The Year of Living Dangerously (1982)

Een beetje vreemde film. Het duurde even voor ik doorhad waar de film over gaat. Je ziet Ginson aankomen in Indonesië, hij doet wat interviews, nieuwsberichten. Hij wordt verliefd. Maar je gaat je afvragen waar de film dan om draait, en dat kom je dan pas op het einde te weten.
Veel te saai in het begin dus, er hadden veel meer (zinvolle) gebeurtenissen in moeten zitten.

Jammer van de relatie tussen Hamilton en Jill, want dit maakte de film zo af en toe nogal wat slapjes. Mooie rol van Linda Hunt die een Oscar kreeg voor het spelen van een man.Maurice Jarre zorgt voor een groot gedeelte voor de sfeer. 3 sterren

Verdorie, lees ik de volkskrant een uur geleden en zie ik dat deze film vanavond werd uitgezonden. Vond ik destijds (al weer jaaaren geleden) een zeer indrukwekkende film. Vooral Weaver (vooral die scène in de regen). Gibson vind ik altijd maar saaiig.
En natuurlijk Linda Hunt.
Tja, die Peter Weir heeft het helemaal wat mij betreft.

Ik had tijdens die momenten moeite niet weg te zappen (niet dat er iets beters op de tv was), het werd gewoon saai.
Ik zal waarschijnlijk de enige zijn die niet zo positief is over de rol van Linda Hunt; maar ik zat me gewoon te ergeren dat je goed zag en hoorde(er zijn natuurlijk wel uitzonderingen die wel perfect Engels kunnen), dat het geen Indonesiër was. Wel goed geacteerd overgens. 3*

al bijna 6 jaar geen reactie meer, dit is officiëel een slechte film...

Merkwaardige conclusie. Een film die meer dan 25 jaar oud is, doet het nu eenmaal minder goed op MM, dan een recente film.
En ik denk dat de titel minder goed te onthouden is dan bijvoorbeeld de overgewaardeerde The Truman Show. Kortom, het zegt allemaal niets.

Met The Year of Living Dangerously is helemaal niets mis. De film geeft een geloofwaardig sfeerbeeld van het leven van correspondenten in een instabiel land. Daarnaast is de poppenspeler-verhaallijn een erg mooie aanvulling

Dat Linda Hunt een Oscar kreeg voor haar rol, is natuurlijk een groot wonder. Linda kan namelijk helemaal niet acteren. Ze is alleen goed in het zichzelf zijn als Linda Hunt en daarbij heeft zij nauwelijks meer dan 1 gelaatsuitdrukking tot haar beschikking. Dat haar beperkte talent zo goed werkt in deze rol, getuigt van de uitzonderlijke regiekwaliteiten van Peter Weir.
Zelfs Mel Gibson beviel me goed als schuchtere beginnende reporter.


Op de lange termijn zal deze film hopelijk beter gewaardeerd worden dan The Truman Show. TTS is een fillm van één gedachte: als je de clou eenmaal weet, heeft herzien geen enkele zin meer. Over het thema gemanipuleerde werkelijkheid zijn overigens belangrijkere films gemaakt.

Van TYOLD kan je meermalen genieten. Het is een film die mij bij herzien nooit verveelt.

Dat zal waarschijnlijk niet gebeuren. Afgezien van de kwaliteiten van The Truman Show, is deze film daar te zwak voor. Daarvoor zijn verschillende redenen aan te wijzen. Ten eerste is er de relatie tussen Guy (Gibson) en Jill (Weaver). Deze is niet bepaald boeiend in beeld gebracht en weet nergens enige emotie op te wekken. De chemie tussen de acteurs ontbreekt dan ook volledig.

Daarnaast vind ik dat de film teveel momenten kent die vrij eentonig zijn, en die zonder problemen geknipt hadden kunnen worden. Deels ligt dit overigens aan mijn beperkte interesse voor het onderwerp wat in deze film centraal staat. Dit had ik eerder bij films als The Killing Fields en The Quiet American.

