The Player (1992)

@ maxcomthrila

Heb het ook niet alleen over dat lange tracking shot (longshot is nog iets anders), maar meer over de humanistische ensemblefilms.

In het Engels hebben ze daar een mooi woord voor: Operatic.

Ja, Magnolia heeft inderdaad goed de kunst afgekeken bij Short Cuts. En ik heb long shot even veranderd, ik zag dat dit inderdaad een andere betekenis met zich meedroeg dan ik aanvankelijk dacht.

Nee, ik heb eerlijk gezegd niet zoveel van Altman gezien. Ik vind hem een wisselvallige regisseur.

In M.A.S.H. en The Player lopen inderdaad vooral karikaturen rond. Mijn oordeel komt dan ook naar aanleiding van het kijken van deze 2 films, waar Altman geen echte personages voor ogen leek te hebben.

Verder heb ik alleen Short Cuts gezien van Altman en op basis daarvan geef ik je absoluut gelijk. Ik ben verder nog wel benieuwd naar Nashville, aangezien zijn gewone drama `s ( alhoewel, noem Short Cuts maar gewoon ) mij beter lijken te liggen.

Prachtige satirische kijk op Hollywood van binnen uit met een glansrol van Tim Robbins als Griffin Mill een glibberig studioslaafje.

The Player start met Altmans handelskenmerk: een grote brei van karakters die met elkaar in contact komen en een helder verhaal is er niet in te ontdekken. Net als met Nashville vond ik het niet heel vervelend, maar nog minder vervelend vond ik het dat er na een tijdje toch een normale verhaallijn gestart wordt. Tim Robbins, studio executive in Hollywood, krijgt dreigbriefjes. Hij vermoedt dat er een gefrustreerde screenwriter achterzit, zoekt hem op en vermoordt hem, per ongeluk! Oeioei, hoe gaat ie zich hier uit redden?

Ondertussen komen een heel batterij Hollywoodsterren (die zichzelf kunnen spelen) en referenties naar oudere films voorbij. Het plot en de uitvoering daarvan vond ik dan ook best leuk in elkaar steken. Alleen de rol van de ex van de per ongeluk vermoorde screenwriter vond ik wat problematisch. Ze gaat erg rap en probleemloos een relatie met Robbins aan, komt een beetje vreemd over natuurlijk. Maar zoiets laat juist de manco's van de Hollywoodfilms zien. De al dan niet corny ongeloofwaardigheden en natuurlijk de onvermijdelijke happy endings. Het einde van The Player zelf past daarom juist zo goed, dat is namelijk wel redelijk geniaal gevonden.

Ik stoorde me juist aan dat einde: het ligt er zo torenhoog dik bovenop, zelfs de titel wordt dan nog even uitgelegd. Geef mij dan maar een film als Adaptation, waarin een zelfde thematiek op een veel subtielere en complexere manier wordt behandeld.

Maar het is juist de bedoeling van deze film die alke hollywood clichees op de hak neemt om met een enorm voorspelbaar cliche te eindigen. Ben het wel eens dat Adaptation nog intelligenter en ingenieuzer in elkaar steekt, maar ik vond van deze de uitwerking leuker. Beide zijn meesterwerken wat mij betreft.

Geestige Hollywood satire met een briljant einde. dikke 4*

Satire in en over de loopgraven van Hollywood met een bijzonder fraaie opening, een heel resem aan bekende koppen die al dan niet zichzelf spelen en tal van referenties en inside jokes, waarvan ik er ongetwijfeld een aantal zal hebben gemist. Subtiel is anders, maar Altman is hier en daar dusdanig nadrukkelijk in de weer met gesproken en ingezoomde verwijzingen dat het zo ook wel werkt. Afgezien van de scène in het politiebureau, die op mij als een soort spelbreker overkomt. Verder ironie te over en een plot dat dat in z'n (dubbele) slot ook best leuk weet uit te spelen. Aangenaam filmpje, c'est tout.

