Leviafan (2014)

Altijd leuke uitspraken - al zeg je netjes "een van de meest". Wie zijn er dan naast Zvyagintsev volgens jou die we daartoe mogen rekenen: Nuri Bilge Ceylan, Xavier Dolan en Apichatpong Weerasethakul? 't Is natuurlijk geen exacte wetenschap, maar ik denk dat die drie toch ook wel aanspraak maken op die die titel. Ik denk dat we dan de drie/vier namen hebben gehad die met 'algemene instemming' wel bovenin dat lijstje zullen opduiken. Naast die drie ik toevoeg sla ik Pablo Larraín en Benedek Fliegauf ook nog hoger aan dan Zvyagintsev, dus ik zou 'm op 6 zetten. Ander uitgangspunt hierbij: Claire Denis, Hou Hsiao-hsien, Kore'Eda Hirozkazu, Aleksandr Sokurov en Béla Tarr zijn van de generatie 'ervoor'.

Ik bedoel het veelbelovende ook vrij letterlijk. Zijn films beloven veel, ook voor de toekomst.Er zit een meesterwerk in die man. Dat heb ik niet bij zo veel (nog niet gearriveerde) filmmakers.

Maar heb er weer eens over nagedacht. Ik ga natuurlijk uit van de films die ik zelf al zag in combinatie met het verwachtingspatroon dat ik heb van de rest van het werk van zo'n iemand en/of verwachtingen die ik koester voor de toekomst. Ik merk een beetje dat het nieuwe namen dienen te zijn. Met iemand als P.T. Anderson kun je niet meer aankomen zetten. Mungiu, du Welz, of misschien Dolan. Sorrentino of Koreeda zijn namen die ik geneigd zou zijn te noemen, maar die zijn al meer dan 20 jaar bezig. Daarom vind ik het lastig, omdat ik bang ben dat wat ik noem niet nieuw, verrassend en hip genoeg is.

Eigenlijk doelde ik niet zozeer op aanstormende talenten, maar meer op regisseurs waarvan we hun meesterwerk nog mogen verwachten of zo. Daarbij horen ook namen die iedereen hier al kent als O Russel, Refn, Inarritu, Aronofsky, Wes Anderson of ik durf het bijna niet te zeggen Tarantino. Zelfs nog oudere knarren als Haneke of von Trier vind ik goede voorbeelden omdat dit regisseurs zijn die beter lijken te worden.

Maar ik vrees dat ik je niet kan helpen aan de nieuwste talenten, daarvoor loop ik altijd wat te veel achter.

EDIT mijn pagina stond een tijdje open en zodoende had ik je aanvulling nog niet gezien met de laatste zin die je noemt. Sokurov, Tarr, Hsiao Hsien staan zeker op mijn persoonlijk tiplijst om verder achteraan te gaan. Vinterberg, Tanovic, Medem, Kim Ki duk, Payne zijn ook van die mensen die hun beste film nog biert hebben gemaakt. Maar ik merk dat ik zelfs iemand als Wai Wong nog veelbelovend vind.

Ah ja dat is een andere manier om 'een van de meest veelbelovende' te gebruiken: Met verwachtingen gaan kijken en lost die vervolgens niet in.

Je leest niet wat ik schrijf. De verwachtingen komen niet vooraf, maar tijdens het kijken. Door wat het is. Ik snap ook niet zo goed welke kant je op wil. Je wilt een andere kant op met de term dan ik. Als je mijn eerste bericht nog eens goed leest, is veelbelovend eigenlijk behoorlijk treffend gekozen al zeg ik het zelf. Ik doel dan ook veel meer op het werk van Zvyaginstev zelf dan al het andere werk dat wel of niet recent genoeg gemaakt is.

Prachtige film met geweldig acteerwerk.

Hm, 't was toch minder m'n ding. Misschien omdat 'k er niet zo voor in de mood was, of omdat de film nogal lang duurde en er toch niet zo veel gebeurde.

Een film om ooit nogmaals te zien! mooie locatie, goed geacteerd. Een meeslepend drama!

