
Der Blaue Engel (1930)
Alternatieve titels: De Blauwe Engel | The Blue Angel
Duitsland
Drama
99 minuten
geregisseerd door Josef von Sternberg
met Emil Jannings, Marlene Dietrich en Kurt Gerron
Een leraar Engels komt door toedoen van een leerling in de verderfelijke nachtclub Der Blaue Engel. Zijn scholieren worden verleid door de mooie Lola-Lola en hij wil dat er een eind aan komt, maar zelf blijft hij ook niet geheel ongecompromitteerd.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=A1HaEQ6CZII
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,7 / 13726)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)
Vanavond op Canvas
Hoe laat? Ik zie niets staan noch op televisieoverzicht noch op teletekst.
Uiteindelijk is deze film minder toegankelijker dan ik had verwacht, omdat ik niet veel vergelijkingsmateriaal heb, maar desalniettemin is deze film flink geslaagd

Het verhaal is van begin tot einde boeiend en daarnaast vullen de acteurs het op een sterke manier in. Ik ben niet zo heel bekend met Marlene Dietrich, maar hier speelt ze op geweldige wijze een verleidelijke vrouw, voor wie iedereen valt. Ze danst in der Blaue Engel, een nachtclub, die door von Sternberg soms op erg fraaie wijze in beeld wordt gebracht. Het barst van de sfeer daarbinnen en je hebt echt het idee, dat het daarbinnen wel supergezellig moet zijn. Daarnaast is er Emil Jannings, die ik wel van de stomme film ken, maar nog niet eerder in een film met geluid had gezien. Hoewel hij zich soms een klein beetje schuldig maakt aan overacting, is vooral zijn transformatie zeer overtuigend neergezet.
Dat een nette leraar Engels veranderd in een depressieve clown verwacht je niet al te snel, maar uiteindelijk klopt het wel en wordt het geloofwaardig en uitermate sterk gebracht. Het is uiteindelijk een vrij rechtlijnig verhaal, maar wel ontzettend meeslepend. Ik zat er vrij snel in, maar ben het wel met iedereen eens dat het hoogtepunt absoluut in het laatste half uur naar voren komt. Ook de eindscène mag er zijn en is buitengewoon sterk.
Een fijne kennismaking dus met het werk van von Sternberg. De regie is meer dan goed, evenals het acteerwerk van de twee hoofdrolspelers. Het zijn namen om in de gaten te houden. Der Blaue Engel zal me waarschijnlijk ook nog wel even bijblijven.
4,0*
(Bron: Amazon.com)
De Duitse Blu-ray release was in aug.2012.
Sfeervolle film, heeft niet aan kracht ingeboet.
Wat de film zelf betreft, zeker interessant als stukje filmgeschiedenis, maar ik werd er niet écht door gegrepen. Ik prefereer de silents boven de early talkies. Het is vaak erg stil en er is geen muziek als er niet gezongen wordt. Visueel duidelijk een kind van het expressionisme inderdaad.
In historisch opzicht kreeg hij gelijk. Dit was haar grote doorbraak, terwijl het voor Jannings de laatste belangrijke rol zou blijken, ondanks dat hij een prominente functie kreeg bij de UFA-studio in Duitsland onder de nazi's. Hier winnen ze echter beiden. Het zijn twee enorm boeiende acteerprestaties en net als Marlon Brando en Vivien Leigh in A Streetcar Named Desire is het verschil in acteren een essentieel onderdeel van de film. Bijna een stijlelement die de spanning versterkt.
Daarbij is het gewoon een fijn, donker drama, met een even goede komische kwinkslag. Het wordt vaak een tragedie genoemd, wat begrijpelijk is, maar ik vond professor Rath een enorm onsympathiek figuur, waardoor het meer aanvoelde als iemand die krijgt wat hij verdient, al gaat de uiteindelijke vernedering toch wel erg ver. Von Sternberg was ook echt een meester van sfeer en dat helpt hier ook weer. Ja, het lijkt nog erg op de stomme film qua beelden, maar wel op de mooiste stomme films. Het gebrek aan geluid op veel momenten is nu wel wat jammer, al is dat vooral een nadeel van de periode waarin het gefilmd is. Rond 1930 klonken alle films slecht.
4*
Aan deze film is goed te merken dat de overgang van stomme film naar geluid bij de filmstudio UFA destijds nog in de kinderschoenen stond en dat geldt al evenzeer voor het acteren van Emil Jannings en voor de settings. Daardoor maakt deze film nu een zeer gedateerde indruk, veel meer dan de voornaamste Hollywood producties uit die tijd. Hoewel het historisch gezien een belangrijke film is, kan ik hem helaas maar matig waarderen.
Uhm ja.. Revolutionair, maar ongelooflijk saai. [...] Als je dan toch een toffe film wilt zien die draait om misleiding, kijk dan Freaks uit hetzelfde decennium.
Dietrich, die ik eigenlijk alleen kende als wat oudere vrouw in Amerikaanse films, is wel een genot om naar te kijken. Ze spat van het scherm ondanks haar onderkoelde acteren- en haar benen zijn niet voor niets legendarisch. Ook de zangnummers zijn leuk, met name het overbekende "Ich bin von Kopf bis Fuss". Lijkt me best leuk uitgaan trouwens, zoals ze dat deden in de jaren 20 en vroege jaren 30.
Jannings is ondanks zijn neiging tot overacting ook wel goed, met name in het laatste deel als de bitterheid vat op hem krijgt en hij steeds kwader wordt, wat leidt tot de onvermijdelijke uitbarsting.
Moet wel te maken hebben met de wat losse moraal en het shooting to stardom van Marlene, want erg imponerend is het allemaal bepaald niet.
Marlene Dietrich zien we eerst op een wulpse affiche en op schunnige plaatjes. Zittend op een biervat komt ze dominant over. Ze heeft een mengeling van vrouwelijke en mannelijke eigenschappen: blote billen in combinatie met een hoge hoed. Ze zingt dat ze een kaarsvlam is, en mannen de motten die op haar afkomen. Ze weet de camera te bespelen en is fel belicht, terwijl Professor Rath met z’n wijde overjas inderdaad op een mot lijkt.
De treurige, zwart-witte clown, een variant van Pierrot, is een voorafspiegeling van wat Rath zelf zal worden. Onder invloed van alcohol raakt hij in een benevelde toestand. De kelder waarin hij zich verbergt, symboliseert z’n onderbewustzijn. Hij wordt naar beneden gezogen door de nachtclubzangeres, met een extra zetje van de schooldirecteur die hem ontslaat.
Wegens technische beperkingen beweegt de camera slechts tweemaal, bij geluidloze scènes in de klas. Binnen het kader is de enscenering krachtig, met veel snuisterijen en een maritiem thema op het podium. De vervormde daken en het nachtelijke intermezzo met de griezelige schaduw zijn nog in expressionistische stijl. Josef von Sternberg, een Oostenrijkse jood die meteen hierna naar Hollywood zou trekken, legde een veelzeggend tijdsbeeld vast.