Overigens wil ik niet zeggen dat deze film heel slecht is. Het is interessant om de ontwikkeling van Guy te volgen, net als zijn interacties met Billy Kwan. Een ander sterk punt is het laatste deel van de film. Dit is het enige deel van de film dat daadwerkelijk spannend is te noemen.

Ik vond de chemie bepaald niet ontbreken tussen Gibson en Weaver, zeker niet met de al genoemde 'regen'-scene in gedachten. Ook, en eigenlijk vooral, over Linda Hunts vertolking van Billy ben ik zeer te spreken. Dat ze over nauwelijks meer dan één gelaatsuitdrukking zou beschikken vind ik dan ook maar kolder, ze zette het personage met verve, overtuiging en het nodige charisma neer. Hunt is sowieso een prima actrice, in mijn optiek.

Dan de rest van de film: een interessant beeld van een stormachtige periode in Indonesië met sterke invalshoeken (multi-raciale achtergrond, een matchmaker met politieke én persoonlijke motieven). Ben het er wel mee eens dat het af en toe wat eentonig en saai was. De scenes waar Gibson in zijn been werd gesneden en later dat Gibson en Weaver in hun auto beschoten werden, deden me helaas ook nog eens denken aan 'The naked gun', vooral die laatste: lekker romantisch door een gewapende militaire barricade scheuren, ternauwernood overleven en weer lekker onbezorgd lachen en doorrijden, dan verwacht je meteen dat Leslie Nielsen ergens in de buurt moet zijn...

Uiteindelijk slechts minpuntjes in een zeer genietbare film.

3,5*.

Ben het natuurlijk in grote lijnen met je eens, Meneer Bungel. Ik kan er zelfs in meegaan dat Linda Hunt in deze film heel effectief is. Maar het feit dat je haar een prima actrice vindt, bevreemdt mij. Zij speelt meestal dezelfde, wat chagrijnige dwerg.
En die Oscar heeft ze te danken aan het feit dat men aanneemt dat het moeilijk is voor een vrouw om een man te spelen en dan ook nog een Aziatische man. Maar wat hoefde ze er nu feitelijk voor te doen? Mijns inziens zit het meest spannende gedeelte van haar rol in de voice-over.



Die eentonigheid maakt het juist zo realistisch. Dat is wat een reporter meemaakt in een dergelijke situatie. Vrijwel niets.
Jouw gebrek aan interesse voor The Killing Fields en The Quiet American kan ik wel begrijpen, maar Indonesië staat historisch gezien veel dichter bij ons dan Cambodja en Vietnam. Het zou geen kwaad kunnen om althans te proberen je hiervoor te interesseren.
Daarnaast denk ik dat de thematiek van de film die specifiek Indonesische context overstijgt. Het geeft een redelijk goed beeld van de (chaotische)gebeurtenissen voor, tijdens en na een militaire staatsgreep.

Ik kan me in ieder geval niet vinden in je beschrijving 'dat ze nauwelijks meer dan één gelaatsuitdrukking tot haar beschikking heeft'. Er zit dan veel spannends in de voice-over (waar dan ook een interessant deel van het verhaal vandaan komt), ze komt hier toch ook regelmatig sympathiek een meevoelend over; ze zet bv heel goed neer, als een 'hij' dan, hoe ze gecharmeerd is/raakt van Gibsons personage. Zeker geen ééndimensionale bedoening en dat heb ik haar dat vaker zien doen, maar ik kan je zo uit mijn hoofd alleen de titel 'Twenty bucks' noemen. Bij Imdb zie ik dat ik haar niet eens zoveel aan het werk gezien kan hebben én dat ze vast vaak getype-cast is, zoals in films als 'Kindergarten cop'. Want dat ze ook een chagrijnige kleine mens kán spelen, zal ik niet bestrijden.

Ik zie haar met enige regelmaat in TV-series, bij Boston Legal bijvoorbeeld, waarin ze een chagrijnige rechter speelt.