Die Bijbelse symboliek trek ik niet zo, maar verder was dit toch wel alweer een betere Zygantsev dan de vorige.
Prachtig filmpje. Heerlijk alcoholgebruik ook .

ik had Phillip Glass niet verwacht. Tijdens de aftiteling hoorde ik het pas. Mooie muziek hoor. Maar komt voor mijn gevoel toch uit een andere wereld dan deze film.

Te schematisch, deze Leviathan, waarbij de thema's eigenlijk belangrijker worden gemaakt dan het verhaal en de personages. Zvyagintsev stelt de staat voor als monster, maar maakt dan ook gelijk van de representant van de staat een monster. En de kerk is een hypocriet instituut dat de machthebbers de hand boven het hoofd houdt, maar ook z'n medewerkers zijn in hun persoonlijke handelen hypocriet. Het is te nadrukkelijk en te expliciet allemaal. Vergelijk dit eens met Kafka, die soortgelijke thema's hanteert maar het afschrikwekkende van de macht juist lokaliseert in het onpersoonlijke ervan.

Het sterkste element van Leviathan is eigenlijk nog de verhaalontwikkeling halverwege de film. Juist als de gewone man lijkt te winnen, en ook kan winnen, de macht eigenlijk op de knieën heeft gedwongen, helpen ze het zelf om zeep. Door menselijke eigenschappen als verraad, jaloezie, lust. Dit is een tamelijk verrassende variatie op het bekende thema dat Zvyagintsev heeft aangesneden. Het is namelijk niet de corrupte staat die onze protagonist te gronde richt, maar het oermonster in de mens zelf, en als je één eigenschap moet aanwijzen dan vooral egoïsme of zelfzuchtigheid. Maar het laatste deel walst hier eigenlijk weer compleet overheen en zo doet de film weinig recht aan z'n eigen verhaal.

Alle films van Zvyagintsev hebben interessante elementen, maar allemaal slaan ze de plank ook net mis. Ik geloof niet dat deze regisseur een meesterwerk in zich heeft.

Pfoeh, je zou toch zin in een borrel krijgen tijdens het zien van deze 'Leviafan'. Hier wordt best wat in afgezopen, heerlijk. Maar oké, uitstekende film dit natuurlijk. Was Zvyagintsev een beetje uit het oog verloren, maar denk dat het niet lang zal duren voordat ik de volgende, 'Izgnanie', eens even opzet.

Het bijbelverhaal van Job lijkt er soms een beetje met de haren bijgesleept te zijn, want qua bijbelse symboliek gaat dit niet heel diep volgens mij. Maar dat stoort nergens, het zit Kolia gewoon tegen en best ook. Wat een ellende. Erg sterk geacteerd en Zvyagintsev brengt het geheel bijzonder kundig, op één ietwat knullig moment na; dat vreemdgaan tijdens de barbecue is natuurlijk vragen om problemen.

Het skelet, de Leviathan - het monster, de walvis. We krijgen beelden te zien die deze prent een diepere lading mee geven. Maar er wordt bovenal een sterk beeld geschetst van corrupte overheidsfiguurtjes, machtspelletjes en (de invloeden op) vriendschappen en families. Qua drama erg geslaagd.

Goeie film waarin een man zich verzet tegen de burgemeester die er alles aan doet om diens huis te laten slopen. Op zich een niet al te origineel verhaal, maar toch meeslepend verteld met een aantal goeie scenes. Een redelijk zwaar drama waarbij het mistroostige Russische landschap goed samengaat. Uitstekend acteerwerk van de hele cast.

Boeiende film, al mis ik de link met de Bijbel wel. Ik ken het verhaal van Job niet zo heel goed, maar veel symboliek zat er ook weer niet in. Soit, misschien moet je het ook zover niet gaan zoeken. Ik had wat schrik in het begin. Een Russische film met goedkeuring van het ministerie van cultuur. Die staan niet bepaald bekend om hun open geest. Dit verhaal wou ook niet provoceren, ook al gaat het om corruptie van een burgemeester.

