Youth (2015)

Nee, dit voelde gewoon als complete verspilling van mijn tijd aan. Maar kon zijn dat iemand zijn of haar visie erop had.

Mijn visie? Een losse aaneenschakeling van simplistische en voorspelbare one-liner-scènes in een Felliniaans jasje...

Hoewel een wat rare film vond ik hem zeker niet slecht.

Mede dankzij het geweldige acteertalent van Michael Caine en de prachtige verschijning van Rachel Weisz vond ik deze film best genietbaar.

Had er veel minder van verwacht eigenlijk, dus ben er best tevreden over.

Verhaaltechnisch niet bijzonder, maar de setting en cinematografie zijn uitmuntend. Hetzelfde geldt voor de cast; Caine speelt een beetje een vervelende man, Keitel speelt de leukste rol. Het verhaal kabbelt lekker voort met een thematische aanpak (ouder worden, afrekenen met het verleden), kent soms wat pompeuze dialogen maar is van begin tot eind zeker de moeite waard. de zelfmoord van Mick vond ik puur voor het effect, paste niet bij zijn karakter; hij had een passender einde verdiend.

Cinematografisch sterk. Verhaaltechnisch is het oke. Duidelijk in een beetje dezelfde stijl als La Grande Bellezza, hoewel die film absoluut mijn voorkeur verdient. Het soort film dat ik altijd vergelijk met een literaire roman - voor zover dat iemand anders behalve mij wat zegt. Hier en daar kabbelde het een beetje voort, was mijn aandacht soms ergens anders, maar ach het was toch wel fijn. Miss Universe wist daarentegen mijn aandacht wel goed vast te houden. En hoe cliché (jeugdzonde ) dat ook mag zijn, daardoor scoort Youth net ietsje beter.

Mooie film over de microcosmos van een wellness spa/ hotel in de Zwitserse Alpen. De kwalificatie "gezellig" zoals in de omschrijving staat is trouwens niet het eerste wat in me opkomt.

Youth gaat ondanks de titel over ouderdom, niet meer kijken naar de toekomst die voor je ligt maar achterom kijken naar het leven wat je hebt geleid. Een interessant uitgangspunt, omdat oudjes Caine en Keitel voortdurend worden geconfronteerd met de jeugd- hun kinderen, Miss Universe, een jonge acteur, het enthousiaste team van schrijvers. Het leidt tot boeiende beslommeringen met grappige en soms ook pijnlijke dialogen, en een bevredigende apotheose.

Muziek neemt een grote plaats in, en de gekozen nummers werken over het algemeen goed, grappig ook die videoclip van Paloma Faith -die trouwens een echte popster is, ik had nog nooit van haar gehoord. De cinematografie was, net als in La Grande Bellezza prachtig, gestileerd en kleurrijk, met enkele schitterende scenes (zoals de beginscene en de slotscene, die beiden bestaan uit een muziekstuk maar het contrast in lading kan haast niet groter zijn) maar daartegenover ook wel wat scenes die ik niet vond werken- de scene met Caine die koeien dirigeert of Keitel die al zijn leading actresses voor zich ziet. Ik houd best van wat magisch realisme of droombeelden op zijn tijd maar hier vond ik het niet echt op zijn plaats. Maradona die tennisballen omhoog vuurde vond ik dan weer wel sterk.

Opmerkelijke "fout" trouwens, als Brenda Morel (Fonda) beweert dat Rita, Greta en Marilyn bang voor haar waren, daarmee suggererend dat ze al acteerde tijdens de carrieres van Monroe (die vooral in de jaren 50 acteerde), Garbo (jaren 30) en Hayworth (vooral bekend van haar films uit de jaren 40)- of ik heb niet goed opgelet.

Prachtige film zeg. Veel beter dan La Grande Belezza, die was totaal niet boeiend. Naast sterk acteerwerk vind ik het verhaal erg goed. De regisseur weet de boodschap van deze film over te dragen zonder al te veel poespas.

Een goede komedie/drama/muziek/romantiek film...

Goed verhaal (minder)...

