Nashville (1975)

Schitterend stukje en ik begin te vermoeden dat ik nog omhoog moet met deze parel. Het einde is inderdaad niets minder dan briljant.

Ik moet weer eens wat Altman kijken.

Prachtige film van een uitstekende regisseur!

IK heb nu 7 films van Altman gezien (MASH, McCabe & Mrs. Miller, The Long Goodbye, Nashville, Secret Honor, The Player, Short Cuts) en wil weten van mensen die er meer hebben gezien welke er nog aan te raden zijn?

Thieves Like us, Countdown, Gosford Park, Streamers, 3 Women, Brewster McCloud en nog wel meer die ik nog niet gezien heb.

Met uitzondering van M*A*S*H en A Prairie Home Companion kunnen de films van Robert Altman mij niet bijzonder boeien. Het geen slechte films, maar over het algemeen zijn ze breedvoerig en duren ze onnodig lang.

Het probleem van Nashville is daarnaast dat er zoveel hoofdpersonen opgevoerd worden, dat hun karakter nauwelijks uitgewerkt (kunnen) worden. Als tijdsbeeld van de countryscène begin jaren '70 best geslaagd, maar als speelfilm naar mijn bescheiden smaak mislukt.

Eigenlijk wel jammer, want ik had verwacht dat ik de ultieme countryfilm te zien zou krijgen. En dat viel me tegen. Het tweede deel van de film, waarin er veel meer aandacht is voor de muziek zelf en waarin een paar aardige liedjes te horen zijn, vind ik een stuk beter dan het eerste deel.

Van de vele acteurs haalden in mijn ogen alleen Keith Carradine, Keenan Wynn, Ronee Blakley en Lily Tomlin een ruime voldoende.

Het idee achter Altmans films begin ik door te krijgen. Je wordt als argeloze kijker ergens in een setting gekwakt en Altman geeft de kijker als boodschap mee: red je dr maar mee! Na MASH en Gosford Park was dit mijn derde Altman. Vooral Gosford Park (een Brits kostuumdrama) vond ik erg vervelend saai, dus hetzelfde vreesde ik bij Nashville. Maar liefst 24 'hoofdrolspelers' worden in een ruim 2,5 uur durende film lukraak in hun doen en laten gevolgd.

Gelukkig vond ik dit nog best aangenaam om te zien. Met zoveel hoofdrolspelers kan het nooit veel diepgang hebben, maar de sfeer deed het hem voor mij. De Vietnamoorlog is over en de treurnis daarvan proef je de hele film door. Men heeft het bepaald niet gemakkelijk en is ook niet meer zo hoopvol gestemd. Daarbij worden vele simpele maar erg aanstekelijke country-deuntjes uitgevoerd. Wat lijkt dat veel op de Nederlandse piratenmuziek of Duitse schlagerscene trouwens als je de inhoud van de teksten hoort.

Ik begin steeds groter fan van Altman te worden. Zij eerdere films uit de jaren 70 en met name Short Cuts waar dit qua vertel structuur toch een voorloper van is. Hier moest ik echter even inkomen. Dat komt vooral door een paar irritante personages, de engelse journaliste voorop, en omdat Nashville niet mijn scene is en country niet mijn muziek. Maar richting 2e helft wordt het steeds beter omdat zoals eerder aangehaald, groots te eindigen. Voor nu een dikke 3,5, maar bij herziening zal het vast ooit hoger uitkomen.

Altman had kennelijk ook helemaal niets met country, maar hij vond het wereldje interessant.

Grappig feitje: Vier van de zes genomineerden voor de Golden Globe voor best supporting actress gingen in 1976 naar deze film: Ronee Blakley, Geraldine Chaplin, Barbara Harris en Lily Tomlin. Ze wonnen geen van allen. De Brenda Vacarro won voor haar rol in de vergeten film Once Is Not Enough.

Zo, eindelijk eens deze gezien. Ik heb zo een boek met 101 viersterrenfilms, en deze Nashville staat daar als 11e beste film aller tijden - een mens kan dan nieuwsgierig geraken. ‘Is dit een goede film?’ is de eerste vraag. Ontegenzeggelijk ja. Is het een leuke film om te kijken? Daarover heb ik mijn twijfels.