Kolia begint met volle hoop. Hij leeft gelukkig met z'n gezin, heeft vrienden en staat met z'n advocaat sterk in het behoud van zijn woonst tegenover een burgemeester die het wil platgooien. Stap voor stap komt hij in een neerwaardse spiraal. Ik had wel verwacht dat hij er uit zou komen, dat het toch nog een wending zou krijgen. Of is dat te Hollywood en mag het wel eens anders?

Leviafan is een film die zeker mooi is om zien, ondanks z'n depressiviteit. Het einde loopt wat verloren, wat wel jammer is. De rest is zeker goed gemaakt.

Een goede dramafilm...
Prima verhaal...
Prima acteerwerk...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Dat weet je nu hoe landschap van Rusland is?
Prima achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...

Mooie Russische cinema met een verhaal dat meerdere thema's bewandelt, als daar zijn machtsmisbruik en corruptie bij de overheden, holle afzijdigheid van de Kerk tov de kleine man, maar ook de zwakheden van deze laatste.
Er wordt stevig geacteerd en filmisch worden meerdere mooie zichten geserveerd en zit er ook symboliek in als de bootwrakken en het skelet voor de aangerichte familiale ravage en de levendige walvis tov een nakende noodlottige daad.
Knappe opbouw en eenvoudige en duidelijke dialogen.
Sterke film.

Interessant genoeg is Elena Lyadova (Lilya in de film) in het echt getrouwd in 2015 met Vladimir Vdovichenkov (Dmitri).

Interessante film, al ben ik niet weggeblazen. De natuurbeelden zijn prachtig, de omgeving is uitstekend gekozen. Ook het acteerwerk weet te overtuigen en de sombere sfeer komt fijn over. Maar de diepgang gaat niet veel verder dan het glaasje, het cliché van de Vodkadrinkende Rus wordt tot in den treure uitgebuit. Personages en dialogen hebben niet heel veel om het lijf. Volgens mij moet je niet teveel achter de film zoeken, en dat is wat mij betreft ook het manco aan deze film, what you see is what you get. De link met Job die in de film wordt gelegd is er uiteraard, Job is een Bijbelse figuur die alles heeft verloren, en de hoofdrolspeler heeft ook alles verloren. Maar veel meer dan dat valt uit dit verband niet te halen.

Alleen de symboliek gaat wel iets dieper, met de rottende scheepswrakken, de beschadigde auto's en de bedorven mensen, die allen het slachtoffer zijn van de Leviathan uit deze film; de corruptie. Dat laatste maakt de film natuurlijk erg actueel, en dan heb ik het niet over Rusland. Wie denkt dat deze Leviathan alleen daar huishoudt leeft in een wolk. Geld en macht trekt corruptie aan, dus waar geld en macht is zul je ook corruptie vinden. Die corruptie wordt alleen pas een Leviathan wanneer het ook het rechtsysteem aantast, zoals in de film, dan gaat iedereen daaraan ten onder, wat je ook doet. Maar zolang dat niet het geval is dan wordt met die gladde politici, voetbalbondvoorzitters, WK-kopende ambtenaren (en hun bazen), etc. allemaal vroeg of laat wel afgerekend. Uitroeien lukt denk ik niet want dat zit toch in de aard van het beestje (of in een deel ervan tenminste).

Niets nieuws, maar wel heel aardig gebracht. Doordat het allemaal relatief gezien aan de oppervlak blijft krijg je wel een tamelijk voorspelbare film, de preciese ontwikkelingen kun je weliswaar niet raden, maar je zit wel heel snel op het goede spoor. Iets meer diepgang en minder Vodka had volgens mij een betere film opgeleverd. De duur van de film is nu net te lang voor wat het inhoudelijk te bieden heeft. De uitzichtloze kijk die deze film heeft laat ook een wrange smaak achter. 3* voor de (eenvoudige) boodschap, het goede acteerwerk, de prachtige beelden en de manier waarop het de sfeer weet over te brengen.

