Leviafan (2014)

Het botst tussen mij en Zvyagintsev. Veel lovende recensies hier en deze film zat in bijna alle top tien's van de filmmagazines maar ik ben niet overtuigd. Zijn mix van Bijbelse symboliek (visueel) en storytelling (inhoudelijk) plakt niet. In the banishment zag ik een mager verhaaltje dat de film wat beweging moest brengen maar tevergeefs. De film verdronk in al die zware Bijbelse referenties. In Leviathan is het verhaal meer uitgewerkt maar zijn misdaadverhaal is zeer rechtlijnig en voorspelbaar (advocaat neemt het op tegen corrupte burgemeester, denkt te kunnen winnen maar wordt bedreigd en vlucht). Nochtans is wat Zvyagintsev wil vertellen relevant en interessant, zijn de beelden fraai (maar minder indrukwekkend dan in the banishment) en vind ik het gebruik van de score (in the banisment een hypnotiserend synthesizer, hier bombastisch Philip Glass) uitermate efficiënt. En toch kan Leviathan (en in mindere mate The banishment) mij niet imponeren, mij niet warm krijgen. De openingsscènes van beide films zijn ook een beetje gelijkaardig. Landschapsbeelden, een man in de auto die ergens naar toe rijdt. Sterk begin, mooie shots, ademen dreiging en mysterie uit maar het is wel een herhaling van een idee, vind ik. Tja, het botst tussen mij en Zvyagintsev.

Mijn eerste kennismaking met regisseur Andrey Zvyagintsev. Wat mij betreft liefde op het eerste gezicht.
Films waar je niet vrolijk van wordt, zonder dat er op vals sentiment wordt gemikt, stemmen mij - met terugwerkende kracht - gelukkig en blij.

Alles klopt: beeld, dialoog, uitgediepte karakters, sfeer, suggestie en raffinement en uiteraard de perfect gecaste acteurs. Uitgezonderd de aftiteling een verfrissende afwezigheid van nodeloze muziek.
Een film die schreeuwt om voor de tweede keer bekeken te worden. Terwijl op de Nederlandse televisie de onvermijdelijke Tom Cruise ons om de oren vloog, bood Canvas gelukkig kwaliteit met een hoofdletter K.

Jammer van je laatste alinea, had niet gehoeven en verdient geen schoonheidsprijsje. De film is puur en moet je liggen.

Wat een film.
Niet voor even een gezellig avondje, ik voelde me direct klote.
Dit ging onder de huid en dus bij de kloten.
Waarachtig als de neten.

Staat op KPN en nu zaterdag aanstaande op BBC.

Beviel mij toch wel aanzienlijk beter dan de enige andere film die ik voorlopig van hem gezien heb, zijn debuut The Return. Vooral omdat ik met het verhaal een stuk meer kon, dit had betekenis (of ik kon er toch op zijn minst betekenis in zien). Paar prachtige karakterkoppen die weten te overtuigen, beelden die voor zich spreken zonder daarom voor de twintigste keer op een halfuur naar een treurend landschap te hoeven kijken. Hier en daar stevige zwarte humor die ook wel werkte. Ja zonder twijfel goed.

Een film waarvan ik in eerste instantie niet dacht dat het mij zou boeien, waardoor ik hem lange tijd niet leende van de bibliotheek. Deze week heb ik ‘m toch geleend, en ik moet zeggen dat ik het echt een goede, boeiende film vind. Het acteerwerk is sterk en realistisch, het verhaal wordt op realistische wijze gebracht, zonder allerlei poespas, en ik vond het best spannend. Mooie beelden van de omgeving. Ik houd van dit genre! 4*

Inderdaad, en dan ook nog op een manier die juist onze Westerse vooroordelen ten opzichte van Rusland kracht bij zet (veel lompheid, corruptie, cynisme en wodka). Dat deel van het verhaal botste ook behoorlijk met de weergave van lokale natuur en mensen, die heel gevoelig overkwam.



Hier ben ik het ook wel mee eens. Niettemin een originele en prettig wegkijkende film, vooral qua sfeer. Weer eens wat anders.

Een trage en nogal zwartgallige trieste film, maar ook erg mooi.