Altman heeft dus een zogenaamde mozaïekfilm gemaakt en hoewel er vaker films zijn gemaakt met een ensemblecast, is deze net wat anders. We volgen een aantal personen die niet zozeer met elkaar verbonden zijn dan door het feit ze zich in Nashville bevinden op een tijd dat Altman filmt. De film is dus vooral een portret van Nashville zelf, waarin alle personages hun eigen sores en plotjes hebben, maar die staan altijd in het belang van de algemene sfeer. Dit alles is knap in elkaar gezet door vaak genoeg te wisselen tussen de personen en ook door middel van het thema en de muziek.

Het is verder knap gefilmd. De technische kwaliteit mag dan niet heel hoog zijn, Altman doet er wel veel mee. Het brede bioscoopformaat wordt goed gebruikt met een mooie kadreringen en een sterke mise-en-scène en fijn kleurgebruik. Ook de liedjes zijn fijn en komen altijd net op tijd. Verder zijn camerabewegingen en het opvallende gebruik van de zoomfunctie erg prettig (sowieso ben ik liefhebber van de zoom). Verder is de geluidsmix ook knap gedaan met vaak veel geluiden door elkaar heen (al is het soms wat schel, maar dat is dan weer de technische kwaliteit) en de hele sfeer van Nashville is heerlijk om te zien.

Maar dan het kijkplezier? Dat wordt deels bepaald door bovenstaande, en deels door de vraag of het boeit. En dat doet het gewoon niet genoeg. Na een goede drie kwartier begon de interesse duidelijk te verminderen, en hoewel er genoeg mooie losse scènes zijn, zitten er genoeg saaie stukken tussen. Jammer, want ik had graag weer eens een meesterwerk gezien die me vol boeit. Nu slechts 4,0* en dan ben ik best mild.

Wat een geweldige films maakte die Altman toch. Dikke 4 sterren. Zal later wellicht een uitgebreidere mening formuleren.

Klopt, erg veel zeer goede films, maar afgewisseld met zeer matig werk. In totaliteit een merkwaardig oeuvre vol hoge hoogtepunten en diepe dieptepunten. Gelukkig maakte hij redelijk wat films, dus er zijn zeker tien films te vinden die erg de moeite zijn, waaronder deze.

Ik heb dan ook zorgvuldig zijn (vermeend) beste werk eruit gefilterd. Nu 14 gezien en daarvan hebben alleen Dr T's and the Women en the Gingerbread Man (en misschien zelfs Cookies Fortune) geen beste naam, maar eigenlijk vond ik ook die films niet echt slecht. Ik ga de buitenkant van zijn oeuvre toch ook verkennen al zijn er ook nog meerdere geprezen Altmans die ik nog moet zien. En valt het tegen, blijf ik hem prijzen om zijn meesterwerken

Inderdaad, de totstandkoming van Nashville lijkt welhaast de structuur van de film zelf te weerspiegelen: een dynamisch groepsproces, een georganiseerde chaos, vanuit een heel algemeen idee (zoiets als ‘we gaan een film maken over de muziekscene in Nashville, maar het moet ook gaan over het hedendaagse Amerika’) en het door Paalhaas gememoreerde dagboek van screenwriter Joan Tewkesbury (het ‘voorbereidend grondonderzoek’ zeg maar) als kapstok, waarna alle betrokkenen ideeën voor hun rollen, dan wel scènes, konden aandragen, eigen songs schrijven en performen, en de film pas in een laat stadium zijn definitieve vorm kreeg.

Gewoon gefilmd op verschillende locaties in Nashville, waarbij de daar op dat moment aanwezige inwoners en toeristen dienen als figuranten; en toevallig langskomende acteurs (Elliot Gould, Julie Christie; nou ja toevallig.. beiden hadden hoofdrollen in eerdere Altman-films) fluks even als zichzelf worden ingepast in de film. Grappig ook dat alle acteurs waren voorzien van een microfoontje, en in de grotere, drukbevolkte scènes niet wisten of ze nu wel of niet ‘on screen’ waren.

Het resultaat van dit alles is werkelijk verbluffend, een ronddraaiende carrousel van verschillende, haast op zichzelf staande – wel met een aantal dunne, doch sterke lijnen aan elkaar verbonden - scènes, waarin we steeds weer een ander deel van de cast zien terugkomen. De fragmentarische opzet, het steeds weer verspringende perspectief, en de afwisselende focus op het individuele en het collectieve, maken Nashville inderdaad tot een dynamische mozaiek, een momentopname van de Amerikaanse samenleving.