Zvyagintsev heeft een kale, observerende stijl waarmee hij de voornaamste personages louter beschouwt vanaf een afstand. Personages komen op het toneel of verdwijnen weer geruisloos. Diepere psychologische beweegredenen worden slechts gesuggereerd in de spaarzame momenten dat ze gebroken worden door hun eigen leed. Het overweldigende natuurschoon lijkt de eigenlijke hoofdrolspeler te zijn, terwijl de mensen van vlees en bloed slechts fungeren als passanten in grote maatschappelijke ontwikkelingen die naast hun individuele levens spelen.

Zoals de Leviathan uit de titel Job opslokt en weer uitspuugt, zo is de moderne zoektocht naar zingeving en betekenis er één waar het individuele botst met ondoordringbare systemen. Een giftige combinatie van corruptie en religie ondermijnt de basisbeginselen van een gezonde rechtsstaat, namelijk het meenemen van menselijke faalbaarheid in de strafmaat én bescherming bieden tegen oneerlijke machtsverhoudingen. De afstandelijk ogende manier van karakteropbouw vormt in mijn ogen een vlijmscherpe kritiek op hoe burgers in het moderne Rusland niet erkend worden als volwaardige menselijke subjecten.

Vind dat niet zo'n overtuigende interpretatie, niet alleen omdat de bijbelverhalen van Job en Jona door elkaar worden gehaald, maar ook omdat ik niet zo hoe opslokken en uitspuwen door een walvis (dat in het Jona-verhaal leidt tot redding van de verdrinkingsdood) een beeld kan zijn voor individuele belang versus ondoordringbare systemen. Meer waarschijnlijk lijkt me de link met het boek van Hobbes, die de term Leviathan weliswaar aan het bijbelboek Job ontleende, maar dit gebruikte als beeld voor de staat.

Zie ook het bericht van De Filosoof van januari 2015.

Verdomd ja, Jonah had je ook nog. Zie je maar hoe gebrekkig het met mijn bijbelkennis gesteld is. Van Hobbes weet ik trouwens nog minder.

Maar voor mij is een cruciaal punt in de film wanneer het hoofdpersonage zijn grieven uit aan een priester. Die komt met het Job-verhaal als advies om vrede met jezelf te vinden in het accepteren van God. Daar zie ik zelf een wrange paradox in van persoonlijke verlossing moeten vinden door geloof, terwijl datzelfde geloof achter de schermen juist tot een geinstitutionaliseerd machtsblok leidt.

Mooie film, er zit veel in en wat een mooie natuurbeelden.
Ik ga'm nog een keer zien
4 sterren sowieso

Strakke en goede film van Andrei Zvyagintsev. Leviafan geeft een beschouwing op de huidige Russische maatschappij, waarbij corruptie welig tiert. In een plaatsje hoog in het noorden van Rusland woont een automonteur met zijn gezin die zijn huis uitgezet dreigt te worden. Hij schakelt de hulp in van een Moskouse advocaat en gaan het gevecht tegen de bureaucratie aan. Halverwege gaat ook een persoonlijk drama parten spelen en dat doet de film nogal kantelen. Ik vond dit wel vrij sterk gedaan en het maakte de film alsmaar interessanter en verdrietiger. Wodka speelt daarin overigens een grote rol .

Op het eind houdt een priester een verhaal over Job, waarmee het plot vergeleken kan worden. Dit bijbelverhaal ken ik niet, maar de moraal die dat verhaal heeft (neem de situatie maar zoals het is) vond ik heel erg typerend voor hoe men in het algemeen in Rusland in het leven staat. Ik vind dat ze altijd erg gelaten en nonchalant overkomen. Het boeit hen niet zoveel als de boel staat weg te kwijnen. Dat laatste komt ook uitgebreid aan bod door Zvyagintsev met beelden die veel deprimerende, grauwe en afgetakelde omgevingen bevatten. Elk shot van hem is weer raak. Anyway, knappe en intrigerende film!