Goed acteerwerk...

Wel een bekende oudere acteurs...

Mooi landschap Zwitserland, grappige koe...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Geen top film...

De naakte derrière van een keizerin

Met 'Youth' (2015) kwam het besef van mijn sterfelijkheid bij me binnen op een manier die ik van tevoren niet had verwacht. In mijn eigen zoektocht naar perfecte schoonheid in een vergankelijke wereld moest ik al watertanden bij het idee: een topcineast als Paolo Sorrentino die Michael Caine en Harvey Keitel onder zijn regie neemt. Uiteindelijk kan ik hier niet zoveel mee. De film gaat namelijk gebukt onder een massieve overdaad aan de eigen intellectualistische pretenties. Stof tot nadenken bieden is één ding, maar het gevaar van pretentieuze pedanterie ligt op de loer als het niet het hart én het hoofd raakt. Hier biedt de Italiaanse regisseur te weinig ademruimte om van zijn vergankelijkheidsepos meer te maken dan een statische en afstandelijke prent.

Sorrentino heeft elk shot doordacht en visueel dichtgetimmerd, op een manier dat het nauwelijks lucht biedt voor contemplatie, verstilling en het kunnen genieten van het getoonde natuurschoon. Personages praten tegen elkaar als levenloze machines, waarbij de extreem lang uitgesponnen dialogen gevuld zijn met tegeltjeswijsheden en onzinnig geleuter. Symboliek over kunst, leven, betekenisgeving, sterfelijkheid en filosofie wordt er onsubtiel ingeramd met gemakzuchtige en voorspelbare metaforen. De vreemde grapjes pakken de ene keer leuker uit dan de andere keer, maar hier geldt hetzelfde dat het nergens spontaan of luchtig voelt. Het is als de kleren van de keizer uit het sprookje, maar dan met een naakte madam met een perfect achterwerk: het oogt diepgaand, terwijl het tegelijkertijd een tikkeltje banaal en geforceerd is. En seksistisch, want die kaart speel ik vandaag óók.

Het is namelijk tekenend voor deze productie dat de marketingmachine een poster/cover de wereld in helpt van een voluptueuze billenpartij die twee oude mannetjes bijna het beeld uit drukt. Over de bewuste badscéne lees ik pompeuze kritieken als: het representeert de zoektocht naar de perfecte schoonheid van de scheppers van de kunsten; de fragiele oude mannen zien hun seksuele waarde vervlieten met het genadeloos voortschrijden der jaren. Maar eerlijk: het is in de kunsten cliché numero uno dat het vrouwelijke lichaam gerepresenteerd wordt als iets wat staat voor de muzen die de kunstenaar inspiratie influisteren. En laat de cinema nou gevuld zijn met soortgelijke verhalen van oude mannen en de dingen die voorbij gaan, met scheppende mannen in het centrum die hun inspiratie halen uit de feminiene krachten aan de zijlijn.

Bij Sorrentino weet ik zelf nooit helemaal zeker of het een haarscherpe maatschappijcriticus is die de heersende schoonheidsidealen ridiculiseert (dat doet hij óók), of dat hij er zelf nogal beknellende ideeën op nahoudt over mannen en vrouwen. Met het personage van Rachel Weisz biedt hij zelfs iets van een gelaagd tegengeluid op het openlijke reduceren van een Miss Universe tot haar perfecte rondingen. Sorrenrino betichten van seksisme gaat dus te ver, maar hij is wel één van de vele auteurscineasten die, onder het vernislaagje van intellectuele bespiegelingen, er nogal ouderwetse ideeën op nahoudt. Mijmerende oude mannetjes hebben zorgen over het verliezen van hun artistieke talenten, terwijl de mooie jonge vrouwen de eeuwige muzen zijn die aan de zijlijn bestaan als hun perfecte lichamen.

Zaten wel een aantal heel sterke en leuke scenes in,vooral het laatste gesprek tussen Fred Ballinger en de afgezant van 'Queen Elizabeth' was briljant,maar in zijn geheel vond ik Youth toch een stuk minder dan Grande Bellezza, La (2013) ,de vorige film van regisseur Paolo Sorrentino.