Met enkele iets verder uitgediepte verhaallijnen: de op het randje van een nervous breakdown balancerende country-diva, de striptease tegen wil en dank op een verkiezingsbijeenkomst, de affaire van een narcistische singer-songwriter met een ‘degelijke huisvrouw’ – schitterende rol van Lily Tomlin – geeft Altman deze film extra hart en ziel, zonder de balans te verliezen tussen ‘drama’ en ‘documentaire’; dat gebeurt zelfs niet in de magnifieke finale. En dat is buitengewoon knap.

Ik heb nog niet alles gezien van Altman wat ik wilde zien (en sommige films moet ik hoognodig eens opnieuw bekijken), maar in mijn enthousiasme van het moment betwijfel ik nu of hij ooit iets mooiers heeft gemaakt dan Nashville.

Wat een film zeg.

Dit is wel het schoolvoorbeeld van een film waarvan men zegt: 'zo worden ze niet meer gemaakt'.

Muziek is politiek!

Wederom een meesterlijke film van Altman. Geniale ontleding van de politiek en muziekscene in Nashville. Geweldig ensemble stuk. En wat een eind!

4,5

Nashville begon nog zo sterk. Het eerste half uur a een uur heb ik genoten van een fascinerende inkijk in een wereld waar ik niet zo bekend mee ben - Nashville, Tennessee in de jaren '70, centrum van de country. De film is een soort van mozaiek waarin het wel en wee van ontzettend veel personages wordt gevolgd over een aantal dagen, die allemaal op een bepaalde manier met elkaar verweven zijn. En om nog iets meer inkijk in het gedachtegoed van Tennessee van toen erbij te halen, wordt de film gesitueerd rond een politieke primary, waar de populist Hal Philip Walker een voorverkiezing probeert te winnen. Het geeft een leuk tijdsbeeld, en er is een breed scala aan personages dat gevolgd wordt. Maar het blijkt ook een wereld waar ik weinig affiniteit mee heb, veel personages die me weinig interesseren, zelfs al zie je hun persoonlijke sores, en met hun ambities en beweegredenen kon ik me zelden identificeren. Om maar niet te beginnen over de muziek, waar ik spontaan jeuk van krijg. Nu is het altijd nog wel goed om een inkijk te krijgen in een andere leefwereld, misschien wel juist als je ze niet begrijpt, maar hier was mijn interesse in het wel en wee van de personages grotendeels wel weggeebt na een uur, laat staan dat het me drie uur kon boeien. Ook na die tijd kwamen er nog regelmatig fraaie scenes voorbij (het desastreuze optreden van de serveerster/zangeres die uiteindelijk een stripact oplevert, Barbara Jean achter de schermen, de eindscene), maar het duurde wat mij betreft veel te lang om de aandacht er volledig bij te kunnen houden. Ik rond het naar boven af, maar het had nog veel hoger kunnen eindigen: 3.5*.

Under the Influence: Steve James on NASHVILLE - YouTube

Redelijke film over de country-georiënteerde muziekscene in Nashville. Het wereldje waarin deze film zich afspeelt wordt wel goed en realistisch neergezet, echter wist het me niet echt te boeien (ondanks dat de muziek zelf me niet tegenstond). Verder wisten de vele personages en verhaallijnen mijn aandacht niet de volle lengte vast te houden (iets waar ik bij The Player en Short Cuts geen problemen mee had). Een kleine 3.0 sterren.

Deze zou ik toch ook nog graag eens willen zien met nl subs.

Vreemd dat deze nooit in de Benelux is uitgebracht op dvd of BD

Altman ensemble.

En gelukkig maar, want deze film kon de brede cast best gebruiken. Als de setting, personages en tijdsgeest niet weten te boeien, dan heb je in ieder geval nog de afwisseling van de verschillende personages die elkaar steeds weer tegenkomen.

Met de muziek heb ik sowieso helemaal niks, de acts zijn ook niet allemaal superprofessioneel. Voor een film die 160 minuten duurt en best veel muzikale nummers heeft is dat best een stevig euvel om over te geraken. In andere reviews gelezen dat het niet zo erg is omdat er tijdens de optreden genoeg gebeurt, maar daar heb ik niet zo heel veel van gemerkt.

Personages kwamen mij ook niet echt heel natuurlijk over, vond de meeste momenten redelijk dik aangezet. Ook daar weinig houvast te vinden dus. Wat deze film nog een klein beetje redt is dat de setting zelf wel begint te leven. Redelijk bruisend stadje waar heel wat personages elkaar kruisen, dat gevoel weet Altman in ieder geval wel te capteren.

