door een sterk scenario. De dialogen, die bestaan uit een mix van levensbeschouwelijke discussies en prostaathumor, zijn bijzonder onderhoudend.

De film duurt misschien net iets te lang en sommige gimmicks vond ik minder geslaagd. Dat neemt echter niet weg dat Youth opnieuw een uitmuntend werkje is van Sorrentino. 4*

Moeilijk te beoordelen. Nogal een cynische film die zowat over vanalles gaat. De dingen des levens. Nostalgisch terugkijken is er ook bij. Het voelt allemaal behoorlijk fragmentarisch. Het is ergens intrigerend om naar te kijken maar langs de andere kant weet ik niet goed wat ik er mee aan moet. Wel een paar erg goede grappen. Zeker dat kopje van Caine toen hij zijn dochter vertelde wat de nieuwe vriendin van zijn ex meer heeft als zijn dochter Rachel Weisz is zoo grappig. Misschien ben ik nog iets te jong om dit volledig te kunnen appreciëren. Ik heb nog geen problemen met mijn prostaat of andere ouderdomsverschijnselen op mijn 26e.

In een luxe kuuroord in Zwitserland komen allerlei beroemdheden bij elkaar om zich te laten verwennen en te filosoferen. De film begint heel veelbelovend met bijzondere en mooie beelden. Er is veel aandacht besteed aan de vormgeving. En ik moest eigenlijk bijna de hele film lang denken aan films van Wim Wenders, zowel qua sfeer als filosofie. Maar juist op het laatste gebied stelde deze film me uiteindelijk toch teleur. Juist omdat ik zo vaak aan Wim Wenders moest denken. De filosofieën in deze film waren helaas voor mij te dun om aan de hoge verwachtingen te kunnen voldoen. Al was dit zeker geen gewone alledaagse film. Dat waardeer ik dan wel.

Oh ja, er was nog iets heel bijzonders in deze film. Op een gegeven moment, al vrij aan het begin van de film, speelt een gitarist en gaat dan zingen. En dat nummer kwam me heel bekend voor. Maar uiteindelijk realiseerde ik me dat het een nummer van Yes was. "Onward" En dat is ook een hele bijzondere keuze en een minstens zo bijzondere uitvoering, die later in de film nog een paar keer voorbij komt.

Nu al zo'n 5 keer gezien maar dit blijft een fantastisch fijne film. Je waant je helemaal in het luxe kuuroord en filosofeert mee over het leven, bekendheid en ouderdom. Het verhaal kabbelt van begin tot einde wat rustig voort. Maar dat is niet erg, want je gaat helemaal op in de sfeer. Alle personages, hoe klein sommige rollen ook, zijn memorabel en laten wat bij je achter. Caine en Keitel zijn een leuk duo, Weisz laat even zien hoe goed haar acteerwerk kan zijn (en hoe ouderdom haar niks kwaads doet) en Dano levert ook weer topwerk af. Vooral in de scene waarin Caine toch maar verteld waarom hij Simple Songs echt niet wilt uitvoeren komt alles even heel goed bij elkaar. Overigens is de muziekkeuze ook erg goed. Voor mij is dit een film in het rijtje van Lost in Translation. Fijne rustige film die je even laat nadenken over het leven.

Film is niet echt een drama maar een comedy-drama.

Mooie beelden (opvallend scherp dus digitaal).

Een aantal goeie acteermomenten met Caine maar vooral Keitel.

Film pakte me niet en dat komt waarschijnlijk door de stijl, persoonlijkheid en de gemaakte keuzes van de regisseur. De haast kitscherige poëtische warmte van de film ligt me niet helemaal.

Film ziet er mooi uit. Prachtig camerawerk, schitterende beelden. Op dat gebied zit het helemaal goed. Michael Caine dat is ook altijd fijn en de film straalt ook rust uit. Beter dan die hele lawaaiige drukke film van Sorrentino. Aan de andere kant is het wel weer allemaal de rich en famous en een echt heel spannend leven leiden die nou ook niet. Qua inhoud is het allemaal wat hol, maar nogmaals het ziet er wel prachtig uit.