Heb weinig Russische films gezien maar het thema corruptie speelt in elk een rol. In dit met fraaie shots van het landschap gelardeerde exemplaar is het weer raak. In een verhaal dat sterk lijkt op dat van de bijbelfiguur Job verliest de hoofdpersoon zowat alles om voor te leven vooral door een in slechte burgemeester.
Fraaie film.

Deze Russische film is zeker de moeite waard, al is het maar omdat het Russisch is. Zo vaak zie ik dat niet. De vodka vloeit rijkelijk en de corruptie doet goed mee. Verder is er de invloed van de kerk en met name het desolate landschap dat de show steelt. De hoofdpersonen weten het trieste verhaal overtuigend te brengen. De rol van de burgemeester is wel iets te veel aangedikt en de film oogt regelmatig te traag, toch zet het Rusissische karakter van deze film alles op zijn plaats.

Meedogenloos hard, deprimerend verhaal dat zich afspeelt aan de rand van de wereld.
Ik kreeg gewoon al koppijn van die mensen sloten wodka te zien zuipen. Man, man, man. Vooral die dikke burgemeester speelde briljant de volgevreten dronkelap. Prachtige beelden, maar heel vrolijk word je hier niet van natuurlijk.

Desolate mensen in een desolate omgeving. En wodka, héél veel wodka. Dat is het speelveld, waarop zich een verhaal ontwikkelt over de strijd van een man tegen een corrupte, machtsbeluste burgemeester. De man wordt daarin bijgestaan door een advocaat, die alle troeven in handen lijkt te hebben tot ook hij zich corrumpeert door met de vrouw van zijn cliënt te vrijen —nota bene tijdens een groepspicknick in het zicht van kinderen— en van twee kanten belaagd het hazenpad kiest.
Met het acteerwerk en de cinematografie, zoals je dat bij Zvyagintsev mag verwachten, is weinig mis. Het verhaal is naar mijn smaak evenwel niet beklijvend genoeg.

Ik vind het heel treffend om de reacties en quoteringen bij deze film te vergelijken met die bij andere films op Moviemeter. Hoewel de beoordelingen bij deze film dikwijls erg veel positieve elementen bevatten - landschap, setting, beelden, spel, muziek, thematiek, symboliek, ... - lijkt het alsof velen wat beschroomd zijn om een uitgesproken positief eindoordeel (en hoge quotering) te geven. Als ik deze film vergelijk met andere films die van moviemeterpubliek 3 of 3,5 sterren krijgen, lijkt Leviathan mij schromelijk ondergewaardeerd. Ik vond de film over de hele lijn prachtig en van topniveau. Vergelijkbaar met het niveau van een Ceylan (Winter Sleep bijvoorbeeld).

Met name op de reactie van eRCee (21/06/2015) zou ik willen reageren, ook al vind ik zijn opmerking over de verhaalontwikkeling in het midden van de film heel waardevol. Wat eRCee aangeeft als zwak punt in vergelijking met bijvoorbeeld Kafka, die het inderdaad veel onpersoonlijker houdt, vond ik in deze film juist uitermate sterk: alle personages in Leviathan zijn échte levende mensen, met een overtuigend échte karaktertekening! Bij nader toezien stel ik evenwel vast dat Winter Sleep van eRCee ook maar 3 sterren kreeg...

Deze Leviathan is mijn vierde van Andrey Zvyagintsev, ik sla mezelf nog steeds voor het hoofd dat ik door omstandigheden Loveless gemist heb. Leviathan heeft de typische kenmerken van Andrey Zvyagintsev die je ook in zijn andere films terugvindt: mooie desolate landschappen, broze relaties en een gestage trage opbouw van de film. Andrey Zvyagintsev groeit in zijn rol als regisseur en dit vond ik voorlopig zijn beste film. Ik verwacht echter nog meer van Loveless.