Maar da's te mager voor 160 minuten film waar verder maar weinig interessants in te vinden is.

1.5*

Altman is vooral bekend dankzij MASH, maar heeft toch veel betere films op zijn naam staan. Zijn beste film (althans tot nu toe, ik heb er nog wat te gaan) is wat mij betreft Nashville, een caleidoscopische city trip naar de stad in Tennessee die bekend is om zijn country & western muziek. Een groot aantal personages worden geïntroduceerd, waarvan sommigen slechts een bijrol hebben en niemand echt de hoofdrol, een opzet die doet denken aan zijn latere Short Cuts maar ook aan films als Magnolia of Babel. De ene keer werkt dat beter dan de andere keer en in Nashville werkt het gelukkig perfect.

De rode lijn is een campagne van een onafhankelijke presidentskandidaat (die overigens de hele film buiten beeld blijft), we volgen onder andere enkelen van zijn fundraisers, een man wiens vrouw in het ziekenhuis ligt, diens leeghoofdige nichtje, een Britse journaliste en een groot aantal muzikanten, van een arrogante ouwe rot tot een talentloze serveerster, en van alles ertussenin. De personages ontmoeten elkaar diverse keren, bij een verkeersongeluk of een concert, en het eindigt dramatisch op een muziekfestival- dat de jongen met de vioolkist een keer zou gaan schieten was al een tijdje duidelijk maar waarom hij zijn kogels afvuurt op de labiele Barbara Jean?

Wat Nashville zo goed maakt is moeilijk te duiden. Het is vooral een satirisch commentaar op de Amerikaanse samenleving, gedreven door egoïsme, en vrijwel niemand komt er bijster goed van af. Het is soms erg raak, geregeld zwart-komisch en af en toe pijnlijk- met als dieptepunt het optreden van het serveerstertje in een zaal vol opgewonden oude bokken. Mensen zijn onbetrouwbaar, opportunistisch, liegen, worden bedrogen, zijn hopeloos naïef, en dan opeens komt er een lucky break: althans voor de zangeres die in de chaos na de schietpartij van de nood een deugd maakt met een sterk optreden. Wat de muziek betreft, die is prominent aanwezig maar ondanks dat countrymuziek bepaald niet mijn smaak is stoorde me dat geen moment. Van de acteurs vallen o.a. Ned Beatty, Keith Carradine en Allen Garfield positief op. Karen Black is bijna onherkenbaar ware het niet dat ze loenst. De vreemdste rol is wel die van Jeff Goldblum als rare snuiter.

Een film waarvan ik niet goed weet wat ik er van moet denken. Er zit zoveel in en tegelijk is het zo afstandelijk. Ik zag onlangs de muziekdocumentaire reeks Countrymusic. Dan herken je veel country artiesten in de karakters uit de film Nashville. Al is het meer een verwijzing dan een echte vertolking van hen. Bovendien zijn het ook geen bestaande nummers in de film, de acteurs hebben veel nummers zelf geschreven en gezongen. Als muziekliefhebber doet het daar dus mee te kort. Als het de sfeer wil scheppen heb ik dan weer te weinig met Nashville om er in te kunnen opgaan. Het is zo verschrikkelijk Amerikaans met een overdosis stars en stripes.

Wel goed is de constante flow van beelden en geluiden. De politieke campagne is ook bijna een soort achtergrondmuziek geworden ipv een echte verhaallijn. Maar na een tijd heb je die filmische chaos wel wat gehad. Het is een kabbelend beek met personages die komen en gaan. Het blijft niet bepaald plakken en de filmfiguren zijn weinig boeiend. De film wil hoofdzakelijk een satirische kritiek zijn op de wat schijnheilige glitter en glammer van de Amerikaanse samenleving met de facades van de showbizz en de politiek. Maar het mist de nodige pit. Hier heb ik niet veel mee helaas.

Ik heb aambeien gekregen van deze film

Dat krijg je ervan, als je je kont ermee afveegt.

Schitterende mozaïek film weer van Altman. Vind zelf het vergelijkbare Short Cuts wat sterker , en dat kwam voornamelijk door de setting en personages.

Ik geloof dat dit algemeen beschouwd wordt als het magnum opus van Altman(?).