Ik geloof niet we een groot strijdpunt hebben, Meneer Bungel, in deze film kan haar wel hebben.

Misschien wat tegenstrijdig, maar ik vind dat men op Moviemeter over het algemeen iets teveel bezig is met het acteurs, terwijl het m.i. meer over de film zelf zou moeten gaan. Het acteren van 1 bepaalde acteur is in de regel niet genoeg om een film te waarderen of te diskwalificeren. Het gaat om het totale product.

Een interessant punt. Zelf ben ik het hier niet mee eens. Bij een groot aantal van mijn favoriete films, zijn het de interessante karakters die de film daadwerkelijk gedenkwaardig weten te maken. Karakters als T.E. Lawrence, Daniel Plainview en Vito Corleone hebben deze indruk gemaakt, door de wijze waarop zij vertokt zijn door de acteurs.
Minder goed acteerwerk kan leiden tot nogal anonieme karakters en daardoor tot films die inwisselbaar zijn.


Ik geloof ook dat de film een vrij realistisch beeld geeft van de situatie zoals die zich daar heeft afgespeeld. Wat dat betreft zal ik de film ook niet negatief beoordelen. Ik laat mijn beoordeling vooral afhangen van de mate waarop ik geboeid ben geraakt door de karakters in de film. In mijn recensie ben ik hier al op ingegaan. Ook moment in de film als de restaurant scènes met zijn collega's konden mij absoluut niet boeien. Overigens zijn er genoeg voorbeelden te noemen van films waarbij een setting die mij in een eerste instantie niet echt interesseert, maar waarbij het wel heeft geleid tot goede films (The Hurt Locker, Jarhead).

Natuurlijk is het belangrijk dat een hoofdrolspeler het verhaal geloofwaardig kan neerzetten, maar het beoordelen van het acteren is in hoge mate subjectief. Het feit dat de relatie tussen Guy en Jill bij jou geen enkele emotie weet los te maken, zou evengoed meer over jou kunnen zeggen dan over het acteren zelf.
Wat goed filmacteren is, wordt mij in de alhier geplaatste recensies hoogstzelden goed duidelijk gemaakt. Vaak praat men elkaar na.

N.m.m. zijn de restaurantscenes toch essentieel voor het verhaal.
Hiermee wordt een aloude tegenstelling neergezet tussen ambitieuze jongeman en zijn door-de-wol-geverfde collega's.

Degelijk gemaakte film. Sfeervol. Maar verder niet bijster interessant. De karakters blijven op afstand. Hoe het conflict nou precies in elkaar zit, en wat er precies gebeurde werd me niet echt duidelijk. De coup lijkt op elke andere coup.

Wie dacht, voortgaande op de titel, een avontuurlijke actiefilm, à la James Bond te zien, is wel even verrast want dit is een film met een politieke intrigue, met historische achtergrond, gebracht in een troebele, broeierige sfeer van spionage enz...
Even dacht ik gelijkenis te zien met de films die het over Afrika hebben, met de vele interne conflicten, geweld, corruptie en westerse druk, maar in die vergelijking valt deze "The Year of living dangerously" veel te licht uit.
De film heeft vooral last om de juiste toon te zetten zodat de kijker eigenlijk niet goed weet waar het naar toe gaat en wat nu eigenlijk de essentie is en dat blijft zo gedurende het ganse verloop.
Met een 3 komt hij goed weg.

Goed politiek liefdesdrama dat zich afspeelt midden jaren '60 in Indonesië. Een goeie balans tussen het politieke gedeelte en het liefdesdrama. Sfeervol in beeld gebracht (en mede hierdoor soms wat traag) en een goeie kijk op het journalisten-bestaan. Goed acteerwerk en een aparte rol van Linda Hunt.

Bij herziening zelfs beter. Okay, geen erg uitgebreide schets van de achtergronden van de situatie, maar afdoende. Daarbij het ging ook meer om de (worstelingen van de) personages van (voornamelijk) Hunt, Gibson en Weaver en die kwamen uitstekend uit de verf; ''What, then, must we do?''