Geweldige film met een perfecte Tim Robbins in de hoofdrol waarbij de stijl van Altman heel goed naar voren komt. Het is mooi om dat wereldje van Hollywood en hoe ze omgaan met films en scripts om daar 2 uur naar te kijken. De film is aan de ene kant een satire of parodie maar aan de andere kant gaat het in de realiteit nog wel veel oppervlakkiger er aan toe. Een film die gaat over de dood van Hollywood van de meer Hollywood films die nog iets betekenen naar de commerciële, geef het publiek een happy end en schuif je idealen/visie onder de bank en denk alleen aan geld Hollywood. Het einde vind ik dan ook wel echt geniaal. Sterk.

Hurray for Hollywood!

Erg fijne satire vol dubbele bodems, nog leuker dan ik me herinner van destijds, waarin de gladjakkers en opportunisten gloriëren, en die ene naïeveling die wat last heeft van integriteit, van een koude kermis thuiskomt.

Altman had er altijd al een handje van om schijnbaar oppervlakkig en haast onnozel, met een laconieke terloopsheid, heel vaak ráák te koppen, en The Player behoort wat dat betreft tot zijn meest geslaagde exercities.

De twee toespraken in de film – die op de begrafenis van de schrijver, pijnlijk-hilarisch in zijn mislukking, en die van Mill op dat jubileumfeestje, dat van leugenachtige clichés aan elkaar hangt – zijn op hun manier ongelooflijk ontluisterend, en in die zin misschien exemplarisch.

Van alle optredens van bekende acteurs vond ik dat van Susan Sarandon toch wel het opmerkelijkst: zij is toeschouwster bij de executie in de gevangenis, drie jaar vóór Dead Man Walking... geregisseerd door, hoe-heet-ie-ook-al weer, o ja, Tim Robbins

IJzersterk

Fantastische misdaadthriller annex zwarte komedie waarin Altman het moderne Hollywood op de hak neent. Wat zeg ik, modern? Het is alweer ruim 20 jaar geleden en kijkend naar de output is het er niet beter op geworden. De pitch kan nu volstaan met Spiderman of Batman? Of Spiderman vs Batman?

Tijd voor een hedendaagse remake waar enkel nog superhelden en decorbouwers met potten groene verf over het studioterrein lopen. De sterren komen enkel hun bodydoubles checken en natuurlijk krijgt de film weer een happy end.

Man, wat was die Altman toch een voortreffelijk filmmaker!

5*

Leuke film waar tal van celebrities de revue passeen in een gastrolletje in een film in de film: subliem! Het script zit erg goed in elkaar en wordt mooi gedragen door Tim Robbins. Fijn om de wereld van de filmproducties en scenarioschrijvers eens naar voor te zien komen. Altman die destijds als één van de promising regisseurs werd bestempeld en gerust zijn voet naast Spielberg, De Palma, Scorcese, Coppola mocht zetten zetten zet hier een erg sterk verhaal neer. De opbouw is weliswaar traag, maar wel diepgaand.

Interessant om op te merken hoe de hele situatie zich tegen Griffin Mill lijkt te keren maar zoals zo dikwijls voor witteboordencriminelen vaak nog goed uitpakt. de rollen van politie vond ik erg zwak, met als dieptepunt Whoopi Goldberg. Die scene op het politiebureau kon ik nit cht smaken en was zo onrealistisch absurd. Altman had er wellicht een specifieke bedoeling, maar mij ontging die.

Genre Play in Robert Altman's The Player

Vanavond!

Deze film overtreft mijn stoutste verwachtingen.

Puik scenario, en prima vertolkingen in een thriller die eigenlijk meer een satire is.

Ik denk dat men voor deze prent half Hollywood heeft opgetrommeld, al dan niet in een gastrol of cameo.

Het aantal grote namen dat hier opdraaft is niet te tellen...

De film duurt 2 uur, maar is geen seconde saai, en Tim Robbins zet ook hier weer een sublieme rol neer.

Warm aanbevolen !!