Ik heb me er al twee zeker mee vermaakt en ik denk dat er vast nog wel es een halfje bij op kan ('k heb nu zelfs 'Prêt-à-Porter' hoger staan!), maar dat ene kwartje is tot nog toe niet gevallen. Toch heb ik ook deze ook op blu-ray aangeschaft, voor het geval dat...

Langzame auteurscinema die geleidelijk aan haar donkere kanten prijsgeeft. Ik wilde per se een film zien die zich afspeelt in het country milieu van Nashville en hiermee werd ik prima bediend. Het is een lange film en de verhaallijnen vragen wel wat aandacht maar gaandeweg wordt het almaar boeiender. Het is vooral een realistisch drama waarvan het realiteitsgehalte - net zoals in het echte leven - vaak iets weg heeft van een tragikomedie. Elke persoon is bezig de eigen ambities te realiseren en gebruikt daarvoor de ander, simpel gezegd. De muziek was prominent aanwezig en viel goed in smaak. Het einde valt helemaal te kaderen in de turbulente politieke tijden waarin de USA zich bevond. Wel een beetje knullig dat het zangfeest gewoon werd verdergezet. Maar mss hadden ze daar in de seventies toch een andere kijk op.

Een kleine 8 jaar geleden dat ik m voor het laatst zag.

Het blijft een heerlijke film, terwijl juist geen enkel personage sympathiek is en de muziek doorgaans niet mijn smaak is en/of ook niet van geweldig niveau.

Maar het is een heerlijke chaos ingeleid met een flauwgevallen superster en kettingbotsing op de snelweg.

De personages lopen elkaar de hele film tegen het lijf op tal van verschillende events. Zo schetst Altman een geweldig en villein portret van een stad waar stevige ellenbogen net zo belangrijk zijn als een goede strot.

4,5

Robert Altman is een beetje hit or miss bij mij. M*A*S*H* was wansmakelijk en kinderlijk, Short Cuts vond ik dan weer geweldig. Deze Nashville zit er wat tussenin. Het is duidelijk een ode aan Amerika en het Country-muziekgenre in het algemeen. Er wordt leuk geacteerd door o.a. Lily Tomlin, Ronee Blakley en Gwen Welles. Wat Jeff Goldblum dan weer in de film deed weet ik nog steeds niet.

Het is allemaal wat te chaotisch om er wijs uit te raken. Iets te willekeurig om te kunnen meeleven met de personages. Gelukkig is de muziek een verbindende factor want voor ik het wist, kon ik de countrymuziek weliswaar appreciëren.

2,5*

The New Hollywood : take 14

Als je de filmencyclopedieren moet geliven, kan je er niet omheen. Je MOET Nashville erbij nemen als je over the new hollywood begint. Nashville is een sleutelfilm van de jaren ’70, de belangrijkste new hollywood film ... niks dan lof over deze Altman vanuit het academici milieu.

De film is dan ook een handleiding van hoe een new hollywood eruit ziet nl technisch innovatief (enkel totaal shots, geen traditioneel shot/tegenshot, geluid opgenomen met microfoontjes voor alle acteurs die gewoon praten wat hen op dat moment opkwam en Altman koos dan wat hij wou tonen), politiek relevant, geen movie stars (behalve de cameo's van Elliot Gould en Julie Christie), moeilijk te definiëren als een genre en zeker niet zoals de studio films. Daarenboven is er een narratieve structuur zonder richting. De film toont een paar dagen in het leven van 24 mensen die iets te maken hebben met country Nashville (de aspiraties en frustraties van muziek showbizz is voor Altman een metafoor voor showbizz Hollywood). Het is dus een doorsnee uit de Amerikaanse samenleving (klasse, leeftijd, ras, achtergrond, religie, beroemdheid) én tegelijkertijd een analyse van het politieke klimaat (chaos, spanningen, twisten, jaloezie).

Maar ondanks die vernieuwingen vond ik Nashville met zijn losse impressies maar matig boeiend. De personages zijn niet zo interessant, ik vond geen bedoeling van wat ik zag. De caleidoscoop van day to day levens, het universum van publieke ruimtes (politieke meetings, concertgebouwen, cafés, luchthavens, optredens) deed me weinig behalve af en toe grinniken wanneer personages elkaar kruisten of zichzelf te kijk zetten of anderen kwetsen. Nashville is een beetje zoals de country muziek : gaat rustig en aangenaam door, af en toe hartzeer en de pech waarover ze zingen, blijft maar duren.