Het was deze keer meer een verzameling aardige momenten dan een goedlopend verhaal.

Positieve punten waren de uitstekende acteerprestatie van Michael Caine en de prachtige cinematografie.

Helaas was dat niet genoeg om de film helemaal te redden.

Desondanks wel een kleine voldoende.

Pakken prachtige shots - de zwevende monnik krijgt van mij de hoofdprijs - en heerlijk zin- en onzingekeuvel tussen twee oudjes, niet toevallig twee schitterende acteurs.

Mijmeringen, vaststellingen en discussies over het verleden en vergelijkingen met het heden met het onvermijdelijk steeds terugkerend begrip "jeugd" er doorheen, zo is deze mooie visuele film gevuld. Het is nooit echt om te lachen, eerder stroef, maar toch soms fijntjes grappig.

"Emotions, is all we have" zegt Mick en zijn vriend Fred zorgt voor heel wat emotie in het schitterend concert met de "Simple Songs"-uitvoering naar het einde toe.

Zowel cinematografisch als inhoudelijk een zeer goede film.

Ondanks de luchtige aanpak doorheen het hele verhaal komt de film iets geforceerd serieus over waarbij het merendeel van de dialogen niet weten te boeien. De scène waarin Keitel toekomst en verleden uitdrukt met zijn verrekijker en de scène met zijn favoriete actrice zijn de meest memorabele van de film. Maar de film heeft wel andere troeven zoals de mooie cinematografie, de cast die prima hun rollen vervullen, een uit de lucht gevallen videoclip, een sfeervolle krachtige afsluiter en niet te vergeten de prachtige Madalina Diana Ghenea als Miss Universe 6/10

Goeie film over twee oude vrienden, een regisseur en componist, die hun vakantie doorbrengen in een luxe hotel in de Zwitserse Alpen. De film zit vol met originele en enigszins bizarre scenes, maar als geheel weet het wat minder te boeien. Een aangenaam tempo, een aantal aardige dialogen en een goeie cast. Mede doordat de film er prachtig uit ziet (stijlvol in beeld gebracht allemaal) nog net 3.5 sterren.

Deze eens meegebracht en het was geen misse film, maar het verhaal zelf is niet altijd even boeiend. De film zag er wel goed uit en de cast deed het ook prima.

'Christ, the whole world knows you're left-handed'.

Tikkeltje minder dan 'Belezza' maar de stijl en sfeer die Sorrentino neerzet bevallen me zeer.

Goed. Youth. De intentie die hij over moest brengen kon ik waarderen en die is met vakmanschap uitgevoerd. Filmtechnisch ben ik dan ook best onder de indruk. De cast is trouwens ook verrukkelijk.

Maar desalniettemin moet ik mijn teleurstelling laten blijken over deze zwaarbeladen trein die langzaam doordendert en net aan voldoende snelheid weet te houden. Hij neigt keer op keer saai te worden maar wordt telkens net weer iets terug uit het moeras getrokken met een opvallend detail.

Juist bij deze film had er denk ik ook veel meer uit de muziek gehaald kunnen worden. Dit is een kwestie van smaak, maar dit had wat mij betreft wel wat steviger gekund.

Verder dan een 2,5 wil ik dan ook niet gaan, en die 2,5 schrijf ik ook niet toe aan het entertainmentgehalte van de film.

Prachtige film, in alle opzichten. Een waardige Sorrentino. Als Toni Servillo de hoofdrol had gespeeld dan had je een mooie trilogie gehad met le consequenze dell'amore en la grande belleza.

Heerlijk, waar Sorrentino mij tijdens La grande Bellezza niet geheel wist te overtuigen doet hij dat hier wel. Fantastische dromerige scenes die elkaar afwisselen. Vooral de emotie en sfeer die Sorrentino in zijn films legt door het gebruik van zijn soundtrack zie je nauwelijks in moderne cinema. Het loopt uiteen van edm tot pop naar klassiek en dit raakt bij mij de juiste snaar. Te vaak kiezen cineasten voor een veilige keuze of een bepaald thema. Sorrentino heeft hier schijt aan en handelt naar gevoel.