Heerlijk inkijkje in het Hollywood systeem maar bovenal weer een geweldige Altman film. Het begint al met die fantastische openingsscène waar hij de camera weer wierig laat rondwaren en meerdere personages en gesprekken volgt in 1 take. Veel leuke cameo's ook.

Ontzettend ‘stijve’ film. De jaren 90’ setting waarin de mannen de typisch Amerikaanse kostuums dragen die te ruim zitten en de eerste generatie commerciële mobiele telefoons konden me dan wel weer bekoren.

Best aardig om zoveel bekende acteurs (als cameo) voorbij te zien komen. Verder geen al te bijzondere film, waarvan de ontknoping bovendien wat teleurstelde. Daarnaast komt een en ander, ook voor een jaren '90 film, wat gedateerd over. Het heeft alles bij elkaar vrij weinig om het lijf en deze film zal waarschijnlijk niet lang blijven hangen.

Met die achtergrond was ik tijdens het kijken niet bekend. Vond het einde wat 'makkelijk', maar kan het nu wel beter plaatsen.

Soms vind ik deze film een beetje te clever for its own good, andere keren kan ik 'm zo vier of vijf keer in een week kijken.^ Leuke rol ook van Vincent D'Onofrio, die niet op de poster vermeld staat. Een serieus en indringend drama over het Hollywoodwereldje ken ik verder ook niet, als vanzelf komt er een typisch sfeertje bij kijken. The End of Violence (1997) is er ook zo eentje. Of 'Maps to the Stars'.

^ En dus laat ik 'm maar op 4,5* staan.

Het is vooral dat spel van fictie en "realiteit" die goed werkt in The Player. Altman creëert de illusie dat hetgene wat wij zien de realiteit is. Hij doet dat eenvoudigweg door acteurs te laten voorbijkomen die zichzelf spelen, zoals Burt Reynolds, Andie McDowell, enz. Het zijn er een hele hoop. Het verhaal is eigenlijk een standaard misdaadverhaal, waarin een hoge pief van een grote filmstudio via postkaarten doodsbedreigingen krijgt doorgestuurd. Omdat hij scriptvoorstellen ('pitches") goedkeurt, neemt hij aan dat het een boze klant van hem is.
Robbins zit geweldig goed in de rol van Griffin Mill. Van zijn talent hoeft niemand nog overtuigd te worden na het zien van deze film. Altman tovert alweer een aantal indrukwekkende scènes uit zijn mouw : de long take van een 7-tal minuten in het begin is een sterk staaltje vakmanschap, een sex scène waarbij hij nog sterker inzoomt dan in een pornofilm, maar dan op de gezichten , een goed getimede scène in een commissariaat... The Player is een bijzonder geslaagde satire op de cultuur van arrivisme en oppervlakkigheid in Hollywood.

Herzien!

Het blijft een film met een perfect script, geweldige cast en fantastische regie van Altman. Een van de beste films uit de jaren 90.

5*

Oh jee, Hollywood doet weer eens navelstaren.

Er zijn nogal wat films in dat genre - het lijkt af en toe wel alsof er nog meer van zijn dan, zeg, Dracula- of zombie-films. Maar waar die twee genres zich meestal redelijk aan een aantal ongeschreven regels houden, is de navelstaarfilm kennelijk zonder enige regel of richtlijn een garantie voor applaus.

Niet van mij, dat mag al wel duidelijk zijn. Weer een half-interessant plot vol zogenaamd intelligente referenties die buiten de filmwereld geen hond in beweging krijgen, ik ben er een beetje klaar mee. Zo'n beetje het enige positieve dat ik in de film terugvind is de casting van Greta Scacchi. Had daar dan eens zo'n beschouwende film over gemaakt - ik vermijd het woord navelstaren maar liever in deze zin.

Inhoudelijk is het allemaal nogal meh, net als de latere afleveringen van Jiskefet of Monty Python - het moet dan maar goed zijn omdat de makers het goed vinden. De objectieve kijker ziet alleen iets anders - overentitlement.