Eens met Meneer Bungel.

Film met een mooie exotische en nostalgische sfeer; fraaie locaties en een pakkend thema. Film met veel (onderhuidse) spanning en humor ook. Ik wist niet dat Sigourney Weaver zo mooi kon zijn.

Aardig romantisch drama wat wel een beetje traag opgang komt. Het verhaal weet te boeien (zeker het laatste gedeelte) en de beelden van Indonesië zien er regelmatig fraai uit. De cast doet het goed en dan met name natuurlijk Mel Gibson, de fraaie Sigourney Weaver en Linda Hunt. Van de laatste had je gedurende de hele film het idee dat het een man was, maar ze is gewoon een vrouw. Ik heb deze film destijds in de jaren 80 gezien, maar omdat TCM hem nu regelmatig uitzendt heb ik hem herzien.

Verhaal lijkt gericht te zijn op het spanningsveld van persoonlijke en politieke hartverscheurende keuzes. Voor wat betreft het persoonlijke denk ik dat het amoureuze spel tussen Weaver en Gibson wat vuurwerk/passie miste om echt te kunnen boeien (hoewel eerste ervaring met een jonge Gibson meer indruk maakte dan ik initieel verwachtte).
Voor wat betreft het politieke, vond ik de strijd tussen de PKI en Soekharno niet duidelijk genoeg in beeld gebracht. Het bleef wat gissen naar de ware toedracht van het verhaal: zeker geen aanrader dus.

Voor mij een van de beste films uit de jaren 80 met Mel Gibson in een van zijn beste rollen. Nooit voordien een film gezien waarin je het broeierig klimaat en de sfeer van de tropen zo goed aanvoelt. Deze film heeft alles in zich wat een goede film nodig heeft spanning, drama, romantiek, een vleugje humor. Dik verdiende 5 sterren

Een boeiende, broeierige en spannende politieke thriller, die zich afspeelde in Indonesië (in het bijzonder in het politiek tumultueuze Jakarta) in de tijd van Soekarno (rond 1965). Buiten de politieke onrust speelde sociale problemen een belangrijke rol en er was ruimte voor emotie en romantiek. Als Nederlander had je wel het voordeel dat je (enigszins) met de materie bekend was, want er werd niet veel uitgelegd. Er werd bijzonder goed geacteerd; ik weet niet of ik Mel Gibson ooit zo sterk heb zien spelen. Ik vergeet het prachtige camerawerk en de kleurrijke opnames.

Blurp is bezig met een serie films over conflictjournalistiek. Onvermijdelijk dat deze daarbij herzien moest worden. Misschien niet de film met het meeste spektakel, maar wel behoorlijk geloofwaardig en met een erg sterke sfeer.

Gibson speelt een van zijn betere rollen - de vleug naïviteit die over hem hangt is mooi in balans met de af en toe doorsijpelende Mad Max en Lethal Weapon trekjes, en hij vervalt nog niet zoals later teveel in rare trekken en maniertjes. Ook Weaver, ergens mooi midden tussen femme fatale, doelloze love interest en mysterieuze vrouw, is goed op haar plaats. En Linda Hunt natuurlijk, knap gecast en sterk uitgewerkt - je kan er vraagtekens bij zetten of ze nou zo'n goede actrice is, maar deze rol zet ze toch onwaarschijnlijk goed neer.

Dat de intrige rond Soekarno en de PKI er wat marginaal onderbelicht uitkomt kan ik de film niet aanrekenen, sterker - we zien het verhaal door de ogen van Hamilton, die er zeker in aanvang ongeveer niks van begrijpt, geen inzicht heeft in de toch wat ontoegankelijke gang van zaken in Indonesie, ondanks de les met de Wajang.

Mooie film! Ik vond in dit geval de romance van Jill en Guy wel wat toevoegen aan het toch al broeierige geheel. De scene met de twee in de regen is erg goed gelukt. Verder mooie plaatjes van Indonesië en een interessant verhaal, 3.5*.