Alleen al hierom is dit een zeer geslaagde film.

Pffffff, na 30 minuten kon ik niet meer op brengen verder te kijken, zoooooooooooo saai.

Deze film had ik vijf sterren gegeven nadat ik ‘m in de bioscoop had gezien en achteraf heb ik me wel eens afgevraagd waarom: ik kon me de film niet eens meer herinneren, laat staan dat het voorstelbaar was dat hij zo goed kon zijn. Dus besloot ik ‘m opnieuw te kijken toen hij gisteravond op TV was. Aanvankelijk kon ik weinig met de film en was m’n nieuwe score in gedachte veel lager maar langzaam maar zeker kreeg de film me toch weer in de greep. Uiteindelijk had ik weer een mooie film gezien die me meenam in een boeiende meditatie over het leven en de dood door middel van twee bejaarden in een wellness spa die aan het einde van hun leven zijn: wat is er eigenlijk belangrijk in het leven? Hoe te leven? Hoe te sterven? Maakt het eigenlijk allemaal wat uit? Ik heb er slechts een halve ster afgehaald.

Het verschil tussen jezelf mateloos vervelen of een topfilm zien, tussen één of vijf sterren, is denk ik hoe je naar dit soort films kijkt: passief of actief. Hollywood gaat uit van een passieve kijker die moet worden vermaakt met spectaculaire acties en drama: elke film moet zelfs beginnen met een zinderende actiescene want de kijker mag zich zelfs niet de eerste minuut vervelen! Maar filmhuisfilms zijn meer als het lezen van een boek: je moet actief meedoen want anders gebeurt er niks. Als je wacht tot er iets gebeurt, kom je bedrogen uit: je moet bij elke uitgesproken zin en getoond beeld afvragen waarom dit wordt gezegd of getoond en wat de relatie is met de eerder gesproken zinnen en getoonde beelden. Je moet zelf de betekenis opsporen. Uiteraard wordt al dat werk niet altijd beloond, zoals niet elk boek goed is, maar bij een actieve houding heeft in ieder geval deze film zeker interessante zaken te vertellen.

Een geweldige film die boven mijn verwachtingen uitsteeg. Misschien wel een van mijn favorieten van de afgelopen jaren. Ik denk dat De filosoof een goed punt maakte toen hij schreef dat juist bij dit soort er haters en lovers zijn, hoewel ik me bij Youth dat niet gemakkelijk kan voorstellen omdat de visuele kracht bij mij sterk overkwam. Maar goed, ik zou op mikey's reactie op De filosoof willen reageren.

Ik denk dat De filosoof, hoe waar zijn uitleg voor hem kan aanvoelen, zich anders had kunnen uitdrukken. 'Actief' kan verschillend geïnterpreteerd worden, en ik geloof niet dat De filosoof bedoelde dat hij continu bezig moest zijn om de film leuk te vinden. Ik denk dat het er maar net afhangt van de capaciteit van de kijker of zij de film begrijpen. Youth is een voorbeeld van een film die meeslepend is door haar visuele fraaiheid, maar naast de ontwikkeling van hun leeftijd, is het verhaal van de hoofdpersonages niet zo ontwikkelend als in de meeste drama's. Ik denk dus dat het helemaal niet nodig is om de hele film actief te kijken, alleen vermoed ik dat de meeste mensen die niet de totaliteit van de filosofische en soms zeer persoonlijke discussies begrijpen, wel actief móeten zijn. Aldus denk ik dat Youth voor ingewijden in de besproken onderwerpen en alle nuances daarin, de film passiever kunnen ervaren, maar dat is alleen maar omdat zij zichzelf de vragen vaker afvragen dan iemand die nooit filosifeert.