Leviathan is een symbolisch gelaagde film. De Leviathan staat in de mythische, religieuze wereld en ook in het boek van Hebbes symbool voor een overheersende nietsontziende (opper)macht. In deze film staat Leviathan symbool voor de machtige en corrupte Russische staatsstructuur in de persoon van een lokale burgemeester die zich een bepaald gebied wil toe-eigenen.
David versus Goliath, een ongelijke en niet te winnen strijd dringt zich op tussen de superrijken met macht en een eenvoudige man bijgestaan door een vriend-advocaat. De bureaucratische ontmoedigende beroepsprocedures komen sterk aan bod en geven weer wie het eigenlijk voor het zeggen heeft. Ook het gesprek tussen de priester en de burgemeester geven fijn weer 'in naam van God' wie werkelijk heerst. Democratie bestaat niet en is meer schijndemocratie.

Leviathan wordt verder gesterkt door de goede cinematografie zoals we die gewoon zijn van Andrey Zvyagintsev. Ook op de acteerprestaties is niets op te merken. Meer dan in zijn voorbije films is er hier ook een duidelijke verhaallijn dat ergens toe leidt. Boeiende film, dat zeker!

De trage vertelstijl van Zvyagintsev is niet ieders pakkie-an, maar hier vervalt hij gelukkig niet in langdurige, nietszeggende shots. In plaats daarvan neemt het scenario dat hij schreef met Oleg Negin de tijd om de hoofdpersonen, hun onderlinge conflict en de impact die dat heeft op de mensen om hen heen, te verdiepen. De vroege confrontatie tussen Nikolay [Aleksey Serebryakov], bijgestaan door zijn advocaat Dmitriy [Vladimir Vdovichenkov] met de beschonken burgemeester [Roman Madyanov] die zijn woning wil slopen, is een voorbeeld scherpe dialogen en voortreffelijk acteerwerk. Zvyagintsev toont ook de kilheid van een ogenschijnlijk corrupt systeem, vooral in de scènes waarin de uiteindelijke uitspraak in sneltreinvaart op zeer zakelijke toon wordt voorgelezen. De film duurt desondanks toch veel langer dan nodig.

Wel, ik ken die hele Andrey niet, maar vond dit een schitterende film, een film die zoveel zegt over de menselijke onmacht en tekortkomingen. Soms wat traag, dat wel, maar als je bijvoorbeeld na de laatse scene, die tergend lang duurt, die burgemeester ziet buiten komen met geestelijken en hooggeplaatsten, dan is de impact des te groter.
Een prachtfilm dus.
Ik word er wel niet minder pessimistisch om, dat neem ik er dan maar bij.

ps: ging 4/5 geven maar doe er een halfje bij om enigszins te compenseren voor degenen die deze film een schamele 3 sterren toebedelen.

Het botst tussen mij en Zvyagintsev. Veel lovende recensies hier en deze film zat in bijna alle top tien's van de filmmagazines maar ik ben niet overtuigd. Zijn mix van Bijbelse symboliek (visueel) en storytelling (inhoudelijk) plakt niet. In the banishment zag ik een mager verhaaltje dat de film wat beweging moest brengen maar tevergeefs. De film verdronk in al die zware Bijbelse referenties. In Leviathan is het verhaal meer uitgewerkt maar zijn misdaadverhaal is zeer rechtlijnig en voorspelbaar (advocaat neemt het op tegen corrupte burgemeester, denkt te kunnen winnen maar wordt bedreigd en vlucht). Nochtans is wat Zvyagintsev wil vertellen relevant en interessant, zijn de beelden fraai (maar minder indrukwekkend dan in the banishment) en vind ik het gebruik van de score (in the banisment een hypnotiserend synthesizer, hier bombastisch Philip Glass) uitermate efficiënt. En toch kan Leviathan (en in mindere mate The banishment) mij niet imponeren, mij niet warm krijgen. De openingsscènes van beide films zijn ook een beetje gelijkaardig. Landschapsbeelden, een man in de auto die ergens naar toe rijdt. Sterk begin, mooie shots, ademen dreiging en mysterie uit maar het is wel een herhaling van een idee, vind ik. Tja, het botst tussen mij en Zvyagintsev.