Volgens mij betekent 'actief' dus niet per se dat je de hele tijd moet opletten (wat ik vaker doe bij een lastige detective of een ingewikkelde sci-fi), maar dat je de juiste vragen moet stellen. En die vragen, die bepalen of je wordt meegesleept in de film en of je meer wilt weten over wat voor antwoorden de personages in de film zullen geven over de vragen die in jou, onder invloed van de film, zij opgekomen. Oftewel, je moet er wat voor doen om meegesleept te worden, maar ik geloof juist niet actief kijken meeslependheid in de weg werkt. Integendeel: krijgen we geen vurig genot van het zelf verbeelden van dingen en kwesties aan de hand van wat we zien en onze eigen verdere verbeelding van datgene, en vervolgens onze zelf-aangemaakte verwachtingen en levenskwesties terug zien komen in de film? Voor mij was Youth in ieder geval goed in het oproepen van vragen over ouderdom, dood, liefde, herinnering, kunst etc. , om deze vervolgens te beantwoorden voor degenen die de vragen stelden. Aldus, de film is meer een hulp voor 'gedachte-experimenten' dan enkel een meeslepend verhaal met verwachtingen en uitkomsten, wat natuurlijk meer op de traditie slaat. Helaas zijn tradities soms saai. Maar ik had Youth niet kunnen waarderen als ik geen kennis had van een aantal dingen in het leven, om het zo kort maar te zeggen.

Excuses voor het lange verhaal, en hopelijk is het niet heel erg off-topic, want deze gedachten hebben mij persoonlijk wel geholpen om Youth ten volle te waarderen.

3☆ voor de voortreffelijke soundtrack!

Gelukkig heb ik de (post)moderne filmwetenschap aan mijn zijde, gelet op de (interessante) scriptie van Phoenix, haha.

misschien is daar een punt gemaakt, misschien wel niet (ik heb het namelijk niet gevold). Deze film is een verstand op 0 gevalletje over interessante bevoordeelde mensen zonder echte inhoud maar wel veel schijn. Een fuck you naar de kleine luyden als het ware.

Er schijnt een begrip te zijn in de boekhoudwereld: form over substance.;-)

Sorrentino flikt het weer.

Caine en Keitel zijn perfect gecast in dit zwarthumoristische drama; levenstragiek en pijnlijke grollen wisselen elkaar gebalanceerd af. Ook Paul Dano is het vermelden waard als (opnieuw) een weirdo, maar dan van het iets socialere type. Zijn transformatie tot Hitler is heerlijk absurd.

Mooie plaatjes en een vals luchtige toon maken van Youth de ideale 'tussendoorfilm'.

De scene waarin Miss Universe een gesprek aan gaat met de acteur die Q had gespeeld vond ik erg sterk.

Als je de mogelijkheid hebt om zoiets luchtigs (en misschien ook wel leeghoofdigs) als miss Universe te worden, moet je er dan voor gaan? Waarom kijkt die acteur niet met dankbaarheid terug op die wellicht simpele rol van robot Q? Mooie scene.

Stel je bent een begenadigd muzikant en al neuriënd bedenk je ineens het deuntje 'una polama blanca', maak je het dan af of gooi je het weg?

Ik lees overal het woord boeiend:

"was wel boeiend, maar geen goeie film" Maar niemand vindt het echt een goeie film ?

Ik kan er echt niet over uit dat deze zo hoog heeft gescoord?! Ik snap best dat smaken kunnen verschillen, maar HOE kan je dit in GODSNAAM hoger dan een 2 geven? Hoe kan je hier naar kijken en niet in slaap vallen? Het gat werkelijk waar nergens over. Het voelt alsof ik een hele avond heb zitten zappen, zo'n gare bizarre onduidelijke warrige saaie film. Ongelooflijk.

Had hem gister aangezet, was in slaap gevallen na halfuur.

Vandaag dacht ik, ik kijk hem wel af ondanks dat het echt slecht is, maar ook weer in slaap gevallen.

Dat zegt echt veel over deze film. Ik begrijp niet hoe mensen 2 uur lang naar deze OERSAAIE nietszeggende bedoeling kunnen kijken en daarna serieus nog een 3 of hoger uitdelen. Pure tijdsverspilling, echt zonde